... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Απάντηση: Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Θυμηζει πολυ ζορμπα που παρομοιαζει τους ανθρωπους με σκουλικακια
"ειμαστε σκουλικακια μικρα μικρα "

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

μια βαρετη και μονοτονη ζωη δεν ειναι ζωη... το ιδιο θα ελεγες αν η ζωη σου περιειχε μονο πονο, τοτε θα ηθελες να ξεφυγεις απο αυτο για να βιωσεις την "συγκινηση της ηρεμιας"...

φυσικα και τα εντονα συναισθηματα ειναι "πηγη ζωης" αλλα δεν ειναι τα μοναδικα... θεωρω οτι η ευτυχια συνισταται απο μικρες μικρες λεπτομεριες που δυστυχως, αφενος για τον καθενα ειναι διαφορετικα, αφετερου ειναι τοσο μικρες που σπανια καποιος μπορει να τις ονομασει μια προς μια...

anyway αν θες να θεωρεις τον εαυτο σου "βλαμμενο" καν'το αλλα μαλλον θα σου αξιζε μια καλυτερη "ουσιαστικοποιηση" του εαυτου σου! Ισως το "περιπετιωδης" σου ταιριαζε καλυτερα...

Υ.Γ. να μην εχεις αγχος για αυτο που θα ερθει... αφομιωσε το τωρα καλυτερα και το αυριο θα ερθει μονο του! αλλωστε το αγχος σκοτωνει...

 

Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Λές πως αισθάνεσαι πως ο χρόνος δεν είναι αρκετός.
Μήπως όμως αυτό είναι σύμπτωμα της εποχής μας αφού για να θεωρούμαστε επιτυχημένοι η κοινωνία μάς θέλει να μιλάμε τρείς ξένες γλώσσες , να κάνουμε δύο-τρία αθλήματα , να παίζουμε κάποιο μουσικό όργανο αλλά και να κερδίζουμε και αρκετά χρήματα απο τη δουλειά μας.

Δηλαδή είμαστε στη πίεση να είμαστε κάτι σαν υπεράνθρωποι.
Είναι όμως αυτό σωστό και θεμιτό ή απεναντίας δεν πρέπει να υπερβάλλουμε και να δεχόμαστε τη ζωή "χαλαρά" αλλά συνειδητοποιημένα ;
Και στο παράδειγμά σου , γιατί να είσαι πάρα πολύ καλή στο κλαρινέτο και να μην είσαι τόσο καλή όσο πρέπει για να αισθάνεσαι ευχαρίστηση και όχι πίεση;

Χαλαρά ρε , χαλαρά

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

λυπαμαι,αλλα εμενα δεν με απασχολει καθολου
δεν ζω με την ιδεα του θανατου
ποτε δεν τον εχω σκεφτει καν-οταν θα ερθει ,θα ερθει,ο,τι και αν κανεις
μην σου πω,οτι τον εχω προκαλεσει κιολας πολλες φορες

ζω μονο με την ιδεα της ζωης
αυστηρα με αυτην

θρησκειες κτλ εχω μελετησει στο μεγιστο βαθμο
τελικα ο,τι και να διαβασουμε,οσο και αν την ψαξουμε,τιποτε δεν οφελει παρα μονο να ΖΕΙΣ πραγματικα

δεν βλεπω την προσεγγιση λοιπον της Eugenie ως ''προσέγγιση στον Θανατο'',αλλα στην ΖΩΗ-με εναν ακομα πιο έντονο τρόπο:xyxwave:

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

..Σωστά..Αλλά ας ακούσουμε τι έχει να πει κ ο Μάρκος επί του θέματος..

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Συμφωνώ με το Durcet. Πιστεύω οτι όλοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό διακατεχόμαστε από το άγχος του θανάτου.

Ανήκω και γω στην κατηγορία που περιέγραψες, πολλές φορές δε, έχω αναρωτηθεί μήπως είναι το άγχος αυτό που με σπρώχνει σε πράξεις σχετικά ακραίες που μου υπενθυμίζουν και επιβεβαιώνουν την ίδια μου την ύπαρξη, καθησυχάζοντάς με προσωρινά.

Ένα ωραίο βιβλίο που μιλάει για το άγχος θανάτου (και αρκετά αισιόδοξο μάλιστα) καταθέτοντας βιώματα πολλών ασθενών του γνωστού ψυχαναλυτή Irvin Yalom είναι το "Στον κήπο του Επίκουρου" ή "Με το βλέμμα στον ήλιο: ξεπερνώντας τον τρόμο του θανάτου".

Σύμφωνα με τον Yalom, ο φόβος του θανάτου μπορεί να πάρει τη μορφή μιας διάχυτης ανησυχίας ή να γίνει ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. Για άλλους πάλι, ο φόβος του θανάτου ξεσπάει σ’ ένα τρόμο, που αρνείται κάθε ευτυχία και επιτυχία, ανοίγοντας μια θανάσιμη πληγή.

Κατά τον Yalom, στην αντιρροπιστική δράση του, για να ξεπεράσει ο άνθρωπος το φόβο του θανάτου, περιλαμβάνονται συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με την αναζήτηση της αιωνιότητας μέσω της θρησκευτικότητας, της υστεροφημίας, της απόκτησης πλούτου και δύναμης ή κοινωνικής καταξίωσης. Όμως, το άγχος του θανάτου είναι παρόν, καραδοκεί σε κάποια κρυφή ρεματιά του μυαλού μας.

Φαντάζομαι οτι μέσα στις προαναφερθείσες συμπεριφορές που με έμμεσο τρόπο ανακουφίζουν τον καθένα μας από το άγχος του θανάτου εντάσσονται και ακραίες σεξουαλικές συμπεριφορές που διεγείρουν τις αισθήσεις και μας θυμίζουν και νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Κι όμως είμαστε ήδη ηττημένοι μπροστά του.

Απ’ το δευτερόλεπτο που γεννηθήκαμε.

 

Η ζωή ειναι ενα θανατηφόρο νόσημα σεξουαλικά μεταδιδόμενο....

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Προσωπικά, αντιμετωπίζω τον θάνατο ως κάτι το αναπόφευκτο, το οποίο θέλοντας και μη κάποια στιγμή θα έρθει, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και απλά να ακολουθώ τις επιθυμίες της στιγμής, πραγματοποιώντας τες εαν μου δοθεί η ευκαιρεία και ζώντας το τώρα, μέχρι να έρθει η ώρα μου. Γενικά δεν μου αρέσουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια, ούτε σκέφτομαι το παρελθόν ή το μέλλον. Το μόνο που θα ήθελα, θα ήταν να πάω μια κι έξω και να μην έχω την ατυχία του να τον περιμένω...

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Υπενθυμίζω...

Το θέμα είναι το bdsm ως αφυπνιστική εμπειρία, όχι ο θάνατος.

Ευχαριστώ  

 

Ωραία κουβέντα πιάσατε βραδυνιάτικο...

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

δε νομίζω ότι είσαι...ο οργασμός και η απελευθέρωση/αποδέσμευση/απογείωση που προσφέρει , έστω και στιγμιαία, δεν ονομάστηκε τυχαία..."La petite mort" ...