... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Έχω το άγχος του Θανάτου.
Εγώ και άλλοι 6,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι επί γης.

Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι εδώ γιατί αναζητώ αφυπνιστικές εμπειρίες.
Με τέτοιο τρόπο λες και δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.

Κάθε επαφή με πόνο, ταπείνωση, δάκρυα, αγωνία, θυσία, προδοσία ήταν μία υπενθύμιση ότι ζω.
Όπως και κάθε στιγμή γέλιου, χαράς, δημιουργίας, απόλαυσης ενός ωραίου φαγητού, αγάπης, έρωτα......

Κατά την αφομοίωση, ένιωθα πιο ζωντανή, πιο ανθρώπινη, συγκινημένη και πιο ευαισθητοποιημένη.
Αλλά, κατά πως φαίνεται ξεχνούσα τα παραπάνω.

Αν οι ζωές μας ήταν περιείχαν περισσότερες συγκινήσεις, θα αναζητούσαμε κάτι τέτοιο;
Πράγμα που μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αν περιχαρακώσω τη σκέψη μου αποκλειστικά στο bdsm.

Κάθε φορά που την "γλίτωνα" σώα από τέτοιου είδους συνεύρεση, ένιωθα ότι νίκησα έναν ακόμη Θάνατο.
Γιατί είμαι τόσο τυχερή στη ζωή μου που άλλου είδους "θάνατοι"
πέρασαν και δε μ' ακούμπησαν,
οπότε έχω την πολυτελή αλαζονεία να σκέφτομαι έτσι.

Σαν μια μικρή προσωπική επιτυχία.
Που αν δεν τη διαχειριστώ γόνιμα μάλλον θα με εμποδίσει να γνωρίσω μεγαλύτερες,
ειδικά αν πρόκειται να βγω από το υποτακτικό κουκούλι μου.

Οι Κ, έχουν σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να προσφέρουν τέτοιου είδους συγκινήσεις;
Οι αληθινοί Κ ναι,
όπως επίσης έχουν σκεφτεί ότι υπάρχουν και άλλες,
που δεν άπτονται των δικών τους αρμοδιοτήτων.

Είναι τυχαίο ότι σε ερώτησή μου προς Κ, τί έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μνήμη του σε ότι αφορά εμένα, μου είχε απαντήσει ότι ποτέ δεν θα ξεχάσει τον τρόπο που τον κοιτούσα;
Κάτι θα είχε δει ο άνθρωπος...

Σκέφτονται κι άλλα υ σαν εμένα... ή είμαι απλώς βλαμένο;
Ίσως να λέγεται καλύτερα στερημένο
ή φοβισμένο ή ....
ό,τι προαιρείσθε.


Υ.Γ.
Τέτοια διαβάζουν κάποιοι
και μοιράζουν τα ιλουστρασιόν τους φυλλάδια
γυρεύοντας νέους πελάτες.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

...αλλά δεν είστε και σίγουρος  

Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε, όπως και τους υπόλοιπους, είτε κατάλαβαν κι ένιωσαν το θέμα, είτε όχι.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Στα περισσότερα έχετε δίκιο, στα σημαντικότερα, όχι.

Εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση o τίτλος σας, ωστόσο.

Σας ευχαριστώ θερμά για τον κόπο σας, απ' ότι είδα ασχοληθήκατε αρκετή ώρα. Για να με προσβάλετε. Ξανά.  

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Με όλο το θάρρος και χωρίς να σας γνωρίζω, διακρίνω μια επιθετικότητα στο παραπάνω ποστ  

 

κανένα άγχος!

Αντιθέτως με όλους {???} τους προλαλήσαντες, εγώ δεν έχω καθόλου το άγχος του θανάτου. Μα καθόλου! Είμαι έτοιμη να την κάνω, ανά πάσα στιγμή, χωρίς ανοιχτούς λογαριασμούς.

Για την ακρίβεια, αν αύριο το πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι μου με πατήσει αυτοκίνητο και μείνω στον τόπο, θα πάω πολύ ευτυχισμένη, χορτασμένη από τη ζωή, ευχαριστημένη που έζησα αντί να υπάρχω, ικανοποιημένη για όσα έμαθα, είδα, γνώρισα, δοκίμασα, χωρίς καμία μετάνοια για όσα έκανα. Και τα σωστά και τα λάθη.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ξέρω πως θα αφήσω και κάτι πίσω μου, ένα κομμάτι μου θα είναι πάντα ζωντανό μέσα στους ανθρώπους που γνώρισα καλύτερα και ακούμπησα τη ζωή τους. {Και υστεροφημία διαθέτουμε, αμέ!!}

Κι αν πάλι αύριο, δε με φάει κανένα αυτοκίνητο, θα συνεχίσω να ζω έτσι, με τον ίδιο τρόπο. Θα συνεχίσω να κάνω επιλογές, λάθη, γνωριμίες, να αποκτώ εμπειρίες, να ταξιδεύω, να διαθέτω το χρόνο μου σε φίλους, να ακούω μουσικές, να διαβάζω βιβλία, να βλέπω ταινίες, να παίζω με τα πιτσιρίκια της οικογένειας, να γράφω σεντόνια σε φόρα και ιστολόγια, να δημιουργώ, να ερωτεύομαι ... και γενικώς, ό,τι μου κατεβαίνει στο ξερό μου το κεφάλι, χωρίς καθόλου ενοχές.

{Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δεν πιστεύω σε μετά θάνατον ζωές, ψυχές κλπ. Ο θάνατος, κατ' εμέ, είναι τέλος του παιχνιδιού. Game over.}

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Ως άτομο που έφτασε μια τρίχα από το θάνατο μπορώ με ασφάλεια να πω ότι δεν έχει καμιά σχέση με το BDSM.

Από την άλλη ίσως να μην είμαι αρκούντως σαδιστής  

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Δε νομίζω ότι ο Do σε προσβάλει. Ίσα ίσα είπε πολύ μαλακά αυτά που άλλοι θα τα έγραφαν πολύ πιο αδρά.

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Δεν ξέρω κούκλα μου αν λέγεται άγχος του θανάτου όλο αυτό, αλλά θα συμφωνήσω με όλα τα παραπάνω....μάλλον είμαστε πολλά τα "βλαμμένα" 

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

δεν με ενδιαφέρει ο θάνατος αλλα ο τρόπος του θάνατου
αν είναι μια και έξω καλώς τον
έχω φτασει μια ανάσα από τον θάνατο πολλές φορές
την τελευταία εγω είχα BMW και ο αλλος είχε νταλίκα

 

Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

θα διαφωνήσω. Δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις ένα μοτίβο ζωής ημίμετρο
γιατί απλά δε γεμίζει εσένα ή τον καθένα από μας.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που όνειρο ζωής ήταν να ερωτευτούν,
να κάνουν οικογένεια και να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς
σε ό,τι αφορά το οικονομικό και που ουδεμία σχέση
με φόβους και δεσμά είχαν.
Ελευθερία για τον καθένα,
είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο!

Και πάνω σε αυτό θα συμφωνήσω ως προς την αφυπνιστική εμπειρία,
ως μέσο για να ζεις και όχι απλά για να υπάρχεις
είτε προκαλείται από το bdsm είτε από οτιδήποτε άλλο.
Το άγχος του θανάτου όμως που αναφέρεις με παραπέμεπει σε πασαλείμματα.
Εξηγούμαι:
Όταν έχεις το άγχος ότι δεν θα προλάβεις, βιάζεσαι!
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντλείς αφυπνιστικές εμπειρίες
από ημίμετρες καταστάσεις, να μη μπορείς να γευτείς καθολικά
και κατά πως της πρέπει μία τέτοια εμπειρία.
Τελικά τι είναι προτιμότερο?...
αξίζει να ξυπνάς την ψυχή σου κατά το ήμισυ?

 

Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει με διαφορετικό τρόπο την όλη διαδικασία και αυτό είναι το λογικό. Άλλος για να αφυπνιστεί και να νιώσει την ύπαρξη του χρειάζεται να φτάσει στα όρια του «θανάτου», άλλος απλά περνώντας από διάφορα στάδια του s/m γίνεται πιο ζωντανός.

Δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος δρόμος. Αν το μονοπάτι που ακολουθούμε μας οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτός είναι το καλύτερο για εμάς.

Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε και να μπούμε στη δράση. Και αυτό προϋποθέτει να στραφούμε προς τα μέσα μας, να κοιτάξουμε την ψυχή μας και να ανακαλύψουμε τι θέλουμε.

Εμένα προσωπικά θάνατος δεν με απασχολεί.. η μάλλον τον έχω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ότι κάποτε απλά θα συμβεί. Οπότε πορεύομαι αποκομμένος από αυτό. Εξάλλου δεν πιστεύω σε Θείες τιμωρίες και όλα τα συναφή.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ζω το τώρα και να το βιώνω στο 100%. Θέλω να φτάσει η στιγμή που να μην μετανιώνω για πράγματα που ήθελα να κάνω και δεν τα έκανα.

Νομίζω όμως ότι αν κάποτε καταφέρουμε να αποβάλλουμε τα μπλοκαρίσματα και τα κόμπλεξ που μας έχει φορτώσει η κοινωνία, αν μπορέσουμε να γίνουμε «ελεύθεροι» μόνο τότε θα γνωρίζουμε πραγματικά τι είμαστε και τι θέλουμε.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ... μην είμαι απλώς βλαμένο;

Είστε από τους τυχερούς  

Δεν είσαι, δεν είσαι, χα χα

Εγώ πάλι νομίζω.
Την επόμενη φορά, θα παραθέσω την προετοιμασία του μουσακά, ως αφυπνιστική εμπειρία, ή τον θάνατο της γιαγιάς μου της γιωργίας... αλλά σε κάποιο άλλο σχετικό φόρουμ...  
Αχ, αυτοί οι "άλλοι"...

Μάλλον...  

Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, και τον τρόπο μπορείς να τον επιλέξεις.

Δυστυχώς δεν αποτελεί επιλογή. Ή το αντιλαμβάνεσαι έτσι, ή όχι...
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, υπάρχουν πολλών ειδών αφυπνιστικές εμπειρίες, θεώρησα ότι είναι καλό να μείνουμε στις σεξουαλικές, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψω κάποτε να κάνω συλλογή από ηλιοβασιλέματα.