μη μαζοχιστές

Για να διακόψει το session αν εγώ ή ο δέκτης ή αμφότεροι μπούμε σε trans.

Γνωρίζοντας τη φύση μου ξέρω ότι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

 

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Πρέπει να πω ότι με προβλημάτισε πολύ το post σου και μου δημιούργησε μπερδεμένα συναισθήματα.
Από την μία πλευρά το <<Οι σαδιστικές μου πράξεις προκαλούν ένα άλλο είδος ευφορίας στο οποίο όταν μπω γίνομαι εξαιρετικά βίαιος.>> που γράφεις, περιγράφει ένα άτομο που για εμένα δεν έχει θέση στον χώρο.
Από την άλλη το <<Γνωρίζοντας αυτό και επειδή ευτυχώς μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό το είδος ευφορίας, προτιμώ να απέχω από το να εκτονώνω το σαδισμό μου πάνω σε αγαπημένα πρόσωπα.>> που λες με εντυπωσιάζει για τον αυτοέλεγχο που έχεις και για την συναίσθηση του που μπορεί να οδηγήσουν οι πράξεις σου.
Υποπτεύομαι ότι πίσω από αυτό υπάρχει το πρόσωπο που είστε μαζί.
Υ.Γ. Με ειλικρινά φιλική διάθεση.

 

Τον μαθαίνεις τον πόνο και τον αποδέχεσαι ακόμα και αν δεν σου αρέσει.

 

Είμαι μη μαζοχιστής άνθρωπος (κι αν πιω μπύρα, είναι χωρίς αλκοόλ - σορρυ @gaby_m ).

Στην αρχή του ταξιδιού μου, απλώς, ανεχόμουν τον πόνο - με μεγάλη υπομονή, κατανόηση και φροντίδα από τον Άλλο, που ήταν και σαδιστής.

Στην πορεία - ίσως σε αυτό να έπαιξε σημαντικό ρόλο αφενός η υψηλή αντοχή μου στον σωματικό πόνο αφετέρου το πείσμα μου - μού εκδηλώθηκε ο εθισμός σε ό,τι ο πόνος μου έδινε σε εκείνον που μου τον έδινε. Ήταν αποκαλυπτική περίοδος γιατί η ηδονή του Άλλου μου επιστρεφόταν με κάποιο μαγικό τρόπο πολλαπλάσια.

Εξακολουθώ να μην αγαπώ τον πόνο ωστόσο απολαμβάνω τα "ωφέλη" του απέραντα.

 

Πως, με ποιο τρόπο;

 

Θα σε παραπέμψω σε ένα παλιό σχετικό thread (BDSM και βαθύτερα κίνητρα εξάσκησής του) που είχα ανοίξει το 2011 σχετικά με το πως βλέπω εγώ το BDSM.

Ναι, τα γούστα μου δεν ανήκουν στο χώρο.

Η παρουσία μου ή το ανήκειν μου σε αυτό το χώρο είναι ωστόσο άλλη ιστορία καθώς αυτό κρίνεται από τις πράξεις και όχι από τις επιθυμίες. Μπορεί το BDSM για μένα να είναι ο συμβιβασμός μεταξύ του τι θέλω και τι μπορώ να έχω ωστόσο αυτό το συμβιβασμό τον σέβομαι και λαμβάνω πάντα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να τον τηρώ.

Ο αυτοέλεγχος αυτός υπάρχει γιατί παρά τα όποια γούστα/φαντασιώσεις μου δεν είμαι ψυχοπαθής. Στα sessions φροντίζω να υπάρχει πάντα τρίτος για το λόγο που ανέφερα σε προηγούμενο post.

 

Σχεδόν από την αρχή, συνειδητοποίησα πως η ηδονή δεν πηγάζει από το ερέθισμα του πόνου, αλλά από το πρόσωπο που μου τον επιβάλλει.
Δημιουργήθηκε έτσι σταδιακά η κινητοποίησή μου στην επιθυμία του, σαν ένα είδος αποστολής που προσφέρομαι να διεκπεραιώσω, με δημιουργικό φόβο και πάθος.
Παράλληλα, εκείνος λειτουργεί ως σύνδεση, γεφυρώνοντας το ερέθισμα του πόνου με την ηδονή. Σύνδεση η οποία αν δεν υπάρξει, το ερέθισμα του πόνου μου δημιουργεί από αδιαφορία (λόγω υψηλής αντοχής στον πόνο), έως απέχθεια.
Μέσω της σύνδεσης αυτής, αιωρούμαι στην ηδονή που ζυγιάζει από τη μια την απόλαυση της παράδοσης ελέγχου (υπό την έννοια της επιβολής που υφίσταμαι) και από την άλλη την ικανοποίηση να του προσφέρω.
Και κάπως έτσι η επιβολή του πόνου γίνεται ένα είδος καταλύτη στο "ταξίδι" που ακολουθώ.

 

Ο μαζοχιστής απολαμβάνει να υποφέρει.
Είναι άλλο πράγμα να απολαμβάνεις να υποφέρεις για την πάρτη σου(οι μαζοχιστές είναι πολύ εγωιστικά πλάσματα), ¨χρησιμοποιώντας¨ουσιαστικά αυτόν που σε σαδίζει και άλλο πράγμα να απολαμβάνεις να υποφέρεις μόνο επειδή αυτό ικανοποιεί τον απέναντι, εσένα που του γίνεσαι χρήσιμος συν το ότι τα κατάφερες και άντεξες.
Σε πολλές περιπτώσεις οι δύο αυτές καταστάσεις συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο και η διαχωριστική γραμμή είναι από ασαφής έως ανύπαρκτη.
Οσον αφορά το ερώτημα που τέθηκε στο αρχικό post προς τους σαδιστές, η απάντηση μου είναι αρνητική.
Τόσο η απόλαυση του πόνου όσο και η "υποτακτική" χαρά που δίνει η αίσθηση, δεν διδάσκονται. Η τα έχεις,ή δεν τα έχεις, με την εξαίρεση της περίπτωσης να ενυπάρχουν σε λανθάνουσα ως τότε κατάσταση.
Το να πονάς συνηθίζεται,τα όρια διευρύνονται μέχρις ενός σημείου, αλλά μέχρι εκεί.

 

Μ

Με τσαχπινιά και διάθεση προς την απόλαυση.

 

Έτσι ξεκίνησε..
Λογο διαφοροποιημένης φυσιολογίας της μήτρας μου, είμαι σε επαφή με τον πόνο τον περισσότερο καιρό.
Απο τις πρώτες επαφές κιόλας, θεωρώντας το κάτι φυσικό να συμβαίνει.. προσαρμόστηκα σε αυτό. Τις περισσότερες φορές ο πόνος παραμένει και μερες μετα..
ειδική μεταχείριση...
Κάθε φορά που ένοιωθα κεραυνό πόνου στα σπλάχνα μου, κάρφωμα στη πλάτη τα νύχια, δάγκωνα το στήθος, έφευγαν χαστούκια, ως φυσιολογική αντίδραση προς εκτόνωση.. Ένοιωθα απέραντη ευχαρίστηση γνωρίζοντας οτι κι εκείνος πόνεσε...

 

Παιχνίδι φόβου σε σχέση S/m δεν πρέπει να παίζεται και δε μπορεί να παίζεται. Δεν ανήκει στο χώρο, όπως επίσης δεν ανήκουν ούτε τα άτομα που εκτελούν τέτοιες πρακτικές συνειδητά, ή που δέχονται να τους επιβάλλονται.

Ο πόνος δεν είναι ένας και ούτε ανεξάρτητος εκείνου που τον δίνει κι εκείνου που τον παίρνει. Δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα και δεν είναι το ζητούμενο, είναι ένα μέσο ικανό να φέρει αμοιβαία πλήρωση. Σα λέξη η λέξη ''ισορροπία'', ''αρμονία'' μοιάζουν ίσως πολύ ελαφριές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Πρόκειται για το πραγματικό ζητούμενο σε κάθε session. Δεν επιτυγχάνεται πάντα και κάποιες φορές έαν τα άτομα δεν έχουν την εμπειρία του παιχνιδιού που ακολουθούν μπορούν αμφότεροι να βρεθούν σε trans κατάσταση και να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνο για την ασφάλεια και την ψυχική υγεία τους.

Ο πόνος μπορεί να διδάξει σε οποιονδήποτε άνθρωπο πάρα πολλά σε όποια θέση κι αν βρίσκεται. Σε εκείνον που θέλει να τον μοιραστεί, να μοιραστεί αυτό το κάτι απ' τον εαυτό του, είτε σ' εκείνον που τον προσμένει. Ο πόνος, η αντιξοότητα, το εμπόδιο βρίσκονται παντού. Και ευτυχώς που βρίσκονται, εάν δε βρίσκονταν η ζωή θα ήταν μια απόλυτη επιπεδότητα με μια διαρκή ''ευδαιμονία'' που δε θα γινόταν αντιληπτή ως τέτοια.

Ο πόνος έχει θετικό πρόσημο γιατί μας κάνει να δρούμε και να αντιδρούμε. Και αυτή είναι η ουσία του δικού μου bdsm. Γι' αυτό στο δικό μου bdsm υπάρχουν οι λέξεις ''πάλη'' κι ''ισορροπία''. Να μην τα παρατάς, να είσαι σε κίνηση, να μη μπορεί κανένας να σε πιάσει στον ύπνο. Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του πόνου. Όταν τον απελευθερώνεις από μέσα σου μοιράζεσαι ένα πάρα πολύ βαθύ αίσθημα που ξεκινάει από 'σενα και είναι ικανό να σε εξαερώσει και να σε απελευθερώσει. Είναι ένας ορισμένος πόνος, σε μια δεδομένη στιγμή προς κάποιο πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο βρίσκεται εκεί απέναντι σου.

Είναι ωστόσο εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που τον απελευθερώνεις όταν γνωρίζεις πως το άτομο τον απολαμβάνει και τον περιμένει και διαφορετικός όταν ξέρεις πως το κάνει για 'σενα. Κι ακόμη διαφορετικότερος στις λιγοστές δυστυχώς περιπτώσεις που το άτομο απέναντι σου προσμένει το δικό σου πόνο και θέλει με λαχτάρα να δεχτείς το δικό του κι ακόμη λιγότερες οι περιπτώσεις σαν την τελευταία που δύο δίνουν πόνου αλλά και οι δύο θέλουν και να τον γευτούν.