μη μαζοχιστές

δεν θα γίνεις. είσαι ήδη. αυτό λεω. δεν είναι όλος ο μαζοχισμός physical με μεγάλη αντοχή στον πόνο. απ τη στιγμή που θες πχ να κάνεις κάτι και εξαναγκάζεσαι να κάνεις κάτι άλλο και γουστάρεις είσαι μαζοχιστής.

 

μα επειδή έχεις σκεφτεί ότι άλλο γουστάρεις δεν είσαι

 

what?

 

πώπω ρε παιδί μου δε σε πρόλαβα, άλλα αντί άλλων έγραψα, δεν πρόλαβα να το σβήσω. Forget it  

 

Βάλε κι άλλα λόγια παιδάκι μου στο στέιτμεντ...
Το άνοιξες το κουτί...
Κλείστο αν μπορείς...
Να σε χαρώ...
Διγιότι πάλι στις κότες και τ' αβ(υ)γά θα πέσουμε...

Πα να πει πως δεν μας φτάνει πια που είναι μερικοί - μερικοί εναντίον των στερεοτύπων, "μεγαλώσανε" πχια οι άλλοι και είναι εναντίον κι αυτών που τους τα έδειξαν τι είναι τα στερεότυπα (κι άλλα πολλά, αλλά τεσπά)...
Ξες τώρα, είναι αυτά που τους μιλάς και νανουρίζονται, αλλά πάντα θυμούνται την τελευταία πρόταση αν τα ρωτήσεις "τι είπα..?", ναι μωρέ για να κοροϊδέψουν και καλά...

 

όλα ειναι στο μυαλό...

 

Εκπνεω στο χτύπημα, και κάποιες φορές βογκαω. Σε εμένα, ο πόνος για κάποιο λόγο, μετριάζεται με την εκπνοή και τα βογκητά.

Για εμένα είναι απίστευτα ελκυστικό να βλέπω τα μάτια του σαδιστή την ώρα της σκηνής. Πως σκοτεινιάζουν και ταυτόχρονα λάμπουν. Το πρόσωπο, οι συσπάσεις στο μέτωπο, τα χείλη που ανοίγουν και ξεραίνονται, και μετά κλεινουν (με πείσμα; με προσμονή ; ), πως αναπνέει, πως καταπίνει το σάλιο, πως ιδρώνει, πως αφήνει το ένα εργαλείο, και κοντοστέκεται πριν πάρει το επόμενο, πως στηρίζεται στα πόδια, πως με κοιτάει, πως με μετράει, πως μετράει τις ανάσες και τα βογκητά, το δέρμα που κοκκίνισε και λέπτυνε, έτοιμο να ανοίξει, η ελάχιστα ανοιχτο. Γι'αυτο και σε μεμονωμένο πλέι δεν δέχομαι blindfold. Και, όταν και αν μπορώ κρυφοκοιταω.

το παιχνίδι φόβου νομίζω μπορεί να συνδυαστεί πχ αναμονή μαστίγιου κλπ. Αλλά με ευχαριστεί περισσότερο να παγώσουν τα μύχια της ψυχής μου από μια απλή κουβέντα. Και να είναι σταματημένο το μυαλό σε μια τρομακτική αίσθηση. Τα ουρλιαχτά στο κενό μυαλό, και η σιωπή, να μην βγαίνει η φωνή. Η καρδιά να ανεβάζει παλμούς, να βαράει αρρυθμίες από μια απλή κουβέντα, μια στιχομυθία...τέλεια αίσθηση.

Ναι. Επίσης, απολαμβάνω τον πόνο γενικά στην ζωή μου, δεν είμαι φυγόπονη. Κοιτάω μια πρόκληση στα μάτια και πάω κατά πάνω. Θα πιάσω το μαχαίρι με γυμνά χέρια...και μετά θα σκουπίσω τα αίματα μου. Μεταφορικά...ας πούμε. 

disclaimer: οι απόψεις είναι δικές μου, όχι καθολικές.