μια κοινότοπη ερώτηση σε υποτακτικά πρόσωπα, τι καθορίζει την εν υποταγή συμπεριφορά σας;

Ελευθερια

 

Να ‘σαι καλά @golden slave ,μου έλυσες μια απορία που είχα, με αυτήν την τοποθέτησή σου, για ένα «α-συναισθηματικό δόσιμο». [Μπορεί φυσικά να γίνει και σε s/m σχέσεις]. Όντως μπορεί ή να θέλει να μπερδευτεί ο άλλος και έτσι αρχίσει μια συναισθηματική «ανταπόκριση» [όπως θα (θέλει να) την εκλάβει] στο δικό σου τίποτα, είναι λίγο επικυνδινάκι η φάση. Ως δοτικότητα όμως πως την ορίζεις; Οκ, δεν δίνεις συναισθήματα, τότε τι; Κι ότι δίνεις – καθ’ ότι χωρίς συναίσθημα – είναι ειλικρινές; Και αν ναι γιατί δίνεις ότι δίνεις έως «χαζομάρας»; Είναι κάποιου είδους υποταγής-εξευτελισμού; Ποιο είναι το «πλαίσιο» και η «λογική» στην οποία αναφέρεσαι;

@lexy κατανοητή η «ξεκούραση και το άδειασμα» που γράφεις, παίζει και μια αναγκαιότητα ενός κάποιου εγωισμού (στην κανονική ζωή σου) που θες να συντρίβεται; (Με την ένια της αποφόρτισης).

@guruni «ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία…»   λοιπόν «μοναχά»; Σίγουρα είσαι ελεύθερος να... «σκλαβωθείς». Μήπως κρύβεται και μια ανασφάλεια, άγχος, αβεβαιότητα κ.τ.λ. που θες να σε «ορίζει, περιορίζει, κατευθύνει, προστατεύει κ.ο.κ.» κάποια; (Ψυχολογικό αιτιατό εννοώ).

(Φταίει που έχω δουλέψει δημοσιογράφος ή υπάρχει συγκεκριμένο φετίχ με τις ερωτήσεις; Σταματάω εδώ! Συγνώμη @gaby εύχομαι να μην «έφυγα» από το πλαίσιο που ορίζει το νήμα με τις «διευκρινιστικές»)...

 

@patras dragon
βαθύτατου εγωϊσμού. Έχω κι άλλα προτερήματα  

 

Αρχικά ως προς αυτό ..

Δεν μίλησα για ''τίποτα'' εξ αρχής είπα, σε περιπτώσεις που νιώθω αυτό το κάτι παραπάνω..αρα είναι δεδομένο οτι υπάρχει κάτι.
Στο τίποτα..δεν είμαι τίποτα!
Το ''πρόβλημα' που είπα οτι αντιμετώπιζα ήταν το να παρερμηνέυεται η δοτικότητα μου ως κάτι πολύ πολύ παραπάνω, ως κάτι πολύ πιο βαθύ απο αυτό που υπήρχε. Οπως και το να θεωρούμαι ''δεδομένη'' , ''σιγουράκι'' και αλλα τέτοια όμορφα βιαστικά συμπεράσματα που φυσικά..απογοήτευαν και πολλές φορές είχα κατηγορήθεί για ''παραπλάνηση'' όταν ερχόταν η κρίσιμη στιγμή.

Ξανα,
για να δώσω σημαίνει υπάρχει ΚΑΙ συναίσθημα. Συναίσθημα είναι και το '' μου αρέσεις'' συναίσθημα και το '' σε υπερσυμπαθώ'' και το ''ειμαι ξετρελαμένη σε θέλω στη ζωή μου '' και το '' ειμαι ερωτευμένη'' και το '' σε αγαπαω'' και πόσες αλλες βαθμίδες και εννοιες και.. και..

Δοτική, ευτυχώς για εμένα και ευτυχώς χ 2, και για τον Κ μου..δεν είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό με τα λόγια! Δεν χρειαζεται δηλαδή να πω..ή να χρειαστεί να δώσω κάποια ερμηνεία η ταμπέλα ( οπως εκανα παραπανω) γιατι όπως θα είδες..θα αποτυγχανα πανηγυρικά.
Δοτική σημαίνει, δίνω απλόχερα χρόνο, ενεργεια, ενθουσιασμό, ιδεες, εμπνευση, όρεξη, φαντασία, δίνω την αυρα μου την ίδια αν χρειαστεί, φροντίζω ( μεγάλο κομμάτι αυτό για εμένα ) , τρέχω κάνω ράνω! χιλια παραδείγματα μπορώ να σου πω αν θελεις για να καταλάβεις, αν και νομίζω δεν χρειάζεται.Φυσικά τα δίνω επειδη θέλω, φυσικά επειδη μου τα εμπνεει ο αλλος, φυσικά επειδη υπάρχει κάτι.

Απλά στην περίπτωση μου τα έδινα σε τέτοιο βαθμό που ο άλλος τα επαιρνε όπως ήθελε, χωρίς ποτέ να με ρωτήσει, γιατι δεν είχα κανενα πρόβλημα να είμαι ξεκάθαρη. Ισως..και το καταλαβαίνω αυτό ..να εντυπωσιαζαν σε τέτοιο βαθμό που να θεωρούσαν οτι δεν γίνετια να ειμαι ετσι και είμαι ετσι επειδη ''είμαι τόσο πολύ ερωτευμενη'' , το κατανοώ..αλλα δεν το δέχομαι! Ειδικά όταν εξηγουσα και απλά δεν γινόμουν πιστευτή! Βλέπεις..η αλλαζονέια και ο εγωκεντρισμός είναι πολύ επικινδυνο πράγμα.

Τέσπα..

Το πλαίσιο που αναφέρομαι είναι το πλαίσιο της Κυριαρχία/υποταγής. Οπως είπα και πριν..σαν υ Του είναι δεδομένο οτι είμαι δοτική. Δεν το παρερμηνευει, δεν το χρησιμοποιεί, δεν το εχει ανάγκη ούτε για να νιώσει καλύτερα με τον εαυτό του, ούτε για τιποτα.Το απολαμβάνει ( πιστέυω) και ίιισως καμια φορά τον εκπλήσει ( αλλα αυτό συμβαίνει γιατι εχω χτυπήσει νέα λέβελ δοτικότητας μαζί Του!!! -και εδώ κολλάει το , όσο πιο πολύ..τόσο πιο δοτική - ) αλλα μέχρι εκεί.
Απο εκεί που η δοτικότητα με χαρακτήριζε..μου εβαζε μια ταμπέλα που δεν ίσχυε, απο εκει που με άγχωνε τώρα είναι απλά ενα δεδομένο στο πλαίσο της ασυμμετρίας μας και μπορώ και την απολαμβάνω και εγώ πλεόν για την σχέση μου και όχι μόνο για την πάρτυ μου.

Τέλος, για να μην αφήσω κάτι ανοιχτό , πανω στο θέμα συναίσθημα.. Αν εγώ νιώθω κάτι περισσότερο και θέλω να το εκφράσω αρχικά θα το ζητήσω να εκφραστεί..δεν δρω ανεξέλεγκτα ακόμη και εκει. Και αν ναι..τότε δουλειά μου είναι να βρω τρόπο που α.θα καταφέρω να Του περάσω αυτό που θέλω να νιωσει οτι νιώθω β. θα φροντίσω ο τρόπος αυτός να είναι ''σωστός'' σύμφωνα με αυτά που ξέρω οτι είναι ''σωστα'' στο πλαισιο μας γ. θα είναι κατι διαφορετικο απο τα δεδομενα μου ως υ Του ( μεσα σε αυτα και η δοτικοτητα μου)

Ελπίζω να σε βοήθησα να καταλάβεις το σκεπτικό μου.

 

Η δοτικότητα την οποία αναλύει η γλυκύτατη @golden slave είναι το ένα κρατούμενο...
Δεν το αμφισβητώ, δεν το απορρίπτω, υπάρχει μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου, αλλά δεν το συνδέω με την απαρχή της άγουρης αυτής αίσθησης και της ανάγκης του ''ανήκειν''...
Δεν υποτασσόμαστε σε όλες τις φάσεις της ζωής μας και σε όλους μας τους συντρόφους με τον ίδιο τρόπο...
Υπάρχουν διάφορες φάσεις, άρνησης, διαπραγμάτευσης, οπισθοχώρησης, ακόμη και αμφισβήτησης ημών των ιδίων της επιλογής μας αυτής...
Έχω αιτιολογήσει την επιλογή μου και παλιότερα, -πριν τα τρολαρίσματα, yes your honour, guilty as charged -σε σχέση με ένα περιστατικό που σηματοδότησε την επιλογή μου, τροφοδότησε τις φαντασιώσεις μου, κατηύθυνε τα βήματά μου...
'''Οταν συνειδητοποίησα ότι από την θέση της υποταγής απενοχοποιήθηκα ως προς την επιθυμία μου, καθώς αυτό είχε ήδη εκχωρηθεί εκ των προτέρων, ήταν σα να ξόρκιζα αυτό που είχα ζήσει...''
Αυτά ήταν τα λόγια που χρησιμοποίησα για να το περιγράψω...
Και πάλι, το ορμέφυτο είναι αυτό που ενώ γεννά ενοχές, σε σχέση με τις διδαχές, την ηθικοπλαστική διδασκαλία περί ορθού και λάθους και ότι προσπαθούν οι άλλοι να μας ριζώσουν ως αξιακό σύστημα όσο είμαστε υπό διαμόρφωση...ή και πολύ, πολύ αργότερα...
Τι είναι αυτό το πράγμα λοιπόν?
Που κάνει ένα κοριτσάκι οκτώ ετών να της αρέσει να της δένουν τα μάτια και να την πασπατεύουν?
Είναι η αθώα απόλαυση της τυφλόμυγας?
Τότε γιατί χαϊδεύεται το βράδυ?
Είχα την τύχη να μάθω αρκετά πράγματα για την σεξουαλικότητα από πολύ μικρή...
Είδα εικόνες, αντιλήφθηκα τις σωματικές λειτουργίες, την φυσιολογία, και πάντα είχα στο μυαλό μου να μην με αγγίξουν χέρια με ''βρώμικο'' τρόπο, το είχα κι αυτό γευτεί και η επίγευση ήταν πολύ πικρή...
Ευθύς εξαρχής ωστόσο, είχα την τάση να επιλέγω να προσφέρω και να προσφέρομαι...
Και μου άρεσε πολύ να προσφέρω τον εαυτό μου, να επιλέγω, και να επιλέγομαι ταυτόχρονα για κάτι βαθύ, ουσιαστικό και καταλυτικό, είχα αλλεργία στις ''επιφανειακές'' σχέσεις, όχι ότι δεν πήρα το μερτικό μου από δαύτες, αλλά τις προσπερνούσα εν ριπή οφθαλμού...
Η συνειδητοποίηση της φύσης μου ήρθε μέσα από την πρώτη μου ολοκληρωμένη ψυχοσωματικά σχέση...
Πάνω στην διερεύνηση, μαζί με την αλγολαγνεία, ήρθε και η υποταγή...
Την πρώτη φορά που γονάτισα μπροστά του, ενώ αυτός καθόταν αναπαυτικά στην μπερζέρα...
Γυμνή, πρόθυμη, υπάκουη και υποταγμένη φυσικά και αβίαστα, χωρίς καν να μου έχει ζητηθεί...
Το πρόβλημα εκεί ήταν ότι όσο και να του άρεσε, δεν έβγαινε στον ίδιον εξίσου φυσικά η ανάγκη να με υποτάξει...Πέραν της καύλας (sorry @lexy  ) που αυτό δημιουργεί σε οποιοδήποτε αρσενικό ή θηλυκό πλάσμα...
Τότε ακόμη δεν ξέραμε τι έχουμε μέσα στο βρακί μας, καλώς ή κακώς...
Η επιθυμία μου ικανοποιήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μέσα στο πλαίσιο μίας κανονικής D/s σχέσης, με κάποιον πολύ εμπειρότερο και πολύ πιο ''ψαγμένο'' από μένα, που με τον τρόπο του, όχι μόνο με μύησε σ΄αυτό, αλλά ξεκλείδωσε και τους μηχανισμούς άμυνας, που είχα προλάβει να φτιάξω, κυρίως μέσα από την απενοχοποίηση της ασυμμετρίας...

 

Δεν είμαι υποτακτική, είμαι judoka.

«Η νίκη του αθλητή επιτυγχάνεται υποχωρώντας στη δύναμη του αντιπάλου του, προσαρμοζόμενος σε αυτήν και χρησιμοποιώντας την προς όφελος του.»

Η λέξη judo γράφεται με δύο κινέζικους χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας ju και σημαίνει: απαλότητα, πραότητα, ηπιότητα, ευγένεια, ευλυγισία, ή υποχώρηση-δεξιοτεχνία. Το do σημαίνει αρχή, μέθοδος, δρόμος-τρόπος συσχετισμένος με την έννοια της ίδιας της ζωής. Το judo μπορεί να μεταφραστεί σαν «ευγενικός-ήπιος δρόμος» ή «δρόμος της υποχώρησης» εννοώντας ότι πρώτα υποχωρώ για να νικήσω τελικά, κατ’ επέκταση και «δρόμος της δεξιοτεχνίας».

Εντός των σχέσεων μου θα μπορούσα να πω ότι παλεύω για τη νίκη με στόχο την ήττα. Στη γνήσια ήττα, ξέρω ότι έχω ένα καλό δάσκαλο απέναντι μου και υποτάσσομαι. Σ αυτή τη κατάσταση βρίσκω το μέγιστο της ερωτικής μου απόλαυσης.

 

...και αυτή η αυταρχική συμπεριφορά στην καθημερινότητα είναι ένας τρόπος για να καταφέρεις να επιβιώσεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο και να επιτύχεις τους στόχους σου. Στην ουσία είσαι εσύ αυταρχική επειδή οι άλλοι δεν μπορούν να σου επιβληθούν. Όμως αυτό δεν σε γεμίζει, δεν σου αρκεί και δεν σε αντιπροσωπεύει. Θέλεις να Υποταχθείς γιατί η φύση σου είναι αυτή και περιμένεις Εκείνον που θα ξέρει να επιβληθεί στο μυαλό σου και στο κορμί σου. Ωστόσο όλη αυτή η εναλασσόμενη στάση σε γοητεύει.

Υ.Γ ταυτίστηκα με όσα ανέφερες και πήρα το θάρρος να το εμπλουτίσω.

 

αρχικά δεν θέλαμε, θελήσαμε εκ των υστέρων.
αυτό και τίποτε άλλο.



(το δουλεύω, θα επανέλθω.)

 

Είμαι κι εγω εμφανώς δοτική στις διαπροσωπικές μου σχέσεις,φιλικές,συγγενικές και πιο έντονα δοτική στις ερωτικές.
Κι ενώ πάντοτε ήμουν οριστική όσον αφορά τις προσδοκίες και τις αποφάσεις μου,ήμουν υποτακτική όσον αφορά την έκβαση όλων όσων δε μπορούσα να αλλάξω..
Προσπαθώ να βρίσκω την αιτία σε κάθε τι που μου φαίνεται περίεργο ή λάθος ως αιτιατική αλλα ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω προστακτική σε πράγματα και καταστάσεις..ίσως να οφείλεται στην αφαιρετική μου φύση,να μετουσιώνω το δύσκολο στο εύκολο και να αποκλείω το ασύμβατο απο το πιθανό.

βέβαια παίζει ρόλο πως όλη αυτή η ενδοσκόπηση βρίσκεται ακόμη στην εξέλιξη και ετσι γίνομαι αρκετά γενική στους αυτοπροσδιορισμούς μου
 

 

Η υπακοή έπαψε να είναι καθήκον!

Adolph Thiers, 1797-1877, Γάλλος πολιτικός

 

Δεν γνωρίζω εάν σ' αυτές τις ερωτήσεις κρύβεται και μία προσωπική διαπίστωση, πάντως όχι για εμένα η ''ελευθερία'' της υποταγής μου δεν κρύβει τέτοια πράγματα. Δεν υποτάσσομαι από ανάγκη, το έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, αλλά από επιθυμία. Ίσως, δεν μπορώ να το εκφράσω ικανοποιητικά, για αυτό θα σου δώσω ένα παράδειγμα.

Η ελευθερία που κρύβέται μέσα στην υποταγή για εμένα, είναι ίδια με την ελευθερία που απολαμβάνω όταν κολυμπάω στην θάλασσα, οι κινήσεις, το σώμα μου μπορεί να κάνει ότι θέλει, μα και η σκέψη μου στο νερό αδειάζει. Αυτό για μένα είναι υποταγή.

 

Δεν αμφισβητώ τα όσα ειπώθηκαν από τους μέχρι τώρα συμμετέχοντες στη συζήτηση.
Βοηθείστε με όμως να καταλάβω.

Δοτικότητα και υποταγή σε πρώτο άκουσμα μου μοιάζουν έννοιες ασύμβατες.
Η δοτικότητα προϋποθέτει ελευθερία, προσφορά, ευγένεια, ανιδιοτέλεια, ελαχιστοποίηση του εγωισμού
Η υποτακτικότητα ως έννοια εμπεριέχει βία, (τάσσομαι υπό) άρα καταστολή. Τίνος? Του εγωισμού, της αυτάρκειας (άρα, της αυταξίας), των ανεξέλεγκτων από τον ίδιο απαιτήσεων.

Ο υποτακτικός αναζητά κάποιον να τον τιθασεύσει. Ο δοτικός κάποιον να τον δεχτεί όπως είναι.
Ο υποτακτικός υπακούει. Ο δοτικός ακούει και αυτό αρκεί.

Ποιά η ανάγκη του δοτικού να υποταχθεί σε οτιδήποτε άλλο. πέραν της δοτικότητάς του?
Τελικά, υποταγή και δοτικότητα πάνε μαζί, ή είναι δυνάμεις αντίρροπες?

Με αφορμή τα σχόλιο της αγαπητής @soutzoukakia : Η υποχώρηση στη δύναμη του αντιπάλου και η δήλωση υποταγής (που συμβαίνει και στα αγελαία ζώα) ως αναδίπλωση με σκοπό την ανασύνταξη για τελική επικράτηση, απομακρύνει έτι περισσότερο την υποτακτικότητα (= τακτικισμός για αποκόμιση οφέλους δια της πλαγίας οδού) από τη δοτικότητα (όπου όφελος είναι η ίδια η προσφορά).