μια κοινότοπη ερώτηση σε υποτακτικά πρόσωπα, τι καθορίζει την εν υποταγή συμπεριφορά σας;

είμαι σίγουρος ότι έχεις ήδη άποψη.

Πάντως, το δοτικός και υπάκουος μπορούν να συντρέχουν. Το ίδιο το δοτικός και κυρίαρχος.

 

Σε επίρρωση των παραπάνω, ισως να κάνω και λάθος αλλα εχω την αισθηση οτι οποιος δίνει ειναι ο κυρίαρχος και οχι αυτος που παίρνει. Υπό την έννοια αν αυτος που δίνει αποφασίσει να σταματήσει η να μειώσει την ΡΟΗ του, τοτε η σχεςη διαφοροποιείται ενίοτε, ερημώνει. Οποιος κατέχει το νερό, οποιος ειναι η πηγή, εχει την δύναμη.

@soutzoukakia
Στο judo, εκμεταλλευόμαστε την ορμή, το βάρος τους αντιπάλου, οχι την δυναμη του. Ήτοι να κάνει λάθος ο αντίπαλος, σε σχεςη με το κέντρο ισορροπίας του. Ειναι απο τα ωραιότερα αθλήματα αλλα να γνωρίζετε οτι εχει εξαρθρώσεις και πνιγμούς και μαλιςτα ενας εκ των οποίων λέγεται "γυμνός".   Αν δηλαδή ο Αλλος στέκει γερά στα πόδια του, ειναι καλα κεντραριςμενος, το judo παει περίπατο.   - 

Αναφορικά με την μούρη μου για να επανέλθω στο νημα, δεν με διακρίνει η δοτικότητα ουτε καποια απο τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά, οπως η αυταρχικότητα κλπ. Η βάση της δίκης μου υπό τακτικότητας ειναι η αδήριτη ανάγκη για πλαίσιο, λογω της αδυναμίας μου να περιεξω αποτελεσματικά τον εαυτό μου προσθέτοντας και μια ελαφρώς δυσλειτουργική κοινωνική προσαρμογή που εν γενεί με διακρίνει. Εντος πλαισίου, παντα ένιωθα καλα. Εκτός πλαιςιου παντα το πάλευα οπως οπως με μεγάλο εσωτερικό άγχος. Την οποια συμπεριφορά μου εντος ερωτικής σχέσης, θα την έλεγα παθητική, με ενα άρρητο αίτημα να εχει ο αλλος την πρωτοβουλία και εγω να ακολουθώ. Όποτε χρειαζόταν να πάρω πρωτοβουλία, την έπαιρνα αλλα μετα απο λιγο ειτε φρικαρα ειτε βαριόμουν. Δεν με θυμάμαι να θέλω ποτε να είμαι ανεξάρτητη, αυτόνομη κλπ, αλλα φεύ οι κοινωνικές επιταγές, με υποχρέωναν να προσπαθώ σε αυτη την κατεύθυνση, όποτε το ενα Βατερλό ακολουθούσε το άλλο, μέχρι που το πήρα απόφαση και παραιτήθηκα απο το να προσπαθώ να είμαι κατι άλλο και βρήκα την υγεία μου

 

Μια πιο ρομαντικη προσεγγιση λεει πως ολοι οι ανθρωποι ειναι θετικοι στην συναισθηματικη υποτακτικοτητα. Θετικοι στο να ερθει η στιγμη και ο ανθρωπος που θα τους καθηλωσει με τετοιο τροπο που η υποταγη και η πιστη ακολουθηση αυτου να γινει αυτοσκοπος. Το μεγαλυτερο ποσοστο ομως αδυνατει να το γνωριζει αυτο και ισως και αρκετοι που δυσκολευονται να το πιστεψουν και να το δεχτουν. Οταν ξεκινησει λοιπον αυτο σημαινει οτι ξεκινα η αποδομηση των ταμπου.Και η διαδρομη μεχρι τη στιγμη της συνειδητοποιησης αυτης και τις απελευθερωσης ολων των ταμπου ειναι οτι πιο ομορφο μπορει να υπαρξει αναμεσα σε ενα ζευγαρι ανθρωπων.

Προσωπικα παντως προτιμω αυτο το δρομο να τον κανω με καποια που δεν εχει φυσικη ροπη προς την υποταγη. Προτιμω να τον κανω με μια γυναικα δυναμικη,δυνατη,δραστηρια,που ξερει τι θελει (Η' τουλαχιστον που ηξερε τι πραγματικα ηθελε μεχρι εκεινη τη στιγμη), ξερει να το διεκδικει και να το κατορθωνει.Και που τελος δεν ενιωσε ποτε την αναγκη να κρεμαστει απο καποιον αντρα ή γυναικα.Η υποταγη εν τελει μιας τετοιας γυναικας , προυποθετει διαδρομη ανεκτιμητης αξιας.

υγ.θεωρω πως η ζωη κωνσταντοπουλου ειναι μια αψογα υποτακτικη

 

Δεν μπορώ καθόλου να εντοπίσω πότε σκέφτηκα ότι θέλω να είμαι υποτακτική...  
Δεν μπορώ καθόλου να εντοπίσω πότε κατάλαβα ότι είμαι.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε κατάλαβα τι μου το καθορίζει αυτό.

Μπορώ να θυμηθώ μια μέρα να ξυπνάω δίπλα σε έναν άνδρα που είχα γνωρίσει πριν λίγο καιρό και που έβλεπα ωραίο ό,τι μα ό,τι μου έκανε. Που μου έβγαζε ένα αίσθημα "ωχ, να'μαι, είμαι σπίτι μου". Είχα επίσης την ψευδαίσθηση ότι σε όλο τον πλανήτη ΜΟΝΟ σε μένα και σε κείνον άρεσαν αυτά τα πράγματα (πχ να με αρπάζει από το λαιμό) και ότι αν τα έλεγα σε οποιονδήποτε άλλο θα με φασκέλωνε (το λιγότερο, στη χειρότερη θα με έκλεινε σε ψυχιατρείο   ).
Και όλα αυτά ήταν ωραία και καλά κι εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να προσαρμόζομαι σε αυτά που έκανε εκείνος. Το έκανα πολύ ενεργητικά, καθόλου παθητικό δεν ήταν αυτό, γιατί απλά ήθελα να ακολουθώ αυτό που έκανε, εκεί που με πήγαινε.

Νομίζω ότι αυτό που με ιντριγκάρει και με καθορίζει και με ορίζει πάντα είναι πρώτα και πάνω από όλα η παρουσία του Άλλου.
Είναι αυτό το... βλέπω κάτι, το βλέπω θολά (αλλά το βλέπω) και μου αρέσει και δεν ξέρω πώς να πάω εκεί μόνη μου άρα θέλω Εσένα να με βοηθήσεις σε αυτό, να με πας εκεί, αυτό το εκεί αν Εσύ δεν υπάρχεις, πουφ, σβήνεται μονομιάς σαν όνειρο σε καρτούν, διαλύεται σε άπειρα μόρια σκόνης  

 

Θα απαντήσω μιας και εγώ έθεσα το θέμα της δοτικότητας.
Το ερώτημα του νήματος, ήταν ποιο ήταν το εναυσμα, για να..καταλάβω οτι θέλω κάτι διαφορετικό και εγώ με τη σειρά μου ανέλυσα αυτές τις πρώτες σκέψεις μου-συμπεράσματα μου για το οτι θέλω κάτι αλλο.
Οπως είπα και στην αρχή, δεν λέω οτι είμαι υ επειδή είμαι δοτική, λέω οτι αυτό με έβαλε σε σκέψη αρχικά ( πιο πολύ) μαζί με πολλά αλλα πραγματα σεξουαλικών ερεθισμάτων/προτιμήσεων, άλλων χαρακτηριστικών μου κτλ κτλ

Απλά δεν θεώρησα, σωστό να τα αναλύσω. Μονο αν ανοίξω ένα νήμα με τίτλο ''η ανάλυση της υποτακτικότητας μου'' κάτι που δεν σκοπεύω να κάνω ούτε θέλω.

Απλά στα γρήγορα να απαντήσω σε μερικά..

''η υποτακτικότητα ως εννοια εμπεριέχει βία, άρα καταστολή.Τίνος?'' - καταστολή του οτιδήποτε μου ορίσουν ως ''κακό'' , ίσως να είμαι λάθος αλλά εγώ οτιδηποτε έχει να κάνει με την υποτακτικότητα μου και με ''μπερδεψει'' το λύνω ως εξής '' τι θέλει ο Κ? σε ποιον είμαι υπο? τι τον κάνει χαρούμενο?-αυτό κάνω'' σε μερικές περιπτώσεις δεν χρειάζεται να ζοριστώ γιατι ταυτίζεται το θέλω του με το ''φυσικό μου '' σε άλλες χρειάζεται να ζοριστώ γιατι το ''θέλω'' του έρχεται σε σύγκρουση με το ''φυσικό μου''. Τόσο απλά!

''Ο υποτακτικός αναζητά κάποιον να τον τιθασευσει'' - μπα! ως υ αναζητώ κάποιον που θα με εμπνέυσει να είμαιι και να θέλω να είμαι το καλύτερο δυνατό υ του.

''Ο υποτακτικός υπακούει. Ο δοτικός ακούει και αυτό αρκεί''- δεν το καταλαβαινω! αν εχεις την καλοσύνη ..να μου εξηγήσεις.

Οσο για το τελευταίο, δοτικότητα με όφελος την ίδια την προσφορά, αυτό ακριβώς, προσπαθούσα να εξηγήσω..και κάνει την μεγάλη διαφορά. Σε μια σχέση οπου η δοτικότητα είναι δεδομενο ζητούμενο, αποσυμφορίζεται..υπάρχει και δεν σημαίνει τίποτα το οτι υπάρχει! ετσι ακριβώς μπορώ και εγώ πλεόν και τη ζω ως κάτι ''φυσιολογικό'' ως κάτι στανταρ , ακριβώς γι αυτό εχει πάψει να είναι ''όφελος'' για εμενα. Δεν με κάνει υ Του το οτι είμαι δοτική..δεν έχω κάποια εξτρα μεταχείριση ή μπράβο ή ..ή επειδη είμαι δοτική, αντιμετωπιζεται όλο αυτό σαν ενα δεδομένο.

Επίσης αν έχεις την καλοσύνη να μου εξηγήσεις και το '' δήλωση υποταγής με σκοπό την ανασύνταξη για τελική επικράτηση'' καθόλου δεν το χω!

Ευχαριστώ!

 

@golden slave
Σε ευχαριστώ για τη απάντησή σου. Δεν έχω κάτι να σχολιάσω, έβγαλα τα συμπεράσματά μου.

Σχετικά με το ''Ο υποτακτικός υπακούει. Ο δοτικός ακούει και αυτό αρκεί'':
Για τον δοτικό η έννοια "υποταγή" δεν υφίσταται, γιατί προσφέρει οικειοθελώς τον εαυτό του, οπότε δε συντρέχει λόγος να υποταχθεί σε κάποιον. Θα μου πεις, παίζουμε με τις λέξεις. Εντάξει. Οι λέξεις όμως κουβαλάν ιστορία αιώνων ή και χιλιετιών. Η σημειολογία τους έχει πολλά να μας πει για τη ζωή και τις σχέσεις. Το σταματώ εδώ...

 

να σε πω... για τον κυρίαρχο η έννοια δοτικότητα υφίσταται;

και μετά και κάτι ακόμα

 

Εξαρτάται. Για τον πατρικού τύπου κυρίαρχο (daddy επί το ελληνικότερον) υποθέτω πως ναι.
Δίνομαι δε σημαίνει παραδίνομαι. Μπορεί ένας κυρίαρχος να είναι δοτικός και αυστηρός (η κλασσική πατρική φιγούρα).
Το οτι υπάρχουν παρτάκηδες που παριστάνουν -ή που είναι- κυρίαρχοι δε χρειάζεται να το επισημάνουμε για μιά ακόμα φορά.

Ο προβληματισμός μου (για να σε προλάβω) δεν έχει να κάνει με τις ποιότητες ενός υ και ενός κ, αλλά με το ρόλο της ταμπέλας και κατά πόσον αυτή υπηρετεί τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την ταμπέλα.

 

Νομίζω ότι αποφεύγεις κάπως την απάντηση με το εξαρτάται. Αναφερόμαστε στον νορμάλ κυρίαρχο όχι σε μη.
Αναρωτιέμαι, εάν ο κυρίαρχος δεν είναι δοτικός πώς μπορεί να εκπαιδεύσει;
Το παραπάνω που ήθελα να σε ρωτήσω, δεν έχει σχέση με αυτό που υπέθεσες. Αναφέρεις ότι ο δοτικός προσφέρει οικειοθελώς τον εαυτό του, ο υποτακτικός το ίδιο δεν κάνει;

 

Εαν το θέτεις αξιολογικά, ναι. Ο σωστός κυρίαρχος είναι δοτικός, κατ' εμέ.

Ο δοτικός προσφέρει τον εαυτό του αδιαφορώντας για θέσεις και ρόλους. Ο υποτακτικός προσφέρει τον εαυτό του "προς κατάκτηση". Αλλωστε, η διαδικασία της υποταγής (μαστιγώματα, δεσίματα) αναπαριστά τη βίαιη συμμόρφωση του υποτακτικού προς τους κανόνες του κυρίαρχου. Εξ ου και τα πρωτόκολα, οι κανόνες, τα τελετουργικά.

Υποθέτω πως ο δοτικός θα αντλούσε ηδονή από την ίδια την πράξη της προσφοράς. Ο υποτακτικός όμως έχει την ανάγκη του πλαισίου.

 

@peleas καταλαβα τι εννοεις και ευχαριστώ για την εξτρα επεξήγηση!

Καθόλου δεν θα σου πω πως παίζουμε με τις λέξεις, θα σου πω όμως..οτι βλέπουμε την υποτακτικότητα με πολύ διαφορετικό μάτι.
Δεν είναι κακό..άλλωστε γι αυτό υπάρχουν ταιριάσματα και ταιριάσματα.

Προσωπικά, δεν είμαι η υ που για να νιώσει υποταγμένη πρέπει να της τραβήξουν το αυτί. Δεν μου αρέσει αυτό το τραβάτε με και ας κλαίω..και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα έναν συνεχή αγώνα κατα τον οποίο ο Κ μου ''προσπαθεί'' να με υποταξει και να με κάνει να καταπιω ή και να κάνω πράγματα, και εγώ να ''νικιεμαι'' εν τέλη και να ακολουθώ και έτσι να νιωθω υποταγμένη. Με το ''προσπαθεί'' δεν εννοω μόνο φωνές και τιμωρίες..εννοώ τα ΠΑΝΤΑ ακόμα και τα καλά!

Το έχω ξαναπεί, ίσως η υποταγή, εμένα μου φαίνεται παν δύσκολη ασ ιτ ιζ.. ναι είμαι δοτική, ναι..θελω και του δίνομαι, θελω και δίνω τον εαυτό μου ''προς κατάκτηση'' αυτό τι σημαίνει;
Οτι με κατακτά ο καθένας; οχι. Οτι θέλω να δωθώ στον καθένα επειδη ειμαι δοτική; Οχι βεβαια..απλά εκεί που θα με κερδίσουν ( και σε αυτό το κερδίσουν πάιζουν ένα σωρο κριτηρια ) είμαι δοτική και προσφέρομαι ( να! πιασαμε και το σχετικό νήμα χαχα ) ..
Το δε ποιντ.. Ακόμη και οταν λοιπον προσφέρομαι και θέλω να είμαι ο,τι θελήσει, και το θέλω! και πάλι θα βγουν προβλήματα, και πάλι θα ερθουν στιγμές που το θέλω να είναι χαρούμενος ίσως σημαίνει οτι εγώ θα ζοριστώ, ίσως σημαίνει οτι πρέπει να κάνω κατι που δεν θέλω ή δενθα ήθελα..σε πρώτη αναγνωση, η ζωή συμβαίνει, το οτι δεν είσαι και δεν σκέφτεσαι ακριβώς το ίδιο με καποιον αλλον πανω στη γη ''συμβαίνει'' και αλλα πολλά!
Τρελό ζόρι!
ξέρεις τι όντως όμως με κάνει χαρούμενη ; και με κάνει να βάζω το όποιο ζόρι σε δευτερη μοιρα; Να ξυπνάω το πρωί και να συνεχίζω να είμαι χαρούμενη , και εγώ, μαζί του;
To οτι, πραγματικά, θέλω! και θέλω συνειδητά ( και με κάθε προσφορά εαυτού, για να έρθω και στα λόγια σου ) να είμαι ο,τι καλύτερο θέλει εκείνος! ( ο,τι δλδ και αν σημαίνει αυτό)
Εστω και λίγο..να ήταν ψευτικη μια τέτοια δήλωση μου..δεν θα τράβαγε το πράγμα, οχι γιατι δεν θα τα έβγαζα πέρα ή δεν ξέρω και εγώ τι..δεν θα τράβαγε γιατι το πρωί εγώ θα ξύπνουσα με μούρη και γιατι μέσα μου δεν θα ήμουν χαρούμενη..και δεν μου αρέσω ετσι ! και αν γίνω έτσι τότε δεν αξίζει να είμαι υ!

υ λοιπόν, και υποταγμένη εγώ νιώθω, όταν κάποιος με έχει καταφέρει να φτάσω σε τέτοιο σημείο που περιγράφω.
Δεν χρειάζομαι προβλήματα και ζόρια για να νιωσω οτι υποτάσομαι, έρχονται και αυτά , ούτως η αλλως γιατι έτσι είναι η ζωή, και εκεί φαίνεται και η πραγματικότητα.

Αυτά απο εμένα.  

 

Υποσχεθηκα μια εκτενεστερη απαντηση.. (καλα να παθω που μονη μου ταζω χεχ). Αναπολησα λιγο και το ριξα και στο διαβασμα πολυ. Αυτο που με καθοριζει ειναι οτι ημουν ενα αγριμι... Γρυλιζα, δαγκωνα, απειλουσα, δεν διστασα ποτε να δειξω τα "δοντια" μου. Οσοι αντεξαν εμειναν πλαι μου για οσο αντεξαν.. (ξερω τι λεω)... δεν εσκυψα ποτε το κεφαλι, δεν εδωσα ποτε παραπανω απο τοσο που εγω ηθελα... μια μερα ομως εσκυψα ταπεινα, στα χειλη μου σχηματιστηκε το χαμογελο μιας απερανντης ευτυχιας. Προσφερα τη δυναμη μου Σε Εκεινον που αποδειχτηκε πιο Ισχυρος απο εμενα. Δεν προσπαθησε να με "τιθασευσει", ερωτευτηκε το αγριμι που αντικρυσε. Αυτο καθοριζει τη συμπεριφορα μου. Απο κει και περα συνεχιζω να "δαγκωνω" χεχ