μια συνάντηση...

Ημερομηνία απροσδιόριστη. Ανοιξιάτικος καιρός όμως. Αυτό το θυμάμαι σίγουρα. Όχι ότι το ανοιξιάτικο προσδιορίζει απαραίτητα την εποχή, πια. Είχαμε ραντεβού για καφέ στον Ιανό, το βιβλιοπωλείο στη Σταδίου. Στο κέντρο της Αθήνας. Με τον Κύριο μου. Με είχε υποτακτική του, αλλά ήμασταν ακόμα στις αρχές. Το παιχνίδι μας με γοήτευε και με ξετρέλαινε. Αλλά ακόμα γκρίνιαζα πολύ... Γιατί ήθελα κι άλλο. Ουπς! Να το, το «γιατί» ξεπετάχτηκε. Ήταν από τις λέξεις που μου είχε απαγορεύσει. Μαζί με αρκετές ακόμα. Ωστόσο με δυσκόλευε. Αρχικά επειδή ήμουν άπειρη στον χώρο. Πρόθυμη, αλλά άπειρη. Με γοήτευε, αυτό το παιχνίδι και δεν το είχα φανταστεί πότε.

Ήταν σαν να είχε μπει ένα κομμάτι στη θέση του που έλειπε καιρό. Που μου έλειπε. Αυτό. Το να παραδίνομαι. Απόλυτα. Χωρίς γιατί και πως. Αφηνόμουν στα χέρια του. Όχι, απόλυτα ακόμα, τότε. Ουπς! Να και το «όχι» και αυτό ήταν απαγορευμένη λέξη... μου είχε αφήσει όμως το αγαπημένο μου «Τσου!» να το λέω...και φυσικά το τσάκιζα!

Σας έλεγα λοιπόν ότι μαζί του, έβλεπα μια πλευρά του χαρακτήρα μου που δεν την φανταζόμουν ποτέ. Εγώ...υποτακτική. Ακόμα και τώρα δα, που σας το γράφω, που το «ακούω» μέσα στο μυαλό μου μουδιάζω...ανατριχιάζω...ναι, ναι και αυτό. Υγραίνομαι.

Το παράπονό μου, το μόνιμο παράπονό μου, ή η γκρίνια μου, όπως συνήθιζε να λέει ήταν ο χρόνος που μου αφιέρωνε...δεν μου έφτανε... Όλο αυτό, που κάναμε, ήταν πολύ καινούργιο για μένα, και ήθελα να το δοκιμάσω σε όλη του την έκταση, ήθελα να το βιώσω με όλες τις δυνατές του προεκτάσεις. Ο ίδιος, χαλαρός κ αρκετό καιρό στο παιχνίδι, δεν είχε τέτοιες ανησυχίες. Ωωωωω..... μου αφιέρωνε χρόνο, αλλά οι συνευρέσεις μας ήταν ιδιαίτερα αραιές, αν κ έντονες, το παραδέχομαι. Μια από αυτές θα σας περιγράψω παρακάτω. Ήμασταν στον Ιανό, στο καφέ του.

Συναντηθήκαμε στις 12.00. Στις 13.30 περιμέναμε έναν φίλο μας. Μου αρέσει όταν μιλάμε όπως εκείνη τη στιγμή. Έξω από τους ρόλους. Χαλαρά. Και ευχάριστα. Μου αρέσει η παρέα του. Συζητάγαμε περί ανέμων και υδάτων. Δεν μου αρέσουν οι διαχυτικότητες στους δημόσιους χώρους, κ ευτυχώς ούτε σε εκείνον. Όπως καθόμασταν, στο τραπεζάκι, κάποια αγγίγματα, πάνω από το τραπέζι, περισσότερο τυχαία, παρά προμελετημένα, ήταν ιδανικά. Οι εκφράσεις του, το βλέμμα του, και τα χέρια του – τα δάχτυλά του - ήταν τα σημεία του που με ξετρέλαιναν (από τα φανερά τουλάχιστον!).

Ξαφνικά, σκύβει προς το μέρος μου. Το στόμα του κοντά στο αυτί μου λέει: «μικρή, πήγαινε! σε 2’ θα έρθω. στις αντρικές, στην πρώτη πόρτα.» Ναι, με αυτόν τον τόνο που είχα μάθει τόσο καλά κ που με τρελαίνει να τον ακούω ξαφνικά. Στο άσχετο. Εκεί που του έλεγα για ένα περιστατικό, με έναν γιατρό, να θέλει ξαφνικά να μπούμε στους ρόλους, να θέλει ξαφνικά να με χρησιμοποιήσει για να εκτονώσει την καύλα του.

Έγινα ξαφνικά κατακόκκινη. Κατεβάζω τα μάτια μου. «Μάλιστα, Κύριε» του απαντάω. Και έχει αλλάξει κ ο δικός μου τόνος και η δική μου φωνή. Και το βλέμμα μου έχει αλλάξει, και στάση του σώματος μου έχει αλλάξει. Είμαι σίγουρη επειδή όταν μου λέει κοφτά "κοίτα με στα μάτια, μικρή" βλέπω την ικανοποίηση στο δικό του βλέμμα. Έχω το βλέμμα της υποταγής στην θέληση κ επιθυμία του Κυρίου μου. Σηκώνομαι κ πάω προς την τουαλέτα.

Νιώθω σαν όλοι γύρω να ξέρουν τι πάω να κάνω. Μπαίνω στη τουαλέτα των αντρών. Στην πρώτη. Κλείνω την πόρτα. Ακουμπάω πάνω της κ παίρνω μια βαθιά ανάσα. Νιώθω υγρή, ωωωωω, ναι. Αυτή είναι όλη η μαγεία. Ακαριαία, με το που αλλάζει ο τόνος της φωνής του, εγώ γίνομαι μούσκεμα. Το παθαίνω ακόμα και αν μου μιλάει στο τηλέφωνο. Το ξέρει, το έχει καταλάβει από τις πρώτες φορές και το εκμεταλλεύεται...τσου....δεν παραπονιέμαι. Άλλωστε, αυτή η αίσθηση, αυτό το παιχνίδι που κάνει το μυαλό είναι το μεγαλύτερο μέρος της απόλαυσης.

Ξέρω ότι θα έρθει....σε λίγο θα έρθει εδώ στην τουαλέτα. Ωωωωω, αν το σκεφτόμουν λογικά δεν θα το έκανα ποτέ, μα ποτέ. Ούτε σε αυτοκίνητο δεν το έχω κάνει ποτέ, πόσο μάλλον σε τουαλέτα ή δημόσιο χώρο. Με αυτόν, όμως... είναι αλλιώς... δεν θέλω να του πω όχι... μου αρέσει να παίζει μαζί μου... και του έχω εμπιστοσύνη. Απεριόριστη, πια.

Ξεκουμπώνω το παντελόνι μου, μηχανικά αλλά γρήγορα. Το κατεβάσω μαζί με το εσώρουχό μου, τόσο όσο ξέρω ότι του αρέσει. Μπαίνω στον πειρασμό, να χαϊδευτώ. Έντονη η ανάγκη. Ξέρω ότι είμαι μούσκεμα, το νιώθω να...στάζει. Το μυαλό μου νιώθει ήδη μικρές εκρήξεις. Εδώ, σε αυτόν τον χώρο, μπορείτε να το καταλάβετε, αυτό που περιγράφω.

Εγώ, η σεμνή, ντροπαλή νέα της διπλανής πόρτας, να είμαι μέσα στην τουαλέτα της καφετέριας, με μισο-κατεβασμένο παντελόνι, και να περιμένω να έρθει να με πηδήξει, απλά επειδή εκείνη τη στιγμή θέλησε να το κάνει. Ούτε καν να με πηδήξει. Να έρθει, να με χρησιμοποιήσει, να με χύσει και να γυρίσει στο τραπεζάκι μας. Σαν να μη συνέβη τίποτα.

Ακούω την πόρτα. Κρατάω την ανάσα μου. Ακούω ένα χτύπημα κ τη φωνή του «Μικρή?» τίποτα άλλο. «Είναι ανοιχτά» του λέω ξέπνοα. Μπαίνει, είμαι σκυμμένη, όπως ακριβώς του αρέσει. Τα χέρια μου ακουμπάνε στον τοίχο πάνω από την λεκάνη. Είμαι σκυμμένη και περιμένω, εκτεθειμένη, χωρίς να ξέρω τι θα κάνει, τι θα μου κάνει. Νιώθω τα χέρια του να με τραβάνε κ τον πούτσο του να μπαίνει μέσα μου με μια κίνηση. Ούτε κατάλαβα πότε είχε ξεκουμπώσει το παντελόνι του.

Η αντίσταση ανύπαρκτη, είμαι τόσο υγρή που απλά γλιστράει μέσα, νιώθω να με γεμίζει. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια από μέρους του. Κινείται κοφτά, σχεδόν βγαίνει κ καρφώνεται ξανά, με δύναμη μέσα μου. Ένα βογκητό μου πάει να μου ξεφύγει, το καταπίνω. Χύνω όμως, ο οργασμός μου ξεσπάει, εκείνη τη στιγμούλα.

«Μικρή, θέλω κ το μυαλό μου να χύσει σήμερα» μου λέει κοφτά. Βγαίνει κ τον νιώθω να καρφώνεται βίαια στον κώλο μου. Αφήνω μια κραυγή πόνου, που έρχεται το χέρι του να πνίξει. Καρφώνεται βίαια μέσα μου. Ο πόνος από την ξαφνική είσοδό του, είναι αφόρητος. Το χέρι του στο στόμα μου πνίγει τις κραυγές μου, όχι τόσο ώστε να μην τις ακούει. Τον νιώθω να χύνει μέσα στον κώλο μου.

Τραβιέται το ίδιο απότομα όσο μπήκε. Τα πόδια μου τρέμουν. Αν μπορούσα θα σωριαζόμουν κάτω. Μένω ακίνητη. Τον ακούω που συμμαζεύεται. «μικρή, σε περιμένω πίσω στο τραπέζι μας. έλα όταν ετοιμαστείς». Και φεύγει.

Ντύνομαι κ πάω στις γυναικείες τουαλέτες. Πλένω τα χέρια μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ένα απίστευτο χαμόγελο ικανοποίησης βλέπω. Πονάω. Ωωωωω, φυσικά και πονάω. Το ξέρει αυτό. Προσπαθώ να διακρίνω τίποτα περίεργο στο πρόσωπο μου, δεν βλέπω κάτι. Βγαίνω.
Αναρωτιέμαι πως θα με υποδεχτεί. Αναρωτιέμαι τι είπε στον σερβιτόρο που φύγαμε κ οι δυο. Γυρνάω δισταχτικά στο τραπέζι. Με κοιτάει χαμογελαστός. Κ ευχαριστημένος. Του χαμογελάω. Το μεγάλο χαμόγελο, το...καλό, αυτό που φτάνει και στα μάτια...

Κάθομαι, ένας μικρός αναστεναγμός πόνου μου ξεφεύγει. Σκύβει λίγο προς το μέρος μου, με φιλάει στο στόμα, μαλακά κ απαλά. Μου λέει «Μου αρέσεις, μικρή». Το νιώθω, σχεδόν, πάνω στο στόμα μου να το λέει.

Απομακρύνεται πάλι, λίγο πιο πίσω. Συνεχίζουμε τη συζήτηση σαν να μην συνέβη ποτέ και τίποτα... Σαν δυο φίλοι, ξανά που ο ένας απολαμβάνει την παρέα του άλλου. Η άφιξη του φίλου που περιμέναμε κ η συνέχεια της συζήτησης επιβεβαιώνει ότι οι ρόλοι μπήκαν για λίγο στην άκρη.

Μέχρι να ξανά-θελήσει αλλιώς, ο Κύριος μου...

 

Απάντηση: μια συνάντηση...

Απλά πράγματα. Καθημερινά. Χωρίς ίχνος "προστασίας". Χωρίς "πρέπει" και "γιατί". Οπως πρέπει να είναι

 

Απάντηση: μια συνάντηση...

Αυτη ειναι η διαφορα και η ομορφια μιας σχεσης Κυριαρχιας υποταγης, απο μια βανιλα σχεση.

Σε αυτην την σχεση δεν χωρανε και δεν υπαρχουν τα *οχι* τα *δεν μπορω να το κανω* τα *ντρεπομε* τα *θα μας δουν* κ.λ.π. που θα ελεγε η βανιλα στον βανιλα της.

Εδω αποφασησε Ο Κυριαρχος να *παρει* και να απολαυση αυτο που ηθελε απο την υπο του εστω και δημοσια, και η υπο θα *δοσει* διχως δευτερη κουβεντα, γι' αυτο αυτες οι σχεσεις ειναι δυσκολο να χαλασουν οσες φυσικα ειναι oritzinal και οχι οι *δηθεν* που λενε οτι τα *εν οικο μη εν δημο*, και πανε δυο ωρες στους τεσσερεις τειχους του δωματιου τους και *παιζουν* τον Κυριο και την σκλαβα, και μολις φυγει η καυλα τους γινοντε τις υπολοιπες ωρες παλι δυο βανιλες μεχρι να τους ερθει η επιθυμια να κανουν *παιχνιδι* ξανα.

Στην oritzinal ομως σχεση δεν ειναι *παιχνιδι* ειναι τροπος ζωης, Ο Κυριαρχος δεν *παιζει* με την υπο του αλλα την *χρησιμοποιη* και *παιρνει* αυτο που θελει απο αυτη οπου θελει και οπως το θελει, δημοσια η μη.

kiss me μπραβο στον Κυριο σου και σε εσενα που ζειτε μια oritzinal σχεση Κυριαρχιας και υποταγης.

 

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.