ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Re: Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

underherfeet έχεις κανει φοιτητης σε Ελληνικο πανεπηστημιο; Την ερωτηση αυτη την εκανες ελπιζοντας οτι θα βαρεθω να σου απαντησω και ετσι δεν θα μου απαντήσεις κι εσυ; Σαν τις συνελευσεις που λεμε τα ιδια και τ αυτονόητα με την ελπιδα οτι θα βαρεθουν ολοι , θα φυγουν και θα ψηφίσουμε μονο εμεις.
Καλά τωρα τι ακριβώς θες να σου πω πανω σ αυτά;
Ας παρω ενα στην τυχη, λοιπον "εξορθολογισμός της ιατροφαρμακευτικής δαπάνης"
Εχω μια γνωστη η οποια ειναι Δ.Υ στο στενο δημοσιο τομεα. Επίσης ειναι και αρρωστοφοβικη και εχει ως χομπι να κανει εξετασεις στον εαυτο της και στην οικογενεια της. Καθε χρονο εγραφε λοιπον συνολικα αχρηστες εξετασεις, για την ιδια και τα παιδια της ,αξιας πολλων χιλιαδων ευρω.
Γιατροι οι οποιοι υπερσυνταγογραφουσαν(και επερναν το κατιτις τους και το ταξιδακι τους) σε βαρος του δημοσιου , δηλαδη εις βαρος μας.
Προμηθευτες νοσοκομειων που υπερκοστολογουσαν και μιζαραν.
Ειλικρινα με ρωτας τι πρεπει να αλλαξει; Αλήθεια με ρωτας να σου πω τι σημαίνει "εξορθολογισμός της ιατροφαρμακευτικής δαπάνης"

Παμε στα της παιδείας; Τι να πρωτοαναφέρω; Αν και το παρακάτω δεν ειναι οτι χειροτερο , αυτο βρεθηκε τωρα μπροστα μου:

Τα “ανθρωπάκια” και οι θεσμοί (Του Χ. Τσούκα)
Ζητάει η υπουργός Παιδείας από τους πρυτάνεις να οριοθετήσουν τον χώρο του ασύλου. Τι απαντά ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών; «Δεν είναι δυνατόν να ζητάει το υπουργείο να οριοθετήσω τους χώρους σε 418 κτίρια του ιδρύματος. Ας κοιτάξει η πολιτεία να ανοίξει άλλα ζητήματα»! Ναι, σωστά διαβάσατε: ο πρύτανης αρνείται να κάνει τη δουλειά του, προφανώς για να μη συγκρουστεί με τις κομματικές ολιγαρχίες που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια. Αν όμως ο πρύτανης δεν εφαρμόζει το νόμο, γιατί να το κάνει ο φοιτητής; Αν ο πρύτανης αδιαφορεί για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, γιατί να τη σεβαστεί ο καταληψίας; Αν ο πρύτανης δεν εμπνέει σεβασμό με την ηγετική συμπεριφορά του, γιατί να του αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό η ακαδημαϊκή κοινότητα;

Οι καθηγήτριες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίες Κουτσογιάννη και Τζώνου θέλουν να εφαρμόσουν το νόμο, ο οποίος ρητά προβλέπει μέγιστη εξεταστική περίοδο τριών εβδομάδων. Οι φοιτητές αντιδρούν (θέλουν εξεταστική περίοδο δύο μηνών!) και μερικοί τραμπούκοι καταλαμβάνουν το εργαστήριο των καθηγητριών, με το ανατριχιαστικό σύνθημα «Δεν υπάρχουν νόμοι και κανονισμοί, νόμος είναι η ανάγκη του κάθε φοιτητή»! Πώς αντιδρά ο πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής; Επιπλήττοντας εμμέσως τις καθηγήτριες, διότι παραβιάζουν το «εθιμικό δίκαιο, το οποίο έχει διαμορφωθεί από φοιτητές και διδάσκοντες τα τελευταία 23 χρόνια». Ναι, σωστά διαβάσατε. Το «εθιμικό δίκαιο» της Ιατρικής Σχολής, προϊόν χρόνιας συμπαιγνίας καθηγητών-φοιτητών προς αμοιβαίο όφελος, υπερισχύει του νόμου! Οι πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών «εθιμικά» σιωπούν!

Φαινεται πως σ εσας τους αριστερους αρεσει πολυ το πολιτικο συστημα που εχουμε και ο τροπος που λειτουργουσε τοσα χρονια σε όλους τους τομεις.
Μα τετοια αγαπη πια; Τετοιος αγώνας να μην αλλαξει το παραμικρό; Τι λατρεία ειναι αυτή; Γιατι το 2009 δεν μας λέγατε οτι εχουμε φτάσει στην κοινωνία που ονειρευεστε;

 

Η κρίση ξεκίνησε με τη διάσωση της Γερμανίας απ' το Νότο.

Του Π. Παναγιώτου - tvxs.gr

Στις αρχές της δεκαετίας του '00 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που οδήγησε στην παρ' ολίγο κατάρρευση εταιριών κολοσσών των δύο αυτών κλάδων, προκαλώντας ένα γενικότερο χρηματοοικονομικό πανικό που αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση. Αντί τα κεφάλαια να βρίσκουν το δρόμο τους προς τις γερμανικές τράπεζες και τα γερμανικά περιουσιακά στοιχεία, αποδημούσαν, με τους επενδυτές να πουλούν οτιδήποτε γερμανικό και μεταξύ άλλων και τα γερμανικά τραπεζικά και κρατικά ομόλογα. Η ρευστότητα άρχισε να εξαντλείται και τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων πήραν την ανιούσα κάνοντας δυσκολότερη τη χρηματοδότηση της οικονομίας σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί πολύ αυξημένες ανάγκες.


Το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της χώρας σκαρφάλωσε γοργά από το 3,6% στο 5,6%. Το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση και έχασε περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του. Η Γερμανία δεχόταν επίθεση απ' τις αγορές και έβλεπε τα περιουσιακά της στοιχεία να υποτιμούνται, συμπεριλαμβανομένου και του νέου νομίσματος της. Η μόλυνση της απ' τον ιό της νομισματικής κρίσης ήταν γεγονός.

Η χρονική στιγμή που χτυπήθηκε η Γερμανία ήταν ιδιαίτερης σημασίας: ο βασικός της εμπορικός εταίρος, οι ΗΠΑ, κυλούσαν σε μία βαθιά ύφεση. Ο αναδυόμενος οικονομικός γίγαντας, η Κίνα, βρισκόταν ακόμη στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων του δυτικού πολιτισμού και δε μπορούσε να τραβήξει την γερμανική οικονομία έξω απ' την ύφεση. Η Ευρώπη, δεν είχε ακόμη ενιαίο νόμισμα και οι περισσότερες χώρες έβρισκαν ακριβά τα γερμανικά προϊόντα όταν τα μετέτρεπαν στο εθνικό τους νόμισμα. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να έρθει προς διάσωση της;

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία χρειαζόταν άμεσα στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν στην ΕΕ, υποδέχτηκε σε αυτήν ανέτοιμα για την Ένωση κράτη, όπως την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τα φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.

Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Χωρίς να έχουν, πλέον, τον έλεγχο της νομισματικής τους πολιτικής, οι κυβερνήσεις του Νότου ήταν πολύ πιο δύσκολο πολιτικά να σταματήσουν την υπερβολική ανάπτυξη της ρευστότητας για να προστατεύσουν τις οικονομίες τους και πολύ πιο εύκολο να 'πουλήσουν' στους ψηφοφόρους τους ως πραγματική, την πλασματική ανάπτυξη που δημιουργούνταν. Η ενίσχυση του πληθωρισμού που αναπόφευκτα ακολούθησε, έκανε τις χώρες του Νότου λιγότερο ανταγωνιστικές. Ρίχνοντας το βάρος τους περισσότερο στην αντιστάθμιση των κοινωνικών συνεπειών του πληθωρισμού παρά στην αντιμετώπιση του, οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου προέβησαν σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, που σε συνδυασμό με την παράταση της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ προκάλεσε περαιτέρω ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων.

Από το 2002 που η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη μέχρι το 2007 που οι φούσκες στην αγορά κατοικίας, στο χρηματιστήριο, στην πίστωση και στην κατανάλωση είχαν φτάσει στα όρια τους, η ΕΚΤ διατήρησε το μέσο επιτόκιο του ευρώ κοντά στο 2,7%, ρίχνοντας κηροζίνη σε μια φωτιά που έμελλε να κάψει την ευρωπαϊκή περιφέρεια αρχίζοντας απ' την Ελλάδα.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της - υπεύθυνης για την κρίση της - Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ' την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε την εξής απάντηση: 'αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ' εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής'.

Οι τράπεζες δανείζονταν απ' την ΕΚΤ με σχεδόν μηδενικό κόστος και στη συνέχεια κυριολεκτικά κυνηγούσαν τους πολίτες να δανειστούν χρήματα προκειμένου να αγοράσουν σπίτια, αυτοκίνητα, άλλα προϊόντα που ειδάλλως είτε δε θα μπορούσαν είτε θα το σκέφτονταν πολύ πριν δανειστούν για να τα αποκτήσουν. Η ΕΚΤ ήταν σα να είχε προμηθεύσει κάθε πολίτη της ΕΕ με μία πιστωτική κάρτα παροτρύνοντας τον να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό έκανε τους πολίτες των κρατών του Νότου να μάθουν να ζουν πέρα απ' τις πραγματικές τους δυνατότητες όσο η Γερμανία απολάμβανε ένα μέγα πακέτο διάσωσης της οικονομίας της. Η Siemens και άλλοι γερμανικοί κολοσσοί κατέγραφαν κέρδη ρεκόρ εξαιτίας του εμπορίου τους με το Νότο και αυτά αντικατροπτίζονταν στις τιμές των μετοχών τους στα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου, πολλαπλασιάζοντας τον πλούτο τους.

Ενδεικτικά των αποτελεσμάτων της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ στην Ελλάδα είναι τα στοιχεία για την αγορά κατοικίας και την αγορά αυτοκινήτου. Οι άδειες για την ανέγερση κατοικίας το 2006, πέντε χρόνια απ' την υιοθέτηση του ευρώ, ήταν κατά 800% περισσότερες απ' ότι το 2001, τελευταία χρονιά προ ευρώ. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων πολλαπλασιάστηκαν. Τα 'φθηνά' ιαπωνικά, ιταλικά, γαλλικά και άλλα αυτοκίνητα που ο Νότος επέλεγε κατά κόρον στη δεκαετία του '90 ανταλλάχτηκαν με ακριβά και πολυτελή γερμανικά. Μία συγκριτική ανάλυση των πωλήσεων καινούργιων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων μεταξύ του 1998 - έτος καλπάζουσας ανόδου του χρηματιστηρίου Αθηνών με εκρηκτική άνοδο στις πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ελλάδα αλλά προ της υιοθέτησης του ευρώ – και του 2007 - έτους όπου η φούσκα πίστωσης έφθανε στην κορύφωση της - είναι αποκαλυπτική:


•το 1998 πουλήθηκαν 60% περισσότερα ιταλικά αυτοκίνητα απ' ότι το 2007
•το 1998 οι πωλήσεις καινούργιων γερμανικών αυτοκινήτων πολυτελείας ανήλθαν στις 7 χιλ. - το 2007 ανήλθαν στις 23 χιλ, παρουσιάζοντας αύξηση μεγαλύτερη του 300%
•το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 30 χιλ, νέα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 πουλήθηκαν 80 χιλ.
•το 1998 πουλήθηκαν 17.5 χιλ μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα πολυτελείας, ενώ το 2007 πουλήθηκαν 65 χιλ.
•το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 46 χιλ. μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 144 χιλ.
•το 1998 οι πωλήσεις μεταχειρισμένων αυτοκινήτων για τις πρώτες 20 μάρκες έφτασαν τις 197 χιλ. και το 2007 τις 500 χιλ.

Ακόμη πιο ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της γερμανικής οικονομίας απ' το Νότο, είναι το μέγεθος των εξαγωγών της Γερμανίας στην Ελλάδα, τα δέκα χρόνια που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ευρώ και τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν αυτής (στοιχεία: ΔΝΤ). Στην πρώτη περίοδο – προ ευρώ δεκαετία – η Γερμανία εξήγε στην Ελλάδα προϊόντα ύψους, περίπου, 35 δις δολαρίων. Στη δεύτερη περίοδο – μετά ευρώ δεκαετία – οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 οι εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ' την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ' τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ' τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της. Προκειμένου η ίδια να προφυλαχτεί από τη δημιουργία φουσκών στο 'σπίτι' της, έλαβε μέτρα μείωσης της ρευστότητας και ακολούθησε μία αντιπληθωριστική πολιτική η οποία όξυνε περισσότερο τις αποκλίσεις με τους εταίρους της κάνοντας το Νότο ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικό.

Με τις γερμανικές τράπεζες γεμάτες, πια, με ρευστό αλλά χωρίς ευκαιρίες στη χώρα τους εξαιτίας της αντιπληθωριστικής πολιτικής που βάσει σχεδίου ακολουθούσε η Γερμανία, η νέα χρυσή επενδυτική ευκαιρία εντοπίστηκε στην αγορά ομολόγων των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία ενώ θεωρούνταν μηδενικού ρίσκου εξακολουθούσαν να παρέχουν αξιόλογα επιτόκια. Τώρα ήταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις του Νότου που μπορούσαν να δανειστούν με ολοένα χαμηλότερο κόστος και να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα που στο μεταξύ δημιουργούνταν από την έκρηξη στην κατανάλωση.

Μέχρι το 2007 το σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας είχε πετύχει: η χώρα είχε ξεπεράσει την ύφεση χωρίς να χρειαστεί να αυξήσει το χρέος και τα ελλείμματα της, είχε μετατραπεί σε πρώτη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχοντας εκμεταλλευτεί την απογείωση της πίστωσης στην ευρωζώνη αλλά αποφεύγοντας, εντέχνως, τις συνέπειες για την ίδια και παράλληλα είχε αναστήσει τη χρηματοοικονομική της αγορά και είχε σώσει το τραπεζικό της σύστημα. Στο μεσοδιάστημα, όμως, είχε ζώσει το Νότο με ωρολογιακές οικονομικές βόμβες.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση, η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι ωρολογιακές βόμβες στην ευρωζώνη άρχισαν να πυροδοτούνται αλλά η βλάβη σε κάποιες απ' αυτές, όπως στην Ελλάδα, αποδεικνύονταν μικρότερη απ' την αναμενόμενη. Ο 'διεφθαρμένος', 'τεμπέλης' και 'σπάταλος' Έλληνας είχε την πρόνοια να αποταμιεύει τμήμα των χρημάτων του απ' τα χρόνια της πλασματικής ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να αποτελούν μία ασπίδα στις όποιες χρηματοπιστωτικές πιέσεις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες, είτε από έλλειψη τεχνογνωσίας είτε εξαιτίας μίας σύνεσης που αντανακλούσε το γενικότερο ελληνικό χρηματοοικονομικό συντηρητισμό, είχαν αποφύγει να επενδύσουν στα σύνθετα επενδυτικά στεγαστικά προϊόντα που κατέστρεφαν την αμερικανική αγορά κατοικίας και μόλυναν την ευρωζώνη. Ως αποτέλεσμα η ροή κεφαλαίων δεν αντιστράφηκε στην Ελλάδα, τα κεφάλαια παρέμειναν στη χώρα και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρατήθηκε όρθιο και μετά το τσουνάμι, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την πολύ εξαρτημένη, πλέον, απ' αυτό ελληνική οικονομία.

Το σκάσιμο της αμερικανικής φούσκας κατοικίας, η αμερικανική τραπεζική κρίση, η μετεξέλιξη της κρίσης σε διεθνή, η παγκόσμια και ιστορικών διαστάσεων οικονομική ύφεση, το διεθνές χρηματιστηριακό κραχ μετοχών και η εκτίναξη των τιμών πετρελαίου και τροφίμων σε ιστορικά υψηλά επίπεδα τιμών ήταν μερικά απ' αυτά με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπη η Ελλάδα μεταξύ 2006 και 2008 και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη είχε αντέξει.

Η πτώχευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβριο του 2008, όμως, μετέφερε την κρίση ρευστότητας σε ένα άλλο επίπεδο, κάνοντας τη χειρότερη απ' οτιδήποτε είχε δει η παγκόσμια οικονομία επί 80 χρόνια. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα παρείχε μυστικά δάνεια ύψους, σχεδόν, 10 τρις δολαρίων σε αμερικανικές και διεθνείς τράπεζες προκειμένου να αποτρέψει το απόλυτο χάος και μείωσε τα επιτόκια του δολαρίου σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, κοντά στο μηδέν. Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν έλαβαν κρυφά δάνεια απ' τις ΗΠΑ.

Αντί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής μειώνοντας τα επιτόκια του ευρώ ανταποκρινόμενη στις πρωτοφανείς οικονομικές συνθήκες, προέβηκε σε αύξηση (!) τους κάνοντας την ήδη υπό εξαφάνιση ρευστότητα στην ευρωζώνη πανάκριβη και ακόμη πιο δύσκολο να αντληθεί. Στα τέλη του 2008 και ενώ τα επιτόκια του δολαρίου είχαν μειωθεί κοντά στο μηδέν, τα επιτόκια του ευρώ είχαν αυξηθεί πάνω απ' το 4% στο υψηλότερο επίπεδο ετών.

Ενώ στα χρόνια που η ρευστότητα ήταν πλεονάζουσα και προκαλούσε φούσκες και πληθωρισμό η ΕΚΤ διατηρούσε τα επιτόκια στο 2%, την ώρα της ιστορικής κρίσης που χρειαζόταν φθηνό χρήμα για να αποφευχθεί ο αντιπληθωρισμός και να αντιμετωπιστεί η ύφεση, η ΕΚΤ προχώρησε σε αύξηση των επιτοκίων προκαλώντας ένα ακόμη καταστροφικό χτύπημα στην ευρωζώνη και ειδικά στις χώρες του Νότου.

Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά παράλογη και προφανώς καταστροφική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, κρυβόταν και πάλι τα συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία είχε εμπλακεί σε έναν άνευ προηγουμένου νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, προσπαθώντας να εκθρονίσει το δολάριο με το να αυξάνει τα επιτόκια του ευρώ προσελκύοντας έτσι κεφάλαια απ' όλο τον κόσμο στη Φρανκφούρτη, η οποία και διεκδικούσε, πλέον, με αξιώσεις απ' το Λονδίνο το ρόλο του νέου ευρωπαϊκού χρηματοοικονομικού κέντρου.

Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η κατακόρυφη άνοδος του δολαρίου και η επαναπροσέλκυση κεφαλαίων σ΄ αυτό, κάτι που προκάλεσε την κατάρρευση της αγοράς εμπορευμάτων. Καθώς οι επενδυτές έφευγαν απ' τα εμπορεύματα και αναζητούσαν ασφαλές καταφύγιο για τα κεφάλαια τους, άρχισαν να επιστρέφουν στις ΗΠΑ αποχωρώντας απ' την Ευρώπη, γεγονός που οδηγούσε στην πώληση περιουσιακών στοιχείων σε ευρώ και έτσι και τραπεζικών και κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα οποία και για πρώτη φορά απ' την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος δοκιμάστηκαν σκληρά.

Στα τέλη του 2008 με αρχές 2009 τα CDS και τα επιτόκια των ελληνικών, ισπανικών, πορτογαλικών και ιταλικών ομολόγων μπήκαν σε ανοδική τροχιά αφού οι διεθνείς επενδυτές πουλούσαν κάθε τι συνδεδεμένο σε ευρώ εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της Γερμανίας.

Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή την οποία επέλεξε ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, για να απευθυνθεί στην ελληνική Βουλή σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αποφεύγοντας να βρει ευθύνες οπουδήποτε αλλού πέρα απ' την Ελλάδα και θέτοντας θέμα αποκλεισμού της απ' τις αγορές και προσφυγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μία ομιλία που αν δεν είχε αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από την τότε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσε να έχει τινάξει τη χώρα στον αέρα ένα χρόνο νωρίτερα απ' ότι τελικά συνέβη.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν ελληνικό αλλά πρωταρχικώς ευρωπαϊκό και έτσι οι χώρες της ΕΕ στράφηκαν για βοήθεια στην ΕΚΤ ζητώντας ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των τραπεζών. Ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί προώθησε αυτήν τη λύση αλλά η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ήταν κάθετα αντίθετη απορρίπτοντας την προστασία του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ και επιβάλλοντας τη στήριξη των τραπεζών με εθνικά κεφάλαια.

Ακόμη και μετά απ' αυτήν την καταστροφική απόφαση της Γερμανίας και ενώ η Ελλάδα αναγκάστηκε να στηρίξει τις τράπεζες της με κρατικές εγγυήσεις, κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα και να φτάσει στο Νοέμβριο του 2009 αποδυναμωμένη μεν αλλά έχοντας διατηρήσει την πιστοληπτική της βαθμολογία στο Α, έχοντας πετύχει να δανείζεται με επιτόκια κοντά στο ιστορικό χαμηλό της, έχοντας αποτρέψει την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας, έχοντας προσελκύσει αρκετά διεθνή επενδυτικά κεφάλαια ώστε το χρηματιστήριο της να καταγράφει τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση, έχοντας έναν τραπεζικό κλάδο ισχυρό, και συνεχίζοντας συνεχίζει να εμπνέει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και το εσωτερικό της έτσι ώστε και να μπορεί να χρηματοδοτεί το χρέος της αλλά και να απολαμβάνει μεγάλες εισροές στις ελληνικές τράπεζες, μετρώντας αθροιστικά τις μεγαλύτερες καταθέσεις από ιδιώτες και επιχειρήσεις στην ιστορία της. Πράγματι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε προσελκύσει νέες καταθέσεις ύψους, περίπου, 22 δις ευρώ το 2007, οι οποίες ενισχύθηκαν κατά επιπλέον 30 δις ευρώ το 2008 ενώ ακόμη και στο 2009 οι ελληνικές τράπεζες είδαν τις καταθέσεις να αυξάνονται κατά 10 δις ευρώ.

Χρειάστηκαν, ωστόσο, μόλις μερικές εβδομάδες πανικού της κυβέρνησης Παπανδρέου για να αντιστραφεί αυτή η μακροπρόθεσμη τάση και να αρχίσει ένα καταστροφικό κύμα εκροής καταθέσεων. Μόνο τον Ιανουάριο του 2010 εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες κεφάλαια ύψους 5 δις ευρώ, με το έτος να κλείνει με εκροές ύψους 29 δις ευρώ. Από το Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2012 οι ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις είχαν μειωθεί από 238 δις ευρώ στα 166 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση κατά 43%. Περίπου το 85% των εκροών προήλθε από ιδιώτες αποτυπώνοντας τον πανικό που κατέβαλλε τους Έλληνες πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, ο διεθνής πανικός μεταφράστηκε σε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και μετοχών, τραπεζικών και κρατικών ομολόγων, με τα κεφάλαια να μεταφέρονται απ' την Ελλάδα στη Γερμανία προς αναζήτηση ασφάλειας. Ιδιωτικός και κρατικός τομέας αποκλείστηκαν απ' τις αγορές κεφαλαίων και η χώρα δε μπορούσε πια να χρηματοδοτήσει το χρέος και τα ελλείμματα της.

Είχε έρθει η ώρα της Ελλάδας να χρειαστεί βοήθεια απ' τη Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, όμως, είχε άλλα σχέδια καθώς είδε στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή κρίση μια διπλή ευκαιρία:

α) να πετύχει την έξοδο της ίδιας απ΄ τη μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία της με το να μετατραπεί σε πόλο έλξης κεφαλαίων εξασφαλίζοντας ένα μέγα πακέτο τόνωσης βασιζόμενο στην αστείρευτη ρευστότητα και στο χαμηλό κόστος κρατικού δανεισμού της

β) να προωθήσει τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης κάτω απ' την ηγεμονία της, σχέδιο που είχε εκπονηθεί αλλά είχε μείνει στάσιμο απ' τα τέλη της δεκαετίας του '80 και το οποίο αποτυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια στα απόρρητα έγγραφα εκείνης της περιόδου που αποχαρακτηρίστηκαν μόλις προσφάτως.

Σήμερα, περισσότερο από δυόμιση χρόνια απ' το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, η Γερμανία έχει προχωρήσει πολύ στην υλοποίηση των δύο αυτών στόχων. Όσον αφορά στον πρώτο, η οικονομία της αναπτύχθηκε με τους μεγαλύτερους ρυθμούς απ' την επανένωση της χώρας, καταγράφοντας παράλληλα μία σειρά θετικών ρεκόρ δεκαετιών. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το πακέτο τόνωσης που απόλαυσε η Γερμανία από τη μεταφορά κεφαλαίων απ' το Νότο στις τράπεζες της αλλά και από τη μετατροπή της σε καταφύγιο κεφαλαίων απ' όλο τον κόσμο, γεγονός που τη βοήθησε να δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια. Η μελέτη της ροής τραπεζικών καταθέσεων μεταξύ των κρατών του Νότου και της Γερμανίας αποκαλύπτει τη δημιουργία μίας αρνητικής συσχέτισης που ξεπέρασε το 0,8. Δηλαδή περίπου στο 80% των περιπτώσεων οι εκροές απ' το Νότο κατέληξαν σε εισροές στη Γερμανία (στοιχεία: Budensbank). .

Το ισοζύγιο στο Target 2, το Μάιο του 2012, έδειξε πλεόνασμα ύψους 660 δις ευρώ για τη Γερμανία, 146 δις ευρώ για την Ολλανδία και 45 δις ευρώ για τη Φινλανδία. Οι χώρες αυτές απολαμβάνουν χάρη στην κρίση πακέτα τόνωσης που αντιστοιχούν στο 23-25% του ΑΕΠ τους. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο έλλειμμα για τις χώρες του Νότου αντιστοιχεί στο 20-60% του ΑΕΠ τους (20% για Ιταλία, 23% για Ισπανία, 60% για Ιρλανδία, 50% για Ελλάδα).

Όσον αφορά στο δεύτερο στόχο της, η Γερμανία αναδείχτηκε ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ΕΕ, θέτοντας και επιβάλλοντας τους κανόνες της και προχωρώντας στην εμβάθυνση της ευρωζώνης με μεγαλύτερα βήματα από ποτέ. Η παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκά και υπό γερμανικό έλεγχο ιδρύματα είναι η νέα τάση που μετατρέπει τη Γερμανία σε ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, χάρη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.

Αυτό που δεν έγινε ποτέ αντιληπτό απ' τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ότι όπως κάθε άλλη ηγέτιδα δύναμη μίας νομισματικής ένωσης, η Γερμανία δε θα κάνει ποτέ τίποτε που να εξυπηρετεί το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον αν δεν εξυπηρετείται πρωτίστως το δικό της. Η εταιρική αλληλεγγύη ισχύει μόνο από τον πιο αδύναμο προς τον πιο δυνατό. Η Γερμανία θα αντιμετωπίζει πάντα τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες με αλαζονεία και θα επιδιώκει να ισχυροποιείται εις βάρος τους αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να καταλάβει πώς λειτουργεί μία κυρίαρχος δύναμη σε ένα νομισματικό σύστημα και αρκεί να δει τις ΗΠΑ, που με το δολάριο εκμεταλλεύτηκαν ολόκληρο τον κόσμο από το 1945 και μετά.

Δεν είναι τυχαίο πως ήταν η Γερμανία που ηγήθηκε της αλλαγής του προηγούμενου νομισματικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του '70, οργανώνοντας έναν κατά το ήμισυ επιτυχή νομισματικό πόλεμο εναντίον του δολαρίου, στην προσπάθεια της, τότε, να βάλει τέλος στην αμερικανική νομισματική κυριαρχία καθώς ήταν η ίδια που βρισκόταν στη θέση του αποδέκτη των συνεπειών του τρόπου λειτουργίας των ΗΠΑ μέσα στα πλαίσια της.

Ούτε είναι συμπτωματικό που απέτυχαν και οι τρεις προσπάθειας δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης με επίκεντρο το γερμανικό μάρκο, αφού η Γερμανία δρούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της τόσο σε καιρούς ηρεμίας, ώστε να προωθεί τη δική της ανάπτυξη όσο και περιόδους κρίσης, πιέζοντας για περισσότερο έλεγχο, δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση.

Τελικά, βέβαια, δεν έχει τόσο σημασία τί κάνουν οι άλλοι και αν αυτό μας βλάπτει ή μας βοηθά αλλά το τί κάνουμε εμείς για να αμυνθούμε ή να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και κοιτώντας πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε εύκολα μερικά απ' τα δραματικά λάθη των τελευταίων κυβερνήσεων που πέρασαν απ' την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε πολιτική της σημαία την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ αποτυγχάνοντας να προετοιμάσει τη χώρα σωστά γι' αυτό το ιστορικό γεγονός και αφήνοντας την, εν γνώση της και προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της, εκτεθειμένη σε εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους. Οι ευθύνες του κ. Σημίτη γι' αυτό είναι διαχρονικές και βαρύτατες.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να προστατέψει τη χώρα απ' τις αρνητικές συνέπειες της εισόδου της στην ευρωζώνη. Με ατολμία και χωρίς αίσθηση της ιστορικής του ευθύνης ο κ. Καραμανλής απόλαυσε πολιτικά τα θετικά της υιοθέτησης του ευρώ, αποτυγχάνοντας να εκμοντερνίσει και να ενδυναμώσει τη χώρα ώστε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε έναν ολόκληρο κόσμο για το άγνωστο (  δημοσιονομικό έλλειμμα, λειτουργώντας ως μεγεθυντής και πολλαπλασιαστής των προβλημάτων της οικονομίας και οδηγώντας, ουσιαστικά, τη χώρα στην πτώχευση απ' το Νοέμβριο του 2009 εφόσον ήταν δεδομένο πως η Γερμανία δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Μελετώντας κανείς οικονομική ιστορία είναι μάλλον απίθανο να βρει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που ένας άνθρωπος πανικόβαλε τόσους πολλούς. Οι ηγέτες δεν πανικοβάλλονται και το κυριότερο δεν πανικοβάλλουν τους υπόλοιπους γύρω τους, πόσο μάλλον έναν ολόκληρο πλανήτη. Εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε πως η ανθρωπότητα απειλούνταν με εξαφάνιση και ότι μόνο αυτός μπορούσε να την προστατέψει, δεν είχε κανένα πολιτικό έρεισμα και καμία νομιμοποίηση να θυσιάσει την Ελλάδα. Οτιδήποτε ακολούθησε του 'Πανικού Παπανδρέου', ήταν η συνέχεια μίας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας.

Οι χώρες είναι υπεύθυνες για τις επιλογές και τα λάθη τους και η Ελλάδα έχει πολλά και διαφορετικής βαρύτητας δικά της λάθη να κατανοήσει, να αναγνωρίσει και να διορθώσει. Αλλά με το να αποδέχεται ευθύνες που δεν της ανήκουν, να αυτοδυσφημίζεται διεθνώς και το κυριότερο να αδυνατεί να αντιληφθεί και να αναδείξει τις ευθύνες και το ρόλο άλλων σε ιστορικής σημασίας γεγονότα και καταστάσεις, διαπράττει ένα αυτοκτονικό λάθος.

Σε τελική ανάλυση κάθε κράτος πρέπει να έχει τους δικούς του μακροπρόθεσμους, εθνικούς και υπερκομματικούς στόχους. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει και να κατανοήσει αυτούς των υπόλοιπων κρατών που την επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα και επιτέλους να προσδιορίσει και να επιδιώξει τους δικούς της. Αν κάνει η ίδια αυτό που πρέπει θα μπορεί και να βοηθά τον εαυτό της και να προστατεύεται από εξωτερικούς κινδύνους αλλά και να νομιμοποιείται να αποδίδει ευθύνες στα κράτη που λειτουργούν με τρόπο βλαπτικό για το σύνολο. Και η Γερμανία, τουλάχιστον στα πλαίσια της ευρωζώνης, είναι σίγουρα ένα από αυτά.

Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
Διευθυντής GSTA Ltd, WTAEC Ltd

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Μαζί με τις συζητήσεις που άρχισαν στο εσωτερικό της Γερμανίας γιά το εάν συμφέρει τη χώρα να εγκαταλείψει το ευρώ, ...άρχισαν τα όργανα και για Αυστρία, Ολλανδία ....





Υποβάθμισε ο Egan-Jones Ολλανδία και Αυστρία


Στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ολλανδίας και της Αυστρίας προχώρησε χθες ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης, Egan-Jones, επικαλούμενος τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους που πλήττει την Ευρώπη και την αδυναμία των κυβερνήσεων των δύο χωρών να υιοθετήσουν μια σειρά από μέτρα για την απορρόφηση των κραδασμών στην οικονομία τους.

Ο οίκος αξιολόγησης υποβάθμισε την Ολλανδία σε «Α» από «ΑΑ-» και την Αυστρία σε «Α» από «Α-», υπογραμμίζοντας ότι η προοπτική της οικονομίας τους παραμένει αρνητική για το επόμενο χρονικό διάστημα.

Ο Egan Jones σημειώνει στην έκθεσή του πως και η Αυστρία και η Ολλανδία συγκαταλέγονται ανάμεσα στις κορυφαίες οικονομίες της Ευρώπης, ωστόσο θα αναγκαστούν να σηκώσουν στους ώμους τους τα βάρη άλλων χωρών της Ε.Ε.

Υποβάθμισε ο Egan-Jones Ολλανδία και Αυστρία

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Kορνήλιε, ναι, έχω κάνει φοιτητής - και συνδικαλιστής - στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Απο τον τρόπο που μου απαντάς( ; ) φαντάζομαι έχεις θητεύσει και σύ εκεί.
Αν πράγματι ο εκτροχιασμός των δαπανων υγείας ηταν ζήτημα - μόνο - των αρρωστοφοβικών πολιτών, των υπερσυνταγογραφούντων γιατρών και των μιζαδόρων προμηθευτών των νοσοκομείων, αφ' ενός θα μπορούσε να αντιμετωπισθει εύκολα, αν υπήρχε η πολιτική βουληση.
Είναι όμως μόνο αυτό;

Θα επικεντρωθώ στον τομα του φαρμάκου ,αλλά μέσω αυτού θα προσπαθήσω να γενικεύσω.
Την περίοδο 1991-2003 οι πραγματικές φαρμακευτικές δαπάνες στο ΙΚΑ αυξήθηκαν κατα 146%.
Την ίδια περίοδο, οι τιμές των φαρμάκων μειώθηκαν κατα 55% ενώ ο όγκος των φαρμάκων αυξήθηκε μόλις κατα 32%.
Τι συνέβη λοιπόν;
Απλούστατα, υπήρξε αντικατάσταση των παλαιότερων φθηνών φαρμακων με καινούργια ακριβά εως πανάκριβα που συνήθως είχαν ισοδύναμη φαρμακολογική αποτελεσματικότητα.

Ποιοί ωφελούνται κυρίως απο την πρακτική αυτή, εκτος των γιατρών που, σωστά επισήμανες, παίρνουν τα δωράκια τους; (πολλές φορές και με το "κομμάτι" που συνταγογραφούν)
Μήπως, λέω, μήπως , οι φαρμακευτικές εταιρείες και δη οι πολυεθνικές;

Πόσο κόστισε άραγε στο Ελληνικό Δημόσιο ο πανικός που δημιουργήθηκε το 1995 με την γριππη των πουλερικών;Τα ΜΜΕ μιλούσαν περί πανδημίας, αλλά οι επίσημες έρευνες έδειξαν, δέκα χρόνια μετά, ότι η γρίπη των πουλερικών σκότωσε μόνο 250 ανθρώπους παγκοσμίως ενώ από την απλή, την κοινή γρίπη, πεθαίνουν τουλάχιστον 500.000 άνθρωποι ετησίως, σε όλο τον κόσμο.
Ομως οταν η γρίπη των πουλερικών βρισκόταν στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων, η πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία Roche πούλησε εκατομμύρια χάπια tamiflu στις χώρες της Ασίας και 14 εκατομμύρια μόνο στη Μ.Βρετανία. Η άλλη πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία που κατάφερε να ανταγωνιστεί την Roche, η Glaxo που παράγει το φάρμακο Relenza, πούλησε κι αυτή εκατομμύρια φάρμακα σε όλο τον κόσμο. Μόνο που αποδείχθηκε ότι και τα δύο φάρμακα δεν θεραπεύουν τη γρίπη των πουλερικών, ενώ αντίθετα, προκαλούν παρενέργειες.

Το 2009, με την γρίππη των χοίρων , είχαμε τα ίδια, (παρ)πληροφόρηση, πανικός, μαζικός εμβολιασμός,,,
...κατά σύμπτωση, οι μετοχές των εταιρειών Roche και Glaxo (το πλήρες όνομα είναι GlaxoSmithKline), αλλά και όλων σχεδόν των πολυεθνικών φαρμάκων, είναι από τις πλέον κερδοφόρες του κόσμου.
Στην Glaxo, επιβλήθηκε πρόσφατα πρόστιμο 3 ΔΙΣ δολλάρια στην Αμερική για απάτη και παράνομη προώθηση φαρμάκων...

Αραγε ο"εξορθολογισμός της ιατροφαρμακευτικής δαπάνης" που ευαγγελίζεται ο αρθρογράφος που κόπιαρες ακουμπά έστω κατ' ελάχιστον την πρακτική αυτών των πολυεθνικών;

Ο "πολεμος" εναντίον των γιατρών , των φαρμακοποιών ,και άλλων "συντεχνιών" ,γενικεύοντας φασιστικά μάλιστα, είναι εύκολος και πιασάρικος επικοινωνιακά.
Ο λαϊκισμός σ΄ολο του το μεγαλείο.
Η πηγή όμως της διόγκωσης των δαπανών δεν είναι άλλη απο την τεχνητή, με κάθε τρόπο διόγκωση της ζήτησης εξ αιτίας και πρός όφελος κυρίως των πολυεθνικών και των μονοπωλίων,
Ακούγεται ίσως πολύ κλισέ και παλαιοκομμουνιστικό , αλλα τελικά...
"είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"....

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Ο καπιταλισμος ομως ειναι παντου σημερα.

Ειναι ολος ο κοσμος που κανει λαθος και τον ακολουθει?

Εμεις οι ελληνες ειδικα που πρωτο κριτηριο για να επιλεξεις μια σχολη ηταν η επαγγελματικη αποκατασταση.

 

Re: Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Μπα καθόλου κλισε δεν είναι. Αλλωστε είναι γνωστο πως κανονικα
σε χωρες που δεν τις σκιαζει και δεν τις πλακώνει η καπιταλιστικη σκλαβιά ,
βρεχει λεφτα και ολοι μπορουν να ξοδευουν και να σπαταλουν οσα θελουν
Γι αυτο οτι κι να πουμε αυτοι που δεν ειναι ηλιθιοι και γνωριζουν μας λενε:
Μα φταιει το υπεραριθμο και αντιπαραγωγικο δημοσιο; ΟΧΙΙΙΙ
Φταινε η σπαταλες των γιατρων και ασθενων στα νοσοκομεια; ΟΧΙΙΙΙ
Φταιει η χαμηλη και η μεσαια διαφθορα; ΟΧΙΙΙΙ
Φταιει οτι δεν παραγουμε τιποτα; ΟΧΙΙΙΙ
Ποιος φταιει; Ο παγκοσμιος καπιταλισμος φυσικα , επειδη γνωριζουμε οτι
χωρις αυτον τα λεφτα ειναι ανεξαντλητα και μπορουμε να σπαταλαμε ατελειωτα
χωρις να παραγουμε τιποτα
ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΟΡΕΕΕ;

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

ΑΓΡΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΩΝ!

Άγρια και πρωτοφανή αστυνομική επίθεση με λαστιχένιες σφαίρες δέχθηκαν σήμερα χιλιάδες ανθρακωρύχοι στη Μαδρίτη την ώρα που η Ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωνε νέο πακέτο μέτρων λιτότητας ύψους 65 δις. (βλ. ρεπορτάζ εδώ).

Λαστιχένιες σφαίρες χρησιμοποίησε η ισπανική αστυνομία στη διάρκεια συγκρούσεων με τους διαδηλωτές στην πορεία διαμαρτυρίας των ανθρακωρύχων στη Μαδρίτη. Για τρεις τραυματισμούς και πέντε συλλήψεις κάνει λόγο το Γαλλικό Πρακτορείο. Άλλες πηγές κάνουν λόγο για έξι τραυματίες και μια σύλληψη, και άλλες για είκοσι τραυματισμούς!


Πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι σε ισπανικά ορυχεία, καθώς και υποστηρικτές τους, σε μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση γύρω από το υπουργείο Βιομηχανίας διαμαρτυρήθηκαν για την περικοπή των δημόσιων επιχορηγήσεων στον τομέα τους, η οποία σηματοδοτεί, σύμφωνα με τους ίδιους, «το θάνατο των ορυχείων» στην Ισπανία.




Πολλοί από τους διαδηλωτές έφτασαν χθες στη Μαδρίτη έπειτα από μια «μαύρη πορεία» περισσότερων από 400 χιλιομέτρων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κυβερνητική απόφαση να περικοπούν κατά 63% οι επιχορηγήσεις του τομέα.


«Η πορεία ήταν δύσκολη, 20 ημέρες πεζοπορίας χωρίς διακοπή, με πολλούς τραυματισμούς στο δρόμο», δήλωσε ο διαδηλωτής Αλμπέρτο Φλόρες.

Περίπου 40 ανθρακωρυχεία εξακολουθούν να λειτουργούν στην Ισπανία, κυρίως στο βορρά.

Η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να μειώσει από 301 εκατομμύρια ευρώ το 2011 σε 111 εκατομμύρια φέτος τις επιχορηγήσεις στον τομέα.

Παρατηρητές των εξελίξεων στην ευρωζώνη υπογράμμιζαν ότι η άγρια επίθεση, με χρήση λαστιχένιων σφαιρών, για τη διάλυση της διαδήλωσης των Ισπανών ανθρακωρύχων είναι μια κίνηση αυταρχικής κλιμάκωσης, της οποίας η επικίνδυνη σημασία ξεπερνά τα ισπανικά σύνορα.

Οι ίδιοι παρατηρητές τόνιζαν ότι ο στυγνός αστυνομικός αυταρχισμός έχει καταστεί κανόνας για την αντιμετώπιση των μεγάλων ταξικών αγώνων στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, την ίδια τη Γερμανία και φυσικά στην Ελλάδα.

Οι παρατηρητές αυτοί σημειώνουν ότι η Ευρώπη και ειδικότερα η ευρωζώνη και ο ευρωπαϊκός Νότος, βρίσκονται στα πρόθυρα μιας ανοικτής αυταρχικής και αντιδημοκρατικής εκτροπής.Μια τέτοια τραγική εξέλιξη ίσως να θεωρείται από τους κυρίαρχους κύκλους ως «μονόδρομος», προκειμένου να ολοκληρώσουν τα σχέδια για μια Γερμανική Ευρώπη που θα έχει ως κοινωνικό και εργασιακό παράδειγμα το «κάτεργο» της Ινδονησίας, όπως το πρόβαλλε πρόσφατα η Μέρκελ!

...Η απαντηση στο ερωτημα του Κορνηλιου ειναι ....κατακόκκινη!

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

μόνος σου ρωτάς, μόνος απαντάς;

αντι άλλης απάντησης λοιπόν.....

Ο Μηχανορράφος Φαρμακοποιός



Σκυμμένος πάνω απο τον πάγκο του, μπροστά στα ανοιγμένα δευτέρια του γράφει... “1 lexotanil η κ.Kουλα, 1 tavor ο κ.Τάκης, 1 plavix ο κ.Γιώργος και 1 που πήρε 2, 3 € που χρώσταγε η κ.Ζωίτσα και 2,20 τώρα 5,20”.
Σηκώνει το κεφάλι του και μετράει τα βιβλιάρια 1,2.....20. Γράφει χαρτάκια ένα ντεπον η κ.Ελένη , 1 salospir ο κ Βαγγέλης , κάτσε να του γραψουμε και το ciproxin που δανείστηκε ο κ Χρήστος εδω και ενα μήνα και έχει χαθεί...”.
Τις σκέψεις του διακόπτει το ορμητικό άνοιγμα τις πόρτας. Με γρήγορες κινήσεις κρύβει τα βιβλιάρια στην βαλίτσα του και σηκώνει το κεφάλι. Παρατηρεί τους δύο άγνωστους άνδρες. Είναι προφανώς νεφροπαθείς όπως προδίδει άλλωστε το χρώμα του προσώπου τους.
“Κοίτα να δεις, έχουμε εδω 30.000€ σε συνταγές απο το τεχνητό νεφρό, θα μας δώσεις 5.000€ και θα τις πάρεις. Είσαι;”.
Τους κοιτάζει ανέκφραστος, τίποτα δεν προδίδει την άγρια χαρά που νοιώθει μέσα του. .7.500€ είναι το μικτο κέρδος, μείον 5,000 σε αυτούς 2,500€ για εκείνον. Δεν είναι άσχημα, αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι. “2,000 για εσας και θα μου φέρετε και τα βιβλιάρια...”. Το παζάρι δίνει και παίρνει για αρκετή ώρα. Τελικα το κλείνουν στα 4000 και τα βιβλιάρια στον φαρμακοποιό.
Αυτό που τον νοιάζει δέν είναι τόσο οι συνταγές όσο τα βιβλιάρια. Θα τα προσθέσει σε αυτά που είδη έχει. Αγοράζοντας κουπόνια στην “μαύρη” απο εξαγωγείς θα βγάλει 100% καθαρό κέρδος φορτώνοντας τα με φάρμακα. Το έβγαλε και σήμερα το μεροκάματο του.

Η πόρτα ανοίγει ξανά και αυτή την φορά αναγνωρίζει την κ.Δέσποινα. Η κ. Δέσποινα έχει καρκίνο, έρχεται κάθε μήνα στο φαρμακείο με την συνταγή της απο άλλο Δήμο. Περνάει πολλά φαρμακεία αλλά εκείνη προτιμάει αυτό. Ο φίλος μας με γρήγορες κινέισεις ξεκολάει τα κουπόνια και τις δίνει 2 κουτιά. Ανοίγει ένα χοντρό δερμάτινο πορτοφόλι που χάσκουν κάθε λογιών χαρτιά και χαρτοομίσματα και της δίνει μερικά. Εκείνη τα κοιτάει χωρίς να τα ακουμπήσει ακόμα. “Δέν μπορείτε να μου δώσετε παραπάνω; Ένα άλλο φαρμακείο που βρήκα απέναντι απο την υπεραγορά μου δίνει περισσότερα αλλά εγώ βέβαια προτίμησα να έρθω εδώ. Τώρα άν δεν μπορείτε...”. Την κοιτάζει πάνω απο τα μικρά στρογγυλά γυαλάκια του. “...κοιτάξτε παραπάνω δέν βγαίνω, τώρα άν θέλετε σας κάνω δώρο αυτή τη κρέμα”. Η γυναίκα κοντοστάθηκε λίγο “άν σας αφήσω το 1 κουτί;” επέμεινε. Το ένα κουτί... καθόλου άσχημα. Ο φίλος του ο εξαγωγέας θα μπορούσε να του δωσει κουπόνι για λίγα λεφτά... “εντάξει” συμφώνησε. Έκλεισε και αυτη τη δουλειά.

Γρήγορα όμως η πόρτα άνοιξε πάλι, μια νέα κοπέλα προχώρησε προς τον πάγκο. “καλημέρα πονάει ο λαιμός μου και βήχω, μπορείτε να μου δώσετε καμια αντιβίωση;”. Με γρήγορες κινήσεις πάλι έβγαλε το κουτι απο το συρτάρι και με ταχυδακτυλουργικό τρόπο ξεκόλλησε το κουπόνι. Θα το έγραφε στον κ. Βαγγέλη μαζι με τα υπόλοιπα. Κρίμα ήταν να πάει χαμένο το κουπονι.

Η πόρτα άνοιξε πάλι μετά απο λίγο. Ένας άντρας εκει γύρω στα 60 μπήκε μέσα με 3-4 βιβλιάρια. “Άκου φιλε, εδώ έχω κάτι βιβλιάρια. Πάρτα γράψε μου τα φάρμακα. Γράψε και ότι γουστάρεις μέσα, μονο κοίτα μην ζητάς συμμετοχή”. Απορημένος, κοίταξε τον άνθρωπο που μίλαγε με καχυποψία. Ποιός διάολος ήταν και πώς βρέθηκε εδώ;
“Η κ.Δέσποινα με έστειλε” εξήγησε ο άλλος,”κοίτα τα είχα να πουμε στον άλλο τον λαμόγιο πιο πάνω. Έφαγε ψωμί απο μενα ο ψωμόλυσσας τόσα χρόνια και τώρα που του είπα να μου γραψει 2 Plavix δεν μου το έκανε. Πολύ αέρα πήρε να ΄ουμε. Άλλα και εγώ να , του τα πήρα και τα έφερα. Τώρα άν δεν θές...”.
Πήρε ο φίλος μας τα βιβλιάρια και νωχελικά, σχεδόν απρόθυμα έγραψε σε ένα χαρτάκι τα φάρμακα που ήθελε ο άλλος. “Κοιτα να 'ουμε, πήγα και στην άλλη την συναδελφο σου αλλά αυτή δεν κάνει τέτοια κόλπα, είναι τίμια κοπέλα ,σπαθί, τι να την κάνεις; Τόσα χρόνια δεν έμαθε;...” συνέχισε, αλλά ο φίλος μας είχε δουλειά δεν μπορούσε να ακούει φλυαρίες. Τού έδωσε τα φάρμακα και τον καλημέρισε...

Το τηλέφωνο χτυπά. Είναι ο Βασίλης απο το σύλλογο, παλιό φιλαράκι και τώρα μέσα στα πράγματα πάντα τον έβγαζε απο τις κακοτοπίες... “πώς παέι;” , “πώς να πάει Βασίλη μου, πολλή δουλειά...” και συνέχισε να γράφει τα βιβλιάρια....



Το παρόν είναι δοκίμιο καθαρά λογοτεχνικό και καμία σχέση δεν έχει να κάνει με το τί συμβαίνει σήμερα σε πολλά φαρμακεία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι τελειως συμπτωματική και αποτελεί προιόν επιστημονικής φαντασίας!
Άλλωστε αν συνέβαιναν αυτά ο Σύλλογος θα έπαιρνε άμεσα θέση. Σωστά;;;


....
αυτο ωστόσω είναι ενα μικρό ψηφιδωτό της εικόνας, δεν την χαρακτηρίζει
αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η Goldman Sacks, η Roche, η Siemens...

 

Ενα κείμενο αφιερωμένο σε ολους
Ο τυπος ειναι εξαιρετικος κατα τη γνωμη μου
Ερμιππος

Σάββατο, Ιούνιος 16, 2012


-Η απάντηση στο δίλημμα είναι η εξαφάνιση του


Ομολογώ την αδυναμία μου να κατανοήσω πως είναι δυνατόν το μέλλον μια ολόκληρης χώρας, μια κοινωνίας εκατομμυρίων μονάδων, ενός πολύπλοκου μηχανισμού, που διαθέτει εξ ορισμού αυτονομημένα συστήματα διατήρησης ισορροπιών και αυτορύθμισης, να κρίνεται με όρους όμοιους με αυτούς που καθορίζουν το μέλλον ενός μοναχικού, απελπισμένου παράφρονα, που βρίσκεται κάποια στιγμή να ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο χείλος της αβύσσου.

Σχεδόν οι πάντες, πλέον, ισχυρίζονται πανικόβλητοι ότι το μέλλον της Ελλάδας, σε βάθος χρόνου μερικών δεκαετιών, τουλάχιστον, θα κριθεί, αύριο, από την στιγμιαία απόφαση που θα πάρουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, την τελευταία στιγμή, όταν θα πλησιάσουν, σε κατάσταση μάλλον συγχυτική, την κάλπη. Για να καθορίσουν το εάν πρώτο κόμμα στις αυριανές εκλογές θα είναι η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ και εάν η μεταξύ τους διαφορά θα είναι μια, δύο ή τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Κάτι που δήθεν θα είναι το σημαντικό. Αυτό που θα κάνει την ουσιώδη διαφορά.

Αστεία πράγματα. Φοβάμαι πως, όταν ένα πρόβλημα φτάνει να τίθεται με αυτούς τους όρους, ο βαθμός περιπλοκότητας του τείνει ήδη να αγγίξει το άπειρο. Και, τότε πλέον, το πρόβλημα αυτό δεν διαθέτει καμία συμβατική λύση. Είναι αυτό που οι παλιότεροι ονόμαζαν γόρδιο δεσμό.

Οι κοινωνίες δεν είναι ψηφιακά συστήματα και, υπό την έννοια αυτή, δεν μεταπίπτουν από την μια ακραία κατάσταση στην άλλη με το πάτημα ενός απλού κουμπιού.

Οι κοινωνίες είναι πολύπλοκες αναλογικές μηχανές, που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Και οργανώνονται αργά, επιτυγχάνοντας τα σημεία ισορροπίας τους σε βάθος χρόνου. Στο διάστημα αυτό είτε αυξάνουν τα αποθέματα της συγκολλητικής τους ουσίας είτε σωρεύουν σταθερά εκρηκτική ύλη για την διάλυση τους.

Στην δεύτερη περίπτωση, είναι μεγάλο λάθος να συγχέουμε την διαδικασία σώρευσης του καταστροφικού παράγοντα με το στιγμιαίο γεγονός, που έρχεται, στην κρίσιμη ώρα, να προκαλέσει την πυροδότησή του. Το σφάλμα αυτό μας οδηγεί, μοιραία, σε ένα δεύτερο. Μας κάνει να πιστέψουμε ότι ένα άλλο, διαφορετικής φύσης, στιγμιαίο γεγονός, μπορεί να μας μεταθέσει αυτόματα από το ένα σημείο ισορροπίας στο πολύ απομακρυσμένο αντίθετο του. Αποκτούμε έτσι μια αφελή και παιδαριώδη αισιοδοξία.

Σε κάθε περίπτωση, πρώτη απαίτηση για την αναγνώριση ενός συστήματος ως ενιαίου είναι η καθολικότητα των αρχών και των κανόνων που διέπουν την λειτουργία του. Στο πλαίσιο τέτοιων συστημάτων και μόνον είναι δυνατή,-και επιπλέον αποκτά νόημα-, η διάκριση μεταξύ αληθών και ψευδών προτάσεων. Με άλλα λόγια, πραγματικών ή όχι διλημμάτων.

Είναι ολοφάνερο, εν προκειμένω, ότι το καθοριστικό μέρος του εκλογικού σώματος δεν εξετάζει το κυρίαρχο δίλημμα των αυριανών εκλογών, όπως αυτό τέθηκε, για να το αποδεχθεί κατ΄ αρχήν ως αληθές ή να το απορρίψει ως ψευδές. Αντίθετα το θεωρεί εξ ορισμού ως πραγματικό και περιορίζεται να το εκτιμήσει με όρους ποιοτικούς, για να μπορέσει να προσδώσει στην επιλογή της είτε θετικό είτε αρνητικό πρόσημο. Και να ψηφίσει ανάλογα. Αυτό που είναι ζείδωρο και ελπιδοφόρο για τους μεν αξιολογείται ως θανάσιμο και καταστροφικό για τους άλλους. Και το αντίστροφο.

Η στάση αυτή δεν είναι παράδοξη, όπως αρχικά φαίνεται. Αντίθετα, αποδεικνύει την διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας σε ευδιάκριτα τμήματα, ξένα μεταξύ τους, που, ενώ συνυπάρχουν αναγκαστικά, δεν εντάσσουν την λειτουργία τους σε ένα ομοιογενές πλαίσιο κανόνων. Δεν αποτελούν δηλαδή ενιαίο σύνολο, που συγκροτείται με έρεισμα την κοινή νοηματοδότηση ή, στην περίπτωση που αυτή απουσιάζει, με την ελάχιστη βάση της ισόρροπης εξυπηρέτησης των διάσπαρτων προσωπικών συμφερόντων, που, έστω και ατελώς, υποκαθιστά την έλλειψη των πνευματικών συνηθειών.

Μια τέτοια συνύπαρξη, όμως, είναι θνησιγενής, με όρους κανονικότητας. Τα μέρη της είναι αδύνατον να συμβιώσουν και θα πρέπει να χωριστούν. Εάν αυτό είναι πρακτικά αδύνατον θα συγκρουστούν αναγκαστικά βίαια μεταξύ τους, έως ότου μετατεθούν οι συσχετισμοί ισχύος και γίνει πάλι εφικτή η εξεύρεση ενός σταθερού σημείου ισορροπίας.

Βαδίζουμε πλέον με γρήγορα βήματα προς τα εκεί. Με ένα επιπλέον βάρος. Την ανεπάρκεια των αναλυτικών μας εργαλείων, που μας κάνει να εξετάζουμε τις διαφορές μας χρησιμοποιώντας τους γλωσσικούς όρους που η κάθε ομάδα υιοθέτησε για να χαρακτηρίσει τον εαυτό και τους αντιπάλους της μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Οι όροι αυτοί, που ούτως ή άλλως δεν είχαν από την αρχή ιδιαίτερα στενή σχέση με την πραγματικότητα, απομακρύνονταν τις τελευταίες δεκαετίες από αυτήν όλο και περισσότερο. Ειδικότερα, μετά την είσοδο μας στην Ε.Ε., τότε που η χώρα έπαψε να αποτελεί κλειστό σύστημα και άρχισε να επηρεάζεται μαζικά, σε επίπεδο κυρίως υλικό, όμως, από την διεθνή πραγματικότητα. Υπό αυτήν την έννοια το πρόβλημα μας είναι σε μεγάλο βαθμό και πρόβλημα γλώσσας. Πρόβλημα επικοινωνίας.

Καμία κοινότητα δεν μπορεί να διατηρήσει την συνοχή της ευρισκόμενη σε κενό νοήματος. Και καμία κοινωνία δεν μπορεί να διατηρήσει την σταθερότητα της όταν στους κόλπους της υπάρχει μια ομάδα με κρίσιμο μέγεθος που έχει την αίσθηση ότι αδικείται. Είναι αδιάφορο αν αυτή η αίσθηση είναι δίκαια διαμορφωμένη ή όχι. Σημασία έχει ότι, κάποια στιγμή και για κάποιους λόγους, διαμορφώθηκε και υπάρχει.

Ζούμε αναγκαστικά μαζί. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια νέα κοινή αφήγηση. Στην ανάγκη μια δίκαιη διευθέτηση των ατομικών μας συμφερόντων. Επειδή πρέπει κάπως να συνυπάρξουμε. Είτε σαν κοινωνία είτε, αν δεν είμαστε άξιοι για κάτι τέτοιο, σαν μια καλά ρυθμισμένη ανώνυμη εταιρεία. Αν δεν μπορέσουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο μας περιμένει το χάος.

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Από το The Press Project

Απέναντι στη λεηλασία του εθνικού πλούτου που προωθεί με ιδιωτικοποιήσεις- εξπρές η εσωτερική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, η Αριστερά καλείται να δώσει την πρώτη μεγάλη, μετεκλογική μάχη κάτω από τη σημαία του δημόσιου αγαθού

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δις ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν τον τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί...

Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα "είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας, είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις", η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του "αθλιέστατου προτεκτοράτου", όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την "αξιοποίηση" του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη, κατ' ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.

Η μεγαλύτερη συντεχνία

Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο "Ριζοσπάστης". Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι "θα χάσουν τα λεφτά τους", δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι "θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία", δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.

Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους "επενδυτές", στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ'αυτή τη χώρα- καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη "μάζα" χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν "βιομηχανικού φεουδαρχισμού" του 21ου αιώνα.

Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος;

Ωστόσο, η Αριστερά δεν θάπρεπε να υποτιμήσει τη συστημική προπαγάνδα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες αναδεικνύονται σε στρατηγικό πεδίο οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών, ιδιαίτερα από το κατ' εξοχήν κόμμα του κεφαλαίου, τη Νέα Δημοκρατία. Αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις εξόντωσαν τα μεσαία στρώματα με την απίστευτα ληστρική φορολογία, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά ευελπιστεί ότι, χάρη και στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, θα καταφέρει να λασκάρει λιγουλάκι τον φορολογικό ζουρλομανδύα, ώστε να προσεταιριστεί τους κατά τι ανακουφισμένους μικρομεσαίους, κατά τον γνωστό μύθο του Χότζα. Παράλληλα, απευθύνεται προς τους ανέργους, τα περιθωριοποιημένα και πολιτικά καθυστερημένα εργατικά στρώματα (στα θολά νερά των οποίων αλιεύει και η Χρυσή Αυγή), καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά τους, στο στιλ "γιατί να υποφέρω εγώ και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται". Δυστυχώς, τη συστημική προπαγάνδα αυτού του είδους διευκολύνουν, φυσικά άθελά τους, "υπερεπαναστατικές" τοποθετήσεις τμημάτων της Αριστεράς, που "δεν τρελαίνονται" κι αν οι επιχειρήσεις περάσουν από τον συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος, στον ατομικό καπιταλιστή μέσω ιδιωτικοποιήσεων- κατά το "άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά".

Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά θα πληρώσουν και αυτοί, έστω και έμμεσα, το τίμημα από τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα επακολουθήσουν. Τα παιδιά τους θα έχουν λιγότερες θέσεις εργασίας να διεκδικήσουν, τα μαγαζιά τους λιγότερους πελάτες να εξυπηρετήσουν κι οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν ακριβότερα αύριο το ρεύμα, το νερό, τα εισιτήρια και πάει λέγοντας.

Πολλά μπορει΄να καταλογίσει κανείς στις ΔΕΚΟ που φορτώθηκαν τα ρουσφέτια και τη διαφθορά του πελατειακού κράτους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (γιατί βέβαια δεν κυβερνούσαν την Ελλάδα από το 1974 ο Τσίπρας και η Παπαρήγα). Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτές οι ΔΕΚΟ, χάρη στην επινοητικότητα των τεχνικών του ΟΤΕ και τον μόχθο των εναεριτών της ΔΕΗ, έφτιαξαν τις υποδομές που υπάρχουν σήμερα σ'αυτή τη χώρα και τις οποίες λυμαίνονται τα λαμόγια των ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που δεν πόντισαν ούτε μια καινούργια οπτική ίνα, απλά παρασιτούν πάνω στο δίκτυο του ΟΤΕ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους λομπίστες των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που αρμέγουν τη ΔΕΗ και φορτώνουν στους φορολογόμενους χρέη χάρη στη μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης που τους χάρισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Παράγουν ενέργεια όσο φυσάει αέρας και στη συνέχεια την πουλάνε στη ΔΕΗ.. 2,5 φορές πιο ακριβά από όσο κοστίζει στη ΔΕΗ η παραγωγή ενέργειας στις θερμοηλεκτρικές της μονάδες! Κι ύστερα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ που περιέχει το μυστηριώδες "τέλος ΑΠΕ", κι ο καταναλωτής πληρώνει πανάκριβα την κιλοβατώρα όχι εξ αιτίας του Φωτόπουλου, αλλά γιατί επιδοτεί εν αγνοία του τα ιδιωτικά λαμόγια- αλλά καταριέται τη ΔΕΗ και γενικώς τους δημοσίους υπαλλήλους για την κακή του τύχη!

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Το κυριότερο που οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο η Αριστερά εν όψει της μάχης που έρχεται είναι ότι αυτό που θα κριθεί δεν είναι αν μας αρέσει η σημερινή κατάσταση των ΔΕΚΟ (και ασφαλώς έχουμε πάμπολλους λόγους να μην μας αρέσει), αλλά αν θα υπάρχει σ'αυτή τη χώρα η έννοια και η ουσία του δημόσιου αγαθού. Πρέπει να είναι το νερό, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, το Ίντερνετ, οι συγκοινωνίες κ.α. δημόσια αγαθά, εγγυημένα από το κράτος για όλους τους πολίτες, ή μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των ιδιωτικών εταιρειών- όπως έκανε η Θάτσερ με τους σιδηρόδρομους, που ξεχαρβαλώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και επανακρατικοποιήθηκαν στη συνέχεια, ή όπως έκανε ο Ρίγκαν με την ηλεκτρική ενέργεια, για να βυθιστούν σε αλλεπάλληλα μπλακ άουτ το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη; Πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι όταν πρόκειται για τη μόρφωση των παιδιών μας ή όταν βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο- κάτι που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης και υγείας- ή πρέπει να μορφώνονται και να ζουν μόνο όσοι έχουν χρήματα;

Επομένως, η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η πρώτη μεγάλη μετεκλογική δοκιμασία της Αριστεράς, πέρα από την προφανή οικονομική και κοινωνική σημασία της, φορτίζεται από έντονο ιδεολογικό- αξιακό περιεχόμενο με πυρήνα το δημόσιο αγαθό (res publica), που αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας (Republic), σε αντιδιαστολή με την ολιγαρχική επιβολή των ιδιωτικών συμφερόντων. Αν ο μοναχικός ιδιώτης- καταναλωτής είναι το πρότυπο του καπιταλισμού, ο συλλογικός παραγωγός- πολίτης είναι ο ήρωας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας του αύριο. Η ανάγκη ενός ισχυρού, ενιαίου μετώπου της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας για να κερδηθεί η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτονόητη και η δυνατότητα για ένα τέτοιο μέτωπο προφανής. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Υ.Γ. Προς οίον αφορά: "Επτά φορές κλείνες τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς" (Μπ. Μπρεχτ).

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Kερδίζοντας περισσότερο σκοινί για να κρεμαστούμε

I.Βαρουφακης

Την τελευταία εβδομάδα απείχα από τον σχολιασμό της οικονομικής πολιτικής της νέας μας κυβέρνησης επειδή ήθελα να αφουγκραστώ το σκεπτικό και τις στρατηγικές της επιλογές. Μετά και το Eurogroup είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έχει επιλέξει λανθασμένο στόχο, τον οποίο θα προσπαθήσει να επιτύχει με αναποτελεσματικά μέσα.

Ο λάθος στόχος της επιμήκυνσης

Ο δεδηλωμένος πλέον στόχος του Υπουργείου Οικονομικών είναι η επίτευξη συμφωνίας επιμήκυνσης του «προγράμματος», κάτι που μεταφράζεται σε πιο αργές αποπληρωμές των δανείων (χωρίς μείωση επιτοκίου – καθώς επιμήκυνση με μείωση επιτοκίου παραπέμπει σε αναδιάρθωση, όπως θα θυμάστε) και μικρότερο ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών και αύξησης των δημοσίων εσόδων. Αυτή η επιμήκυνση παρουσιάζεται (ξανά) στο ελληνικό κοινό ως εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για να πετύχει το «πρόγραμμα». Δυστυχώς, όπως και η επιμήκυνση που πέτυχε (σε σχέση με το πρώτο Μνημόνιο) ο κ. Γ. Παπανδρέου τον Μάρτιο του 2011, έτσι και αυτή η επιμήκυνση (αν επιτευχθεί) δεν πρόκειται να προσφέρει στην χώρα μας (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) περισσότερο χρόνο να πετύχει αλλά περισσότερο σχοινί για να κρεμαστεί.

Στην περίπτωση εκείνης της επιμήκυνσης (του Μαρτίου 2011), το αποτέλεσμα ήταν ο εκτροχιασμός που ακολούθησε μερικούς μήνες μετά (τον Ιούλιο του 2011) με αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, την μετακόμιση του κ. Βενιζέλου στην Πλατεία Συντάγματος, και, τέλος, το δεύτερο Μνημόνιο, το θλιβερό PSI, και την κατάρρευση της τραπεζικής πίστης στην χώρα. Στην περίπτωση μια νέας επιμήκυνσης προς το τέλος του 2012, ο νέος εκτροχιασμός του νέου «προγράμματος» το οποίο σίγουρα θα ακολουθήσει, πολύ πιθανόν να φέρει την εκπαραθύρωση όχι απλώς του υπουργού Oικονομικών αλλά και της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται – δηλαδή, την διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης).

Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι μια επιμήκυνση δεν θα μας εξασφαλίσει περισσότερο χρόνο να πετύχουμε; Γιατί επιμένω ότι θα μας προσφέρει μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε; Οι λόγοι δύο:

Πρώτον, επειδή (όπως έγραφα και τον Μάρτιο του 2011 σχετικά με εκείνη την Παπανδρεϊκή επιμήκυνση) είναι κοινός τόπος μεταξύ επενδυτών ότι το ελληνικό δημόσιο κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να ξανα-κουρέψει τα δάνειά του – να βρεθεί σε κατάσταση default – καθώς μια οικονομία που συρρικνώνεται σε ρυθμό -7% με -10% θα πρέπει να πληρώνει... αρνητικά επιτόκια για να διατηρεί κάποια ελπίδα ότι θα δύναται να καταβάλει έγκαιρα τις δόσεις των δανείων του δημοσίου της.

Δεύτερον, επειδή η ουσιαστική κατάργηση της τραπεζικής πίστης (αλλά και των άτυπων κυκλωμάτων ιδιωτικής πίστης, π.χ. μεταχρονολογημένες επιταγές, ανοχή της μίας επιχείρησης από την άλλη), και η αντικατάστασή της από την απαίτηση πληρωμών τοις μετρητοίς, σηματοδοτεί ότι δεν βρισκόμαστε απλά σε κατάσταση βαθειάς ύφεσης αλλά σε συνθήκες οικονομικής καθίζησης όπου ακόμα και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις ασφυκτιούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, και καθώς οι αγορές αναμένουν το σίγουρο default του ελληνικού δημοσίου (χωρίς όμως να ξέρουν το πότε ακριβώς θα επέλθει), καμία σοβαρή επένδυση δεν θα γίνει, όσες μεταρρυθμίσεις και να κάνει η κυβέρνηση (κάτι που δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις). Περισσότερος χρόνος, μια επιμήκυνση αυτής της κατάστασης, ισοδυναμεί με το μακρύτερο σχοινί στο οποίο αναφερόμουν.

Εν συντομία, στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, μια επιμήκυνση είναι το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί. Αν είναι να πτωχεύσει το δημόσιο σίγουρα για άλλη μια φορά (να κηρυχθεί σε κατάσταση default, όπως και τον Μάρτιο που πέρασε), καλύτερα σήμερα, παρά τον Νοέμβριο ή του χρόνου. Οπότε, είτε η κυβέρνηση πρέπει να πείσει την Ευρώπη για κάτι εντελώς διαφορετικό από μία επιμήκυνση (κάτι που ακυρώνει, αντί να αναβάλει, την επόμενη πτώχευση) είτε να την προκαλέσει όσο γρηγορότερα γίνεται (αποκομίζοντας όσα οφέλη μπορεί από τον πανικό που κάτι τέτοιο θα προκαλέσει – π.χ. απειλώντας ότι θα απορρίψει την δόση του Αυγούστου την οποία, έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να επιστρέψει ολόκληρη στην ΕΚΤ). Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι κκ. Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου τον Μάρτιο του 2011, επιλέγουν τον στόχο μιας ακόμα δηλητηριώδους επιμήκυνσης, εκμεταλλευόμενοι, άλλη μια φορά, το δέλεαρ του κλασικού νεο-ελληνικού «ας εξασφαλίσουμε λίγο ακόμα χρόνο κι έχει ο θεός». Δυστυχώς ο «Θεός» δεν «έχει» άλλο. Στο τέλος της επόμενης επιμήκυνσης, αν την πάρουμε, βρίσκεται η δραχμή. Όποιος νιώθει (όπως κι εγώ) τρόμο με την ιδέα αυτή, πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από την καταστροφική λογική μιας ακόμα επιμήκυνσης.

Τα άσφαιρα μέσα για την επίτευξή του

Ας αφήσουμε τον στόχο (της επιμήκυνσης) και το κατά πόσο είναι ο σωστός ή όχι. Ας επικεντρωθούμε τώρα στα μέσα που επέλεξε η κυβέρνηση για να πετύχει τον στόχο της (ανεξάρτητα από το κατά πόσον συμφωνούμε ή όχι μαζί του). Τι μέσα επέλεξε; Την στρατηγική του «υποδειγματικού φυλακισμένου» ο οποίος κάνει ό,τι του πουν στην φυλακή μπας και η υπηρεσία πειστεί ότι αναμορφώθηκε και αποφασίσει την υπό περιορισμούς απόλυσή του μια ώρα αρχίτερα.

Αν βρισκόμουν ποτέ στην φυλακή, ομολογώ ότι κι εγώ αυτή την στρατηγική θα ακολουθούσα. Θα πάσχιζα να φαίνομαι «μεταμελημένος», «μεταμορφωμένος» και πρόθυμος να κάνω το οτιδήποτε αρκεί να βγω μια ώρα αρχίτερα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι άλλο Κορυδαλλός κι άλλο κρεματόριο. Δυστυχώς, η δανειακή μας σύμβαση (γνωστή κι ως 2ο Μνημόνιο) μοιάζει με το δεύτερο: όσο πιο πρόθυμα αποδεχόμαστε τους «κανόνες» που μας επιβάλονται, τόσο πιο κοντά στην «τελική λύση» βρισκόμαστε. Μην γελοιόμαστε φίλες και φίλοι: η Φρανκφούρτη και το Βερολίνο έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρωζώνη. Τελεία και παύλα. Περιμένουν την στιγμή που συμφέρει εκείνους να εκπαραθυρωθούμε (μετά default και άγριου κουρέματος των δανείων του δημοσίου στην ΕΚΤ και την ΕΕ – όχι και στο ΔΝΤ). Η στιγμή αυτή δεν έχει έρθει. Όσο όμως εμείς ακολουθούμε την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα έρθει. Και θα έρθει σε μια στιγμή που θα επιλεγεί με γνώμονα τα οφέλη των τραπεζών της Φραγκφούρτης. Μια χρονική στιγμή όταν η ελληνική οικονομία θα είναι ακόμα πιο αδύναμη από ό,τι σήμερα και παντελώς ανίσχυρη να διαχειριστεί την εθνική καταστροφή που θα σηματοδοτήσει μια τέτοια εξέλιξη.

Μήπως έχω άδικο; Μήπως τελικά η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν λέει ότι, εφόσον καταφέρουμε να δείξουμε καλά δείγματα γραφής ως προς την εφαρμογή του «προγράμματος», μπορεί να τους αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσει η κάθετη άρνηση των πλεονασματικών χωρών να συμφωνήσουν σε νέους, βατούς για την χώρα μας, όρους; Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν είναι όμως. Ίσως να ήταν αν υπήρχε πιθανότητα να πετύχουμε, έστω και με απόκλιση 30%, τους όρους του 2ου Μνημονίου. Τέτοια όμως πιθανότητα δεν υπάρχει. Είναι σαν να ζητάς από μια στρουθοκάμηλο να προσπαθήσει να πετάξει. Απλά, δεν γίνεται.

Ας είμαι πιο ακριβής: Πάρτε τις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί δεν μπορούν να γίνουν; Και βέβαια μπορούν. Θεωρητικά, μπορούν να έχουν πουληθεί όλα τα φιλέτα (ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Ελληνικό, ακίνητα) μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Όμως, να σας θυμίσω, δεν είναι αυτή η δέσμευσή μας προς την τρόικα. Η δέσμευσή μας αφορά το ποσό το οποίο θα αποκομίσουμε από τις πωλήσεις αυτές καθώς η τρόικα, ανοήτως (και με χαρακτηριστικό κυνισμό), είχε προσμετρήσει στα ποσά που απαιτούνται για την «δημοσιονομική προσαρμογή» των δημοσιονομικών μας τα 50 δις (!) που θα... έφερναν οι ιδιωτικοποιήσεις. Κάθε ευρώ λιγότερο (από αυτές τις πωλήσεις) θα πρέπει να αναπληρωθεί είτε από περισσότερα ευρωπαϊκά δάνεια (κάτι που η γερμανική Βουλή θα απορρίψει) είτε από περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων (ή περισσότερους φόρους) που, φυσικά, θα εντείνουν κι άλλο την σκοτοδίνη της κοινωνικής μας οικονομίας εντείνοντας την Κρίση. Από αυτά τα 50 δις, δεδομένης της έλλειψης ζήτησης σε μια υπό κατάρρευση χώρα, αν η κυβέρνηση πιάσει τα 9 δις θα είναι τυχερή ανεξάρτητα από τον πόσο ζήλο δείξει. Για να το πω απλά: οι στόχοι του 2ου Μνημονίου όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις είναι άπιαστοι. Το ίδιο (και χειρότερα) ισχύει όσον αφορά τα δημόσια έσοδα: όσο πιο πολύ σφίγγει το ζωνάρι το υπουργείο οικονομικών, τόσο μεγαλύτερες και διογκούμενες οι υστερήσεις των εσόδων και των αποκλίσεων από το «πρόγραμμα».

Θα μου πείτε: Αυτά δεν τα γνωρίζει η τρόικα; Μήπως αρκεί, για να αλλάξουν γνώμη και στάση απέναντι στην Ελλάδα, το να μας δουν «επιτέλους» να πουλάμε ή και να κλείνουμε κανέναν δημόσιο οργανισμό ως δείγμα ότι δεν τους αγνοούμε (κι ας αποκομίσουμε μόνο 20% σε σχέση με τις τιμές πώλησης που αναγράφει το 2ο Μνημόνιο); Θεωρώ πως η απάντηση είναι αναμφισβήτητα αρνητική. Το κέντρο βάρους της Κρίσης έχει φύγει από την Ελλάδα κι βρίσκεται πλέον στον άξονα Μαδρίτης-Ρώμης. Παρά την ενδιαφέρουσα Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, η κατάσταση σε Ισπανία-Ιταλία παραμένει εκρηκτική επειδή η Γερμανία αρνείται τα αυτονόητα. Σε αυτή την διελκυστίνδα Βορρά-Νότου, με την Γαλλία να χτυπά μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η Ελλάδα δεν θα πάρει τίποτα το ουσιαστικό όσο «υποδειγματική» κι αν είναι ως φυλακισμένη. Εκτός αν αποβάλει την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» και το απαιτήσει απειλώντας ότι δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου μερικά δισεκατομμύρια για να τα δώσει αμέσως (όπως είχε συμφωνήσει ο κ. Βενιζέλος με την τρόικα) στην ΕΚΤ. Κι αν είναι να το απαιτήσει, πρέπει να το απαιτήσει τώρα – πριν η κατάρρευση της τραπεζικής πίστης κατακάψει ό,τι ζωντανά βλαστάρια έχουν απομείνει στην έρημο της οικονομίας μας. Αν δεν το κάνει, τότε (αντίθετα με την ρητορική της στάση) θα μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση που μας επέστρεψε, ακουσίως, στην δραχμή.

Συμπέρασμα

Η κυβέρνηση πρέπει να αναθεωρήσει σήμερα τον στόχο της επιμήκυνσης. Δεν βοηθά - όσο μεγάλη και «γενναιόδωρη» κι αν είναι. Παράλληλα, πρέπει να αναθεωρήσει την επιλογή της στρατηγικής του «υποδειγματικού φυλακισμένου», κατανοώντας επιτέλους ότι δεν βρίσκεται στον Κορυδαλλό αλλά σε κρεματόριο όπου μετρά μέρες έως την «τελική λύση». Έχω ήδη περιγράψει τι σημαίνει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση. Σε αυτά θα προσθέσω μόνον ένα:

Όλοι λένε (εντός και εκτός της Ελλάδας) ότι, αντίθετα με την Ισπανία και την Ιρλανδία (όπου οι τράπεζες οδήγησαν τα κράτη στην πτώχευση), οι ελληνικές τράπεζες «δεν φταίνε» για την Κρίση. Ότι οι ίδιες αποτελούν «παράπλευρα θύματα» της κρίσης χρέους του ελληνικού δημοσίου (το οποίο έφερε την ύφεση και το κούρεμα). Δεν συμφωνώ με αυτού του είδους την απόδοση ευθυνών (καθώς κρίνω ότι τόσο η παγκόσμια όσο και η ελληνική Κρίση δημιουργήθηκε από μια ανίερη συμμαχία κρατών και τραπεζών). Δεν έχει όμως σημασία. Ας χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα η ελληνική κυβέρνηση λέγοντας περίπου τα εξής στους ευρωπαίους:

«Έστω ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει να τιμωρηθεί και να μπει στον προκρούστη του Μνημονίου. Οι ελληνικές τράπεζες όμως οι οποίες, σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, γιατί να τιμωρηθούν με πλήρη κατάρρευση, δεδομένου ότι η συνεχιζόμενη διασύνδεσή τους με το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τις καθηλώνει στον βούρκο της πτώχευσης; Γιατί να μην διαχωριστεί, όπως αποφασίστηκε για τις αμαρτωλές ισπανικές τράπεζες, η επανακεφαλαιοποίησή τους από το δημόσιο χρέος;»

Ένα τέτοιο επιχείρημα-ερώτημα θα αφήσει τους εταίρους μας σιωπηλούς, καθώς δεν έχουν να αντιτάξουν αντεπιχείρημα. Αποτελεί μια θαυμάσια βάση για αρχή ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης εφόσον βέβαια είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ως «κίνητρο» στην Γερμανία την υπόσχεσή μας ότι, αν δεν γίνει τουλάχιστον αυτό (δηλαδή τα 30 με 50 δις της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών), τότε η ελληνική κυβέρνηση, αναλογιζόμενη τις ηθικές και πολιτικές ευθύνες της απέναντι στους γερμανούς και ολλανδούς φορολογούμενους, δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου τεράστια δανεικά (και, λόγω ύφεσης, αγύριστα) από το (χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενους της Γερμανίας και της Ολλάνδίας) EFSF για να τα δώσει στην ΕΚΤ.

Protagon | ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά