ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Ναι μεν, αλλά  
Ακόμη και η ισχυρή οικονομία της Αμερικής δέχεται πλέον συχνές προειδοποιήσεις για την κατάσταση των οικονομικών της.
Η κοπή νέου χρήματος οδηγεί σ' ένα φαύλο κύκλο.
Βέβαια, καλύτερα να κόβουν χρήματα όταν η κατάσταση φθάνει στο απροχώρητο παρά να πεινάει ο κόσμος.

Δοσίλογοι δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα.




κυβερνηση τραβεστι.....

 

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι εκτενή αποσπάσματα από δύο άρθρα του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ που δημοσιεύτηκαν, το πρώτο στο περιοδικό «Δίαυλος» στο τεύχος Φεβρουαρίου του 1998 (!) και το δεύτερο στην Κυριακάτικη Αυγή της 3/01/1999.

Επειδή κάποιοι τα έλεγαν από τότε, κι όταν τα έλεγαν, λοιδορούνταν και υβρίζονταν συστηματικά ως «δογματικοί», «παλαιοημερολογίτες», «οπισθοδρομικοί» και «με ξύλινη γλώσσα». Δικαιωμένοι σήμερα στις προβλέψεις τους• αλλά ποιος διαθέτει την πολιτική γενναιότητα να το αναγνωρίσει και τι χαρά να νιώθει η Κασσάνδρα ατενίζοντας τα ερείπια της Τροίας;



ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ Ή ΕΝΩΣΗ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ;




Περιοδικό Δίαυλος, Φεβρουάριος 1998

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ




Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, εδώ και καιρό, χορεύει στους ρυθμούς κατά πρώτο λόγο του ενιαίου νομίσματος ("ευρώ") και κατά δεύτερο λόγο της μελλοντικής διεύρυνσης από τις 10 χώρες της Κεντρικής -Ανατολικής Ευρώπης και την Κύπρο, διεύρυνση που προβλέπεται ότι θα εξελιχθεί σε δύο φάσεις (6+5).

Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και σε κάθε μεμονωμένη χώρα, μοιάζουν να έχουν πάθει παράκρουση με την προοπτική του "ευρώ". Δεν συζητάω, φυσικά, για την Ελλάδα, όπου ο στόχος της ένταξης της στον ενιαίο νόμισμα έχει πάρει, χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση, το χαρακτήρα νέας μεγάλης "εθνικής ιδέας", η οποία συνοδεύεται και από τον περίφημο "μονόδρομο" για την υλοποίηση της.

Το "ευρώ" ούτε λίγο ούτε πολύ σε όλη την Ευρώπη τείνει να παρουσιαστεί ως το φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Στην ουσία για τους κυρίαρχους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους, ιδιαίτερα της Γερμανίας, θεωρείται ως το μέσον και ο δρόμος για τη βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση της Ένωσης προκειμένου η τελευταία να αναβαθμίσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό, αν όχι για να κατακτήσει την ηγεμονία σης παγκόσμιες χρηματαγορές και αγορές προϊόντων και υπηρεσιών.

Αυτή η άνευ ιστορικού προηγούμενου νομισματοποίηση του ευρωπαϊκού οράματος και της ευρωπαϊκής προοπτικής όχι μόνο όφειλε να ανησυχεί, αλλά και να τρομάζει με τη μονομέρεια της.

Κι όμως, όσοι αντιμετωπίζουν, κριτικά το όλο εγχείρημα, αναδεικνύοντας τις εξόφθαλμες αντιφάσεις, και τις επώδυνες παρενέργειες του στιγματίζονται, περίπου, ως «παλαιοημερολογίτες» ή «άνθρωποι των σπηλαίων» και κατηγορούνται ως αντιευρωπαϊστές (Είναι άκρως αξιοπερίεργο ότι οι ίδιοι κύκλοι που αντιμάχονται τον ελληνικό εθνικισμό, υιοθετούν με τόσο φανατικό τρόπο ένα άκριτο και σχεδόν ολοκληρωτικού χαρακτήρα "ευρωπαϊκό" εθνικισμό!)

Σε πείσμα των κρατούντων απόψεων, οι οποίες έχουν περιβληθεί το φωτοστέφανο θρησκευτικού δόγματος, θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά να τεκμηριώσω ότι:

ΠΡΩΤΟΝ: Το "ευρώ" έτσι όπως οικοδομείται, αποτελεί μηχανισμό κοινωνικής εκθεμελίωσης της Ευρώπης.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η διαμόρφωση του "ευρώ" δεν πρόκειται να αποβεί παράγοντας σταθερότητας αλλά περαιτέρω αστάθειας και ανασφάλειας για την Ευρώπη ως σύνολο και τα κράτη μέλη της.

ΤΡΙΤΟΝ: Ο αποκλειστικά αγοραίος και μονεταριστικός δρόμος οικοδόμησης δεν οδηγεί κατ' ανάγκη στην ενοποίηση αλλά μάλλον στην αποενοποίηση και σε περαιτέρω αποκλίσεις, παράλληλα με την πολιτική επικυριαρχία των ισχυρών κρατών εντός της ευρωπαϊκής Ζώνης.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η Ελλάδα θα υποστεί βαρύτατες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες (πασιφανείς ήδη) για να εισέλθει στο ευρώ, οι οποίες όχι μόνο δεν θα ανακοπούν, αλλά θα επιταθούν στη συνέχεια, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στη Ζώνη του ενιαίου νομίσματος.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Η σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ένωσης, τέλος, υπ' αυτές τις ευρωπαϊκές συνθήκες θα έχει άκρως δυσμενείς επιπτώσεις για τις πιο αδύνατες χώρες, ενώ θα ενισχύσει την πολιτική και οικονομική θέση των ισχυρότερων χωρών. [...]



ΤΟ "ΕΥΡΩ" ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ

Ο τρόπος που οικοδομείται, κατά Μάαστριχτ και Άμστερνταμ, το "ευρώ" δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτόματος μηχανισμός που υπαγορεύει στις εθνικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στην κοινωνική αποδόμηση της Ευρώπης. Γεγονός που θα έχει (και έχει ήδη) όλο και πιο εκρηκτικές κοινωνικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, τόσο για να εισέλθει στο "ευρώ" όσο και, εφόσον μπει, για να παραμείνει εντός της νομισματικής Ζώνης. Τούτη την αυτονόητη, σχεδόν, αλήθεια την υποκρύπτουν ή τη συγκαλύπτουν οι κυρίαρχοι κύκλοι.

Τίποτα πιο ατεκμηρίωτο, επίσης, δεν υπάρχει από τους ισχυρισμούς ότι η προώθηση, μετά την ενιαία αγορά, του ενιαίου νομίσματος θα συμβάλλει στην οικονομική σταθερότητα και προοπτική της Ένωσης. Αντιθέτως, τόσο τα υπέρμετρα άνισα επίπεδα ανάπτυξης και παραγωγικότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη και τις περιφέρειες (καμιά ουσιαστική μέριμνα για πραγματική οικονομική σύγκλιση), όσο και η σχετικά περιορισμένη κινητικότητα κεφαλαίων και πολύ περισσότερο η κινητικότητα εργασίας ανάμεσα στα κράτη μέλη, θα επιτείνουν, σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος, τις ανισορροπίες και τις αποκλίσεις, θέτοντας σε δοκιμασία το ίδιο το "ευρώ" και την ύπαρξή του, Και αυτό πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσουμε τις υφέσεις και κάθε μορφής «κυκλικές» ή άλλες κρίσεις (νομισματικές, χρηματιστηριακές) που κατά καιρούς ξεσπάνε στον καπιταλισμό, όσο και αν επιμελώς φροντίζουν να τις αγνοούν οι θιασώτες του "ευρώ".

Φανταστείτε, λοιπόν, μία "νομισματική" κρίση σαν αυτή που εμφανίστηκε στην Ευρώπη το Σεπτέμβρη του '92, τινάζοντας στον αέρα το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ) και εξωθώντας, σχεδόν, όλα τα ευρωπαϊκά νομίσματα σε μία και δύο υποτιμήσεις. Σκεφθείτε, επίσης, ότι οι βαθύτερες οικονομικές ανισορροπίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης, συνέβαιναν σε περίοδο ύπαρξης του "ευρώ", όπου οι κυβερνήσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφύγουν σε υποτιμήσεις. Τότε τα μόνα "σταθεροποιητικά" μέσα που θα τους απέμεναν θα ήταν η ένταση της λιτότητας, η αναγκαστική αποδιάρθρωση σημαντικού μέρους του παραγωγικού δυναμικού και η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας.

Η δραχμή, για παράδειγμα, από το 74 έως σήμερα έχει χάσει περίπου το 100% της αξίας της εξαιτίας αλλεπάλληλων υποτιμήσεων και διολίσθησης. θεωρείστε, λοιπόν, έστω λίγο σχηματικά, τι θα έπραττε η Ελλάδα αν ήταν όλη αυτήν την περίοδο στο "ευρώ", χωρίς επομένως δυνατότητα μείωσης της συναλλαγματικής της ισοτιμίας. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες θα ήταν τραγικές. Εκεί οδηγούμαστε με ιαχές ενθουσιασμού.

Ο τραγέλαφος ολοκληρώνεται αν προσμετρήσουμε τις υφέσεις που κατά καιρούς πλήττουν τα κράτη μέλη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο και οι οποίες μπορεί να προκαλούνται από εσωτερικούς ή εξωγενείς παράγοντες. Σε μία τέτοια περίπτωση ούτε οι χώρες μέλη μεμονωμένα ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο θα έχουν τη δυνατότητα να αναθερμάνουν την οικονομία τους, ενώ δεν θα μπορεί να χαραχθεί ούτε ευρωπαϊκή συναλλαγματική πολιτική με πολιτικά κριτήρια και με στόχο την ανάκαμψη.

Αντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι υφέσεις θα γίνονται πολύ πιο οδυνηρές και μακροχρόνιες, με καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις, ενώ το "ευρώ" θα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.



ΠΡΟΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Ο συλλογισμός των περισσοτέρων, ίσως, εκ των καλοπροαίρετων υποστηρικτών του "ευρώ" είναι ότι, παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του εγχειρήματος, το ενιαίο νόμισμα θα αποβεί μοχλός προς την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο συλλογισμός μοιάζει απλός και περίπου αυτονόητος: η ενιαία αγορά + το ενιαίο νόμισμα θα πιέσουν σιγά - σιγά τα πράγματα και θα καταστήσουν λίγο πολύ αναπότρεπτη την πολιτική και οικονομική ενοποίηση (δεν συζητώ εδώ τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της). Ο αυτοματισμός αυτός που προσπαθούν να μας υποβάλλουν είναι αρκετά απλοϊκός, αν όχι και αφελής.

Η ιστορία της διαμόρφωσης κρατικοπολιτικών ενοτήτων (εθνών, ομοσπονδιών, συνομοσπονδιών) υπήρξε ακριβώς αντίστροφη: η πολιτική ενότητα διαμόρφωνε την αγορά και το νόμισμα και όχι το αντίθετο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο η αγορά και το νόμισμα να υπήρξαν το όχημα πολιτικής ενοποίησης. Μόνο ένας εκχυδαϊσμένος αγοραίος και νομισματικός οικονομισμός, μπορεί να υποστηρίζει ένα τέτοιο αυτοματισμό. Η πολιτική ενοποίηση απαιτεί ένα αντίστοιχο μεγάλο κίνημα, μία ισχυρότατη πολιτική βούληση και κοινωνική ώθηση.

Μία τέτοια πολιτική βούληση δεν υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ανάλογο πολιτικό κίνημα και ούτε φαίνεται πώς μπορεί να διαμορφωθεί στην πορεία, όταν το "ευρώ" θα ταυτίζεται στα μάτια των λαών με την επιδείνωση της θέσης τους, με μεγαλύτερες ανισότητες και αποκλίσεις. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαμορφωθεί ως μία Ζώνη απελευθερωμένης αγοράς και νομίσματος εντός της οποίας θα κυριαρχούν οικονομικά οι πιο προωθημένες μερίδες του κεφαλαίου και οι πιο προηγμένες οικονομίες, ενώ πολιτικά θα ηγεμονεύει η Γερμανία με "κανίς" της Γαλλία (Γερμανο-Γαλλικός άξονας). Δυστυχώς αυτή είναι η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που οικοδομείται στην Ευρώπη και η οποία όλα δείχνουν πως θα ενισχυθεί με τη σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. [...]





1999: Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΤΟ «ΕΥΡΩ» ΚΑΙ ΤΑ «ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΦΟΥΜΑΡΑ



«Κυριακάτικη ΑΥΓΗ», 3 Ιανουαρίου 1999



Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ




Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα ο «θριαμβευτής παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός εισέρχεται στο 1999 με ορατή πλέον την προοπτική της ύφεσης, αν όχι και μιας γενικευμένης οικονομικής κρί-σης, που θα επιτείνει τα ήδη αυξανόμενα φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης. Οι πιο οξυδερκείς και αμερόληπτοι εκ τον οικονομικών αναλυτών κρούουν από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. [...]

Η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόν άγριας εκμετάλλευσης, στο πλανητικό κέντρο αδυνατεί να βρει επενδυτικές διεξόδους, είτε εδώ είτε στην περιφέρεια, δημιουργώντας στα μεγάλα Χρηματιστήρια της Δύσης τεράστιες κερδοσκοπικές «σαπουνόφουσκες» έτοιμες να εκραγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Χρηματιστήριο του Τόκυο γνώρισε τη μεγαλύτερη του άνοδο λίγο πριν από την πρόσφατη ιαπωνική κατάρρευση. Όπως γνωστό είναι, επίσης, ότι λίγο πριν από την κρίση του '29 τα Χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου πέταγαν σε ιστορικά ύψη.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΕΥΡΩ»

Οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι μπροστά στους πολλαπλούς κινδύνους προσπαθούν να μας εμφανίσουν το «ευρώ», που ξεκίνησε από σήμερα την περιπέτεια του στις έντεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως παράγοντα σταθερότητας και ελπίδας για το μέλλον. Λάθος και παραπλάνηση. [...]


Έχουμε ενώπιον μας έναν πρωτοφανή μηχανισμό αυτόματης εκθεμελίωσης και διαμόρφωσης μιας Ευρώπης «φρούριο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς και κερδοσκοπικούς ομίλους στη φρενήρη κούρσα τους για παγκόσμια κυριαρχία.

Η Ελλάδα όχι μόνο δεν πρόκειται ν' ανασάνει μπαίνοντας στην ΟΝΕ, αλλά εισερχόμενη θα ξεκινήσει μια νέα περίοδο λιτότητας και απορρύθμισης χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση του ενιαίου νομίσματος θα είναι η Ευρώπη της ανεργίας, των ευρυνόμενων περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και της συνεχούς οικονομικής και κοινωνικής αβεβαιότητας. Αυτά, δυστυχώς, θα είναι τα επόμενα ευρωπαϊκά χρόνια.

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Nα και μία - τεχνοκρατική - φωνή, που, χωρίς να συμπλέει με τις αναλύσεις της αριστεράς,εκφέρει ενα διαφορετικό λόγο σε σχέση με την ευρω-τρομο-λαγνική προπαγάνδα των μεγκάλων Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης...



Ο αστόχαστος στόχος της νέας κυβέρνησης
11/11/2011

του Γιάννη Βαρουφάκη


Η νέα κυβέρνηση συστάθηκε με έναν και μόνο έναν σκοπό: την επιβεβαίωση της Συμφωνίας των Βρυξελλών (της 26ης Οκτωβρίου) από μία ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού (ή τουλάχιστον των πολιτικών δυνάμεων που τον εκπροσωπούν) και την εφαρμογή μιας δέσμης μέτρων που αυτή η Συμφωνία απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό δεν αποτελεί ερμηνεία δική μου αλλά προγραμματικό στόχο της νέας κυβέρνησης και απαίτηση των ευρωπαίων εταίρων μας (σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα).

Δεν υπάρχουν ελληνίδες, έλληνες, ακόμα και απλοί φιλέλληνες που να μην εύχονται στην νέα κυβέρνηση να σταματήσει τον εκτροχιασμό της χώρας και να συνεισφέρει στην συγκράτηση της αντίστοιχης κατάρρευσης της ευρωζώνης. Πέραν βέβαια των ευχών, είναι φυσιολογικό όλοι μας να αγωνιούμε για το μέλλον. Κάπου εδώ όμως οι αγωνίες μας διίστανται.

Οι περισσότεροι σχολιαστές του "σοβαρού" ελληνικού τύπου (συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων συνδαιτυμόνων μου εδώ στο protagon) αγωνιούν για το κατά πόσο η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει να κάμψει τις εσωτερικές αντιστάσεις και να εφαρμόσει τα μέτρα που προβλέπονται από την Συμφωνία των Βρυξελλών. Θεωρούν δεδομένο ότι, αν το πετύχει, η κατρακύλα θα σταματήσει, η Ελλάδα μπορεί και να "σωθεί" και (στον βαθμό που κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι καταφέρουν να ακολουθήσουν τις επιταγές της Συμφωνίας των Βρυξελλών) να βοηθήσει το ευρώ να ανανήψει.

Μακάρι να μοιραζόμουν αυτή την αγωνία. Μακάρι να πίστευα κι εγώ ότι, αν απλώς ανασκουμπωθούμε ως έθνος και ως άτομα και αν καταφέρουμε να κάνουμε αυτά τα οποία ζητά από εμάς η Συμφωνία των Βρυξελλών, θα αρχίσει να τρεμοπαίζει, δειλά στην αρχή, το φως στο τέλος του τούνελ. Δεν το πιστεύω όμως. Δυστυχώς. Και δεν το πιστεύω επειδή κρίνω πως η Συμφωνία των Βρυξελλών, μαζί και με την αμέσως προηγούμενη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, θα καταγραφούν στην Ευρωπαϊκή ιστορία ως τα θανάσιμα αυτο-γκολ που οδήγησαν το ευρώ στην τελική ήττα.

Την επομένη της 21ης Ιουλίου, εδώ στο protagon, εν μέσω πανηγυρισμών για την νέα "διάσωση" της χώρας είχα γράψει: "... σε δύο ή τρεις μήνες η ΕΕ θα πρέπει να συνάψει μια αντίστοιχη συμφωνία για τις Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ. Αυτού του είδους τα μέτρα θα είναι τότε απαγορευτικά ακριβά (για όλες αυτές τις χώρες). Οι κερδοσκόποι το γνωρίζουν και μας την έχουν στημένη στην γωνία. Δεν θα αργήσουν να χτυπήσουν. Και τότε ίσως είναι πολύ αργά να συνειδητοποιήσουν οι ηγέτες μας το τεράστιο κόστος της άρνησης της ανάγκης για μια συστημική λύση."

Πράγματι, μερικούς μήνες αργότερα, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, την νύχτα που οι ηγέτες μας (με προεξάρχοντες την κα Μέρκελ, τον κ. Σαρκοζύ και τον κ. Νταλλάρα) "μαγείρευαν" την νέα Συμφωνία των Βρυξελλών, στην βάση των πληροφοριών που είχα για το περιεχόμενο της Συφωνίας, και πάλι εδώ στο protagon, έγραφα ότι επρόκειτο όχι απλά για μια ακόμα αποτυχημένη Σύνοδο Κορυφής αλλά για μία Σύνοδο που θα κατέληγε σε Συμφωνία η οποία θα αποδειχθεί "ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο του ευρω-συστήματος". Λίγες μέρες αργότερα εξηγούσα το γιατί αυτή η συμφωνία αυτή δεν υπήρχε περίπτωση να βοηθήσει την Ιταλία, τις τράπεζες ή την Ελλάδα και, συνεπώς, θα συνεισέφερε τα μέγιστα στην κατασκευή του φέρετρου στο οποίο θα ενταφιαστεί το ευρώ και, μαζί του, η ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, ολοκλήρωσης, πείτε το όπως θέλετε. Σήμερα, μόλις τώρα, ολοκλήρωσα (εδώ στην Νέα Υόρκη από όπου σας γράφω) ένα αρκετά μακροσκελές κείμενο με το οποίο εξηγώ πολύ αναλυτικότερα γιατί η Συμφωνία των Βρυξελλών, πράγματι, εντείνει την Κρίση (όπως ήδη φαίνεται από τις εξελίξεις στο μέτωπο του χρέους σημαντικών χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα όπως η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία). Γιατί πρόκειται για μια Συμφωνία Δηλητηριώδη. [Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως βάση συζήτησης που θα λάβει χώρα αύριο το απόγευμα εδώ, στην Νέα Υόρκη, σε σημαντικό δημόσιο. ομοσπονδιακό, οργανισμό. Για αυτό τον λόγο δεν έχω προλάβει να το μεταφράσω στα ελληνικά. Συγχωρέστε με παρακαλώ.]

Άλλη μια φορά τονίζω ότι εύχομαι να έχω άδικο. Να αποδειχθεί εσφαλμένη η ανάλυσή μου. Πολύ φοβάμαι όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Όπερ μεθερμηνευόμενο, φοβάμαι πως το όλο σκεπτικό, όλο το raison d' etre της νέας κυβέρνησης χτίζεται σε μια κινούμενη άμμο. Αν όντως η Συμφωνία των Βρυξελλών, όπως ισχυρίζομαι στο κείμενο αυτό, (α) εγγυάται την επ' άπειρον αναβολή κεφαλαιοποίησης των τραπεζών της ευρωζώνης όλης, (β) αφήνει την Ελλάδα εντελώς ανοχύρωτη μπροστά στην ύφεση και στο χρέος, (γ) δυναμιτίζει το χρέος της Ιταλίας και της Ισπανίας, και (δ) υπονομεύει την αξιοπιστία της ευρωζώνης με τα τερτίπια που προβλέπει όσον αφορά το EFSF, τότε ποιος ο ρόλος μιας κυβέρνησης της οποίας το Α και το Ω δεν είναι άλλο από την εφαρμογή των όρων αυτής της Συμφωνίας;

Κλείνοντας, την άποψή μου για τον κ. Παπαδήμο την έχω καταθέσει εδώ πριν από έναν χρόνο. Δεν έχει σημασία. Είμαι διατεθειμένος να δεχθώ ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους όταν η ιστορία τους αναθέτει νέες, κρίσιμες, εθνικές αποστολές. Να κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση. Είμαι, ακόμα, έτοιμος να ξεχάσω την πεισματώδη αντίρρηση του κ. Παπαδήμου στην (απαραίτητη από διετίας) αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, την οποία τώρα, σε μια έξαρση της ιστορικής ειρωνείας, καλείται να διαχειριστεί από την θέση του πρωθυπουργού της χώρας. Του εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία. Δυστυχώς όμως η κυβέρνησή του καλείται να πετύχει στόχους που δεν είναι μόνο αδύνατον να επιτευχθούν αλλά στόχους δηλητηριώδεις τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη. Πολύ φοβάμαι ότι ο κ. Παπαδήμος παγιδεύτηκε στον τραγικό ρόλο του συντονιστή κυβερνητικής προσπάθειας που στοχεύει στο να εφαρμοστεί μια ευρωπαϊκή Συμφωνία η οποία έχει καταργηθεί ήδη στην πράξη και η οποία υπονομεύει το ευρω. (*)

(*) Ακριβώς όπως η Συμφωνία της 21ης Ιουλίου καταργήθηκε λίγες μέρες μετά την θριαμβευτική υπογραφή της.

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Αναζητείται αριστερά την ώρα της κρίσης

Του SERGE HALIMI

Την ώρα που ο καπιταλισμός γνωρίζει τη σοβαρότερη κρίση του από τη δεκαετία του '30, τα μεγαλύτερα κόμματα της αριστεράς μοιάζουν άφωνα, αμήχανα. Στην καλύτερη περίπτωση, προθυμοποιούνται να διορθώσουν το σύστημα. Συχνότερα, προσπαθούν να αποδείξουν την υπευθυνότητά τους προτείνοντας και αυτά μια νεοφιλελεύθερη εκκαθάριση. Πόσο χρόνο ακόμα μπορεί να κρατήσει το πολιτικό αυτό παιχνίδι, ενώ η κοινωνική οργή φουσκώνει;
Οι Αμερικανοί που διαδηλώνουν ενάντια στη Wall Street διαμαρτύρονται επίσης ενάντια στους ανθρώπους της στο Δημοκρατικό Κόμμα και στον Λευκό Οίκο. Χωρίς αμφιβολία, αγνοούν ότι οι γάλλοι σοσιαλιστές συνεχίζουν να επικαλούνται το παράδειγμα του Μπαράκ Ομπάμα. Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι, αντίθετα από τον Νικολά Σαρκοζί, ο πρόεδρος των ΗΠΑ δρα ενάντια στις τράπεζες. Πρόκειται μόνο για ένα λάθος; Οποιος δεν θέλει (ή δεν μπορεί) να επιτεθεί στους πυλώνες της νεοφιλελεύθερης τάξης (χρηματοπιστωτικό σύστημα, παγκοσμιοποίηση της ροής των κεφαλαίων και των αγαθών), μπαίνει στον πειρασμό να προσωποποιήσει την καταστροφή, να χρεώσει την κρίση του καπιταλισμού στα λάθη του εσωτερικού του αντιπάλου. Στη Γαλλία, το λάθος πέφτει στον «Σαρκοζί», στην Ιταλία στον «Μπερλουσκόνι», στη Γερμανία στη «Μέρκελ». Εντάξει, αλλού, όμως, τι γίνεται;

Αλλού, λοιπόν, και όχι μόνο στις ΗΠΑ, πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι για χρόνια αποτελούσαν αναφορά της μετριοπαθούς αριστεράς(1) αντιμετωπίζουν επίσης τα πλήθη των αγανακτισμένων. Στην Ελλάδα, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, εφήρμοσε μια δρακόντεια πολιτική λιτότητας που συνδύασε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση θέσεων εργασίας στο Δημόσιο και εγκατάλειψη της κυριαρχίας της χώρας του, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, στη νεοφιλελεύθερη τρόικα. Οι κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Σλοβενίας μας θυμίζουν, επίσης, ότι η θητεία της αριστεράς υποβαθμίστηκε τόσο, που κανείς πλέον δεν τη συνδυάζει με κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό περιεχόμενο.

Ενας από τους καλύτερους εισαγγελείς του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη είναι... ο εκπρόσωπος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. «Στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι ιστορικά συνδεδεμένο, λόγω του συμβιβασμού του με τους χριστιανοδημοκράτες, με τη στρατηγική της φιλελευθεροποίησης της εσωτερικής αγοράς και με τις επιπτώσεις που αυτή είχε στα κοινωνικά δικαιώματα και τις δημόσιες υπηρεσίες» διαπιστώνει ο Μπενουά Αμόν, στο τελευταίο του βιβλίο. «Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ήταν αυτές που διαπραγματεύθηκαν τα προγράμματα λιτότητας που θέλησαν να επιβάλουν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, και βεβαίως στην Ελλάδα, η αντίδραση στα προγράμματα λιτότητας στρέφεται ενάντια στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά και τις εθνικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. (...) Ενα μέρος της ευρωπαϊκής αριστεράς, όπως και η ευρωπαϊκή δεξιά, δεν αμφισβητεί πλέον ότι πρέπει ν' αποκαταστήσει τη δημοσιονομική ισορροπία και να χαϊδέψει τις αγορές. (...) Σε πολλά μέρη της υδρογείου υπήρξαμε εμπόδιο στην πρόοδο. Δεν μπορώ να το χωνέψω»(2).

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Αντίθετα, άλλοι κρίνουν ότι αυτή η μεταβολή είναι μη αντιστρέψιμη, γιατί οι ρίζες της βρίσκονται στην «αστικοποίηση» των ευρωπαίων σοσιαλιστών και στην απομάκρυνσή τους από τον εργατικό κόσμο. Αν και μετριοπαθές, το Εργατικό Κόμμα της Βραζιλίας εκτιμά ότι η λατινοαμερικανική αριστερά πρέπει να πάρει τη σκυτάλη από τη Γηραιά Ηπειρο, που είναι ιδιαίτερα καπιταλιστική, ιδιαίτερα φιλοατλαντική, και άρα η ίδια διαθέτει όλο και λιγότερη υποχρέωση να υπερασπιστεί το λαϊκό συμφέρον. «Υπάρχει, σήμερα, μια γεωγραφική μετατόπιση της ιδεολογικής κατεύθυνσης της αριστεράς στον κόσμο» σημείωνε τον Σεπτέμβριο ένα από τα προγραμματικά κείμενα για το συνέδριο του κόμματος. «Σε αυτό το πλαίσιο, η Λατινική Αμερική ξεχωρίζει. (...) Η αριστερά των ευρωπαϊκών χωρών, που τόσο επηρέασε την παγκόσμια αριστερά από τον 19ο αιώνα, δεν κατάφερε να δώσει ικανές απαντήσεις στην κρίση και μοιάζει να υποχωρεί μπροστά στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού»(3). Η φθίνουσα πορεία της Ευρώπης αποτελεί, ίσως, τον επίλογο της ιδεολογικής επιρροής της ηπείρου όπου γεννήθηκαν ο συνδικαλισμός, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Η Ευρώπη μοιάζει να παραιτείται ευκολότερα απ' ό,τι άλλοι στην εξάλειψή τους.

Αραγε, το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά;
Μπορούν οι ψηφοφόροι και όσοι στρατευμένοι στην αριστερά νοιάζονται περισσότερο για το περιεχόμενο παρά για την ταμπέλα να προσδοκούν ότι θα πολεμήσουν τη δεξιά -συμπεριλαμβανομένων και των δυτικών χωρών- με συντρόφους τους οποίους έχει κατακτήσει ο νεοφιλελευθερισμός; Πρόκειται, πλέον, για ένα τυπικό τελετουργικό: η διάκριση ανάμεσα στη μεταρρυθμιστική αριστερά και στους συντηρητικούς διατηρείται κατά τις προεκλογικές περιόδους μόνο στην όψη. Στη συνέχεια, ευκαιρίας δοθείσης, η αριστερά κυβερνά τη χώρα ακριβώς όπως οι αντίπαλοί της, προσπαθώντας να μη διαταράξει τις οικονομικές ιεραρχίες και δομές. Οι περισσότεροι αριστεροί υποψήφιοι που προσβλέπουν σε κάποιο κυβερνητικό πόστο, επιμένουν στην ανάγκη για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις -απολύτως αναγκαίες, μάλιστα, όπως λένε. Αλλά, προκειμένου να επέλθει μια τέτοια αλλαγή, έπρεπε να έχουν μια οπτική που να υπερβαίνει τις προεκλογικές τους ρητορείες. Επιπλέον... έπρεπε και να κερδίσουν τις εκλογές. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η μετριοπαθής αριστερά κουνάει το δάχτυλο στους «ριζοσπάστες» και σε άλλους «αγανακτισμένους». Αυτή η αριστερά δεν περιμένει τη «μεγάλη νύχτα» της εφόδου στα Χειμερινά Ανάκτορα, ονειρεύεται μια άλλη κοινωνία, μακριά από τις μάστιγες που δέρνουν τον κόσμο, απαρτιζόμενη από εξαιρετικά όντα. Με τα λόγια του γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη Φρανσουά Ολάντ, πριν από μία πενταετία, επιδιώκει «να προσπαθεί αντί να ανατρέπει, να δρα αντί να αναστέλλει, να κατακτά αντί να αντιστέκεται». Η αριστερά αυτή εκτιμά ότι «το να μη χτυπάς τη δεξιά σημαίνει ότι την κρατάς ζωντανή, άρα την επιλέγεις»(4). Η ριζοσπαστική αριστερά αντίθετα, με τα λόγια του Ολάντ, θα προτιμούσε «να εκμεταλλευθεί κάθε είδους αγανάκτηση», παρά «να επιλέξει τον ρεαλισμό»(5).

Μ' άλλα λόγια, η αριστερά στην κυβέρνηση έχει ένα δυνατό χαρτί, τους ψηφοφόρους που τη στηρίζουν «εδώ και τώρα», καθώς επίσης και μια ομάδα επαγγελματιών, πρόθυμων να αναλάβουν την εξουσία. Αλλά «η νίκη επί της δεξιάς» δεν συνιστά υποκατάστατο του προγράμματος ή της πολιτικής προοπτικής. Μετά την εκλογική νίκη, οι προϋπάρχουσες δομές σε εθνικό, ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο πιθανότατα θα προσπαθήσουν να περιορίσουν την επιθυμία για αλλαγές που έχει εκφραστεί κατά την προεκλογική εκστρατεία. Στις ΗΠΑ, ο Ομπάμα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι τα βιομηχανικά λόμπι και τα εμπόδια που θέτουν οι Ρεπουμπλικανοί στο Κογκρέσο υπέσκαψαν την αισιοδοξία της κυβέρνησης («Yes, we can»), παρά την ευρεία λαϊκή υποστήριξη.

Η «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ»

Αλλού, οι κυβερνώντες της αριστεράς δικαιολόγησαν τη μετριοπάθεια ή την ολιγοψυχία τους επικαλούμενοι «περιορισμούς», την «κληρονομιά» (την απουσία διεθνούς ανταγωνιστικότητας στον παραγωγικό τομέα, το ύψος του χρέους κ.λπ.) που περιόρισαν το περιθώριο κινήσεών τους. «Ο δημόσιος βίος μας κυριαρχείται από μια παράξενη αντίφαση» ανέλυε ο Λιονέλ Ζοσπέν, ήδη το 1992. «Από τη μία πλευρά, η (σοσιαλιστική) εξουσία κατηγορείται για την ανεργία, τα προβλήματα των προαστίων, την κοινωνική αναταραχή, τον εξτρεμισμό της δεξιάς, την απελπισία της αριστεράς. Από την άλλη, εγκαλείται να μην εγκαταλείψει μια οικονομική πολιτική που κάνει πολύ δύσκολη την επίλυση όλων όσων της προσάπτουν» (6). Εξι χρόνια αργότερα, η αντίφαση αυτή ισχύει ακόμα.

Οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν ότι η εκλογική ήττα της αριστεράς επιτρέπει την εφαρμογή, από τη δεξιά, ενός πακέτου νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» -ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των δικαιωμάτων των συνδικάτων, ακρωτηριασμό των δημόσιων παροχών- οι οποίες καταστρέφουν τα δυνητικά εργαλεία άσκησης μιας διαφορετικής πολιτικής. Εξ ου και η θεωρία της «χρήσιμης ψήφου» υπέρ τους. Αλλά η ήττα τους μπορεί, επίσης, να έχει παιδαγωγική αξία. Για παράδειγμα, ο Μπενουά Αμόν παραδέχεται ότι στη Γερμανία «το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών (του Σεπτεμβρίου 2009), που ήταν το χειρότερο για το SPD (23%) εδώ και έναν αιώνα, έπεισε την ηγεσία του για την αναγκαιότητα αλλαγής κατεύθυνσης»(7).

Μια μετριοπαθής «δογματική αναθεώρηση» έγινε στη Γαλλία μετά την ήττα των Σοσιαλιστών το 1993 και στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά τη νίκη των Συντηρητικών το 2010. Η ίδια διαδικασία θα επαναληφθεί πιθανότατα σύντομα και στην Ισπανία και την Ελλάδα, δεδομένου ότι οι σοσιαλιστικές τους κυβερνήσεις θα χρεώσουν την επόμενη ήττα τους σε μια πολιτική υπερβολικά επαναστατική... Υπερασπιζόμενη, εξάλλου, τον Παπανδρέου, η βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, Ελένα Παναρίτη, κατέφυγε σε ένα τολμηρό και απροσδόκητο παράδειγμα: «Η Μάργκαρετ Θάτσερ χρειάστηκε 11 χρόνια για να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις της σε μια χώρα όπου τα δομικά προβλήματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Το δικό μας πρόγραμμα έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή μόνο σε 14 μήνες» (8)! Μ' άλλα λόγια, «ο Παπανδρέου είναι καλύτερος από τη Θάτσερ»!

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ

Η αποφυγή της παγίδας απαιτεί τη διαμόρφωση των αναγκαίων προϋποθέσεων για την τιθάσευση της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης. Ομως, προβάλλει ένα άμεσο πρόβλημα: Δεδομένης της πληθώρας εκλεπτυσμένων μηχανισμών με βάση τους οποίους, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η οικονομική ανάπτυξη των κρατών αρθρώθηκε στις διαδικασίες της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, ακόμα και μια σχετικά ήπια μεταρρυθμιστική πολιτική (π.χ., μικρότερες φορολογικές αδικίες, ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, διατήρηση των κονδυλίων για την παιδεία κ.λπ.) επιτάσσει σήμερα σημαντικές ρήξεις με το παρελθόν. Ρήξεις με την τρέχουσα ευρωπαϊκή τάξη, καθώς επίσης και με τις προγενέστερες σοσιαλιστικές πολιτικές (9).

Ξεκινάμε, όμως, το παιχνίδι με δυσοίωνες προοπτικές, εκτός και αν αναιρέσουμε την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ (σήμερα, οι ευρωπαϊκές συνθήκες διασφαλίζουν ότι η χρηματοπιστωτική της πολιτική δεν θα υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο), εκτός και αν εισαγάγουμε κάποια ευελιξία στο σύμφωνο ανάπτυξης και σταθερότητας (το οποίο, σε περίοδο κρίσης, καταπνίγει κάθε στρατηγική πρόληψης για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης ανεργίας)· εκτός και αν καταδικάσουμε τον συνασπισμό Φιλελεύθερων-Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ο οποίος οδήγησε τους Σοσιαλδημοκράτες να υποστηρίξουν τον Μάριο Ντράγκι, πρώην αντιπρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Goldman Sachs, για τη θέση του προέδρου της ΕΚΤ) και αμφισβητήσουμε τις ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές (αγαπημένο δόγμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), καθώς και τον έλεγχο του δημόσιου χρέους (ώστε να μην αποζημιωθούν οι κερδοσκόποι που έχουν ποντάρει ενάντια στις πιο αδύναμες χώρες της ζώνης του ευρώ).

Και, μάλιστα, το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή. Πράγματι, τίποτα δεν μας επιτρέπει να πιστεύουμε ότι ο Ολάντ στη Γαλλία, ο Γκάμπριελ στη Γερμανία και ο Μίλιμπαντ στη Βρετανία θα επιτύχουν εκεί όπου ο Ομπάμα, ο Θαπατέρο και ο Παπανδρέου απέτυχαν. Το να φανταστούμε ότι «μια συμμαχία που βάζει την πολιτική ένωση της Ευρώπης στην καρδιά του προγράμματός της» πετυχαίνει, όπως ελπίζει ο Μάσιμο ντ' Αλέμα στην Ιταλία, «την αναγέννηση του προοδευτισμού» (10) μοιάζει (στην καλύτερη περίπτωση) με όνειρο θερινής νυκτός. Με τη σημερινή κατάσταση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, μια ομόσπονδη Ευρώπη θα κλείδωνε τα ήδη ασφυκτικά νεοφιλελεύθερα μέτρα και θα αποσπούσε ακόμα περισσότερη κυριαρχία από τους λαούς, δίνοντας την εξουσία σε αδιαφανείς τεχνοκρατικούς θεσμούς. Αλλωστε, δεν έχουμε ήδη «ομοσπονδοποιήσει» το νόμισμα και το εμπόριο;

Εντούτοις, όσο τα μετριοπαθή αριστερά κόμματα θα αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του προοδευτικού εκλογικού σώματος -είτε λόγω σύνταξης με το πρόγραμμά τους είτε γιατί πιστεύουν πώς είναι η μόνη λύση για μια ορατή αλλαγή- οι πιο ριζοσπαστικοί σχηματισμοί (ή οι οικολόγοι) θα βρίσκονται καταδικασμένοι στον ρόλο των κομπάρσων, της συμπληρωματικής δύναμης ή της αντιπολίτευσης. Ακόμα και με το 15% των ψήφων, 44 βουλευτές, 4 υπουργούς και μια οργάνωση εκατοντάδων χιλιάδων μελών, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ποτέ κανένα βάρος στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής του Φρανσουά Μιτεράν την περίοδο 1981-1984. Το ναυάγιο της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία, δέσμια των συμμαχιών της με την κεντροαριστερά είναι ένα ακόμα αντιπαράδειγμα. Το διακύβευμα ήταν τότε να αποκλειστεί πάση θυσία η επιστροφή στην εξουσία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Κάτι που τελικά έγινε λίγο αργότερα.

Στη Γαλλία, το Αριστερό Μέτωπο (στο οποίο περιλαμβάνεται και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) ευελπιστεί ν' αντισταθεί σε αυτές τις τάσεις. Ασκώντας πίεση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, ελπίζει να το βοηθήσει να ξεφύγει από τα δεσμά του παρελθόντος. Αυτό μπορεί να θυμίζει ψευδαίσθηση, ίσως μάλιστα και απελπισία.
Ομως, παρ' όλο που στη συγκεκριμένη ψευδαίσθηση ενσωματώνονται περισσότερα δεδομένα από την αναλογία απλώς των εκλογικών δυνάμεων και κάποιους θεσμικούς περιορισμούς, υπάρχουν κάποια σχετικά ιστορικά προηγούμενα. Καμιά από τις μείζονες κοινωνικές κατακτήσεις του Λαϊκού Μετώπου (άδεια μετ' αποδοχών, εβδομάδα 40 ωρών κ.λπ.) δεν είχε συμπεριληφθεί στο (ιδιαίτερα) μετριοπαθές πρόγραμμα του συνασπισμού που κέρδισε τις εκλογές τον Απρίλιο-Μάιο του 1936.
Το απεργιακό κίνημα του Ιουνίου ήταν αυτό που ανάγκασε τους γάλλους εργοδότες να τις αποδεχθούν.

ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Κι όμως, δεν πρόκειται απλώς για τις ακαταμάχητες δυνάμεις των κοινωνικών κινημάτων και την πίεση που ασκούν στα φοβισμένα ή διστακτικά κόμματα της αριστεράς. Γιατί, ακριβώς, η νίκη του Λαϊκού Μετώπου στις εκλογές πυροδότησε τον κοινωνικό ξεσηκωμό, απελευθερώνοντας τους εργάτες που αισθάνθηκαν ότι δεν ανέχονταν πια την καταπίεση που τους ασκούσε η αστυνομία και οι εργοδότες. Ενθαρρυμένοι, κατάλαβαν την ίδια στιγμή ότι τα κόμματα που είχαν στηρίξει με την ψήφο τους, δεν θα τους έδιναν τίποτα, εκτός και αν τα ζόριζαν πραγματικά. Εξ ου και η νικηφόρα -καθώς και εξαιρετικά σπάνια- διαλεκτική ανάμεσα στις εκλογές και τις κινητοποιήσεις, στις κάλπες και τα εργοστάσια. Στις σημερινές συνθήκες, μια αριστερόστροφη κυβέρνηση απαλλαγμένη από αυτή την πίεση θα επιδίωκε αμέσως να συνάψει έναν σίγουρο γάμο με τους τεχνοκράτες, που εδώ και πολλά χρόνια δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο από τον νεοφιλελευθερισμό. Η μόνη τους λαχτάρα θα ήταν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι θα «υποβίβαζαν» αμέσως οποιαδήποτε χώρα επιδίωκε μια αυθεντικά αριστερή πολιτική.

Τόλμη ή συμμόρφωση, λοιπόν;
Οι κίνδυνοι που απορρέουν από μια τολμηρή στάση -απομόνωση, πληθωρισμός, υποβιβασμός στις αξιολογήσεις- επικρέμανται από το χάραμα μέχρι το δειλινό.
Σύμφωνοι, αλλά και οι κίνδυνοι της συμμόρφωσης;
Αναλύοντας την κατάσταση πραγμάτων στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930, ο ιστορικός Καρλ Πολάνιι μας υπενθυμίζει ότι «το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει ο φιλελεύθερος καπιταλισμός» είχε οδηγήσει αρκετά κράτη προς «μια μεταρρύθμιση της οικονομίας της αγοράς με τίμημα το ξερίζωμα όλων των δημοκρατικών θεσμών»(11). Ποια λαϊκή κυριαρχία μπορούν, σήμερα, να εκφράζουν οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και που εναρμονίζονται με τις επιταγές των αγορών; Ακόμα και ο Μισέλ Ροκάρ, μετριοπαθής σοσιαλιστής, ανησυχεί μπροστά σε μια τέτοια προοπτική: Η επιβολή σκληρότερων μέτρων στους Ελληνες θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της δημοκρατίας στη χώρα. «Με δεδομένη την οργή που αισθάνεται αυτός ο λαός, είναι αμφίβολο το κατά πόσο οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αντέξει χωρίς την υποστήριξη του στρατού. Αυτή η θλιβερή παρατήρηση αφορά εξίσου την Πορτογαλία ή/και την Ιρλανδία ή/και άλλες, μεγαλύτερες, χώρες. Μέχρι πού θα πάει κάτι τέτοιο;» έγραφε τον περασμένο μήνα(12).

Παρά την υποστήριξη που της προσφέρουν θεσμοί και μέσα μαζικής ενημέρωσης, η δημοκρατία του κέντρου κλονίζεται. Ηδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας ταχύτητας ανάμεσα στην περαιτέρω σκλήρυνση του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και στη ρήξη με τον καπιταλισμό. Η τελευταία φαίνεται να έχει ακόμα μακρύ δρόμο. Αλλά όταν οι άνθρωποι παύουν να πιστεύουν σε ένα πολιτικό παιχνίδι με πειραγμένα ζάρια, όταν αντιλαμβάνονται ότι οι κυβερνήσεις τους στερούνται κυριαρχίας, όταν απαιτούν τη ρύθμιση των τραπεζών, όταν κινητοποιούνται χωρίς καν να ξέρουν πού θα τους οδηγήσει η οργή τους, τότε, πέρα από κάθε προσδοκία, η αριστερά είναι ακόμα ζωντανή.

(1) (ΣτΕ) Για την πλήρη κατανόηση όλου του κειμένου, ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι οι Γάλλοι, στον όρο «αριστερά» συμπεριλαμβάνουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα, κάποιες φορές μάλιστα εννοούν μόνο το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ για την υπόλοιπη αριστερά χρησιμοποιούνται όροι όπως «ριζοσπαστική αριστερά» ή «άκρα αριστερά» (όρος αδόκιμος στα ελληνικά).

(2) Benoit Hamon, «Tourner la page. Reprenons la marche du progres social», Flammarion, Παρίσι, 2011, σ. 14-19.

(3) Agence France-presse, 4 Septembre 2011.

(4) Francois Hollande, «Devoirs de verite», Stock, Παρίσι, 2006, σ. 91 και 206.

(5) Οπ.π., σ. 51 και 43.

(6) Lionel Jospin, «Reconstruire la gauche», «Le Monde», 11-4-92.

(7) Benoit Hamon, όπ.π., σ. 180.

(8) Στον Alain Salles, «L'odyssee de Papandreou», «Le Monde», 16-9-11.

(9) Βλ. «Quand la gauche renoncait au nom de l'Europe», «Le Monde diplomatique», Juin 2005.

(10) Massimo d'Alema, «Le succes de la gauche au Danemark annonce un renouveau europeen», «Le Monde», 21-9-11.

(11) Karl Polanyi, «La Grande Transformation», Gallimard, Παρίσι, 1983, p. 305.

(12) Michel Rocard, «Un systeme bancaire a repenser», «Le Monde», 4-10-11.

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Πολύ καλό, εμένα μου έλυσε κάποιες απορίες το ομολογώ.
Σ ευχαριστώ underherfeet

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Ολοι ευχαριστημενοι με το role play...Οι ρολοι των γνωστων τριων μαιμουδων
Η μια δεν εβλεπε, η αλλη δεν μιλουσε και η αλλη δεν ακουγε
Αυτο ακριβως κανει η συμμορια των μαιμουδων του Κολεγιου ...
Ο Γιωργακης υποτιθεται δεν "εβλεπε" και επεσε στην "παγιδα" ...
Ο Παπαδημος δεν θα "μιλησει", οταν θα υπογραφει, γιατι δεν ειναι υπευθυνος γι’ αυτο που εγινε ...
Ο Σαμαρας προφανως δεν θα "ξερει" τιποτε για τον "φονο", οταν θα αναλαβει ως Πρωθυπουργος...

Δινω λινκ για να ξερετε τι ακριβως ζητειται να υπογραψει ο Σαμαρας
http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Αναρωτιεμαι η Εκκλησια εχει ξεχασει το" αγαπατε αλληλους"?
Τοσα σπιτια,τοσα χωραφια η περιουσια της.....που ειναι η αλληλεγγυη προς τους αδυναμους? Ποσες οικογενειες που ζουν σε σκηνες, τροχοσπιτα, στον δρομο, θα μπορουσαν να εχουν μια αξιοπρεπη ζωη εαν τους παραχωρουσαν καταλλυμα? Ποσοι ανθρωποι σε αγροτικες περιοχες θα ετρωγαν ψωμι αν καλλιεργουσαν χωρις ενοικιο ή με καποιο υποτυπωδες εαν τους παραχωρουσαν αγροτεμαχια? Και μετα με λετε αθεη και οτι βριζω.....δεν τα εχω με το Θεο που μου διδαξαν στο σχολειο. Με τους"αντιπροσωπους" του εδω στη γη τα εχω. Και μετα ακουω το κλισε "απομακρυνθηκαμε απο το Θεο".....οχι, δεν φυγαμε απο τον δρομο του, απο την ελπιδα μας οτι θα μας βοηθησει. Απο την καταντια αυτων που τον εκπροσωπουν ξεφυγαμε......απο την βρωμια τους που μας κλεβει την ανασα!

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Κομισιόν: Απάντηση σε ΣΥΡΙΖΑ για ΔΕΗ, χαράτσι

Δημοσιεύθηκε: 15:20 - 24/11/11 | Τελ. Ενημ.: 18:40 - 24/11/11 euro2day.com

Δεν έχει δικαίωμα η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα σε κανέναν πολίτη που δεν πληρώνει το φόρο αλλά πληρώνει το ηλεκτρικό ρεύμα.

Αυτό απαντάει ο Γερμανός Επίτροπος κ. Oettinger αρμόδιος για θέματα ενέργειας στον Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή.

Είναι προφανές ότι μετά τις διευκρινίσεις του ευρωπαίου επιτρόπου, το "χαράτσι" για τα ακίνητα βρίσκεται και πάλι "στον αέρα", ενώ θα πρέπει να αναμένεται και μια αντίδραση από το υπουργείο οικονομικών.

Πιο συγκεκριμένα, ο Ν. Χουντής στην ερώτησή του ισχυριζόταν ότι με βάση την κοινοτική νομοθεσία «δεν έχει δικαίωμα το κράτος να επιβάλλει στους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας (ΔΕΗ) να διακόψουν την παροχή σε εκείνους τους καταναλωτές που δεν καταβάλλουν το διεκδικούμενο φόρο» αλλά πληρώνουν κανονικά την κατανάλωση του ρεύματος που χρησιμοποίησαν. Τόνιζε ταυτόχρονα ότι πολύ περισσότερο δεν μπορεί να διακοπεί η παροχή σε ευάλωτους καταναλωτές, όπως ορίζει και η σχετική οδηγία 2009/72.

Στην απάντησή του ο Γερμανός Επίτροπος κ. Oettinger, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι σε κάθε περίπτωση οι κυβερνήσεις πρέπει να εξασφαλίζουν «τη συμμόρφωση με το σύνολο της σχετικής ενωσιακής νομοθεσίας, συμπεριλαμβανομένης της οδηγίας 2009/72/ΕΚ και των διατάξεων αυτής που αφορούν την προστασία των καταναλωτών (άρθρο 3 και παράρτημα Ι), τα δικαιώματα των ευάλωτων καταναλωτών (άρθρο 3 παράγραφοι 7 και 8) και την καθολική υπηρεσία (άρθρο 3 παράγραφος 3).»


Συνεχίζοντας την απάντηση του ο Επίτροπος ενέργειας της ΕΕ, γίνεται απολύτως σαφής:
«Οι διατάξεις σχετικά με την καθολική υπηρεσία γεννούν σαφή υποχρέωση των κρατών μελών και παρέχουν στους οικιακούς καταναλωτές το δικαίωμα να προμηθεύονται ηλεκτρική ενέργεια. Η οδηγία δεν περιέχει διατάξεις που να εξαρτούν το δικαίωμα αυτό από την κατάσταση του νοικοκυριού ή των μεμονωμένων μελών του όσον αφορά τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.»
και καταλήγει την απάντησή του σημειώνοντας ότι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους ευάλωτους καταναλωτές:
«Ως προς την προστασία των ευάλωτων καταναλωτών, η οδηγία υποχρεώνει τα κράτη μέλη να διασφαλίζουν την τήρηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που συνδέονται με τους ευάλωτους καταναλωτές.» ...

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Καλά κάνουν και καταλαμβάνουν το κτίριο της ΔΕΗ. Η διακοπή του ρεύματος για χρέη προς την εφορία (χαράτσια) δε γίνεται ούτε στο Ζαΐρ. Αν του χρόνου το βάλουν στην ΕΥΔΑΠ θα κόψουν και το νερό για χρέη προς την εφορία; Έχει ξεφύγει το κράτος.
Περισσότερο όμως έχει ξεφύγει ο προσκυνημένος νεοφοβισμένος Έλληνας που ακόμη και τη μάνα του την πουλάει (όχι μόνο τον άνεργο ή τον φτωχό) για το ευρώ.

Καμία αξιοπρέπεια δεν έχει μείνει. Δεν αγωνίζεται για τίποτα. Υποκλίνεται σα σκυλάκι όταν βλέπει Ράϊχενμπαχ και Μέρκελ και παρακαλά να σώσουν τα ευρουλάκια του στην τραπεζούλα ακόμη κι αν χρειαστεί να δυστυχήσουν όλοι οι συμπολίτες του. Σε τέτοιο βαθμό έχει ξεφτιλιστεί.

Ούτε για φτύσιμο δεν είναι.


Ξεφτιλισμένοι και οι δικαστές βέβαια που δικαιώνουν το κράτος και την απόφαση του προέδρου της ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία.

 

enet.gr, 11:28 Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Έβαλαν χαράτσι και στα κοντέινερ σεισμοπαθών!

Του Δημοσθένη Γκαβέα

Τελικά η πολιτεία θυμήθηκε τους ξεχασμένους σεισμοπαθείς. Επικαλούμενη την αρχή της ισονομίας, απέστειλε το χαράτσι για τα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ στους σεισμόπληκτους στα Γρεβενά, οι οποίοι ζουν εδώ και δεκαετίες σε κοντέινερς περιμένοντας μάταια τη μετεγκατάστασή τους, όπως τους είχαν υποσχεθεί.

Οι άνθρωποι αυτοί, όσοι έχουν απομείνει και δεν έφυγαν για την Αθήνα ή αλλού, είναι γεροντάκια "ξωμάχοι της ζωής" οι οποίοι ζουν σε κοντέινερς περιμένοντας από το 1998 τη μετεγκατάστασή τους στη θέση "Πατώματα". Ζουν με τις πενιχρές τους συντάξεις και απλά περιμένουν ελπίζοντας. Τελικά αυτό που τους ήρθε ήταν το χαράτσι της ΔΕΗ, ανέφερε στο enet.gr ο γενικός γραμματέας του Δήμου Γρεβενών Ανδρέας Τόσκας.

Οι πρώτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ, σύμφωνα με τον ίδιο, πήγαν στον οικισμό Καλαμιτσίου και οι επόμενοι παραλήπτες θα είναι οι λιγοστοί κάτοικοι των οικισμών Καλοχίου και Μεσολλάκου. Πρόκειται για οικισμούς "φαντάσματα", φτιαγμένους από κοντέινερ σε σαθρό έδαφος κοντά στο ρήγμα.

Κάποιοι έχουν μετατρέψει τις αποθήκες τους ή τους στάβλους τους σε κατοικίες και περιμένουν την υλοποίηση του προεδρικού διατάγματος από το 1998 για την απελευθέρωση των κονδυλίων για την μετεγκατάστασή τους.

"Έκτοτε υπήρξαν κάποιες ενέργειες και ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα που όμως πάγωσαν έως το 2007 όταν ανέλαβε Νομάρχης ο νυν δήμαρχος Γρεβενών Δημοσθένης Κουπτσίδης" λέει ο Ανδρέας Τόσκας και εξηγεί ότι το χρηματοδοτικό πρόγραμμα μπήκε στο ειδικό πρόγραμμα Δυτικής Μακεδονίας. Προτεραιότητα πήραν άλλα έργα και τα λεφτά δεν έφτασαν για την μετεγκατάσταση.

"Αν και ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της δημοπράτησης και μπήκε και ο ανάδοχος, τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν πόροι από το πρόγραμμα των δημόσιων επενδύσεων και η κάθε ελπίδα γι'αυτούς φαίνεται ότι εξανεμίστηκε και γι'αυτό εξακολουθούν να μένουν στα κοντέινερ ή στις αποθήκες τους" τονίζει ο κ. Τόσκας και προσθέτει. "Αντ΄ αυτού τους ήρθαν τα χαράτσια παρότι μένουν στα κοντέινερς που είναι κυριότητα του δημοσίου τοποθετημένα σε οικόπεδα που είναι στην κυριότητα των σεισμοπαθών".

Σύμφωνα με τον ίδιο κάποιοι ήδη πλήρωσαν φοβούμενοι μήπως στην γενικότερη ατυχία τους τους κόψουν και το ρεύμα.

Πρόκειται για μια κατάφωρη αδικία, λέει ο Ανδρέας Τόσκας και εξηγεί ότι ο δήμος Γρεβενών με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου θα ενισχύσει νομικά και με οποιοδήποτε άλλο τρόπο τους ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν. Όσον αφορά στους σεισμοπαθείς, αυτοί θα αντιμετωπισθούν ως ευπαθής ομάδα θα πληρώσουν το λογαριασμό επίσης θα σταλεί εξώδικο στη ΔΕΗ προκειμένου να μη πληρώσουν το ειδικό τέλος. Το ίδιο ισχύει και όσους πολίτες του δήμου θελήσουν να προχωρήσουν σε ανάλογες ενέργειες και αποδεδειγμένα αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Σήμερα ήρθε ενας παππους (85 ετών) στο φαρμακείο να μου πληρώσει την συμμετοχή του ,9,70 ευρω ,από τα φάρμακα του Οκτωβρίου, πήρε τα φάρμακα του Νοεμβρίου, (την συμμετοχή του την έγραψα στο τεφτέρι. για τον άλλο μήνα ,να είμαστε καλά..) και μου έβγαλε ενα χαρτί της Εθνικής που είχε πάρει την σύνταξη.
550 ευρω , μείον 60 οι κρατήσεις , υπολοιπο 490.
-Βγάλε 315 το νοίκι , πόσα μένουν; με ρώτησε με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια.
...175.

...παει να πεί, 5,83 ευρώ την ημέρα, γι'αυτόν και την κυρά Λένη, την γυναίκα του,για να φάνε, να πάρουν φάρμακα, να πληρώσουν κοινόχρηστα, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο. 5,83.


Οι άλλοι, που αναφέρεσαι Elysium, δεν εχουν εξαθλιωθεί αρκετά (ακόμα).
Εχουν ξύγκι ,το τρώνε με γοργούς ρυθμούς,και ψευδαισθήσεις (ακόμα).
Περίμενε λίγο, σε μερικούς μήνες,όσο θα πληθαίνει αυτή η κατηγορία,όσο θ' απλώνεται η εξαθλίωση τα ΜΑΤ , τα δακρυγόνα και οι Παπαχελάδες δεν θα φτάνουν για να τρομοκρατούν και να κρατάνε στους καναπέδες τους Ελληνες.
Να είσαι βέβαιος πως θα έρθει η ώρα που όλοι όσοι στηρίζουν την σύγχρονη Παπαδημοκρατία θα σαρωθούν.
ΘΑ ΣΑΡΩΘΟΥΝ!!!

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Το πείραμα του Wφrgl (1932-1933) – Μια ιστορία σαν παραμύθι


Το Wφrgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergόggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.

Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Σίλβιο Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wφrgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως "Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας", κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.


Τα χρήματα του Wφrgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:

Τα χρήματα του Wφrgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.

Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wφrgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wφrgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wφrgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wφrgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.

Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:

«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας -Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wφrgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wφrgl

Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.

Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το "θαύμα του Wφrgl". Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbόηλ, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wφrgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.


Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:

«Επισκέφθηκα το Wφrgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: "Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933". Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Σίλβιο Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wφrgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wφrgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wφrgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wφrgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wφrgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wφrgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»

Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wφrgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση "νομίσματος έκτακτης ανάγκης". Το Wφrgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια.

Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wφrgl έμεινε στην Ιστορία.

(Βιβλιογραφία: http://www.mindcontagion.org/worgl)

Παρόμοιες προσπάθειες έχουν γίνει και σε άλλες χώρες. Η πολιτεία της Αλμπέρτα, στον Καναδά, εξέδωσε τέτοια ομόλογα, τα οποία όμως σταμάτησε με δίκες η Τράπεζα του Καναδά. Ανάλογο σύστημα αναπτύχθηκε στη βόρεια Αργεντινή, στην πολιτεία Σάλτα, το οποίο επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, στο διάστημα 1984-86, εφαρμόζοντας το σύστημα και στα μαγαζιά, η οικονομία της περιοχής σημείωσε άνοδο κατά 60%.
(phgh net)