οι 700

“Το Κάστρο”/ “O θάνατος των θεών” /Ημέρα 115

Ο ήλιος την μέρα κυνηγά στα πέρατα του κόσμου.

Οι σκιές, τρομαγμένες, του πολέμου δραπέτες στο φευγιό που πίσω δεν έχει γυρισμό.
Μία άμαξα, ένα των ψαριών της ξηράς καΐκι, τις ρόδες που κύκλο ικετεύουν αλλά ψωμιά δεν παίρνουν, με κόπο και πόνο περιστρέφει. Ο αμαξάς ένας δαίμονας Λευκός, τα άγρια 8 σκυλιά που το τραβούν, χτυπά με δύναμη με το καμτσίκι από αλυσίδες. Εμπρός στην Πύλη την Δυτική φτάνει. Στο παλάτι των θεών. Δύο οι φρουροί που με τα πυροβόλα τους την Πύλη προστατεύουν.

-Αλτ κι εσύ ποιος είσαι; Ο ένας Ρωμαίος με χλαμύδα και στεφάνια από της τριανταφυλλιάς αγκάθια. Ο άλλος Γραικός και του πρώην Σ(κ)λάβος. Φούστα να φορά με 40 πιέτες. Ο αμαξάς από την σκάλα κατεβαίνει.

-Όπα κι άλλα, Άρχοντες και των Θεών πιστοί και βάτες, μη στον δούλο τον Λευκό κακό pro και καλέσετε.

Ο Σκλά, την Πύλη του αφήνει, ο Ρω καθόλου.

-Και τι κουβαλάς, βρωμιάρη, δούλε, τιποτένιε;

-Άρχοντες, για το παλάτι φέρνω εγώ Αμνούς. Εφτακόσιους στον αριθμό, για τη γιορτή που θα ακολουθήσει.

Ο Ρω, στην άμαξα κοιτά. Σε χώρο 15 επί 15, εφτακόσια ζώα, βρωμερά, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Τα πόδια τους όλα στο έδαφος δεν φτάνουν. Στρώμα πλακωμένα, ένα χαλί από αυτά, στο έδαφος, νεκρά;

Πολτοποιημένα, για κιμά έτοιμα, με τα έντερα από τα στόματα τους, φωνής γοργού, αίμα και σκατά. Από πάνω, μικρά με τα κόκκαλα τα ιερά σπασμένα, αλλά ζωντανά ακόμα. Από πάνω άλλα…

Κι από πάνω άλλα..

Κι από πάνω άλλα.

Και στη κορφή κανέλα, το χρώμα που σε ένα κυβερνά και τη Λευκή σημαία δείχνει.

-Βοήθεια. Σε γλώσσα βάρβαρή, που κανείς των αξιών σημαντικός προσοχή δεν δίνει.

-Για του θεούς έφερες αυτά τα ζώα; Είναι το κρέας τους ακριβό για τους θεούς σκουλήκι; Πως τολμάς και τέτοια άχρηστα σκουπίδια στη Διττή κι πύλη φέρνεις;

Το πυροβόλο του σηκώνει και τον Λευκό λιγδιάρη δαίμον σιμά και δεύει. Ο αμαξάς στα χώματα της γης, πέφτει και τεμενάδες κάνει. Τα πόδια του Σκλα γλύφει και από των από πάτων τις βρωμιές με δάκρυα και γλώσσα καθαρίζει.

-Συγχωρέστε τον δούλο άρχοντες και κακό μη του κάνετε. Αυτά μου έδωσαν, αυτά και εγώ τώρα φέρνω. Τι να κάνω, πείτε μου και με βιας θα κάνω…

Ο Σκλα από τα μαλλιά τον βρωμιάρη πιάνει και του δείχνει με το dεξί του χέρι.

-Εκεί, το βλέπεις, εκεί υπάρχει ένα βαθύ πηγάδι. Φρεάρ των Οινουσών το λένε, εκεί τα ζώα πνίξτα. Άπατο είναι και δράκους έχει πεινασμένους. Της Σμύρνης της προσφυγιάς, άγρια θηρία. Την δουλειά θα κάνουν.

-Μάλιστα Αφέντες μου, ο δούλος σας το θέλημα σας με χαρά θα πράξει. Ο Ρω τη τελευταία φράση, πέτρα σε αυτόν τον τάφο.

-Και ζώα πιο γερά και μεστωμένα, να φέρεις, για των Θεών το Όργιο.