ο Ηδονιστης Dorian Gray.

Ως κλασσικός νάρκισσος θα μπορούσε ναι

 

Μια υπόθεση εργασίας που συζητήσαμε με τον αγαπητό @MasterK77 είναι τι θα γινόταν αν οι όροι για τον σύγχρονο Ντόριαν ήταν πως ο ίδιος θα παρέμενε νέος ενώ οι φωτό του στα social media θα γερνούσαν (χωρίς φίλτρα και χωρίς επιστροφή).

 

Ορίστε πήρες like κι από τον ίδιο τον Dorian Gray!! Τι άλλο θες;

Ενδιαφέρουσα υπόθεση! Θέλω κι εγώ να παίξω!  

 

Για να δώσεις/προσφέρεις/ενοικιάσεις/πουλήσεις κάτι, πρέπει - κατ' εμέ πάντα -, να είσαι σίγουρος ότι το διαθέτεις.
Κι εγώ σαν καλός μαλθάκας που είμαι, από την στιγμή που αυτό το πράγμα που το λένε ψύχη, δεν το έχω δει ποτέ.
Διατηρώ τις αμφιβολίες μου αναφορικά με την ύπαρξη του ( και παραβλέπω συνειδητά τα περί 29 γραμμαρίων βάρους της σύμφωνα με την παλαιά κινηματογραφική ταινία, τις διάφορες φιλοσοφικές και θρησκευτικές διδαχές, ακόμη και τα λογοτεχνικά πονήματα που θα είχαν όλα το culture τους, θα είχαν την κάϋλα/γούστο τους υπό κάποιες προϋποθέσεις, αλλά δεν με πείθουν ).

Τώρα, ως προς την όλο και μεγαλύτερη ποσότητα ( ει δυνατόν δίχως συνέπειες ), θα έλεγα όχι, απλούστατα γιατί θα μπούχτιζα.
Προτιμώ τις ποσότητες που με "γεμίζουν", δίχως να μου προκαλούν επίπλαστες ανάγκες και εθισμούς ( που σε πολλές περιπτώσεις από μόνος του είναι "τρύπα" ). Ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, δεν είναι μια εικόνα που μου κινεί το ενδιαφέρον στο παραμικρό. Ως προς τα διάφορα νομικά ή "νομικά" που γραφτήκαν στο παρόν, τα περί Ντε Σάντ και λοιπά άλλα, παραβλέπω κι αυτά συνειδητά. Όπως λέγαμε με κάποιο γνωστό την περασμένη Κυριακή μεταξύ προβατίνας ( που έμαθα ότι πηγαίνει και με το τσιγάρο χαχα ), κρασιού, τσίπουρου, φραπεδιάς, κατσικακίου, ψηφοδελτίων και λοιπών κακών της μοίρας - κάτω από τη σκιά μιας μουριάς - σιμά σ' ένα εκλογικό τμήμα κάπου στα highlands της Κορινθίας, η ολίγη απ' όλα δεν κάνει σαλάτα, μα αχταρμά ( aka τουρλουμπούκι ).

Υγιαίνετε  

 

Διάβασα το Πορτραίτο κάπου εκεί στην ηλικία των 19-20. Η ανάγνωση συνέπεσε χρονικά, grosso modo, με την ανάγνωση ενός άλλου κομβικού για την πορεία μου αναγνώσματος, του Νάρκισσος και Χρυσόστομος. Και τα δύο διασυνδέθηκαν άρρηκτα μέσα σου, κατά τρόπο που δεν μπορώ να διαχωρίσω την ένταση και την ποιότητα της επίδρασης του ενός πάνω μου έναντι του άλλου.

Η αναζήτηση του Τώρα του Χρυσόστομου, απεικονισμένο με τις σύντομες αλλά τόσο πηχτές εκφράσεις του Hesse. Η αναζήτηση της ηδονής που περνάει μέσα από τις ακονισμένες από τη φυσική βίωση αισθήσεις. Μία ηδονή που εκδηλώνεται σε μέρη χωρίς καμμία εκλέπτυνση, που όμως η ίδια η ανεπιτήδευτη δίψα του Χρυσόστομου μετουσιώνει την όλη πορεία του σε έναν ύμνο της αναζήτησης των αισθήσεων.

Και από την άλλη η επιτηδευμένα εκλεπτυσμένη ηδονή στην οποία μυείται ο Ντόριαν. Η αρχετυπική ομορφιά του, η σταδιακή εξοικείωση με την αυταρέσκειά του, την κατανόηση της ομορφιάς του ως εργαλείου για το κυνήγι της ηδονής. Η ομορφιά που παύει επιτέλους να είναι κάτι πρόσκαιρο και μετατρέπεται σε αδιάκοπη υπηρέτηση της ματαιοδοξίας. Η ομορφιά, που ενώ εκφράζεται μέσα σε αντίστοιχα εκλεπτυσμένο περιβάλλον, βαριά βικτωριανά έπιπλα, απαλό βελούδο, μπράντι, ουίσκυ, παραμένει τραχειά και απρόσιτη.

Μία τραχειά ομορφιά που δεν μπόρεσα να την ξεχωρίσω από την αντίστοιχη του Κουρδιστού Πορτοκαλιού, των Cockney Rebels, του David Bowie.

Ένα κυνήγι αισθήσεων. Αισθήσεων. Προσαρμοσμένο στην ιδιοσυγκρασία και το δυναμικό εκάστου.

Ζήλεψα το Χρυσόστομο, ερωτεύθηκα τον Ντόριαν. Είδα τον εαυτό μου στην απλότητα του Χρυσόστομου, τη ματαιοδοξία του Ντόριαν, αλλά και την αυτάρεσκη λιτότητα του Νάρκισσου. Όλα κομμάτια μου.

 

η ανάλυση της ηδονής, είναι πιό ξενέρωτη κι απ' την μη ηδονή. δηλαδή... καλύτερα ασέξουαλ...

 

Άσ' τα να πάνε! Αν το σεξ είναι ο μόνος δρόμος για την ηδονή, αν σεξ είναι η πράξη και ηδονή η αίσθηση, τότε εφ' όσον ισχύει,

"όσο περισσότερο μιλάς για το σεξ, τόσο λιγότερο κάνεις" , άρα θα πρέπει να ισχύει και

"όσο περισσότερο μιλάς για την ηδονή, τόσο λιγότερο τη βιώνεις" 

 

Φυσιολογικές αντιδράσεις, θα έλεγα, για μια σχεδόν εφηβική ηλικία. Μετά... Kubrick  

Alice: "And you know, there is something very important that we need to do as soon as possible."
William: "What's that?"
Alice: "Fuck."

 

Και αυτός μες στο παιχνίδι  Αλλά, εν τέλει, υπάρχει μία μονόδρομη γραμμικότητα προσδιοριζόμενη από σαφή αλληλουχία, σαφώς καθορισμένων βημάτων που προσδιορίζει την πορεία μας?

 

Όχι βέβαια, εξ ού και το "θα έλεγα" της ανάρτησής μου. Απλώς οι υπόλοιποι ταλαιπωρούνται περισσότερο  

 

Και μη σας πω οι γύρω τους ακόμα περισσότερο  

Σαν τη γελοιογραφία που είχα πετυχει κάποτε και που δυστυχώς δεν μπορώ να την εντοπίσω στον γκούγκλη:

Το σκηνικό εκτυλίσσεται στην εξοχή, κάτω από μία αμυγδαλιά:

Αυτός: "Μπήκε η άνοιξη, τα πρώτα άνθη άνοιξαν, μοσχοβολάνε, τα πουλάκια κελαηδάνε..."
Αυτή: "Μπήκε η άνοιξη, Γιώργο, ξύπνα...".  

 

Εάν είναι intro to Kubrick δεν θα πρότεινα την χειρότερη ταινία του.

Ας ξεκινήσει από Λολίτα, Σταυροί στο μέτωπο, full metal jacket και μετά όλα τα άλλα!