ο Ηδονιστης Dorian Gray.

Οταν μια μερα, καποτε, φτασεις απο μονος σου χωρις καμια εξωτερικη πιεση και πεις ¨οι κακοποιητες¨, τοτε θα συμφωνησουμε και δεν θα χρειαστει να πουμε τιποτ αλλο επ αυτου.

Σε παρακαλω πολυ, σεβασου την παρακληση μου που ο ιδιος εκανες quote. Μαρκησιος, σε αλλο νημα. Εδω ειναι πλεον εκτος θεματος.

 

Ποιο είναι το θέμα; Δεν είναι το παρακάτω ?

Αν ναι, η προηγούμενη απάντηση είναι εντός θέματος. Σου αρέσει ή όχι οι ηδονιστές των 120 ημερών είναι -πέραν του μεταφυσικού και πολύ περισσότερο από τον Dorian Gray- αυτοί που μας ρωτάς αν θα πουλούσαμε την ψυχή μας να γίνουμε.

Αν όχι, ποιο είναι το θέμα ?

 

Ψυχή εχμ ας πούμε την συνείδηση μου? όχι δεν θα την έδινα...Τουλάχιστον όχι με αυτό το αντάλλαγμα..  Θα προτιμούσα τις στιγμές, των οποίων η αξία καθορίζεται αφού περνούν συνήθως και δεν θεωρώ ότι χάνονται- μένουν στην μνήμη...στην σκέψη έχοντας αφήσει το σημάδι τους....
Νομίζω αν ζούσα όλη την ζωή μου με ηδονές θα κατέληγε σε κάτι βαρετό και χωρίς ουσία και εντυπωσιασμό από ένα σημείο και μετά καθώς θα είχαν όλα την ίδια αξία...Δηλαδή χρειάζεται και πόνος για να εκτιμήσεις την ηδονή

 

Άμα το πράγμα ξεφύγει σε τρίτα χέρια (αστυνομία/δικαστήρια κτλ) η συναίνεση πάει περίπατο
Just a thought...don't mind me

 

«ωραία» φαντασιώση να μην ήταν γιαλός ο γιαλός και ν' αρμενίζαμε και με γιαλό και χωρίς γιαλό ταυτόχρονα. και φτηνή.
  

 

Θα τους πεις, ειναι συμβολικα και οτι εισαι οπαδος Φιλοσοφικου ρευματος.
Το πολυ πολυ να βρεθεις πρωταγωνιστης στο 120+1 μερες. Στα τεσσερα...

Just my thoughts.

 

Ομάδα αμπελοφιλοσοφιας BDSM Ελλάδως.
 

 

Δεν είναι απλά εντελώς διαφορετικά τα κίνητρα, είναι τελείως διαφορετικά τα ιδανικά που συνθέτουν τον κάθε χαρακτήρα ως ίνδαλμα.

Όπως επισημάνεις : "Αυτο τον αφηνει αδιαφορο και δεν ωριμαζει μεσα απο τη διαδικασια. Αντιθετα, ο δοκτωρ Φαουστ του Γκαίτε, ..."

Κανένα τέλος ακριβώς. Ο Μαρκήσιος θα μείνει αιώνιος ως έννοια, ως ιδέα και ως αντικαθεστωτικός ήρωας για αυτό ακριβώς που ήταν στην πραγματικότητα, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ. Ο Dorian Gray θα παραμείνει γνωστός για πολύ καιρό, ίσως και αυτός αιώνια, ως αυτό που ήταν επίσης, μία λογοτεχνική ονείρωξη του Oscar Wilde με βαθύ νόημα.

Από εκεί και πέρα οι ομοιότητες ανάμεσα στους δύο τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές. Και αυτό νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία δεδομένου του γεγονότος ότι ο ένας ήταν υπαρκτός λογοτέχνης ενώ ο άλλος λογοτεχνικό προιόν.

Ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον, θα είχε η απάντηση σου σε αυτό.

Κατά τα άλλα και επί της αρχής, βρείτε μου έναν διάολο να του πουλήσω την ψυχή μου.

 

Μου αρεσει παρα πολυ ο συλλογισμος σου.

Μα αυτο ειναι θαυμασιο! Αρα, αφου επιβιωνω σε ενα περιβαλλον εντελως Λυκοφοβικο και τολμω κσι φερνω αντιρρησεις σε παγιωμενες θεσεις και αντιτασσομαι σε αυτες, ειμαι εξ ορισμου αντικαθεστωτικος ηρωας.

Θα το τυπωσω σε μπλουζακι.  

Χαιρομαι που δεν μου μιλας με υφος Δανδή. Θα απαντησω ομως μια αλλη φορα σε αυτο και σιγουρα σε αλλο νημα.

Για να σε ευχαριστησω λοιπον, θα μιλησω για σενα και τις προθεσεις σου.  

Αλλα μην βγεις στο fet και πεις οτι εβαλα λoγια για να σε παρει ο Διαολος ! Εσυ το ζητησες.  

 

Καλέ θυ, εθύ είθαι ανήθικος και αλήτηθ, θαθ κθέρουμε εθάθ... Πίθω, πίθω Θαρδανάπαλε..!

 

Μισό λεπτό.

Πριν το κάνεις θέλω να λάβεις υπόψιν σου την γνώμη μου ότι η στάση σου στο φόρουμ σε κάνει εξ ορισμού Alpha Wolf και με παγιωμένες θέσεις.

Κατόπιν της ως ανω διευκρίνησης σε εκλιπαρώ να εκφραστείς ελεύθερα και πλήρως.

 

Έτσι ισοπεδωτικά όπως τίθεται στο παρόν νήμα, η έννοια του ηδονιστή εμφανίζεται εντελώς μονοδιάστατη και διαστρεβλωμένη αφού έχουν διατυπωθεί πολλές διαφορετικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις του Ηδονισμού οι οποίες εδώ αγνοούνται επιδεικτικά.


Για περισσότερες λεπτομέρειες και διαβαθμίσεις παραπέμπω στο εκτενές και κατατοπιστικό άρθρο της θείας Βίκυ. Δίχως διάθεση να μακρηγορήσω, θα ήθελα απλώς να επισημάνω την εξής καθοριστική διαφοροποίηση:


Όπως υπάρχουν ηδονιστές που επιδιώκουν αποκλειστικά και μόνο την δική τους ηδονή, ομοίως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι συνδέοντας Ηδονισμό και Ωφελιμισμό, ενδιαφέρονται για το συνολικό ισοζύγιο ηδονής που δημιουργείται εντός του κλειστού συστήματος όπου δρουν και πράττουν. Οι πρώτοι υπηρετούν την ηδονή τους, οι δεύτεροι υπηρετούν την Ηδονή.


Για να το διατυπώσω με μια λογοτεχνική μεταφορά, στο υπερωκεάνιο του Εμπειρίκου ενυπάρχει μεγαλύτερο άθροισμα ηδονής απ’ ότι στον πύργο του Μαρκησίου, γιατί εκεί, η υπέρμετρη ηδονή των ολίγων επισκιάζεται από την ανυπόφορη οδύνη των πολλών.


Ποιος είναι άραγε περισσότερο ηδονιστής; Ας το κρίνει ο καθένας.


https://en.wikipedia.org/wiki/Hedonism