ο Ηδονιστης Dorian Gray.

Δηλαδή η Γαλλική επανάσταση όρισε τι είναι υποχρεωτικός εθελοντισμός, τι είναι ασφάλεια τι είναι νόμος και τι είναι τάξη, και αυτό είναι ελευθερία. Σκέφτομαι ότι αν η Γαλλική επανάσταση είχε θεσπίσει και τον υποχρεωτικό εθελοντικό στήσιμο κώλου με αντάλλαγμα την ηδονή της διείσδυσης θα είχαμε γλυτώσει άπαξ και δια παντός από το έγκλημα του βιασμού.

Στο μυαλό μου η Γαλλική επανάσταση έχει μείνει περισσότερο για την διεκδίκηση της αποκλειστικής ελευθερίας να αποφασίζει εκείνη ποιος θα έχει τον λαιμό του στην γκιλοτίνα και ποιος θα τραβάει το σχοινί συν την ιερή αιτιολόγηση της αναγκαιότητας της χρήσης της σε μία αστική δημοκρατία.

Δεν είπε όχι στον Μαρκήσιο για αυτό. Του ξεκαθάρισε ότι για να έχει την απαραίτητη συστημική ασυλία θα πρέπει να είναι πολύ πιο political correct και να σταματήσει να γράφει αυτά που έγραφε και να τα βάζει με τις αρχές που τα έβαζε. Ο Μαρκήσιος απάντησε fuck you and fuck your συστημική ασυλία, I Am Alphonse François de Sade. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Κάνω ντιλίβερι με το παπάκι και με εμποδίζει το κράνος να γράφω, θα επανέλθω.

 

Κατόπιν δεκάδων διορθώσεων στο παρελθόν, πολλές προερχόμενες από εσένα, το μυαλό μου εξακολουθεί να είναι κολλημένο στο ότι ο Μπόμπολας ήταν (και) το Βήμα.
Αδιόρθωτος.

 

Πολυ σωστα. Αν η γαλλικη επανασταση ηθελε να βαζουμε και λουκανικα στον κωλο, με μουσταρδα, σιγουρα θα το καναμε. Το πολιτικο συστημα του δυτικου κοσμου βασιζεται λιγο πολυ στη γαλλικη επανασταση. Αλλα καπου κολησε το θεμα με τα λουκανικα, θα ηταν φρανκφουρτης, και ο καιζερ τους ειπε να πα να βαλετε τη μουσταρδα ντιζον στον γαλλικο ποπο σας, αλλα επειδη το ειπε στα γερμανικα, αυτοι καταλαβαν και μεταφρασαν τον καιζερ λαθος. Γι αυτο η μιυσταρδα, ακομα και σημερα, καιει. Πολυ....

Μεταξυ μας, αν αυτα που εγραφε ο me Alphonse, you jane, Alphone fucks jane, τους εκαιγαν τοσο πολυ, θα τον ειχαν πεταξει σε καμια γυαλα με χρυσοψαρα και τα αριστουργηματα τιυ θα χαν ζεστασνει τον ποπο καποιας Ζαστιν, καποιο κρυο χειμωνιατικο βραδυ.... Για να τον χωσουν μεσα και αυτοι, και οι προηγουμενοι αλλα και οι επομενοι, αυτουνου τιυ τυπου απο την κορσικη, πως τον λεγανε μωρε, καποια χοντρη μαλακια θα κανε.

Μια που το θυμηθηκα. Υποκομης Βαλμον. Τον συγραφεα, τον χωσανε κι αυτον 29 χρονια μεσα, επειδη εγραφε για ηδονες, παρθενες, πηδημα παντρεμενης κλπ κλπ κλπ.? Οχι, ρωταω. Μπας και μαθω.
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Επικίνδυνες_Σχέσεις_(ταινία)

 

Το πολιτικό σύστημα του δυτικού κόσμου βασίζεται καθόλου στην Γαλλική επανάσταση.

Το Μαρκήσιος δεν ήταν το μικρό όνομα του Ντε Σαντ ξέρεις λύκε μου. Ήταν τίτλος. Και δεν ήταν μικρός τίτλος ούτε είχε μικρές εξουσίες. Αν νομίζεις ότι ο Μαρκήσιος ήταν απλά οργισμένος καταθλιπτικός νεολεός καλλιτεχνικής φύσης, όπως νομίζουν κάποιοι σύγχρονοι οργισμένοι καταθλιπτικοί αναρχικοί bdsmers νεολέοι που τον ασπάζονται, μάλλον σου λείπουν βασικές ιστορικές γνώσεις επι του αντικειμένου.

 

Χμμ.. δεν συμφωνώ. Η ουτοπία ξεκίνησε από τον τροχό, μας έβγαλε από τις σπηλιές και χωρίς την ουτοπία δεν θα υπήρχε ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε. Ναι, υπήρχαν συμβιβασμοί και καταπίεση, άλλα μήπως και αυτά με την σειρά τους δεν υπηρετούσαν την δική τους ουτοπία?

Η γνώμη μου είναι ότι ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως την "ελευθερία" ως έννοια. Μας είναι τόσο δυσνόητη και την χλευάζουμε, όπως φαντάζομαι, ότι κάποιοι άλλοι χλεύαζαν την ιδέα του τροχού.

Βρισκόμαστε σε ένα νέο τέλμα εποχής, υπάρχει ανάγκη νέας ουτοπίας. Τα κάναμε τόσο μπάχαλο, που δεν δικαιούμαστε να χλευάζουμε τα ουτοπικά όνειρα. Το αντίθετο μάλιστα.

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Να ένα καλό πικρό αστείο, από άκρη σε άκρη.

 

Είσαι σίγουρος για το "ακόμα και σε πρώτο επίπεδο"?
Γιατί κάτι μου λέει ότι είναι "μόνο σε πρώτο επίπεδο".

Και για να μην λησμονούμε.
Η πρώτη "ηθική καταδίκη" του Μέγα Ανατολικού ήρθε από την ΚΝΕ και η δεύτερη από τον Λιαντίνη.

 

Αχ, μ αρεσει οταν νομιζουν.... Με φτιαχνει  

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Felicific_calculus

 

Αν δεν κάνω λάθος -κι αν κάνω διορθώστε με- η οδύνη δύναται να οδηγήσει στην ηδονή μόνο μέσω του μαζοχισμού, ο ίδιος ο μαζοχισμός όμως είναι μάλλον σπάνιο και μειοψηφικό φαινόμενο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ναι, την μαζοχιστική ηδονή την συνυπολογίζω στο τελικό άθροισμα έστω κι αν αποτελεί μικρό κλάσμα του.

 

O πρώτος επίπεδος, πάτωμα, ισόγειο, πώς αλλιώς να το πούμε, είναι αυτός που λέμε καθαρή πορνογραφική ανάγνωση...
Παρά τα περί του αντιθέτου ισχυριζόμενον, πολλοί αναγνώστες του, εκτιμώ πως δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τα γραφόμενα του παχιού σε αντιδιαστολή με μια εικονογραφημένη ιστορία στο Ζάκουλα, τόσο απλά.
Μοιάζουν αρκετά με τα ζούδια που διάβασαν τις "πενήντα" και είπαν "αχ δεν είμαι μόνο εγώ", ένα πράμα, έκτοτε μας σπαν τα αρχίδια με κάθε ευκαιρία...
Τα αποτυπώματα τέτοιου επιπέδου αντίληψης, είναι παντού, εδώ πιο πολύ, κρα κάνουν σαν ζούδια, το κραυγάζω είναι αποκλειστικώς ίδιον των ελλόγων ανθρώπων.
___________
Έδιτ:
Η "ηθική καταδίκη" του Μ. Ανατολικού από την ΚΝΕ στην ουσία αποτελεί "τρέιλερ" κελευσμάτων Ελλήνων παγκοσμίως διασήμων ποιητώνανε και συγγραφέων, που κοινωνοί κάποιων αποσπασμάτων που ο ίδιος ο "Αντρέας Σπερχής" τους είχε δώσει να διαβάσουν, τον παρακαλούσαν μέχρι τέλους να μην δώσει την εντολή "τυπωθήτω" (έδιτ: για λόγους που προσωπικώς θεωρώ εισέτι αδιευκρίνιστους)...
Ο Λιαντίνης δεν ήταν προφανώς ένας από αυτούς, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι, ο.ε.δ.
Σε καμιά περίπτωση τα παραπάνω στο έδιτ δεν συνιστούν την παραμικρή κριτική στο έργο των συγκεκριμένων ποιητώνανε και συγγραφέων, κατηγορηματικώς.
_____________
Το "τυπωθήτω" τελικά εδόθη με την αναγκαία χρονοκαθυστέρηση...

 

(Από την wiki)...
Μία ένδειξη για την τοποθέτηση του «Μεγάλου Ανατολικού» και εν γένει της θεώρησης του Εμπειρίκου στον αντίποδα τού ντε Σαντ, είναι οι σκέψεις που αποδίδονται στον Ελβετό χαρακτήρα του έργου Χανς Έντελμαν, στο 36ο κεφάλαιο:
«Διότι ναι μεν εθαύμαζε ο Ελβετός τον μαρκήσιον του Σαδ, ως μέγαν ποιητήν της ηδονής, ως μέγαν λιμπερτίνον και μέγαν ερωτογράφον, ναι μεν συμφωνούσε μαζύ του επί μερικών σημείων, αλλά ουδόλως συνεφώνει εν τω συνόλω με την φιλοσοφίαν του, και απέκρουε την αντίληψιν ότι ο έρως πραγματοποιείται πλήρως μόνο δια του βασανισμού, των πόνων και της θυματοποιήσεως του εκάστοτε αντικειμένου των πόθων ενός εραστού»