ο Ηδονιστης Dorian Gray.

Και πως ερχονται καμια φορα. Φιλη που διαβαζε το παρον νημα πηρε εχθες τηλεφωνο.
Και αφου μιλησαμε για τις ΑΓΕΝΕΣΤΑΤΕΣ
συμπεριφορες μερικων, που δεν κοιτανε την γκαμπουρα τους
αλλα ψαχνουν να βρουν καμπουρες στις πλατες των αλλων (και σπυρακι να βγαλεις για καμπουρα το χρεωνουν. Συμφερον(τα), Λυκε μου...)
μου ειπε τη μαγικη λεξη.

ΦΟΥΚΩ.

Φουκω ? Φουκω. Τι μου θυμιζει... Α, οι Απαραδεκτοι ! Καπου κει στο 1990. Γελασε.

Προλαβα και διαβασα λιγο. Επρεπε να ετοιμαστω για παρτυ. Real life BDSM , οχι πισω απο μια οθονη και βιβλια.

Κι εκανε "κλικ". Θα επανελθω λοιπον. Ασε που πρεπει να διαβασω τον Χαφιέ του Γκορκυ, ειπε.

Πηγαινε με, οπου θελεις 1 ταξιτζήηηηη 2​

 

Έλα τώρα!!
Με εξωθείς σε φλύαρες πολιτικολογίες, ταυτοχρόνως βάζοντάς με να ζωγραφίσω bulls eye στο κούτελο. Και το κάνεις γνωρίζοντας ότι λατρεύω να το κάνω. Όταν έχεις τέτοιους φίλους.....

Μόνον αστοί+ δύνανται να υπερβούν την ηθική και να βιώσουν το ήθος της ηδονής του Μαρκήσιου, του Ανατολικού, του Dorian, ακόμη και του Φάουστ (ας μην λησμονούμε @vautrin ότι η Μαργαρίτα ήταν 15ετής και παρθένος, σε αντίθεση με την κόρη της Μπερνάρντα Άλμπα, η οποία "πέθαινε παρθένα").
Ακόμη και στο υπερωκεάνιον το χαμηλόβαθμο πλήρωμα/επιβάτες, απλώς ικανοποιούν την γενετήσια ορμή τους.

 

Kαλέ άντε τώρα που σε κάνω εγώ να "πολιτικολογείς" και να ζωγραφίζεις στόχους και τέτοια (αν και για κάτι τέτοια πετάς τη σκούφια σου)...

Πα να πει, πως αν το κάνεις βρε παιδί μου, δεν θα "παίζει" το "αστοί+", που λες στο γραφτό σου, πιο κάτω...
Οπότε, αντιπαρερχόμενος την λέξη "αστοί", ως έννοια που χρησιμοποιείται σε μια κάποια ιστορική περίοδο -πώς λέμε τριακοσιομέδιμνοι, θήτες, πατρίκιοι, κολλήγες, αλλά και σύντροφοι, πολίτες και τέτοια γραφικά- θα την αντικαταστήσω με την λέξη σκεπτόμενοι (αφιστάμενη βεβαίως από την αποδοθείσα στο λεχθέν του Καρτέσιου νοηματοδότηση), έτσι ώστε η σημασία αυτού που λες να είναι, ας πούμε, διαχρονική, με την έννοια πως η όποια σοφία και νηφαλιότητα είναι άτιμα πράματα, πανάθεμά τα...
Φυσικά και "το χαμηλόβαθμο πλήρωμα/επιβάτες, απλώς ικανοποιούν την γενετήσια ορμή τους" ισχύει ως διαπίστωση, τα ελάχιστα είναι κοινά σε όλους. Τα μετά τα ελάχιστα, τσου, είναι άλλο θέμα, το γιατί είναι ένα άλλη ιστορία, εκφεύγει του παρόντος, να μη το ξεχειλώσουμε το πράμα, άκουσα πως έρχονται και ζέστες...

Γι' αυτό άλλωστε προσωπικώς θεωρώ τον Μ. Ανατολικό από τα πιο βαρειά πολιτικά κείμενα του ανθρώπινου πολιτισμού, εκτός και υπεράνω των "δεδομένων" πολιτικών τειχών.
Γεγονός που καταδείχνεται από την πληθώρα των πηγών της πολεμικής που δέχτηκε και δέχεται, από την συντεταγμένη υστερική, δυσφορική, δυσανεκτική, δοκησίσοφη και συμπλεγματική τσοκαρία, έως "εγκρίτους διανοητάς"...

 

Η δική μου γνώμη είναι ότι η ελευθερία είναι κάτι πολύ απλό ως νόημα. Και αν προσωπικά θα χλεύαζα κάτι αυτό δεν θα ήταν η έννοια της. Θα ήταν το γεγονός, ότι παρόλο που με ανέθρεψαν με την ιδανική εικόνα του τετράγωνου τροχού, παρόλο που ότι τροχό έχω δει είναι στρόγγυλος, όταν μου είπαν "Βρε ζώον, αν ο τρόχος ήταν τετράγωνος πως θα κυλούσε ?" εγώ απάντησα "Ναι έχετε δίκαιο, αν ο τροχός είναι τετράγωνος θα ήταν αδύνατο να κυλήσει". Αλλά ποτέ δεν ρώτησα γιατί μου πουλούσαν παραμύθι τόσα χρόνια για τετράγωνους τροχούς. Και αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη για ουτοπικά όνειρα.

Κοινώς, αν είναι να τους πάρεις τα σώβρακα θα πρέπει να τους αφήσεις τουλάχιστον το όνειρο. Χωρίς αυτό το μυαλό θα οδηγηθεί στην απόλυτη απελπισία και ο κίνδυνος για ανεξέλικτες ενέργειες θα είναι τεράστιος.

Συν το ότι ο όνειρο αφορά πάντα το μέλλον. Όσο περισσότερο ονειρεύεσαι το μέλλον τόσο λιγότερο ξοδεύεις μυαλό στο παρόν και κυρίως δεν ασχολείσαι με το παρελθόν. Δεν είναι ασήμαντο αυτό.

Λίγη υπερευαισθησία για το πουλάκι που δεν βρίσκει δέντρο να καθίσει, λίγη ενσυναίσθηση ακόμη και για τα σοβατεπί στους τοίχους που κρυώνουν στην μοναξιά τους τον χειμώνα και να που δεν έχεις προβλήματα δικά σου να ασχολείσαι.

Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι,
ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά..

Το πολίτευμα μας ονομάζεται δημοκρατία ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η μέρα. Η μέρα των εκλογών. Είναι η μόνη μέρα την οποία το κράτος δεν υφίσταται. Καμία απόφαση δεν παίρνεται παρα μόνο μία και αυτή δεν έχει να κάνει με το κράτος. Την πραγματική εξουσία αυτή την ημέρα την έχουν οι εγγεγραμμένοι για ψηφοφορία πολίτες. Και είναι πραγματική εξουσία, στην κυριολεξία επιλέγει η πλειοψηφία ποιος κώλος θα καθίσει στον θρόνο, αυτό δεν είναι εικονικό. Αφού κλείσουν οι κάλπες όταν ο ήλιος δύσει, οι πολίτες χάνουν την μόνη εξουσία που έχουν και το κράτος επανέρχεται σε λειτουργία.

Άκουσα να λένε ότι τόση δημοκρατία έχουμε να δούμε από την χούντα. Εγώ την χούντα δεν πρόλαβα. Λίγο αφού γεννήθηκα προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο στο Ελληνικό, άνοιξε η πόρτα και κατέβηκε ο εθνάρχης! Και το όνειρο ξεκίνησε και ο κόσμος γιόρταζε όπως τότε που απελευθερωθήκαμε από την γερμανική κατοχή.

Δεν είναι αστείο. Είναι απλά μία παρεξήγηση. Δημοκρατία είναι να διαλέγεις τον κώλο που θα καθίσει στον θρόνο, όχι το πως θα σε κυβερνήσει ο κώλος. Αυτό είναι καθαρά θέμα του θρόνου και ο θρόνος δείχνει να ήταν εκεί από πάντα.

Πάνω του για πρώτη φορά κάθισε ο κώλος του Όθωνα όταν η βουλή ήταν ακόμη αυτό που μέχρι σήμερα είναι στην ουσία, ανάκτορα. Στην σειρά κάθισαν πάρα πολλοί κώλοι, βασιλιάδων, δικτατόρων, προέδρων και πρωθυπουργών. Ο θρόνος ανακαινιζόταν κατα καιρούς να δείχνει πιο μοντέρνος και πιο προσφιλής στους πολίτες να ακολουθεί την εποχή και το όνειρο που πρόβαλε.

Άλλα όλα αυτά είναι απλά η άποψη μου σεβνταλού rea, μία οπτική όχι κατα ανάγκη η πραγματικότητα,
και εσύ έχεις το όνειρο..

 

Γνώμη μου είναι πως η δεν υπάρχει καθολική ελευθερία παρά μόνο υπό μορφή γενικού consensus που εξαρτάται από τα ήθη της κάθε εποχής.

Απόλυτη ελευθερία -ή τέλος πάντων όσο πιο εκτεταμένη γίνεται- υπάρχει μόνο σε αυτούς που μπορούν να επιβάλουν ως πράξεις τις όποιες επιθυμίες τους αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε εαυτό και τρίτους, εξού και ο χαρακτηρισμός "Λιμπερτίνος".

 

@AuroraBorealis

Δυο σχόλια
1. Χμμμμ...
2. Αχάααα!

 

Eμπειρίκος, Μεγας Ανατολικος ασχετοι με το νημα Dorian Gray και Oscar Wilde. Ουτε εχει σχεση με τον Φουκω. Το μονο κοινο ειναι οτι τα βιβλια τους εχουν πολλες σελιδες.

Περισσοτερα εδω

 

Προσπαθώ πολύ ώρα να αναπαράγω φωνητικά το δεύτερο σχόλιο προκειμένω να αντιληφθώ το νοηματικό του φορτίο αλλά μου είναι αδύνατο. Μπορώ να μιλήσω το Άχααα, το Αχάάάά και το Αχαααά. Το Αχάααα! δεν μου βγαίνει.

Βοήθα

 

Αν μπορώ, πάντα βοηθάω..! Να λοιπόν..!

 

 

Πως αλλαξαν οι καιροι. Μου ηρθε ενα μωβ ραβασακι οτι ειμαι συνεχεια εκτος θεματος κι εφαγα 10 μερες ban, επειδη λεγαμε για τις μπαμιες, ως καλυτερο safeword....

 

Για πρώτη φορά το διάβασα πολύ μικρή και ίσως δεν έπρεπε ( ). Έκτοτε έχω συλλέξει διαφορες εκδόσεις του, το έχω διαβάσει ξανά και ξανά τόσο στα ελληνικά όσο και τα αγγλικά. Δεν μπορώ να πω όμως πως ο Ντόριαν είναι ένας ηδονιστης. Ένα παιδί είναι που του δίνεται όλος ο κόσμος στο πιάτο. Ένα όμορφο παιδί σε μια κοινωνία που η ομορφιά άνοιγε πολλές πόρτες και είναι συνώνυμο της καλοσύνης. Όπως και στην αρχαία Ελλάδα, η ομορφιά δεν μπορεί παρά να σημαίνει καλοσύνη έχουμε δει όμως πολλούς όμορφους ανθρώπους που δεν υπήρξαν καλοί, ούτε πράοι, ούτε μπόρεσαν να αγαπήσουν ποτέ τους κάτι.
Τον συμπαθώ τον Ντόριαν, θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Όταν ζεις σε έναν κόσμο που η ψυχή δεν έχει βάρος είναι εύκολο να τη ξεπουλήσεις πιστεύοντας πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Μόνο που στη περίπτωση του Ντόριαν η ψυχή ξαφνικά αποκτάει υπόσταση και εικόνα μέσω του πορτραίτου. Στο τέλος της ημέρας, και του βιβλίου, η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ.

 

Κάτι σαν Doppler effect δηλαδή.
Πέρα από το νοηματικό του φορτίο θα μετρήσω και πόσο γρήγορα πέρασε από τα αυτιά μου.

Βασικά είναι ήδη στην λίστα αυτών που διάβασαν το νήμα.