ο Μοναχικός Δρόμος Ενός Μaster....

Συγχαρητήρια και σε σενα hypnosis

 

Αν συνθέσουμε τη "μύτη ένα μέτρο" του KyriosG (βλ. παραπλεύρως δημοσιέυση #56, "Απλότητα στην επικοινωνία"") με το σπινθηροβόλο βλέμμα του Lord Dragonal και τις κοιλίες εμού και, δυστυχώς, του νεοτέρου μου Χάϊνριχ, ο καθρέφτης περιττεύει εντελώς, αγαπητέ Isnogood (post #8 "Ο μοναχικός δρόμος ενός Master" ).
'Ισως ένας πλαστικός χειρουργός θα ήτο χρησιμότερος.

 

Χρόνια πολλά Κύριε LordDragonal !

Όσο για το Σχόλιο Σας , ….
κανένα από μένα , μια και πιστεύω πως είστε Νοήμων !

 

Eίναι ήδη ευδιάκριτες οι τάσεις φυγής Α/αγαπητοί μου, αλλά ας επιτρέψουμε σε όσους έχουν κάτι να Μ/μας πουν να το πούν.

Μπορεί να βρούμε κομματάκια απο Ε/εμας στις περιγραφές ή τις αναζητήσεις των Α/άλλων.

Διακρίνω κάποιους που ήδη έγραψαν εδώ ότι έχουν να πουν κι άλλα...

Δεν είναι η μοναξιά που κάνει τον Κυρίαρχο ούτε το σπινθηροβόλο βλέμμα ουτε τα θεληματικά πηγούνια ... Κατι άλλο τον οδηγεί , καπου αλλού ειναι ο Εαυτός Του και είναι καλά 'φυγλαγμένος' συνήθως.

Απόδειξη τρανή το πλήθος και το είδος των απαντήσεών Σ/σας....

Είναι μαγική η Κυρίαρχη φύση, ιδίως στα μάτια μιας sub όχι μόνο επειδη τη γοητεύει και τη θέλγει ερωτικά ... Αλλα κυρίως γιατι την "προκαλεί"!!
Προκαλεί να την εξερευνήσει
να την απαλύνει... ?
να τη ζεστάνει?
να τη ζωντανέψει?
να λύσει τα δικά της (της Κυρίαχης ψυχής) Κυρίαρχα δεσμα???

Ισως και όλα μαζί


<sweet smiles to All of You>

 

περι μοναξιας .. αληθειες και ψεματα ..
Οταν ημουν αρκετα μικρος , οι γονεις μου αποφασισαν να χτισουν το σπιτι τους στο οικοπεδο που ειχαν αρκετα εξω απο την πολη ... ετσι μεγαλωσα χωρις καμια παρεα καθως δεν υπηρχε ανθρωπος σε μεγαλη ακτινα . Αυτο με οδηγησε στο να βρω τροπους να περναω καλα μονος .... τα καταφερα τοσο καλα που ακομα και σημερα κανενας ανθρωπος στην ζωη μου δεν μου ηταν πραγματικα χρησιμος . Γνωρισα και εκανα 42 σχεσεις μικρης ή μεγαλυτερης διαρκειας .. ο γαμος κρατησε 7 χρονια... με την αδιαφορια μου καταφερα και τις πληγωσα ολες ..Το αποκορυφωμα του σαδισμου !... τεσπα
Αν λοιπον ξερετε κατι που να δινει αξια στην μοναξια παρακαλω να μου το πειτε ... ακομα 37 ειμαι ... εχω περιθωριο ...

 

<Όταν αισθάνομαι οικουμενικά μόνος , σαν να ’μουν ο δημιουργός μου, ο ίδιος ο θεός μου, τότε αισθάνομαι εκτός κινδύνου.

Η απόλυτη μοναξιά, η μικρή μοναξιά, είναι μόνο κοινωνική. Είναι μια μοναξιά βαρετή, ανυπόφορη, είναι αυτή που σε κάνει ν’ αποζητάς τους άλλους, να τους καλείς, να τους έχεις ανάγκη …. Ιονέσκο>

Η πρώτη μου συνειδητή επαφή με αυτό που ονομάζει ο Ιονέσκο «οικουμενική μοναξιά» ήταν στην εφηβεία μου κάτω από έναν ασέληνο έναστρο ουρανό. Η διάλυση του εγώ στο σύμπαν έκανε ασήμαντο καπρίτσιο την ανάγκη του εγώ να λογίζεται ως αυτόνομη οντότητα και διέλυε και την αγωνία του θανάτου.

Πολλές φορές έκτοτε ξανάπιασα και ξανάχασα αυτή την αίσθηση, κοιτάζοντας τ’ αστέρια, πετώντας με επισφαλή αεροπλάνα προς αφιλόξενα μακρινά μέρη, παρατηρώντας ανθρώπους σε πολυσύχναστα μέρη, βολτάροντας με τη μοτοσικλέτα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική…

Αργότερα τα βρήκα όλα αυτά σε βιβλία, γοητεύτηκα απ’ το ζεν, την αίσθηση του Kerouac (on the road)- όχι απ’ τον ίδιο, θεώρησα για μια περίοδο της ζωής μου ως μόνους συνομιλητές μου τον κ. Μπέκετ, τον κ. Καμύ και την πνευματική παρέα τους….(παράλληλα με τον Ασίμωφ και την δικιά του παρέα). Αργότερα, μεγαλώνοντας έγινα λιγότερο απόλυτος.

Δεν έχω σκοπό να γράψω την ιστορία της ζωής μου, αλλά να δώσω την εικόνα μιας «μοναξιάς» που δεν αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των ατόμων, δεν έχει καμία σχέση με τη βασανιστική «μικρή κοινωνική» μοναξιά, αλλά είναι ατομική ανάγκη, αυτοσυγκέντρωση και τελικά, απόλαυση. Είναι μια «μοναξιά» που δίνει στην κοινωνικότητα το πραγματικό της μέτρο.

Δε φαντάζομαι ένα Κυριαρχικό άτομο που δεν έχει αγγίξει έστω και λίγο αυτή τη «μοναξιά».

Με όλα τούτα δεν απαντώ σε όσα έγραψε η MPslave και η anasia. Απλώς δίνω τη δικιά μου διάσταση. Για να πω την αλήθεια η εικόνα που έδωσαν τα κορίτσια μου θυμίζει αυτά που έγραφα παλιότερα περί «συναισθηματικής αναπηρίας». Σκιαγραφείται ένας Κυρίαρχος που «δεν μπορεί» να μετέχει και υπονοείται εμμέσως πως υποφέρει «εκεί πάνω» (θα ’λεγα «εκεί έξω»). Αν συμβαίνει αυτό, τότε το κοίταγμα στον καθρέφτη θα είναι οδυνηρό.

(Έτσι κι αλλιώς είναι για τους λόγους που αναφέρει ο Dolmance)

 

Σ'αυτή ακριβώς τη διάταση , που για τον Καθένα Σας είναι ξεχωριστή αποσκοπούσε το νήμα Kyrie G και Σας ευχαριστούμε για την κατάθεση. Και βέβαια απαντάτε με το δικό Σας μοναδικό τρόπο.

καθόλου !! Αν θυμάστε σε εκείνο το thread περι συναισθηματικής αναπηρίας είχα εκφραστεί διεξοδικά και Σεις της δωσατε το όνομα πολύ σωστά. Οχι λοιπον καθόλου αυτούς τους ..συναισθηματικά ανάπηρους , δεν ειχαμε στο μυαλό μας οταν γράφαμε τουτο εδώ το νήμα. Άπλά το διευκρινίζω.

 

ΥΓ Απλά, ερεθίσματα δώσαμε... και σαφώς δεν καλύπτουν το σύνολο της Κυρίαρχης σκέψης και διαδρομής...εναυσμα ας παρουν οι Κυρίαρχοι για να μας δωσουν το δικό Τους 'στίγμα'

 

μηπως οταν Ενας πραγματικα Κυριαρχος κοιταζει τον Εαυτο του στον καθρεφτη εξουσιαζετε απο το ειδολο Του?? τρομαζει στην ιδεα οτι μπορει να εξουσιαστει και αυτος εστω και απο τον ιδιο Του τον Εαυτο? ταραζετε στην ιδεα οτι κατι μπορει να κλωνησει την ηρεμια και την σιγουρια που εχει για τον εαυτο Του.... και αυτο το λετε μοναξια??

 

Kits, βγάζεις νόημα από αυτά που λες; Έχεις καταλάβει τι είναι η μοναξιά; Έχεις καταλάβει την αξία της; Έχεις καταλάβει ότι κάθε άνθρωπος την έχει ανάγκη κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής του; Τη χρειάζεται για να γίνει καλύτερος και για αυτό να συνομιλήσει με τον εαυτό του.

 

Οταν ενας πραγματικα Κυριαρχος κοιταζει τον Εαυτο του στον καθρεφτη συνήθως ξυρίζεται.

Αν ταράζεται και φοβάται πως μπορεί να εξουσιαστεί απ' το ειδωλό του φοβάμαι οτι πάσχει από προχωρημένο ψυχωτικό ναρκισσισμό. Είναι σοβαρό ως ψυχική διαταραχή και επικίνδυνο ως μέθοδος ξυρίσματος.

 

Πάρα πολύ καλό KyriosG, πολύ ωραίο χιούμορ lol

 

Παντα αισθανομαι μονος,και τις περισσοτερες φορες-για να μην πω όλες και φανω υπερβολικος- επιδιώκω να μένω μονος, ακομα και αν περιστοιχιζομαι απο εκατό αγαπημενα προσωπα..αυτο δεν σημαινει αντικοινωνικότητα, υπεροψία η δεν ξερω τι άλλο..απλα λειτουργω καλλιτερα έτσι...με κουραζουν μεχρι βαρεμαρας οι συναναστροφές, οι ανόητες κουβεντες, τα περιττα λογια..πιστευω οτι μεχρι τωρα δεν εχω βρει έστω εναν ανθρωπο να πω δυο κουβεντες για παραπανω από 10 λεπτα. Φυσικα εχω "αντεξει" πολυωρες συζητησεις κλπ, κλπ που με εφταναν στα όρια της τρελλας. Τα παραπνω δεν τα συνδεω αυτα με "μαστεριλικια", κυριαρχίες και δεν ξερω τι άλλο. Απλά ετσι ειμαι εγω φτιαγμενος..