ο Μοναχικός Δρόμος Ενός Μaster....

Πριν έγραψα για την υπέροχη υπαρξιακή μοναξιά. Με αφορμή τα λόγια του Maley, έχω να πω πως ο πιο κοντινός μας άνθρωπος είναι ο εαυτός μας. Είναι υγειές να συνομιλούμε μαζί του – να μένουμε με τον εαυτό μας. Όπως είναι υγειές να δημιουργούμε σχέσεις με τους άλλους. Αν κάτι πρέπει να μας προβληματίζει είναι η υπερβολή από τα μια ή την άλλη πλευρά.

Επιμένω πως δε νοείται Κυρίαρχος ή ηγετικός άνθρωπος που να μην αντέχει τη μοναξιά. Οπως δε νοείται ναυτικός που υποφέρει από ναυτία όταν μπαίνει σε καράβι.

 

μην κοιτατε μονο την επιφανεια αλλα και το υλικο που κρυβετε απο κατω... ισως δεν εξηγησα καλα τι εννοουσα και δεκτο το χιουμορ.. οσο για το αν εζησα την μοναξια το ξερω μονο εγω και πολυ καλα μαλιστα. Μην βιαζεστε να κρινετε τους ανθρωπους και μαλιστα με τετοιο τροπο!

 

Αν εννοείς εμένα φίλε Kits δεν έκρινα τα λόγια σου (που ομολογώ δεν τα κατάλαβα). Απλά πήρα λεκτικά ερεθίσματα για να γράψω τα δικά μου. Παντως επιβεβαιώνεται οτι οι Κυριαχικοί άνθρωποι έχουν σχέση με τη μοναξιά.

 

Είναι το πιο αγαπημένο μου ποίημα του Καβάφη. Είναι εκείνο το ποιήμα στο οποίο καταφευγω συχνά για διάφορους λόγους. Σας ευχαριστώ MasterJp.

Αν και το θέμα αφορά τους Άντρες Κυριαρχικούς, θα πω πως αντιλαμβάνομαι την μοναχικότητα πολύ διαφορετικά από τη μοναξιά. Η μοναχικότητα είναι επιλογή και είναι κάτι απίστευτα απολαυστικό.
Και δεν είναι χαρακτηριστικό Των Κυριαρχικών μόνο.
Κατά καιρούς με έχουν χαρακτηρίσει αντικοινωνική, αλλά όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, γνωρίζουν πως η αντικοινωτικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό μου. Η επιλεκτικότητα είναι.
Είμαι σε μια ηλικία και σε μία εσωτερική κατάσταση, όπου το να αναλώνομαι σε άσκοπες γνωριμίες και να είμαι με κάποιο απλά και μόνο για να μην είμαι μόνη, το θεωρώ χάσιμο πολίτιμου χρόνου και ενέργειας. Επιλέγω να μιλάω και να συναντιέμαι με εκείνα τα άτομα που κάνουν τον χρόνο που περνάω μαζί τους, αξιόλογη απόλαυση.

Σ΄ ένα ρουμπάι ο Ομάρ Καγιάμ έγραψε .."καλύτερα να λιμοκτονώ παρά να τρώω ότι και νάναι και καλύτερα μόνος παρά με όποιον και νάναι".
Αυτό πιστεύω είναι χαρακτηριστικό εκείνων των ανθρώπων που βρίσκονται σε ειρήνη με τον εαυτό τους και απολαμβάνουν και είναι ικανοί να αξιοποιούν το χρόνο με τον εαυτό τους. Αν τυγχαίνει κάποιοι απ΄ αυτούς τους ανθρώπους να είναι Κυρίαρχοι, δεν είναι παρά άλλη μια απόδειξη πως στο χώρο μας, εκείνοι που κάνουν τον κόπο να εμβαθύνουν, είναι άτομα που έχουν εμβαθύνει και "ψαχτεί" γενικότερα.

 

The aim of the wise man was no longer the plaudits of the masses but "autarkeia", or self-sufficiency.

-- Peter France, "Hermits: The Insights of Solitude"

Συνιστώμενο ανάγνωσμα για τους αγγλόφωνους του φόρουμ, το βιβλίο αυτό κάνει μια ιστορική παρουσίαση των ανθρώπων που επέλεξαν τη μοναξιά, στους πολιτισμούς της Κίνας, της Ελλάδας, της Αιγύπτου κλπ. Ανασκευάζει λίγο την άποψη ότι η μοναξιά είναι και καταφρόνια, αν και επιμένει αρκετά στους άνδρες μολονότι υπάρχουν αναμφίβολα και γυναίκες Hermits. Ο Peter France είναι γνωστή TV-persona του BBC και τα τελευταία 10 χρόνια περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Πάτμο. Ολομόναχος. Δεν τον ζηλεύω. Αλλά τον καταλαβαίνω.

 

Μέσα από τη μοναξιά βρήκα τον εαυτό μου, τον έβγαλα έξω και τον γνώρισα, μίλησα μαζί του και τα βρήκαμε μια χαρά. Μου αρέσει να μένω μόνη μου και να σκέφτομαι αυτά που έκανα ή αυτά που θα κάνω...daydreaming..να βρίσκω τα λάθη μου και να αυτομαστιγώνομαι...να βρίσκω τα καλά μου στοιχεία και να τα επαινώ.

 

Δεν ειναι μοναχικός όχι. Είναι ένας παράλληλος, αόρατος δρόμος, που βρίσκεται πιο ψηλά από εκεί που περπατάει όλος ο πλανήτης  
Και από τον δρόμο αυτό που περπατάει, επειδή είναι πιο ψηλά (λέει αυτός   ) βλέπει τους άλλους παράλληλα και λίγο πιο μινιατούρες  

Οχι ότι δεν κατεβαίνει και αυτός να περπατήσει στον κανονικό δρόμο, το κάνει,έχει πλάκα, αλλά εντάξει, πάντα επιστρέφει, γιατί από τον παράλληλο έχει καλύτερη θέα και λιγότερη κίνηση. Απο κει γκαζώνει καλύτερα, κάνει πιο άνετες σούζες, και φτάνει πιο γρήγορα στον προορισμό του  

 

Ο αυτοέλεγχος και η αυτοκριτική είναι ωραία και σωστά όμως Δεν Αρκούν γιατί γίνονται με ιδιοτελή κριτήρια και πολλές φορές δεν είναι αντικειμενικά και αμερόληπτα. Ή γνώμη και η κρίση των άλλων είναι εξ ίσου σημαντική. Σημασία έχει να αναγνωρίζεται και επιβεβαιώνεσαι από τους άλλους και όχι από τον εαυτό σου.

 

Εξαρτάται ποιός είναι ο άλλος. Δε θα κάτσω να μετρήσω των άλλων την γνώμη, θα υπολογίσω όμως κάποιον που θα μου πει κάτι..που αυτόν τον κάποιον τον εκτιμώ ως άνθρωπο.

 

Αν οι περισσότεροι το πιστεύουν, ταπεινή μου γνώμη είναι ότι κάνουν λάθος.
Είναι μια φιγούρα ισάξια με όλες τις υπόλοιπες. Και από μόνος του ( δίχως σ ή υ αν μιλάμε για Dom ) βουδουσουμικά ομιλώντας, θα ήταν Κυρίαρχος δίχως αντικείμενο.

Το Δέος δεν τ' ακουμπώ καν, μάλλον γιατί δεν το έχω νιώσει ποτέ μπροστά σε κανέναν και σε τίποτε ( ούτε καν σε στοιχεία της φύσεως ).
Η φωνή που συγκλονίζει...η δύναμη χαρακτήρα που κρατάει σ' απόσταση...Μα, παραβλέπω κι αυτά ( τουλάχιστον σ' αυτό το σημείο ).

Εγώ θα χαρακτήριζα κάποιον του είδους απλά άνετο, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Ακόμη και στον οργασμό του θα ήταν "μαζεμένος" ( ή καλύτερα, αυτοελεγχόμενος ) ? Σε μένα κάνει υπερβολή, αλλά δεν αποκλείω και την ύπαρξη ατόμων του είδους.
Ως προς τον αυτοέλεγχο γενικότερα...( Θα επανέλθω και σ' αυτό το σημείο αργότερα ).

Καμία φορτούνα και κανένας άνεμος δεν ταράζει την αυτοκυριαρχία και κάποιων perv, κάποιων vanilla κι όμως Μάστερ δεν νιώθουν ή δεν θέλουν καν να δοκιμάσουν να γίνουν.
Εδώ που τα λέμε ( ή καλύτερα, τα λέω μόνος μου ), μπορεί να μην ξέρουν καν τι θα πει Μάστερ.
Αν με τον εαυτό του δεν έχει καταφέρει να γίνει ένα και αυτός ο τελευταίος να χρειάζεται την άδεια του σάρκινου παρόχου του, για μένα δεν είναι θέμα αυτοκυριαρχίας αλλά αυτοεπιβαλλόμενου εξαναγκασμού. Να περάσει κάποια εικόνα, ν' ακολουθήσει κάποια "πρέπει" ( που θα του προβάλλονταν ή που θα είχε υιοθετήσει ως για κείνον λειτουργικά ).

Η μοναξιά της κορυφής? Ποιας κορυφής? Ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά και σε διαφορετικούς τομείς της ζωής του.
Αυτοσυγκράτηση ένα πράγμα, αυτοκριτική έν' άλλο. Η υπευθυνότητα δεν κοιτάζει Μαστεριλίκια ή όχι, κάποιος την αίσθηση ευθύνης ή την "έχει" ή όχι - επίσης -. Είναι κάτι τελείως δικό του.
Κυρίαρχη ψυχή? Η ψυχή που θα είχε και σαν μέρος του "μπαγαζιού" της και την όποια Κυριαρχικότητα?
Αν υπάρχει στ' αλήθεια εκείνο το ματζαφλάρι που ονομάζουμε ψυχή, θα της έφτανε μονάχα ένας ήχος, μονάχα ένα γράμμα για να περιγραφεί? ( ή για να "περιχαρακωθεί" ) ?

* Αναφορικά με τα σημεία που είχα γράψει, ότι θα επανερχόμουν. Δεν παραβλέπω ότι έχουν περάσει 10 και βάλε χρόνια από τότε που γράφηκε αυτό το εισαγωγικό post.
Με κάθε σεβασμό στους δημιουργούς του, παρά είναι "λυρικό" και μου επιβεβαιώνει αυτό που πίστευα απ' τον πρώτο κιόλας μήνα μου εδώ.
Δηλαδή, ότι αρκετοί/ες είχαν και μάλλον συνεχίζουν να έχουν στο μυαλό τους κάποιο " Άγιο Δισκοπότηρο".
Ειλικρινά τους/τις εύχομαι να το βρουν ( αν δεν το έχουν βρει ήδη ) και να είναι φτιαγμένο από χρυσό και πολύτιμους λίθους, ακριβώς όπως το φαντασιώνονται ή το επιθυμούν ή τ' αντιλαμβάνονται ( γιατί πολλά είναι κυρίως θέμα αντίληψης ). Και να μην απογοητευτούν αν το "Δισκοπότηρο" τους είναι φτιαγμένο απ' ανώνυμο και συνηθισμένο ξύλο.

Α ρε Πάρσιφαλ...