ο Μοναχικός Δρόμος Ενός Μaster....

Πιστεύω ότι η μοναχικότητα θα πρέπει να είναι χαρακτηριστικό ενός μάστερ. Σε καμία περίπτωση όπως υπερβολικά τέθηκε στο εναρκτήριο post, ως ένας δρόμος μοναχικός (στο Hollywood), αλλά η δημιουργία και η διαχείριση της κατάστασης της μοναχικότητας είναι επιβεβλημένη όταν ένας μάστερ αναλαμβάνει μία σκλάβα.

Όταν ένας μάστερ αναλαμβάνει μία σκλάβα, βασικά καλείται να αντιληφθεί τις ρωγμές που βρίσκονται στον τοίχο προστασίας που έχει ορθώσει η σκλάβα για να προφυλάξει τον ψυχικό της κόσμο από τον πόνο κάποτε. Ο μάστερ καλείται (από την ίδια την σκλάβα) να βρει τρόπους επικοινωνίας που να χωράνε να περάσουν από αυτές τις ρωγμές έτσι ώστε να επικοινωνήσει με βαθιά ριζωμένα και κοιμώμενα συναισθήματα συνυφασμένα με τα δομικά χαρακτηριστικά της αγάπης, πυροδοτώντας τα και φέρνοντάς τα με αυτόν τον τρόπο στο συνειδητό παρόν της σκλάβας έτσι ώστε αυτή να μπορέσει να τα βιώσει. Δε το χω για εύκολη υπόθεση, τις ρωγμές αυτές δε θα τις βρει ανακρίνοντας, ή διατάζοντας, αλλά θα τις εντοπίσει μόνος του παρατηρώντας τον άνθρωπο που έχεις απέναντι του, θα συλλέξει στοιχεία, θα τα αναλύσει και θα συνθέσει το ψυχικό άγγιγμα. Αυτή η διαδικασία είναι κάτι σαν ένα ενδοσκοπικό ταξίδι μέσα στο τώρα της σκλάβας, κουβαλώντας σαν αποσκευές σου όλα τα δεδομένα και συμπεράσματα που προκύπτουν καθώς ταξιδεύεις μέσα της, ένα νοερό ταξίδι που το κάνεις μέσα στην ηρεμία της μοναχικότητας σου. Και χρειάζεται να είσαι μόνος, γιατί δεν χωράνε άλλοι, είσαι εσύ που ταξιδεύεις και ο υπόλοιπος χώρος στο μυαλό σου καταλαμβάνεται από την σκλάβα και την διαδικασία. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει μοναξιά, όπως δεν υπάρχει μοναξιά σε κανένα ενδοσκοπικό ταξίδι. Όπως και δεν είναι αποξένωση, αν σκεφτεί κανείς ότι η αποξένωση ενός ατόμου μπορεί να κρύβει ελλιπή ικανότητα επικοινωνίας ή αυξημένο αίσθημα ανασφάλειας, και ο μάστερ λογικά θα επιθυμεί και την απλή και ανάλαφρη επικοινωνία με τον εαυτό του και τον κύκλο του, καθώς φαντάζομαι ότι οι ενδοσκοπήσεις εν γένει είναι κουραστικές.

προσωπική άποψη κτλ. ότι γράφτηκε από μένα, με αρκετή δόση υπερβολής,bollywood ένα πράμα

 

“Alone”
BY EDGAR ALLAN POE
From childhood’s hour I have not been
As others were—I have not seen
As others saw—I could not bring
My passions from a common spring—
From the same source I have not taken
My sorrow—I could not awaken
My heart to joy at the same tone—
And all I lov’d—I lov’d alone—
Then—in my childhood—in the dawn
Of a most stormy life—was drawn
From ev’ry depth of good and ill
The mystery which binds me still—
From the torrent, or the fountain—
From the red cliff of the mountain—
From the sun that ’round me roll’d
In its autumn tint of gold—
From the lightning in the sky
As it pass’d me flying by—
From the thunder, and the storm—
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view—

 

Είναι η υπερηφάνειά του.

Αν κιόλας κατορθώσει να μπορεί να την ελέγχει συνειδητά και αυτή,
τότε αισθάνεται ακόμα πιο τυχερός με όσα έχει ζήσει, και πιο ικανοποιημένος με τον εαυτό του και ό,τι έχει πετύχει.

Αν θεωρήσει κανείς ότι, μεταξύ άλλων ανθρώπων, και ο ίδιος μας ο εαυτός επίσης είναι μια υπέροχη παρέα και συντροφιά,
η μελαγχολική πίεση της μοναχικότητας απαλύνεται,
όταν οι συνθήκες ή οι αποφάσεις τα φέρνουν να περνά κανείς χρόνο με τον εαυτό του,
και ας τύχει να φαίνεται σε άλλους διαφορετικά.

 

είναι απορίας άξιο πώς υπάρχουν τόσα νήματα για τις -υ- και τα ελάχιστα νήματα για τους Κ πάνε άπατα... ελάχιστοι συμμετέχουν, ελάχιστοι μιλάνε για το στάτους τους... μια ερμηνεία που μπορώ να δώσω έχει να κάνει με την έκθεση... οι Κ δεν αρέσκονται σε αυτήν, όσο πιο μυστηριώδεις είναι τόσο περισσότερο μυθοποιούνται και επιπλέον έχουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού...

για άλλο λόγο ξέθαψα το συγκεκριμένο νήμα, άλλες σκέψεις προέκυψαν...

ΥΓ. δεν ξέρω αν ο δρόμος ενός Master είναι μοναχικός, αλλά -για μένα- σίγουρα δεν περιλαμβάνει παιδιάστικες τακτικές ακύρωσης ενός άλλου Master...

 

Για εμένα η μοναχικότητα αποτελεί επιλογή και ανάγκη και ως τέτοια θα έπρεπε να γίνεται σεβαστή από Ό/όλους. Πιστεύω πως δεν έχει να κάνει με το στάτους.
Η ζωή μου είναι γεμάτη από αυτή. Την χρειάζομαι για ηρεμία ψυχική, για να αφουγκραστώ, για να κάνω πλάνα, να φορτίσω μπαταρίες μα πάνω από όλα η στιγμή μόνο με τον εαυτό μου για να κάνω την αυτοκριτική μου χωρίς θεατές.

 

Νομίζω πως ο τρόπος που κινείται ο καθένας έχει άμεση σχέση με το στάτους του.
Εννοώ πως τα Κ άτομα είναι αυτά τα οποία χειρίζονται τη σχέση, έχουν αυτοέλεγχο, είναι πειθαρχημένα και δεν εκτίθονται και αυτά συνήθως είναι μέρος της προσωπικότητας τους που αντανακλάται σε κάθε τους συναναστροφή και δραστηριότητα.
Τα υ άτομα νομίζω είμαστε πιο αυθόρμητα και λίγο παρορμητικά αν θες και για αυτό ανοιγόμαστε περισσότερο και συχνά υ που είναι σε D/s ή M/s ελέγχεται από τον/την Κ στο πόσο αυθορμητισμό του επιτρέπεται να έχει στο φόρουμ, μια και μιλάμε για αυτό.

 

συμφωνώ απόλυτα, και δε θα άλλαζα ούτε κόμμα από αυτά που έγραψες... όμως δε σου/σας κινεί την περιέργεια ότι σε ένα νήμα 14 ετών που αφορά τους Κ έχουν απαντήσει 3-4 Κ?

αυτή ήταν η απορία μου και νομίζω ότι το ερώτημα είναι ρητορικό πια...

 

Δεν ξέρω τι εχεις στο μυαλό σου και το έγραψες αυτό, είναι σίγουρος πως κάτι θα έχεις. Θα επανέλθω.

Όχι απαραίτητα. Ένα αυστηρός (άνθρωπος) διευθυντής μεγάλης εταιρίας π.χ. δεν θα μπορούσε να είναι υ; Επίσης, θα επανέλθω.

 

Αν ήταν έτσι θα είχαμε μυθοποιήσει όλο το φόρουμ που υπάρχει άπλετο μυστήριο σε όλους.
Δεν είναι το μυστήριο αυτό που κάνει κάποιον να μυθοποιεί.
Είναι η διάσταση που δίνουμε σε χαρακτηριστικά τα οποία εντοπίζουμε σε άλλους και θαυμάζουμε.

 

Όπως π.χ.;

 

Για τον καθέναν είναι και διαφορετικά.Για μένα πχ ένα χαρακτηριστικό σίγουρα είναι το να έχει το θάρρος της ελεύθερης έκφρασης χωρίς να σκέφτεται "ωχ δε μπορώ να γράψω εδώ,θα εκτεθώ" 

 

Έχει γίνει πολλές φορές αναφορά στα επαγγελματικά, νομίζω πως είναι ένας ειδικός τομέας, που χρήζει διερεύνησης από μόνος του.
Υπάρχουν υ που κατέχουν ηγετικές θέσεις και υ που σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους λειτουργούν ως ακόλουθοι.
Καθότι δεν κατέχω ηγετική θέση στην εργασία μου, μπορώ μόνο να υποθέσω, πως ένας διευθυντής υ ίσως είναι πιο διαλλακτικός, ίσως χρησιμοποιεί άλλον τρόπο με τους υφιστάμενους του, απ' ότι ένας διευθυντής Κ.
Αν και δεν είμαι διευθύντρια, στην δουλειά μου δεν λειτουργώ αυθόρμητα, ούτε παρορμητικά, λειτουργώ βάσει των κανονισμών.
Στις συναναστροφές μου όμως, όπου είμαι ο εαυτός μου, εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος τις διαφορές μου από μια γυναίκα Κ.
Ακόμα και να ήθελα να υποκριθω την Κ, δεν θα μπορούσα, γιατί το κάθε στάτους έχει ένα σύνολο χαρακτηριστικών στην προσωπικότητα του, που εν τέλη το κάνουν αυτό που είναι.
Αυτή φυσικά είναι η προσωπική μου άποψη.