Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

παμπλο νερουδα

Συζήτηση στο φόρουμ 'Off Topic Discussion' που ξεκίνησε από το μέλος herculess, στις 14 Σεπτεμβρίου 2012.

  1. herculess

    herculess Regular Member

    να επισημανω καποιους επιλεγμενους στιχους

    Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.
    Κι άμα κλαις μου αρέσεις,


    Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
    κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.


    τα πληρη ποιηματα στην παρακατω διευθυνση
    www.scribd.com/doc/24674860/Νερούδα-ποιηματα


    ωδη στη ζωη

    Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
    επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
    όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
    όποιος δεν διακινδυνεύει και
    δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
    όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


    Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
    όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και
    τα διαλυτικά σημεία στο " ι "
    αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν
    ταμάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,που κάνουν την καρδιά
    να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.


    Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιοςδεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δενδιακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό τουτουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

    Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει,όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στονεαυτό του.

    Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιοςδεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρεςτου παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

    Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν τηναρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.




    τελειωνοντας δυο λογια για τον παμπλο νερουδα WIKIPEDIA

    Παιδικά χρόνια [Επεξεργασία]
    Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.

    Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.

    Οι πρώτες ποιητικές συλλογές και η θητεία του στο Διπλωματικό Σώμα [Επεξεργασία]Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

    Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

    Η πολιτικοποίησή του [Επεξεργασία]
    Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονζάλες Βιντέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόλη Βαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[2].

    Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρούτια το 1966.

    Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαντόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.

    Ποιητικό έργο [Επεξεργασία]Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

    «Crepusculario»
    «Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada»
    «Residencia en la tierra»
    «Tercera residencia»
    «Canto general»
    «Los versos del capitαn»
    «Odas elementales»
    «Extravagario»
    «Memorial de Isla Negra» και
    «Confieso que he vivido»

    Ο Νερούντα για το έργο του [Επεξεργασία]
    Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.
     
    Last edited: 14 Σεπτεμβρίου 2012
  2. brenda

    brenda FU very much

    Πάμπλο Νερούδα – Το γέλιο σου
    Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
    πάρε μου τον αγέρα, μα
    μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

    Μη μου παίρνεις το ρόδο,
    τη λόγχη που τινάζεις,
    το νερό που ξάφνου
    χυμά απ’ τη χαρά σου,
    το απότομο κύμα
    το αργυρό που σε γεννά.

    Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
    με μάτια κουρασμένα
    θωρώντας κάποτε
    τη γη που δεν αλλάζει,
    μα έρχεται το γέλιο σου
    αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
    και μου ανοίγει τις πόρτες
    όλες της ζωής.

    Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
    ώρες μου τινάζεται
    το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
    δεις το αίμα μου
    να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
    γέλα, γιατί το γέλιο σου
    θα ‘ναι στα χέρια μου
    σα δροσερό σπαθί.

    Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
    το γέλιο σου ας αναβρύσει
    σα σιντριβάνι, όλο αφρό
    και την άνοιξη, αγάπη μου,
    θέλω το γέλιο σου σαν
    τον ανθό που πρόσμενα,
    τον γαλανό ανθό, το ρόδο
    της βουερής πατρίδας μου.

    Γέλα στη νύχτα,
    στη μέρα στο φεγγάρι,
    γέλα στις στριφτές
    στράτες του νησιού,
    γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
    αγόρι που σ’ αγαπά,
    μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
    όταν τα βήματά μου φεύγουν,
    όταν γυρνούν τα βήματά μου,
    αρνήσου μου το ψωμί, τον αγέρα,
    το φως, την άνοιξη,
    μα ποτέ το γέλιο σου
    γιατί θα πέθαινα.



    Pablo Neruda – Tu risa

    Quítame el pan, si quieres,
    quítame el aire, pero
    no me quites tu risa

    No me quites la rosa,
    la lanza que desgranas,
    el agua que de pronto
    estalla en tu alegría,
    la repentina ola
    de plata que te nace.

    Mi lucha es dura y vuelvo
    con los ojos cansados
    a veces de haber visto
    la tierra que no cambia,
    pero al entrar tu risa
    sube al cielo buscándome
    y abre para mí todas
    las puertas de la vida.

    Amor mío, en la hora
    más oscura desgrana
    tu risa, y si de pronto
    ves que mi sangre mancha
    las piedras de la calle,
    ríe, porque tu risa
    será para mis manos
    como una espada fresca.

    Junto al mar en otoño,
    tu risa debe alzar
    su cascada de espuma,
    y en primavera, amor,
    quiero tu risa como
    la flor que yo esperaba,
    la flor azul, la rosa
    de mi patria sonora.

    Ríete de la noche,
    del día, de la luna,
    ríete de las calles
    torcidas de la isla,
    ríete de este torpe
    muchacho que te quiere,
    pero cuando yo abro
    los ojos y los cierro,
    cuando mis pasos van,
    cuando vuelven mis pasos,
    niégame el pan, el aire,
    la luz, la primavera,
    pero tu risa nunca
    porque me moriría.
     
  3. brenda

    brenda FU very much

    «Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.» Π.Ν.
    Αν με ξεχάσεις

    Θέλω να ξέρεις
    κάτι.


    Ξέρεις πως είναι αυτό:
    αν κοιτάζω στο κρυστάλλινο φεγγάρι, στο κόκκινο κλαδί
    του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
    αν αγγίζω
    κοντά στη φωτιά
    την ανεπαίσθητη στάχτη
    ή το ρυτιδιασμένο κορμί του ξύλου,
    όλα με φέρνουν σε σένα,
    σαν όλα αυτά που υπάρχουν
    αρώματα, φώτα, μέταλλα,
    να ήταν μικρά καραβάκια που πλέουν
    προς εκείνα τα δικά σου νησιά που με περιμένουν.


    Όμως,
    αν λίγο λίγο σταματήσεις να μ’ αγαπάς
    θα σταματήσω να σ’ αγαπώ λίγο λίγο.


    Αν ξαφνικά
    με ξεχάσεις
    μη με ψάξεις,
    θα σ’ έχω ήδη ξεχάσει.


    Αν τον σκέφτεσαι μακρύ και τρελό,
    τον άνεμο απ’ τις σημαίες
    που περνά από τη ζωή μου
    και αποφασίσεις
    να μ’ αφήσεις στην ακτή
    της καρδιάς όπου έχω ρίζες,
    θυμήσου
    ότι ετούτη εδώ τη μέρα,
    ετούτη εδώ την ώρα
    σηκώνω τα χέρια μου
    και οι ρίζες μου βγαίνουν
    σε αναζήτηση άλλης γης.


    Μα
    αν κάθε μέρα,
    κάθε ώρα,
    νιώθεις ότι είσαι προορισμένη για μένα
    με αμείλικτη γλυκύτητα.
    Αν κάθε μέρα σκαρφαλώνει
    ένα λουλούδι στα χείλη σου να ψάξει για μένα,
    αχ αγάπη μου, αχ δική μου,
    μέσα μου αυτή η φωτιά ολόκληρη επαναλαμβάνεται
    μέσα μου τίποτα δεν εξαφανίζεται, τίποτα δε λησμονιέται
    η αγάπη σου δίνει τροφή στην αγάπη μου, αγαπημένη,
    και για όσο ζεις θα είναι στα χέρια σου
    χωρίς να αφήνει τη δική μου.


    *


    Απουσία

    Σε έχω μετά βίας αφήσει,
    είσαι μέσα μου, κρυσταλλένια,
    ή τρέμοντας,
    ή με ανησυχία, πληγωμένη από μένα,
    ή κυριευμένη από αγάπη, όπως όταν τα μάτια σου
    κλείνουν μπροστά στο δώρο της ζωής
    αυτό που και τώρα και πάντα σου δίνω.


    Αγάπη μου,
    βρήκαμε ο ένας τον άλλο
    διψασμένο και ήπιαμε
    όλο το νερό και το αίμα,
    βρήκαμε ο ένας τον άλλο
    πεινασμένο
    και με δάγκωσες και σε δάγκωσα
    σαν η φωτιά να δάγκωνε
    αφήνοντας πληγές επάνω μας.


    Μα περίμενέ με,
    φύλαξε για μένα τη γλυκύτητά σου,
    Θα σου δώσω ,ακόμη,
    ένα τριαντάφυλλο.


    *

    Η βασίλισσα

    Σε ονόμασα βασίλισσα.
    Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.
    Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες.
    Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες.
    Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.


    Όταν περπατάς στο δρόμο
    κανείς δε σε αναγνωρίζει.
    Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει
    το από κόκκινο χρυσό χαλί
    που πατάς καθώς περνάς,
    το χαλί δεν υπάρχει.


    Κι όταν εμφανίζεσαι
    όλοι οι ποταμοί ακούγονται
    στο κορμί μου, καμπάνες
    σείουν τον ουρανό
    κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.


    Μονάχα εσύ κι εγώ,
    μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
    τον ακούμε.



    Πόσο βαθιά ερωτικά κι ανθρώπινα?
     
  4. Elune

    Elune Priceless

    @Madeleine Rk

    Γυναικείο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,
    μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
    Το αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει
    και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

    Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.
    Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,
    και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
    Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,
    σ' έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

    Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ' αγαπάω.
    Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
    κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
    Ω, τ' αγγεία του στήθους! Ω!, τα μάτια της απουσίας!
    Ω, του εφηβαίου τα ρόδα! Ω, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!

    Σώμα της δικιά μου γυναίκας,
    υπήκοος θα 'μαι πιστός των θέλγητρών σου.
    Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου!
    Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,
    και ο κάματος ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.
     
  5. brenda

    brenda FU very much

    Οιονεί εκτός στερεώματος, ανάμεσα σε δυο βουνά,
    πάει και ρίχνει άγκυρα το μισοφέγγαρο.
    Η σβούρα, η γυρίστρω η νύχτα, των ματιών η νεκροθάφτισσα.
    Μέτρα μόνο πόσα αστέρια έχουνε γίνει θρύψαλα
    μες στα λασπόνερα!

    Και μένανε μ' ένα σταυρό
    με σημαδεύει η νύχτα στο μεσόφρυδο
    κι ανοίγει τα φτερά της και φεύγει.
    Κι εκεί έχει φαναρτζίδικο
    όπου δουλεύουν τα γαλάζια μέταλλα.
    και νύχτες με παλέματα που αποσιωπούνται
    και την καρδιά μου
    που φέρνει βόλτες ολοένα σαν τσέρκι βουρλισμένο.
    Κι ένα κορίτσι που ήρθε από πολύ μακριά,
    που το φέρανε από πολύ μακριά,
    και που κάθε τόσο φωσφορίζει η ματιά του
    κάτω απ' τον τρούλο του ουρανού.
    Το σφύριγμα των αέρηδων, η μπόρα, το κακό, οι άνεμοι
    Μαίνονται και ξεσπούν στην καρδιά μου ακατάπαυτα.
    Ο δε άνεμος, που έρχεται από τα μνήματα,
    αναρπάζει, συντρίβει
    και διασκορπίζει παντού τη ρίζα σου και τα όνειρά της.
    Ξεριζώνει τα μεγάλα δέντρα και τα πετάει στην άλλη άκρη.

    Όμως εσύ στέκεσαι εκεί,
    κορίτσι μου αίθριο και ασυννέφιαστο,
    ατμών σιντριβάνι, στάχυ μοναχό.
    Αλώνι όπου εισέβαλε ο άνεμος
    και σου 'δινε μετά σχήμα με φυλλώματα αναμμένα.
    Πίσω απ' τους δυο λόφους της νύχτας,
    άσπρε φλεγόμενε κρίνε μου,
    φευ, δεν μπορώ να ειπώ τίποτα! Σ' έχουνε πλάσει
    με όλα τα στοιχεία του κόσμου!

    Καταδίκη μου εσύ,
    που μου σκίζεις με στιλετιές τα στήθη,
    ήρθε η ώρα να πάρω δρόμο άλλον
    και να πάω εκεί όπου δεν ανθίζουν τα χαμόγελα σου.
    Μπόρα μου εσύ δυνατή,
    που ήρθες και παράχωσες στη γη τις καμπάνες,
    κούφιε ανεμοστρόβιλε των μαρτυρίων μου,
    γιατί εγώ να σεκλετίζομαι τώρα,
    γιατί εγώ να πικραίνομαι;. . .

    Ε, ήρθε η ώρα να πάρω το δρόμο
    που σε βγάζει εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα,
    εκεί όπου δεν είναι πρόσκομμα
    ούτε ο φόβος, ούτε ο θάνατος, ούτε ο χειμώνας,
    και να 'χω συνοδεία μου τα μάτια σου
    τ' ανοιχτά και άγρυπνα
    μες στης πρωινής δροσιάς τα μονοπάτια.
     
  6. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

    Να γράψω για παράδειγμα: ” Η νύχτα είν’ αστερόεσσα,
    και τρέμουνε, γαλάζια, τ’ αστέρια μακριά”.

    Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.

    Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
    Την αγάπησα και φόρες κι εκείνη μ’ αγαπούσε.

    Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
    Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

    Μ’ αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα.
    Πως να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.

    Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
    Να σκεφτώ πως δεν την έχω. να νιώσω πως την έχω χάσει.

    Ν΄ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν.
    Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.

    Τί πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.
    η νύχτα είν’ αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.

    Αυτό ειν’ όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.
    Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

    Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
    Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.

    Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα
    Εμείς, εκείνοι από το παρελθόν, δεν είμαστε πια ίδιοι.

    Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.
    Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν’ αγγίξει.

    Του άλλου. Θα ‘ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.
    Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ’ απέραντα μάτια της.

    Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
    Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.

    Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,
    και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

    Αν και αυτός θα’ ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
    κι αυτοί θα’ ναι οι τελευταίοι στίχοι που τις γράφω.

    Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα κι Ενα Τραγούδι Απελπισμένο.

    Μετ. Βασίλης Λαλιώτης
     
  7. íɑʍ_Monkeץ

    íɑʍ_Monkeץ Contributor

    “I love you without knowing how, or when, or from where. I love you simply, without problems or pride: I love you in this way because I do not know any other way of loving but this, in which there is no I or you, so intimate that your hand upon my chest is my hand, so intimate that when I fall asleep your eyes close.”
    Pablo Neruda