περι ηδονης

ενας απο τους λογους για τον οπιο η φιλοσοφια στα σχολεια θεωρητε ωρα για κοπανα.ειναι το ανω αρθρο..... 

 

Απάντηση: Re: περι ηδονης

   

 

Είναι μια άποψη και αυτό.

Καλά τα λέει ο τύπος αλλά δεν είναι και απόλυτο..

 

Εάν παραδεχτούμε την άποψη του Επίκουρου, τότε αυτομάτως είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι ο πόνος λειτουργεί σαν τροχοπέδη της ηδονής. Όμως επειδή αυτό δεν ισχύει, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω με την παραπάνω θεωρία.

 

η οταν υπαρχει, δεν γινεται αντιληπτος η βιωνεται ταυτιζομενος με την ηδονη
Με αυτην την προσθηκη μετα το υπογραμμισμενο κομματι συμφωνειτε;

 

Απάντηση: περι ηδονης

Τσου!  
Συμφωνώ ότι ο πόνος είναι υποκειμενικός. Δηλαδή βιώνεται διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλά ο πόνος ορίζεται ως τρόπος αντίληψης αισθήματος. Αν ένα αίσθημα δεν το αντιλαμβάνομαι ως πόνο αυτό παύει να ορίζεται ως πόνος, δεν είναι πόνος.

Αν παραδέχεσαι ότι ο πόνος και η ηδονή είναι διακριτά βιώματα (που είναι) το να πούμε ότι «ο πόνος βιώνεται ταυτιζομενος με την ηδονή» οφείλεται σε αντιληπτικό σφάλμα (ή άλμα), που παραβλέπει το ενδιάμεσο βήμα, (της νίκης επί του πόνου, δηλαδή τον μη πόνο τελικά), και συσχετίζει άμεσα το αποτέλεσμα με το αρχικό συμβάν.


 

 

Ο Επίκουρος μίλησε και για συνετό χειρισμό του πόνου, δηλαδή ότι είναι δυνατό να είμαστε ευτυχισμένοι έστω κι αν πονάμε. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν απογυμνώσουμε τον πόνο από τα δυσάρεστα συναισθήματα με τα οποία συνήθως τον βιώνουμε.

 

Re: Απάντηση: περι ηδονης

ναι, on second thought μου φαινεται οτι εχεις δικιο...
Δεν ξερω μονο αν μπορουμε να μιλαμε για νικη επι του πονου η για μετασχηματισμο του σε ηδονη, η για συνυπαρξη πονου και ηδονης μεσα απο το ιδιο ερεθισμα.

 

Re: Απάντηση: περι ηδονης

Η άποψή μου είναι ότι η ηδονή είναι η ανταμοιβή του ατόμου μετά από την έκθεσή του στον πόνο ή στον κίνδυνο ή στον φόβο. Το ένα ακολουθεί του άλλου διότι ο πόνος είναι η προϋπόθεση και η ηδονή το αποτέλεσμα.
Δεν νομίζω ότι το ζητούμενο είναι η νίκη επί του πόνου. Διότι ακόμα και εάν αυτό επιτευχθεί, τότε το άτομο θα αναζητήσει μεγαλύτερες προκλήσεις.

Γενικώς,

Ο πόνος και η ηδονή αρχικά φαίνονται δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα όμως τα συνδέει κάτι πολύ σημαντικό. Η ντοπαμίνη.
Η ντοπαμίνη παράγεται από το μεταιχμιακό σύστημα, το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει κάθε συναισθηματική μας συμπεριφορά. Η έκκριση ντοπαμίνης μάς ωθεί να επιθυμούμε και να αποζητάμε ικανοποίηση. Η ντοπαμίνη δρα στα εγκεφαλικά κύτταρα ακριβώς όπως η κοκαΐνη, διεγείροντάς τα. Έτσι το καθετί μας ερεθίζει συναισθηματικά περισσότερο απ' ό,τι συνήθως.

Η ντοπαμίνη εκκρίνεται με φυσικό τρόπο:

1. Όταν ερωτευόμαστε
2. Όταν βιώνουμε επικίνδυνες καταστάσεις.

Η συνεχής αναζήτηση του έρωτα ουσιαστικά αποσκοπεί στην προσπάθεια μας να ντοπαριστούμε.
Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την αναζήτηση του κινδύνου - φόβου - πόνου.

Η σχέση κίνδυνος και ντοπαμίνη είναι κατάλοιπο της πρωτόγονης φύσης μας. Ο πρωτόγονος άνθρωπος έπρεπε να ανταμειφθεί με κάποιο τρόπο μετά από την καθημερινή του επικίνδυνη διαδικασία εύρεσης τροφής κατά την οποία μπορούσε κάλλιστα να γίνει ο ίδιος τροφή για κάποιο θηρίο.

Κάποιος λοιπόν που πηδάει από τον πύργο του Άιφελ με αλεξίπτωτο, θα ανταμειφθεί με γερές δόσης ντοπαμίνης, όπως επίσης και αυτός που που κατάφερε να ρίξει στο κρεβάτι την Σούλα την οποία κυνηγούσε έναν μήνα.