ποίηση

ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ

Σε μάτιασαν οι νύφες του βυθού
Οι λευκές του μαΐστρου ερινύες
Ανάβοντας τη ζήλια του κορμιού
Μα όταν γέλασαν οι ανυφάντρες του ήλιου
Που φιλοδόξησαν ένα καμάρι επίγειο
Άξαφνα πήρες τη βαφή του απείρου.

Τώρα καθώς πατάω μες στις πλαγιές
Στα κουκουνάρια που φυσώντας έστρωσεν
Άνεμος γητευτής με χείλια βαθυγάλαζα
Καθώς γλιστράω στα τσάμια της κατηφοριάς
Κι ανοίγω τα φτερά στο βλέμμα σου το απέραντο

Καθώς ταιριάζω στου βοριά το στόμα μια υμνωδία
Μου φέγγει ο κόλπος το βαθύ μουρμούρισμα της άμμου
Και βλέπω ανθούς να πέφτουνε στα καθαρά νερά
Φύκια μελαχρινά στου φλοίσβου το νανούρισμα
Κανάτια υπομονετικά στου Αιγαίου τα παραθύρια.

Και βλέπω ακόμα ένα και μόνο βαθύχρωμο πουλί
Να πίνεται απ' το αίνιγμα της αγκαλιάς σου
Όπως η νύχτα πίνεται από την αυγή
Όπως η αίγλη από τις μορφές των αγαλμάτων.

Οδ.Ελύτης

 

Γεωμετρικά σχήματα

Οι άνθρωποι αποδέχονται ό,τι κατανοούν
και κατανοούν ό,τι χωρά στα γεωμετρικά σχήματα
που κατασκευάζει η εμπειρία τους.
Τα σχήματά τους έχουν ορθές γωνίες.
Οι άνθρωποι φοβούνται τις καμπύλες
επειδή ξεχειλώνουν και χωρούν κι άλλους
κι άλλους.

Η καμπύλη αγκαλιάζει στοργικά το Διαφορετικό.
Το παραλληλόγραμμο το περιορίζει στη γωνία.
Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν οι γωνίες
Ό,τι αρνείται τον περιορισμό
βγαίνει εκτός γραμμής

σαν το παιδικό χρωμάτισμα.

Δήμος Χλωπτσιούδης

 

ΚΟΚΚΙΝΟ

Το στόμα που είναι δαίμονας μιλιά κρατήρας
Φαΐ της παπαρούνας αίμα του καημού
Που είναι μεγάλο κίμινο της άνοιξης
Το στόμα σου μιλάει με τετρακόσια ρόδα
Δέρνει τα δέντρα λιγώνει όλη τη γη
Χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα.

Σπουδαία του δάχτυλου ευωδιά το πάθος μου πληθαίνει
Το μάτι μου ανοιχτό πονάει στ' αγκάθια
Δεν είναι η βρύση που ποθεί των δυο στηθιών τα ορνίθια
Όσο το βούισμα της σφήκας στους γυμνούς γοφούς.

Δώστε μου την ουλή του αμάραντου τα μάγια
Της κλώστρας κοπελιάς
Το αντίο το έρχομαι το θα σου δώσω
Σπηλιές υγείας θα το πιούνε στην υγεία του ήλιου
Ο κόσμος θα 'ναι ή ο χαμός ή το διπλό ταξίδι
Εδώ στου ανέμου το σεντόνι εκεί στου απείρου τη θωριά.

Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας
Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς
Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου
Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.

Οδ.Ελύτης

 

Πολύ πολύ ωραίο.

 

Απόψε σκέφτομαι
Αντώνης Φωστιέρης

Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν’ ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν’ αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ’ όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.

 

Ο κήπος της Αχαριστίας

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.

Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω τ' άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Καλλιτέχνες του γλυκού νερού

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο
απ’ τον απελπιστικά ατάλαντο
καλλιτέχνη.

αντίθετα από τους χαρισματικούς,
οι ατάλαντοι
διαθέτουν άφθονη ζωντάνια
κι άλλη τόση αυτοπεποίθηση

ευτυχώς, για μας,
σπάνια συναντάμε
τέτοιους

μονάχα

σε μικρά πάρτυ
και σε φτηνά καφέ.

Δεν χρειάζεται να
πας στο διάολο
για να μάθεις πως είν’
η κόλαση: αρκεί να κοιτάξεις
και ν’ ακούσεις
έναν από αυτούς :

έτσι παίρνεις μια γεύση.

Μοιάζει να υπάρχει

Ένας απλός αθάνατος κανόνας:
όσο μικρότερο είναι το ταλέντο
τόσο πιο σίγουροι
είναι για αυτό.

Τσάρλς Μπουκόφσκι

 

Νίκος Καρούζος - Θέλω Να Υπάρχω

Μισώ το λάκκο μου φθονώ την ακαμψία
την όμορφη νεκρώσιμη ακολουθία
μισώ την ορατή μυθολογία
τους παπάδες
τη λεχτική τους αθανασία
τους χλοερούς τόπους ψαλτικής αναψύξεως

τρομαχτικά ψέματα

δεν εννοώ να πεθάνω δεν ταιριάζει σε μένα
θα σκίσω τα επιθανάτια σεντόνια

θα τη δαγκώσω άγρια την άγνωστη νοσοκόμα
τους αμέριμνους γιατρούς

θα ουρλιάξω απόγνωση που
δεν ερωτεύτηκε ποτές τη απόκριση

θ’ αναστατώσω το νοσοκομείο
πλην αν πεθάνω ξαφνικά μονάχος μου στο σπίτι

θες η καρδιά
θες άχραντο επεισόδιο.

Να μην ξεχάσω όμως κι ας την εύχομαι ο έρμος

την άμυνα της αφασίας

Θρίαμβος ανωριμότητας που με κατατρύχει!

 

Αποστασία

Το καλοκαίρι κύλησε πολύ γλυκά. Ξεχάσαμε
την άσκηση του νου, τους δύσκολους καιρούς της εγκαρτέρησης,
την καθαρή ανάμνηση δίχως επιστροφή ταχυδρομείου,
την προσευχή γιʼ αυτούς που ορίσανε τυραννικά τη σκέψη.

Ωραία πέρασε το καλοκαίρι μας, η αισθηματική μουσική, τα γραμμόφωνα,
τα πάρτυ στην ταράτσα της έπαυλης
και μας κερνούσανε τα δυνατά λικέρ κι ύστερα έρχονταν
οι αναπαυτικές σαιζ-λογκ κι ο εύκολος έρωτας
και το φθινόπωρο θα βάραινε μονάχα σαν μια καινούργια αρχή.

Ζήσαμε ένα εξαίσιο καλοκαίρι.
Κι είναι ο Οκτώβρης ένας μήνας στρυφνός και παράξενος
τώρα που έχουμε ξεμάθει πια την άσκηση
και τη σπατάλη της θυσίας.

Αλέξης Ασλάνογλου

 

«Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας»
Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Θα την τιμωρήσω εγώ
που γέμισε με αρμύρα τα μάτια σου..
είπε θυμωμένη η νύχτα και με ένα σπρώξιμο
..έριξε το φεγγάρι και έκαψε τη θάλασσα.
"Οδυσσέας Ελύτης"

 

Προσπαθώ να δώσω
καινούρια ερμηνεία στις λέξεις σου.
Ψάχνω να βρω ένα μέρος
που να μην κατέθεσες αδιαφιλονίκητα
την άρνησή σου.

Βρες μου τις μέρες με τις μουσικές.
Βρες μου μιαν άλλη θάλασσα ν' ανασάνω .

Να περπατήσω στο γέλιο.
Να πάψει να ετοιμορροπεί ο ουρανός.
Να στεγαστούν οι κατατρεγμένες μέρες
στον κόσμο της ανάσας σου.

Δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει
ο τόπος που δεν σκάλισες αδιαφιλονίκητα
την άρνησή σου.

Εκεί
θα ακουμπήσω τις μέρες μου.
Κλειδωμένες στα πορφυρά δωμάτια
του "ναι" της κατάφασής σου.

~Στέλλα Βρακά~