ποίηση

Eldorado

Ντυμένος, στολισμένος, ευγενικός Ιππότης,
με σκια και με λιακάδα, ταξίδευε καιρό
κι άδωντας πάντα, γύρευε να βρει το Ελντοράντο. Κύλησε χρόνος...
Γέρασε ο ατρόμητος Ιππότης και πάνω στη καρδιά του, σκιά μεγάλη φώλιασε,
καθώς δε βρήκε μέρος, να μοιάζει στο Ελντοράντο.
Έχασε τις δυνάμεις του, τη νιότη και το σφρίγος, κι αντάμωσε μια σκιά προσκυνητή, κι ερώτα: "Σκιά" της λέει, "ξέρεις που 'να 'ναι τάχα αυτό, το μέρος: Ελντοράντο;"
"Πέρνα του Φεγγαριού τα Όρη και στη Κοιλάδα Των Σκιών, γερά κάλπασε, τρέχα." είπε "και από 'κει συνέχα,
τρέχα, γύρευε να ψάχνεις το Ελντοράντο!"

Edgar Allan Poe

 

Όχι άλλη ΤροίαTι φταίει αυτή που γέμισε τις μέρες μου
Με θλίψη, τι φταίει αυτή που -τώρα τελευταία-
Δίδαξε στους αδαείς τούς πιο βάναυσους τρόπους
Και τα στενά να παίρνουν για λεωφόρους, τι φταίει
Αν δεν έδεσε αρμονικά το θάρρος τους με την επιθυμία;
Tι άλλο θα της χάριζε γαλήνη; Δεν εξάγνιζε
Η ευγένεια το μυαλό της σαν άσπιλη φωτιά;
Δεν ήταν όμορφη σαν τόξο τεντωμένο,
Πράγμα παράξενο, αφύσικο σ' αυτήν την ηλικία;
Δεν έδειχνε αυστηρή, απόμακρη και αριστοκρατική;
Tι άλλο να 'κανε τέτοια που ήταν;
Mήπως υπήρχε -να την κάψει- κι άλλη Tροία;

William Butler Yeats

 

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…
T. Λειβαδίτης

 

Να'σαι καλά!
Μου θυμισες πόσο πολύ αγαπώ αυτόν τον ποιητή.

"κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση"

 

Γυμνό σώμα

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο
Εγώ το κόκκινο
Κι εγώ

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο

Διαστολή της νύχτας
Διαστολή του σώματος
Συστολή της ψυχής

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου
Σε αναπνέω

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα μου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αυτί σου

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση
πέρα από το θάνατο
Τελικό κι αιώνιο
παρόν

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου
Τι αναρίθμητος ο κόσμος

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα
Ενώνεται

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου

Δυο μήνες που δεν σμίξαμε
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος είμαι
Είμαι για σένα.

Μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν από 30 χρόνια, ο Γιάννης Ρίτσος πέρασε τον Αχέροντα για να φτάσει στα παλάτια του Άϊδη.
Μα οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ, τραγουδούνε πάντα για τα όμορφα μάτια της Κόρης.

 

ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ

Ζοφερή Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις.
Με ζητούνε τα νύχια σου. Στα χνώτα
σου βλέπω που ωχριούν άνθη και φώτα.
Στ' απλωμένα φτερά σου με σκεπάζεις.

Δωσ' μου λίγο καιρό, Νύχτα μεγάλη!
Θα καταβάλω όλη τη θέλησή μου.
Σα μορφασμό θα πάρω στη μορφή μου
τη χαρά που στα στήθη έχουν οι άλλοι.

Και τότε κάποια πρόφαση θα μείνει
(σημαίας κουρέλι από χαμένη μάχη),
η ψυχή για να μη δειλιά μονάχη
και για να λησμονεί τη σκέψη εκείνη.

Το πάθος όχι, το ίνδαλμά του μόνο,
ή τη γαλήνη, θέλω ν' αντικρίσω
μια φορά. Κι ύστερα πάρε με πίσω
και καλά τύλιξε με, ω Νύχτα αιώνων!

Κώστας Καρυωτάκης

 

---- Ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο ---

Πάρε αυτό το φιλί στο μέτωπο!
Και, το χώρισμα από εσάς τώρα,
Έτσι, πολύ θα ήθελα να ομολογήσω
Δεν είναι λάθος, όποιοι θεωρούν
ότι η ημέρα μου ήταν ένα όνειρο.
Ωστόσο, αν ελπίδα έχει πετάξει μακριά
Σε μια νύχτα ή σε μια μέρα,
Σε ένα όραμα, ή σε κανένα,
Έχει, συνεπώς, το λιγότερο χαθεί;
Όλα αυτά που βλέπουμε ή φαίνονται
Δεν είναι παρά, ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο.

Στέκομαι μέσα στο βουητό
Μιας ακτής βασανισμένης από τα κύματα,
Και έχω μέσα μου το χέρι
Κόκκους από την χρυσή άμμο -
Πόσους λίγους! Κι όμως πως κυλάνε
Μέσα από τα δάχτυλά μου,
Ενώ εγώ κλαίω - ενώ εγώ κλαίω!
Ω Θεέ μου! δεν μπορώ να τους αδράξω
Με ένα πιο δυνατό σφιχταγκάλιασμα;
Ω Θεέ μου! δεν μπορώ να σώσω
Έναν από το ανελέητο κύμα;
Είναι όλα αυτά που βλέπουμε ή φαίνονται
Τίποτα άλλο από ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο;

Edgar Allan Poe

 

Να ζωγραφίζεις ήλιους όταν βρέχει
κι όταν χιονίζει να φυτεύεις γιασεμιά.
Να προχωράς όταν ο αέρας δυναμώνει
κι όταν νυχτώνει να χαράζεις πρωινά.

Στο θρήνο μάθε να απαντάς με το τραγούδι
και μπρος στο θάνατο να βλέπεις τη ζωή.
Στον πόνο χάρισε το πιό όμορφο λουλούδι.
Από τον άνεμο να φτιάχνεις μουσική!

Όποιος αντίθετα στο ρεύμα καταφέρνει
να ισορροπεί και το κορμί και την ψυχή,
θα'ναι καράβι που στα κύματα αντέχει
μια μελωδία που στο χρόνο θα αντηχεί...
Στέβη Σαμελη

 

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,

όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης

αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,

που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,

που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν «αναποδογυρίζει το τραπέζι» όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία

Pablo Neruda

 

Ύστερα το βουερό καλοκαίρι
θα μισέψει, κι ο χειμώνας
θα μας κυρτώσει τις ράχες,
και θα χιονίσει..
θα χιονίσει αλύπητα
πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Κι όιταν θα φύγει κι αυτός,
οι κερασιές,ναι,
θ' ανθίσουν και πάλι..
............................................
~Μ.Λουντέμης`
.............................................
"Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος"
(απόσπασμα)

 

Το πρωτο σκαλι-ΚΑΒΑΦΗΣ

Εις τον Θεοκριτο παραπονιουνταν
μια μερα ο νεος ποιητης Ευμενης.
"Τωρα δυο χρονια περασαν που γραφω
κ'ενα ειδυλλιο εκαμα μοναχα.
Το μονον αρτιον μου εργον ειναι.
Αλλοιμονον, ειν'υψηλη το βλεπω,
πολυ υψηλη της ποιησεως η σκαλα,
κι απ'το σκαλι το πρωτο εδω που ειμαι
ποτε δεν θ'ανεβω ο δυστυχισμενος.
Ειπ'ο Θεοκριτος:"Αυτα τα λογια
αναρμοστα και βλασφημιες ειναι.
Κι αν εισαι στο σκαλι το πρωτο, πρεπει
να'σαι υπερηφανος κ'ευτυχισμενος.
Εδω που εφθασες λιγο δεν ειναι,
τοσο που εκαμες, μεγαλη δοξα.
Κι αυτο ακομη το σκαλι το πρωτο
πολυ απο τον κοινο τον κοσμο απεχει.
Εις το σκαλι για να πατησεις τουτο
πρεπει με το δικαιωμα σου να'σαι
πολιτης εις των ιδεων την πολι.
Και δυσκολο στην πολι εκεινην ειναι
και σπανιο να σε πολιτογραφησουν.
Στην αγορα της βρισκεις Νομοθετας
που δεν γελα κανενας τυχοδιωκτης.
Εδω που εφθασες, λιγο δεν ειναι,
τοσο που εκαμες, μεγαλη δοξα.

 

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.

Φυγή - Γ. Σεφέρης