ποίηση

Μην αγαπάς μισούς εραστές
Μη διασκεδάζεις με μισούς φίλους
Μην ικανοποιείσαι με έργα μισοταλαντούχων καλλιτεχνών
Μη ζήσεις μισή ζωή
και μην πεθάνεις μισό θάνατο
Αν επιλέξεις τη σιωπή, τότε μείνε σιωπηλός
Όμως όταν μιλάς, να ολοκληρώνεις
Μη σιωπάς για να πεις κάτι
Και τα λόγια σου μην είναι σιωπή
Αν συμφωνείς, να το εκφράζεις σαφώς
Μην το κρύβεις
Αν αρνείσαι επίσης να είσαι σαφής
καθώς μια αμφίβολη άρνηση δεν είναι παρά μια αδύναμη αποδοχή
Μη δέχεσαι μία μισή λύση
Μην πιστεύεις μισές αλήθειες
Μην ονειρεύεσαι ένα μισό όνειρο
Μη στηρίζεσαι σε μισές ελπίδες

Μισό ποτό δεν θα σε ξεδιψάσει
Μισό φαγητό δεν θα σε χορτάσει
Στα μισά του δρόμου θα βρίσκεσαι στο πουθενά
Μισή ιδέα δεν θα σε μετακινήσει

Το άλλο σου μισό δεν είναι εκείνος που αγαπάς
Είσαι εσύ σε άλλον χρόνο αλλά στο ίδιο σημείο
Εισαι εσύ όταν δεν υπάρχεις
Μισή ζωή είναι μία ζωή που δεν την έζησες,
Μια λέξη που δεν την είπες
Ένα χαμόγελο που ανέβαλες
Μία αγάπη που δεν την απόλαυσες
Μια φιλία που δεν την γνώρισες
Το να πλησιάζεις αλλά να μην φτάνεις
Να κοπιάζεις αλλά να μην αποδίδεις
Να εμφανίζεσαι μόνο για να απουσιάζεις
Είναι αυτό που σε κάνει έναν ξένο σε εκείνους που είναι πολύ κοντά σου,
και αυτούς ξένους σε σένα
Το μισό δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμές ανημπόριας

Αλλά εσύ μπορείς, επειδή δεν είσαι μισό πλάσμα
Είσαι ένα όλον που υπάρχει για να ζήσει μία ολόκληρη ζωή,
Όχι μία μισή ζωή

Khalil Gibran

Ελεύθερη απόοδοση στα ελληνικά : Lectures Bureau

 

«Πού να είσαι τώρα; Εδώ έξι, στην Αθήνα επτά. Πού να είσαι; Πάντα το ίδιο ερώτημα, μόνο η επιθυμία είναι λιγότερη ή περισσότερη. Κάποτε τη μισώ. Δε μ’ αφήνει να σ’ αγαπώ όπως θέλω, δε μ’ αφήνει να ξέρω καν πώς σ’ αγαπώ. Κοντά και μακριά είναι βάσανο οι αισθήσεις. Πώς να είναι άνθρωπος κανείς;»

Γ. Σεφέρης, Γράμματα στη Μαρώ

 

«Ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου. Αυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι, πώς να το πω, που με ατιμάζει»...

Γ. Σεφέρης, Γράμματα στη Μαρώ

 

Στην έρημο
Είδα ένα πλάσμα γυμνό,τερατώδες,
Που, σκυφτό κατάχαμα,
Κρατούσε στα χέρια την καρδιά του,
Και την έτρωγε.
Ρώτησα: «Είναι νόστιμη, φίλε;»
«Είναι πικρή · πικρή» αποκρίθηκε·
«Αλλά μ’αρέσει
Επειδή είναι πικρή,
Κι επειδή είναι η καρδιά μου.”

Stephen Crane

 

Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι για την Ανάστασή σου.
Την πιστεύω αλλά με θλίβει όπως μάς θλίβουν γοερά και κάτι άλλα θαύματα που επαληθεύτηκαν αλλόκοτα:
με το μη μένοντας κοντά μας όπως μη μένοντας από μεθαύριο Εσύ.

Κική Δημουλά, Μεγάλη Πέμπτη

 

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νάʼρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νάʼναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.

Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.

Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν ναʼχεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μʼαγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σʼαγαπώ εγώ πιο πολύ απʼό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.

Charles Bukowski

 

Να μη λυπάσαι που πέφτουν
τα φύλλα φθινόπωρο.

Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει
και πάλι στα δέντρα.

Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε
στην ανάσταση.
Νίκος Καρούζος

 

Δεν πιστεύεις, αν κι είναι ξεκάθαρο

Πως η παλιά ευτυχία είναι δυνατή.

Από την ανατολή πλησιάζει μια σκιά

Απειλητική.



Απόθεσα το στεφάνι, από ρόδα,

Που αγαπάω κι εκείνο έβγαλε φωτιές.

Και να σε κοιτάζω,

Και βλέπω πως είσαι μαγεμένη από όνειρα.



Και κυνηγώντας το όνειρο αυτό

Θα μετρήσω όλο το έρεβος της έκστασης

Θα πεις ότι η έκσταση τούτη είναι ιερή …

Δεν σε πιστεύω!
Αντρέι Μπέλι