πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Ελπίζω να μην ακούστηκα απόλυτη, κι αν έγινε αυτό να με συμπαθάς. Σίγουρα, οι άνθρωποι λειτουργούν ποικιλοτρόπως, ευτυχώς δλδ. Σωστά μιλάς να αποφευγονται οι γενικευσεις. Από τη διαδρομή μου,λοιπόν, ως υ διαπίστωσα ότι όσο εδραιώνεται από τον κυρίαρχο η σχεση ερωτικής εξουσίας-υποταγής με τις όποιες (συναινετικές) πρακτικές τον καυλώνουν να εφαρμόσει, τόσο περισσότερο ο πόνος, ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του,παίρνει διαστάσεις μεθυστικές, αυξάνοντας κ διευρύνοντας τα όρια μου μεχρι εκεί που αντέχω κι ακόμη παραπέρα.

Το απόλυτο αφροδισιακό, η σκέτη καύλα, είναι υποταγή στο θέλημά του. Από κει ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα τα ζουμέρά! ( πάντα κατα την προσωπική μου οπτική)  

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Πρώτη εισαγωγική παρατήρηση: Όπως και ο vautrin, καταθέτω τα όσα ακολουθούν ως μη ειδήμων στα του πόνου, ειδικά δε στα του μαζοχιστικού πόνου. Με τη διαφορά βέβαια ότι εγώ δεν βλέπω τίποτα χωράφια στα πέριξ. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να διακρίνω τίποτα στραβοχυμένους φράχτες γύρω από εκτάσεις γης, μου δημιουργείται αντανακλαστικά μία σαδιστική παρόρμηση όχι απλώς να καταπατήσω αλλά και να βιάσω βουκολικώς τον κάτοχο και νομέα των εν λόγω αγροτεμαχίων.

Δεύτερη εισαγωγική παρατήρηση: Δεν καταλαβαίνω (αν και μπορώ να υποθέσω) πόθεν προκύπτει αυτή η αγωνία να διατηρηθεί η καθαρότητα και το αμόλυντο του BDSM και να βρεθεί ο θεμέλιος λίθος του, ειδικά σ' έναν χώρο που περιλαμβάνει τις πιο αποκλίνουσες και διαφορετικές μεταξύ τους πρακτικές, χωρίς τα "μέλη" του να συνδέονται από κάποια κοινή αντίληψη και τρόπο ζωής. Ένας π.χ. που ασχολείται μόνο με B, χωρίς SM, δεν είναι BDSMer; Ή δεν είναι αρκετά; Το γεγονός ότι δεν έχει χτίσει πάνω σε θεμέλιους λίθους, τον καθιστά πιο light και επομένως με λιγότερα δικαιώματα επί του "χώρου";

Επί του θέματος τώρα. Ένας τρόπος να κατανοήσει κανείς τις τροπικότητες του ερωτικού (σαδο)μαζοχισμού είναι μέσου του τριπτύχου Πόνος - Βία - Ισχύς.

Θεωρώ ότι ο πόνος αποτελεί μία τόσο πρωταρχική κατηγορία βιώματος και σκέψης ώστε θα τολμούσα να τον αναγάγω σε καταστατική συνθήκη ύπαρξης του Εαυτού και κατ' επέκταση του Πραγματικού. Αφ'ης στιγμής γεννιέται ένα έμβρυο (για την ακρίβεια, ακόμα και πριν τη γέννηση) και "εξορίζεται" από το ωκεάνιο συναίσθημα της μήτρας, το Πραγματικό αρχίζει και δομείται γύρω του μέσα από μία οδυνηρή διαδικασία αφαίρεσης ό,τι δεν του ανήκει (όλος ο κόσμος δεν του ανήκει πλέον, όχι και μικρή απώλεια). Μέσα από αυτή τη διαδικασία χτίζει ταυτόχρονα και την αντίληψή του για τον Εαυτό του.

Από την άλλη, προφανώς και δεν πρόκειται για μια παθητική διαδικασία. Για να θυμηθούμε και τις βουλησιαρχικές θεωρίες, εξίσου θεμελιώδης είναι και η ορμητική αντίσταση του οργανισμού απέναντι στην κατά ρυπάς επίθεση του Πραγματικού. Αυτό που έχει διατυπωθεί αλλιώς και ως θέληση για δύναμη, για ισχύ. Είναι ακριβώς αυτή η διαλεκτική σύγκρουση Πόνου και Ισχύος που δίνει μορφή και σμιλεύει συνεχώς αυτό που ονομάζουμε Εαυτό.

Γιατί κάνω αυτήν την εισαγωγή; Για να μπορέσω να εξηγήσω όσο το δυνατόν ευκρινέστερα αυτό που θεωρώ ως μία βασική λειτουργία του πόνου, ήτοι την ικανότητα του να κινητοποιεί εαυτικές μετατοπίσεις σε ψυχοσωματικό επίπεδο, διαταράσσοντας τα παγιωμένα όρια μεταξύ του Εαυτού και του Πραγματικού. Γνωστό το συναίσθημα του "χασίματος", της απώλειας του εαυτού που μπορεί να επιφέρει ο πόνος. Σαν, κατά κάποιον τρόπο, το νευρικό σύστημα, μέσα από το σοκ του πόνου, να εισέρχεται σε μια μετέωρη κατάσταση, έτοιμο να αφομοιώσει νέες υπορουτίνες λειτουργίας (συνειρμικά θυμήθηκα και το Δόγμα του Σοκ της Naomi Klein). Μέσα σ' ένα (BD)SM πλαίσιο λοιπόν, ενδεχομένως ο πόνος, τιθέμενος υπό έλεγχο και προσλαμβάνοντας μία αποβλεπτικότητα, να λειτουργεί ως όχημα αυθυπέρβασης. Κι εδώ βλέπουμε εν δράσει την πανουργία του πόνου (και ουχί του εγελιανού πνεύματος), σε αυτό το σημείο όπου η οδύνη συναντάει την ισχύ. Ένας από τους ασφαλέστερους τρόπους προσπορισμού ενός έντονου αισθήματος δύναμης είναι μέσω της αυθυπέρβασης. Είτε λοιπόν ο μαζοχιστής ακολουθήσει μια πορεία εκμηδένισης του Εγώ είτε υπερβολικής του μεγέθυνσης, μπορεί τελικά να καταλήξει, σε ακραίες μάλλον περιπτώσεις, σε αυτό που σε άλλους χώρος καλείται ego death.

Πού χωράει η βία σε όλα αυτά; Όλη αυτή η διαλεκτική πόνου και ισχύος χρειάζεται μία γλώσσα για να εκφραστεί η οποία προσφέρεται από την βία. Και η βία είναι γλώσσα, ακριβώς επειδή, όπως παρατήρησε ορθά ο vautrin, ως γλώσσα, δεν μπορεί παρά να έχει μια σαφή κοινωνική - διυποκειμενική διαμεσολάβηση. Ορισμένη κατ' αυτόν τον τρόπο, η βία δεν φέρει απαραιτήτως αρνητικό φορτίο, αλλά ταυτόχρονα κι ένα δημιουργικό. Εδώ θα μπορούσα να κάνω τη σύνδεση με την κατά Benjamin "θεϊκή" βία, αλλά δεν θα επεκταθώ.

Μία τελευταία παρατήρηση. Έχει αρκετό ενδιαφέρον το γεγονός ότι το κοινωνικό προφίλ του μέσου BDSMer είναι αυτό του λευκού, μεγαλομεσοαστού, μορφωμένου δυτικού, δηλαδή του πιο υποταγμένου και ταυτόχρονα προστατευμένου από τον πόνο και τη βία κοινωνικού στρώματος. Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση.

@llazouli
Μην μπερδεύεις το ιερό με το άγιο. Τα 'παμε αλλού αυτά. Επίσης, δεν έχεις φαντασία. Μπορώ να σου φτιάξω στο πι και φι έναν θεό εν πλήρη, αδιάλειπτη, πριαπική καύλα.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Οχι καλη μου, δεν παρεξηγηθηκες καθολου. Οχι απο μενα δλδ.
Συμφωνω με την οπτικη σου, εν μερει ομως. Κ εγω βρισκω πολυ ομορφο κ ηδονιστικο το να προσφερω ολο μου το ειναι στον αλλον, αλλα απο μονο του αυτο δεν μου αρκει.
Επειδη ειχα βρεθει σε σχεση που υπηρχε αυτη η απολυτη σχεδον προσφορα στον αλλον σαν φυσικο επακολουθο της βαθιας εκτιμησης κ αγαπης που ενιωθα για τον συγκεκριμενο ανθρωπο, οταν του ζητησα να δοκιμασουμε καποια πραγματα στο κρεβατι κ ειδα οτι εκεινος δεν μπορουσε να ακολουθησει, ξενερωσα οσο δεν παει αλλο.
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ειναι υπεροχο αυτο που περιγραφεις, αλλα αν εσυ η ιδια ή ακομα κ το σωμα σου δεν επιζητα κ δεν ευχαριστιεται καποιες μαζοχιστικες πρακτικες, τοτε ποιο το νοημα να τις βιωνεις? Προσφορα μπορεις να δωσεις κ εκτος βδσμικων πλαισιων.
Αν καταλαβα κατι λαθος να με διορθωσεις αμεσως σε παρακαλω.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

αμφίβολο.
Dark Connections - Black BDSM personals and resources for People of Color

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Άντε, επιτέλους, να απολαυσουμε και μια γερή δόση 'θεϊκής' βίας (κατά Benjamin)   

Ο πόνος μπορεί να λειτουργήσει ναρκωτικά και μάλιστα εθιστικότατα, όπως χαρακτηριστικά το λέει και ο τίτλος του νήματος: 'πόνος κάθε φορά και πιο πολύ'..Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η πορεία εκμηδένισης ή μεγέθυνσης του Εγώ;
ego death, είναι η απώλεια συνείδησης;

Πιο προστατευμένος, άρα μπορεί να παίζει με άνεση τα παιχνίδια εξουσίας-υποταγής;
Αυτός που τρώει στη μάπα την καταπίεση, δεν έχει περισσότερο ανάγκη να πάρει το ρόλο του εξουσιαστή, να πιάσει τον άλλο και να τον κάνει μπλε μαρε;; Ίσως όμως δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, όταν δουλευει νυχθημερόν.

Ναι, κάπου τα συγχέω, με προβληματίζει η μεταφυσική διάσταση του ιερού. Πού τα είπαμε;

Κατά καιρούς υπήρξαν τέτοιοι λατρεμένοι θεοί..πού στο καλό, πήγαν και χάθηκαν..:-(

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Η προσφορά που λες, τουλάχιστον για μένα, δεν είναι ποτέ ανιδιοτελής. Προσφέρω για να πάρω απόλαυση. Αυτές οι μαζοχιστικές πρακτικές, βρίσκουν το νόημα τους μέσα από το κατάλληλο πλαίσιο εξουσίας-υποταγής, κι έτσι παίρνουν το χαρακτήρα μεθυστικής ικανοποίησης.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Ουτε εγω πιστευω οτι υπαρχει ανιδιοτελεια σε κανενα τομεα της ζωης μας κ σε καμια πραξη μας. Μαλιστα. ΟΚ. Καλυφθηκα μπορω να πω.  

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Δηλαδή σα να λέμε:
Επιθυμία για πόνο κάθε φορά και πιο πολύ = Επιθυμία για κάθε φορά και πιο έντονο αίσθημα δύναμης.

Δεν διαφωνούμε καθόλου!  

Αλλά όπως τα βλέπω, το σημαντικό και πρωταρχικό είναι το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης,
ενώ το πρώτο αποτελεί ένα από τα πολλά "ισοδύναμα" (τρόπους προσέγγισης) του
και μάλιστα έναν μηχανιστικό τρόπο προσέγγισης.

 

Χμ… ασφαλώς ο πόνος μπορεί να επαναληφθεί, να διαφοροποιηθεί και να κλιμακωθεί. Σωστά.

Που διαφωνώ; Στο «κάθε φορά πιο πολύ». Βερμπαλιστικό μου ακούγεται. Σίγουρα τα όρια αντοχής στον πόνο μπορούν να διευρυνθούν εντυπωσιακά, όχι όμως εις το διηνεκές, ούτε και σε σημείο κατάργησης. Η αντοχή στον πόνο δεν έχει μόνο κατώφλι αλλά και ταβάνι, που αν ξεπεραστεί, σημαίνει πως βρισκόμαστε σε σημείο πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης. Αναφέρω για παράδειγμα τα ηλεκτροσόκ. Πόσα βατ μπορείς ν’ αντέξεις; Αν κάθε φορά ανεβάζεις την ένταση στο τέλος θα καείς.

Ο πόνος επιτελεί μια ορισμένη λειτουργία στο νευρικό μας σύστημα. Η λειτουργία αυτή δεν είναι ο οργασμός, ούτε η ηδονή αλλά η προειδοποίηση. Κατά τους νευρολόγους, ο πόνος αποτελεί ένα σύστημα μετάδοσης πληροφοριών δυσάρεστου χαρακτήρα κι επείγουσας προτεραιότητας, ένα καμπανάκι που προειδοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά.

Έχω παλαιότερα εκφράσει τον θαυμασμό μου για την ικανότητα των μαζοχιστών να αντλούν ηδονή από κάτι εξ ορισμού δυσάρεστο όπως ο πόνος. Το επαναλαμβάνω και τώρα, πρόκειται για μια εκπληκτική περίπτωση υπέρβασης των ανθρώπινων περιορισμών. Αρκεί μονάχα, μαζί με τα βογκητά της ηδονής ν’ ακούν και το καμπανάκι…

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Διάβασα με προσοχή όλο το νήμα, ένα σχόλιο μόνον θα ήθελα να κάνω ότι ο πόνος που διαρκώς αυξάνει και η βία που πιθανά ενέχεται στον πόνο που δίνεται μπορεί να αλλάζουν σταθερά τη σχέση των δύο αυτών ανθρώπων σε πιο ασύμμετρη, πιο σαδομαζοχιστική και πιθανότατα πιο ικανοποιητική και απολαυστική.

 

Εγώ εισηγούμαι με πάσα σοβαρότητα να αποκαλούμε πλέον τον πόνο ως "λαχανοντολμάδες". Είναι πιο συμβολική η έννοια, καθώς αναφέρεται σε κάτι κεκαλυμμένο εντός μιας άλλης οντότητας, είναι πολύ πιο χορταστικό και δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει κανείς αν πεις μπροστά στην παρέα στη σουμπίτσα σου: "πάμε για λαχανοντολμάδες".

Άσε που θα μπορέσεις κιόλας να φτιάξεις το (πολυπόθητο) εγχειρίδιο του S/m σε μορφή τσελεμεντέ και να το έχεις και στην κουζίνα σου.

Με εκτίμηση,
ένας σαδιστής

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Ποιος δεν δέχεται καταπίεση? Κοινωνική ή οικονομική ή οικογενειακή ή προσωπική? Ποιος είναι ελεύθερος σε αυτή την κοινωνία? Μήπως η πισίνα και το δεύτερο σκάφος και τα 5 αυτοκίνητα καθιστούν έναν άνθρωπο ελεύθερο?

Εγώ πάντως όταν δεν είμαι καλά σε άλλους τομείς δεν έχω καμία διάθεση να πάρω τον ρόλο του εξουσιαστή στη σχέση μου. Μπορεί να νοσταλγώ την εποχή που κυκλοφορούσαμε με τσεκούρια και να σκέφτομαι τι ωραίο χαλί θα έφτιαχνα με το δέρμα του εφοριακού που συμπεριφέρεται σαν υπάλληλος της KGB αλλά καμία διάθεση για BDSM.

Στο θέμα του πόνου, Αγαπητέ vautrin, η ανάγκη για πόνο, μπορεί να φτάσει σε σημείο ακρωτηριασμού. Λειτουργεί όπως η λαιμαργία. Δεν έχει πάτο. Ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις την ισορροπία και να αντιστρέψεις την διαδικασία, μπορεί να εφαρμοστεί ή μόνο εκ των υστέρων ή αν δεν αναφερόμαστε σε αυτοτραυματισμό, μόνο από αυτόν που προκαλεί το ερέθισμα - αν ο ίδιος έχει επίγνωση. Το διάλειμμα και η αποστασιοποίηση , που έχει αναφερθεί, είναι άκρως απαραίτητα για τον μαζοχιστή. Κατά τη γνώμη μου για να αποκτήσεις αυτή την επίγνωση ή θα πρέπει να έχεις εφαρμόσει κάποια πράγματα πάνω σου ή θα πρέπει να παίζεις μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια πολύ μακρυά από τα όρια του τραυματισμού..

Όσο αφορά το τι είναι το ερέθισμα του πόνου και κατά πόσο είναι αφύσικη η μετατροπή, αν ήταν αφύσικη όντως, καμία μα καμία γυναίκα στον κόσμο δεν θα έκανε ποτέ σεξ.