ρέω..

 ))))   

 

Υποερευνώ.

Το ταγκό του παλιόπαιδου..

Είχα καιρό να "υποερευνήσω" και ομολογώ πως μου έλειψε αυτή η αλληλεπίδραση με ανθρώπους του χώρου. 'Όλα όσα μοιράστηκαν τόσο γενναιόδωρα μαζί μου. Όσα με έμαθαν με τα ταξίδια τους, τις στιγμές τους και την πείρα τους.
Το μπρατάκι της ιστορίας μας, με κινητοποίησε σε ένα καινούριο υποερευνώ μετά από καιρό και σκοπεύω να συνεχίσω τις υποέρευνες και με άλλα μέλη.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι με θέα την θάλασσα της Πειραϊκής. Μου ανοίχτηκε αμέσως χωρίς κρατήματα και φοβίες. Στην αλληλεπίδραση μας δεν είδα την έπαρση που περιμένεις να δεις σε ένα "παλιόπαιδο". Είναι ένα ευγενικό κορίτσι, πρόσχαρο με ειλικρίνεια αφοπλιστική.
Ξεκινώντας σε αυτόν τον χώρο από νεαρή ηλικία, έχει μια εμπειρία με πολλά "τσαλακώματα" , "σκιές" και "αλήθειες" του χώρου. Ξεκίνησε από sub και βιωματικά εξελίχθηκε σαν από αντίδραση το παλιόπαιδο.

"Γελάω με κάποια πράγματα.. δεν τα αντέχω"
Θυμήθηκα τα πρώτα μου βήματα, την αμηχανία του διαφορετικού. Υπάρχει στο βίωμα μια "ζυγαριά" που επιλέγεις ποια πραγματικότητα θα ακολουθήσεις. Καταλαβαίνω πλέον απ όσα έχω δει γύρω μου, ότι είναι τελικά μεγάλη πρόκληση να γείρει το ζύγι. Και μόνο τότε ανοίγει ο δρόμος.
Είναι πολύ πιο εύκολο να μην γείρει. Στην περίπτωση της μπρατ μου, ήταν μια σειρά ψυχικά επώδυνων επιλογών και η ερωτική "οργή" των 20+. Σε μια ηλικία που συμβαίνουν όλα με πάθος σαν μεγεθυντικός φακός.
Κράτησε την πραγματικότητά της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της να ακολουθήσει μια άλλη.

Έχω αρχίσει να υποπτεύομαι, ότι ίσως οι επιλογές μας είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να γίνουμε αυτό που τελικά είμαστε. Μερικές φορές φαίνονται σαν κακοτυχία ή σκέτη κατάρα, άλλες σαν καλοτυχία και ευλογία. Όμως η κάθε μία, μας κατευθύνει προς την αλήθεια μας. Δεν έχει σημασία το "πως".

Στο μπρατόνι μας, κάθε "κακή" επιλογή, την ελευθέρωνε και δυνάμωνε μια διαφορετική ηδονιστική πλευρά από αυτή που νόμιζε ότι είχε.

Γενικά υπάρχει μια σχεδόν παιδική αγνότητα στα μπρατ. Θα εντοπίσεις ένα είδος "τιμιότητας" ειδικά στο ζήτημα της αφοσίωσης. Όπως τα δύσκολα παιδιά, στην καρδιά τους μπαίνουν λίγοι...και καλοί. Μια όαση καθαρόαιμης πίστης for better or for worse. Μια αποδοχή και εμπιστοσύνη συμμαχική.
Το όριο τους είναι η υποκρισία του άλλου. Εκεί σταματούν όλα. Μπορεί να δείξει κατανόηση στα πιο δύσκολα σκοτάδια σου, την κοροϊδία όμως δεν θα την συγχωρέσει.Τα παλιόπαιδα πληγώνονται εύκολα, παιδικά.. και η κάθε πληγή σφραγίζει το τέλος.

Κρατάει όμως και την υποτακτική της πλευρά. Η ανυπακοή είναι στα πλαίσια της ασυμμετρίας. Η απόλαυση υπάρχει στην δράση και στην αντίδραση. Σαν καλοκουρδισμένη συμφωνία ρόλων. Τα παλιόπαιδα της καύλας έχουν την δική τους γκάμα ηδονής. Θα παίξει με τις αντιστάσεις, δεν θα τις σπάσει, θα τις χρησιμοποιήσει ηδονιστικά. Θα τις κάνει απόλαυση, για τον "πρόθυμο" συμπαίκτη.

Ο τσαμπουκάς δεν σπάει, παραδίδεται στην Κυριαρχία.
-'Έχει περάσει η ιδέα ότι τα μπρατακια δεν κάνουν ουσιαστικές σχέσεις λόγω "ανωριμότητας".
-Ισχύει αυτό. Δεν είναι εύκολο στο χώρο, οι περισσότεροι δε μπορούν/θέλουν να το διαχειριστούν.

Ξέρει πότε και πως να κάνει τα παιχνίδια της, χωρίς να χάνει την θέση της. Ξέρει πότε και πως και πόσο. Τόσο όσο χρειάζεται για να γίνει απόλαυση.

Μου έχει μείνει μια κουβέντα από ένα μεγάλο δάσκαλο χορού. " Στο ταγκό, για να μπορέσει να σε οδηγήσει ο καβαλιέρος, πρέπει να βάζεις τόση έλξη όση και αντίσταση. Αν βάλεις βάρος, δηλαδή περισσότερη έλξη, ο καβαλιέρος θα σε σέρνει, αν βάλεις αντίσταση ο καβαλιέρος θα σε τραβάει με περισσότερη δύναμη. Και στις δύο περιπτώσεις ο χορός θα είναι κουραστικός χωρίς απόλαυση. Θέλει και τα δύο, στο ταγκό, η ντάμα, σαν από ένστικτο θα πρέπει να ξέρει πως να κρατήσει, πόσο να αφεθεί και πόσο να αντισταθεί στον καβαλιέρο για να μπορέσει να την οδηγήσει ανάλαφρα.

Το μπρατόνι μας ξέρει να χορεύει ταγκό. Ξέρει πόση έλξη και πόση αντίσταση να βάλει.
"Είναι ασύμμετρη σχέση χωρίς να είναι D/s
Επίσης το μπρατ δεν είναι επιλογή είναι βιωματική συμπεριφορά. Είναι άλλο η προκλητική συμπεριφορά για να φας ξύλο και άλλο το να είσαι κωλόπαιδο όπως εγώ. Πολλές φορές απλά θέλεις την προσοχή που δεν έχεις λάβει και ψάχνεις αφορμές"

Παλιόπαιδα, τι να πεις? Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, ούτε να συμφωνήσεις, έτσι τα βλέπει και έτσι νιώθει. Αυτό μου αρκεί.

Με εντυπωσιάζει το πόσα είδη ασυμμετρίας ακόμα υπάρχουν.

Δεν ξαναγυρίζει στον κόσμο του D/s. Πήρε την μαγεία και την αλήθεια που γύρευε από αυτόν τον κόσμο και την αξιοποίησε στο φουλ.
Υπάρχει ηδονιστικός χώρος για τα καλόκαρδα παλιόπαιδα εκεί έξω. Υπάρχουν κυριαρχικά άτομα που ιντριγκάρονται και απολαμβάνουν να κάνουν όμορφες και δυνατές σχέσεις μαζί τους.

Το παν είναι να φτάσεις να ξέρεις τι είσαι και τι δεν είσαι. Αξίζει τον κόπο, τον πόνο και την δυσκολία του.
Ήμουν μια βανίλα που φοβόμουν να γίνω υ.
Ήταν ένα υ που φοβόταν να γίνει μπράτ.
Δεν ήταν η επιλογή μας. Κρυβόταν καλά πίσω από άρνηση και αυθυποβολές που μας ταλαιπωρούσαν και μας εγκλώβιζαν στο εκάστοτε "σωστό".
Σίγουρα έχουμε πολλά "σωστά" ακόμα να πετάξουμε από πάνω μας. Πιο βαθιά και πιο ύπουλα.

Με ιντρίγκαρε αυτό το ταγκό του παλιόπαιδου και μετά την συνάντηση, το δοκιμάσαμε με τον @gazza . Μας αρέσει να εξερευνούμε αυτήν την απέραντη χώρα της ασυμμετρίας. Έγινα για λίγο και εγώ παλιόπαιδο και ομολογώ πως το απολαύσαμε. Γαργαλίσαμε λίγο τα όρια μας σε ένα νέο εγκεφαλικό παιχνίδι ηδονής...όχι πολύ, τόσο όσο χρειάζεται.. για ένα διαφορετικό, υπέροχο ταγκό!

ρέω..

 

ωραιοτατο.....
 

 

Η νονά μου η τσούλα.


Όταν ο πατέρας μου παντρεύτηκε την μητέρα μου, έκανε κουμπάρο τον κολλητό του. Ο Νονός μου, λίγο πριν γεννηθώ εγώ, παντρεύτηκε την νονά μου που οι ψίθυροι γύρω έλεγαν ότι ήταν πρώην καμπαρετζού.
Δεν έχω ξεκάθαρες λεπτομέρειες για το τι σήμαινε αυτό, την γνώρισε σε κάποιο καμπαρέ ή δούλευε σε κάποιο καμπαρέ και αν ήταν όντως καμπαρέ, πάντως το καμπαρετζού την εποχή εκείνη σήμαινε τσούλα.
Την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, οι πνευματικοί μου γονείς ήταν πολύ συνεπείς στα "καθήκοντα" τους. Χαρτζιλίκια, παιχνίδια, γλυκά, λαμπάδες, ρουχαλάκια, όλα κομπλέ. Ήταν πρόσχαροι άνθρωποι και τηρούσαν κατά γράμμα την αρμοδιότητά τους, σύμφωνα με την παράδοση.

Μέχρι εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι..
Ο πατέρας μου αποφάσισε να πάμε σε οικογενειακό κάμπινγκ μαζί με την οικογένεια του νονού μου και καμιά ντουζίνα άλλες οικογένειες από την δουλειά. Ο νονός και ο πατέρας μου δούλευαν μαζί εκείνη την εποχή.
Στήσανε σκηνές σε ένα υπέροχο παραθαλάσσιο οργανωμένο κάμπινγκ, κάτω από μεγάλα πεύκα. Όλη μέρα την βγάζαμε στην παραλία. Ζωάρα! Τρέχαμε, παίζαμε, πλατσουρίζαμε και μαυρίζαμε. Δεν διέφερα σε τίποτα από ένα ανέμελο, ελεύθερο γυφτάκι.
Παρότι δεν θυμάμαι πολλά, παρατηρούσα μια ένταση στην μητέρα μου και στις γυναίκες στις γύρω σκηνές όταν εμφανιζόταν η νονά μου. Την ακολουθούσε ένα ήχος πάντα πίσω της σαν σιγομουρμουρητό, σαν σούσουρος.

Η νονά μου ήταν μια ωραία γυναίκα με σφιχτό γυμνασμένο σώμα, ξανθιά, ψηλή και έξω καρδιά. Σηκωνόταν πιο πρωί από εμάς κατά το χάραμα, πήγαινε για ψάρεμα και επέστρεφε κατά το ηλιοβασίλεμα. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες γυναίκες του κάμπινγκ, ήταν η μόνη που κυκλοφορούσε μέρα- νύχτα φορώντας μόνο το μπικίνι της. Επίσης ήταν η μόνη γυναίκα που πήγαινε για ψάρεμα, ανάμεσα σε πλήθος από άντρες ψαράδες

Αυτή η "αντικανονική" συμπεριφορά ήταν που δημιουργούσε αυτό το σούσουρο στο διάβα της. Εκεί πρωτάκουσα τον όρο "καμπαρετζού" και ομολογώ πως ενθουσιάστηκα που είχα για πνευματική μητέρα μια γυναίκα με τόσο πικάντικο παρελθόν. Θυμάμαι τον εαυτό μου για πολλά χρόνια να λέω με καμάρι πως η νονά μου είναι πρώην καμπαρετζού, ακόμα και αφού είχαμε χαθεί πια και να "πουλάω μούρη" στις παρέες.

Ο νονός μου αρχικά έδειχνε ανενόχλητος από το σούσουρο. Δεν τον ενδιέφερε καθόλου το ψάρεμα και άραζε με τον πατέρα μου και τους υπόλοιπους άντρες.
Η νονά μου από την άλλη μεριά, μου έδινε την εντύπωση ότι λάμβανε την αρνητική ενέργεια, αλλά δεν έδινε σημασία. Σαν να ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο για εκείνη το σούσουρο. Εξακολουθούσε να πηγαίνει για ψάρεμα με το μπικίνι της και το καλάμι της. Τώρα που το γράφω συνειδητοποιώ την αξία αυτής της δύναμης. Δεν ήταν αναισθησία, όπως έλεγε η μητέρα μου.

Όσο έδειχνε να μην επηρεάζει την νονά μου το σούσουρο, άρχισε να δυναμώνει, σπόντες από το πουθενά στον αέρα και φήμες ότι η νονά νταραβεριζόταν με κάποιον παντρεμένο ψαρά, άρχισαν να αναδύονται.
Για να καταφέρουν αυτές οι φήμες να φτάσουν σε ένα παιδί τόσο στην κοσμάρα του όπως εγώ, σημαίνει ότι είχαν φτάσει σε εντάσεις σχεδόν απροκάλυπτες.

Ο νονός μου φαινόταν σκυθρωπός, είχε χάσει το χαμόγελό του και ο πατέρας μου έδειχνε ανήσυχος για τον φίλο του. Ποτέ δεν πήρε θέση στα κουτσομπολιά και ήταν της νοοτροπίας ότι την γυναίκα του φίλου την σεβόμαστε όπως σεβόμαστε το φίλο.
Από την άλλη μεριά η μητέρα μου άρχισε να επηρεάζεται από τα κουτσομπολιά, το κάμπινγκ είχε αρκετούς κοινούς γνωστούς, η μητέρα μου ένιωθε να επηρεάζει την εικόνα της οικογένειας μας η κακή φήμη της νονάς. Κάπως έτσι άρχισε τις παραινέσεις στην νονά.
"Δεν ρίχνεις τίποτα πάνω σου? "
"Δεν αφήνεις το ψάρεμα να κάτσεις λίγο μαζί μας?"
Η νονά απτόητη.
"Όχι ,δεν θέλω να ρίξω κάτι πάνω μου."
"Όχι, δεν παρατάω το ψάρεμα."

Άρχισα να παρατηρώ μικρές εντάσεις ανάμεσα στην μαμά και στη νονά και όπως προείπα, για να φτάνουν σε εμένα αυτά τα μηνύματα σημαίνει ότι είχαν φτάσει και στις γύρω σκηνές. Που κατάλαβαν ότι η μαμά είναι "ο αδύναμος κρίκος" τους και αποφάσισαν να επέμβουν ρίχνοντας λάδι στην φωτιά.

"Μα καλά, πως σου αφήνει όλη μέρα το παιδί της και πάει για ψάρεμα? Γιατί να φορτώνεσαι εσύ την ευθύνη του?"
Ο πατέρας του παιδιού δεν είναι υπολογίσιμη μονάδα μέτρησης ευθύνης μάλλον.
Συν ότι εκτός από το μαγείρεμα και τον ύπνο δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι άλλο να κάνει η μητέρα μου για εμάς και καμιά άλλη μητέρα δηλαδή για κανένα παιδί. Μας είχαν όλα αμολημένα να τριγυρνάμε στην παραλία και ήξεραν ότι είμαστε ασφαλείς. Δεν πρέπει να έχω ξαναδεί πιο ξεκούραστες διακοπές για γονείς από εκείνο το κάμπινγκ.

Μέχρι την φωτιά..
Ήταν απομεσήμερο, λαγοκοιμόμουν στην σκηνή όταν άκουσα έναν κρότο σαν έκρηξη, και κόσμος- φασαρία- πανικός - φωτιά φωτιά!
Νομίζω έσκασε ένα γκάζι από την παραδιπλανή σκηνή και άρπαξε η σκηνή και το πεύκο.
Η φωτιά τέθηκε αμέσως υπό έλεγχο, όλοι έτρεξαν και κατάφεραν να την σβήσουν.

"Αν πάθαινε τίποτα το παιδί στην φωτιά ? Ποιος θα θεωρούνταν υπεύθυνος?" Είπαν οι γύρω.

Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Από το επίπεδο ανηθικότητας περάσαμε στο επίπεδο της εγκληματικά αδιάφορης μητέρας.

Λίγες μέρες αργότερα τα μάζεψαν και έφυγαν. Το οικογενειακό κάμπινγκ απαλλάχθηκε από το χρωματιστό μπικίνι που σκανδάλιζε τους άντρες , τους ψαράδες της περιοχής και τους συνεργάτες του νονού μου.

Οι επισκέψεις του νονού και της νονάς άρχισαν να αραιώνουν μέχρι που έκοψαν τελείως. Ο νονός άλλαξε δουλειά και εξαφανίστηκε.
Λίγα χρόνια αργότερα μάθαμε πως ο νονός χρεοκόπησε.
-Καλό παιδί αλλά επιπόλαιο, κρίμα! Έλεγε ο πατέρας μου.

Τον ξαναείδα άλλη μια φορά σε ένα επίσημο event, είχε μεγαλώσει περισσότερο από την ηλικία του. Έδειχνε ταλαιπωρημένος. Με αγκάλιασε ζεστά, σαν να ήμουν ακόμα κάτι αγαπητό για εκείνον, νομίζω είχε βουρκώσει.
Ποτέ μου δεν του κράτησα κακία που με "ξέχασε" παρότι το "εισόδημα" μου είχε υποστεί κάποια χασούρα. Του ανταπέδωσα την αγκαλιά, σαν να μην είχαμε αποχωριστεί ποτέ.

Την νονά μου την" τσούλα", δεν την ξαναείδα. Ακόμα και αν συναντιόμασταν τυχαία στο δρόμο δεν θα την αναγνώριζα μετά από τόσα χρόνια. Νομίζω χώρισαν την περίοδο της χρεωκοπίας του νονού.

Οι φήμες περί απιστίας δεν επαληθεύτηκαν ποτέ.

Η πνευματική μου μητέρα, η πρώην καμπαρετζού, η τσούλα που στάθηκε με ένα μπικίνι, ένα ψαροκάλαμο και μπόλικα κότσια απέναντι από το "σωστό".

Που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να της πω,
Μπράβο ρε νονά!

ρέω..

 

μετα απο πολυμηνες ερευνες ΒΡΕΘΗΚΕ
  
 

 

Χαχαχαχαχ

 

Μια λιτή ασπρόμαυρη μελωδία που μυρίζει αλμύρα.Τόσο όμορφο.

Μπράβο νονά, μπράβο @rea.. <3

 

Η ήρεμη δύναμη του προβάτου.



Είμαστε μία παρέα από την σχολή. Πριν αιώνες. Πέντε τσαούσες και ένα προβατάκι, το Σοφάκι μας. Δέσαμε σχεδόν αμέσως και έχω να θυμάμαι υπέροχες στιγμές με αυτά τα άτομα. Το Σοφάκι μας, ήταν η πιο ήπια προσωπικότητα που είχα ποτέ ως φίλη. Λιγομίλητη, πάντα ήρεμη, πάντα ευγενική, καλότροπη, πειθαρχημένη.
Δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία της, δεν έφερνε ποτέ αντιρρήσεις, ακολουθούσε πάντα την επιθυμία της παρέας χωρίς αντιστάσεις.
Είχε μια αθωότητα και μια γλυκύτητα στους τρόπους της. Έδειχνε τόσο εύθραυστη και ευάλωτη που απορούσα τι κοινό μπορεί να βρίσκει με την υπόλοιπη παρέα με τα θορυβώδη αγρίμια.

Το Σοφάκι το κάναμε να κλάψει μια φορά στις αρχές της φιλίας μας, σε ένα πρωταπριλιάτικο αστείο. Έκατσε στην γωνίτσα του και άρχισε να κλαίει βουβά και αθόρυβα. Όταν της εξηγήσαμε ότι ήταν πλάκα, σκούπισε τα ματάκια της και μας αγκάλιασε. Δεν της ζητήσαμε ποτέ συγνώμη για την καφρίλα μας. Ούτε το απαίτησε. Κέρδισε τον σεβασμό μας η καλή της καρδιά και ξέραμε πια ότι δεν θα ξανακάνουμε ποτέ το Σοφάκι μας να κλάψει, ούτε για αστείο.

Από όλες τις υπόλοιπες τσαούσες, εγώ και η Χρυσούλα είμαστε οι πιο πολεμοχαρείς. Τσακωνόμασταν συνέχεια για βλακείες και μετά τα βρίσκαμε. Από κάποιο σημείο και έπειτα αρχίσαμε να το παραξηλώνουμε με τους σαματάδες, χαλούσαμε το κέφι της παρέας και αντί να περνάμε καλά και να γελάμε χαλιόμασταν σε ανούσιες συζητήσεις χωρίς τέλος.
Σε έναν τέτοιο καυγά, στην πιο φορτισμένη στιγμή της, στο κρεσέντο της τσαντίλας μου, νιώθω ένα χέρι πάνω στο χέρι μου(!) να με κρατάει σφιχτά.
Κοιτάζω να δω ποιος αφελής τόλμησε να με αγγίξει και βλέπω τα ελαφίσια ματάκια της Σοφίας.
Αναχαιτίζω όλη την οργή σαν να καταπίνω χλέπα και της λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ. "Σοφάκι μου άσε με"
"Ηρέμησε!" Μου απαντάει γλυκά σαν παράκληση και συνεχίζει να με κρατάει!
Αισθάνομαι μια ανάγκη να αποτινάξω αυτό το χέρι από πάνω μου με δύναμη, αλλά με κρατάει η αγάπη μου για το Σοφάκι που ξέρω πόσο θα πληγωθεί. Ηρεμώ τα νεύρα μου και σταματάει ο καυγάς για να την προστατεύσω από εμένα.

Στον επόμενο καυγά, στο ίδιο κρεσέντο φόρτισης, το ξανακάνει... Ε αυτό ήταν! Σταματάω τον καυγά και πολύ προσεκτικά και συγκρατημένα για να μην "σπάσω" το εύθραυστο προβατάκι μας την προειδοποιώ.
"Σοφάκι μου.. όταν βλέπεις έναν άνθρωπο νευριασμένο μην τον αγγίζεις και μην τον κρατάς, γιατί μπορεί να σου έρθει καμιά αντανακλαστική μπούφλα και δεν θα φταίω."
Βάλανε όλες τα γέλια και το Σοφάκι επίσης με την ζοχάδα μου. Ο καυγάς μου με την Χρυσούλα πήρε πάλι αναβολή.

Την επόμενη φορά, το ίδιο! Την είχα προειδοποιήσει, είχα το δίκιο με το μέρος μου, είχα το δικαίωμα να αποτινάξω το χέρι της από πάνω μου με δύναμη και να της φωνάξω Άσε με ρε Σοφία!... άλλα δεν μου πήγαινε η ψυχή να αγριέψω στο προβατάκι μας. Κοίταξα την Χρυσούλα με απόγνωση, η οποία κατάλαβε αμέσως και έσπευσε να με βοηθήσει.
-Ρε μαλάκα, θα μας αφήσεις να τσακωθούμε με την ησυχία μας?
-Όχι! Είστε φίλες και δεν πρέπει να τσακώνεστε!
Ακόμα και το ίδιο το Σοφάκι γέλασε με την δήθεν επιτακτικότητα της φωνούλας της. Αλλά τελικά πέρασε το δικό της.
Όταν άναβαν λίγο τα αίματα, το Σοφάκι αναλάμβανε δράση και με μια κίνηση, σταματούσαν όλα. Εκεί αναγνωρίσαμε όλες μας την ήρεμη δύναμη που έχει μέσα του αυτό το εύθραυστο προβατάκι.

Το Σοφάκι μας το είδαμε μόνο μια φορά να χάνει την ψυχραιμία του, στην δεκαετία που κράτησε η παρέα μας.
Ήταν σ ένα κάμπινγκ, που παρά τις αντιρρήσεις μου, γιατί η τιμή ήταν πολύ καλή για να έχει νόημα, δέχτηκα να πάμε, αφού ανέλαβε προσωπικά να επιβεβαιώσει με την υπεύθυνη του κάμπινγκ τηλεφωνικώς, ότι η σκηνή ήταν όντως αυτή που έδειχνε στο προσπέκτους.

Όταν είδα τελικά τις σκηνές, επιβεβαιώθηκα για την καχυποψία μου. Ήμουν ανάμεσα στο να λιποθυμήσω επιτόπου ή να γυρίσω καπάκι στην Αθήνα με τα πόδια κλαίγοντας γοερά.
Η Χρυσούλα μάνιασε σε βαθμό θέλω αίμα:
-Πάμε να βρούμε την υπεύθυνη να την γαμήσουμε!
Το Σοφάκι που είδε το απαλό γκρι χρώμα του προσώπου μου πέταξε τον σάκο της και πήγε να βρει την υπεύθυνη, χωρίς να περιμένει την αιμοδιψή Χρυσούλα.

Ακολουθήσαμε όλες πίσω της με απορία.. που πάει το προβατάκι να τα βάλει με τον καρχαρία?

Πραγματικός καρχαρίας η υπεύθυνη, με το υφάκι του ψυχρού εκτελεστή.
-Γιατί τι έχουν οι σκηνές? μας λέει, ήταν προετοιμασμένη σαν επαγγελματίας απατεώνας, απέναντι σε μια χούφτα κοριτσόπουλα.
- Τι έχουν οι σκηνέεεες???? Για έλα μαζί μου!... Να κοιμηθείς εσύ σε αυτά τα βρωμερά καραβόπανα...

Ακούγαμε το Σοφάκι να ουρλιάζει και κοιταζόμασταν αποσβολωμένες. Το προβατάκι μας είναι αυτό? Το θέαμα ήταν έξοχο! Δεν μας ένοιαζε πια ακόμα και αν κοιμόμασταν στο χώμα, καμαρώναμε το προβατάκι μας να κατασπαράζει τον καρχαρία και φουσκώναμε από υπερηφάνεια για την φίλη μας.
Εννοείτε ότι το προβατάκι μας, εξασφάλισε ξενώνες και δωρεάν τα πρώτα ποτά στο poolbar, χωρίς να πληρώσουμε την διαφορά φυσικά.Τα οποία τα ήπιαμε στην υγειά της, με θριαμβευτικούς πανηγυρισμούς!

Διαβάζω συχνά σνομπίστικες αποψάρες στο φόρουμ περί προβάτων και γελάω από μέσα μου γιατί ξέρω καλά, ότι υπάρχουν πρόβατα που μπορούν να κρατάνε τους τσαμπουκάδες με το ένα χέρι και αν χρειαστεί για τους ανθρώπους που αγαπάνε, κατασπαράζουν καρχαρίες.

ρέω..

 

Γιατί προβατάκι ;

Η ηρεμία , η ψυχραιμία και κάποιες φορές η αδιαφορία , λανθανόντως συγχέονται με την αδυναμία και την έλλειψη πυγμής .

Ειρήσθω εν παρόδω ... υπάρχουν και προβατόμορφοι λύκοι.

 

Δεν υπάρχουν προβατακια....

 

Γιατί έτσι το βλέπει η συγγραφέας, σιγά μη δώσει και λόγο κιόλας.

Μια χαρά μεταδίδει αυτό που θέλει να μεταδώσει και το κάνει και νε εξαιρετικό τρόπο.

@rea.. Sorry για το off topic.

 

Το Σοφάκι θα με κάνει παρέα κι εμένα;