τιμωρώ ή διορθώνω;

Στο μέτρο του δυνατού, ναι.
Από ένα σημείο κ έπειτα όμως, δεν μπορείς να ελεγξεις τι θα συμβεί αύριο και ποιος θα ναι κοντά σου.
Ποιον χάνεις για πάντα..!

 

Δε μπορείς να ελέγξεις τι θα σου συμβεί στη ζωή. Μπορείς όμως να ελέγξεις το πώς θα αντιδράσεις σε αυτό.

 

Έχουμε συζητήσει παρόμοιο θέμα, ξέρεις πάνω κάτω τις απόψεις μου.
Ας μη χαλαμε το νήμα  
Τα φιλιά μου αγαπητέ

 

Αυτό ισχύει αν για σένα η τιμωρία είναι μόνο παιχνίδι μες στο roleplay.
Μερικές φορές όμως η απελευθέρωση για την οποία μιλάς έρχεται και μέσω μιας πραγματικής τιμωρίας.
Όπως ανέφερε - πολύ σωστά για μένα - ο @MasterJp σε post του,
"η τιμωρία προσδοκά την υπακοή, προσβλέπει στην διδαχή της".
Σημειωτέον, δεν μιλάω για σωματική τιμωρία. Μια και μόνο λέξη μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρή.

My two cents.

 

Θα συμφωνούσα, αν ήταν διαπιστωμένη η αποτελεσματικότητα της τιμωρίας στην κατανόηση από μέρους του υ και στην ανασκευή ή τη μη επανάληψη του λάθους του. Γιατί δεν έχει σημασία σε τι προσβλέπει η τιμωρία, αλλά τι επιτυγχάνει.

Σημειωτέον, η "μια και μόνο λέξη" είναι δήλωση, δεν είναι τιμωρία. Εκτός αν θεωρείς ότι η έκφραση από μέρους του κ της δυσαρέσκειάς του για μια πράξη του υ είναι από μόνη της τιμωρία.

 

Δηλαδή, η σχέση γονέα με παιδιού, που θα είχε φάει την μήνυση για υπερβολική ταχύτητα και του αφαιρούσαν το δικαίωμα οδήγησης είναι d/s;

Φυσικά και είναι υπαρκτή η επιβολή. Δεν το θέτω προς αμφισβήτηση. Σε αυτό με βρίσκεις σύμφωνη. Η οποία ένσταση μου προσδιορίζετε στο λόγο επιβολής τιμωρίας. Και πάλι όμως αντιλαμβανομαι ότι υπάρχουν διαφορετικές οπτικές. Και αυτό που για σένα είναι ορατό, για μένα είναι καλυμμένο. Και το αντίθετο.
Ίσως να οφείλεται στο τρόπο που μεγάλωσα. Δεν είχε τιμωρίες από τους γονείς μου, για το λάθος μου αλλά διεξοδική κουβέντα για να το αντιληφθώ.
Έτσι αντιλαμβανομαι ότι η τιμωρία περιέχει ικανοποίηση αυτού που έχει το ρόλο του τιμωρού. Και σε προέκταση φτάνουμε στον όρο καυλα για τα πλαίσια της d/s σχέσης.

Στις περισσότερες σχέσεις που κάνουμε στην διάρκεια της ζωής μας, το ένα από τα δύο μέρη έχει το πάνω χέρι.
Η διαφορά είναι ότι στο πλαίσιο της d/s είναι ξεκάθαρο ποιο μέρος το έχει. Και αποδεκτό εξ αρχής και από τα δύο μέρη.

 

γενικά συμφωνώ,
...αλλά και τα παιχνίδια έχουν τους κανόνες τους  

 

Aυτό ακριβώς λέω στο #173

 

Πιάνομαι από δω να αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα, που ζήτησε και πριν η @Ana Steel. Kαι απαντάω και σε μεταγενέστερο post σου περί σημασίας μιας και μόνο λέξης.
Πρόλογος.
Aναφέρεις ότι στις D/s κάποια ζητήματα διευθετούνται από την αρχή. Ή προκύπτουν, και λύνονται, μια και καλή, γιατί όπως πολύ όμορφα διατύπωσε η @kinsha no onna σε αυτό το post (αφήνοντας στην άκρη την πολυερωτία, γιατί νομίζω ότι η τοποθέτηση έχει συνολική ισχύ):
"Δεν θεωρώ συναίνεση το να πρέπει να παίξουμε τένις ή να μου εξηγείται πλήρως κάθε φορά το γιατί πρέπει να ακολουθήσω αυτό που εξ αρχής επέλεξα."
Μέρος πρώτο.
Συμφωνείται ότι το Κ δεν θέλει να του απευθύνονται στον ενικό. Επιμένω ότι και οι δυο συμφωνούν. Συνειδητή επιλογή και των δυο.
Μέρος δεύτερο.
Το υ για κάποιο λόγο - όχι γιατί παίζει και θέλει να τιμωρηθεί, γιουχού, αλλά γιατί βιάζεται, γιατί ξεχάστηκε - απευθύνεται στο Κ στον ενικό. Απάντηση: "Είσαι ανεπίδεκτο".
Τέλος.
Αυτό είναι τιμωρία. Είναι υπενθύμιση μιας συμφωνίας που δεν τηρήθηκε. Βέβαια πονάει μόνο αν θέλεις να πονάει. Πονάει, αφού είχες αποδεχθεί την συμφωνία. Διδάσκει, αν το υ δεν θέλει να ξανασυμβεί.
Δεν νομίζω σε αυτή την περίπτωση κανείς να χαίρεται. Σε αντίθετη περίπτωση, κάτι δεν είναι ειλικρινές στη σχέση.

 

Καλή μου @Estelwen ,
στο παράδειγμά σου θα ήταν αρκετή μια κοφτή του ματιά, για να καταλάβω το λάθος μου!! Και για μένα πιο δυνατή από την οποία υποτιμητική έκφραση.
Αλλά για εκείνον δεν θα ήταν (η πρόταση που θα μου έδειχνε το λάθος μου ή μια ματιά ή δεν ξέρω τι άλλο ) ικανοποίηση της κυριαρχίας του πάνω μου;

 

Μια ματιά, μια λέξη, οτιδήποτε.
Δεν μπορώ να απαντήσω για το Κ. Αλλά φαντάζομαι ότι αν η συμφωνία είναι ειλικρινής, η μη συμμόρφωση του υ είναι μια έλλειψη επιβεβαίωσης της ίδιας της ασυμμετρίας, και η τιμωρία προσδοκεί μόνο στην επαναφορά της.
Ειλικρινά τώρα, θα πω μπούρδες. Ας μιλήσουν τα Κ.

 

Μέσα από αυτό σου το σχόλιο έδωσες έμμεσα (ή άμεσα) έναν ορισμό της τιμωρίας, πράγμα που με βοήθησε να καταλάβω πού εδράζεται η "διαφωνία" μας (σκόπιμα τα εισαγωγικά): στη διαφορά της αντίληψης που έχει ο καθένας μας για την τιμωρία. Υπό το φως του παραπάνω σχολίου σου θα συμφωνήσω, με μια -μικρή αλλά σημαντική κατ' εμέ- διαφορά: Προσωπικά θα απέφευγα να χαρακτηρίσω την υ μου ως άτομο, αλλά θα επικεντρωνόμουν στο να σχολιάσω τη συγκεκριμένη συμπεριφορά της που με ενόχλησε. Όπως επισημαίνει η @Ana Steel , μια ματιά είναι (ή θα έπρεπε να είναι) κάποιες φορές αρκετή.

Θυμίζω τέλος ότι ο σεβασμός δεν αφορά στο πλαίσιο, αλλά στον άνθρωπο. Η τιμωρία, εντός ή εκτός εισαγωγικών δεν επιβάλλεται από το πλαίσιο, αλλά από τον άνθρωπο, με ότι συνεπάγεται αυτό για τη φύση της τιμωρίας.