τιμωρώ ή διορθώνω;

Ας μην το κάνουμε θέμα λέξεων. Για την δικιά μου οπτική γωνία δεν κάνει μεγάλη διαφορά, ματιά ή λέξη.
Επισης, μια ματιά δεν είναι και αυτή ένα σχόλιο;

Τελος, εξαρτάται από ποιοί μηχανισμοί "πιάνουν" καλύτερα στην κάθε περίπτωση, τις συνθήκες (π.χ. απόσταση) και άλλα.

 

Αμφιβάλλω πολύ για τις βανιλλοσχέσεις, δεν ήταν έτσι σ εμένα και δεν είχαν ούτε τιμωρία ούτε επιβολή από καμία πλευρά. Αλλά όταν έχουν νομίζω ότι η επιβολή δεν μένει ποτέ σε μια πλευρά και ότι συχνά υπάρχει ένας μη γόνιμος και μη απολαυστικός ανταγωνισμός για αυτή την επιβολή, που προσβάλει ή και τραυματίζει τον έναν ή και τους δύο. Βέβαια, υπάρχουν τέτοιες δυστυχισμένες σχέσεις που διαρκούν όσο και μια αποτυχημένη κολώνια, δηλαδή χρόνια και χρόνια. Αλλά είναι δυστυχισμένες.

Αν η ζωή είναι παιχνίδι, το οποίο αμφισβητώ αλλά δεν θέλω να εκτρέψω το νήμα, η εξουσία ποτέ δεν είναι παιχνίδι, αν η ζωή όλη είναι εξουσία και για κάποιους δεν αποκλείω να είναι, τότε ούτε η ζωή είναι παιχνίδι και οι αντιφάσεις ανάμεσα στον αφορισμό αυτό και τα παρακάτω είναι πολύ ισχυρές για να μην τις διακρίνει ο οποιοσδήποτε  

Άρα τι παιχνίδι, το παιχνίδι δεν έχει συνέπειες.

Δεν διακρίνω κάποια παιγνιώδη προσέγγιση σε αυτό, "αποτυχία", "ομαλότητα", "επίλυση θέματος εξουσίας", "διακύβευμα" και λοιπά, πού είναι λοιπόν το μέγα παίγνιον της ζωής; Κωμωδία μπορεί να είναι η ζωή, κατά μία έννοια, παιχνίδι όμως; Και καλά, λες είναι παιχνίδι η ζωή, άντε να ισχυριστείς ότι είναι παιχνίδι και ο θάνατος, όμως!

Πέραν τούτου,

αν η τιμωρία αλλού προσβλέπει και άλλα επιτυγχάνει μάλλον οι άνθρωποι δεν συνεννοούνται και πολύ ή απλά η τιμωρία είναι της πλάκας αλλά το υ δεν είναι έτοιμο ακόμα να το παραδεχτεί αυτό. Επίσης μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση επανάληψης του σφάλματος μετά από τιμωρία, εμένα τουλάχιστον δεν μου έχει τύχει ποτέ. Είτε σε σοβαρή τιμωρία, είτε σε ημι-παιγνιώδη, είτε και σε τιμωρία - εκδίκηση, ναι, υπάρχουν και αυτές οι τιμωρίες και ναι, είναι απίθανο να ανανήψει η σχέση μετά από μια τέτοια τιμωρία. Όπως υπάρχουν και οι άδικες τιμωρίες - από τις οποίες μπορεί να ανανήψει μια σχέση αλλά και πολλά άλλα πράγματα με μείγμα συναισθημάτων και προθέσεων. Για μένα η τιμωρία είναι μια από τις ακραίες στιγμές μιας σχέσης D/s όχι η μόνη αλλά μια από αυτές.

Όσο για το τι είναι τιμωρία και τι δεν είναι και αν η λέξη είναι, να αφήναμε και λίγο στο δόλιο το Κ να διευθετεί τα του οίκου του όπως κρίνει ιδίως αν δεν κακομεταχειρίζεται κατά καμία έννοια κανέναν;  

Όχι, δεν είναι, δεν υπάρχει συναίνεση και ελεύθερη επιλογή και υπάρχει η ευθύνη του γονιού για τελείως άλλους λόγους από τον λόγο που το Κ αναλαμβάνει την ευθύνη του υ σε μια σχέση D/s, ολικά ή μερικά.

Η αλήθεια είναι ότι η τιμωρία που πετυχαίνει το σκοπό της έχει αυτό το στοιχείο της ικανοποίησης της Κυριαρχίας ή εμπέδωσης της επικυριαρχίας και ικανοποίηση από αυτήν.

 

Υπάρχει καλύτερος μηχανισμός από την ευθύτητα και την αυθεντικότητα? (λέω τώρα, εγώ).
Συμφωνώ, ας μην το κάνουμε θέμα. Ας το κάνουμε φιλί  

 

Έχει πλάκα που προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό των κ!!!  
Μόνο που εγώ δεν θα το έλεγα έλλειψη επιβεβαίωσης τη ασυμμετριας αλλά ένα λάθος εκφοράς λόγου. Γιατί αν ο οποίος κ το δει σαν έλλειψη νομίζω ότι μια πρόταση ή ματιά, δεν έχει να αλλάξει κάτι. Στην περίπτωση που το υ μέρος έχει αποδόμησει την κυριαρχία και βρήκα αυτό το τρόπο για να το δείξει στον κ, καμία τιμωρία δεν είναι αρκετή για να το επαναφέρει. Το πόσο χαζό τρόπο έχει επιλέξει για να το δείξει το αφήνω ασχολίαστο!!

 

προσωπικά πιστεύω πως οι τιμωρίες δεν διαφέρουν από αυτές της διαπαιδαγώγησης...

ένα πράγμα που έχω μάθει είναι πως με το ξύλο δουλειά δεν κάνεις... κάποια στιγμή θα ακούσεις την φράση "βάρα όσο θέλεις... κάποια στιγμή θα σταματήσεις... ή θα βαρέσει και τέλος... το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξω και μετά όλα οκ"

σίγουρα δεν φέρεις αποτελέσματα όταν το υ δεν μπαίνει σε διαδικασία σκέψης ώστε να κατανοήσει γιατί τιμωρήθηκε, και γιατί δεν πρέπει να το ξανακάνει.

για εμένα η σωστότερη τιμωρία είναι η στέρηση οποιουδήποτε σημαντικού πράγματος με άγνωστη τη λήξη της κατά προτίμηση...

 

Καλή μου @gaby , θα τολμήσω να πω ότι δε διαφωνούμε, αλλά αλληλοσυμπληρωνόμαστε (ως προς το σκεπτικό εννοώ). Στα περί παιχνιδιού αναφέρθηκα, λέγοντας ότι το παιχνίδι έχει κανόνες, υπευθυνότητα, και άλλες ποιότητες. Η διαφορά είναι πως δεν παίρνουμε στα σοβαρά την αίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, με ότι συνεπάγεται αυτό. Η μεγαλύτερη διαφορά όμως είναι πως όταν βλέπουμε τη ζωή ως παιχνίδι, έννοιες όπως "εξουσία", "χωρισμός", "αρρώστια", "έχω δίκιο", κ.λ.π. αποκτούν μικρότερο ειδικό βάρος. Είμαστε πιο ανάλαφροι, πιο απελευθερωμένοι, πιο τολμηροί, πιό απενοχοποιημένοι. Ακόμα και οι συνέπειες των επιλογών μας δε μας βαραίνουν περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μάθουμε από τα λάθη μας.

Κοντολογίς, το σύμπαν παίζει μαζί μας, με την ασήμαντη ύπαρξή μας, με αυτό τον κόσμο "το μικρό, το μέγα". Κι εμείς αναγορεύουμε θέματα όπως "υπακοή", "πειθαρχία", "τιμωρία" σε μείζονες παραμέτρους του σχετίζεσθαι. Δε λέω να τα αλλάξουμε όλα. Να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ο καθένας θεωρεί σωστό. Απλά να τα αποδραματοποιήσουμε, μπας και τα ευχαριστηθούμε... 

 

το ξυλο , δεν κανει δουλεία , γιατι η τιμωρία ειναι επιβραβευση.... και σωστότερη η στερηση πραγμάτων αναλογα με την περισταση.... αν και κατι φορες, και η καθολικη αγνοιση του " κ" μια χαρα κανει την δουλεια του

 

Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε αρκετά χαοτική αυτή η απάντηση σου και μετά την δεύτερη ανάγνωση της. Περνάς από το γενικό στο ειδικό και τούμπαλιν.
Δεν καταλαβαίνω σε ποιο σημείο ακριβώς συγχέεις την τιμωρία εντός d/s σχέσης με μία τιμωρία που θα μπορούσε να υπάρξει στην σχέση γονέα-παιδί, πόσω μάλλον να κατανοήσω αυτόν τον παραλληλισμό όταν η ίδια στο ειδικό γράφεις ότι οι γονείς σου δεν σε τιμωρούσαν, αλλά ας μην μείνουμε σε πιθανές εξηγήσεις γιατί κάποιος αντιλαμβάνεται ή όχι έτσι την τιμωρία και σε ποιούς λόγους μπορεί να οφείλεται, άλλωστε δεν γνωρίζει κανείς σε τι περιβάλλον έχει μεγαλώσει ο καθένας μας, τον χαρακτήρα του και κατά πόσον αυτά επηρέασαν ή οχι στον σχηματισμό της αντίληψης του περί της τιμωρίας μέσα σε σχέσεις d/s.

Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοήτο είναι η διαδρομή μέχρι να σου επιβάλλει η κυρίαρχος την τιμωρία σου. Ρωτήθηκα γιατί τιμωρήθηκα, όχι τι μας οδήγησε στην τιμωρία. Ας γυρίσω λοιπόν στο παράδειγμα που ανέφερα. Το θέμα μου με την ταχύτητα ήταν κάτι που γνώριζε, αρκετές φορές με συζήτηση, επίπληξη κτλ μου είχε ζητήσει να κινούμαι στα όρια που θέτει το οδικό δικτύο και η αλήθεια είναι ότι για μικρό χρονικό διάστημα έκανα αυτό που ήθελε. Μετά ξανάρχιζα τα ίδια και πάλι κουβέντες, συζητήσεις, επιπλήξεις μέχρι που έγινε αυτό. Τότε μου επέβαλλε τιμωρία και τότε διδάχθηκα το λάθος μου πραγματικά γιατί ''πόνεσε'', επίσης είδα ότι το δικό μου λάθος ''πονούσε'' κι εκείνη, γιατί σε μία επαρχιακή πόλη τα μέσα μεταφοράς δεν είναι τόσα πολλά και συχνά, οπότε έκανα κάτι που προκαλούσε δυσαρέστηση στην Κ μου και αυτό ήταν από μόνο του το χειρότερο. Τώρα, χρόνια μετά από αυτό το γεγονός, ελέγχω πάρα πολύ καλά τον εαυτό μου στο θέμα ταχύτητας, επίσης βρήκα άκρη πηγαίνοντας πότε πότε σε μία αγωνιστική πίστα να του αλλάζω τα φώτα. Το συμπέρασμα είναι ότι η τιμωρία μου είχε αποτέλεσμα και αυτό ήταν ''νίκη'' και για τους δύο μας.

Από απόψεις που διάβασα εδώ, συμπεραίνω ότι αν η Κ μου ήταν όπως αυτή που περιγράφετε, μετά τις κουβέντες και τις συζητήσεις θα μ' είχε αφήσει, τότε η ''νίκη'' δεν θα ερχόνταν ποτέ, θα είχαμε αποτύχει και οι δύο.

 

Είχα μια φίλη τραγικοβανίλα που είχε ταράξει τον έτσι της στις τιμωρίες... όποτε έκανε κάποια στραβή ο κακομοίρης του μοίραζε στερήσεις... μια βδομάδα, ένα μήνα... με το κιάλι το έβλεπε... ώσπου φυσικά την κεράτωσε... αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο....

 

με το ζοόρι μουνι , ξυνό γα@@@ση λένε στο χωρίο μου...  

 

γιαυτό την λέω τραγικοβανίλα... γιατί είχε την ανόητη πεποίθηση πως μόνο αυτή είχε μ@νι

 

α μάλιστα, ειναι συνομοταξίας της " μυξοπαρθενιους κεντρωκοσμικους μουνιους ?