τιμωρώ ή διορθώνω;

Θα είσαι, μόλις το εισηγηθώ στο Μπαμπινιώτη  

 

Γυμναστής-Ντομ. Γαμώ! χαχαχαχα

 

στην κορινθου-πατρων... (ακόμα χειρότερα δλδ)

 

Μάλλον το 2ο στην δικιά σας περίπτωση   Πρώτα έμεινες να ιδρώνεις (υποτάχθηκες) και μετά τον αγάπησες  

 

καλέ το κατάλαβαααα!

 

και θεωρείς πως σε τιμώρησε;
είσαι σοβαρός;
έπρεπε να σε βάλει να κάνεις στο εξής τη διαδρομή ακολουθώντας τριαξονική νταλίκα (φορτωμένη) ...

 

Αφού η προηγούμενη παρέμβαση μου, σου μοιάζει χαοτική ας το κάνω πιο συγκεκριμένο.
Ας υποθέσουμε ότι η τροχαία δεν σου έριχνε το πρόστιμο και συνεχίζες ανέμελος με 180 και στην πορεία σου χτυπούσες ένα άνθρωπο. Αυτό θα έκανε ανάξια την Κ σου που δεν είχε προβλέψει να σε τιμωρήσει νωρίτερα;
Εσένα που δεν είχες τιμωρηθεί για να το καταλάβεις; Ή μήπως θα ήταν απλά μια πράξη ανωριμότητας ενός ανθρώπου που αγνοήσε νόμους φυσικής και κράτους;
Για μένα η οποία ευθύνη ονομάζεται ανευθυνότητα ατόμου και αν αυτός δεν είναι βρέφος θα όφειλε να γνωρίζει το μέγεθος του κινδύνου που θέτει τον εαυτό του και τους γύρω του.
Τώρα αν το υ θέλει να θεοποιήσει την επίδραση του κ στην ζωή του, με γεια του με χαρά του!! Αν του κάνει καλό, να πιστεύει ότι οι σωστές αντιδράσεις του είναι προϊόν συνετισμου δικαίωμα του. Αλλά αυτό κρύβει πάντα το δικαίωμα του να "πασάρει" το λάθος του στο κ μέρος της σχέσης.

Χαίρομαι που συμφωνούμε ότι η οποία τιμωρία κρύβει το αίσθημα της ικανοποίησης. Αυτό ακριβώς πιστεύω και εγώ. Μόνο που χρησιμοποιώ την λέξη καυλα για να αποδώσω την έννοια της. Και μάλλον αυτή δεν είναι αρεστή.  
Οπότε ας αρκεστώ στην ικανοποίηση, την ευχάριστη και την πραγματοποιηση μιας αναγκης που μου προκαλεί πληρότητα. Γιατί έτσι ορίζεται η ικανοποίηση.

 

Μεταξύ τους, ναι, θα ήταν παράλειψη του Κ πως δεν είχε δει ότι το υ που διαχειρίζεται ζει επικίνδυνα και προκαλεί κινδύνους σε άλλους*. Απέναντι στην κοινωνία αλλά και απέναντι στο Κ η ευθύνη θα ήταν του υ.

Είναι απλό να το καταλάβει κανείς και εντελώς θολό αν δεν το έχει ζήσει.

* Να πω εδώ ότι την μια φορά που προσέβαλα τον Αφέντη με επέπληξε κυρίως, μου εξήγησε τι έκανα όσο χρειαζόταν, μου είπε ότι η τιμωρία δεν έχει νόημα στην περίπτωση έμπειρης σκλάβας και φρόντισε με τη στάση του να μην θέλω να τον ξαναπροσβάλω. Σωματικά με τιμώρησε μια φορά, όταν με μια άστοχη κίνησή μου έβαλα σε μικρό κίνδυνο το bottom με το οποίο έπαιζα και με επέπλητε την ώρα που με τιμωρούσε - και μια άλλη φορά που είχα βάλει την δική μου ασφάλεια σε κίνδυνο, σε παιχνίδι με τρίτο πρόσωπο. Εκεί, παρά το ότι πονούσα τρελά, γελούσαμε και οι δύο γιατί το συγκεκριμένο σκηνικό σήκωνε πολύ γέλιο. Αλλά η τιμωρία, τιμωρία.

Η ικανοποίηση ορίζεται με πολλούς τρόπους αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Έτσι και αλλιώς πρόκειται για παράπλευρο εφέ μιας τιμωρίας και ισχύει πολύ πολύ περισσότερο για το υ, συνήθως, εφόσον θέλει να του το προσφέρει το Κ. Δεν με πειράζει να αποκαλείτε την ικανοποίηση κάβλα, ούτε και κανέναν άλλο φαντάζομαι. Αν θα μου επιτρέπατε να ρωτήσω, έχετε ζήσει τιμωρία σε πλαίσιο σχέσης D/s; Σας έχει ειπωθεί ποιο λάθος κάνατε, ερωτηθήκατε τι έχετε να πείτε γι αυτό, μείνατε να περιμένετε ενόσω το Κ σκεφτόταν και αποφάσιζε την τιμωρία σας, την υποστήκατε, ευχαριστήσατε μετά; Νιώσατε το μετά την τιμωρία; Με λίγα λόγια ξέρετε για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάμε; Γιατί γνώμες μπορούμε να έχουμε όλοι  *
* το ροζουλί χαμογελάκι σας επιστρέφεται  

@peleas, ω καλέ μου άνθρωπε, μα τότε εσείς είστε που παραδέχεστε πως η ζωή είναι κάτι πολύ πολύ σοβαρό. Αν είμαστε ένα τόσο δα ασήμαντο, απολύτως ασήμαντο σημείο στο σύμπαν εκεί να δείτε πόσο σημασία έχει να κάνουμε αυτό που πρέπει με τον τρόπο που πρέπει, γιατί; Μα για να μπορούμε να συμβιώσουμε κάπως υποφερτά με τα υπόλοιπα απολύτως ασήμαντα σημεία στο σύμπαν! Αλλά αυτό τι σημασία έχει στο θέμα που συζητάμε, πως μια και είμαστε ασήμαντοι μπορούμε να κάνουμε τσαπατσούλικο βιδιεσέμιον και δεν πειράζει; Υπάρχει το κρασί Μπωζολαί (χάλια κρασί, πρώτο βραβείο μάρκετιγκ), υπάρχει και το Σατώ Υκιέμ, με τη λογική σας δεν θα έπρεπε κανείς να μπαίνει στον κόπο για ένα Σατώ Υκιέμ, ποτέ, τότε όμως δεν θα είχε αξία απόλαυσης ουτε το χάλια Μπωζολαί, έτσι δεν είναι;

 

Ομολογουμενως με τοσα αν βαφονται κι αυγα.. Μεχρι..

Μεχρι που απορω πως το θεμα απο την τιμωρια κι ενα παραδειγμα εχουμε φθασει να συζηταμε για τις ευθυνες της κ του υ και γενικα του ατομου απεναντι στην κοινωνια.

Τα παιδικα χρονια θα φταινε..

 

Αν και απομόνωσες ένα τμήμα του παραδείγματος, αυτό που διακρίνει την τιμωρία και την συζήτηση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Έχει τμήμα υπευθυνότητας το υ. Ακόμη και απέναντι στο κ μέρος.
Έχει συμβεί να υποστώ τιμωρία σε πλαίσιο ασύμμετρης σχέσης και αφορούσε την εγγραφή μου στο φόρουμ. Ο τότε κ μου έκρινε ότι τον αγνόησα γιατί δεν τον ρώτησα πριν το κάνω. Ενώ δεν μου το είχε εξηγήσει πριν. Θεώρησα άδικη την τιμωρία που ακολούθησε και ακόμη και σήμερα πιστεύω πως ήταν. Αλλά δέχτηκα την τιμωρία, αφού εγώ του είχα παραχωρήσει το δικαίωμα της επιβολής πάνω μου.
Αν με ρωτήσεις αν θα την δεχόμουν σήμερα, με την όποια ελάχιστη εμπειρία έχω, δεν θα την δεχόμουν. Γιατί δεν αφορούσε μια ξεκάθαρη θέση του από πριν.
Από την άλλη, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι το υ απολαμβάνει την τιμωρία. Για αυτό έγραψα, και πιστεύω ότι δεν είναι εκπαίδευση η τιμωρία. Γιατί κάτι το οποίο προκαλούμε ή γνωρίζοντας ότι ρισκάρουμε την επιβολή του, παρόλα αυτά το ονομάζουμε τιμωρία;

Θα συμφωνήσουν πολλοί ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές ότι για τις περισσότερες επιλογές μας ευθύνονται οι παιδικές μας καταβολές.

Τώρα αν μια συζήτηση και την προσπάθεια κατανοήσης, εσύ την αντιλαμβανεσε ως βάψιμο αυγών... Τότε δεν υπάρχει λόγος να την συνεχίσουμε. Είπα και νωρίτερα, ότι εγώ μαθαίνω με την συζήτηση αλλά ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που μαθαίνει με άλλους τρόπους.
Το παρόν νήμα αποτελεί απόδειξη άλλωστε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Και από την στιγμή, που δύο αντίθετες "κόσμοθεωρίες" δεν συναντώνται στην ζωή, όλα καλά!
Ευχαριστώ για την συνομιλία, όσο αυτή άντεξε!!