τιμωρώ ή διορθώνω;

Αλλά μάλλον νιώθει ο @lizard_ για αυτή..
Οπότε έβαλε το χεράκι του ο Θεός του bdsm, μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος! Υπάρχει ο Θεός...

 

you can call me Super-Y  

 

Ο.k Super-Y!!
No problem....
(Εύχομαι μόνο να μην τα πάρουν οι κ με την χρήση κεφαλαίου για το υ!!)    

 

Ο Θεός να μας βοηθήσει!!!  

 

Δεν σας προλαβαίνω κι εγώ...

 

Ναι, μαλακια μου ημουν μικρος 20 χρονων, δεν ηξερα που στηνουν τα ρανταρ. Εμαθα μετα απο αυτο, δυο πραγματα το ενα να ελεγχω μερικα απο τα παθη μου, το δευτερο οτι δεν επεσα εξω οτι το "θεματακι" σου ειναι πως να κρινεις τον αλλον.

Περαν τουτου οσο και αν θες να πιστευεις οτι οι παραλληλες δεν τεμνονται τοσο θα λανθανεις, αυτο λεγεται ημιμαθεια, το αντικειμενο σου αλλωστε δεν ειναι αυτο; Να μωρε κραταμε οτι μας βολευει και προσπαθουμε να γινουμε αποδεκτοι. Ξερεις εσυ και αν δεν ξερεις θα διδαχθεις  

 

Οχι ολοι

 

Παράλληλες λέγονται οι ευθείες γραμμές, που η απόσταση μεταξύ τους είναι πάντα η ίδια και ποτέ δεν θα συναντηθούν, όσο και αν προεκταθούν. Αυτό μου έμαθαν στο σχολείο και δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει. Να γίνουν η παράλληλες, τεμνόμενες, δεν το έχω πως έγινε στα χρόνια που έχω τελειώσει το σχολείο.
Δεν είναι αυτό το αντικείμενο μου, αλλά ανήκει στην βασική εκπαίδευση.
Αν ανήκει στο δικό σου αντικείμενο, θα χαρώ να μου πεις πως γίνεται.

Και εγώ, θα χαρώ να σου εξηγήσω, την άποψη μου πως όποιος άνθρωπος εκθέτει μια άποψη στο κοινό, είναι αναγκασμένος να δεχτεί και το σχηματισμό γνώμης για εκείνον. Και παίζει πάντα, αυτή η άποψη που θα σχηματίσουν να μην του είναι αρεστή. Αλλά τις περισσότερες φορές του είναι αδιάφορο!!

 

Ο χωρος πρεπει να προσσδιοριστει σχετικα με τις παραλληλες πχ βλεπε προβολικη γεωμετρια.

Εσυ ζητησες παραδειγμα λογου τιμωριας κι εσυ εκανες το παραδειγμα μεσο για προσωπικη
Κριση, ασχετη επι του θεματος.

Η αποψη μου ηταν ειναι και θα ειναι οτι το μπλε δοντι δεν ειναι λειτουργικο. Αυτα για την ωρα.

 

Αναφέρθηκα στο κατ' εμέ ουσιώδες για λόγους οικονομίας κειμένου - προσπαθώ να μη σεντονιάζω, άλλωστε. Αν τυχόν νομίζεις πως αδίκησα σε κάτι τη σκέψη σου απομονόνοντας αυτό μόνον, εδώ είμαστε, μπορείς να το πεις. Επί της ουσίας, ανέκαθεν ήταν κομμάτι της κοσμοθεωρίας μου ότι το υ έχει ευθύνη, ίσως για τον λόγο αυτό μπορώ να αποδεχτώ την έννοια της τιμωρίας σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής.

Τότε φέρνεις για παράδειγμα μια τιμωρία που δεν αποδέχτηκες, άρα δεν την έζησες πραγματικά γιατί αναλώθηκες στη μη αποδοχή της και στην άμυνα. Είδες τα υποτιθέμενα τυπικά στοιχεία της και ίσως ποτέ δεν κοίταξες αν επί της ουσίας μπορεί να ήταν δίκαιη ή άδικη, π.χ. αν πράγματι καταπατούσες κάτι σημαντικό για τους δυό σας με μια συμβολική ενέργεια - εγγραφή σε BDSM φόρουμ.

Αν η σχέση σου περιλαμβάνει ενδεχόμενο τιμωρίας, που κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που τοποθετείται από την αρχή, τότε δε νομίζω να μπορείς να μη δεχτείς τιμωρία. Γενικά δεν έχω καταλάβει να υπάρχει εφετείο και άρειος πάγος υ που να κρίνει ποια τιμωρία είναι καλή και σωστή και ποια όχι. Αν η σχέση σου δεν περιλαμβάνει ενδεχόμενο τιμωρίας, τότε πάρα πολύ καλά θα κάνεις να μη δεχτείς τιμωρία όσο δίκαιη και να είναι - γίνεται όμως στην πράξη; Δεν ξέρω.

Συγκεκριμένα, εξ όσων μπορώ να γνωρίζω, το υ απολαμβάνει την άρση της τιμωρίας και το αποτέλεσμα της τιμωρίας, ότι κάτι έμαθε δηλαδή, καθώς και την ικανοποίηση του Κ από την απόδοση της τιμωρίας που έβαλε. Όχι την τιμωρία καθ εαυτή. Όσο για την κάβλα, δύσκολα θα με πείσετε ότι η τιμωρία είναι κάβλα όταν την έχω ζήσει αλλιώς, όταν η λογική της είναι διαφορετική και όταν υπάρχουν χιλιάδες τρόποι καλότατης κάβλας χωρίς τιμωρία. Αν κάποιοι παίζουν τιμωρία,με γειά τους και χαρά τους, τότε παίζουν και BDSM και με τις υγειές τους γιατί άμα χρειάζονται το άλλοθι της τιμωρίας για να παίξοηυν και να καβλώσουν δεν θα προσπαθήσω να τους το χαλάσω. Αλλά όχι ότι το BDSM αυτό με την τιμωρία "για την κάβλα" είναι το BDSM όλων ή ότι πρέπει να είναι όπως επιμένετε, πάντα επιμένοντας ότι δεν επιμένετε. Για το τελευταίο σας ερώτημα μιλήστε με ψυχολόγο που να κατέχει καλά αβρααμικές θρησκείες. Στην πράξη πάντως, όταν προκαλεί ένα υ (για) την τιμωρία του συνήθως δεν παίρνει τίποτα, η τιμωρία έρχεται όταν το υ έχει χαλαρώσει και έχει τελείως ξεχάσει ότι προκαλεί!

Τέλος, φυσικά υπάρχει και D/s ή M/s χωρίς τιμωρία όπως υπάρχει D/s ή M/s με low level protocols όταν απαιτείται που να μην τα καταλαβαίνει κανένας, όπως υπάρχει D/s ή M/s με διαθεσιμότητα σκλάβας όταν το απαιτήσει ο Αφέντης της και όχι παντού και πάντα και αυτές οι καταστάσεις είναι και οι πιο απαιτητικές γιατί η πιθανότητα της τιμωρίας είναι και μια βολή για την σχέση, για την κατάσταση, για τα πρόσωπα μια σχετικά εύκολη λύση.

Υστερόγραφο, δεν αγαπώ την τιμωρία, δεν με συγκινεί, δεν με αναστατώνει και ζω εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά χωρίς τιμωρίες και δεν τις αναπολώ διόλου. Αλλά δεν στρεβλώνω την έννοια τους για να αποδείξω το δικό μου και δεν παραβλέπω τη σημασία τους σε άλλους ούτε τις υποτιμώ.

 

Ειλικρινά, δεν κατανοώ τη λογική ακολουθία αιτίου – αιτιατού που σε οδήγησε στο παραπάνω συμπέρασμα. Εάν στόχο έχει την τελική σου επικράτηση σε μια φανταστική μεταξύ μας λογοξιφασκία, σου παραχωρώ ευχαρίστως το τρόπαιο της νίκης –όποιο κι αν είναι αυτό - και την ομολογία ήττας μου, για να μην ταλαιπωρούμε περαιτέρω εαυτούς και αλλήλους.

Σε περίπτωση παρ’ όλα αυτά που σε ενδιαφέρει η άποψη ενός ηλικιωμένου (Silver alert) συμφορουμίστα σαν ελόγου μου, συνεχίζω την επιχειρηματολογία:
Η επίγνωση της ασημαντότητας μας απελευθερώνει από το βάρος που έχει επάνω μας το κύρος της γνώμης των επαϊόντων και το θέσφατο των αρχιερέων της γνώσης, για τον απλούστατο λόγο ότι οι γνώμες τους, καίτοι πιο βαρύνουσες από τις δικές μας, είναι εξίσου ασήμαντες εμπρός στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Συνεπώς, η συσσωρευμένη γνώση τους γίνεται για εμάς χρήσιμο εφαλτήριο προσωπικής δημιουργίας, αντί βαρίδι που μας κρατά κολλημένους σε ατέρμονες συζητήσεις περί πολιτικής ορθότητας και τσαπατσουλιά VS ορθοδοξία στο βδσμ. Με τη φρεσκάδα αμφισβήτησης του εφήβου, την κατασταλαγμένη εμπειρία του ενήλικου και την αείζωη φλόγα του δημιουργού, είμαστε ελεύθεροι να αναπτύξουμε τις προσωπικές μας δυνατότητες, αντί να μηρυκάζουμε τις επιτεύξεις άλλων.

Κοντολογίς, αν ο ουρανίσκος σου ευφραίνεται από το Μπωζολαί Νουβώ, θα χαμογελάσεις χωρίς προσποίηση στους κριτικούς της Μεγάλης Των Γευσιγνωστών Σχολής ευχαριστώντας τους για την ανεκτίμητη συμβολή τους στην τέχνη του οίνου με το Σατώ Υκιέμ και θα απολαύσεις χωρίς ενοχές την επιλογή σου. Το ίδιο θα κάνεις εάν οι γευστικοί κάλυκες της γλώσσας σου προκρίνουν το αυγοτάραχο Μεσολογγίου έναντι του Μπελούγκα.

Εάν μετά από όλα αυτά δεν κατάφερα να σε βάλω σε σκέψεις, μάλλον έχω δυσκολία να σου καταστήσω εύληπτο το μήνυμά μου. Δεν πειράζει όμως και ξέρεις γιατί? Γιατί εάν δούμε τη ζωή ως παιχνίδι, δεν έχει σημασία η επικράτηση, αλλά η χαρά της συμμετοχής….