τιμωρώ ή διορθώνω;

Απάντηση: τιμωρώ ή διορθώνω;

Το ειχα ηδη αναφερει στο πρωτο μου ποστ πως αν μιλαμε μονο για την καυλα μας τοτε περνει αλλη τροπη η συζητηση. Το ιδιο ισχυε φυσικα και στο δευτερο ποστ. Επειδη μιλας για καποιον που ηδονιζεται οταν υποτασσεται, πραγμα το οποιο το αφηνω εντελως εξω απο την συγκερκιμενη συζητηση.

Οσο για την εθελοντρια μαριονετα ..... δε νομιζω να την ανεφερα πουθενα.... 

 

Φυσικά και δεν την ανέφερες την εθελόντρια μαριονέτα. Διική μου έκφραση ήταν, για να δώσω έμφαση. Άλλωστε, δεν υπήρχαν "αυτάκια" δίπλα απο την λέξη. Επι της ουσίας δεν θεωρώ πως διαφωνούμε. Ίσως να μην αντιλαμβάνομαι εγώ πλήρως την έννοια της απόλυτης υποταγής. Είπα ήδη, δεν έχω ιδέα πώς είναι και πώς λειτουργεί...

 

Ωραία. Πες πως είμαι σαδίστρια Κυρίαρχη. Και ο σκλάβος μου έρχεται για πολλοστή φορά με ξυρισμένο κεφάλι, ενώ του έχω πει ότι μου αρέσει να βλέπω λίγα μαλλιά και να κρατάει απλά το πηγούνι του αξύριστο. Σιγά που δεν θα τον τσακίσω.

1. Μου αρέσει να το κάνω.
2. Αν δεν το κάνω, αναιρώ αυτά που ζήτησα, καθώς και την ισχύ μου επάνω του. Εμμένω στις απόψεις μου. Θέλω αυτά που θέλω και δεν τα διαπραγματεύομαι. Το ξύλο θα το φάει.
3. Αν δεν το κάνω, θα είναι δυστυχισμένος. Δεν θέλω δυστυχισμένο σκλάβο. Είμαι ικανή να έχω ευτυχισμένο σκλάβο.
4. Αν δεν το κάνω, δεν ασκώ τα κυριαρχικά δικαιώματα που η ίδια κέρδισα και που αυτός μου παρέδωσε. Είναι σαν να αναιρώ την δική μου δέσμευση να τον αναλάβω καθώς και την δική του προσφορά να με εμπιστευθεί.

Αυτή είναι η τιμωρία ως έκφραση Κυριαρχίας. Ως αλλαγή συμπεριφοράς όμως, θα ακολουθήσω άλλες μεθόδους.

1. Θα αναλάβω δεύτερο σκλάβο που υιοθετεί αυτά που λέω περί ξυρίσματος.
2. Θα κάνω φάσεις μαζί του ενώπιον του ανυπάκουου ακλάβου.
3. Θα στερήσω τον ανυπάκουο σκλάβο από τα συνήθη δικαιώματά του (υπηρεσίας, απόλαυσης, ή ακόμη και επικοινωνίας). Όχι ως τιμωρία, γιατί έτσι τιμωρώ και τον εαυτό μου. Αλλά ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του.
4. Θα βλέπουμε έργα μαζί όπου θα επισημαίνω πόσο πολύ με ελκύουν άντρες με μαλλιά και αξύριστο πηγούνι.
5. Και άλλα πολλά, ων ουκ έστι αριθμός.

Η τιμωρία είναι μέρος της σχέσης. Όποιος δεν την θέλει, κάνει βανίλλα σχέση και αντιδρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια συμμόρφωσής του με τις επιθυμίες του συντρόφου του, με όποιον τρόπο κρίνει αυτός καλύτερο. Φωνάζει, σπάει πιάτα, αποχωρεί κλπ. Στην BDSM σχέση τρώει το βρωμόξυλο. Αλλά για να διορθωθεί η συμπεριφορά του, δεν μπερδεύομαι. Ξέρω πώς να το κάνω και θα το κάνω. Εκ των έσω είναι ο καταλληλότερος τρόπος. Αν δεν το πιάσει υπάρχει και το release.

Όχι, δεν θα την εξυψώσει το ξύλο. Αλλά αν ή λογοτεχνία είναι το θέατρο των συναισθημάτων, τότε το BDSM είναι το θέατρο της απόλαυσης. Στηρίξτε το, αγαπητοί. Ξέρετε πως, και είναι απλό. Να λείπουν οι τύψεις, οι δεύτερες σκέψεις περί κομπλεξικότητας ή κακίας και η ανάγκη δικαιολόγησης σε φιλοσοφικό επίπεδο. Η σχέση BDSM λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά με συνειδητοποιημένα άτομα, είναι άκρως διεγερτική και η αλλαγή συμπεριφοράς, για όσους είναι ικανοί να στηρίξουν τη σχέση τους, γίνεται συνήθως ακριβώς όπως γλιστράει βουτυρωμένος πούτσος στον κώλο. Smoothly. 

 

Απάντηση: Re: τιμωρώ ή διορθώνω;

Και μόνο αυτό που σημείωσα στην παραπάνω παράγραφο, αποδεικνύει περίτρανα πως μάλλον έχεις μπερδευτεί και νομίζεις πως μιλάς με κάποιον άλλο, κι όχι με μένα.
Δεν μπορεί, you know me much better than that. Οπότε, προφανώς και τα υπόλοιπα δεν με αφορούν...  

 

Είναι φανερό ότι δεν είσαι Κυρίαρχη αγαπημένη μου δώρα   γιατί ο σκλάβος που περιγράφεις είναι μάλλον δυστυχής επειδή είναι σκλάβος, ενώ δεν θέλει να είναι σκλάβος ο άνθρωπος. Σίγουρα, αν τον πήγαινες σινεμά και του έδειχνες σέξι αξύριστους, θα τον έπειθες να μένει αξύριστος για κανένα τέρμινο, επειδή θα του άρεσες ως γυναίκα και τον βαράς και τόσο όμορφα... αλλά σκλάβος δεν θα γινόταν ούτε με τιμωρία ούτε με μη τιμωρία και αν οι μη τιμωρίες που περιγράφεις τον πληγωναν και οι τιμωρίες δεν τον κάβλωναν, θα τα βρόνταγε και θα 'φευγε.

Σκεπτόμουν ν ανοίξω νήμα σχετικά με αυτά που γράφω παρακάτω, αλλά δεν έχω χρόνο.

Όπως ειπώθηκε και πιό πάνω γιατί τελικά να κάνει λάθη μια σκλάβα, έμπειρη, με αυτογνωσία, με αποδοχή της λειτουργίας της και μιας κάποιας ηλικίας, που σημαίνει ότι ήξερε τί έκανε όταν επέλεγε να είναι σκλάβα και όταν αφηνόταν στον συγκεκριμένο Κυρίαρχο;

Η αυτοπειθαρχία και η προσήλωση στον Έτερο και στα "θέλω" Του, δε νομίζω να είναι ελάττωμα για σκλάβα και δεν την εμποδίζει διόλου να "είναι ο εαυτός της" στο πλαίσιο της σχέσης της.

Την είχα κι εγώ περί πολλού την τιμωρία κάποτε και την πίστευα για κορυφαία εμπειρία Κυριαρχίας - υποταγής και, αν και άπειρη στον πόνο, την ήθελα πάρα πολύ με πόνο, γιατί άραγε; για να μην αναγκαστώ να συναινέσω σε αυτόν; Πόσο αφελές!

Τα σφάλματα της σκλάβας πληγώνουν τη σχέση, ακριβώς όσο και τα σφάλματα του Κυρίαρχου.

Ενώ η τιμωρία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια δίπλευρα σκληρή και ίσως μονόπλευρα (για τη σκλάβα) απολαυστική διόρθωση του σφάλματος, από την οποία η σκλάβα μπορεί να μάθει, μπορεί να προσαρμοστεί, όπως λέει η llazouli, για κάποιο διάστημα επειδή αποδεικνύεται "ακριβό" γι αυτήν το σφάλλειν, μπορεί και να μη μπορέσει να μάθει, ούτε και να προσαρμοστεί.

Σπάει ένα νήμα όταν γίνεται ένα λάθος, το κουβάρι της σχέσης κυλάει πέρα κι άντε πιάστο μετά.
Σπάει ένα κρυστάλλινο τόπι, που από λάθος έπεσε κάτω καθώς το πετούσε ο ένας στον άλλο, πάνω στο ωραίο παιχνίδι τους. Αυτό το τόπι, ήταν η σχέση τους.

 

Re: Απάντηση: Re: τιμωρώ ή διορθώνω;

Χαχα. Όντως σε ξέρω. Δεν μπερδεύτηκα. Τα λέω σε σένα για να τα ακούει ο κόσμος (κυρίως εγώ).

Φαντάζεσαι να φτιάξουμε ολόκληρη θεωρία για να δικαιολογήσουμε τα "βάσανα" της Μαρί Γκαμπριέλ πάνω στο παλούκι; Λες να μην μπορούμε να κοιμηθούμε μετά; Τρελά πράγματα... 

Καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι μερικοί αισθάνονται άσχημα με τον εαυτό τους και ψάχνουν να βρουν σημείο ανακούφισης. Χαίρομαι τους Κυρίαρχους ή και τους απλούς σαδιστές που κοιμούνται σαν πουλάκια χωρίς να ιδρώνει τ' αυτάκι τους επειδή τους ξέφυγε μια μπούφλα παραπάνω ή επειδή έκαναν χοντρή γουρουνιά. Εγώ βέβαια δεν είμαι έτσι. Απλά τους καταλαβαίνω και τους χαίρομαι.

Και βέβαια δεν είμαι Κυρίαρχη, είναι ηλίου φαεινότερο.  Αλλά ο σκλάβος που περιγράφω, είναι σκλάβος. Και αν δεν είναι, θα γίνει. 

Ποιος σκλάβος δεν είναι ξεροκέφαλος; Ποιος δεν κάνει μόνος του τον εαυτό του δυστυχισμένο; Γι αυτό χρειάζεται το σκλαβιλίκι. Αν αντέξει, θα στρώσει μια χαρά η ζωούλα του. Και πιο ωραίος θα είναι και πιο ευτυχισμένος κι εγώ (αν ήμουν Κυρίαρχη) θα έχω αυτό που θέλω. Γιατί εγώ ξέρω τι θέλω. Ενώ αυτός απλά είναι ξεροκέφαλος. 

Ας φύγει. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. 

Το παράδειγμα με το σινεμά είναι το παραπέτασμα καλωσύνης, έτσι για να πιάσουμε και κανένα αθώο ψαράκι.  Κατ' εμέ, η ζήλια και η ανταγωνιστικότητα λειτουργούν μεγαλειωδώς με τα ξεροκέφαλα ζωντόβολα. Εκεί θα πατούσα, κυρίως. Αλλά ο καθένας έχει το στυλ του, έτσι;

Eδώ είναι το ζουμί. Στο σφάλμα. Ουσιαστικά, δεν υφίσταται σφάλμα. Κάτι δεν είναι πιο σωστό από κάτι άλλο. Κάτι είναι επιθυμητό από τον Κυρίαρχο και απαιτείται να γίνει επιθυμητό και από τον σκλάβο. Μόλις γίνει επιθυμητό και από τον σκλάβο, αρχίζει η διαδικασία εφαρμογής της συμπεριφοράς.

Το έχουμε συζητήσει και στο παρελθόν αυτό με τις υπακοές. Αχρείαστες, κατ' εμέ. Ο σκλάβος πρέπει να παρακαλάει για να δώσει αυτό που θέλει ο Κυρίαρχος. Όχι να λέει "Μάλιστα Κύριε" και να δυσανασχετεί. Είναι σπαστικό να έχεις δυστυχή σκλάβο. Ο δυστυχής σκλάβος είναι ο καθρέφτης ενός ανόητου Αφέντη. Ή ο ένας ή ο άλλος πρέπει να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, αν είναι νοήμονα όντα.

Λάθη γίνονται, και από τις δύο πλευρές. Είθε να έχουμε την δύναμη να πληρώνουμε το κόστος τους και να τα προσπερνούμε, αφού ωφεληθούμε από αυτά, κάνοντας τη σχέση ακόμη πιο δυνατή. Νομίζω όμως πως άλλο πράγμα το λάθος και άλλο πράγμα η διόρθωση μιας ανεπιθύμητης (συχνά νευρωτικής ή αυτοκαταστροφικής) συμπεριφοράς. Εκεί ο δόλιος ο σκλάβος δεν φταίει σε τίποτα. Χρειάζεται βοήθεια για να τα καταφέρει. Η ίδια η βοήθεια μπορεί να πονάει αλλά μπορεί και να μην πονάει, ανάλογα.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του σκλάβου που επιμένει να ξυρίζει το κεφάλι του. Αν χρησιμοποιήσουμε το εργαλείο της ζήλειας για την επίτευξη του σκοπού μας, σαφώς θα υποφέρει. Δεν πειράζει, ας υποφέρει και λίγο, θ' αντέξει. Ας πάρουμε έναν σκλάβο που πρέπει να πάει στο γυμναστήριο για να φτάξει το σώμα του. Εκεί η προσέγγιση δεν θα είναι επώδυνη, ενδεχομένως. Ας προτείνουν οι υπόλοιποι συνομιλητές ανώδυνες προσεγγίσεις στην ξεροκεφαλιά ενός χλαμπούτα σκλάβου. Πώς θα τον πείσουμε να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα γυμναστικής και να το κρατήσει για ένα χρόνο μέχρι να στρώσει; Αρκεί η εντολή για να ξεκολλήσει κάποιος από την τεμπελιά του; Αν ήταν έτσι, ο χώρος θα ήταν γεμάτος συλφίδες βρε παιδιά.

Αλλά υπάρχουν άπειρα παραδείγματα διόρθωσης συμπεριφοράς. Τι να τις κάνουμε τις τιμωρίες; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε να λειτουργεί το negative reinforcement; Αυτά είναι απηρχαιωμένες μέθοδοι, αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές και ψάξτε το αν δεν με πιστεύετε.

Έχω όμως την εντύπωση πως εστιάζεις σε μία θεώρηση της σκλαβιάς όπου η σκλάβα λέει πάντα ναι σε όλα. Αυτή η θεώρηση με βρίσκει αντίθετη. Μου δίνει μεγάλη απόλαυση η απόλαυση του Κυρίου μου αλλά δεν λέω ναι σε όλα. Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι το λέω (έμαθα να το λέω πολύ "ευγενικά" πια) και με καθοδηγεί ώστε να το κάνω (καμιά κλωτσιά την τρώω αλλά κυρίως με καθοδηγεί).

Όμως, σε μία σχέση M/s σε βάθος χρόνου, θεωρώ ότι η εντολή και η υπακοή είναι σχεδόν αχρείαστες. Το "ναι" έρχεται σχεδόν πριν έρθει το "θέλω". Όπως ένα πιστό σκυλί κοιτάζει συνέχεια τον Αφέντη του και ξέρει πότε είναι η ώρα της βόλτας και σηκώνεται ταυτόχρονα με την κίνηση του Κυρίου του να πάρει το λουρί της βόλτας. Κάπως έτσι. 

 

Φίλοι μου,

ειρήνη ημίν! Με μεγάλη μου χαρά είδα τις έντονες συζητήσεις που προκάλεσε το νήμα μου. Ας πω κι εγώ δυο τρία πραγματάκια σχετικά με τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας:

1. Κανένας συνειδητοποιημένος σαδιστής δεν τιμωρεί/διορθώνει προκειμένου να βελτιώσει την σκλάβα του. Αυτό το κάνουν μόνο οι ασυνειδητοποίητοι (προσοχή αυτοί είναι πραγματικά επικίνδυνοι), οι οποίοι μη μπορώντας να αντέξουν τα σαδικά τους ένστικτα τα εξιδανικεύουν με ένα σωρό αηδίες, που συνήθως είναι στο πλαίσιο του σε πονώ για το δικό σου καλό. Η απόπειρα διόρθωσης οφείλει να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία εκ των προτέρων, ακόμα κι αν αυτό δεν λέγεται. Γιατί η σκλάβα είναι άχρηστη, ανεπίδεκτη μαθήσεως, ηλίθια, κτλ. κτλ.
2. Ναι οι σαδιστές είναι γουρούνια. Όπως και οι μαζοχιστές σακούλες για να ξεφορτώνουν τα γουρούνια (τ.ε. οι σαδιστές). Σαδιστής που δεν είναι γουρούνι είναι σαδιστής που ντρέπεται που είναι γουρούνι, και που τρέμει το πότε η σκλάβα θα καταλάβει πόσο γουρούνι είναι και θα του αστράψει κανένα σκαμπίλι. Αντιστοίχως, μαζοχιστής που δεν είναι μια χρηστική σακούλα είναι “άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση που παλεύει να βρει τον εαυτό του και να γίνει καλά” που “υπομένει τα πάνδεινα, επειδή αγαπά παράφορα”…, ο καημένος. Ε, μέχρι να γίνει καλά θα έχει και πέντε έξι οργασμούς. Με τα αζημίωτο πάντα, αλλά δε βαριέσαι μια μέρα όλα αυτά θα είναι παρελθόν.
3. Το σωφρονίζω δεν είναι κακό για απόδοση του corriger. Μου φαίνεται λίγο αμήχανο όμως. Θα μπορούσε να προκαλέσει γέλιο κατά τη διάρκεια του session, και δεν το θέλουμε αυτό, έτσι δεν είναι…;
4. Ναι το corriger πρέπει να συνδέεται και με τα Βικτωριανά correction houses, αν και δεν προέχεται από τα βικτωριανά αγγλικά. Προϋπήρχε.

Αυτά προς το παρόν
Master Yes

 

Oh, Yes! Δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω την ειλικρίνεια και την αυτογνωσία.

Σακούλα λοιπόν. Μου αρέσει αυτό, δεν με πειράζει διόλου. Πέραν της χρηστικότητας μίας σακούλας, θα ήθελα να υπενθυμίσω την διόλου αμελητέα αισθητική της, όταν φυσικά βρίσκεται στα χέρια κάποιου που έχει την δυνατότητα να την διακρίνει. Και αυτό δεν το λέω για να δικαιολογήσω τους εξαιρετικούς οργασμούς. Απλά το διακρίνω κι εγώ και οφείλω να το επισημάνω, σε περίπτωση που σας διέφυγε. Αν και θαρρώ πως όχι.

 

Το σωφρονίζω το επέλεξα για τη σημασία του και όχι ως απόδοση κάποιου ξένου όρου στα Ελληνικά:

σωφρονίζω [sofronízo] -ομαι P2.1 : βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποπέσει σε παράπτωμα ή αδίκημα, με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές. [λόγ. < αρχ. σωφρονίζω]

Σχετικά με τα υπόλοιπα που αναφέρεις, κατά τη διάρκεια του session δεν λες. Κάνεις. No need για λεκτική περιγραφή εκεί λοιπόν.

 

Ίσως επειδή έχω σπουδάσει Νομικά, αντιμετωπίζω το θέμα της τιμωρίας υπό νομικίστικο, «λικβινταριστικό» πρίσμα. Δεν ισχυρίζομαι πως αυτή η θεώρηση είναι η πιο ενδεδειγμένη, πιθανόν όμως να βρείτε κάποιες όψεις της ενδιαφέρουσες.

Οι βασικές αρχές ενός Κράτους Δικαίου είναι δύο: Nulla poena sine lege και Nullum crimen, nulla poena sine praevia lege poenali. Τουτέστιν, κανένα έγκλημα δεν υφίσταται και καμιά ποινή δεν επιβάλλεται δίχως προηγούμενο νόμο που να καθορίζει επακριβώς ποια είναι η παραβατική συμπεριφορά και ποιες οι προβλεπόμενες τιμωρίες. Το να μιλάμε λοιπόν για τιμωρία δίχως να μιλήσουμε προηγουμένως για τον Νόμο, μου φαίνεται πρωθύστερο, σαν να βάζουμε τα άλογα πίσω απ’ το κάρο.

Αν αυτές οι αρχές εφαρμοσθούν τηρουμένων των αναλογιών σε μια σχέση M/s, τότε προκύπτει το συμπέρασμα πως ένας Κυρίαρχος ΔΕΝ νομιμοποιείται να τιμωρήσει τον υποτακτικό του από καπρίτσιο, επειδή νιώθει φαγούρα στην παλάμη ή έχει ζοχάδες, για να ξεσπάσει κάπου τα νεύρα του ή για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του, με το ίδιο σκεπτικό που ένας δικαστής δεν δικαιούται να καταδικάσει έναν αθώο επειδή έτσι του κάπνισε. Μακροπρόθεσμα μια τέτοια συμπεριφορά βλάπτει τον ίδιο τον Κυρίαρχο γιατί βαθμιαία τον απομυθοποιεί στα μάτια του εθελόδουλου, φθείρει την εικόνα του κι υποσκάπτει τα θεμέλια της κυριαρχίας του. Αν ο υποτακτικός αρχίσει να υποπτεύεται πως ο Αφέντης του είναι ένας κομπλεξικός σατράπης που ενεργεί αυθαίρετα κι όχι ο σοφός και δίκαιος δάσκαλος που νόμιζε, τότε η υποταγή του παύει να θεωρείται δεδομένη. Ακόμα και σε μια σχέση M/s η παρατεταμένη αδικία προκαλεί εξέγερση.

Επιπλέον κατά την γνώμη μου ο Κυρίαρχος δεν συνίσταται να τιμωρεί ένα σφάλμα του υποτακτικού του εάν αυτό συνέβη άπαξ, ακουσίως ή συμπτωματικώς. Η ορθή επανάληψη της πράξης, εν είδει έμπρακτης μεταμέλειας, είναι αρκετή διόρθωση του λάθους. Κυρίως δεν ενδείκνυται να τιμωρείται ο εθελόδουλος αναδρομικά για μια συμπεριφορά για την οποία δεν γνώριζε ή δεν είχε προειδοποιηθεί πως ήταν επιλήψιμη. Νόμος με αναδρομική ισχύ λογίζεται ως δικονομική ανωμαλία και μόνο κατ’ εξαίρεσιν γίνεται αποδεκτός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι εκ των υστέρων υποδείξεις ενδέχεται να είναι πιο αποτελεσματικές και κάθε υπόδειξη λειτουργεί στο μέλλον ως ένας νέος κανόνας.

Αντιθέτως ο εξουσιαστής όχι μόνο έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να τιμωρεί τον υποτακτικό όταν εκείνος παραβαίνει έναν ρητά εκφρασμένο κανόνα που ήδη γνωρίζει πως πρέπει να εφαρμόζει. Ακόμη καλύτερο είναι να γνωρίζουν αμφότεροι εκ των προτέρων όχι μόνον ποιες συμπεριφορές είναι απαγορευμένες αλλά και ποιες ακριβώς ποινές προβλέπονται για έλλειψη συμμόρφωσης. Τότε ο Νόμος δεσμεύει τόσο τον κυρίαρχο όσο και τον υποτακτικό: ο πρώτος υποχρεούται ως δικαστής να επιβάλλει την προβλεπόμενη ποινή κι ο δεύτερος, ως καταδικασμένος, δεν μπορεί παρά να την εκτίσει. Αυτόματος πιλότος.

Δρακόντεια μέτρα όμως δέον όπως αποφεύγονται. Η τιμωρία δεν πρέπει να είναι δυσανάλογη με την παράβαση, τα μέσα οφείλουν να βρίσκονται σε αντιστοιχία και αρμονία με τον σκοπό. Ο σκοπός, δηλαδή ο σωφρονισμός κι η συμμόρφωση δεν δικαιολογούν και δεν αγιάζουν κάθε μέσον που επιλέγεται. Ας μην ξεχνάμε πως αρχές όπως η επιείκεια, η αναγνώριση ελαφρυντικών, ακόμα κι η αμνήστευση, έχουν ενσωματωθεί σε κάθε έννομη τάξη.

Ερχόμαστε τώρα στα μέσα της τιμωρίας. Με θλίψη μου διαπιστώνω πως στην αντίληψη ορισμένων η τιμωρία ταυτίζεται με τον ξυλοδαρμό και την πρόκληση αφόρητου πόνου. Θα προσπαθήσω να εκφραστώ κομψά για να μην προσβάλλω κανέναν, αλλά δεν θα κρύψω την διαφωνία μου. Τέτοιες μέθοδοι μαρτυρούν αν μη τι άλλο περιορισμένη φαντασία, από παιδαγωγική κι εκπαιδευτική δε άποψη, έχουν στιγματιστεί ως αναχρονιστικές, αναποτελεσματικές, ενίοτε ακόμη και ως τραυματικές ψυχολογικά.

Αίφνης γεννιέται ένα ερώτημα: δεδομένου ότι πολλοί εθελόδουλοι είναι συνάμα και μαζοχιστές, είναι όντως τιμωρία γι’ αυτούς ο πόνος; Ίσως, αλλά μόνο αν υπερβαίνει κάθε ανεκτό όριο. Τότε όμως λίγο απέχουμε απ’ την βαρβαρότητα κι όσοι έχουν στοιχειώδη έστω γνώση νομικών θα ξέρουν πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις η συναίνεση του παθόντος δεν αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης, απλώς μετριάζει την ποινή. Νομίζω πως είναι προς το συμφέρον όλων ημών των εμπλεκομένων να διατηρήσουμε το BDSM αυστηρώς εντός των πλαισίων του νόμου και να μην δίνουμε λαβές για παρανοήσεις. Ο πόνος της τιμωρίας δεν πρέπει επ’ ουδενί να συγχέεται με τον πόνο που προκαλείται κατά την διάρκεια μιας συνεδρίας με σκοπό την αμοιβαία ηδονή. Είναι εξ ορισμού πόνος μη ηθελημένος, αλλιώς μιλάμε για παιχνίδι ρόλων.

Υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές δυνατότητες τιμωρίας. Η αφαίρεση ενός προνομίου ή μιας άνεσης, η στέρηση της ηδονής ή μιας διασκέδασης, η απαγόρευση μιας αγαπημένης συνήθειας ή απασχόλησης αποτελούν πιο αποτελεσματικές μεθόδους ακριβώς επειδή μπορούν να τύχουν καθολικής εφαρμογής σε μαζοχιστές και μη.

Βελτιώνεται ο υποτακτικός με την τιμωρία; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Κακά τα ψέματα. Συνήθως ο κυρίαρχος έχει λιγότερο υψιπετή κίνητρα κι επιδιώκει πιο πεζά και πρακτικά αποτελέσματα δηλαδή να μην επαναληφθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που τον ενοχλεί ή θεωρεί ανάρμοστη. Ακόμη κι αν το επιτύχει δεν το θεωρώ αρκετό. Η βελτίωση μιας προσωπικότητας είναι μια μακρόχρονη διαδικασία που έχει διττό χαρακτήρα: η εξάλειψη ενός ελαττώματος, μιας κακής συνήθειας, δεν επαρκεί αν δεν συνδυάζεται με μια θετική διαδικασία μετάγγισης γνώσεων, ενθάρρυνσης κι ανάπτυξης ταλέντων κι ικανοτήτων, τόνωσης της αυτοπεποίθησής του κλπ. Σ’ αυτή την εξέλιξη η τυπική συμμόρφωση με το γράμμα του Νόμου-Κανόνα είναι λιγότερο σημαντική από την κατανόηση του Πνεύματος του που επιτυγχάνεται με την Εσωτερίκευση. Το να πεισθεί ο υποτακτικός να εφαρμόσει έναν κανόνα, όχι από φόβο τιμωρίας, ούτε καν από επιθυμία να ικανοποιήσει τον κυρίαρχο, αλλά επειδή συνειδητοποιεί πως ο κανόνας αυτός είναι ωφέλιμος για την σχέση τους αλλά και για την δική του πρόοδο, είναι απείρως δυσκολότερη διαδικασία γιατί απευθύνεται στην λογική κι όχι στο θυμικό. Εδώ η τιμωρία μάλλον δεν βοηθά, η πειθώ κι η υπομονή καταφέρνουν πολύ περισσότερα.

Η θεώρηση αυτή μοιάζει κάπως ψυχρή κι αποστασιοποιημένη συναισθηματικά. Όντως είναι, μόνο που αυτό το θεωρώ προσόν αφού σκοπεύει ν’ απαλλάξει την τιμωρία από ξεσπάσματα οργής, ζήλιας, θυμού κι αυθαιρεσίας και να την βασίσει πάνω σ’ ένα πλαίσιο προσυμφωνημένων κανόνων που δεσμεύουν αμφότερα τα μέρη. Οπωσδήποτε επαναλαμβάνω πως πρόκειται για μια «αιρετική» προσέγγιση του γράφοντος αφού δεν αναγνωρίζει σε κανένα κυρίαρχο απόλυτο δικαίωμα τιμωρίας αλλά μόνο σχετικό κι επιπλέον επιβάλλει πολλούς περιορισμούς στην άσκησή του. Κατανοώ πως υπάρχουν διαφωνίες κι αντίθετες απόψεις τις οποίες διαβάζω προσεκτικά και σέβομαι.

 

Πολύ σωστό. Πού σε έκρυβαν εσένα;

 

Να γράψω ή να μην γράψω?
Ιδού η απορία.