τι Δεν είΝαι BDSM;

Αν μου επιτρέπετε μια παρέμβαση στην κουβέντα σας, και σημειώνοντας ότι, πράγματι, είναι δύο διαφορετικά στάδια αυτά που αναφέρετε, θα ήθελα να πω ότι έχω συναντήσει πολλές φορές μια άποψη, ότι με κάποιον τρόπο το Κ θα είναι εκείνο που θα κάνει το υ να αποδεχτεί την υποτακτικότητά του. Θεωρώ ότι όσα υ επιζητούν κάτι τέτοιο θα ταλαιπωρηθούν και θα ταλαιπωρήσουν.
Το Κ μπορεί να βοηθήσει το υ να αποδεχτεί, να του δείξει μέσα από τη δική του αποδοχή ότι αυτό που νιώθει δεν είναι "αφύσικο" ή "κακό" ή "ανώμαλο" ή "επικίνδυνο" ή ό,τι άλλο μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του. Η ίδια καθαυτή η αποδοχή όμως, έγκειται στο ίδιο το υ και τη δουλειά που είναι διατεθειμένο να κάνει με τον εαυτό του. Αυτή δεν είναι μια απόφαση που μπορεί να μετακυλήσει στο Κ. Και πώς θα το έκανε άλλωστε; Αν το ίδιο το υ δεν έχει αποδεχτεί ότι είναι υ, πώς θα δώσει συναίνεση;
Αυτή η απόφαση, αυτή η αποδοχή προηγείται οποιασδήποτε εκπαίδευσης από το Κ κι οποιασδήποτε προσαρμογής του υ. Είναι προφανές ότι στην πορεία θα υπάρξουν προβλήματα, ότι θα υπάρξουν αντιστάσεις και αντιδράσεις και δυσκολίες και θα χρειαστεί χρόνος και κάπου μπορεί να στραβώσει το πράγμα ή και όχι. Αυτή η διαδικασία του να γίνει κάποιο υ "υ του συγκεκριμένου Κ", όμως, προϋποθέτει ότι το υ έχει αποδεχτεί ότι είναι "υ του κανένα" και προτίθεται -κι άρα συναινεί- να προσπαθήσει να γίνει "υ του συγκεκριμένου Κ".

 

@lexy

Αν δεν αποδεχτώ τον εαυτόν μου, θεωρείτε ότι μπορώ να ακολουθήσω σε οτιδήποτε;

Προσωπικά, θεωρώ πως, όχι. Η αποδοχή είναι μια διαδικασία που καθοδηγείται από το κ. Από το συγκεκριμένο κ, και αναφέρεται στο συγκεκριμένο κ. Αυτό που γράφω όμως είναι πως, αν αρνούμαι την υποτακτικοτητα μου, αν δεν αποδεχτώ, σε χρήσιμο βαθμό τουλάχιστον, την ασυμμετρία απέναντι στο συγκεκριμενο κ, δεν μπορώ να ακολουθήσω. Δεν μπορώ να γίνω ουσιαστικά αυτό που θέλει. Άρα δεν εκπαιδευομαι.

 

Ίσως ακουστεί λίγο παράξενο αλλά bear with me για λίγο.

Ένα το "αποδέχομαι την υποτακτικοτητα" μου θα μπορούσε να δοθεί με μια εικόνα που ένα υ πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να δει αυτό που είναι να δει ώστε να το αποδεχτεί, πιστεύω ότι απλά δεν μπορεί να σηκώσει μόνο του αυτόν τον καθρέφτη.

Βγάζει καθόλου νόημα ή μπα;

 

να το ξεμπερδέψουμε    

σοβαρότερα:
η αποδοχή (η μη άρνηση) της υποτακτικότητας είναι ένα πράγμα. η «ταυτοποίηση» ας πούμε, του χαρακτηριστικού, η απενοχοποίησή του, η αποπολιτοκοποίησή του, η ιδιωτικότητά του κλπ. στη διαδικασία της αποδοχής ο ρόλος του κ ειναι καθοριστικός, του καθε κ ξεχωριστά, υ γινεται το υ απεναντι στο συγκεκριμενο κ. αν γινεται υ για τον εαυτόν του μπορεί να μιλάμε και για φετιχισμό, όχι για ασυμμετρία.
η εκπαίδευση, η προσαρμογή δηλαδή του υ στο κ είναι ένα άλλο πράγμα. πάνε χέρι χέρι αλλά είναι δυο διαφορετικά πράγματα. αν δεν πάρει απόφαση το υ οτι πρωτίστως θέλει να αρέσει στο κ δεν γίνεται προσαρμογή. κι αυτή η απόφαση δεν παίρνεται με διακόπτη, με βήματα παίρνεται, απέναντι σε συγκεκριμενο κ παίρνεται.

στο νήμα, στις τελευταίες σελίδες, συζητήθηκε αν «ειναι βδσμ» η άρνηση της υποτακτικότητας, η διαρκής επιφύλαξη, η υποτακτικότητα υπο όρους, με την μορφή της ελαστικής αποδοχής του «λάθους». επιμένω λοιπόν οτι δεν συμπεριλαμβάνεται στην ασυμμετρία η άρνηση της υποτακτικότητας, η ασυμμετρία ξεκινά απο την απενεχοποίηση της υποτακτικότητας και μετά.

 

Για μένα βγάζει, και θα το πάω ένα βήμα πέρα. Όχι μόνο νομίζω ότι δεν μπορεί να σηκώσει μόνο το τον καθρέφτη αυτό, για μένα - για την εμπειρία μου - η εικόνα καθαρίζει κάθε (ασύμμετρο) βήμα που γίνεται, υπό την καθοδήγηση του κ, όταν πρόκειται για άπειρο υ. Στην αρχή δεν υπάρχει καν πλήρης εικόνα, παρά μόνο σημεία που καθαρίζουν, μερική αποδοχή και μερική προσφορά. Βήματα, όχι μονοπάτι.
Σίγουρα όμως υπάρχουν άτομα για τα οποία η διαδικασία είναι διαφορετική.

Νομίζω επίσης ότι η συγκεκριμένη συζήτηση καλό θα ήταν να μεταφερθεί σε άλλο νήμα, δεν έχει να κάνει με το θέμα του παρόντος νήματος.

 

Δεν υποστηρίζω μωβ μου ότι θα το κάνει μόνο του. Καθοδηγείται, έγραψα, από το κ.

Αν μόνη μου όμως, δεν κοιταχτω στον καθρέφτη και δεν πω "ναι είμαι γυναίκα", όσο και να προσπαθεί κάποιος, αν εγώ δεν το αποδεχτώ, δουλειά δεν γίνεται.
Ελπίζω να έγινα κατανοητή  

 

Όχι πάντα.
Πολύ συχνά, είναι εξαιρετικά δύσκολη η προσαρμογή στις βουλές του νέου Κυρίου.

 

Ναι  

 

Ένα άλογο έχει από μόνο του την δυνατότητα να τρέχει, να πηδάει εμπόδια, να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις με τα πόδια και το κορμί του.

Χωρίς εκπαιδευτή δεν θα πηδούσε τα εμπόδια του στίβου και χωρίς ντρεσάζ δεν θα έκανε ποτέ του θαύματα.

 

Καλά, μην υπερβάλλουμε, απλά το να "υππεύει" κάποιος, θέλει τέχνη.

 

Γιατί ενοχές κι αμφιβολίες είναι στην καθημερινότητα αυτού που δεν το έχει βιώσει και πιθανόν να αρνηθεί την υποτακτικότητα που δεν έχει γνωρίσει δηλαδή την αναγνώριση της ανάγκης της υποτακτικότητας