"υποταγή με εσωτερικό κίνητρο"

Νομίζω ότι εγώ θα μπορούσα να σε επιβεβαιώσω ότι δεν σε διαβάζω επιφανειακά όπως υποπτεύεσαι για τον espimain αν χρειαστεί κάτι τέτοιο.
Και για αυτό θα χρειαστώ μία διευκρίνηση, αν δεν σου είναι φυσικά κόπος, σχετικά με την εξαίρεση της βίας ως σύνολο και όχι της ωμής όπως είχα διαβάσει αρχικά σε εκείνη την παρένθεση και αυτό γιατί η αναίρεση της βίας ως σύνολο μου μετατρέπει όλη εκείνη την πρόταση σε κάτι μη κατανοητό.

 

Υπηρετεί τον έρωτα της;

 

 

Πράγμα του οποίου δεν έχει δει φοβάμαι κάτι περισσότερο εγωιστικό αυτός ο πλανήτης.

 

Για μια στιγμή σκέφτηκα πως πιστεύετε ότι ο έρωτας, ως αποτέλεσμα της αναγνώρισης της Υπεροχής, αποτελεί το μόνο αποδεκτό κίνητρο υποταγής.
Από την άλλη βέβαια, δεν αναφέρετε ότι οδηγεί εκείνη στην επιθυμία υποταγής, αλλά εκείνον στην δυνατότητα επικυριαρχίας.

Να υποθέσω πως, εάν η απάντηση στον Διάβολο ήταν "από έρωτα", θα την έστελνε στα άδυτα της Κολάσεως;

 

Να σου πω κι εγώ την ίδια απορία έχω αλλά όσο πάλευα να τη διατυπώσω (το κεφάλι μου είναι νιανιά από τη δουλειά) με πρόλαβες και με έβγαλες και από τη δύσκολη θέση να βάλω το μυαλό μου σε τάξη.

 

Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα, είχα σε κάποιο βαθμό την αίσθηση πως επιχειρείς να ντρεσάρεις την πραγματικότητα έτσι που να στηρίξει-χωρέσει στη θεωρία. Λέω σε κάποιο βαθμό, διότι πχ το να γεννά η υπεροχή (σε οποιοδήποτε επίπεδο) τον έρωτα και εξ αυτού συνηθέστατα και κάποιας μορφής υποταγή είναι βαριάντα συχνότατη, σχεδόν κανόνας τόσο εντός όσο και εκτός bdsm.

Περί του τι συμβαίνει εντός bdsm έχω μια διαφορετική άποψη ή ακριβέστερα προτίμηση. Ισχυρίζομαι πως το να υποτάσσεται κάποιος λόγω έρωτος (ακόμα και αν αυτός γεννιέται από την υπεροχή) δεν είναι καλός οιωνός για την πορεία της σχέσης. Δημιουργεί προβλήματα συχνά δυσεπίλυτα. Κυριότερο εκ των οποίων είναι, ότι σε μια τέτοια περίπτωση ξεκινάς τη σχέση, τουλάχιστον στα μάτια της, πρώτα ως ερώμενος-εραστής και κατόπιν ως Κυρίαρχος και αυτή η σειρά είναι δύσκολο έως αδύνατο να ανατραπεί στην πορεία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κυριαρχία επί της ερωτευμένης γίνεται και είναι εύκολη, σχεδόν συβαριτική θα έλεγα. Δεν είναι του γούστου μου και προσπαθώ να την αποφεύγω όσο αυτό είναι δυνατόν.

Προσωπικά προτιμώ το αντίστροφο, το οποίο συμβαίνει σχεδόν πάντα. Τον έρωτα λόγω υποταγής. Με την πρώτη μπάτσα, όπως γλαφυρά έλεγε και μια πρώην φίλη που δεν βρίσκεται πια εδώ. Βέβαια το τι ακριβώς ερωτεύεται είναι μια άλλη ιστορία. Σε αυτήν την περίπτωση το όποιο εσωτερικό κίνητρο είναι υπαρκτό αλλά χρήσιμο μόνο ως αφορμή και αρχικός συνδετικός κρίκος. Από εκεί και μετά το πεδίο επιβολής της κυριαρχίας είναι μεγάλο και οπωσδήποτε εκτός της comfort zone της.

 

Μπααα...
Πάω πακέτο με τα κριτήριά μου και ό,τι και όσα αυτά συνεπάγονται..
Καλά, κακά, κουτσά, στραβά, κουλοκουτσόστραβα αυτές, τις όποιες, συνεπαγωγές προκαλούν σε δυνητικά αντιλαμβανόμενα -εξ αντανακλάσεως ή απευθείας- αυτό το σχήμα έχουν, αναλόγως τελεσφορούν ανεξαρτήτως δεικτών (kpi that is)...
Πα να πει πως κοκκινοσκουφίτσα ή Σταχάνοφ, το ίδιο μου κάνει. το ίδιο με απασχολούν, δηλαδή ουδόλως...

 

 

ένα ραψιματάκι θα το χρειαστεί η υλιστική θεωρία, γιατί της δόθηκε στο χέρι, σε φέτες.
  


επιθυμώ, εντελώς κυριαρχικά, να ξεκαθαρίσω, οτι οι υποτακτικές, αναγνωρίζουν, γιατί δεν τους αφήνω άλλο περιθώριο, την επάρκειά μου να μην τους αφήσω περιθώριο. για υπεροχή δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ, παρ' ότι είμαι αδιαφιλονίκητα υπέροχος.
αν καμμιά υποτακτική εντοπίσει σε μένα καμμιά υπεροχή, είμαι σχεδόν σίγουρος οτι την διαπιστώνει όχι σε σχέση με την ίδια, αλλά σε σχέση με ανταγωνιστές μου ή τρίτους παράγοντες, κυρίως.
ο ύστερα παραγώμενος έρωτας δεν είναι υπερβατικός, αλλά σχετίζεται με το κίνητρό της να αλληλεπιδράσει με όποιον αποκλείει τους ανταγωνιστές του και δεν αφήνει περιθώρια.
καθόλου δεν με δυσαρεστεί, ούτε με αγχώνει, που για να κυριαρχήσω χρειάζομαι λειτουργικά αντικείμενα κυριαρχίας, γιά να κάνουν αυτοβούλως και με επάρκεια όσα κάνουν για μένα, γιατί αλλιώς κουράζομαι. μου φαίνεται πολύ χρήσιμο να τους αρέσει αυτό που τους έχω πει να τους αρέσει.

δοκίμασα, με τα παραπάνω, να δομήσω στα γρήγορα, ένα σχήμα τακτοποιημένο, με τα κουτάκια του και τα στολίδια του, και δεν φαίνεται δύσκολο εγχείρημα.
έλαβα υπ' όψιν οτι ο πλάτωνας και ο αριστοτέλης δεν ήταν με κανένα τρόπο υλιστές, κι εξ αυτού ίσως φαντάζονταν υπερβατικούς κόσμους, εξιδανικευμένους, και προορισμούς, και τελολογίες· κι από έρωτα ξέραν, πιθανόν, την τύφλα τους. ούτε δόντια δεν ξέραν να μετράνε, αλλά είχαν ένα ψώνισμα να υπερέχουν, γενικώς και αορίστως.  

 

Τον θάψανε σε ένα πιάνο θαρρώ, τον μακαρίτη διγιότι ήντουνε παχιός...

Όπως ο Μάρξ δεν ήταν μαρξιστής, θαρρώ πως κι ο μαρκήσιος δεν ήντουνε λιμπερτίνος για τους ίδιους κατ΄ αναλογία λόγους, που αφορούν σε διαφορετικούς λόγους για τον καθένα τους...
Και των δυονώνανε το έργο όμως έχει εξαιρετική σημασία και συνεισφορά, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για φίλους ή πολέμιους.

Τα ποινικά αδικήματα τση εποχής δεν δικάζονταν με σημερινές προσεγγίσεις και πρακτικές, αλλιώς θα τον είχαν ντουφεκίσει στο δικαστήριο απ' οξω, όταν κλπ κλπ...
Διγιότι αν ήταν κανάς χλεμπονιάρης θα τον είχαν κάνει κομμάτια και θάπαιζε κι η μπάντα... Και σήμερα ισχύει, αλλά για άλλους λόγους, o tempora o mores...
(Με το σκεπτικό πως οποιοσδήποτε ένθερμος κοινοβουλευτικά δημοκράτης σήμερα, στην αρχαία Αθηναϊκή δημο-κρατία ούτε στραγγαλισμό ούτε εξορία δεν θα άξιζε, θα τον είχαν για σόου εις επετείους, εορτάς και τελετάς, όταν δεν θάταν δείγμα μαλάκα στο τελωνείο, για να μη κολλήσουν και τίποτας οι άνθρωποι)...

Το ότι κάθησε κι έγραψε ό,τι έγραψε, μαγκιά του και καμποϊλίκι του, [μου/σου] αρέσουν, δεν [μου/σου] αρέσουν, αποτύπωσε αυτά που ήθελε και η συνδρομή των γραπτών του έχει τη θέση και τη σημασία της για τους μελετητές, και όχι μόνο, από κάθε άποψη...
(Γενικά με τα βιβλία έχω ένα πολύ σαδιστικό "θεματάκι" με τση ανθρώποι που τα καίνε, από Επίσκοπο ως Χαλίφη κι από Χίτλερ έως Μάο, αδιακρίτως και συλλήβδην, ευχαρίστως θα υπερασπιζόμουν την βλιοβλιοθήκη του Βατικανού κι ας μ' έλεγαν και γκρουπούσκουλο του Παπισμού).

Φυσιοκρατικός κατεξοχήν, χεσμένη την είχε και την κυριαρχία και την υποταγή με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωπες σήμερα, μηδενός μας εξαιρουμένου.

Έχει πλάκα που η αναδυόμενη τον 20ό αιώνα ψυχολοζί, δεν ψώνισε τίπουτας από την αρχαία ελληνική γραμματεία για να ονοματίσει την εν λόγω συμπεριφορά, ο "διαφωτισμός" την προτιμούσε πάντα την πραμάτεια μας, αλλά το όνομα του μαρκήσιου ήταν ευπώλητο διάολε, για να μη πω πως παρείχε πιασιάρικο άλλοθι του χουμ ιτ μέι κονσέρν (λέω εγώ)...

Ιιιι, τώρα..! Ή δεν διάβασες ζουμερά ό,τι έχω γράψει στο νήμα ή περί άλλα τυρβάζεις...
Μεταξύ μας, παίρνοντας υπόψη τις φωτό που ανάρτησες τελευταίως, και πολύ καλά κάνεις...

 

Νομίζω ότι η διάκριση της βίας σε ωμή ή λιγότερο ωμή είναι ελάσσονος σημασίας εφόσον αναφερόμαστε σε κατισχυτική βία. Ο βαθμός της βιαιότητας παραλλάσσει μάλλον από τον βαθμό της αντίστασης που θα αντιμετωπίσει ο δια της βίας επιβαλλόμενος. Επειδή ωστόσο είναι συχνή η ταύτιση της αλγολαγνικής "βίας" εντός συσχέτισης, με την κατισχυτική βία (πέραν κάθε συσχέτισης) καλόν είναι να μην συγχέονται. Στη σαδική θεώρηση η κατίσχυση ΚΑΙ δια της βίας είναι προτάσσεται ως θεμιτή αλλά όχι ως αποκλειστικό μέσο κατίσχυσης.

Πριν λίγο καιρό απαντώντας κάπου αλλού είχα γράψει το ακόλουθο:

"Ο Σαδισμός είναι κάτι τελείως διάφορο της Βίας. Η βία μπορεί να αποτελέσει μέσο Κυριαρχίας αλλά δεν είναι το μόνο. Επιπλέον η βία δεν συνεπάγεται την Κυριαρχία ούτε και η Κυριαρχία τη βία απολύτως. Το πραγματικό κίνητρο του Σαδιστή δεν είναι ούτε καν η Κυριαρχία, η οποία αποτελεί κι αυτή μέσο για την Ελευθερία."

Φαντάζομαι είναι κατανοητό, πως ο Ολλανδός δουλέμπορος του 18ου αιώνα στην Σιέρα Λεόνε δεν ήταν Λιμπερτίνος,, οπαδός της σαδικής θεώρησης αλλά επιχειρηματίας...

Ελπίζω να απάντησα στο ερώτημά σου.

 

Όχι, εκείνη υπηρετεί τον Κυρίαρχο. Το γράφω πολύ καθαρά, ότι ο έρωτας είναι το κίνητρο της ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ, και επ αυτού αν ο άλλος είναι Κ και θέλει να επικυριαρχήσει θα την καθυποτάξει. Και αυτό θα της προκύψει ακόμη και να δεν έχει δει τις 50 αποχρώσεις του γκρι ή δεν έχει nickname στο greekbdsmcommunity...
Ο έρως της αποδίδεται σε εκείνον που τον προκάλεσε και αυτός εφόσον την κυριαρχεί τον χρησιμοποιεί, δεν τον υπηρετεί ουδόλως...

Σημείωση: ναι είναι αήθης και χρηστικός και εκμεταλλευτής και pkayer και λιμπερτίνος και καθίκι του κερατά... Καμία αντίρρηση...

 

Λεπτές διακρίσεις που στην ουσία πατούν στο ίδιο γεγονός. Μπορούν να συζητηθούν εκτενέστερα σε δεύτερο χρόνο νομίζω. Θα τονίσω ωστόσο, πως η υπεροχή του Κυρίαρχου ουδέποτε αναγνωρίζεται μακράν της ουσίας της ακόμη και από την πλέον ανυποψίαστη. Με άλλα λόγια ο Κυρίαρχος δεν θα προσποιηθεί κάτι διάφορο αυτού που είναι στην προσσέγγιση, και συνεπώς θα εκτιμηθεί ωσαύτως εξ αρχής... Επιπλέον, στην πρώτη περίπτωση μπορεί να κυριαρχηθεί και η απολύτως μη υποψιασμένη το οποίο εγώ βρίσκω εξόχως ηδονικότερο...