"υποταγή με εσωτερικό κίνητρο"

Αγαπητέ μου φίλε, νομίζω σε συνεπήρε η παραβολή... Ο Διάβολος κρίνει τις υποτακτικές κι αυτές δικαιολογούν (νομιμοποιούν τρόπον τινά) την υποταγή τους προτάσσοντας εσωτερικό κίνητρο. Το ερώτημα είναι αν το εσωτερικό κίνητρο αθωώνει (νομιμοποιεί ή έτι περισσότερο καταργεί την υποταγή); Αν ο "Διάβολος" της παραβολής είναι ο εν ζωή Κυρίαρχος, ο οποίος ανακαλύπτει εσωτερικό κίνητρο στην προθύμως υποτασσόμενη, αποδέχεται την υποταγή ή την θεωρεί ακυρωθείσα εκ του κινήτρου;

 

Ως δαίμων καλοδεχούμενος, αλλά σε αυτό το νήμα άλλος είναι ο "Διάβολος" και ζει την Κόλαση του ...

 

Δεν ειμαι μέσα στο μυαλό σας αγαπητέ γιαυτό και ρωτάω. Η δική μου λογική μπορεί να διαφέρει από τη δική σας. Επίσης το όλο κονσεπτ της κολασης και του διαβόλου δεν είναι καθόλου λογικό στο δικό μου το μυαλό. Ούτε ως παραβολη.

Όλα εδώ είναι, ότι κάνουμε εδώ στη ζωή. Ποιος θα μας κρίνει; Μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός εάν είμαστε τυχεροί. Αλλιώς θα κριθουμε από αυτούς που θα αφήσουμε πίσω μας που μπορεί να καταστρέψουμε στην πορεία μας είτε από βλακεία είτε από πρόθεση.

Edit. Έχω τις θεωρίες μου πάντως σχετικά με την παραπάνω πρόταση κι εάν το έχω πιάσει σωστά δεν συμφωνώ. Εκτός κι αν υποτακτικός γεννιέσαι δε γίνεσαι, οπότε για ποια επιλογή και κίνητρο να μιλήσουμε;

 

Δεν αμφιβάλλω ότι έχετε τις θεωρίες σας, αλλά καλόν είναι να τις εκθέσετε κιόλας. Πριν από αυτό, θα σας δώσω ένα επιπλέον στοιχείο, που ίσως σας διαφεύγει:
κανείς δεν γεννιέται υποτακτικός και ΟΛΟΙ μπορεί να υποταχθούν όταν συντρέχουν οι κατάλληλες συνθήκες...
Η υποταγή δεν είναι αυθύπαρκτη αλλά αμιγώς ΕΠΑΓΟΜΕΝΗ κατάσταση. Μήπως αυτό το στοιχείο σας βοηθά;

 

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

 

Συνάγω ότι εκτιμάς δεόντως την πρόθυμον υποταγή...  

 

Λέω εγώ τώρα ...
Εσωτερικό κίνητρο δεν ξέρω τι σημαίνει, τι είναι, από πού προκύπτει ή εκπορεύεται...
Αντιλαμβάνομαι όμως πως το υπό του ποιητού συμφραζόμενον, έχει να κάνει με την εκδήλωση κάτι τις, που μπορεί να υπάρχει στις εγγραφές μας (γονιδιακά πράματα είν' αυτά και ζόρικα), που με τη σειρά τους σμιλεύτηκαν στο περβάλλον μας (κανείς δεν ξέρει, δεν τόβρε και δεν τό' πε ακόμα το πώς και το γιατί, κάποιες "καλότατες" προσεγγίσεις υπάρχουν βέβαια)...

Άντε λοιπόν και ισχύει ως έχει...
Και μας βγαίνει το κάτι τις, καταπώς μας βγαίνει...
Ως ανάγκη εκπλήρωσης του φαντασιακού μας, ως ανάγκη εξισορρόπησης στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο, ως αποτέλεσμα στανικής υποδοχής ερεθισμάτων στο όποιο πεδίο καθ' οιονδήποτε τρόπο, ως εν κενώ παρουσίας τους που εδράζεται στο άλογον, δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω, θα μπορούσα ίσως να το προσεγγίσω με τα όποια εργαλεία και μέσα έχω στη διάθεσή μου την όποια δεδομένη στιγμή.

Φαίνεται όμως πως σίγουρα τα παραπάνω αποτελούν γνωστό θέμα για τον νηματοθέτη, από την στιγμή που, ανεξάρτητα από τις όποιες συνιστώσες του "εσωτερικού κινήτρου" (διάβαζε ιδεολογικοποίηση των αιτίων/αφορμών/ερεθισμάτων), το κριτήριο εκφράζεται από την κατ' εξοχήν συσσωμάτωση ενοχών στο "πρόσωπο" ενός ανθρωπίνου κατασκευάσματος, δηλ. του υπερβατικού και συμβολικού όντος που το λέμε διάβολο, και μάλιστα με κριτήρια που το ίδιο "ον" θέτει, δηλαδή ο ίδιος μας ο εαυτός όπως εκφράζεται -μας αρέσει, δεν μας αρέσει- στο κοινωνικό γίγνεσθαι, που απονευρωμένα αποδεχόμαστε, to cut the long story short- από φόοοοβοο!

Εεεε, από κει και μετά όλα γίνονται εύκολα, από δω τα χάπατα κι από 'κεί οι καριολοπιπίτσες τα παλιοσφουγγαροπούτανα τα κακά-κορίτσα-που-παν'-παντού τα ανθυπουτανοτσουλίδια, αποστερημένα προσήμου και στίγματος.
Υπάρχουν βεβαίως και οι άλλες οι μουλωχτές, που θα τροφοδοτούν αενάως την δεξαμενή των προηγουμένωνανε ανακυκλώνοντας το επέχον θέση αυτοεκπληρούμενης προφητείας σκηνικού κλπ κλπ...

Oh quel cul t'as, mon cherie...

Εξαιρετική διαφήμιση, chapeau..!

 

Τι καταλαβαίνω ότι πάνε να περάσετε από το κείμενο;

Η πρώτη πιο obvious παρατήρηση αφορά στο "εσωτερικό κίνητρο". Ή πιο απλοϊκά θέλω να υποταχθώ γιατί είμαι χοντρή/άσκημη/ενοχικία κουλουπου οπότε ασχολούμαι με το bdsm μπας και βρω κι εγώ το φως μου βρε αδελφέ!
Γνώμη μου; Είναι μεγάλο ευκολάκι να κολλάμε ένα χαρακτηριστικό σε κάθε άνθρωπο και να τον χωρίζουμε σε κατηγορίες τέτοιου τύπου και δεν σας έχω κόψει για άνθρωπο που του αρέσουν τα ευκολάκια.

Η δεύτερη και πιο sinister παρατήρηση που νομίζω ότι θέλετε να περάσετε με το κείμενο είναι ότι η υποταγή η οποιά θα δωθεί με επιλογή είναι γιαλαντζί υποταγή. Και με αυτό-εάν το έπιασα καλά- είναι που διαφωνώ ως επί το πλείστον.
Εξού και οι διευκρινηστικές ερωτήσεις από μέρους μου. μετά λοιπόν την απάντησή σας παρακάτω η γνώμη μου είνει ότι:

Αφού λοιπόν ο υποτακτικός ή ο σκλάβος δεν γεννιέται υποτακτικός ή σκλάβος και το skill -if you will- είναι επίκτητο, άρα αποτελεί εκ των πραγμάτων επιλογή.

Η θεωρία μου λοιπόν: Ο υποτακτικός/η ή ακόμα περισσότερο ο σκλάβος/α στο bdsm εκ των πραγμάτων αποτελούν μία σύμβαση.
Εγώ επιλέγω να υποταχθώ κι ο Κ μου επιλέγει να με υποτάξει, μέσα στο D/s βέβαια οι επιλογές του υ περιορίζονται ή εξαλείφονται αναλόγως τα γούστα του Κ. Same rules (more or less) apply όταν τελικά τα σπάσουμε και ο καθένας πάρει τον δρόμο του.
Την αρχική επιλογή την κάναμε και οι δύο όμως, δεν με αγόρασε σε σκλαβοπάζαρο ούτε με άρπαξε από το μαλλί και με ανάγκασε να υποταχθώ σε φάση "me Tarzan you Jane", μιλάμε για BDSM δυτικού κόσμου εν έτει 2018 έτσι;

 

Υπάρχει και υποταγή χωρίς εσωτερικο κίνητρο ?

 

Υπάρχει άλλωστε και τίποτα χωρίς γενεσιουργό αιτία;

 

Η, του έρωτα, φανταζομαι...

 

Ενδεχομένως , αλλά αυτή δεν είναι συνειδητή υποταγή από την στιγμή που έχει το ''άλλοθι '' του ερωτα ...