"υποταγή με εσωτερικό κίνητρο"

Όποιος καεί απ' τα θέλω του,
ψάχνει τι να φυσήξει...
Νιώστε το π' σας έκατσε,
μη ψάχνετε για βρύση...

(Δημώδες)

 

Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που σε περιεχόμενο νήματος χάνω έτσι τραγικά το τόπι... Εχω παρακολουθήσει δύσκολες νοηματικά/νοηματοδοτικά συζητήσεις του forum, είχα μια ενδιαφέρουσα, ψιλοπερίπλοκη συνδιαλλαγή στο παρελθόν με τον @tithon, απολαμβάνω τη σιβυλλική γραφή του @cadpmpc, αλλά οι έννοιες που αποτελούν αντικείμενο αυτού του νήματος με έχουν οδηγήσει σε αντιληπτικό αδιέξοδο .

Τι ορίζεται ως συνειδητό κίνητρο και τι "εσωτερικό" και ποια είναι τα χαρακτηριστικά που τα θέτουν σε σχήμα αντιθετικού ζεύγους? Παρακαλώ εξηγήστε, αν υφίσταται η ευγενής καλοσύνη κάποιου Σαμαρειτικού μέλους, ούτως ώστε να μπορέσω να παρακολουθήσω και να επιχειρήσω να κατανοήσω τον προβληματισμό εκάστους μέλους που νιώθει την ανάγκη να ερμηνεύσει με τη σειρά του το νηματοθέτη.

Το μόνο βέβαιο που έχω συναγάγει μέχρι στιγμής είναι η γοητευτική ομοιότητα της υποταγής σε BDSM επίπεδο με την αντίστοιχη υποταγή των μοναχών-υποτακτικών στον ηγούμενο, με όλη τη συστηματική, εσωτερικοποιημένη και εξωτερικοποιημένη προσπάθεια να πορευθούν σε αυτό το μονοπάτι οι εμπλεκόμενοι σε αμφότερες τις περιπτώσεις.

 

Δυτικούρες...

 

Νομίζω ότι το νόημα πίσω από την παραβολή του νηματοθέτη είναι απλό:

Κορίτσι μου ξέρεις γιατί είσαι υποτακτική; Πέρασε στην κόλασή μου. Το κίνητρο είναι αδιάφορο αν είναι συνειδητοποιημένο από τη μεριά σου καθότι στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα μετράει και αν δεν το πας το γράμμα από κάποια εσωτερική σου ανάγκη, αδιάφορο ποια είναι αυτή, τότε δεν πρόκειται ποτέ σου να το πας.

 

Αντιλαμβανόμενο 1.
Το συνειδητοποιημένο κίνητρο είναι η προβολή του θέματος.
Τα κριτήρια που διαμορφώνουν την συνειδητότητα είναι η ουσία.

Αντιλαμβανόμενο 2.
Το συνειδητοποιημένο κίνητρο είναι η ουσία του θέματος.
Τα κριτήρια που διαμορφώνουν την συνειδητότητα είναι η προβολή του.

Οπότε:
Α.
Το (1) ή το (2)..?

Β.
Είναι δική σου η "κόλαση" ή δική της..?

 

είναι, δηλαδή, ζητούμενο του νήματος να ονομάσουμε πολιτικά ορθά και βουλησιαρχικά, ως «συνειδητή επιλογή», την αποδοχή των χαρακτηριστικών μας;

 

Έτσι φαίνεται...
Από το "εγώ ειμι κύριος ο θεός σου, ουκ έσονταί σοι έτεροι κλπ κλπ" μέχρι το "(ι)ένα είν' το κόμμα" και το ...αν τα βλιβλία στη βλιοβλιοθήκη λεν ό,τι λέει το Κοράνι ή αν διαφωνούν με ό,τι λέει, και στις δυο περιπτώσεις τα βάνουμε φόκο κι ησυχάζουμε..!

 

Τι εννοείτε; Μπορεί να υπάρχει και ασυνείδητη αποδοχή των χαρακτηριστκών μας; Να αποδέχομαι π.χ. εγώ ασυνείδητα ότι είμαι ξανθιά ή φιλοχρήματη ενώ δεν έχω συνείδηση κανενός εκ των δύο χαρακτηριστκών; Μήπως εννοείτε "ανερμήνευτη αποδοχή" δλδ. αποδοχή χωρίς καμμία ερμηνεία να την στηρίζει;

 

χάνω ένα βήμα, ή άλμα. ανάμεσα στην «συνειδητή επιλογή» και στην «ασυνείδητη αποδοχή». είναι τυπογραφικό; διαβάσατε «συνειδητή αποδοχή» ή πρέπει να διαβάσω «ασύνειδη επιλογή»;

 

❤️❤️

 

Μήπως δεν διαβάσατε το παράδειγμα ή μήπως ήταν ατυχές; Θεωρώ τα Ελληνικά εύκολη γλώσσα.

Πάμε πάλι λοιπόν:

Υπάρχει αποδοχή χ α ρ α κ τ η ρ ι σ τ ι κ ο ύ μου που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ συνειδητή; Μπορώ δηλαδή να αποδεχτώ κάτι που έχω, χωρίς να ξέρω ότι το έχω;

Υπάρχει και τρίτη κατάσταση για μια αποδοχή ή μπορεί να είναι μόνον συνειδητή ή ασυνείδητη;

 

στην ερώτησή μου για το ζητούμενο του νήματος δεν εισήγαγα διάκριση μεταξύ συνειδητής ή μη συνειδητής αποδοχής.
καίτοι είναι ενδιαφέρον το ερώτημα σας περί αποδοχής που μπορεί να είναι συνειδητοποιημένη ή συνειδητή ή ασύνειδη, δεν σχετίζεται με το δικό μου ερώτημα αν η αποδοχή χρειάζεται να μετονομάζεται σε επιλογή συνειδητή, ή, εκτατικά, αν προϋποθέτει βούληση.

αν ζητούμενο του νήματος είναι να διευκρινιστεί η ανάγκη ή το καθήκον συνειδητής ή μη, τεκμηριωμένης, διαπίστωσης και αποδοχής χαρακτηριστικών ή αναστολών, όπως υποπτεύομαι, θα προσανατολιστώ επαρκέστερα στο νήμα.