υπο-αγγίγματα...

Κάποια ταξίδια τα πηγαίναμε μαζί, κάποια μόνος του. Στο πρώτο μου έφερε το δώρο που αυτός επέλεξε. Στο δεύτερο με ρώτησε. Απάντησα μια σοκολάτα.
Έρχεται με το καλό πίσω τον υποδεχομαι, φιλιά αγκαλιές, κουβέντες. Κάποια στιγμή τον ρωτάω "που είναι η σοκολάτα μου?" "Εκεί" μου απαντά δείχνοντας μου το πιο χαμηλό ντουλάπι. Το ανοίγει και ήταν στον τελευταίο πάτο του ντουλαπιου.......ταυτόχρονα μου λέει ακριβώς πως θα την πάρω. Μουτρακια πεισματακια εγώ "όχι" του λέω "εντάξει" μου απαντά με φυσικότητα και κλείνει το ντουλάπι.......Μα έλα που εμένα με έτρωγε μέσα μου.... Μετά από λίγες μέρες κουναμενη συναμενη του λέω "θέλω τη σοκολάτα μου!". Ανέκφραστος μου λέει "εντάξει" πάω να πιάσω τη σοκολάτα μου όπως είπε....σύμφωνα με τις οδηγίες του......ανοίγω ντουλάπι.....ψάχνω ντουλάπι......πουθενά η σοκολάτα μου!!. "Που είναι η σοκολάτα μου?" Τον ρωτάω.
-Ποιά σοκολάτα?
-Η σοκολάτα που μου έφερες!
- Η σοκολάτα που σου πρόσφερα..... Άργησες την έφαγα.
Μετά τη πρώτη έκπληξη έσκασα στα γέλια και αυτός μαζί.. 
Μετά κατάλαβα  

 

Λένε πως η εμπιστοσύνη είναι δύσκολη.
Χα!
Η αποδοχή να δεις...
Να αποδέχεσαι τα δύσκολα...
Αυτά που σε πονάνε...
Αυτά που δεν σου αρέσουν...
Αυτά που πάνε κόντρα με ότι ήσουν ως τώρα...
Αυτά που σε ζορίζουν....
Να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι.
Χωρίς όρους.
Να αποδέχεσαι τις αποφάσεις Του.

Αποδοχή, κάποτε μπορεί να σε τρομάζει κιόλας.
Αποδοχή, πως δεν σου επιτρέπονται πολλά.
Αποδοχή, πως όσα σου επιτρέπονται είναι "δώρα".
Αποδοχή, πως δεν μπορείς να αντιδράς όπως σου γουστάρει.
Αποδοχή, πως δεν έχεις κανέναν έλεγχο πουθενά.
Αποδοχή, πως Του ανήκουν όλα και δεν σου ανήκει τίποτα.

Σαν ο καρπός ενός δέντρου με σκληρό κέλυφος.
Θα παιδευτεις να το σπάσεις.
Θα το παλέψεις με τα χέρια, θα το σφίξεις με τα δόντια, ίσως πάρεις και μια πέτρα και αρχίσεις να το κοπανάς.
Μα όταν τελικά το σπάσεις θα καταλάβεις πως άξιζε τον κόπο.
Γιατί εισαι εκεί που θέλεις να είσαι με όλη σου την ψυχή.

Μετά γαλήνη...
παράδοση....
Ανήκεις.

 

- Ας μείνουμε φίλοι και ας κρατήσουμε τις καλές στιγμές.
-...............................

ΗΜΈΡΑ 1η
Φίλοι?
Μου είπε να μείνουμε φίλοι!!
Τι να απαντήσω τώρα που έχω καταπιεί τη γλώσσα μου?
Και τώρα τέλος?
Θα είμαστε δύο ξένοί?
Όχι όχι δεν γίνεται!
Δεν θέλω.... (κλάμα γοερό)
Μα γιατί δεν μπορεί να με καταλάβει....
Τι ζήτησα....
Ένα πράγμα μόνο... Ένα....
Δεν έχω πει όχι σε τίποτα
Δεν έφερα αντίρρηση πουθενά
Πάντα κάνω ό,τι μου ζητήσει
Μόνο αυτό δεν μπορώ...
Δεν μπορώ...
Τόσο σημαντικό είναι?
Γιατί δεν με καταλαβαίνει....


(αργότερα)
Εντάξει!
Δεν πειράζει!
Θα το ξεπεράσω κι αυτό.
Πρώτη φορά δεν είναι που χωρίζω.
Θα μού περάσει.
Θα λυπηθώ λίγες μέρές και μετά θα είμαι μια χαρά, σε λίγο καιρό δεν θα θυμάμαι τίποτα.
Σιγά.... πρωταρα είμαι?
Ναι ναι!
Θα μού περάσει!
Και θα βρω άλλον!
Σύντομα κιόλας!
Σιγά που θα σκάσω!
Μάλλον όχι σύντομα.
Αργότερα.
Δεν με κυνηγάει κανείς.
Θα πενθησω με την ησυχία μου πρώτα και μετά.
Μα δεν θέλω άλλον... αυτόν θέλω...
Σκάσε! δε θέλω δράματα!
Έχεις περάσει και χειρότερα!
Σε λίγες μέρες θα είσαι μια χαρά!

Μα γιατί κλαίω τώρα....
Πόσα χρόνια έχω να κλάψω?

Δηλαδή δεν θα στείλω αναφορά σήμερα?
Ούτε ποτέ ξανά?
Τελείωσαν όλα?

ΗΜΈΡΑ 2η
Πως θα πάω για δουλειά έτσι όπως είμαι....
Πωπω! Τα μάτια μου είναι πρησμένα!!
Τι θά' πω αν με ρωτήσουν?
Θα πω πως φταίει η αλλεργία της άνοιξης.
Πώς με έχει πιάσει φαγούρα στα μάτια και για αυτό πρηστηκαν.
Ευτυχώς πόυ είναι Απρίλης.

Συγκεντρώσου στη δουλειά σου και ΜΗΝ τον σκέφτεσαι, γιατί θα σε πιάσουν πάλι τα κλάματα και θα γίνεις ρόμπα.

Ούτε ένα μήνυμα δεν μου έστειλε....
Δεν τον νοιάζει για μένα?
Αφού ξέρει πως νιώθω....
Δεν ενδιαφέρεται να δει πως είμαι?
Ωραίος φίλος!
Έτσι κάνουν οι φίλοι?
Ωραία! Ούτε εμένα με νοιάζει!
Καθόλου!

Μου λείπει ρε γαμωτο....
Μα είναι πολύ βλακεία να χωρίσουμε για αυτόν τον λόγο....
Τόσο σημαντικό είναι για εκείνον?
Τόσο σημαντικό που δεν τον νοιάζει να με χάσει?
Δεν του λείπω καθόλου?
Μέ σκέφτεται άραγε?
Μπα... Σιγά μη με σκέφτεται...
Αφού δεν του κάνω....
ΜΑ ΓΙΑΤΊ ΠΟΝΆΕΙ ΤΌΣΟ???

ΗΜΈΡΑ 3η
Σήμερα λογικά πρέπει να είμαι καλύτερα!
Σκατα...... Σκατα είμαι...
Εγώ φταίω....
Δεν κάνω για υποτακτική...
Δεν είμαι αρκετά καλή για εκείνον...
Στο ζόρι τα παράτησα...
Αμ τι νόμιζες κουκλίτσα μου?
Πώς είναι παραμυθάκι?
Τον απογοήτευσα σίγουρα...
Κι εκείνος με εμπιστεύθηκε...
Και εγώ στα ζόρικα λακισα....
Κι αν νομίζει πως φταίει αυτός?
Πώς δεν είναι καλός Κυρίαρχος?
Πώς απέτυχε?
Όχι όχι! Αυτό δεν είναι αλήθεια!
Εκείνος είναι πολύ καλός!
Απλώς.... εγώ δεν είμαι αρκετά καλή...
Εγώ φταίω....
Μήπως να του στείλω μήνυμα?
Να του πω πως δεν φταίει εκείνος!
Εγώ φταίω!
Εκείνος όμως δεν έστειλε ένα μήνυμα να δει αν είμαι καλά....
Δεν του στέλνω τίποτα!
Μην τολμήσεις να κλάψεις! ΜΗΝ!
Δεν μπορώ....
Μου λείπει.....

ΗΜΈΡΑ 4η
Δεν το αντέχω άλλο!
Αντί να περνάει πονάει περισσότερο!
Θα του στείλω μήνυμα!
Θα τον παρακαλέσω να με δεχτεί πίσω.
Κι αν δεν θέλει?
Κι αν δεν με θέλει πια?
Κι αν πει Όχι?
Θα το ρισκάρω.
Θέμα εγωισμού δεν τίθεται, δεν υπάρχει καν , ούτε θέμα ντροπής.
Αφού ήταν (πονάει ο παρατατικος) ο Κύριος *μου*, ξέρει τα πάντα για μένα, του έχω προσφέρει το γυμνό κορμί και τη γυμνή ψυχή μου.
Θα του στείλω Καλημέρα πρώτα κι αν απαντήσει του λέω και τα υπόλοιπα.
- Καλημέρα Κύριε, τι κάνετε?
(Δεν μου απαντάει... δε θέλει ούτε Καλημέρα να μου πει....)
- Καλημέρα Ιόλη.
(Πολύ κοφτά μου απάντησε.... Δεν είναι καλό σημάδι....)
- Μπορώ να έχω άλλη μια ευκαιρία Κύριε σας παρακαλώ?
Δεσμεύομαι να το βουλώσω και να κάνω ό,τι ζητήσατε.
- Δεκτή η παράκληση σου, μπορείς να επιστρέψεις στη θέση σου.
(ΔΈΧΤΗΚΕ!!! ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙ!!!)
- Ευχαριστώ πολύ Κύριε!!

 

Αυτή η υπέροχη αίσθηση ότι ανήκεις.
Σαν να σφραγίζει αυτή την τρύπα στην ψυχή σου που μπάζει φόβους, ανασφάλειες, θλίψη, ενοχές.
Που κανενός άλλου είδους σχέση δεν μπορεί να την γεμίσει.
Τα διαχειρίζεται πλέον όλα Άλλος,
καλύτερα από σένα.
Ευτυχία..
Πληρότητα.
Ισορροπία.

 

Αν και η αποδοχή είναι μια, οι δρόμοι προς αυτήν πιστεύω είναι πολλοί.
Το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει το κάθε υποτακτικό άτομο, έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του, τις αντιστάσεις του και τον μαζοχισμό του.
Κάποιοι φτάνουν εκεί με πολύ δράμα και ψυχικό κόστος, κάποιοι μέσα από ορθολογιστική σκέψη, κάποιοι πάνε από το μονοπάτι του αλτρουισμου και κάποιοι ψάχνουν τρόπους να την κατακτήσουν ακόμα και ευχάριστα.
("Αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, κάτσε και απόλαυσε τον" ένα πράμα  )
Άπειρες οι δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου.

υ.γ βασικά παίζει να περνάς και από όλους τους δρόμους για να φτάσεις στο επιθυμητό.

 

Αλτρουισμού; Δηλαδή;

 

Έμαθα...
...να μην είμαι απόλυτη.
...πως το να έχω δίκιο δεν μου είναι τόσο χρήσιμο όσο νόμιζα.
...πως δεν χρειάζεται να εφευρίσκω την καλύτερη ατάκα, ούτε να έχω την τελευταία λέξη.
...να παραδίδω και να παραδίνομαι.
...πόσο απολαυστικό είναι να σε χρησιμοποιούν.
...την πραότητα και την ισορροπία που σου προσφέρει η υποταγή, γλυκαίνουν τα μέσα σου.
...πως αφαιρώντας από αυτά που νόμιζες πως ήσουν τελικά προσθέτεις.
...να αγαπώ τη γύμνια μου.
...πως όταν ο οργασμός σου είναι δική Του υπόθεση, χωρίς να ξέρεις το πως, το πότε και το αν , είναι πολύ καλύτερος.
...πως έχω μια ταυτότητα με πολλές ιδιότητες, αυτή που μου ορίζει Εκείνος
...πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος, ο τρόπος Του.

 

Βυθίζομαι, όμορφα.... ήρεμα..... σε αυτόν, στην υποταγή...
Κάθε φορά που αντιστέκομαι είναι σαν να κλωτσαω και ανεβαίνω πανικόβλητη στον αφρό. Νομίζω θα πάρω αέρα αλλά πνίγομαι......
Βυθισμένη είμαι ήρεμη.....

 

Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πια επιθυμίες δικές σου, γιατί επιθυμείς αυτό που επιθυμεί Εκείνος.

 

Νομίζω είναι καιρός να γραφτούν βδσμικα τραγούδια.
Δεν μπορώ να Του αφιερώνω τραγούδια στον ενικό, μου κακοφαίνεται   

 

Όταν καταρρέουν όλα τα "ποτέ".
Ένα- ένα στη σειρά... σαν ντόμινο.

 

Σε αντίθεση με την ζωή μου γενικά,
στα προσωπικά είχα πάντα μια ανασφάλεια,
που θεωρώ πηγάζει από την αγωνία μου να ευχαριστήσω τον άλλον:
"να το πω αυτό/να μην το πω, να κάνω αυτό/ να μην το κάνω, θα του αρέσει;"
Με την υποταγή, χάθηκε αυτή η ανασφάλεια
διότι φέρομαι και πράττω με τον τρόπο που μου έχει οριστεί.
Η δυσκολία μου είναι, όχι όταν ακολουθώ τις προσταγές και τις επιθυμίες Του,
αλλά όταν μου δίνει την δυνατότητα της επιλογής , αφαιρώντας μου το δικαίωμα να δώσω τη συνήθη απάντηση μου
"ό,τι θέλετε Εσείς Κύριε".