υπο-αγγίγματα...

Θυμάμαι που στην αρχή είχα συγκεκριμένες απόψεις και δισταγμούς για το πώς θέλω τον Κυρίαρχο και το D/s, που πήγαζαν περισσότερο από φόβο για το άγνωστο παρά από προσδοκίες.
Αυτό που τελικά με έκανε να προχωρήσω , δεν ήταν η εμπιστοσύνη μου σε Εκείνον, αυτή ήρθε με τον καιρό, ήταν μια φράση Του:
"Κυρίαρχος κατά παραγγελία δεν υπάρχει.
Βάλε τις απόψεις σου στην άκρη και άσε με να σου δείξω τον δρόμο, όπως τον ξέρω εγώ τόσα χρόνια.
Αν θέλεις και μπορείς ακολουθείς, αν όχι δεν θα σε σύρω με το ζόρι."
Ήταν η μια και μοναδική συναίνεση που κλήθηκα να δώσω.
Κλωθογύριζα στο μυαλό μου αυτή τη κουβέντα Του για μέρες.
Κατάλαβα πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος και έπρεπε να κάνω το πρώτο άλμα ή να μείνω πίσω.
Και το έκανα.
Δεν το μετάνιωσα.

Στην αρχή έμοιαζε δύσκολο να πρέπει να σκέφτομαι, να εκφράζομαι και να συμπεριφέρομαι με τον ορισμένο από Εκείνον τρόπο, είχα τόσο άγχος μην πω ή κάνω κάτι λάθος, όμως λόγο δεκτικότητας και μεγάλης επιθυμίας να υπάρξω μέσα σε αυτό το πλαίσιο μαζί Του, σύντομα προσαρμόστηκα και αφομοίωσα αυτόν τον τρόπο σχετίζεσθαι.
Τώρα απλά συμβαίνει.
Ξέρω πως είμαι εκεί που θέλω να ανήκω.

 

Μπραβο Σ/σας

 

Σας ευχαριστώ...

...που μου δώσατε την ευκαιρία να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να φοβάμαι μην κριθώ για την υποτακτικότητα μου, παρά μόνο για τον τρόπο εκδήλωσης της.

...που υποστηρίζετε στην πράξη όσα μου διατυπώσατε στη θεωρία.

...για την σταθερότητα του χαρακτήρα Σας που μου αφήνει έδαφος να πατάω γερά και να ξεδιπλώνω την υποταγή μου.

...που με νοιάζεστε και με βοηθάτε με τις συμβουλές Σας και με τις γνώσεις Σας.

...που με προστατεύετε με τις απαγορεύσεις Σας.

...που αφιερώνετε χρόνο κι ενδιαφέρον για την λειτουργικότητα, την εξέλιξη και την απόλαυση της σχέσης μας.

...που μέσα από την ηδονή Σας απελευθερώσατε και την δική μου ηδονή και χαίρομαι τον έρωτα στον μέγιστο βαθμό.

...για την αυστηρότητα και την τρυφερότητα Σας όπου κρίνετε αναγκαίο.

...που απαιτείτε το καλύτερο από μένα και μου δίνετε το χώρο και το χρόνο να βελτιώνομαι.

...για την υπομονή και την επιμονή Σας στο να κατανοήσω κάτι και να καταφέρω να το κάνω κτήμα μου.

...για την υπομονή και την επιμονή Σας όταν δεν τα καταφέρνω εύκολα ή πολύ καλά.

...που σχεδόν μου επιβάλλατε την βραδινή αναφορά μου, όπου έχω τη δυνατότητα να Σας πω τα πάντα, ό,τι μου συνέβη στη διάρκεια της μέρας αλλά και κάθε είδους σκέψη που έκανα, είτε θετική είτε αρνητική.

...για τα τασκ που μου αναθέτετε και πέρα από την ευχαρίστηση της στιγμής που Σας χαρίζουν, με εκπαιδεύουν να υπακούω τις εντολές Σας άμεσα.

...που καλλιεργείτε τις δυνατότητες μου και τις αξιοποιείτε στο έπακρο, όσο αυτό είναι εφικτό.

... που είστε πάντα δίκαιος.

... για την ανεκτίμητη συμπαράσταση Σας στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα, ήταν μάθημα ζωής, ανθρωπιάς και καλοδιαχειριζόμενης εξουσίας.

Για όλα αυτά,
ένα ευχαριστώ είναι λίγο ♥️

 

Όταν βρίσκομαι μπροστά σε έναν δισταγμό, σε μια δύσκολη δοκιμασία, σε κάτι που μου δημιουργεί εσωτερική σύγκρουση , σκέφτομαι:
"Τι έχει περισσότερη σημασία για σένα;
Αυτά που ήξερες ως τώρα ή αυτά που θέλει ο Κύριος σου;
Η ευχαρίστηση Του ή η γνώμη των άλλων;
Ο εγωισμός σου ή η υποταγή σου;
Η υποστήριξη των απόψεων σου ή της θέση σου στη σχέση;"

Αυτός ο εσωτερικός διάλογος με βοηθάει να θέτω προτεραιότητες.

 

Να δεις, κάπου τα έχω διαβάσει εδώ μέσα αυτό, λίγο-πολύ το ίδιο, αλλά δεν θυμάμαι πού...

 

σχεδόν σε κάθε καφετέρια που κάθησες το 'χεις ακούσει. και προς τις δυό κατευθύνσεις.

 

Ditto και ό.ε.δ, 2 σε 1..!

 

«Μα Κύριε... μου έχετε ζητήσει να Σας τα λέω όλα, όταν όμως αυτό που Σας λέω δεν Σας αρέσει , με τιμωρείτε.
Δεν ξέρω τι να κάνω...»

Στη αρχή μου φάνηκε εύκολο.
Σε συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές όμως, ήταν πολύ δύσκολο να μοιραστώ και ακόμα περισσότερο να εκφραστώ χωρίς θυμό και δράματα.

Την πρώτη φορά μου έδειξε την δυσαρέσκεια Του, τη δεύτερη με τιμώρησε.
Μου εξήγησε πως «λέω τα πάντα» δεν σημαίνει και «τα λέω όπως μου 'ρθει» , ούτε μπορούσα να το χρησιμοποιώ ως άλλοθι.
Μου πήρε χρόνο να καταφέρω να εκφράζομαι με τον αποδεκτό τρόπο, η σταθερή στάση Του δεν μου άφησε περιθώρια να κάνω κι αλλιώς.

Υπήρχαν στιγμές που κλώτσησα έντονα, που θύμωσα, που το έσκασα ή που με έδιωξε, όμως όλη η δουλειά που προηγήθηκε από Εκείνον σε εμένα, έχει φυτέψει έναν πολύ δυνατό σπόρο που με κρατάει άρρηκτα δεμένη μαζί Του και κάθε φορά επέστρεψα πιο υποταγμένη από πριν.

Με τον καιρό κατάλαβα πως οι αντιδράσεις μου, είχαν άμεσο αντίκτυπο στην αποδοχή Του και αυτό μου έδωσε ώθηση στην προσπάθεια μου να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες και να δίνω τον καλύτερό εαυτό μου, ώστε να γίνεται πιο ουσιαστική η υποταγή μου.

 

Κάποιες φορές η ταπείνωση είναι σαν να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
Κοιτάζομαι και ο καθρέφτης μου δείχνει αυτό που συμβαίνει μέσα μου .
- Είσαι γελοία!
Γιατί το κάνεις?

Τον αγνοώ , συνεχίζω μέχρι να ολοκληρώσω αυτό που μου ανατέθηκε.
Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα όσο κορυφώνεται η αποστολή μου.

Νιώθω ντροπή.
Ο καθρέφτης με κοιτάει και γελάει περιπαικτικά.
Κλείνω τα μάτια να μην τον κοιτάζω εγώ και σκέφτομαι:
"Συνέχισε!
Δεν υπάρχει κανείς.
Μόνο εσύ κι Εκείνος.
Δεν σε ενδιαφέρει κανείς.
Ούτε καν αυτός ο γαμημένος καθρέφτης!
Μόνο Εκείνος. "

Και συνεχίζω.

 

Υπάρχει μια μαγική στιγμή που κοιτάς το είδωλο σου στον καθρέφτη και δεν βλέπεις εσένα.....

Καλή συνέχεια στο ταξίδι

 

Αν βιαζόταν ή αν απογοητευόταν εύκολα, δεν θα είχε γίνει τίποτα.
Εγώ κάθε φορά που έκανα κάτι λάθος, σκεφτόμουν "Τώρα θα με παρατήσει".
Όμως όχι, ο Κύριος δεν το έκανε.
Μου εξηγούσε το λάθος μου και με οδηγούσε πάλι στον δρόμο που ήθελε να έχω, όσες φορές χρειάστηκε, μέχρι να καταφέρω να κατακτήσω το κάθε βήμα.


Σας ευχαριστώ Κύριε για την υπομονή Σας.