υπο-αγγίγματα...

Αχ...
Είναι κι αυτό μια από τις ομορφιές του D/s , να νοιώθεις τόσο ταπεινά και λατρευτικά για τον Κύριο σου...

 

Όταν λέω οτι περιμένω πώς και πώς να βρεθώ κοντά Του, Τον παρακαλώ «Κύριε μην το παίρνετε για αστείο». Πίσω από αυτή τη φράση εμπεριέχεται έγνοια, υποταγή, νοιάξιμο, εξάρτηση, αγάπη και η έλξη του ετερώνυμου πόλου.
Τον παρακαλώ να με συμπονά λοιπόν, γιατί Του ανήκω και το μέσα μου με τραβάει σε Αυτόν με τέτοια δύναμη που αυτή την ώρα νιώθω να θέλει να ξεριζωθεί από το στήθος μου και να πετάξει εκεί, δίπλα στα πόδια Του όπως κάθετε στον υπολογιστή. Εκεί.

 

Μοναδική απολαυστική εμπειρία ήταν το ξύλο που έφαγα το πρωί. Πέραν από βιρτουόζικο, το ξύλο σήμερα ήταν εξαιρετικά ευχάριστο. Τη βέργα την αισθανόμουν σαν χάδι στο δέρμα μου παρά την ένταση της κρούσης, πολύ σύντομα αφέθηκα στο subspace. Ένιωσα ότι Εσείς Κύριε με προτρέψατε και μ΄ οδηγήσατε να ταξιδέψω.
Σας ευχαριστώ πολύ που το κάνατε.
Τέτοια ηρεμία είχα να νιώσω από τότε που μου δώσατε τις αμέτρητες ξυλιές. Είχα και πάλι την αίσθηση εξαιρετικά μεγάλης χαλάρωσης, σαν λιωμένη σοκολάτα ένα πράγμα.
Μετά από το ξύλο έπεσα σε κατάσταση μεταξύ ύπνου και ονείρου απευθείας, νιώθοντας να βουλιάζω και ένιωθα τόσο μα τόσο κουρασμένη που δεν μπορούσα να συνέλθω. Τι ωραίο συναίσθημα! Τι ωραία κατάσταση το subspace! Τι τυχεροί όσοι το έχουν βιώσει και πόσο άτυχοι όσοι δεν μπορούν να αφεθούν σε τέτοιο βαθμό!

 

Πριν λίγες μέρες κουβεντιάσαμε για το άλμα πίστης που καλείται να κάνει η υποτακτική μέσα στο D/s και σκέφτομαι...
Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα άλλο άλμα, το άλμα να βγεις από την αδράνεια.
Μια αδράνεια ήσυχη, βολική, που σε καταπίνει, που μασουλάει τη ζωή σου αθόρυβα, που σε κρατάει παγωμένο μη και σαπίσεις και νομίζεις ότι ζεις, ενώ απλά επιβιώνεις.
Μια αδράνεια που σου λέει τα ψέματα της κατάμουτρα κι εσύ την πιστεύεις, που σου σερβίρει χίλιες δυο δικαιολογίες κι άλλες τόσες ανασφάλειες, για να μην χάσει την παρέα σου.
Που σε έχει πείσει πως είσαι καλά μαζί της, γιατί δεν σου χαλάει χατήρι, ούτε σε ζορίζει και όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις πως δεν είσαι.
Το ξέρεις πως δεν είναι φίλη σου.
Και πάλι εσύ θα αποφασίσεις αν θα μείνεις εκεί να βουλιάζεις μαζί της ή αν θα κάνεις το άλμα να βγεις από αυτήν.




☆☆☆
Ευχαριστώ την @margarita_nikolayevna που χρησιμοποιώντας την λέξη "αδράνεια" σε κάποιο σχόλιο της, έγινε η αφορμή να ξεδιπλωθούν αυτές οι σκέψεις.

 

Ενδιαφέρον κι όμορφο νήμα. Προσδιορισμός του υ μέσα από αποτύπωση συναισθημάτων και σκέψεων.  
Όχι ορισμών  

 

Μια βολτα στον Αγιο Σαββα, ενα περασμα απο τους θαλαμους, εχει κανει θαυματα για πολυ κοσμο.
Καμια φορα, ολοι μας ξεχναμε ποσο προσωρινοι ειμαστε... και τα δευτερολεπτα λειτουργουν εις βαρος μας.

 

Πρώτη φορά έφαγα τόσα πολλά χαστούκια.
Τα χαστούκια αν και όχι ιδιαίτερα βίαια, μου προκαλούν άμεσα μια παραζάλη και έρχομαι πολύ κοντά στο subspace, σταματάω να σκέφτομαι, αυτόματα οι σκέψεις μου τίθενται εκτός λειτουργίας.
Το ξύλο που ακολούθησε τα χαστούκια, ήταν διαφορετικό ή έτσι το ένιωσα εγώ. Πιο δυνατό, με μεγαλύτερη διάρκεια, αν και κρίνοντας από τον αριθμό των χτυπημάτων δεν ήταν. Ένιωθα όμως σαν να βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, ο χρόνος είχε σταματήσει. Στην αρχή ένιωσα πολύ έντονα τον πόνο, τραγικά έντονα, αφού φώναξα για λίγα λεπτά. Μετά έπεσα σε λήθαργο και δε σκεφτόμουν. Μόνο τα χτυπήματα καταλάβαινα αλλά δεν πονούσα πλέον. Ένιωθα κάψιμο κάποιες στιγμές αλλά μόνο σαν θερμότητα στο δέρμα μου, όχι σαν χτύπημα που θα μου προκαλέσει πόνο. Ήταν ιδιαίτερο ξύλο. Θυμάμαι να έχω μείνει μπρούμυτα στο κρεβάτι και να αδυνατώ να σηκωθώ. Όταν τελικά το κατάφερα, έκατσα με τα γόνατα μου σε στάση προσευχής. Θυμάμαι οτι με παρατηρούσε, κοιταχτήκαμε για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια και το βλέμμα του αγρίεψε απότομα. Το βλέμμα αυτό εκείνη ακριβώς τη στιγμή με καθήλωσε και με τρόμαξε συνάμα. Είχε αυτή την αγριάδα του Κυριάρχου που θέλει να σε βεβηλώσει, να σε καταπιεί ολόκληρη από την επιθυμία. Ένιωσα αβοήθητη, ένιωσα θήραμα. Ήμουν ανίκανη να αντιδράσω, παρά μόνο να αφεθώ να με χρησιμοποιήσει όπως νόμιζε. Τελικά γνωρίζει τα κουμπιά μου, με χειρίζεται κατά βούλησίν Του.

 

Νιώθω τις τρίχες από το στήθος Του να μου γαργαλανε την μύτη. Ενα ένα τα κομμάτια από το σώμα μου επανέρχονται.

Τα δεξί μου πόδι, και το αριστερό... η κοιλιά μου...και η μέση μου...το στήθος...το κομμάτι χαμηλά στην πλάτη...το κομμάτι ψηλά στην πλάτη...ο ενας ωμος...και ο αλλος....το ένα χερι και το άλλο...ο λαιμος μου...το πρόσωπο μου...και οι τρίχες να μου γαργαλανε την μύτη. Είμαι αγκαλιά.

Η ανάσα μου ηρεμεί...εισπνοή και εκπνοή...αργά...το σωμα μου από κομμάτια γίνεται ενιαίο. Το μυαλό μου λειτουργεί...είμαι αγκαλιά. Το subspace εξακολουθεί και με ζαλίζει, λες και έχω πιει...μεθυσμένη...ο κόσμος γυρίζει...

Είμαι αγκαλιά. Το χέρι του κατεβαίνει στο πονεμένο κωλαρακι, το χαϊδεύει. Κατεβαίνει πιο κάτω...με χαϊδεύει. Το μουνακι μου είναι γεμάτο υγρά. Με έχει γαμησει. Το θυμάμαι. Το θυμάμαι; Ήταν πριν από το μαστίγιο και μετά την σανιδα...όχι μετά , μετά και τα δυο...όχι πριν...μετά που ήμουν στο πάτωμα...η πριν;

δεν θυμάμαι  

τι σημασία έχει, είμαι αγκαλιά, τα κομμάτια ενώνονται. «Καλό κορίτσι» μου λέει. «σας ευχαριστώ» απαντώ.

 

Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω για Εσάς. Με περιμαζέψατε σε άσχημη κατάσταση, με οριοθετήσατε, με σπάσατε και τελικά με καλουπώσατε σε αυτή που είμαι τώρα. Είμαι δημιούργημα Σας. Σας αγαπώ γι αυτό το καινούριο πλάσμα που είμαι. Είναι ένα ήρεμο πλάσμα, ημερωμένο μέσα στην κυριαρχία Σας. Έτσι θέλω να μείνω, να μη σκέφτομαι, να είμαι στην ήρεμη προστασία του κήπου Σας. Σας παρακαλώ Αφέντη μη με αποδεσμεύσετε ποτέ!

 

Όταν μιλάω στον Αφέντη νιώθω οτι μιλάω στον εαυτό μου. Χωρίς ντροπές, χωρίς κόμπιασμα, άφιλτρη σκέψη. Εθιστική συζήτηση, κρέμομαι στις λέξεις. Του κάνω ερωτήσεις, ψάχνω αφορμές για μια ακόμα κουβέντα Του. Μπορώ να μιλάω για ώρες και να αναλύω σκέψεις και γεγονότα. Ξέρω οτι δε θα με κρίνει άσχημα γι αυτό που θα ακούσει, ξέρω οτι θα κατανοήσει και θα κατευθύνει τη δράση μου ανάλογα με τη δική Του κρίση. Η γνώμη Του πάντοτε κάθετη, βαριά και σταράτη, χωρίς ωραιοποιήσεις και χάδια. Δύσκολες οι αλήθειες πάντοτε. Παρ’ όλα αυτά τις αλήθειες Του προτιμώ, κι ας είναι πικρές, κι ας είναι ζόρικες και οχι κύμβαλα αλαλάζοντα.

 

Αμυδρά θυμάμαι όλο εκείνο το απόγευμα που επισκέφτηκα το σπίτι Του για καφέ και δια ζώσης γνωριμία. Ξεκάθαρα θυμάμαι ότι δεν Τον ονομάτιζα Αφέντη εκείνη την περίοδο, ούτε καν Κύριο. Ο πληθυντικός ευγενείας υπήρχε βέβαια αφού ο σεβασμός ήταν δεδομένος. Με περιέβαλλε όμως μια ισχύς διάχυτη παντού, στην διάρκεια εκείνου του απογευματινού καφέ.
Ξεκάθαρα θυμάμαι να κάθομαι δίπλα Του στον καναπέ και να Του δείχνω τα εργαλεία πόνου που είχα αγοράσει πρόσφατα αναμένοντας να μου πει τη γνώμη Του γι’αυτά. Γέλασε πολύ με αυτά και με το πόσο εύθραυστα και ακατάλληλα προς χρήση έδειχναν.

Αμυδρά θυμάμαι το κεφάλι Του δίπλα στο δικό μου και την ανάσα Του στο αυτί μου, λίγο πριν επιχειρήσει να με φιλήσει και να με αρπάξει παράλληλα. Η αδρεναλίνη και το χτυποκάρδι που νιώθει το θήραμα όταν πιάνεται στο καυτό στόμα του θηρευτή του. Οι πρώτες και οι τελευταίες ανάσες ελευθερίας πριν την παράδοση. Θυμάμαι να νιώθω τον πρωτόγνωρο πολύ έντονο πόνο στις θηλές μου, τις οποίες τα δάχτυλα Του άρπαξαν σαν τανάλιες και έπεσα αυτόματα σε subspace. Πύργος με τραπουλόχαρτα, κατέρρευσα στη δύναμη του πόνου. Από εκεί και πέρα εικόνες σαν στιγμιότυπα φίλμ.

Απίστευτος πόνος στις ρώγες, ανάμικτος με ηδονή μέχρι το σημείο να θέλω να χύσω μόνο από αυτό το ερέθισμα. Η σωματική επιβολή ξεκάθαρη. Ήξερε σε ποιο σημείο να με πιάσει και με ποιο τρόπο. Αδύνατο να ξεφύγω από τον κυκεώνα στον οποίο μπήκα, αλλά και πώς να το κάνω αυτό; Το μυαλό άχυρο στον αέρα, ο πόνος το μόνο πράγμα που μπορούσα να αντιληφθώ. Δε με φόβιζε ούτε Αυτός ούτε ο πόνος, όμως με καθήλωναν κι οι δυο. Όταν το χέρι Του μπήκε μέσα στο παντελόνι μου ένιωσα περίεργα αλλά ο πόνος στο στήθος μου με επανέφερε εκεί που έπρεπε να είμαι τη δεδομένη στιγμή. Τράβηξε το δαντελένιο εσώρουχο με δύναμη σχεδόν ανασηκώνοντας τη λεκάνη μου: “Το βρακί με ενοχλεί” είπε επιτακτικά. Τέσσερις λέξεις. Με βαρύ κεφάλι έψαχνα να καταλάβω πώς θα ξεφορτωνόμουν το εσώρουχο μου. Στην κατάσταση που ήμουν ήταν δύσκολο να σκεφτώ. Προσπάθησα να κατεβάσω το παντελόνι αλλά ήταν κι αυτό δαιδαλώδης διαδικασία στο γεμάτο σύννεφα μυαλό μου. “Στο δωμάτιο” μου είπε κρατώντας με δυνατά από τις ρώγες. Πώς να σηκωθώ, πώς να σταθώ όρθια. Κρατώντας το παντελόνι μου που ήταν κατεβασμένο ως τα γόνατα, προσπαθώντας να περπατήσω ενώ έβγαζα τα μποτάκια μου και ο πόνος στο στήθος έντονος καθώς περπατούσα ενώ με κρατούσε δυνατά από τις ρώγες. Όσο τραβιόμουν τόσο πονούσα οπότε το να ακολουθήσω χωρίς αντιστάσεις ήταν μονόδρομος. Στο δωμάτιο μια πάλη με τα παπούτσια και το παντελόνι μέχρι να βγει. Από εκεί και πέρα δε θυμάμαι αν με κοκκίνισε με τη βέργα. Θυμάμαι όμως τον έντονο πόνο στις ρώγες μου όπως ακουμπούσαν στο σεντόνι ενώ Του έπαιρνα πίπα. Το πώς έφυγα από εκεί δεν ξέρω να πω. Θυμάμαι τον κρύο αέρα του Οκτωβρίου να με χτυπάει στο πρόσωπο όπως περπατούσα και τη δυνατή γεύση της μπύρας η οποία με ξεδίψασε εκείνο το βράδυ στο One Salonica μέχρι να έρθω στα συγκαλά μου για να οδηγήσω το δρόμο της επιστροφής.