هَوْسَ

Στη δεύτερη τη τάξη πουλάς ψυχή και αγοράζεις πνεύμα.

Trauma (Αιώνιο καλοκαίρι 1987-1984)

Ano 1987. Η Goiânia είναι μία ρευστή κοινότητα από δεν του τρών τα φύκια, σκυλιά ανιχνευτές του GFP. Της Ένωσης η μέση η θερμότητα στους 27495 έφτανε και το μέγεθος της, στους 16 Ήλιους της γης εγώ πουλώ σε τιμή του ένα. Το χρώμα που εξ έπεμπε…

Βαθύ καυτό του Μπλε…

Όταν η Tah πίσω από τον Zag κρυβόταν, τότε η Ένωση έλουζε με το μπλε της πέπλο τη κόκκινη θάλασσα, μαζεύοντας σε μία συσπείρωση τα δεντρόφυκια και δημιουργώντας τη Goiânia. Μία πράσινη των δέντρων φύκια συνάθροιση, που τις παλάμες ανοιχτές κρατούσαν στην επιφάνεια της θάλασσας και πάνω σε αυτές προσεκτικά πατούσαν ο Λεξ και η Κόκκινη.

Η Κόκκινη σε τάξη εξαγώνου τις παλάμες να τοποθετεί και ο Λεξ, άλλοτε με δύναμη και κάπου άπου τρυφερά, ανάμεσα στα κενά να σκάει με όλο του το φως και την αναρχία ξανά να φέρνει.

-Μπορείς σε παρακαλώ να μη το κάνεις αυτό. Με εκνευρίζει.

-Ποιο;

-Κι αυτό με κνε βρίζει.

Ο Λεξ το φως άξαφνα φουντώνει, ένας μικρός κόμπος, του φωτός το πολύπλοκο το complex, λίγο πριν την έξοδο το προλαβαίνει και από τα μαλλιά το σέρνει στο υπόγειο του μυαλού μπουντρούμι. Το βιaζει πριν αυτό, αυτόν βιaσει. Στην επιστροφή, τις σκέψεις του σε τάξη βaζει και το σήμα του δέκτη διακόπτει.

-Λόγο και ρυθμό έχω, που το άτακτο ελεύθερα θέλω να μιλήσει.

-Τι να στολίσει στη λογική το χάος, πέρα από ακατάληπτα σχέδια στην άμμο και μπερδεμένα του παραπόνου λόγια St. Aυτιά; Το μόνο λόγο που βλέπω εγώ σε ρυθμό Μπα ροκ, είναι η σαδιστική σου απόλαυση μέσω του πόνου που μου γεννά το ανεξέλεγκτο.

-Σαδισμός θα ήταν αν την δική μου αρχή και τάξη θα προσπαθούσα κάπου αλλού να επί και Βάλλω. Εδώ μόνο τη ελευθερία επί και Ζήτω, ώστε αβίαστα το χάος να με αγγίξει.

Η πρώτη της Κόκκινης η σκέψη, ερωτικές ρυτίδες φορά στα πόδια και υγρά στάζει από τα τοιχώματα.

Τον πόνεσα. Άρα θνητός είναι και συναισθήματα έχει.

Η δεύτερη που ακολουθεί τη κατανόηση του όρου σαδισμού στο Λεξ ικό ψάχνει, αλλά δεν προλαβαίνει γιατί η τρίτη τη ναυτία σα σώβρακο στο κεφάλι της φορά και τις άλλες δύο παρασέρνει. X a ωσ .!.

Ένα λουλούδι από οσμή ξερνιέται από τα χρώματα της καρδιάς της, καλύτερα σα νιώθει..

..φιλί, συ φιλιώ σου στέλνω και συνεχίζει.

-Κατά αν και γονα δεν μετά λαβαίνω, με το χάος τα μηνύματα του, το σύμπαν στο αντιληπτό τη χαρά του ζει, αλλά πως μπορείς εσύ μικρός να Λεξ πως κάτι που νόημα βγάζει, βλέπεις;

Ο Λεξ, το σώμα του σε κύμα λυγίζει και σε στροβίλους του φωτός μπαίνει και φωτόνια σκορπάει σε διάχυτες ακτίνες.

-Βλέπεις τις ταλαντώσεις, τις κινήσεις τις περιοδικές; Το κύμα, στα ρευστά, στο πνεύμα και στην ύλη; Το βλέπεις στην καρδιά και στης ζωής τα πάνω και τα κάτω;

Όπου τα φωτόνια του Λεξ σε εύφορο του σκοτεινού φυτρώνουν, φωτολούλουδα σχεδόν όμοια ανθίζουν. Η Κόκκινη ένα με τα λευκά της πιάνει, στα δάχτυλα της αυτό ξαπλώνει, κοιμάται και πεθαίνει.

-Ναι το βλέπω. Η ύπαρξη ταλάντωσης, σε του διαφορετικού επίπεδου, θα μπορούσε απλά ένας μηχανισμός βολικός να ήταν, δεν με βοηθάει αυτό σε κάτι.

Ο Λεξ το σώμα του τεντώνει, το ένα κύμα χιλιάδες μικρά αποκαλύπτουν. Τα άκρα του ιστοί γύρω από την Κόκκινη τυλίγονται και κοντά του τη φέρνουν.

-Όταν αυτές οι ταλαντώσεις, από μέρη και μέσα διαφορετικά, ψυχικά και υλικά, σε μία χορογραφία κοινή σα μπαίνουν, τότε…

Οι καρδιές τους, στήθος με στήθος ακουμπούν και τυφλές μαζί τη ζωή σκυλεύουν.

-…ένα ισχυρό πομπό αποκαλύπτουν!

Οι καρδιές τους, τους ρυθμούς συγχρονίζουν και τώρα ένα χτύπο ακούγονται να δίνουν.

هَوْسَ 1986

NYos

Καθώς η Ένωση ηγεμονικά στον ουρανό του Zag κυριαρχούσε, η ακμαία της Ρώμη, στους πεζούς τους δρόμους η βαρύτητα, κρατούσε τα υγρά του Zag μετέωρα στην ατμόσφαιρα του.

Σταγόνες διαμέτρου τριών εκατοστών στα μέσα, σχημάτιζαν σε συσπειρώσεις των ομοειδών υγρών, λίμνες μικρές, που στο κενό αιωρούνταν. Αυτό για μύρια τα χρόνια τον ρυθμό στον ύπνο και στο ξύπνιο πρόστυχα βατούσε. Αυτός ήταν και ο λόγος που σε αρκετές από αυτές τις λίμνες ζωή είχε αναπτυχθεί. Στη λίμνη Νίος ένα είδος συλλογικής νοημοσύνης, τα Drops, είχαν ανά πτύξει πολιτισμό και είχαν δημιουργήσει περίτεχνες βιολογικές κατασκευές, χρησιμοποιώντας υποτυπώδεις μορφές ζωής.

Μία από αυτές, οι Γέφυρες. Σωληνοειδείς με εσωτερικό κενό αερόβια σκουλήκια, που μέσα τους χωρούσαν χίλια τουλάχιστον Drops, ένωναν τις σταγόνες κάθε μία με μία γειτονική της, καθιστώντας όλη τη λίμνη Nyos επικράτεια τους.

1,7 τρισεκατομμύρια ήταν ο πληθυσμός τους, ενώ τα υπό και λοιπά τα ζωντανά και δουλικά τους, 35 τετράκις εκατομμύρια. Στην εξωτερική στοιβάδα της Nyos, τα Drops τοποθετούσαν τα επεξεργασμένα τους απόβλητα, ώστε τη θερμότητα να παγιδεύουν και να μην της επιτρέπουν να διαφύγει.

Λίγο πιο έξω από αυτής τα όρια…

Με σταθερή ταχύτητα και υψηλή συχνότητα διέρχεται παραμιλώντας ο Λεξ.

-Κι εδώ θέλει στρώσιμο, εδώ σήκωμα, εδώ να σφίξεις το πλέγμα ώστε κενά να μην υπάρχουν. Από πίσω του ξεφυσώντας σκιές η Κόκκινη, σε άλλα σημεία με τα κρόσσια της, τις σταγόνες να λειαίνει, άλλες πιο ψηλά και άλλες λίγο πιο χαμηλά και κέντρο, με το πεδίο της να ισοπεδώνει και όπου κενά το αντιληπτικό της όργανο αιχμαλώτιζε, με νήματα υγρού φωτός τρυφερά στις φού χτες παγίδευε, απότομα τραβούσε και με δεσμά σφιχτά τα φάνιζε.

Ο Λεξ περιστρεφόταν και αργά διέγραφε τη σπείρα τη Χρυσή δημιουργώντας στη λίμνη ένα στρόβιλο αέρα που όσο πιο βαθιά τόσο πιο στενά, εξαναγκάζοντας το από το φως σώμα του σε χώρο μικρό να συμπιεστεί και δυσφορία, στεναχώρια, θλίψη και κατάθλιψη να νιώσει.

Συνέχιζε ακόμα πιο βαθιά μέχρι ανάσα άλλη να μη μπορεί να πάρει…

-Λίγο ακόμα, πιο βαθιά..

…ζωή πια να μη θέλει…

-Ακόμα λίγο, αν όχι εγώ, τότε ποιος;

…και όταν τα φώτα να σβήνουν ξεκινούσαν, στον εαυτό την άνοδο επέτρεπε, με ελεγχόμενη ταχύτητα. Μικρή ή μεγάλη;

-Όχι.

Και όσο ανέβαινε η ευφορία ερχόταν και το χέρι του έδινε δειλά. Μετά ένα της συστολής φιλί, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, γέλιο, χορό και πήδημα τρελό. Στα ανώτερα στρώματα, η συχνότητα και η διέγερση στου Joker, τα επίπεδα να φτάνουν.

-Κι εδώ, κι εκεί, και πέρα και για πάντα τούτος ο κύκλος, να μη λιώνει τούτη η μέρα. Το υπέρ τη Bird ντα του φορούσε κι ο ε ρε θισμός θηρίο.

Η Κόκκινη μέχρι ένα σημείο τον ακολουθούσε. Στα πολύ βαθιά ή ρηχά καθόλου.

-Βιάσου λέω, η σύζευξη όπου να ‘ναι αρχίζει και όλα τα αστέρια πίσω από την Ένωση θα κρυφτούν και θα την στηρίξουν.

-Είσαι σίγουρος για αυτό που κάνεις; Τρελό, γελοίο και του παρά το ανοϊκό.

Ο Λεξ στέκεται απότομα κι ένας Bishop πέφτει. Την κοιτά, βράζει, τρέμει και από παντού φτύνει ενέργεια. Τρομακτικός της μοιάζει και δέος της γεννάει.

-Καλά, εντάξει, συνέχισε. Ο Λεξ, ξανά βουτιά στα κάτω και ακόμα πιο βαθιά να φτάσει, μέχρι την λίμνη να διά και καλά περάσει, στα ανείπωτα σκοτάδια οι δαίμονες έχουν το νομα σου, μετά στα πάνω, στα εύφορα του φωτός λιβάδια που οι άγγελοι σουβλάκι σου προσφέρουν.

Η ταχύτητα του ολοένα και να αυξάνεται, στο σημείο που δεν μπορούσε πια η Κόκκινη να τον ακολουθήσει.

-Λίγο ακόμα, σφίξε τα δόντια, δεν χρειάζεσαι ενέργεια, άντεξε, δε θα σβήσεις, αγκάλιασε την πίεση, μέχρι αυτή την κατάλυση να φέρει. Ξανά στα πάνω.

Λίγες στροφές ακόμα και η Κόκκινη τον Λεξ πια δεν τον έβλεπε, δεν τον άκουγε και σε χρόνους παγωμένους για το σύστημα απ’ έξω από τους έξι, στο δικό τους να τρέχει κανονικά, ο Λεξ σε άλλο μήκος κυλιόταν, σε αυτό που η Κόκκινη εκτός βρισκόταν.

Φοβόταν για αυτόν, για αυτήν, για τους έξι, για τους πάντες. Θα είχε κάνει μία πιο σθεναρή προσπάθεια να τον σταματήσει, αλλά τύψεις βαστούσαν τις χορδές της, αρκετές. Τον είχε πληγώσει. Το πεφωτισμένος βαρύ πολύ στο μάχη του είχε πέσει.

-Λίγο πιο βαθιά…

Τα τείχη με αγάπη το ένα το άλλο γλύφει και στη μέση ο Λεξ, να τον συν και θλίβουν.

-Λίγο ακόμα, μπορείς. Μια μικρή της μύτης της καρφίτσας, το ένα δια το δεκάκις εκατομμύριο, οπή ανοίγει.

-Αυτό είναι ! Ψηλά ξανά ναι βαίνει. Χρώμα να τρέχει από τα σημεία που το σώμα του δεν άντεξε και ακόμα πιο Λευκός να γίνεται.

Την κατάλληλη στιγμή και ώρα. Εμπρός η Ένωση, από πίσω ο Νοτιάς και η Δύση και ακόμη στα πιο μακριά και πίσω, τα του σιδήρου αστέρια φύλακες. Σε μια γραμμή ευθεία.

Το φως τους εστιασμένο, στη χοάνη παγιδεύεται και στη μικρή οπή της φτάνει. Στα τελευταία του κυβικού τα μέτρα ο Λεξ τραγούδι έχει χαράξει, με εξογκώματα που στο φως επιδρούν και γράφουν. Μαζί με την ακτίνα που ταξιδεύει σαν ακρίδα στα πέρατα του σύμπαντος και ένα μήνυμα.

Σε όποιον μπορεί να το διαβάσει.

Πίσω στην Κόκκινη γυρνά και μέσα στον ενθουσιασμό και στη χαρά, γύρω της με ορμή του Μέγιστου Μεγάλου Μανιακού, τον χορό πηδά και τα μαλλιά της πιάνει.

-Τα κατάφερα σου λέω και τον χορό πηδά, πηδά, πηδά και χοροπηδά και μετά ξαφνικά το βλέπει.

Μύρια, μικρά του πράσινου σημεία, νεκρά στο κενό να αιωρούνται.

Όλα τα Drops σκοτωμένα από Αυτόν…

книга 1985

Στον ουρανό του Zag, η νύχτα δε ξάπλωσε ποτέ. Πως θα μπορούσε άλλωστε με 5 αστέρια που γύρω του σαν ανασφαλή παιδιά έπαιζαν κυνηγητό; Σκιές όμως του ορθογωνίου από πάνω του περνούσαν, καθώς αμέτρητοι κομήτες ανάμεσα απ’ αυτόν και τα πέντε αστέρια, περίεργα τις τροχιές διέγραφαν.

Έτσι μία τεράστια επίπεδη επιφάνεια του πεπλά tease μένου πλανήτη, χαρακτηριζόταν, λόγω των ανοιχτού καφέ σκιές και έντονου απότομου Λευκού φωτός τέλεια κινούμενα τετράγωνα, ως η σκακιέρα του Καρό, από τον Λεξ και τη Κόκκινη.

Αγαπημένο τους παιχνίδι, να προσπαθούν με ακτίνες προσταγής και εστίασης lay sir, να περάσουν ανάμεσα από τους κομήτες και εμπόδια και στο μαύρο κενό να Διά συρθούν.

Μία του υπολογισμένου με νότα από νάζι της Κόκκινης ακτίνας, επιδέξια σε της σκιάς τετράγωνο βαδίζει, καθώς αυτό κινείται, στην κορυφή του ακριβώς περνά και στον άταφο ουρανό, ψηλά πετά και χάνεται.

-Ένα μηδέν, η σειρά σου τώρα. Τη μέση της λυγίζει, το χέρι στην αντίθετη μεριά και χαμόγελο χαρίζει. Ένας ήλιος αναρχικός και αυτόνομος που το χνούδι της από καλύπτει και χρυσίζει.

Ο Λεξ, γεμίζει, οπλίζει, στροφή κάνει και στα τυφλά η δική του η ακτίνα. Λίγα μέτρα, άντε ίσως και χειλιά για δες και πάνω σε κομήτη με sluts πέφτει. Ο Κομήτης τον κοιτά ενοχλημένος.

-Φτου σου!!! Σαν παιδί της τούμπας, καπνό χαρμάνι και μαζί του τα ξεφτισμένα του φωτός τα νήματα ψάλλουν τον μικρό τουμπανιστή.

Η Κόκκινη γελά, γονατίζει, στα αλαβάστρινα τα πόδια της οι καμπύλες πίσω από τις γωνίες, κρυφτό σα παίζουν, ένα απλό τρικύμισμα, σημαδεύει και η ακτίνα της στο δρόμο στρατιώτης που ξεφεύγει, σταγόνες, πουλιά και πούλια αποφεύγει, διαφόρων εθνικοτήτων και χρωμάτων και το δεύτερο παράθυρο στο Δόξα και Πατρίς πετυχαίνει.

-Δύο μηδέν. Το βλέμμα της θάλασσα κρυστάλλων, διάφανη του Ρουμπινιού γυμνή. Ο Λεξ χαρούμενος πως θυμώνει κάνει, πως συγκεντρώνεται και ιδρώνει, πως λυγίζει το άπειρο, στοχεύει και την τελευταία τη στιγμή…

-Αχχ δες τούτο το τετράγωνο φουσκωμένο μοιάζει. Πάνω σε κομήτη πάλι.

Η Κόκκινη το χείλος της δαγκώνει, μαζί και ρώγα, άλικη σταγόνα που όμορφα χορεύει.

-Επίτηδες το κάνεις; Η ακτίνα της μέσα από τη σταγόνα της περνά, τούλι κόκκινο φορά, στο κενό, ψηλά και χάνεται.

-Τρία του μηδέν.

-Όχι, επίτηδες ποτέ και πάντα ναι. Όχι όμως για να πω τύχω.

-Αλλά;

-Μα δεν το βλέπεις; Ό,τι και αν κάνω, πάντα αποτυγχάνω. Σαν κάποιος την ιστορία μας να γράφει και στημένο το παιχνίδι να ‘ζει.

-Αφού του κουτού τη Ρου έχουν οι βολές σου. Με μυαλό και σκέψη Μπέσα μελ καμία.

-Αυτό πιστεύεις; Πως είναι θέμα διάνοιας, λογικής και του Υπό ο Μέγας Λογισμός;

-Ναι.

-Νομίζεις πως ικανός δεν είμαι και πως αυτό αποτέλεσμα δράσεων δικών μου είναι;

-Αν ήσουν ο Πεφωτισμένος στόχο δε θα είχες χάσει και εγώ καμία ελπίδα.

Στο Λεξ το σκοτάδι, κισσός δηλητηριώδης του Ναρκ απότομα γεννάται, τον γεμίζει και τον χώρο του γύρω του βρωμίζει.

Θέση παίρνει, τα μετρά, άνεμο, βαρύτητα, διάθεση, απιστία, πιθανότητα και ρίχνει. Τα πάντα να μυρίζουν τέλεια, ανάμεσα από δύο κομήτες, δείχνει η ακτίνα πως θέλει να περάσει, τρίτος στο χρόνο τρέχει και δεύτερα γλυκά κουμπάει, αυτός τον πρώτο και ο τελευταίος την ακτίνα.

Τα σκυλιά σε κόσμο άλλο λυπητερά ουρλιάζουν. Ο Λεξ, ξανά, τα χτυπήματα για ώρες δίχως διακοπή τον ουρανό γεμίζουν. Η Κόκκινη παρακολουθεί μέχρι που τα μάτια της γλαρώνουν και κοιμάται. Ξυπνάει.

Ο Λεξ ακόμα εκεί, τους κόκκους να μετρά, τη θερμότητα, του π τις συμμετρίες με το e. Του μιλά και του φωνάζει. Την αγνοεί.

Με το σώμα τον καλεί και το Λευκό της φως προσφέρει, αλλά αυτός σημασία του κανένα. Μέρες, εβδομάδες, δεν τρώει, δεν πίνει, δεν κοιμάται, ακάθεκτος, να υπολογίζει, να σημαδεύει και ξανά, ξανά,

ξανά να…

..αποτυχαίνει.

Σε τρεις μήνες, που ένα του ιού παρά στους τέσσερις, ο Λεξ, αδύνατος, με γένια, σε κατάσταση του Αλεξάνδρου του Αθλίου, ακόμα να στοχεύει, ώσπου ένα χέρι ζεστό, τα δικά του πιάνει.

-Σταμάτα. Τα μάτια του από τις ακτίνες ταλαιπωρημένα.

-Δεν το βλέπεις; Τυχαίο είναι νομίζεις η ακτίνα ούτε μία φορά να μη περάσει;

Αγκαλιά τον παίρνει, έρωτα κάνουν όρθιοι, καθιστοί και ξαπλωμένοι, μέχρι που αυτός αποκαμωμένος τελικά κοιμάται…

Τahun 1984

Στη θάλασσα της Νότιας της Κείνας, έτσι την βάφτισε ο Λεξ, όταν του κάπου, κάποια, κάποτε, στιγμή…

-Κει να δες, κίτρινη είσαι σου λέω τώρα και χρώματα αλλάζει ανάλογα με το ρεύμα του ανέμου.

…φώλιαζε μία τεράστια αποικία Zoo hunt hell a e, του ήχου και της ξέρας και στο υγρό επέπλεε Δεινά σα Φύκη.

Η πυκνότητα του υλικού λίγο πιο μικρή από του νερού, πιο αλαφρά και από τον αφρό. Εκεί συνήθιζαν η Κόκκινη και ο Λεξ να ξαπλώνουν, να μαλώνουν και άγριο σεξ να κάνουν.

Ήταν εκείνες οι εσχατιές της περιόδου της Ένωσης, που κοντά στο Zag πετούσε και με δονήσεις του ηλέκτρου, των γ και μαγνητικές τους γέμιζε πολλές.

Σε ήρεμο ή σε γαλήνιο το πέρασμα δε τους έβγαινε ποτέ, οπότε, το μέρος αυτό επέλεγαν ώστε τα τραύματα μικρά να είναι.

Η Κόκκινη απλωμένο έχει το υγρό φωτός κορμί της και ψηλά γναντεύει.

-Είναι Μεγάλος !

-Ναι και με ένταση και Φως γεμάτος.

-Είναι ο πιο μεγάλος, που έχουμε δει μέχρι τα τώρα;

-Ναι, πρόσεξες τη διπλή του Κόμη;

-Κόμη θα την έλεγες αν από πίσω μόνο έστεκε. Εγώ θα έλεγα το διπλό του το πουλί.

-Σαν μαστίγιο μου μοιάζει. Στο ξαφνικά, με προπομπό τον θόρυβο ο Κομήτης φλόγες βγάζει λες και του φούντωσε το Γκάζι. Η Κόκκινη πετάγεται, το σώμα της γυμνό στο φως και στο κορμί του Λεξ μπαίνει.

-Φοβάμαι !! Το φως του Κόμη πάνω στον Λεξ πέφτει σαν βροχή.

-Τεντώσου. Τα χέρια της σε Γ με την ευθεία του άξονα της. Ο Λεξ μέσα της βίαια εισβάλλει.

-Στα ριστερά τα πόδια, στην αντίθετη κατεύθυνση, το Ζ να θυμίζουν, αλλά με άξονα κάθετο στις παράλληλες.

Το φώς της των δύο σκύλων και του απόμακρου αστέρες, πάνω του τώρα στρέφουν. Η κοιλότητα της παγιδευμένη, ώστε να μην μπορεί να κλείσει ή να ανοίξει, καθώς μέσα της ακόμα πιο βαθιά βυθίζεται. Από διάφορα σημεία του κορμού του που μέσα της λογχάζει, μόρια του Ξένου ξεπροβάλλουν με του φωτός αγκίστρια.

Κάθε μία από τις μύτες, το μηδέν ενέργεια στο φωτόνιο να έχει. Από τη σάρκα της αρπάζονται και την ενέργεια να απομυζούν αρχίζουν. Μέχρι να στεγνώσει και εύκολα η σάρκα να αφαιρείται. Η Κόκκινη αρχίζει να ουρλιάζει. Ο Νοτιάς και η Δύση το φως τους ρίχνουν και αυτοί πάνω στο Λεξ.

Με τα αγκίστρια του, το μέσα της προς τα έξω να γυρίζει. Η Κόκκινη με ό,τι έχει στις χορδές της να ουρλιάζει. Μαζί της να ουρλιάζουν, τα φυτά, οι πέτρες, τα δέντρα, τα βουνά, οι πλανήτες, τα συστήματα των Ήλιων, οι του Γάλακτος αξίες και κάθε τι που σε θηλυκό θυμίζει σε ολάκερο το σύμπαν.

Ταυτόχρονα !!! Όταν πια την Κόκκινη σαν φόρεμα ανάποδα γυρίζει, η φωνή στο μέσα της να πνίγεται και αυτή μέσα στο Λεξ. Ο ήχος σαν σειρήνα που από μακριά χτυπά και αλλού οι μπόμπες πέφτουν…

Η Ένωση το τελευταίο και πιο ισχυρό αστέρι, το Φ της στρέφει προς τον Λεξ καθώς αυτός στης Κόκκινη το κεντρικό πυρήνα φτάνει και εκεί που όλοι νομίζουν πως ένα Φωτόνιο υπάρχει, με μια λεπτή του Ξυραφιού ακμή, το διαχωρίζει και δύο τώρα στον παράλληλο να τρέχουν…

Ώρες του μετά, οι δύο του αποκαμωμένου πλάσματα στο έδαφος να κείτονται με το ζόρι ζωντανά.

-Πες μου, ήταν αυτή η μέγιστη φορά; Η Κόκκινη με φυσαλίδες να βγαίνουν από μέσα της, γλυκιά και αδύναμη σαν μέλι…

-Ήταν ότι καλύτερο μπορούσα ποτέ να έχω, είχα και ίσως ποτέ ξανά. Αλλά ήσουν Πεφωτισμένος…

( Εδώ το καλό το κόκκινο ζουμί, της απόσταξης γλυκό φιλί στα χείλια…

-Θέλετε λίγο Κύριε;

-Όχι.

-Καλά και τη συνέχεια τι θέλετε για να μας δώσετε;

-Βαρκάδα εγώ θα πάω στη λίμνη Νίος οξυγόνο να να πνεύσω και αν επιστρέψω…)