Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

 

Περιεχόμενα (updated κάθε φορά που προστείθεται νέο κεφάλαιο)

• Chat & Fun
• Το θεώρημα Stolsberg
• Ο σκακιστής
• Ματ σε τρεις κινήσεις
• Ο Λένιν στη Βιέννη
• I didn't see this coming
• Tell me, Lie
• Πρόσκληση σε δείπνο... είπε η γάτα στο καναρίνι
• Μια στο καρφί και μια στο πέταλο
• Περί Ιθάκης
  • The year of the fox
• Στριπτήζ
• Έγκλημα και τιμωρία
• Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
• What trust is
• Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
  
• Το βαρύ ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
• Το θεώρημα Πέτρου
• Ψιτ, κύριος, στα μάτια να με κοιτάς!
• The shape of things to come
  • The raven paradox
• The chain
• Per aspera ad astra
• Nine years worth of breakin' my back
• Είμαστε δυο...
• Είμαστε τρεις...
• Είμαστε χίλιοι δεκατρείς
• Ithaca airlines
• Ου γαρίδασι
• Έχω ένα μυστικό
• Bolero
• The flight of the bumblebee
• Το μήλο, η μηλιά, και η βαρύτητα του νόμου
• The four horsemen
• Αρμαγεδδών
• All along the watchtower
• Aerials
• Cat people
• Then he kissed me
  • Have you ever seen the rain?
  • Οι τρεις καμπαλέρος
• In the Imagicon
  • Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
  • Spanish caravan
  • Remember tomorrow
    
  • Και έχω δρόμο να κάνω προτού κοιμηθώ…
    
  • The infernal fire of the Mountain King
  • Venceremos
  • Των αιώνων όργητες
• Transire suum pectus mundoque potiri
  • I see a rainbow rising
  • Δῶς μοι πᾶ στῶ
    
  • Blue Cafe
  • Το βλέμμα της λεοπάρδαλης
    
  • Jupiter's nymph
  • Indian defense
  • Mr. Mojo Risin
  • The court of the Crimson King
  • Elysium
  • Of felines and dolphins
  • Kobayashi Maru
  • Το μηδέν και το άπαν
  • The fifth horseman
  • Ο τετραγωνισμός του κύκλου
  • Claire de Lune
  • Der Ring des Nibelungen
  • Εξωτερικό γινόμενο
    
  • Στα παραθύρια τα πλατιά
  • Τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυο-δυο
  • Κάτι κουρασμένα παλικάρια
  • Girls
• The bittersweet blues of the Cosmic Balance
  • One upon a time in America
  • Έχε Harry...
  • Breakfast in America
• And then there were two
• Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
01 - Chat & Fun
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Μπήκα στο φόρουμ και είδα ειδοποίηση για μήνυμα. Δεν αναγνώρισα το nick και για μερικές στιγμές φλέρταρα με τη σκέψη να το αγνοήσω αλλά τελικά επικράτησε η περιέργειά μου. Πάτησα λεπτομέρειες στο προφίλ, δήλωνε γυναίκα και vanilla.

Πήγα στο μήνυμα, μου είχε κάνει quote ένα κατεβατό από κάτι που είχα γράψει σε ένα νήμα στο οποίο είχε γίνει ένα μικρός χαμούλης. Το μόνο σχόλιο κάτω από το quote ήταν

Απάντησα

και πάτησα send.

Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν λάβω νέο μήνυμα.

Της απάντησα

Άναψα ένα τσιγάρο και πήγα στο youtube να χαζολογήσω. Μέχρι που έκλεισα τον υπολογιστή δεν είχα λάβει άλλη ειδοποίηση. Πέρασαν κάμποσες μέρες πριν λάβω νέα ειδοποίηση για εισερχόμενο μήνυμα, πάλι από την ίδια.

Απάντησα με τη σειρά μου

Λίγο αργότερα μου ήρθε νέα απάντηση

Της απάντησα σχεδόν αμέσως

Δεν απάντησε στα δεκαπέντε λεπτά που έμεινα μέσα διαβάζοντας τα νέα ποστς οπότε έφυγα. Πρέπει να πέρασαν 3-4 μέρες χωρίς νέο μήνυμα ώσπου ένα βράδυ λίγο πριν κλείσω έλαβα ειδοποίηση για chat

-"Τελικά έγινα premium."
-"Και μπράβο σου"
-"Η αλήθεια είναι ότι με ιντριγκάρουν διάφοροι από εδώ και ο αριθμός των μηνυμάτων ήταν πολύ περιοριστικός."
-"Καλά έκανες, μη στεναχωρούμε και τους θαυμαστές."
-"Εσύ είσαι ένας από αυτούς που με ιντριγκάρουν."
-"Κατευθείαν στο ψητό, μ' αρέσεις."
-"Ούτε εγώ είμαι του διπλωματικού σώματος, αγαπητέ."
-"Πρόλαβα και έγινα αγαπητός κιόλας; Που να με γνωρίσεις και καλύτερα  "
-"Ναι ε; Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσω στα πατώματα;"
-"Υπό μία έννοια ναι, είμαστε και σε BDSM forum βοήθειά μας."
-"ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου πάντως."
-"Αρέσω παιδί μου αρέσω, πώς να το κάνουμε;  "
-"Έχεις πλάκα. Εύη."
-"Ναι, είμαι αρκετά ευτράπελος  . Στέφανος. Το Εύη από που βγαίνει;"
-"Ευδοκία."
-"Πολύ όμορφο όνομα, θα το προτιμήσω. Πόσων χρονών είσαι;"
-"27 αλλά δεν δεν απαντάω στο Ευδοκία, όχι ότι έχει κάτι το όνομα αλλά από μικρή Εύη με φωνάζουν και το έχω συνηθίσει"
-"Tough luck. Εγώ θα χρησιμοποιώ το Ευδοκία όταν θέλω να σου απευθυνθώ με το όνομά σου και μη μου απαντάς!"
-"Ξεροκέφαλος!"
-"Ο χειρότερος."
-"Εσύ πόσων χρονών είσαι;"
-"Θα στο θέσω έτσι, τα 27 μου έχουν ενηλικιωθεί εδώ και 4 χρόνια"
-"Μιλάς με γρίφους γέροντα  "
-"Α, διαθέτεις και κλασσική παιδεία, αν και φαίνεται να χάνεις λίγο στην αριθμητική. Θα τα πάμε καλά οι δυο μας, 49 είμαι."
-"Μου τη λες τώρα;"
-"Αν είναι δυνατόν! Με έχεις για τέτοιον άνθρωπο;"
-"Δε σε έχω για τίποτα, οπότε διατηρώ επιφυλάξεις. Προς συμμόρφωσή σου όμως, έτσι γιατί μου την είπες, σε πληροφορώ ότι τα πάω μια χαρά με την αριθμητική και έχω και διδακτορικό στα μαθηματικά που αποδεικνύει του λόγου το αληθές  "
-"Ah, a fellow doctor and in mathematics nontheless. Χαίρομαι που το ακούω αγαπητή συνάδελφε."
-"Μη μου πεις! Dr. Μαθηματικός κι εσύ;"
-"Dr. Μαθηματικός κι εγώ. Μικρός που είναι ο κόσμος ε; Σε ποιο τομέα ήταν το διδακτορικό σου;"
-"Διαφορική Τοπολογία, το δικό σου;"
-"Λογισμός Μεταβολών"
-"Τον Stefan Stolsberg του Advanced Courses on Calculus of Variations τι τον έχεις;  "
-"Nice to meet you, Ευδοκία αγνώστων λοιπών στοιχείων  "
-"Έλα, κόψε την πλάκα."
-"Θες να σου δείξω την ταυτότητά μου;"
-"Αυτός είναι Σουηδός!"
-"Σουηδός είναι ο πατέρας μου. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα. I'm the best of both worlds  "
-"Σοβαρά τώρα;"
-"Ε, γιατί να σου πώ τόσο χοντρό και εύκολα διαψεύσιμο ψέμμα;"
-"Τότε μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας ότι οι κατάρες δεν πιάνουν."
-"Θα συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή την κουβέντα καθότι πέρασε η ώρα και αύριο έχω ταξίδι."
-"Πού θα πας αν επιτρέπεται;"
-"Παρίσι, 22FR02ICVCA"
-"Είναι ωραίο το Παρίσι!"
-"Είναι, αλλά τόσες φορές που έχω πάει έχει πάψει να μου κάνει εντύπωση. Λοιπόν σε καληνυχτίζω και see you when I see you"
-"Καληνύχτα, καλό ταξίδι και παρά το γεγονός ότι σε καταριόμουν στο τέταρτο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου, χάρηκα για τη γνωριμία."
-"Επίσης  "

Τέσσερις μέρες αργότερα και με το κεφάλι σούπα από το ταξίδι μπήκα σπίτι μου. Το συνέδριο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον από μαθηματικής απόψεως αλλά επίσης ήταν και αρκετά κουραστικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα πήγαινα αν δεν παρουσιαζόταν ένα συνοπτικό απόσπασμα της διδακτορικής διατριβής ενός από τις καλύτερους υποψήφιους διδάκτορες του είχα την τύχη και την τιμή να είμαι επιβλέπων καθηγητής του.

Στο σπίτι δεν ήταν κανείς, η γυναίκα μου ήταν σε επαγγελματικό ταξίδι και τα παιδιά ήταν στους παππούδες τους. Είχα να φάω από το πρωί στο ξενοδοχείο και πεινούσα αλλά δεν είχα όρεξη να μαγειρέψω. Παράγγειλα μια πίτσα στα γρήγορα και μπήκα να κάνω ένα ντουζ. Όταν τέλειωσα, άνοιξα το laptop να χαζολογήσω όσο μασούλαγα την πίτσα. Μπήκα στο forum και διάβασα επί τροχάδην τα νέα posts αλλά δεν είχε γραφτεί κάτι σημαντικό ή έστω κάτι που θα με έκανε να ποστάρω. Ήμουν έτοιμος να κλείσω τον υπολογιστή όταν μου ήρθε νέα ειδοποίηση για chat.

-"Καλησπέρα Στέφανε!"
-"Θα έλεγε κανείς ότι μου έχεις στήσει καρτέρι  "
-"Χαχα, όχι όχι. Κι εγώ τώρα μπήκα και σε είδα online οπότε φαντάστηκα ότι γύρισες."
-"Ναι, δεν είναι πάνω από μια ώρα που μπήκα στο σπίτι."
-"Πώς ήταν το συνέδριο;"
-"Εξαιρετικά ενδιαφέρον και επί πλέον έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου."
-"Παρουσίασες paper?"
-"Όχι αυτή τη φορά, αλλά παρουσιάστηκε απόσπασμα διδακτορικής διατριβής στην οποία ήμουν ο επιβλέπων καθηγητής."
-"Ωωω συγχαρητήρια!"
-"Όχι σε εμένα, στον πρώην υποψήφιο διδάκτορα και νυν περήφανο κάτοχο διδακτορικού Νίκο Αποστολίδη. Εσύ πώς τα πέρασες;"
-"Τρέχοντας. Προσπαθώ να ανέβω τη σκάλα που ανέβηκες εσύ πριν 25 χρόνια αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο, δεν έχουμε όλοι θεωρήματα που φέρουν το όνομά μας. Όχι ότι αντιμετωπίζω κάποιο βιοποριστικό πρόβλημα, να είναι καλά η οικογένειά μου, αλλά δε μου αρέσει να κάθομαι και να βαράω μύγες."
-"Θέλεις να διδάξεις ή να κάνεις έρευνα;"
-"Και τα δύο, μου αρέσει η διδασκαλία και μου αρέσουν οι φοιτητές, ή τουλάχιστον οι επιμελείς."
-"Από ποιο πανεπιστήμιο πήρες το διδακτορικό σου;"
-"Stanford"
-"Πώς και δε συνέχισες εκεί;"
-"Αν σου πω ότι δε μου άρεσε στην Αμερική και πώς δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω πίσω;"
-"Περί ορέξεως... Και τώρα;"
-"Και τώρα προσπαθώ να βρω κάποιο μεταδιδακτορικό πρόγραμμα ή κάποια θέση μέλους ΔΕΠ αλλά όπως είπα δεν είναι εύκολο. Τέλος πάντων, αρκετά με αυτό το θέμα."
-"Σε κάθε περίπτωση καλή δύναμη."
-"Ευχαριστώ."
-"Κατά τα άλλα; Τι έχει το πρόγραμμα της υπόλοιπης βραδιάς;"
-"Netflix. Κι εγώ πριν από λίγη ώρα γύρισα από το γυμναστήριο και μετά το ντουζάκι θέλω να χουχουλιάσω. Εσύ;"
-"Έχω να σου κάνω ανήθικη πρόταση. Έχεις όρεξη για μπύρα;"
-"Σοβαρά μιλάς;;;"
-"Σοβαρότατα, άλλωστε ακόμα και αν δεν ξέρουν ποιος είμαι στο φόρουμ είμαι αρκετά γνωστό όνομα οπότε δεν κινδυνεύεις."
-"Και πώς ξέρω ότι είσαι αυτός που λες;"
-"Το βιβλίο το έχεις ακόμα ή το έκαψες;  "
-"Φυσικά και το έχω, το γεγονός ότι σε μισούσα και ευχόμουν κακό ψόφο να έχεις -είδες, είμαι ειλικρινής- δε σημαίνει ότι θα χαλούσα το βιβλίο."
-"Ωραία, στο βιβλίο έχει φωτογραφία μου. Βέβαια ήμουν 37 τότε και όχι 49 αλλά δεν έχω αλλάξει τόσο πολύ, αν εξαιρέσεις ένα γερό γκριζάρισμα. Έχεις skype/viber ή κάτι τέτοιο να με δεις live?"
-"OK, I'll bite" είπε και μου έδωσε το skype της. Την κάλεσα.

-"Καλησπέρα κι από εδώ Ευδοκία!"
-"Εύη είπαμε!"
-"Δεν είπαμε, είπες. Εγώ είπα Ευδοκία και θα συνεχίσω να σε λέω έτσι!"
-"Προσπαθείς να μου δώσεις και άλλο λόγο να σου ανοίξω το κεφάλι; Δεν σου αρκούν αυτά που τράβηξα στο 4ο εξάμηνο του μεταπτυχιακού;"
-"Τουλάχιστον φαίνεται να σε έπεισα ότι είμαι αυτός που λέω."
-"Ναι, πάντως μια χαρά κρατιέσαι έχω να πω  "
-"Εσύ καλά με βλέπεις, δεν ανοίγεις και το video σου να σε δω κι εγώ;"
-"Ανοιχτό το έχω!!!!"
-"Κι εγώ γιατί βλέπω μια μαυρίλα;"
-"Εμένα ρωτάς;"
-"Κλείνω και σε ξανακαλώ" της είπα. Αυτή τη φορά το video άνοιξε και μπροστά μου είχα μια πολύ γλυκιά καστανούλα με γυαλιά. "Τώρα σε βλέπω κι εγώ. Λοιπόν, σου έκανα έκανα μια πρόταση."
-"Ακόμα προβληματίζομαι."
-"Και ο λόγος;"
-"Η χρήση του `ανήθικη', άντε εγώ τώρα να ξέρω που έχει πάει το μυαλό σου!"

Έβαλα τα γέλια

-"Παιχνίδι με τις λέξεις ήταν, πώς θα μπορούσα να είχα κάτι "ανήθικο" στο μυαλό μου μην έχοντας καν δει πώς είσαι;"
-"Και τώρα που είδες;"
-"I 'm pleading the 5th"
-"Χμμμμμ"
-"Λοιπόν, είσαι "μέσα" ή προτιμάς να κάτσεις μέσα να δεις netflix;"
-"Θα είσαι φρόνιμος;"
-"Χάρακας, που έλεγε και ο Φωτόπουλος"
-"Με λες Βασιλειάδου, Στέφανε;"
-"Όχι, απάντησα αυτό που με ρώτησες. Λοιπόν, αποφάσισες;"
-"Ωραία, μέσα. Πού προτείνεις;"
-"Εξαρτάται! Που μένεις; Αν μένεις νότια να μοιράσουμε την απόσταση, αν μένεις βόρεια κάπου από Ψυχικό και πάνω."
-"Σε βολεύει το Beer Academy στο Χαλάνδρι;"
-"Ναι, μια χαρά. Τώρα είναι 20:00, να πούμε 22:00;"
-"Μπορείς νωρίτερα; Να πούμε 21:00; Δε θέλω να το ξενυχτίσουμε"
-"Ναι, μπορώ. Λοιπόν, σε μία ώρα στο Beer Academy. Σε αφήνω!"
-"Τα λέμε εκεί, τσάο" μου είπε και τερμάτισε την κλήση.

Το ντύσιμο δε μου πήρε και πολλή ώρα, φόρεσα ένα απλό πουκάμισο με ένα αμάνικο πουλόβερ και ένα τζιν. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αποφάσισα να αφαιρέσω το πουλόβερ και απλά να φορέσω μπλούζα μέσα από το πουκάμισο, διάολε!, δε θα καθόμασταν και έξω δα για να ανησυχώ για το κρύο. Περίμενα να πάει 20:30 και όταν ήρθε η ώρα κατέβηκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για Χαλάνδρι. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση στο δρόμο και έτσι έφτασα λίγο νωρίτερα από τη συμφωνημένη ώρα. Έστειλα μήνυμα στο Skype ότι έφτασα νωρίτερα οπότε θα μπω μέσα, πράγμα που έκανα. Στο μαγαζί είχε αρκετό κόσμο αλλά υπήρχε ελεύθερο τραπέζι. Κρέμασα το μπουφάν στην καρέκλα και κάθισα και άρχισα να χαζεύω το τηλέφωνο μέχρι που ένοιωσα να με κοιτάνε. Τι περίεργο, είναι τόσο γνωστό φαινόμενο και όμως κανείς δεν έχει ασχοληθεί να το διερευνήσει στα σοβαρά. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Ευδοκία από κοντά πρώτη φορά. Το ύψος της πρέπει να ήταν γύρω στο 1,70, είχε μακριά καστανά μαλλιά και γλυκό πρόσωπο. Σε αντίθεση με το skype εδώ δε φορούσε γυαλιά. Με τα ρούχα που φορούσε δε μπορούσα να διακρίνω το σώμα της, πρέπει να ήταν κανονική ή άντε το πολύ ελαφρώς γεματούλα. Σηκώθηκα και χαμογελώντας της έδωσα το χέρι μου. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας.

-"Γεια σου και από κοντά Στέφανε!"
-"Γεια σου και εσένα, Ευδοκία!"

Κάθισε απέναντί μου χαμογελώντας.

-"Δηλαδή δεν το γλιτώνω το Ευδοκία, ε;"
-"Όχι, δεν το γλιτώνεις!"

Ήρθε το γκαρσόν και παραγγείλαμε τις μπύρες μας καθώς και τα απαραίτητα ορεκτικά να τη συνοδέψουν.

-.-.-.-.-.-.-.-

Ευδοκία

Τον κοίταζα που έπινε τη μπύρα του. Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπροστά μου έχω τον Stefan Stolsberg. Τον Stefan Stolsberg του θεωρήματος "Stolsberg" που είχε ακούσει ό,τι κατάρα μπορούσα να σκεφτώ όταν πάλευα με το μεταπτυχιακό μάθημα στο Λογισμό Μεταβολών. Δεν είχα ιδέα ούτε ότι είναι μισός Έλληνας ούτε ότι ήταν Ελλάδα. Καλά τα λένε, όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.

Ομολογώ ότι ήταν γοητευτικός εμφανισιακά. Ψηλόλιγνος, με γκριζαρισμένο μαλί και μούσι, είχε γαλάζια μάτια -πιθανότατα κληρονομημένα από τον πατέρα του- και ελαφρά μπάσα φωνή. Αυτά που έγραφε στο forum μου είχαν κινήσει την προσοχή σε σημείο που κάποια στιγμή κάθισα και διάβασα ό,τι είχε γράψει. Στο profile του έγραφε "Vanilla" όπως εγώ αλλά από τα γραφόμενά του είχα καταλάβει ότι έχει σχέση με το χώρο, ή -τουλάχιστον- πολύ περισσότερη από αυτή που έχω εγώ.

Κι εγώ "vanilla" δήλωνα αλλά κυρίως επειδή δεν ήξερα τι ακριβώς είμαι. Δεν λέω, σαν κορίτσι κι εγώ έχω τις φαντασιώσεις μου αλλά όσο γοητευτική και αν βρίσκω την υποταγή σε φαντασιακό επίπεδο τόσο "προβληματική" μου φαίνεται επί του πρακταίου. Θα μου πεις "επί ποιου πρακταίου ρε Εύη, σάμπως και έχεις έστω και την παραμικρή ιδέα πώς είναι αυτό επί του πρακταίου;"

Still...

Όπως και να έχει ο άνδρας απέναντί μου ήταν ο λόγος για τον οποίο έγινα premium.

-"Λοιπόν, Ευδοκία τι σε φέρνει σε αυτά τα μέρη;"
-"Η πρόσκλησή σου για μπύρα" του απάντησα βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα μου. Εκείνος χαμογέλασε.
-"Βάζω στοίχημα ότι δεν το περίμενες."
-"Από εσένα; Ειλικρινά όχι, δεν το περίμενα. Με αιφνιδίασες."
-"Ευχάριστα, θέλω να ελπίζω."
-"Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν ιντριγκαρίστικα όταν κατάλαβα ποιος είσαι. Θα ήμουν ωστόσο ακόμα περισσότερο ψεύτρα αν έλεγα ότι δε με είχες ιντριγκάρει ήδη, νομίζω στο είπα και την πρώτη φορά που μιλήσαμε." είπα κοιτάζοντάς τον σταθερά στα μάτια. Ανταπέδωσε το βλέμμα μου.
-"Ελεύθερη; Σε σχέση; Παντρεμένη;"
-"Λες να έβγαινα με έναν άγνωστο άντρα αν ήμουν σε σχέση;"
-"Αφενός δεν ξέρω τι θα έκανες και αφετέρου γιατί όχι; Σάμπως θα ήσουν η πρώτη ή η τελευταία;"
-"Έχει σημασία να ξέρεις τι είμαι;"
-"Στην πραγματικότητα, όχι δεν έχει. Συζήτηση κάνουμε."
-"Εσύ τι είσαι;"
-"Παντρεμένος, με δύο παιδιά."
-"Η γυναίκα σου το ξέρει ότι είσαι έξω και πίνεις μπύρα με μια άγνωστη;"
-"Όχι και δεν την αφορά."
-"Τι εννοείς δεν την αφορά; Πώς είναι δυνατό να μην την αφορά;"
-"Εννοώ αυτό που είπα. Αν κρίνω ότι κάτι την αφορά και εφόσον αποφασίσω ότι χρειάζεται να μάθει γι αυτό το κάτι θα την ενημερώσω."

Έμεινα να τον κοιτάω σα χαζή.

-"Η... η γυναίκα σου είναι σκλάβα σου;"
-"Όχι. Η γυναίκα μου είναι ελεύθερος άνθρωπος που αναγνώρισε ότι αυτό που την γεμίζει είναι να με υπηρετεί."
-"Σκλάβα δε λέγεται αυτό;"
-"Δε με ενδιαφέρουν οι ταμπέλες."
-"Την αγαπάς;"
-"Φυσικά και την αγαπάω, δεν κρατάς κοντά σου για χρόνια άνθρωπο για τον οποίο δε νιώθεις κάτι. Ή τουλάχιστον εγώ δε λειτουργώ έτσι."
-"Πόσα χρόνια είστε μαζί;"
-"Είμαστε παντρεμένοι είκοσι χρόνια, είμαστε μαζί εικοσιπέντε."
-"Που τη γνώρισες;"
-"Στη Βοστόνη, λίγο καιρό πριν πάρω το διδακτορικό μου. Η Κατερίνα ήταν πρωτοετής φοιτήτρια τότε."
-"Πόσων χρονών είναι τα παιδιά σας;"
-"17 ο μεγάλος, 15 η μικρή."
-"Δεν είναι ανάκριση πάντως!"
-"Το ξέρω!"
-"Πώς το ξέρεις, δηλαδή;"
-"Έχεις απέναντί σου ένα ουσιαστικά σου άγνωστο, πώς θα μάθεις πράγματα γι αυτό αν δεν ρωτήσεις;"
-"Μόνο εγώ ρωτάω, μέχρι στιγμής."
-"Δική σου επιλογή. Εγώ σε ρώτησα κάτι και απέφυγες να απαντήσεις."
-"Έχεις δίκιο. Ωραία λοιπόν, ελεύθερη είμαι, δεν έχω σχέση."
-"Ποιον είχες επιβλέπων στο διδακτορικό σου;"
-"Τον Cohen"
-"Με τον Ralf έκανες το διδακτορικό σου;"
-"Ναι, τον γνωρίζεις;"
-"Φυσικά και τον γνωρίζω όπως γνωρίζω ότι είναι φοβερά εκλεκτικός, το οποίο σημαίνει ότι μάλλον είσαι κάτι πολύ περισσότερο από καλή στην αριθμητική."

Σχεδόν κοκκίνησα από την ικανοποίηση. Εκείνος χαμογέλασε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από τη μπύρα του.

-"Γιατί δηλώνεις vanilla;" τον ρώτησα.
-"Γιατί είναι ό,τι κοντινότερο στο "δεν ξέρω/δεν απαντώ" και την εν λόγω ερώτηση δεν ενδιαφέρομαι να την απαντήσω. Όποια ενδιαφέρεται να μάθει την όποια σχέση μου με το BDSM το μαθαίνει στην πράξη."
-"Έχεις... έχεις κι άλλες;" τον ρώτησα μασώντας λίγο τα λόγια μου
-"Όχι." απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
-"Αυτό τον καιρό όχι ή όχι γενικά;" τον ρώτησα εκ νέου. Είχα καταλάβει ότι δεν απαντούσε περισσότερα από αυτά που τον ρωτούσα οπότε για ότι ήθελα να μάθω έπρεπε να κάνω ακριβείς ερωτήσεις.
-"Αυτό τον καιρό." μου απάντησε.
-"Αν επιτρέπεται... πώς το είχε πάρει η γυναίκα σου;"
-"Πώς θα μπορούσε να το πάρει από τη στιγμή που αυτό δεν την αφορούσε;"
-"Μα πώς είναι δυνατόν να λες ότι δεν την αφορούσε; Γυναίκα σου είναι!"
-"Ναι, και; Γυναίκα μου έγινε πολύ καιρό αφού είχε αποδεχτεί ότι εγώ αποφασίζω τόσο για μένα όσο και για εκείνη."
-"Και δεν διαφωνεί ποτέ; Πώς είναι δυνατόν;"
-"Δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο, Ευδοκία. Είπα ότι εγώ αποφασίζω, το οποίο σημαίνει ότι είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί τον τελικό λόγο τον έχω εγώ."
-"Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να αποδεχτώ κάτι τέτοιο." απάντησα μιλώντας περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνον.
-"Πολύ πιθανό να μη μπορείς αλλά όπως και να έχει στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθεις και αυτός είναι στην πράξη."
-"Γνωρίζω τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσα να μπω σε αυτό το τρυπάκι, το fake it until you make it δεν μου ταιριάζει."
-"Δεν λειτουργεί έτσι αυτό γιατί πολύ σωστά το "fake it until you make it" δεν έχει θέση εδώ. Στην πραγματικότητα είναι "struggle until you either make it or abandon it. Δεν ξεκινάς να υπακούς κάποιον επειδή πρέπει να τον υπακούσεις, όχι εδώ. Ξεκινάς να τον υπακούς γιατί μέσα σου δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς."
-"Αν δε μπορείς να κάνεις αλλιώς τότε ποιο το νόημα της πάλης;"
-"Μέχρι να πείσεις πραγματικά τον εαυτό σου... είτε ότι μπορείς, είτε ότι δεν μπορείς."

Δεν απάντησα. Ήπια μια γουλιά από τη μπύρα μου και έφαγα λίγο λουκάνικο. Χωρίς να με ρωτήσει ο ίδιος άρχισα να μιλάω μόνη μου.

-"Εγώ δηλώνω vanilla γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι είμαι και αν ταιριάζω σε αυτό τον χώρο. Δεν το κρύβω, έχω κάποιες φαντασιώσεις υποταγής αλλά μπαίνοντας και διαβάζοντας το υλικό στο forum δεν είμαι σίγουρη τελικά αν όντως θέλω αυτό που φαντασιώνομαι. Εννοώ... δεν επικρίνω κανέναν, απλά δε νομίζω... δε νομίζω ότι ταιριάζω σε αυτό το χώρο, όχι τουλάχιστον ως υποτακτική, ακόμα λιγότερο δε ως σκλάβα."

Εκείνος δε μίλησε απλά με κοίταξε.

-"Τα έχω αρκετά μπερδεμένα μέσα μου, όχι σε επίπεδο κατανόησης των όρων..."
-"Αλλά στο τι πραγματικά θες;" μου είπε διακόπτοντάς με.
-"Όχι στο τι θέλω αλλά αν το φαντασιακό μου και η πραγματικότητα μπορούν να ταιριάξουν."
-"Douze points" μου είπε χαμογελώντας και συνέχισε "Ποδήλατο με ένα τρόπο μαθαίνεις, καβαλώντας το. Βέβαια ποδήλατο μπορείς να βρεις παντού, το να σε βρει κάποιος που θα σου στερήσει όποια άλλη επιθυμία από τον να τον υπηρετείς με όποιον τρόπο επιθυμεί, είναι άλλη κουβέντα και το κυριότερο, δεν είναι στο χέρι σου."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Οι μέρες περνάνε κ αναμένουμε τη συνέχεια

 

Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
02 - Το θεώρημα Stolsberg
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

-"Είχα διαβάσει στο φόρουμ ότι οι υποτακτικές είναι αυτές που αιτούνται από κάποιον κυριαρχικό να τις αναλάβει." μου είπε.
-"Και;"
-"Δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είπες πριν λίγο;"
-"Όχι."
-"Πώς όχι;"
-"Γιατί για να το κάνει σημαίνει ότι έχει αναγνωρίσει ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να τον υπηρετεί και του αιτείται να δεχθεί τις υπηρεσίες της. Ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να τη δεχτεί."
-"Και άμα το κάνει αυτό για να εκπληρώσει τη φαντασίωσή της και μόνο; Αν προσπαθεί να κάνει πράξη το "fake it until you make it?"";
-"Αν και λένε "ποτέ μη λες ποτέ" δε νομίζω ότι θα το καταφέρει, αυτό τελειώνει συνήθως με αποδέσμευση και δράματα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και από την αντίστροφη πλευρά αν και οι έμπειρες υποτακτικές συνήθως καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα με ποιον έχουν να κάνουν. Αν πραγματικά δεν είναι κυριαρχικός θα τον μασήσουν και θα φτύσουν τα κουκούτσια οπότε το πιθανό δράμα είναι από την άλλη μεριά."
-"Οι αποδεσμεύσεις γιατί γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις;"
-"Για πολλούς λόγους. Στα γρήγορα -και αυτό είναι απλά παράδειγμα- ο Κ μπορεί να μην θέλει πλέον τις υπηρεσίες της υποτακτικής ή η ίδια η υποτακτική να μη γεμίζει πλέον από την ικανοποίηση του κυρίου της και μόνο."
-"Κάτσε, δηλαδή μπορεί κάποια στιγμή να πει ο κυρίαρχος 'καλά ήταν ως εδώ, τώρα τα μπογαλάκια σου και αλλού;'"
-"Φυσικά και μπορεί, όπως μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο."
-"Και τότε σε τι είναι καλύτερο από τις λεγόμενες βανίλα σχέσεις;"
-"Οι σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής δεν είναι ούτε καλύτερες ούτε χειρότερες από της βανίλα. Καθείς επιλέγει αυτό που του ταιριάζει. Δεν είναι τίτλος τιμής το "Κυριαρχικός" όπως δεν είναι τίτλος τιμής το "υποτακτικός". Είναι όροι που προσδιορίζουν θέση σε μια σχέση Κ/υ. Ο Κυρίαρχος είναι κυριάρχος για τους υποτακτικούς του και ο υποτακτικός είναι υποτακτικός για τον κύριό του. No more no less"
-"Δεν ξέρω Στέφανε... εννοώ έχω διαβάσει αρκετά πράγματα αλλά δε βλέπω να υπάρχει ένα γενικό consensus."
-"Δεν χρειάζεται. Συμπεθεριάζεις με όσους ταιριάζεις. Όπως και να έχει όλα αυτά τα μαθαίνεις στην πράξη, όπως λέει και ο λαός "όποιος είναι έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει."

Η Ευδοκία δεν απάντησε, ήπιε μια γουλιά από τη μπύρα της και συνειδητοποιώντας ότι είχε γείρει έντονα προς τη μεριά μου κάθισε ίσια στη θέση της κοκκινίζοντας ελαφρά και χαμογελώντας αμήχανα. Το βρήκα εξαιρετικά χαριτωμένο και της χαμογέλασα με τη σειρά μου κοιτάζοντάς τη στα μάτια και κάνοντάς την να αποστρέψει το βλέμα. Η Ευδοκία ήταν όμορφη κοπέλα και κάτω από το μαύρο φόρεμα που φορούσε διέκρινα πλούσιο "ψυχικό κόσμο". Εξακολουθώντας να την κοιτάζω την έφερα με τα μάτια της φαντασίας μου γονατιστή μπροστά στα πόδια μου. Με έκοψε το τηλέφωνο, ήταν η Κατερίνα.

-"Καλησπέρα αγάπη μου" άκουσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
-"Καλησπέρα Κατερινιώ μου. Τι κάνεις; Πώς ήταν η μέρα σήμερα;"
-"Είμαι πτώμα αλλά δε μπορώ να κάτσω στο ξενοδοχείο. Θα μας βγάλουν έξω σήμερα καθότι η τελευταία μέρα."
-"Τώρα με βάζεις σε πειρασμό να σου πω να βάλεις τη σφήνα και να βγεις έξω" της είπα πειραχτικά.
-"Θα έχουμε τεχνικές δυσκολίες σε αυτό, δεν την πήρα μαζί μου"
-"Α, ναι ε;"
-"Oooops"
-"Καλά, θα τα πούμε όταν επιστρέψεις. Αύριο μεσημέρι δεν έρχεσαι;"
-"Ναι, λογικά το απόγευμα θα είμαι σπίτι."
-"Ωραία, θα αφήσουμε τον Τόμας και τη Φανή μία μέρα παραπάνω στους γονείς σου γιατί η μαμά τους το βράδυ θα είναι απασχολημένη."
-"Θα γκρινιάξουν!"
-"Μωρέ τα λυσσακά τους θα φάνε αλλά από τη στιγμή που δεν είναι στο χέρι τους, ξυδάκι"
-"Χαχαχα. Εσύ που είσαι;"
-"Έξω είμαι για μπύρα με μια από το φόρουμ."
-"Την ξέρω;"
-"Όχι αλλά ενδεχομένως να τη γνωρίσεις. Θα δείξει."
-"Χμμμμ."
-"Πονηρός ο βλάχος! Λοιπόν, άντε να ετοιμαστείς κι εσύ και εγώ δε φαντάζομαι να αργήσω."
-"Απαπαπα, θα είσαι κύριος με τη νεαρά; Χάλασες Stefan, χάλασες!"
-"Σου είπα εγώ ηλικία;" τη ρώτησα πειρακτικά. "Allez, φιλάκια" της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.​

Η Ευδοκία έχοντας ακούσει μέρος του διαλόγου με κοίταζε με ανεξιχνιάστο βλέμα αλλά όταν ύψωσα το βλέμα μου πάνω της κατέβασε το δικό της.

-"Μπορώ να σας βοηθήσω δεσποινίς;" τη ρώτησα.
-"Επειδή φαντάζομαι ότι ήταν η γυναίκα σου στο τηλέφωνο τελικά της είπες ότι είσαι έξω με μια γυναίκα."
-"Γιατί να μη της το πω; Δεν υπήρχε λόγος να μη το μάθει."

Απογοήτευση ήταν αυτό που διάβασα στιγμιαία στη ματιά της ή ήταν ιδέα μου;

Ευδοκία

"Τώρα τι εννοεί;" σκέφτηκα μέσα μου. Της το είπε επειδή τη σημερινή έξοδο τη βλέπει όπως θεωρητικά είναι, μια μπυρίτσα στο χαλαρό χωρίς καμία περαιτέρω προσδοκία ή για να την προετοιμάσει για κάτι; Και τι είναι αυτό το κάτι;

Θα ήμουν ψεύτρα αν δεν έλεγα ότι δεν ήμουν γοητευμένη με τον γκριζομάλη κύριο απέναντί μου. Ήταν ο αέρας του, ήταν ο τρόπος του, ήταν η εμφάνισή του; Που να φανταστώ όταν πάλευα στο δεύτερο έτος του μεταπτυχιακού ότι τέσσερα χρόνια αργότερα θα καθόμουν πίνοντας μπύρα με την πηγή των βασάνων μου, την μαθηματική ιδιοφυία που θαύμαζα και καταριόμουν για ένα ολόκληρο εξάμηνο;

Ουφ! Όπως έλεγε κάποιος γνωστός μου "τα όνειρα είναι δωρεάν, στο ξύπνημα έρχεται ο λογαριασμός". Ομολογώ ότι αν και είχα βγει για μπύρα στο χαλαρό δεν ήμουν ιδιαίτερα σίγουρη ότι δε θα τον ακολουθούσα σα σκυλάκι έτσι και μου έλεγε να πάμε κάπου αλλού για να συνεχίσουμε τη βραδιά.

Ουφ!

Και ο κύριος καθόταν απέναντί μου πίνοντας τη μπύρα του σα να μην τρέχει τίποτα!

Που πολύ πιθανώς από τη μεριά του όντως να μην έτρεχε τίποτα.

Ουφ!

-"Έχει βάσανα η ζωή, ε;" με ρώτησε χαμογελώντας.
-"Ορίστε;" τον ρώτησα αφηρημένη.
-"Τίποτα, σε βλέπω κάμποση ώρα να φυσάς και να ξεφυσάς."

Ωραία! Μπράβο Εύη!

-"Τίποτα... σκεφτόμουν... δεν ξέρω... ή μάλλον ξέρω... Μου φάνηκε... μου άρεσε πολύ αυτή η ειλικρίνια που έχεις με τη γυναίκα σου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μπω ποτέ σε τέτοια σχέση... αλλά είναι απελευθερωτικό να μη χρειάζεται να κρύψεις κάτι, να μην... να μην έχεις ενοχές γι αυτά... γι αυτά που κάνεις. Εννοώ..."
-"Η ειλικρίνια και το openness δεν έχουν να κάνουν με το είδος της σχέσης, Ευδοκία, έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους. Απλά -στη θεωρία τουλάχιστον- οι σχέσεις από θέση σου δίνουν λιγότερους λόγους να δρας χειριστικά."
-"Αλλά όπως λένε Στέφανε, η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη."
-"Yup, κάνουμε τις επιλογές μας και είμαστε υπεύθυνοι γι αυτές. Αν μας βγουν έχει καλώς. Αν δε μας βγουν υπάρχουν δύο δρόμοι: Είτε να γίνουμε σοφότεροι είτε να ξαναφάμε τα μούτρα μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών -κατά το ήμιση- πρόγονοι: Το δεις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού."

Δεν είπα κάτι, απλά ένευσα συγκαταβατικά κοιτώντας το ποτήρι της μπύρας που κρατούσα στο χέρι μου. Είχα ανάψει -δηλαδή τι ανάψει, πυρκαγιά είχε γίνει- και ένιωθα απίστευτα άβολα.

Με έβγαλε ο ίδιος από τη δύσκολη θέση.

-"Έχει πάει 23:00 και είπες ότι δε θέλεις να το ξενυχτήσεις."

Προσπάθησα να αστειευτώ.

-"Με βαρέθηκες ήδη;"
-"Σου υπενθύμισα τι μου είπες πριν βγούμε όταν ζήτησες να μεταθέσουμε το ραντεβού για τη μπύρα μια ώρα νωρίτερα."
-"Δε μου απάντησες αυτό που σε ρώτησα" του είπα ψευτοχαμογελώντας αμήχανα.
-"Πού έχεις παρκάρει;" με ρώτησε.
-"Δεν έχω παρκάρει, ήρθα με ταξί."

Δεν απάντησε κάτι άλλο, φώναξε το γκαρσόν για να πληρώσουμε. Έκανα να βγάλω το πορτοφόλι μου από την τσάντα αλλά με έκοψε.

-"Σήμερα εγώ. Την επόμενη φορά εσύ και αυτό νομίζω είναι καλή απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες."

Χαμογέλασα, αυτή τη φορά πραγματικά, γιατί ναι, ήταν απάντηση. Βέβαια δεν ξέρω τι θα έκανα ή καν αν θα έκανα κάτι περισσότερο μαζί του αλλά μου άρεσε που μου δήλωσε ότι θα υπάρξει επόμενη φορά. Πλήρωσε με την κάρτα του και σηκώθηκε. Σηκώθηκα κι εγώ και με βοήθησε να φορέσω το παλτό πάνω από το φόρεμά μου. Πρέπει να ήταν 10-15 πόντους πιο ψηλός από εμένα, δηλαδή πάνω από 1,85 ίσως και 1,90.

-"Θα μου κάνεις παρέα μέχρι να έρθει το ταξί;"
-"Δε θα καλέσεις ταξί. Θα πάμε μια βολτίτσα και μετά θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου."

Ώπα!

Άρχισαν να βαράνε διάφορα κουδούνια μέσα μου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όλα δυσάρεστα. Τον κοίταξα αμήχανη. Εκείνος αντί κουβέντας μου έδωσε το χέρι του και πέρνοντάς τον αγκαζέ βγήκαμε από το μαγαζί. "Ωραία", είπα μέσα μου, "απαντήθηκε και η ερώτηση αν θα τον ακολουθούσα σα σκυλάκι. Γαβ!"

Ομολογώ ότι το τελευταίο πράγμα που περίμενα από αυτόν τον άνθρωπο είναι να οδηγεί station wagon. Χαμογέλασα.

-"Soccer mom;" τον ρώτησα πειραχτικά.
-"Τελείως!" μου απάντησε γελώντας.

Αν και είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν αγνό μητρικό ένστικτο η εκτίμησή μου για το Στέφανο ανέβηκε 10 σκαλιά παραπάνω.

-"Που μένεις;" με ρώτησε.
-"Άνω Χαλάνδρι, δεν είμαι μακριά. Αν ήταν μέρα θα πήγαινα και με τα πόδια."
-"Α, ωραία. Θα πάμε Χαλάνδρι μέσω Διονύσου!"
-"Ορίστε;"
-"Σου είπα ότι θα σε πάω βόλτα πριν. Βάλε τη ζώνη σου."
-"Μάλιστα" του είπα τελειώς φυσικά και μετά δαγκώθηκα. Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά ξεκίνησε. Στο ραδιόφωνο είχε βάλει Rock FM και εκείνη την ώρα έπαιζε μπαλάντες. Σε όλη τη διαδρομή μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε στη διασταύρωση για Διονυσο και από εκεί στον Άγιο Πέτρο. Δεν πήγε δεξιά όμως, στο δρόμο πίσω από την Πεντέλη, αντιθέτως έστριψε αριστερά για Νέα Μάκρη.
-"Ελπίζω να είναι υβριδικό το αυτοκίνητό σου" του είπα πειρακτικά.
-"Είναι" μου είπε αλλά δεν προχωρήσαμε πολύ, σταμάτησε σε ένα άπλωμα που από κάτω έβλεπε τη Νέα Μάκρη και στο βάθος απέναντι την Εύβοια. Το φεγγάρι ήταν γεμάτο, ο ουρανός πεντακάθαρος και η θέα έκοβε την ανάσα. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και βγήκε έξω. Μου ζήτησε να βγω κι εγώ, πράγμα που έκανα. Παρά το Φλεβαριάτικο κρύο ήταν πολύ όμορφα.

Τον είδα να στρίβει ένα τσιγάρο.

-"Θα μου στρίψεις κι εμένα ένα σε παρακαλώ;"
-"Καπνίζεις;"
-"Socialy."
-"Ok" μου είπε και έστριψε και ένα δεύτερο τσιγάρο. Μου το έδωσε και αφού μου άναψε το δικό μου άναψε και το δικό του.

-"Είναι πολύ όμορφα εδώ." μου είπε.
-"Ναι, είναι" συμφώνησα προσθέτοντας "Κάνει κρύο ωστόσο."
-"Δε θα κάτσουμε πολλή ώρα, θα κάνουμε το τσιγάρο και θα σε γυρίσω σπίτι σου."
-"Και γιατί ήρθαμε ως εδώ;" τον ρώτησα.
-"Γιατί μου αρέσει το μέρος και έρχομαι συχνά εδώ, ειδικά όταν θέλω να σκεφτώ. Με χαλαρώνει να βλέπω τη θάλασσα και τα φώτα της πόλης από κάτω και από τα χωριά απένταντι. Να σου πω κάτι που δεν το ξέρεις; Εδώ ήμουν όταν τελικά το υποσυνείδητό μου ολοκλήρωσε την απόδειξη του θεωρήματος ολικού ελαχίστου."

Το ανέφερε σαν να μην τρέχει κάτι ενώ ήταν ένα από τα πιο σημαντικά θεωρήματα του Λογισμού Μεταβολών και της Μαθηματικής Φυσικής, ήταν πάνω από 30 χρόνια εικασία και ήταν και επώνυμο: Αρχικά ως εικασία Χαταγιάμα και μετά ως θεώρημα Stolsberg.

-"Χαχα, δε θέλω να σε φανταστώ πως έτρεχες να βρεις χαρτί να το σημειώσεις."
-"Δε χρειάστηκε, είχα χαρτί μαζί μου. Ένιωθα ότι είμαι κοντά στην ολοκλήρωση της απόδειξης, είχα τη γενική ιδέα αλλά μου έλειπαν οι λεπτομέριες, για την ακρίβεια κάποια βήματα στο λήμμμα (δ)."

Αλλιώς γνωστό και ως "μικρό θεώρημα Stolsberg" σκέφτηκα μέσα μου. Είχα ανατριχιάσει και όχι μόνο από το χειμωνιάτικο κρύο. Καθόμουν και έκανα τσιγάρο με τον Stefan Stolsberg. Τον Stefan Stolsberg.​

-"Βγάλε το παλτό σου σε παρακαλώ" μου είπε.

Τον κοίταξα αμήχανη και αναποφάσιστη. Εκείνος απλά συνέχισε να με κοιτάει. Χαμήλωσα το βλέμα και έβγαλα το παλτό μου. Άνοιξε την πίσω πόρτα και το έβαλε μέσα. Έβγαλε το τηλέφωνό του.

-"Για έλα εδώ" μου είπε και μου έδειξε που ήθελε να σταθώ. Στάθηκα εκεί, ακόμα αμήχανη ενώ εκείνος έκανε δέκα βήματα πίσω. -"Χαμογέλα" μου είπε. Προσπάθησα να χαμογελάσω και τότε άναψε το φλας. Με έβγαλε φωτογραφία! "Έλα να τη δεις" μου είπε. Πλησίασα και είδα τη φωτογραφία στο κινητό του. Δε μου άρεσα.
-"Μπορείς σε παρακαλώ να τραβήξεις άλλη;"
-"Αν συνεχίσεις να είσαι σφιγμένη θα μας βρει εδώ το ξημέρωμα" μου είπε. "Προσπάθησε να χαλαρώσεις."

Μια κουβέντα ήταν αυτή. Τέλος πάντων μετά από 3-4 προσπάθειες η φωτογραφία μου άρεσε.

-"Στην έστειλα στο Skype" μου είπε και πράγματι λίγη ώρα αργότερα έλαβα ειδοποίηση στο κινητό.
-"Γιατί με τράβηξες φωτογραφία;"
-"Για να έχεις κάτι να θυμάσαι από αυτή τη βραδιά" μου απάντησε απλά. "Έλα, μπες στο αυτοκίνητο να σε πάω σπίτι σου."

Μπήκα στο αυτοκίνητο, μπήκε και εκείνος και πήρε το δρόμο πίσω από την Πεντέλη. 20 λεπτά αργότερα ήμασταν στη Νέα Πεντέλη και δέκα επιπλέον λεπτά αργότερα στο Χαλάνδρι. Όταν φτάσαμε κοντά στο σπίτι μου του είπα να σταματήσει. Γύρισα και τον κοίταξα.

-"Σε ευχαριστώ για τη σημερινή βραδιά" του είπα.
-"Κι εγώ σε ευχαριστώ" μου είπε και μου χάιδεψε απαλά το πρόσωπο σπρώχνοντας λίγο πίσω το μαλί που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπό μου. Μου χαμογέλασε αλλά ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα με φιλήσει εκείνος τράβηξε το χέρι του πίσω. Παρά το γεγονός ότι ένιωθα αμήχανα και δεν ήμουν σίγουρη πως θα αντιδρούσα αν έκανε κίνηση να με φιλήσει δεν το κρύβω ότι ένιωσα μια μικρή απογοήτευση.
-"Τα... τα λέμε στο φόρουμ" του είπα ακόμα αμήχανη.
-"Όχι, δεν τα λέμε μέσω του φόρουμ. Όταν ανέβεις πάνω θα μου στείλεις στο skype το κινητό σου."
-"Εεεε... ορίστε;"
-"Έχεις κάνει διδακτορικό με το Ralf το οποίο σημαίνει ότι είσαι κάτι πολύ παραπάνω από απλά ευφυής άνθρωπος" μου είπε χαμογελώντας. "Καλή σου νύχτα Ευδοκία, χάρηκα για την γνωριμία".
-"Κα... Καληνύχτα Στέφανε" είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο. Έβαλε μπρος και έφυγε και έμεινα να κοιτάζω το αυτοκίνητο μέχρι που έστριψε στη γωνία.

Δυο-τρία λεπτά αργότερα, όταν ανέβηκα σπίτι και πριν καν πάω να αλλάξω του έστειλα το τηλέφωνό μου με μήνυμα στο Skype.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

03 - Ο σκακιστής
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Το τηλέφωνό μου βούηξε. Είδα στο skype, η Ευδοκία μου είχε στείλει το κινητό της. Χαμογέλασα αλλά όταν έφτασα σπίτι και πριν προλάβω να απαντήσω, το τηλέφωνό μου βούηξε εκ νέου, αυτή τη φορά είχα SMS από την Κατερίνα:

"Έχω αποκτήσει θαυμαστή και είναι πολύ του γούστου μου. Μου επιτρέπεις;"

Χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά.

"Να τον κλάψει η μάνα του;" έγραψα και πάτησα το send

"Αν κρίνω από το φούσκωμα που βλέπω στο παντελόνι είτε είναι πραγματικό είτε είναι κάλτσα, μάλλον εγώ θα είμαι αυτή θα κλάψει, είτε από ευτυχία είτε από απογοήτευση!" ήταν το μήνυμα που έλαβα.

"Με τις ευχές μου και σε παρακαλώ προσπάθησε να βιντεοσκοπήσεις να έχουμε υλικό για αύριο." της απάντησα.

"Ευχαριστώ  " μου απάντησε χωρίς να απαντήσει στο άλλο. Δεν ήθελε να γράψει ότι θα το κάνει γιατί δεν ήταν ακριβώς στο χέρι της και η Κατερίνα ποτέ δεν έδινε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να τηρήσει. Ξέρω ότι θα το προσπαθούσε.

Καύλωσα στη σκέψη.

Την Κατερίνα την είχα γνωρίσει στα 24 μου όταν εκείνη ήταν πρωτοετής φοιτήτρια στο Harvard και εγώ διδακτορικός φοιτητής στο MIT. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Χαμογελάω στην σκέψη πώς ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε 25 χρόνια αργότερα. Το BDSM το ανακαλύψαμε μαζί, πρώτα στην πράξη και πολύ αργότερα στη θεωρία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι ταμπέλες υπό την έννοια ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από λεκτικές σημάνσεις, κάτι που έβρισκα ιδιαίτερα αφοριστικό στα fine nuances που υπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Θα μου πεις αν δεν υπάρξουν αυτές οι σημάνσεις δε θα κατορθώναμε να συνεννοηθούμε ποτέ μεταξύ μας και θα συμφωνήσω αλλά ακόμα κι έτσι...

Εκείνο τον καιρό ήμουν αφοσιωμένος με όλη μου την ψυχή στην μέχρι τότε εικασία του Χαταγιάμα οπότε δεν του είχα δώσει περισσότερη σημασία. Στην πραγματικότητα αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πραγματικά ο ένας τη φύση του άλλου κάμποσα χρόνια αφού γίναμε ζευγάρι, όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα κάμποσες play partners αλλά όχι υποτακτικές. Η Κατερίνα από τη μεριά της είχε και εκείνη play partners, σε αυτό είχαμε ταιριάξει απόλυτα. Είχα ζοριστεί η αλήθεια είναι όταν μου ζήτησε την άδεια να ζητήσει σε κάποιον τρίτο να την αναλάβει ως υποτακτική αλλά δε το μετάνιωσα. Ο Harry ήξερε να κρατάει τα γκέμια και πόσο να τραβήξει και πόσο να αφήσει πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσα εγώ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν να κερδίσουμε ένα στενό φίλο και η Κατερίνα να λάβει εκπαίδευση που εγώ δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να της δώσω.

Νονός της Φανής, μου έχει λήψει ο μπαγάσας και ας τον βλέπαμε κάθε καλοκαίρι που περνούσε εδώ και χρόνια ένα πενταήμερο μαζί μας.

Η Φανούλα μου είχε πάρει τα χνάρια του πατέρα της ενώ ο Τόμας είχε μοιάσει στη μάνα του. Αγαπάω τα παιδιά μου το ίδιο αλλά η φανερή κλίση της Φανής προς τα μαθηματικά -και πραγματικά πιστεύω ότι έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το γέρο της- μου έκανε να της έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Πήρα τηλέφωνο στα πεθερικά μου και το σήκωσε ο Τόμας. Πόσο είχε βαρύνει η φωνή του.

-"Γεια σου μπαμπά!"
-"Γεια σου αγόρι μου, τι κάνετε;"
-"Καλά είμαστε, εδώ βλέπαμε μια ταινία στο netflix με τον παπού και τη γιαγιά"
-"Η Φανή;"
-"Μην ανησυχείς, την ποτίζουμε και την βγάζουμε στον ήλιο! Από τα βιβλία της δεν μπορούμε να τη βγάλουμε!"

Έβαλα τα γέλια

-"Ποια ταινία είδατε;"
-"Άμα σου πω ότι δεν θυμάμαι καν τον τίτλο; Μια χαζοκομμωδία ήταν, πέρασε και δεν ακούμπησε. Η μαμά πότε έρχεται;"
-"Αύριο αργά το βράδι οπότε θα κάτσετε άλλη μια μέρα με τους παππούδες σας."
-"Ουφ καλά!" είπε οπότε προς αρκετά μεγάλη μου έκπληξη δεν θα είχαμε δράματα.
-"Φώναξε λίγο τη Φανή να της μιλήσω. Φιλιά αγόρι μου"
-"Γεια σου από μένα, μπαμπά, πάω να τη φωνάξω."

Πράγματι μισό λεπτό αργότερα άκουσα την κόρη μου

-"Γεια σου μπαμπουίνε μου!!!"
-"Τι κάνεις κοριτσάρα μου;"
-"Ε τα ξέρεις τώρα, πάρτι, γκόμενοι, ποτά, τσιγάρα... τα συνηθισμένα!"
-"Με κοροΐδευεις άθλιο μειράκιο;"
-"Χιχιχι"
-"Βρε κορίτσι μου κι εμένα μ' αρέσει το διάβασμα αλλά κοινωνικοποιήσου και λίγο!"
-"Σιγά που θα καθόμουν να δω ταινία με το Σάντλερ. Α, επίσης έχω και την απάντηση στο όριο που μου έβαλες να υπολογίσω. Η απάντηση είναι 3. Κάτσε να σου στείλω στο viber την απόδειξη."
-"Μπράβο Φανούλα μου" της είπα γεμάτος περηφάνια. Όταν λέω ότι η Φανή έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το γέρο της το εννοώ. Δεν έχει κλείσει καλά-καλά τα 15 και αμφιβάλλω αν το όριο που της έδωσα να υπολογίσει μπορεί να το κάνει παραπάνω από το 5% των προπτυχιακών μου φοιτητών στο μάθημα της πραγματικής ανάλυσης.

Για το τυπικό της υπόθεσης όταν κλείσαμε είδα την απόδειξή της και επιβεβαίωσα ότι ήταν σωστή, όχι ότι είχα πραγματική αμφιβολία.

Είχαμε περάσει μεγάλα δράματα στα 12 της όταν της ξέκοψα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να διαγωνιστεί στην Ολυμπιάδα των μαθηματικών. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι μπορούσε να χτυπήσει ακόμα και το χρυσό ωστόσο η δική μου προσωπική εμπειρία με είχα κάνει να κοντέψω να μισήσω αυτό που αγαπούσα με τόσο πάθος. Ευτυχώς συμπαραστάτες είχα και την Κατερίνα και τον Harry όχι φυσικά ως K της Κατερίνας -αυτό είχε συμβεί πριν καν γεννηθεί η Φανή- αλλά ως νονό της.

Το τηλέφωνό μου βούηξε: "Ο Γιόχαν ενθουσιάστηκε στην ιδέα να βιντεοσκοπίσω τις περιπτύξεις μας ακόμα και όταν του ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να πάρει αντίγραφο."

Τι το ήθελε; Με την αναδρομή στο παρελθόν είχα καταφέρει να ξεκαβλώσω και τώρα είχα καβλώσει και πάλι.

Και τότε θυμήθηκα την Ευδοκία.

Χμμμ...

"Μπορείς να κάνεις video chat ή έχεις πέσει για ύπνο;" έγραψα και πάτησα το send.

Λίγη ώρα αργότερα το τηλέφωνο μου βούιξε και χαμογέλασα βλέποντας την απάντηση.

-.-.-.-.-.-.-.-

Ευδοκία

Αφού έστειλα το μήνυμα στο Στέφανο πήγα και άλλαξα. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω, μόλις είχα γυρίσει από έξοδο με τον Stefan Stolsberg, TON Stefan Stolsberg!

Την αρχή απροσδιοριστίας του Heisenberg την ξέρει πολύς κόσμος. Λιγότερος κόσμος ξέρει το θεώρημα της Noether και ακόμα λιγότερος κόσμος ξέρει το θεώρημα του Stolsberg που εξηγεί με αυστηρά μαθηματικό τρόπο την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg στα ζευγάρια των αναλλοίωτων που προβλέπει το θεώρημα της Noether και με το οποίο κέρδισε την αθανασία, το Fields και φυσικά το 1.000.000$ του Clay Mathematics Institute.

Και με αυτόν τον άνθρωπο είχα βγει για μπύρα και πριν μερικά λεπτά του είχα στείλει SMS το τηλέφωνό μου!

Το κεφάλι μου βούιζε ακόμα από την έξαψη όταν έπεσα να ξαπλώσω. Προσπάθησα να διαβάσω αλλά δε μπορούσα να συγκεντρωθώ, οπότε αρκέστηκα στην ταβανοθεραπεία.

Χαμογέλασα στη σκέψη ότι την τελευταία φορά που έκανα ταβανοθεραπεία ήταν με τον Κώστα το οποίο στάθηκε και η αφορμή για να το διαλύσουμε αυτή τη φορά οριστικά. Από τότε που κάνω σεξ πάντα ήμουν πρόθυμη είτε ενεργητικά είτε παθητικά να ικανοποιήσω τον παρτενέρ μου αλλά είχα ανακαλύψει ότι το παθητικό δεν εκτιμάται ιδιαίτερα. Τι να κάνω; Είχε όρεξη ενώ εγώ δεν είχα, του άνοιξα υπάκουα τα πόδια μου για να με πάρει αλλά δεν μπορούσα να κάνω και σαν ξαναμμένη σκύλα!

Όπως δηλαδή ήμουν αυτή τη στιγμή. Μηχανικά στην αρχή και με περισσότερο ενθουσιασμό άρχισα να χαϊδεύομαι πλάθοντας φαντασίωση με τον Στέφανο. Τι να του άρεσε άραγε; Στη φαντασίωσή μου πάντως ήμουν καθισμένη στα τέσσερα και με έπαιρνε από πίσω, πότε βάζοντας τον στην μπρος πόρτα, πότε βάζοντάς τον στην πίσω! Φαντασίωση ήταν, ότι θέλω κάνω!

Άνοιξα το συρτάρι μου και έβγαλα από μέσα τη dildo και αφού την έτριψα για λίγο στην κλειτορίδα μου την έβαλα μέσα μου χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω το βογγητό μου. Αν και μένω με τους γονείς μου, δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι, εκείνοι μένουν στο ρετιρέ κι εγώ μένω σε μια μικρή γκαρσονιέρα στον πρώτο η οποία είχε ξενοικιαστεί πρόσφατα και ζήτησα από τους γονείς μου να μη τη νοικιάσουν αλλά να πάω να μείνω εγώ εκεί. Έδωσα κάμποσα χρήματα από το καταπίστευμά μου για να το ανακαινίσω και επειδή όσο και αν οι δικοί μου δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα εγώ αισθανόμουν άσχημα έψαχνα απαιγνωσμένα να βρω άκρη με κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Τι πάει και φέρνει ο νους του ανθρώπου τις ποιο άκυρες στιγμές. Η διάθεσή μου εξατμίστηκε μέσα σε μια στιγμή. Αναστέναξα και σηκώθηκα και πήγα και έπλυνα την dildo και έπεσα στο κρεββάτι να συνεχίσω την ταβανοθεραπεία.

Πάνω που είχα πάρει απόφαση ότι θα ξενυχτίσω κοιτώντας το ταβάνι βούηξε το κινητό μου. Είχα μήνυμα από το Στέφανο στο οποίο με ρωτούσε αν είχα όρεξη για βιντεοκλήση!

Αν είχα λέει;

Κόντεψα να πατήσω άμεσα κλήση ξεχνώντας ότι ήμουν γυμνή κάτω από τα σκεπάσματα. Του ζήτησα να μου δώσει λίγα λεπτά και πήγα και έβαλα τις πιτζάμες μου κάνοντας το κάτω μέρος χάλια γιατί ψεύτρα μην είμαι, μια υγρασία την είχε ακόμα.

Και δύο μην πω.

"Είμαι έτοιμη" του έστειλα σε SMS. Ούτε ένα λεπτό αργότερα ήρθε η βιντεοκλήση μέσα από το Skype

-"Καλησπέρα Ευδοκία, ελπίζω να σε ενοχλώ!"
-"Ο-ορίστε;"
-"Άμα δεν ήταν να σε κόψω από κάτι σημαντικό τι αξία θα είχε η κλήση μου;"
-"Χαχα, πραγματικά λυπάμαι που θα στο χαλάσω αλλά η βιντεοκλήση αυτή ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη από την ώρα που ήρθα σπίτι!"
-"Ό,τι και αν έκανες φαντάζομαι ότι δεν κοιμόσουν!"
-"Ταβανοθεραπία έκανα" του είπα με μια γερή γνώση ειλικρίνιας, εντάξει δεν χρειάζεται να μάθει και τα άλλα!. "Εσύ τι κάνεις;"
-"Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να στο περιγράψω οπότε θα στο πω ωμά: Κάθομαι καυλωμένος ενώ η γυναίκα μου πηδιέται με ένα νεαρό αυστριακό. Δηλαδή δεν ξέρω αν είναι αυστηριακός, εικασία κάνω!"

Αν μου είχε πει πως εκείνη τη στιγμή έδινε γλωσσόφιλο σε θηλυκή κόμπρα θα μου είχε κάνει προξενήσει μικρότερη εντύπωση!

-"Ορίστε;" ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω καθώς δεν ήμουν σίγουρη ότι άκουσα καλά!
-"Φρικαλέα πράγματα... φρικαλέα πράγματα!"
-"Κάτσε γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι άκουσα καλά. Είπες ότι η γυναίκα σου πηδιέται με κάποιον νεαρό που εικάζεις ότι είναι αυστριακός; Άκουσα καλά;"
-"Δεν είμαι ΩΡΛ αλλά η ακοή σου μια χαρά μου φαίνεται" μου είπε κοροϊδευτικά.
-"ΟΚ..." είπα με αβέβαιη φωνή.
-"Έλα μη μου μείνεις!"
-"Όχι... εντάξει... Δεν ξέρω τι να σου πω..."
-"Δεν χρειάζεται να μου πεις κάτι. Με ρώτησες τι κάνω και σου απάντησα" είπε βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα του.
-"Αναγνωρίζω ότι είναι μέχρι στιγμής η πιο πρωτότυπη απάντηση που έχω πάρει στην ερώτηση <<τι κάνεις;>>"
-"Αμ τι νόμιζες, τσάμπα τα κουβαλάμε τα γαλόνια; Για πες μου τώρα, πώς πέρασες;"
-"Όμορφα, ήταν πολύ όμορφα" του απάντησα ειλικρινά.
-"Θέλεις να επαναληφθεί;"

Εκεί δίστασα να απαντήσω. Σαφώς και ήθελα να τον ξαναδώ αλλά δεν είχα ιδέα τι θα έκανα μαζί του και αυτό ήταν που με έκανε επιφυλακτική.

-"Η σιωπή σου εις απάντησή μου;"
-"Όχι, όχι... απλά με αιφνιδίασες λίγο!"
-"Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αιφνιδιασμός η πρόταση να ξαναβγούμε ειδικά όταν αυτό γίνεται μετά την παραδοχή σου ότι την πρώτη φορά πέρασες όμορφα;"

Ένα δίκιο το είχε. Και στην τελική-τελική ακόμα και αν δεν είχα ιδέα τι θα έκανα μαζί του ή αν καν θα ήθελα να κάνω κάτι μαζί του ποιος ο λόγος να μην βγούμε ξανά από τη στιγμή που την πρώτη φορά πέρασα τόσο καλά; Μην κάνεις πολύπλοκα τα πράγματα Εύη, μάλωσα τον εαυτό μου.

Πες το κι έγινε είπε το άλλο μου μισό.

-"Ένα δίκιο το έχεις."
-"Δε μου απάντησες την πρώτη ερώτηση ωστόσο" μου είπε.
-"Ναι, θα το ήθελα." του απάντησα απλά.
-"Θαυμάσια" ήταν η απάντησή του.
-"Στέφανε, αυτό που μου είπες για τη γυναίκα σου είναι αλήθεια ή το το είπες..."

Κόμπιασα. Πώς να τον ρωτήσω αν έπαιζε κάποιο παιχνίδι μαζί μου; Όπως και να το διατύπωνα θα ακούγοντας κάπως.

-"Για ποιο λόγο να στο πω αν δεν ήταν αλήθεια;"
-"Για ποιο λόγο ένιωσες την ανάγκη να μου το πεις;" τον ρώτησα στα ίσια βρίσκοντας τη σωστή διατύπωση.
-"Γιατί ήθελα να κόψω αντίδραση πριν σου ζητήσω για δεύτερη φορά να βγούμε πάλι" μου είπε με ωμή ειλικρίνεια.
-"Και πώς την έκοψες;" τον ρώτησα ψιλοφουρκισμένη, είναι η αλήθεια, αλλά η απάντησή του ήρθε κοφτή και απότομη σα γροθιά στη μούρη.
-"Αναμενόμενη" μου είπε λιτά.

Παίζει μαζί μου, ήταν η συνειδητοποίηση που με έκανε να νιώθω σα να έφαγα γροθιά στη μούρη. Παίζει μαζί μου.

Αυτό από τη μία με εξόργιζε και από την άλλη με γοήτευε.

-"Παίζεις μαζί μου Στέφανε;" τον ρώτησα ορθά-κοφτά.
-"Εσύ όχι;" με ρώτησε μειδιώντας.
-"Εγώ δεν παίζω!" του είπα εκνευρισμένη.
-"Φυσικά και παίζεις, Ευδοκία!" μου είπε εκνευρίζοντάς με ακόμα περισσότερο.
-"Δεν παίζω!" του είπα ακόμα περισσότερο εκνευρισμένη.

Εκείνος δεν είπε τίποτα για λίγη ώρα.

-"Χωρίς να σε θεωρώ ψεύτρα, δεν σε πιστεύω. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δε θα το σεβαστώ οπότε θα σε ξαναρωτήσω: Θέλεις να ξαναβγούμε; Δε χρειάζεται να απαντήσεις τώρα, όποια και είναι η απάντησή σου πάρε όσο χρόνο θέλεις."
-"Οκ" του απάντησα μη βρίσκοντας τι άλλο να του πω. Η ίδια του η ερώτηση ήταν κι αυτή μέρος του παιχνιδιού του αλλά έχω μάθει από μικρή να μην παίρνω βιαστικές αποφάσεις.
-"Παίζεις σκάκι;" με ρώτησε.
-"Ναι, παίζω" του απάντησα.
-"Τι ΕΛΟ έχεις;"
-"Σε bullet, σε ράπιντ ή σε μπλιτζ;"
-"Σε όλα" μου απάντησε.
-"Γύρω στο 2200, σύμφωνα με το chess.com στο rapid και λίγο ψηλότερο σε και bullet και blitz. Εσύ;"
-"Κάπου εκεί γύρω κι εγώ. Έχεις όρεξη για μια παρτίδα ράπιντ;"
-"Ναι, γιατί όχι;"
-"Ποιο είναι το handle σου;" με ρώτησε;
-"Chessnut" του απάντησα.
-"Ωραία, κλείνω από εδώ να μπω στο λάπτοπ μου. Μπες κι εσύ και θα σου στείλω πρόσκληση για παιχνίδι."
-"Θέλω να σε βλέπω" του είπα. "Δεν έχεις το Skype στο laptop σου;"
-"Ναι το έχω. Τα λέμε σε λίγο από εκεί." είπε και έκλεισε.

Έκλεισα κι εγώ το κινητό μου και άνοιξα στο laptop το skype και το chess.com. Έλαβα εκ νέου κλήση στο skype και αυτή τη φορά απάντησα από το laptop.
-"Καλησπέρα και πάλι" του είπα και συνέχισα "έχω ανοίξει το chess.com και περιμένω."
-"Καλησπέρα. Σου έστειλα πρόσκληση."

Ο browser βούηξε, είχα ειδοποίηση ότι ο με προκαλούσε σε παρτίδα rapid o "TaloMorph" και χαμογέλασα με το λογοπαίγνιο που συνδύαζε τον Tal τον Morphy και το Alien. Μετά είδα το ΕΛΟ του και μου κόπηκε το χαμόγελο: 2974 στο bullet, 2701 στο rapid

Μπορεί το ΕΛΟ αυτό να ήταν του Chess.com και όχι της FIDE αλλά απέναντί μου είχα άτομο που μπορούσε να δώσει σε επαγγελματία grand master a run for his money.

Αυτό δεν θα ήταν παιχνίδι, θα ήταν αιματοκύλισμα και το αίμα θα ήταν το δικό μου!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Τι υπέροχη γραφή, τι θαυμάσια ιστορία και τι όμορφη σχέση ο Στέφανος και το Κατερινάκι.  

 

Αυτόν τον Στέφανο πρέπει να τον γνωρίσω, νόμιζα πως μόνο εγώ και ο Sejanus ήμασταν τα ψώνια εδώ μέσα!

Επιδημία έπεσε...

 

με φωνάξατε? άκουσα "ψωνιο"

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
04 - Ματ σε τρεις κινήσεις

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

​

Στέφανος

Εδώ και 42 χρόνια παίζω κάθε μέρα τουλάχιστον μια ώρα σκάκι. Κρίνοντας από το ΕΛΟ της η Ευδοκία δεν πρέπει να έπαιζε τόσο συχνά γιατί, by Gods, έπαιζε σαν παίχτης 2500+. Εξαιρετική! Παίξαμε μία παρτίδα ράπιντ και τρεις μπλιτζ, στην πρώτη έπεσε στην παγίδα μου νομίζοντας ότι έκανα blunder αφήνοντας εκτεθειμένους σε fork τους δυο μου πύργους ενώ στην πραγματικότητα θυσίασα τον ένα για να ξεφορτωθώ τον dark square αξιωματικό της που κρατούσε όλη την αριστερή της πτέρυγα μετά το μεγάλο ροκέ που είχε κάνει. Παραιτήθηκε λίγες κινήσεις αργότερα όταν συνειδητοποίησε ότι το ματ απείχε πλέον πέντε κινήσεις.

Στις τρεις παρτίδες μπλιτζ που παίξαμε, κέρδισα τις δύο και της πρότεινα ισοπαλία -την οποία δέχτηκε- στην τρίτη. Συνολικό σκορ 3,5 - 0,5 αλλά αν συνεχίζαμε να έχουμε επαφές αργά ή γρήγορα -το πιθανότερο γρήγορα- θα έκλεινε την ψαλίδα.

-"Δε θέλεις να παίξουμε άλλη παρτίδα;"
-"Όχι, αρκετά με αιματοκύλισες για σήμερα!" μου απάντησε.
-"Ευδοκία, παίζεις πολύ καλύτερα από το ΕΛΟ σου."
-"Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του." μου είπε πειρακτικά.
-"Όχι! Όχι! Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύομαι καθόλου και το σκάκι είναι ένα από αυτά. Πραγματικά παίζεις πολύ καλύτερα από το ΕΛΟ σου και στο λέει αυτό ένας άνθρωπος με 40+ χρόνια εμπειρία στο σκάκι."
-"Δεν είμαι του επιπέδου σου" μου απάντησε με μια δόση πίκρας.
-"Η εμπειρία είναι που σου λείπει, όχι η ικανότητα" ανταπάντησα.
-"Be that as it may"
- "Νύσταξες;"
- "Όχι."
- "Έχεις όρεξη για ένα παιχνίδι;"
- "Τι παιχνίδι;"
- "Θα σου κάνω τρεις ερωτήσεις και εσύ θα τις απαντήσεις. Μπορεί να σου φανεί χαζό αλλά είναι αξιοσημείωτα ακριβές."

Γέλασε

- "Θα μου κάνεις ψυχολογικό τεστ;"
- "Περίπου" της είπα μειδειώντας.
- "Ξέρεις τι θα απαντήσω;" με ρώτησε.
- "Όχι αλλά απ' όσο σε έχω κόψει μπορώ να κάνω educated guess για τις δύο πρώτες απαντήσεις σου και higher risk guess για την τρίτη."
- "Μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας μεσιέ. Προλάβατε να με ψυχολογήσετε σε δύο ώρες μπύρας και μιας προσωπικής πανωλεθρίας στο σκάκι;"
- "Ωραία, ας το κάνουμε ενδιαφέρον λοιπόν. Θα σου στείλω σε mail τις απαντήσεις που πιστεύω ότι θα δώσεις και όταν τελειώσουμε το test θα ανοίξεις το mail να διαβάσεις τις απαντήσεις μου."
- "Τι θα γίνει αν κερδίσω ή για να είμαστε ακριβείς αν χάσεις;"
- "Πες μου εσύ!" της είπα.
- "Θα μπεις να γράψεις στο φόρουμ, στο τι σκέφτεσαι τώρα ότι βρήκες το μάστορά σου ή για να το θέσω σωστά βρήκες τη μαστόρισά σου"
- "Μεγάλες κουβέντες ειδικά από τη στιγμή που το να μην μαντέψω σωστά τι θα απαντήσεις δε σημαίνει ότι βρήκα και το μάστορά μου!"
- "Χαχα, you don't take the challenge?"
- "I'll bite, challenge accepted αν δεχτείς και εσύ το challenge που θα προτείνω αν μαντέψω σωστά."
- "Σ' ακούω."
- "Θα γδυθείς από πάνω μπροστά στην κάμερα, θα σε τραβήξω φωτογραφία -χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό σου- και θα την ανεβάσω στο forum."
- "Όχι!"
- "Take it or leave it!"

Δεν απάντησε.

- "Ή μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς τίμημα αν κερδίσω ή χάσω. Βέβαια δεν θα έχει το ίδιο excitement αλλά αφού είσαι κοτάρα τι να σε κάνω;"
- "Δεν είμαι κοτάρα! Αυτό από την άλλη δε σημαίνει ότι θα βάλω και το κεφάλι μου στον ντορβά!"
- "Σε πειράζω" της είπα χαμογελώντας.
- "Συνεχίζεις να παίζεις μαζί μου!" μου είπε αλλά αυτή τη φορά δεν ακούστηκε εκνευρισμένη.
- "Ποτέ δεν το αρνήθηκα αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι είχες δίκιο. Εσύ δεν παίζεις. Οι λόγοι αδιάφοροι και στο λέω αυτό για να μην το δεις πως σε τσιγκλάω μήπως τσιμπήσεις."
- "Δεν είμαι του επιπέδου σου και αυτό δεν αφορά μόνο στο σκάκι."
- "Αυτός δεν είναι λόγος να μην παίζεις αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα."

Πάλευε με τον εαυτό της. Αποφάσισα να την τσιγκλήσω συνεχίζοντας το παιχνίδι.

- "Πάντως for what it matters όσο καλή και αν είσαι στο σκάκι, και πίστεψέ με, *είσαι*, μη δοκιμάσεις την τύχη σου στο πόκερ. Θα σου πάρουν τα σώβρακα ή στην περίπτωσή σου την κιλότα"
- "Δεν είμαι τόσο ανοιχτό βιβλίο όσο νομίζετε, μεσιέ" μου είπε εκνευρισμένη.
- "Δεν σε είδα να δέχεσαι το challenge"
- "Μη νομίζεις ότι δεν βλέπω τι κάνεις Στέφανε."
- "Still" της είπα βγάζοντας πειρακτικά τη γλώσσα μου.
- "OK, I'll bite" μου είπε μετά από λίγη ώρα.
- "With or without the challenge?"
- "With" μου απάντησε μονολεκτικά και συνέχισε. "Στείλε μου σε mail τις απαντήσεις."
- "Πρώτα θα σου κάνω τις ερωτήσεις, θα γράψεις τις απαντήσεις σου σε ένα χαρτί και όταν μου πεις ότι είσαι έτοιμη και πριν φυσικά μου διαβάσεις τις απαντήσεις θα σου στείλω το mail"
- "Ωραία λοιπόν, shoot"
- "Η πρώτη ερώτηση είναι η εξής: Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο; Θα χρησιμοποιήσεις *μόνο* επίθετα για να αιτιολογήσεις την απάντησή σου."
- "Δώσε μου μισό να πάρω μια κόλλα χαρτί" μου είπε και για μερικά λεπτά την έχασα από το πλάνο. "Επέστρεψα, ποια είναι η δεύτερη ερώτηση;"
- "Το νερό έχει πολλές μορφές: Θάλασσα, βροχή, λίμνη κλπ. Ποια είναι η αγαπημένη σου μορφή; Πάλι θα πρέπει να αιτιολογήσεις την απάντησή σου με τρία-τέσσερα επίθετα."
- "Οκ, ποια είναι η τελευταία;"
- "Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα. Το ίδιο, με επίθετα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ζόρικο but it is what it is. Αν το χάσω κάπου και με κράζει μετά το φόρουμ, εδώ είναι το πιθανότερο να το χάσω."
- "Πόση ώρα έχω;"
- "Όση χρειαστείς" της είπα.

-.-.-.-.-.-.-.-

Ευδοκία

Άρχισα να σημειώνω στο χαρτί. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω παλαβομάρες αλλά το παιχνίδι δεν έχει αξία αν κλέβεις, όση ικανοποίηση και αν μου έδινε να του το τρίψω στη μούρη.

Άλογο: αγέρωχο, πιστό, έξυπνο, χαδιάρικο, ατίθασο
Λίμνη: μυστηριακή, ήρεμη, πλανεύτρα, γαλήνια.
Μωβ: Μελαγχολικό μα ταυτόχρονα φωτεινό, δηλαδή αντικρουόμενο. Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλα επίθετα όσο και αν έστειβα το μυαλό μου.

- "Τελείωσα" του είπα "αλλά για το χρώμα βρήκα μόνο τρία επίθετα. Πειράζει;"
- "Όχι, δεν πειράζει. Σου στέλνω το mail."

Πράγματι λίγη ώρα αργότερα είχα ειδοποίηση από το gmail.

- "Πριν το ανοίξεις διάβασε μου τι έγραψες".
- "Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν άλογο και τα επίθετα είναι πιστό, έξυπνο, χαδιάρικο, ατίθασο". Κοίταξα το πρόσωπό του στην κάμερα προσπαθώντας να διαβάσω τις αντιδράσεις του αλλά το βλέμμα του δεν μετέδιδε καμία απολύτως πληροφορία. Tell me about poker face! "Στη δεύτερη ερώτηση η απάντηση είναι λίμνη επειδή είναι μυστηριακή, ήρεμη, πλανεύτρα και γαλήνια."
- "Μάλιστα" μου είπε και συνέχισε "Η τρίτη;"
- "Μωβ γιατί είναι αντικρουόμενο, από τη μία είναι μελαγχολικό μα ταυτόχρονα είναι και φωτεινό."
- "Άνοιξε το mail σου" μου είπε απλά.

Κίνησα να πάω να ανοίξω το mail μου γεμάτη αγωνία, μια αγωνία που είχε πολύ περισσότερο ευχάριστες αποχρώσεις απ' όσο φοβόμουν και η παρατήρηση αυτή δε μου διέφυγε. Το ύφος του είχε παραμείνει το ίδιο.

- "Schrödinger's mail" του είπα. "Μέχρι να το ανοίξω είμαι ταυτόχρονα γυμνή από πάνω και ντυμένη. Και εσύ ρεζίλι του φόρουμ και εγώ ρεζίλι του φόρουμ!"
- "Αφενός το να γράψω ότι βρήκα το μάστορά μου από εσένα, όσο και αν στην περίπτωση αυτή δεν είναι αληθές, δε θα με έκανε να νιώσω ρεζίλι και αφετέρου δε νομίζω να γίνεις ρεζίλι, μάλλον θα αποκτήσεις περισσότερους θαυμαστές!"
- "Μια κουβέντα είναι αυτό" του είπα μαγκωμένη.
- "Ή ταν ή επί τας. Άνοιξε το mail σου."

Άνοιξα το gmail. Το mail είχε μόνο subject και όχι main body. Το subject ήταν "Άλογο, λίμνη, μωβ και δε σε χάλασε καθόλου  "

Πανάθεμά τον.

- "Κέρδισες" του είπα.
- "Δεν είχα ουδεμία αμφιβολία" μου είπε μειδιώντας και κάνοντάς με να θέλω να πάρω το λάπτοπ να το πετάξω στον τοίχο.

Δεν απάντησα.

- "Γδύσου!" με διέταξε.

Αναστέναξα και κλείνοντας τα μάτια μου έβγαλα το πάνω μέρος της πυτζάμας μου. Δεν φορούσα σουτιέν. Παρά το άβολο της κατάστασης ή ίσως εξαιτίας αυτού οι ρώγες μου ήταν ερεθισμένες. Έχω αρκετά μεγάλο στήθος και η βαρύτητα είναι ανίκητη και αυτό ήταν πηγή μιας ελαφριάς ανασφάλειας στον συγκεκριμένο τομέα.

- "Κοίταξέ με σε παρακαλώ" μου είπε ευγενικά μεν σε μορφή διαταγής δε.

Χρειάστηκε προσπάθεια για να ανοίξω τα μάτια μου.

- "Έχεις πολύ όμορφο στήθος, όχι απλά δε θα γίνεις ρεζίλι, δε θα προλαβαίνεις να μαζέψεις τους θαυμαστές σου" μου είπε.

Δεν απάντησα.

- "Ωστόσο τη φωτογραφία αυτή θα την ανεβάσω εγώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται."
- "Τι συνεπάγεται;" τον ρώτησα

Χασκογέλασε.

- "Αυτό αφήνεται ως άσκηση στον αναγνώστη" είπε και άκουσα τον ήχο που κάνει το skype όταν σε τραβάνε φωτογραφία.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
05 - Ο Λένιν στη Βιέννη
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Μπήκαμε στο δωμάτιό μου σχεδόν κουτρουβαλώντας. Ο Γιόχαν με έσφιξε πάνω του και με φίλησε βαθιά ενώ το χέρι του είχε περάσει μέσα από το ντεκολτέ μου και μου εξερευνούσε το στήθος. Μου τσίμπησε ελαφρά τις ρώγες και με βοήθησε να βγάλω το φόρεμά μου. Μετά μου αφαίρεσε πολύ επιδέξια το σουτιέν και έμεινα μόνο με τις γόβες και το κιλοτάκι μου. Του ξεκούμπωσα το πουκάμισο και τον βοήθησα να βγάλει το φανελάκι του. Δεν είχε ούτε μια τρίχα πάνω του και η αλήθεια είναι ότι αυτό με ψιλοξενέρωσε αλλά όταν το χέρι μου πέρασε πάνω από το παντελόνι του η όρεξή μου επέστρεψε with vengeance. Όχι, δεν ήταν κάλτσα.

"Θα σε κλάψει η μανούλα σου" είπα από μέσα μου ενώ του ξεκούμπωνα το παντελόνι. Του κατέβασα και το μποξεράκι και ξεροκατάπια βλέποντας το θηρίο. "Μάλλον εμένα θα κλάψει η δικιά μου" αποφάσισα και γονατίζοντας τον πήρα στο στόμα μου, με αρκετή δυσκολία είναι η αλήθεια. Μπορώ να τον παίρνω βαθειά αλλά πρώτη φορά αντίκριζα τέτοιο μέγεθος, πρέπει να ήταν πάνω από 20 εκατοστά. Τον πήρα όσο βαθιά μπορούσα στο στόμα μου ενώ το χέρι μου άρχισα να τον παίζω. Ίσα που μπορούσα να τον πάρω όλο στη χούφτα μου.

Ο Γιόχαν με διέκοψε και με τη σειρά του μου κατέβασε το κιλοτάκι και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Άνοιξα τα πόδια μου και έπεσε ανάμεσά τους να με φάει. Ο πιτσιρικάς, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 25, έκανε απίστευτο στοματικό, δε μου πήρε ώρα να αρχίσω να τραντάζομαι και τέλειωσα με ένα εντυπωσιακό squirting, κάτι που δε μου συμβαίνει και συχνά.

-"Stop" του είπα για λίγο και έβγαλα το κινητό μου και το τοποθέτησα στο τραπεζάκι του σαλονιού με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να βλέπει την πολυθρόνα. "Please, come here" του είπα και τον έβαλα να κάτσει στην πολυθρόνα. Πάτησα το record και γονάτισα μπροστά στα πόδια του και άρχισα να τον τσιμπουκώνω. Η μυρωδιά του και η γεύση του με ξετρέλλεναν, το γεγονός ότι το βιντεοσκοπούσα για τον Stefan με ξετρέλλενε ακόμα περισσότερο και η σκέψη ότι σε λίγη ώρα θα τον είχα μέσα μου ήταν το αποτελείωμα. Τον τσιμπούκωσα με ενθουσιασμό και τον ένιωσα να φτάνει στο τέλος. Έκανε να με τραβήξει αλλά τον άρπαξα και τον πήρα ακόμα πιο βαθειά με κίνδυνο να πνιγώ όταν τέλειωσε βαθειά μέσα στο λαιμό μου πλημμυρίζοντάς το μια μεγάλη ποσότητα από καυτό χύσι. Κατάπινα και κατάπινα και τελειωμό δεν είχε. Στο τέλος γυρνώντας προς το τηλέφωνο τραβήχτηκα και άφησα λίγο χύσι να τρέξει από το στόμα μου στον πούτσο του που δεν έλεγε να πέσει. Ρούφηξα το χύσι που άφησα να πέσει στο κεφαλάκι -δηλαδή τι κεφαλάκι, αλλά τέλος πάντων- και τον έγλειψα μέχρι που γυάλισε.

Δεν είχε ξεκαυλώσει ακόμα ο Θεούλης!

Σηκώθηκε και με πήρε στα χέρια του και πήγε και με πέταξε κυριολεκτικά στο κρεββάτι. Με έβαλε να γυρίσω μπρούμητα και στην αρχή ομολογώ ότι τα χρειάστηκα φοβούμενη ότι θέλει να με πάρει από τον κώλο, κάτι που σε αυτό το μέγεθος θα ισοδυναμούσε με ανασκολοπισμό αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί μπήκε μπροστά μου κάνοντάς με να χάσω τα μυαλά μου από την αίσθηση.

Τα αναφιλητά της ηδονής μου και η κοφτή του ανάσα όσο με έπαιρνε ήταν οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν. Κάποια στιγμή με γράπωσε από το στόμα κλείνοντάς το και καρφώθηκε όλος κάνοντάς με να δω αστράκια. Ο Γιόχαν με όλη τη νεανική σφριγηλότητα και αντοχή του μου πρόσφερε το γαμήσι της ζωής μου -όχι, δεν υπερβάλω- και με γαμούσε με τον ίδιο ρυθμό για πάνω από 25 λεπτά. Έχασα το λογαριασμό πόσες φορές τέλειωσα, δηλαδή τι λογαριασμό, τα αυγά και τα πασχάλια έχασα. Κάποια στιγμή τραβήχτηκε και με γύρισε. Είχε κάτσει στα γόνατα και τον έπαιζε, τσακίστηκα να σκύψω μπροστά του και να του βγάλω τη γλώσσα μου και πράγματι μερικές στιγμές μετά η γλώσσα μου, το στόμα μου και το υπόλοιπο πρόσωπό μου γέμισε με μια σεβαστή ποσότητα χυσιού που απορούσα πού στο καλό βρέθηκε μετά από αυτά που είχε βγάλει όταν του είχα πάρει νωρίτερα τσιμπούκι.

Ναι, ήταν το γαμήσι της ζωής μου και επαναλήφθηκε κάμποσες φορές εκείνη τη βραδιά. Μέχρι και κώλο του έδωσα με κίνδυνο να χρειαστώ πρωκτοραφή αλλά ευτυχώς ο Γιόχαν με πήρε πολύ προσεκτικά οπότε πέρα από το βίντεο θα έπαιρνα μαζί μου και λίγο από το σπέρμα του. Μετά θυμήθηκα ότι το είχα καταπιεί ήδη δύο φορές και γέλασα με τη σκέψη.

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει τον Stefan? Ούτε θέλω να το σκέφτομαι και αυτό δεν αφορά το σεξουαλικό τομέα μόνο. Ήμουν 18 όταν τον γνώρισα, πρωτοετής στο Harvard. Είχαμε συναντηθεί τυχαία σε ένα φοιτητικό πάρτι. Μέχρι που τον είδα για πρώτο φορά πίστευα ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας ήταν ρομαντικό παραμύθι but boy, was I wrong!!!

Στη φωτιά να μου ζητούσε να πηδήξω θα το έκανα χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό. Αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος δεν θα πίστευα στην ύπαρξη του soul mate, θα το είχα απορρίψει και αυτό ως ένα ακόμα ρομαντικό παραμύθι. Ήμασταν και είμαστε αντίθετοι άνθρωποι αλλά αντίθετοι με την συμπληρωματική έννοια. Ακόμα και όταν ήμουν υποτακτική του Harry ήξερα -όπως το ήξερε και εκείνος- ότι ένα κομμάτι μου ήταν απρόσιτο, ήταν το κομμάτι μου που άνηκε και ανήκει στο Stefan.

Ξεκινήσαμε όπως κάθε απλό ζευγάρι. Το D/s μεταξύ μας προέκυψε αργά αλλά σταθερά στην πορεία χρόνων. Δεν θέλει να χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις, ταμπέλες τις λέει και τον εκνευρίζουν όσο τέλος πάντων μπορεί να εκνευριστεί αυτός ο άνθρωπος.

Ο Κύριός μου με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπος που μπορούσε να φανταστεί κανείς.

-.-.-.-.-.-.-.-

Στέφανος

- "Τι τίτλο θέλεις να βάλω στη φωτογραφία σου, Ευδοκία;"
- "Μεγάλες ...Ευδοκίες" μου απάντησε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- "Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να φαίνεται το όνομά σου; Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο!"
- "Δε βαριέσαι... Αφού δε φαίνεται το πρόσωπό μου και δεν έχω κάποιο tattoo ή κάποιο άλλο αναγνωρίσιμο σημάδι, τι βρεγμένη, τι μούσκεμα. Αφού έχασα που έχασα, ας το κάνω τουλάχιστον με στυλ"
- "Είσαι υπέροχη" της είπα χαμογελώντας και κάνοντάς την να κοκκινήσει. Έκανε να πάει να βάλει το πάνω μέρος της πιτζάμας της.
- "Μη φορέσεις το πάνω σε παρακαλώ."

Δίστασε.

- "Δεν είναι μόνο το μυαλό σου υπέροχο, Ευδοκία."

Φύσηξε, ξεφύσηξε αλλά δεν έβαλε το από πάνω.

- "Και τι θα κάνουμε τώρα;"
- "Τώρα θέλω να δω το μυαλουδάκι σου σε λειτουργία. Θα σου βάλω ένα πρόβλημα και θέλω να το λύσεις!"
- "Δεν είναι ώρα για ανώτερα μαθηματικά" μου είπε.
- "Δεν είναι ανώτερα, είναι στοιχειώδης αριθμητική. Βέβαια το πρόβλημα είναι πολύ ζόρικο, της Φανής της πήρε μισή ώρα για να το αποδείξει."
- "Ποια είναι η Φανή;"
- "Η κόρη μου"
- "Μου είχες πει ότι είναι 15 χρονών. Είναι τόσο καλή;"
- "Ειλικρινά σου μιλάω, όχι επειδή είναι κόρη μου, αλλά η Φανή είναι έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από τον πατέρα της."
- "Εντάξει, καταλαβαίνω ότι την αγαπάς αλλά κάπου ώπα!"
- "Εμένα μου πήρε τρεις ώρες να το αποδείξω και ήμουν 20 όχι 14, Ευδοκία!" μου απάντησε και με άφησε παγωτό.
- "Και περιμένεις εγώ να το κάνω αυτή την ώρα ντυμένη έτσι;"
- Όχι, απλά θέλω να ακούσω τη συλλογιστική σου. Με ποιο τρόπο θα επιτεθείς."

Αναστέναξε.

- "Σ' ακούω"
- "Αν το 1+α*β διαιρεί το (α² + β²) τότε να αποδειχτεί ότι το (α² + β²) / (1+α*β) είναι τέλειο τετράγωνο.

Πήρε ένα χαρτί και άρχισε να γράφει. Δεν μίλησα, την άκουγα που μουρμούραγε αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε.

- "Τι μουρμουράς, δεν σε ακούω."
- "Αν έχεις μια λύση τότε το ίδιο ζευγάρι με διαφορετική διάταξη είναι εξίσου λύση" μου είπε χωρίς να σηκώσει τα μάτια της πάνω μου. Δάγκωσε λίγο το μολύβι της. "Επίσης παρατηρώ ότι όταν α=β^3 τότε το υπόλοιπο της διαίρεσης του (α² + β²) με το (1+α*β) είναι μηδέν" συνέχισε.
- "Και;" τη ρώτησα.
- "Και τίποτα. Αυτό που ζητείται να αποδειχτεί είναι ότι η εν λόγω ποσότητα είναι τέλειο τετράγωνο και όχι ότι υπάρχουν άπειρες λύσεις."

Χαμογέλασα. Δεν της το είπα και η ίδια δεν το αναγνώρισε αλλά αυτό το ερώτημα είναι θρυλικό, ήταν το πρόβλημα νο. 6 της μαθηματικής ολυμπιάδας του 1988 και έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που είχαν μπει ποτέ στην ιστορία των μαθηματικών ολυμπιάδων. Ούτε ο Terence Tao, τότε στα 13 του, δεν είχε καταφέρει να το λύσει. Δεν υπερβάλλω για το μαθηματικό ταλέντο της Φανής, της πήρε μισή ώρα να το λύσει στα 14ης ανακαλύπτοντας εκ νέου το άλμα του Βιέτ όταν εμένα στα 20 μου μού είχε πάρει πάνω από τρεις ώρες.

Κοιτούσα την Ευδοκία που μασουλούσε το μολύβι της και μουρμούραγε χωρίς να την ενοχλώ παρακολουθώντας της γοητευμένος. Είχε ξεχάσει την άβολη θέση, είχε ξεχάσει ότι στεκόταν γυμνή από πάνω και είχε αφοσιωθεί με όλη την ψυχή της στο πρόβλημα που της είχα βάλει. Πρέπει να πέρασε πέρασαν γύρω στα 20-25 λεπτά.

Τότε το πρόσωπό της φωτίστηκε.

- "Το βρήκα" μου είπε.
- "Ποια είναι η λύση σου;" τη ρώτησα.
- "Εις άτοπον. Θα υποθέσουμε ότι υπάρχουν τιμές του (α² + β²) / (1+α*β) που δεν είναι τετράγωνα. Θα πάρουμε το minimum αυτών των τιμών και θα αποδείξουμε ότι υπάρχει και λύση μικρότερη από αυτό, πράγμα άτοπο!"

Της είχε πάρει 25-30 λεπτά.

Τέτοιου διαμετρήματος μυαλό και δεν έβρισκε δουλειά σε πανεπιστήμιο; Αλλά θα μου πεις υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Ralf να έχει διδακτορικό φοιτητή του οποίου να επιβλέψει ο ίδιος το διδακτορικό αν ο εν λόγω φοιτητής δεν ήταν μαθηματικός του δικού του διαμετρήματος;

- "Στείλε μου το βιογραφικό σου σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

-.-.-.-.-.-.-.-

Ευδοκία

Όχι, αυτό δεν το περίμενα ποτέ των ποτών. Ο Stefan Stolsberg, O Stefan Stolsberg να ζητήσει από εμένα βιογραφικό;

Είχα μουδιάσει. Στεκόμουν γυμνή -έστω και μόνο από πάνω- απέναντι στην κάμερά του και αυτό που κάναμε ήταν να με βάλει να του λύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα και μετά να μου ζητήσει να του στείλω βιογραφικό!

Και τότε άρχισαν να βαράνε ό,τι συναγερμοί υπήρχαν. Εκείνος σα να διάβασε τη σκέψη μου.

- "No quid pro quo. Θεωρώ απαράδεκτο μυαλό τέτοιου διαμετρήματος να ψάχνει και να παρακαλάει αριστερά και δεξιά για να βρει μια θέση ως μέλος ΔΕΠ. Δεν θα σου κάνουν την τιμή να σε δεχτούνε Ευδοκία, εσύ θα τους κάνεις την τιμή να αποδεχτείς την όποια θέση. Στείλε μου σε παρακαλώ το βιογραφικό σου."

Μουδιασμένη ακόμα του έστειλα το link στην προσωπική μου σελίδα που διατηρούσα ακόμα στο Stanford με το βιογραφικό μου και τις δημοσιεύσεις μου. Ο Στέφανος άρχισε να διαβάζει και σφύριξε.

- "Έχεις κάνει δημοσιεύσεις με τον Cohen, με τον Tao και με τον Hirsch και αντί να σου παίρνουν τσιμπούκια και να σε παρακαλάνε να έρθεις σου κάνουν και τους δύσκολους;"

Πρώτη φορά τον είδα αγριεμμένο, πραγματικά είχε αγριέψει!

- "Ένα εξάμηνο είσαι Ελλάδα; Γιατί βρε κορίτσι μου άφησες το Stanford και ήρθες εδώ να φιλάς κατουρημένες ποδιές;"
- "Δεν μου άρεσε στην Αμερική, Στέφανε. Πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να γυρίσω πίσω."
- "Έχεις βαθμό πτυχίου 9,75, έχεις διδακτορικό με υποτροφία από το Stanford, δημοσιεύσεις σε διαφορική τοπολογία, αλγεβρική τοπολογία, συνδυαστική και θεωρία αριθμών και κάθεσαι και παρακαλάς; Είσαι σοβαρή;"

Δεν είχε αγριέψει απλώς, τα είχε πάρει στο κρανίο. Με μάλωνε λες και έφταιγα εγώ και δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη!

- "Θα με πάρει ο διάβολος αν δε σου βρω θέση."

Δεν ήξερα τι να πω.

- "Σε... σε ευχαριστώ" ψέλλισα.
- "Ντύσου σε παρακαλώ. Έχεις όρεξη για μια πεντάδα μπιλτζ πριν πέσουμε για ύπνο;"
- "Θέλεις να με διαλύσεις πάλι;" τον ρώτησα χωρίς να το καλοσκεφτώ και το μετάνιωσα αμέσως αλλά δεν μπορούσα να το πάρω πίσω.
- "Νομίζεις ότι έχω ανάγκη να νιώσω ανώτερος, Ευδοκία;"
- "Όχι! Όχι... Σου ζητώ συγνώμη... ήταν... ήταν άστοχο και απαράδεκτο αυτό που σου είπα."
- "Έχει καλώς" μου είπε αλλά δε νομίζω ότι με είχε συγχωρέσει.
- "Θες... θες να παίξουμε;"
- "Όχι, μου έφυγε η όρεξη" μου απάντησε και μου κόπηκαν τα γόνατα.

Πόσο ηλίθια είσαι ρε Εύη μάλωσα τον εαυτό μου. Πόσο πραγματικά απίστευτα ηλίθια είσαι;

- "Άκου" μου είπε. "Τώρα δεν έχω διάθεση να συνεχίσω, θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή."
- "Στέφανε, ειλικρινά σου ζητάω συγνώμη. Δεν ξέρω τι άλλο να πω."
- "Τη δέχομαι, Ευδοκία, αλλά τώρα δεν είναι η ώρα. Θα σε καληνυχτίσω εδώ. Το πρωί να έχω στο mail μου το βιογραφικό σου."
- "Μα... μάλιστα" του είπα.
- "Καλή σου νύχτα" μου είπε και έκλεισε πριν προλάβω να τον χαιρετήσω κι εγώ.

Ένιωθα τόσο χάλια που ήθελα να ουρλιάξω. Χίλιες φορές να με είχε μαστιγώσει μέχρι να μου κάνει την πλάτη κιμά παρά αυτό. Το βλέμμα του, η φωνή του, το πως με έκλεισε ήταν πολύ μεγαλύτερη τιμωρία από χίλια μαστιγώματα. Και είχε κυλήσει τόσο όμορφα η βραδιά, αν δεν το κατέστρεφα θα έσκαγα.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μετανιωμένη είμαι. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό ώρες-ώρες, δεν ξέρω γιατί γίνομαι τόσο αντιδραστική και με μια κίνηση χύνω την καρδάρα με το γάλα. Είμαι μετανιωμένη όμως, ειλικρινά σου ζητάω να με συγχωρέσεις" του έγραψα σε μήνυμα και πάτησα send.

- "Ωραία..." μονολόγησα. "Τώρα θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα να δω αν θα απαντήσει. Και αν απαντήσει πάει στο διάολο, αν δεν απαντήσει...".

Αναστέναξα.

Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται. Και τότε βούηξε το κινητό μου.

-"Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μόνο που είναι του χεριού σου είναι το μέλλον. Πέσε τώρα να κοιμηθείς."

Πιάστηκα από αυτό το μήνυμα με την απελπισία που ένας πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Θυμήθηκα μια ιστορία ενός από το forum στην οποία είχε αναφέρει την εκδοχή του για το μύθο του πιθαριού της Πανδώρας.

"Τι δουλειά είχε η Ελπίδα στο πιθάρι με όλα τα κακά";

Έλα ντε;

Δε μπορούσα να κοιμηθώ οπότε αποφάσισα μέσα στη νύχτα να ξαναδιαβάσω και αν χρειαστεί να σουλουπώσω το βιογραφικό μου. Μια φορά το στέλνει κανείς σε έναν μαθηματικό του διαμετρήματος του Stolsberg.

Ο οποίος για μένα και μέχρι πριν λίγη ώρα είχε γίνει ένα απλό "Στέφανος".

Και στο τέλος του την είπα και από πάνω!

Μπράβο, Εύη.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

@Arioch αν μπορείς να μεταδώσεις τα μαθηματικά όπως αποδίδεις ανθρώπινους κόσμους με την "πένα" σου, μπορεί κάποια στιγμή στην ζωή μου να αντιληφθώ τα μαθηματικά  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

06 - I didn't see this coming
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Προσπαθούσα να περπατήσω ίσια και δεν ήταν καθόλου εύκολο, ένιωθα τα μεριά μου να καίνε. Ο Γιόχαν χθες το βράδυ με έκανε να πω το δεσπότη Παναγιώτη. Ένιωσα τύψεις στη σκέψη ότι δε θα ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω όπως επιθυμούσα τον Stefan στην κατάταση που ήμουν. Είχε απογευματινό μάθημα στο πανεπιστήμιο και δεν μπορούσε να έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο οπότε αναγκαστικά πήρα ταξί. Μπήκα στο σπίτι γύρω στις 19:00 και ήταν άδειο, μου είχαν λείψει τα παιδιά μου αλλά αν τους έπαιρνα να τους πω ότι είχα έρθει τώρα θα χαλούσαν τον κόσμο να έρθουν σπίτι και ο Stefan ήθελε χρόνο μαζί μου όσο και αν στην κατάσταση που ήμουν δεν ήμουν και για πολλά-πολλά.

Στο σπίτι είχε ζέστη, ο Stefan είχε σηκώσει το θερμοστάτη για μένα παρά το γεγονός ότι η ζέστη δεν είναι ιδαίτερα του γούστου του. Χαμογέλασα και σούρνωντας άφησα τη βαλίτσα στο δωμάτιο, δεν είχα καν το κουράγιο να αδειάσω τα πράγματα. Πήγα στο μεγάλο μπάνιο και έβαλα τη μπανιέρα να γεμίζει καυτό νερό, χρειαζόμουν απελπισμένα να μπω και να μουλιάσω. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να γεμίσει, έριξα τα άλατα και μπήκα μέσα.

Ούτε κι εγώ ήξερα πόση ώρα ήμουν χωμένη μέσα στο καυτό νερό με κλειστά τα μάτια όταν άκουσα την φωνή του Stefan

- "Ήρθες κοριτσάρα μου;"

Του χαμογέλασα.

- "Πώς τα πέρασες χθες;" με ρώτησε με παιχνιδιάρικο τόνο.
- "Μπούτι δεν έκλεισα όλη νύχτα" του απάντησα στον ίδιο τόνο.
- "Πώς ήταν η Βιέννη;" είπε αλλάζοντας συζήτηση.
- "Όπως πάντα υπέροχη. Όχι ότι είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου να την εξερευνήσω."
- "Να εξερευνήσεις ή μάλλον να σε εξερευνήσουν νεαροί αυστριακοί είχες το χρόνο άτιμο γύναιο!" μου είπε πειρακτικά.

Του έβγαλα τη γλώσσα μου

- "Άλογο μ' έκανε, στο βαθμό που έχω αρχίσει να το μετανιώνω."
- "Τι εννοείς;" με ρώτησε με ξαφνική ανησυχία
- "Μην πάει ο νους σου στο κακό. Θυμάσαι που σου έλεγα ότι κρίνοντας από το φούσκωμα στο παντελόνι του κάποιον θα τον κλάψει η μανούλα του; Ε, εγώ ήμουν αυτός ο κάποιος."
- "Μεγάλος;"
- "Το κτήνος του πολέμου. Μην είμαι ψεύτρα, το ευχαριστήθηκα αλλά σήμερα δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου!"
- "Ωχ κατάλαβα, θα έχει αντίλαλο!"

Έβαλα τα γέλια.

- "Θα έρθεις να μου κάνεις παρέα;"
- "Εσύ είναι που πρέπει να εξαγνιστείς στη φωτιά όχι εγώ! Από μακρυά κι αγαπημένοι"

Αναστέναξα και έκανα να σηκωθώ.

- "Μη σηκώνεσαι καρδούλα μου" μου είπε. "Κάνε το μπανάκι σου, πάω να συνδέσω το κινητό σου στην τηλεόραση για να σε θαυμάσω."
- "Τι, σκοπεύεις να το δεις χωρίς εμένα;"
- "...λέει αυτή που το έκανε χωρίς τον άνδρα της" μου είπε πειρακτικά και γέλασα γιατί ήξερα ότι το έλεγε απλά πειρακτικά.

Του Stefan του άρεσε να με παίρνει μάτι καθώς με γαμάνε ή να βλέπει βίντεο με περιπτύξεις μου. Δε θα πω ψέμματα, την πρώτη φορά που είχε γίνει αυτό, τότε στα 18 μου είχα σοκαριστεί, αρχικά από την πρότασή του να με πηδήξει με ένα φίλο του και έπειτα από τη δική μου αντίδραση τόσο πριν συμβεί αυτό όσο και αφού συνέβη.

Κέμπριτζ, Μασαχουσέτη, 25 χρόνια πριν​

Τον κοίταζα με ανοιχτό το στόμα ενώ τα αυτιά μου δεν πίστευαν σε αυτό που είχαν ακούσει.

- "Σοβαρά μιλάς;"
- "Με έχεις για άνθρωπο που θα αστειευόταν σε αυτά τα θέματα, Κατερίνα;"
- "μα... μα..." προσπάθησα να ψελλίσω αλλά δε μου έβγαινε.
- "Δεν θέλω μα μου, θέλω ναι ή όχι." μου είπε ορθά-κοφτά.
- "Μα πώς μπορείς να μου το ζητάς αυτό; Πώς μπορείς να μου ζητάς να κάτσω να με πηδήξετε μαζί με το Φρανκ;"
- "Από ποιαν θα το ζητούσα ρε Κατερίνα αν όχι από εσένα; Δε θέλω να κάνω τρίο με μια άγνωστη, θέλω να κάνω τρίο με εσένα."

Αν και ήμουν πολύ συγχυσμένη αναγνώρισα ότι είχε ένα σοβαρό point όμως εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου δεν μπορούσε να πάρει στροφές. Από τη μία αυτή η σκέψη με εξόργιζε, όπως με εξόργιζε και η ίδια η στάση του Stefan αλλά από την άλλη ...η αλήθεια ήταν ότι η ίδια η σκέψη με ερέθισε. Ομολογώ ότι μέρος του θυμού μου στρέφονταν κατά του ίδιου μου του εαυτού, ντρεπόμουν που υπήρχε μέρος μου που φτιαχνόταν.

- "Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση τώρα Stefan."
- "Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι."
- "Και τι θα συμβεί αν αρνηθώ;"
- "Τότε δε θα γίνει."
- "Κι εσύ;"
- "Αυτό είναι δικό μου θέμα."
- "Με εκβιάζεις;"
- "Όχι βέβαια. Δικό σου θέμα είναι αν θα αρνηθείς, δικό μου θέμα είναι πως θα το διαχειριστώ."
- "Αυτό ακούγεται σαν απειλή" του είπα φανερά εκνευρισμένη.
- "Δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις να σου πω Κατερίνα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ζει με αυτές."
- "Ή σας κάθομαι ή με χωρίζεις; Αυτό μου λες;"
- "Αυτό είναι η ερμηνεία που επέλεξες να δώσεις εσύ Κατερίνα και είναι πολύ περισσότερο προσβλητική από την πρόταση για τρίο. Για την ακρίβεια η πρόταση για τρίο δεν είναι καν προσβλητική, όταν σου ζήτησα να μου δώσεις τον κώλο σου προσβλήθηκες;"
- "Δεν είναι το ίδιο!"
- "Ακριβώς το ίδιο είναι Κατερίνα. Σεξ, απλά σεξ. Εσύ από την άλλη με αντιμετωπίζεις σαν κάποιον που δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για σένα στο σημείο που φοβάσαι πώς θα σε παρατήσω επειδή μου αρνήθηκες ένα χατήρι."

Ένιωσα σα να έφαγα χαστούκι.

- "Stefan..." πήγα να πω αλλά δε μου έδωσε περιθώρια.
- "Όχι τώρα. Είμαι φοβερά εκνευρισμένος και δεν είμαι σε θέση να συνεχίσω τη συζήτηση. Θα τα πούμε αύριο. Καληνύχτα"

Εκείνο το βράδυ αυτός ο διάλογος έπαιξε σε ατέρμονη λούπα, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Ήταν το βράδυ που ο κόσμος μου άλλαξε.

Λάθος.

Άνοιξε!

Πέντε βράδια αργότερα ήμουν καθισμένη στα τέσσερα με την πούτσα του Frank στο στόμα και τον Stefan να οργώνει το κωλαράκι μου. Εκείνη την νύχτα είχα τους πρώτους πραγματικούς μου οργασμούς. Ξανά και ξανά και ξανά.
​

Ρέα, σήμερα

Σηκώθηκα από το μπάνιο και στέγνωσα στα γρήγορα τα μαλλιά μου. Πήγα στο σαλόνι, ο Stefan είχε βάλει το βίντεό μου με τον Γιόχαν και το έβλεπε ενώ τον έπαιζε. Σήμερα είναι η αλήθεια ότι δεν ήμουν σε θέση να του δώσω το μουνί μου ή τον κώλο μου αλλά οι χθεσινές λαρυγγκοσκοπήσεις δεν μου είχαν αφήσει κουσούρι στο στόμα και ο Stefan λατρεύει τις πίπες.

Στέφανος

Άνοιξα το κινητό της και πήγα στα videos. Όταν βρήκα αυτό που έψαχνα άνοιξα την τηλεόραση και έβαλα το κινητό να αναπαράγει το βίντεο στην οθόνη της. Το βίντεο ξεκινούσε με την Κατερίνα να απομακρύνεται γυμνή από την κάμερα και να γονατίζει μπροστά στην πολυθρόνα που καθόταν ο νεαρός Αυστριακός.

Ωραίος άντρας!

Η Κατερίνα στο βίντεο γονάτισε και πήρε τον πούτσο του στο στόμα της ξεχειλώνοντάς το. Έβγαλα τον πούτσο μου έξω και άρχισα να τον παίζω ενώ στο βίντεο η Κατερίνα έκανε επίδειξη βαθιάς λαρυγγοσκόπησης. Ήμουν τόσο αφοσιωμένος που δεν την πήρα χαμπάρι ότι ήρθε μπροστά μου.

- "Αποσκότησων με" της είπα πειρακτικά και εκείνη αντί απάντησης έκανε κότσο το μαλλί της.

Oh boy, όταν το κάνει αυτό η Κατερίνα she means business!!!

Από τη μία το βίντεο που θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια deep throating από την άλλη η live επίδειξη αυτού του γνήσιου ταλέντου και σε λίγο εγώ και ο αυστριακός χύναμε στο ίδιο στόμα, έστω και με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση από τη μεριά μου.

- "Να με πνίξεις κόντεψες, να υποθέσω ότι δε σου έκατσε η πιτσιρίκα με την οποία βγήκες χθες;" με ρώτησε λύνοντας το μαλλί της.
- "Αφενός ποιος σου είπε κυρία μου ότι είναι πιτσιρίκα και αφετέρου δεν βγήκα για μπύρα μαζί της έχοντας στο πάνω κεφάλι πως το κάτω θα παρακάμψει το βρακί της!"
- "Και γιατί βγήκες;"
- "Γιατί με ιντριγκάρισε. Η Ευδοκία είναι συνάδελφος."
- "Ψυχολόγος;"
- "Όχι βρε, δική μου συνάδελφος. Διδάκτωρ παρακαλώ με επιβλέπων τον Ralph!"
- "Αει στο διάολο. Πήρε ο γερο-παράξενος διδακτορικό φοιτητή υπό τη σκέπη του;"
- "Για να καταλάβεις για τι μυαλό μιλάμε, έχει δημοσιεύσεις με τον Ralph και τον Terence!"
- "Αστέρι η μικρή!"
- "Δε φαντάζεσαι. Και ξέρεις ποιο είναι το εξοργιστικό; Παρακάλαγε αριστερά και δεξιά μπας και βρει μια θέση ΔΕΠ ενώ κανονικά θα έπρεπε να της παίρνουν τσιμπούκια και να της δίνουν κώλο για να την πείσουν να τους καταδεχτεί."
- "Στο Stanford?" με ρώτησε μην μπορώντας να κρύψει την έκπληξή της.
- "Όχι βέβαια! Εδώ της κάνουν τους ζόρικους. Έστειλα mail το πρωί στον Ralph και μου απάντησε, είχε κοντέψει να πάθει αποπληξία όταν η Ευδοκία του ανακοίνωσε ότι θέλει να φύγει από το Stanford"
- "Και τι θα γίνει τώρα;"
- "Τώρα το ανέλαβα εγώ. Εννοείται χωρίς quid pro quo."
- "Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα Stefan"
- "Εδώ είναι τα ζόρικα. Αν και στο τέλος της βραδιάς κατόρθωσε και με έκανε να μου γυρίσει το μάτι πολύ την κάνω κέφι."
- "Για πήδημα;"
- "Όχι. Για υποτακτική."

Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου υποτακτική, μόνο play partners. Τυπικά θα μπορούσε κανείς να ονομάσει την Κατερίνα υποτακτική μου αλλά εγώ δεν την έβλεπα ως υποτακτική, την έβλεπα ως σύντροφο. Θα μου πεις δεν θα μπορούσε να είναι και υποτακτική και σύντροφος; Θα μπορούσε αλλά εγώ την βλέπω ως σύντροφο, τελεία.

- "I admit, i didn't see this coming" μου είπε η Κατερίνα γυρίζοντας στα αγγλικά.
- "How does this make you feel?"
- "Stefan, you may see it differently but for me it is as simple as it can get. YOU ARE MY MASTER in every way possible. If this is what you wish, then the only thing i can say is "How can I help you, Master?"
- "Κατερίνα..." ξεκίνησε να λέει αλλά τον διέκοψα.
- "Stefan, σε παρακαλώ άκουσέ με. Την έχουμε κάνει πολλάκις αυτή τη συζήτηση και ξέρω την οπτική σου. Όμως κατά βάθος το βλέπεις όπως κι εγώ, όπως ακριβώς είναι. Μπορεί να μη θέλεις να με λες σκλάβα σου, μπορεί να μη σ' αρέσουν οι ταμπέλες αλλά δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Μου είπες βάτραχος, η απάντησή μου θα είναι <<πόσο ψηλά θέλεις να πηδήξω;>>"
- "Το ξέρω καρδούλα μου" της είπα. "Άλλωστε αυτό είπα και στην Ευδοκία όταν με ρώτησε αν είσαι σκλάβα μου. Της είπα ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος που αποφάσισες ότι αυτό που σε γεμίζει είναι να με υπηρετείς. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα έχω την ολόψυχη συμπαράστασή σου αλλά όταν σε ρώτησα πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό δεν σε ρώτησα για να μου επιβεβαιώσεις ότι μου ανήκεις αλλά για να μάθω πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό."
- "Εσύ πως ένιωσες όταν σου ζήτησα την άδεια να ζητήσω από τον Harry να με αναλάβει;"
- "Είχα ζοριστεί, το ξέρεις."
- "Άλλαξε κάτι;"
- "Όχι. Ήξερα ότι ένα κομμάτι σου μου ανήκει. Αλλά θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν τα χρειάστηκα, ειδικά στις αρχές."
- "Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι εγώ δε νιώθω κανένα φόβο whatsoever πιστεύεις πραγματικά ότι θα άλλαζε κάτι στο πως το βλέπω εγώ; Η διαφορά μας, Stefan, είναι πως δε νιώθω πως μου ανήκεις, εγώ νιώθω πως σου ανήκω. Αν θέλεις και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη το μόνο που θα κάνω είναι να σε προσέχω μη μας μείνεις" είπε παιχνιδιάρικα.
- "Μήπως να ζητήσουμε τη συνδρομή του αυστριακού σου;" την ρώτησα.
- "Να ξέρεις πάντως ότι κράτησα τα contact details του Γιόχαν. Έχοντας δώσει και κώλο μεταξύ άλλων στον εν λόγω κύριο, σε διαβεβαιώ ότι το σεξ από πίσω μαζί του σημειολογική διαφορά έχει μόνο από τον ανασκολοπισμό, οπότε μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και τιμωρητικά."
- "Έδωσες κώλο σ' αυτό το θηρίο ρε θηρίο; Πραγματικά δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο θηρίο είναι το μεγαλύτερο!"
- "Αν συνεχίσεις το βίντεο θα δεις και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα" είπε και έκανε ξανά κότσο το μαλλί της...

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)