Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

The woods is lovely, dark and deep,
but I have promises to keep.
And miles to go before I sleep.
And miles to go before I sleep.

 

λένε πως στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση... το "Εν ανθρώποις Ευδοκία" το διαψεύδει

 

Δεν έχω λόγια, είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει.

Σ' ευχαριστώ.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
28 - Έχω ένα μυστικό
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

- «Τι… τι είπες;»
- «Νομίζω ότι άκουσες πολύ καλά.» μου απάντησε.

Το είχα ακούσει τρεις φορές αυτό στις τρεις προηγούμενες μου σχέσεις και κάπου εκεί ερχόταν η αρχή του τέλους καθώς δεν ήμουν σε θέση να ανταποδώσω. Όχι ότι δεν ένιωθα τίποτα γι’ αυτούς αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που ένιωθαν εκείνοι για εμένα. Όχι ότι δεν μπορώ να νιώσω αγάπη, τη Φανή για παράδειγμα την αγαπάω πραγματικά. Και μην είμαι ψεύτρα και την Κατερίνα, αν και όχι με την ίδια ένταση συναισθημάτων που έχω για τη Φανή.

…ή για τον ίδιο το Στέφανο.

Θέλω να είμαι όλη την ώρα μαζί του. Όταν είμαι μακριά του μου λείπει. Η σκέψη του κάνει την καρδιά μου να παίζει ταμπούρλο. Όταν με κάνει δικιά του χάνω τα αυγά και τα πασχάλια. Όταν του προσφέρω ικανοποίηση η καρδιά μου γεμίζει αγαλλίαση.

Με την αγαπημένη έκφραση των μαθηματικών: Είναι προφανές!

Ο Στέφανος με κοίταζε μειδιώντας

- «Μπουμπούνα!» μου είπε με παιχνιδιάρικο αλλά συνάμα απίστευτα τρυφερό τόνο.
- «Είμαι!» παραδέχτηκα.
- «Λοιπόν, αργότερα, θα πας στο forum και θα αλλάξεις το “In Training” σε “Ο Μπουμπούνας Του”»

Χαμογέλασα σαν ηλίθια

- «Μπορώ να το κάνω και από το κινητό!»
- «Δεν χρειάζεται, το κάνεις αργότερα.» μου είπε.
- «Ό,τι θες εσύ» του είπα.
- «Το βράδυ αφού πέσουν για ύπνο τα παιδιά…» είπε «και με παρέα» συμπλήρωσε.

Ζέστη και υγρασία

- «Δεν βλέπω την ώρα» του απάντησα ειλικρινά. «In another topic» συνέχισα «έχετε σκεφτεί σε ποιο Πανεπιστήμιο θα πάει η Φανή;»
- «Κάτι μου λέει ότι θέλεις να προτείνεις.»
- «Δική σας θα είναι η απόφαση απλά αν θέλατε τη γνώμη μου…»
- «Γιατί να μη θέλουμε τη γνώμη σου;»

Τον κοίταξα λίγο σα χαμένη.

- «Μπουμπούνα!»
- «Ωραία…» είπα βρίσκοντας τα λόγια μου. «Stanford ή UCLA είναι η δική μου πρόταση, αν δηλαδή εξακολουθεί να θέλει να ασχοληθεί με τοπολογία ή πραγματική ανάλυση. Δεν λέω, χρειάζεται γενική εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου στους υπόλοιπους τομείς αλλά σε τοπολογία και πραγματική ανάλυση -μη σου πω και συναρτησιακή- είναι έτοιμη για μεταπτυχιακού επιπέδου εκπαίδευση. Της είπα ότι της έχω δύο εκπλήξεις, η πρώτη ήταν η γαριδομακαρονάδα αλλά η δεύτερη είναι αυτά» είπα βγάζοντας δύο βιβλία από την τσάντα μου. « “Topology & Geometry” και “Differential Forms in Algebraic Topology” από τη σειρά “Springer’s Graduate texts in mathematics”»
- «Οι Θεοί να σε βοηθήσουν έτσι και τα δει» μου είπε αλλά το βλέμμα του κάθε άλλο παρά ανησυχία έδειχνε.
- «Για να τα δει τα έφερα» είπα αλλά τότε Τόμας και Μάνθος έφεραν τη Φανή στο σαλόνι.
- «Ποιος να δει τι;» ρώτησε η Φανή.
- «Εσύ αυτά» της είπα δείχνοντας τα βιβλία. «Σιγά παιδί μου, θα γκρεμοτσακιστείς» της είπα ανήσυχη καθώς η Φανή στον ενθουσιασμό της προσπάθησε να κάνει sprint ξεχνώντας το δεμένο πόδι της.
- «Δεν καθόμαστε, τρέχουμε» είπε η Φανή σε Τόμας και Μάνθο κάνοντας το Στέφανο κι εμένα να βάλουμε τα γέλια. Οι ίδιοι δε διασκέδαζαν καθόλου.

Η Φανή κάθισε δίπλα μου και πήρε τα βιβλία και άρχισε να τα ξεφυλλίζει με ενθουσιασμό και αν την έβλεπε κανείς από μακριά το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί είναι ότι η Φανή ξεφύλλιζε μεταπτυχιακά κείμενα αλγεβρικής τοπολογίας.

- «Σ’ ευχαριστώ, σ’ αγαπάω, σε λατρεύω!» μου είπε παίρνοντάς με αγκαλιά και η Φανή ήταν άνθρωπος που έπαιρνε αγκαλιά μόνο τον αρκούδο της το βράδυ. Ούτε καν τους γονείς της και τον αδερφό της!

Και τον Πέτρο!

Έχοντας γνωρίσει τον τελευταίο δε μου προξένησε καμία έκπληξη. Εξαιρώντας αυτή του Στέφανου, της Φανής και της Κατερίνας ούτε εμένα μου αρέσουν οι αγκαλιές αλλά το βράδυ που τον γνώρισα στου Ψυρρή σχεδόν προκάλεσα σκηνή στο τέλος!

- «Εμείς θα πάμε να παίξουμε Play Station» δήλωσε ο Tomas
- «Εμείς θα πάμε να παίξουμε αλγεβρική τοπολογία» είπε η Φανή

Ο Στέφανος δε μίλησε αλλά μάλλον θα πρέπει να σκέφτηκε «εγώ θα πάω να παίξω το πουλί μου»

Τον κοίταξα και γέλασα και μου έκανε τη χαρακτηριστική χειρονομία κάνοντας χούφτα το χέρι του και δαγκώνοντας τον δείκτη.

Μας έσωσε η Κατερίνα η οποία ήρθε νωρίτερα σπίτι.

- «Απαρτία βλέπω» είπε!
- «Ευτυχώς που ήρθες γιατί τα αγόρια από εδώ θα πάνε να παίξουνε play station, τα κορίτσια από εκεί θα πάνε να παίξουν αλγεβρική τοπολογία και για μένα, άντε μην ανοίξω το στόμα μου!» είπε ο Στέφανος κάνοντας μας όλους να σκάσουμε στα γέλια.
- «Πώς είσαι εσύ νεαρή;» ρώτησε η Κατερίνα τη Φανή.
- «Σα να έχω πάθει ελαφρύ διάστρεμμα, ακριβώς όμως!»
- «Κάνεις πνεύμα, μαϊμουζέλ;»
- «Χιχιχι. Καλά είμαι, με βοήθησε η Εύη να κάνω και μπανάκι -ακούς εκεί να με πει μπίχλα!- και μου έβαλε και επίδεσμο στο πόδι. Αύριο είπε ο γιατρός να κάτσω σπίτι και μετά τα γνωστά, όχι τρέξιμο, όχι περπάτημα, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, ξέρεις τώρα!»

Η Φανή ήταν ενθουσιασμένη και δεν κρυβόταν.

- «Φάγατε;» ρώτησε η Κατερίνα.
- «Οι κροκόδειλοι έφαγαν γαριδομακαρονάδα και πιθανώς και τα πιάτα στα οποία τη σερβίραμε. Η μαγείρισσα και ο υποφαινόμενος είμαστε νηστικοί» απάντησε ο Στέφανος
- «Γαρίδες δεν έχω αλλά μπορώ να φτιάξω μια απλή μακαρονάδα» προθυμοποιήθηκε η Κατερίνα.
- «Όχι, όχι! Δε θα με αφήσετε τον ψωριάρη χώρια όλοι σας. Θα παραγγείλουμε και να σου πω την αλήθεια σήμερα έχω όρεξη για κρέας. Σουβλάκια ίσως;»
- «Γιατί όχι. Εσύ Εύη θα φας σουβλάκια;»
- «Ναι αμέ. Δε θα έλεγα όχι για δυο-τρία καλαμάκια.»
- «Δυο-τρία; Να φάμε λέμε όχι να κάνουμε πρόβα για απεργία πείνας» είπε ο Στέφανος.
- «Εγώ να σας πω την αλήθεια» είπε ο Μάνθος «θα έτρωγα μερικά καλαμάκια, αμαρτία είναι να μην έχουν παρέα οι γαρίδες!»

Αν δεν ήξερα τον Στέφανο και την Κατερίνα θα μου είχε κάνει πραγματική εντύπωση πόσο ο Μάνθος ένιωθε σαν να βρίσκεται στο δικό του σπίτι. Τι υπέροχοι άνθρωποι… ήμουν πραγματικά τυχερή.

- «Θα συμφωνήσω» απάντησε ο Τόμας.
- «Εγώ είμαι μια χαρά» είπε η Φανή.
- «Εσύ και νηστική να ήσουν το ίδιο θα έλεγες» της είπε η Κατερίνα.
- «Όχι μαμά, πραγματικά είμαι μια χαρά.»

Η Κατερίνα ανέβηκε πάνω για να αλλάξει και μαζί ανεβήκαμε κι εγώ με το Στέφανο και τη Φανή, ο πρώτος για να μας βοηθήσει.

Η Φανή πήγε και κάθισε με τα βιβλία στο χέρι στο γραφείο της. Δεν είχε άλλη καρέκλα οπότε αναγκαστικά κάθισα στο κρεβάτι της.

- «Φανή, αυτά τα βιβλία είναι μεταπτυχιακού επιπέδου και ίσως σε δυσκολέψουν λίγο. Θα πρότεινα να τα πάρεις από την αρχή, ακόμα και με έννοιες που γνωρίζεις ήδη και να λύνεις όλες τις ασκήσεις. Στα μαθήματα που κάνουμε θα μπορούμε να συζητήσουμε πράγματα που είτε σε δυσκόλεψαν, είτε χρειάζεσαι διευκρινήσεις.»
- «Δε με πειράζει καθόλου» μου είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της.

Κάτι βούιξε. Δεν είχα το κινητό μου.

- «Φανή, κάτι βούιξε»
- «Το κινητό μου θα είναι.»

Κοίταξα αλλά δεν το είδα κάπου.

- «Δεν το βλέπω κάπου!» της είπα.
- «Στο σακίδιο είναι» μου είπε.
- «Θέλεις να στο φέρω;»
- «Έχω σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ τώρα!» μου δήλωσε.
- «Φανή!» της είπα επαναφέροντάς την στην τάξη.
- «Ουφ καλά. Μπορείς να μου το φέρεις σε παρακαλώ;»

Βρήκα το κινητό της στο σακίδιο και της το πήγα. Και τότε ξαφνικά το πρόσωπό της έγινε ουδέτερο.

Ωχ!

- «Φανή; Τι συμβαίνει;»
- «Μου έστειλε μήνυμα ο Josh»
- «Ποιος είναι ο Josh?»
- «Αυτός που με είπε παγοκολόνα»
- «Και τι σου λέει;»
- «Φανή, ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη γι’ αυτό που σου είπα τις προάλλες. Ντρεπόμουν να έρθω να στο πω face to face και δεν ήξερα πως θα το πάρεις. Σου ζητώ συγνώμη, πραγματικά.»
- «Αυτό είναι καλό Φανούλα μου. Κατάλαβε ότι ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανε και σου ζητάει συγνώμη οπότε το μόνο που μένει είναι αν τον έχεις συγχωρήσει.»
- «Κι εγώ δεν ήμουν εντάξει μαζί του» μου είπε. «Εννοώ ότι… αυτό που μου είπες, έπρεπε να μην του έχω μιλήσει τόσο απότομα. Με είχε ξαφνιάσει, δεν το περίμενα.»
- «Γιατί δεν το περίμενες, αγάπη μου; Μια τόσο όμορφη και έξυπνη κοπέλα λογικό δεν είναι να αρέσει στα αγόρια;»
- «Γιατί κι εμένα μου αρέσει ο Josh και… πάγωσα, δεν ήξερα τι να κάνω.»
- «Μα αυτό είναι θαυμάσιο» της είπα. «Γιατί δεν του μιλάς;»
- «Τι να του πω;» με ρώτησε τρομαγμένη.
- «Για αρχή ότι τον συγχωρείς και να του πεις κι εσύ αυτό που μου είπες.»
- «Αποκλείεται! Αποκλείεται!»
- «Καρδούλα μου δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα που δεν θέλεις η ίδια. Αλλά άμα σου αρέσει όπως εσύ λες ο Josh δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι.»
- «Δεν ξέρω να μιλήσω, Εύη μου. Δεν είμαι σαν εσάς. Δεν ξέρω…» είπε φανερά δυστυχισμένη.

Σηκώθηκα από το κρεββάτι και πήγα και την αγκάλιασα όπως καθόταν στο γραφείο.

- «Θέλεις να κάτσουμε στο κρεββάτι να τα πούμε;» τη ρώτησα.
- «Ναι! Πολύ!» μου είπε και τη βοήθησα να πάμε στο κρεββάτι. Σήκωσα ψηλά τα μαξιλάρια και έκατσα καθιστή. Της άνοιξα την αγκαλιά μου και ήρθε και χώθηκε μέσα της.

- «Ωραία, να το πάμε αλλιώς. Ας πούμε ότι δεν είχες αυτή τη δυσκολία να εκφραστείς. Θα μιλούσες με τον Josh? Θα ήθελες να βγείτε μαζί;»
- «Ναι, θα το ήθελα.»
- «Τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά, αγάπη μου.»
- «Δεν… δεν μου είναι καθόλου εύκολο, Εύη.»
- «Σε καταλαβαίνω, μη νομίζεις. Δεν διαφέρουμε πολύ οι δυο μας, ξέρεις. Κι εγώ… κι εγώ έχω αυτή τη δυσκολία.»
- «Εσύ; Αποκλείεται!»
- «Και όμως Φανούλα μου, κι εγώ τις ίδιες δυσκολίες είχα.»
- «Και πώς… πώς το έλυσες;»
- «Με τον μόνο τρόπο που μαθαίνεις να κάνεις ποδήλατο. Ανεβαίνεις πάνω του και κάνεις. Θα φας τις τούμπες σου αλλά αν πραγματικά θέλεις να μάθεις δεν υπάρχει άλλος τρόπος.»
- «Τι να του πω;»
- «Πρέπει να βρεις εσύ τι θέλεις να του πεις, αυτό δεν μπορώ να στο πω εγώ. Εσύ ξέρεις τι σου αρέσει σε αυτό το αγόρι, εκεί θα πρέπει να βασιστείς. Αλλά το πιο απλό πράγμα είναι να του πεις την αλήθεια όπως αυτή είναι στα δικά σου μάτια.»
- «Μου λες να βγω μαζί του;»
- «Όχι αγάπη μου, δε σου λέω αυτό. Σου λέω να κάνεις αυτό που θέλεις εσύ να κάνεις.»
- «Ντρέπομαι λίγο» μου είπε.
- «Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, μωρό μου. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.»
- «Τι θα πει ο μπαμπάς και η μαμά;»
- «Θα χαρούν βρε χαζούλα! Τους είδες να στεναχωριούνται καθόλου με τον Τόμας και τον Μάνθο;»
- «Όχι… έχεις δίκιο.»
- «Θέλεις να μου πεις για τον Josh;»
- «Αμέ. Είναι Αμερικάνος, ο πατέρας του δουλεύει στην Πρεσβεία. Είναι πολύ καλός μαθητής και καλός αθλητής, στίβο! Τρέχει σαν αέρας!»
- «Εμφανισιακά;»
- «Είναι λίγο πιο ψηλός από εμένα, σκουρόχρωμος με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια και πολύ όμορφο χαμόγελο.»
- «Χμμ… κάποια ψυχή είναι ερωτοχτυπημένη» της είπα.
- «…»
- «Όλοι νομίζαμε ότι είσαι με τον Πέτρο.»
- «Τον Πέτρο; Ο Πέτρος είναι gay και επιπλέον είναι με το Νίκο. Τον αγαπάω πολύ-πολύ γιατί με κάνει να γελάω αλλά Asperger’s έχω, δεν είμαι ηλίθια!»
- «Κανείς δεν είπε τέτοιο πράγμα!»
- «Τι να κάνω;» με ρώτησε με τόση λαχτάρα που ένιωσα πάλι να λιώνω.
- «Τι θέλεις να κάνεις Φανούλα μου; Εσύ πες μου.»
- «Να τον πάρω τηλέφωνο;»
- «Αν αυτό θέλεις να κάνεις, βεβαίως!»
- «Όχι, θα του κάνω Skype!»
- «Να τον ρωτήσεις πρώτα, Φανή! Είναι 22:00»
- «Ναι, έχεις δίκιο.»

Έκανα να σηκωθώ.

- «Πού πας;»
- «Δε θέλεις να σε αφήσω μόνη σου;»
- «Όχι!!!!»
- «Βρε, δεν θέλεις να μιλήσεις με τον Josh?»
- «Ναι αλλά δε θέλω να φύγεις. Σε παρακαλώ μη φύγεις!»
- «Ωραία, θα πάω να κάτσω στο γραφείο, εντάξει;»
- «Εντάξει» μου είπε.

Σηκώθηκα και πήγα στο γραφείο ενώ η Φανή προσπαθούσε να βρει το κουράγιο να γράψει μήνυμα. Της χαμογέλασα καθησυχαστικά. Η πόρτα ήταν ελαφρά ανοιχτή και στην άκρη της καθόταν η Κατερίνα και με κοιτούσε δακρυσμένη. Έφερε το χέρι της στο στήθος της και μου είπε άηχα «Σ’ ευχαριστώ».

- «Για να δούμε τι θα δούμε» είπε η Φανή από το κρεββάτι της. Το τηλέφωνο δεν άργησε να βουίξει, πήρε την απάντησή της.

- «Πώς είμαι;» με ρώτησε με αγωνία κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- «Κούκλα» της είπα.

Το τηλέφωνό της βούιξε. Η Φανή το σήκωσε για να φαίνεται στην κάμερα το πρόσωπό της, ξεροκατάπιε και απάντησε
- «Γεια σου Φανή» ακούστηκε από μέσα
- «Γεια σου Josh»
- «Φανή… ήθελα… ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη γι’ αυτό που σου είπα. Ήμουν απαράδεκτος.»
- «Josh… Ούτε… ούτε εγώ σου μίλησα καλά. Ήμουν… ήμουν πολύ απότομη. Αιφνιδιάστηκα και… και… σου ζητώ κι εγώ συγνώμη»

Γύρισε και με κοίταξε ελαφρά και της έγνευσα ενθαρρυντικά.

- «Το καταλαβαίνω να μη θέλεις να βγεις μαζί μου… Είμαι ξένος… Και… Ελπίζω μόνο να μην είναι το χρώμα μου.»
- «Το χρώμα σου;» τον ρώτησε η Φανή με φανερή απορία.
- «Δεν…» είπε ο Josh μη βρίσκοντας τα λόγια.
- «Δεν είμαστε με τα καλά μας» του δήλωσε η Φανή σοβαρά εκνευρισμένη όταν κατάλαβε σε τι αναφερόταν.
- «Συγνώμη… δεν ήθελα να σε προσβάλλω Φανή. Στεναχωριέμαι που δε θέλεις να βγεις μαζί μου αλλά χαίρομαι…» αλλά εκεί τον έκοψε.
- «Θέλω να βγω μαζί σου» του είπε.
- «Τι είπες;»
- «Θέλω να βγω μαζί σου!»

Ο φουκαράς πρέπει να βραχυκύκλωσε τελείως, με δυσκολία έπνιξα ένα σιγανό γέλιο.

- «Αυτό… Ε… Συγνώμη… κάνω reboot» της είπε κάνοντας τη Φανή να βάλει τα γέλια. «Θες… θες το Σάββατο; Τι σ’ αρέσει;»
- «Μου αρέσει το bowling!»
- «Θέλεις… θέλεις να πάμε στο The Mall να παίξουμε bowling και μετά να πάμε για κανένα καφέ ή αν θες να δούμε καμιά ταινία;»
- «Ναι, πολύ!»
- «Ωραία… θα… θα τα πούμε αύριο στο σχολείο.»
- «Όχι αύριο γιατί σήμερα γκρεμοτσακίστηκα στην προπόνηση και έχω πάθει διάστρεμμα»
- «Ωχ, περαστικά σου Φανή μου»
- «Σε ευχαριστώ. Μεθαύριο όμως θα έρθω σχολείο, θα τα πούμε εκεί!»
- «Ναι, ναι! Δε μου λες… θα… θα ήθελες αύριο να μιλήσουμε στο Skype?»
- «Αμέ, αλλά πριν τις 21:00 ή μετά τις 22:00 γιατί εκείνη την ώρα έχω μάθημα με την Εύη»
- «Ναι βεβαίως… θα σου στείλω μήνυμα. Χα… χάρηκα που τα είπαμε… Δηλαδή τι χάρηκα; Μου έρχεται να βγω έξω και να αρχίζω να χοροπηδάω!»
- «Κοίτα μη στραμπουλήσεις κι εσύ το πόδι σου και μας πάνε και τους δύο με καροτσάκι!»
- «Ωχ, αυτό δε το σκέφτηκα. Θα μπορέσεις να παίξεις bowling?”
- «Αν δεν μπορέσω θα βρούμε κάτι άλλο να κάνουμε!»
- «Σε παρακαλώ όχι μαθηματικά! Κι εμένα μ’ αρέσουν αλλά…» είπε και έκανε τη Φανή να σκάσει στα γέλια!
- «Γι’ αυτό κοίτα μην γκρεμοτσακιστείς, μόλις σήμερα μου έκαναν δώρο δύο μεταπτυχιακά βιβλία Αλγεβρικής Τοπολογίας και Διαφορικής γεωμετρίας»
- «Δεν κατάλαβα τίποτα» είπε γελώντας ο Josh
- «Είναι που δεν έχεις κάνει μάθημα με την Εύη»
- «Ποια είναι η Εύη;»
- «Συνάδελφος για τον μπαμπά, μεγάλη αδερφή για εμένα» δήλωσε η Φανή κάνοντάς με να δακρύσω.
- «Θα μου πεις για εκείνη το Σάββατο κατά προτίμηση χωρίς αναφορά στην αλγεβρική πώς την είπες!»

Κάπου εκεί έκλεισαν.

- «Τα κατάφερα!» μου είπε θριαμβευτικά.
- «Δεν είχα καμία αμφιβολία!» της είπα.
- «Θέλω να το πω και στη μαμά!» μου είπε.
- «Βεβαίως, πάω να τη φωνάξω» είπα και πήγα πετώντας κάτω στο σαλόνι. Είχαν έρθει τα σουβλάκια. «Κατερίνα, προτείνω να αφήσουμε τα αγόρια να φάνε κάτω μόνα τους και τα κορίτσια θα πάμε να πούμε τα δικά μας!»
- «Ναι, ναι!» είπε με τόσο έντονο χαμόγελο που παραλίγο να στραμπουλήσει το πρόσωπό της.
- «Και εμείς που πιστεύαμε ότι είναι ερωτευμένη με τον Πέτρο!» είπε η Κατερίνα.
- «Δεν ξέρω αν είναι ερωτευμένη, ερωτοχτυπημένη είναι σίγουρα και αν το καλοσκεφτείς βγάζει νόημα. Δεν την πείραξε η παγοκολόνα, αυτά η Φανούλα τα έχει γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Το ότι της το είπε ο Ρωμαίος της ήταν που την έτσουξε!»
- «Βγάλε τη σκούφια σου και βάρα την» μου είπε.

Όταν έχει δίκιο, έχει δίκιο!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Πολύ άψογη πολυγαμια…η μάγος είναι αυτός ο Στεφανος η ακόμα δεν έχουν παγώσει οι ενθουσιασμοι να γίνει της κολάσεως να γίνει      

 

@Brt Don't be mere good, be a fucking legend!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
29 - Bolero
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Η Φανή κελαηδούσε, δεν έβαζε γλώσσα μέσα της, είχε αναψοκοκκινίσει από τον ενθουσιασμό. Η Εύη την κοιτούσε χαμογελαστή κι εγώ με πολύ κόπο προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Σχεδόν μουτζώθηκα, τον ήξερα 25 χρόνια, δεν υπήρχε περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να κάνει λάθος, δεν υπήρχε.

Και μετά το έριξαν στα μαθηματικά. Αναστέναξα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να απομακρυνθούν από τα μαθηματικά τους αλλά είναι αδύνατο τα μαθηματικά να απομακρυνθούν από την ψυχή τους.

“Relax”, said the night man, “we are programmed to receive.”
“You can check-out any time you like, but you can never leave”​

- «Φανούλα μου, έχει πάει 23:30» της είπα. «Πρέπει να πέσεις για ύπνο.»
- «Δεν έχω σχολείο αύριο, τραυματίας πολέμου!»
- «Ναι αλλά και η Εύη κι εγώ δουλεύουμε αύριο.»
- «Έχεις δίκιο μαμά. Ουφ, άντε να κοιμηθώ τώρα!»
- «Άντε μαϊμού» της είπε τρυφερά η Εύη «να σε αφήσουμε να κοιμηθείς και αύριο έχεις και τα βιβλία σου που σε περιμένουν. Και… εχμ, μην ξεχαστείς, έχεις να μιλήσεις με τον Josh!»
- «Είπε ότι θα μου στείλει μήνυμα» μου είπε.
- «Κάνε του έκπληξη, στείλε εσύ πρώτα!» της είπε η Εύη.
- «Χιχι… λέω να του στείλω ένα καληνύχτα… Πειράζει;» μας ρώτησε.
- «Όχι, ίσα-ίσα… αν και μετά δεν ξέρω αν θα μπορεί να κοιμηθεί του λόγου του.» της είπα χαμογελώντας στη σκέψη.
- «Θα τον απειλήσω με διαφορική τοπολογία» δήλωσε η Φανή κάνοντάς μας να γελάσουμε. «Φιλάκιιιιιιιιιιιιι;» συνέχισε κοιτάζοντάς μας.
- «Αχ, τι να σε κάνω που είσαι μια χαδιάρα μαϊμού» της είπε απίστευτα τρυφερά η Εύη και την πήρε αγκαλιά και τη φίλησε με την Φανή να ανταποδίδει με ενθουσιασμό αγκαλιά και φιλί.

Ποια; Η Φανή!

- «Μαμουΐνε μου;»
- «Θες αγκαλίτσα και φιλί; Θα λιποθυμήσω!» της είπα.
- «Κάθε αρχή και δύσκολη» μου είπε ανοίγοντας την αγκαλιά της. Την έσφιξα πάνω μου και τη φίλησα στο μέτωπο. Μου χάρισε ένα υπέροχο χαμόγελο και μου έσκασε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο.
- «Καληνύχτα» μας είπε χαμογελαστή η Φανή και έκλεισα την πόρτα.
- «Πάμε να φάμε, αν μας άφησαν δηλαδή τίποτα» είπα στην Εύη. «Αν και να σου πω αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δε θα κατέβει μπουκιά κάτω.»
- «Κάθε αρχή και δύσκολη» μου είπε πειρακτικά.
- «Σε τρώει ο κώλος σου ε;» της είπα.
- «I’m pleading the 5th» μου απάντησε χαμογελώντας με νόημα.

Στο σαλόνι ήταν ακόμα ο Τόμας και τον Μάνθο που έπαιζαν στην τηλεόραση play station. Ο Στέφανος ήταν στην τραπεζαρία και μας περίμενε, δεν είχε ακουμπήσει το φαγητό του.

- «Σας περίμενα» μας είπε απλά.
- «Σ’ ευχαριστούμε» του απαντήσαμε και οι δύο σαν σε ηχώ.
- «Λοιπόν, τι λέγατε τα κορίτσια πάνω;» μας ρώτησε.
- «Stefan, κρατιέσαι καλά; Το Σάββατο η Φανούλα μας θα έχει το πρώτο της ραντεβού» του είπα με σπασμένη φωνή από τη συγκίνηση.
- «What… What???? I mean… how? What? How?»
- «I’m not the only one that didn’t see this coming, am I?» του απάντησα.
- «Not in a million years» είπε. «What happened?»
- «Εύη, happened.» του είπα παίρνοντάς την αγκαλιά και σφίγγοντάς την πάνω μου.
- «Μολόγατα όλα!» της είπε.
- «Να… ήμασταν με τη Φανή πάνω και ξεφύλλιζε τα βιβλία που της έφερα όταν της ήρθε μήνυμα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά το πρόσωπό της έγινε απότομα ουδέτερο και δεν το κρύβω, τα χρειάστηκα λίγο. Μετά ξετυλίγοντας το κουβάρι συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η λέξη παγοκολόνα που την είχε τσούξει αλλά το ποιος της την είχε πει. Η Φανούλα είναι ερωτοχτυπημένη και όχι με τον Πέτρο που όλοι νομίζατε, είναι με το συμμαθητή της τον Josh. Όταν της ζήτησε να βγουν έξω δεν ήξερε πως να αντιδράσει, η ενστικτώδης της αντίδραση ήταν να προσπαθήσει να απομακρυνθεί και η Φανούλα μπορεί να γίνει πολύ απότομη. Δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να τη βοηθήσω να ξεπεράσει το φόβο της.»
- «Σου θυμίζει κάποια;» τη ρώτησε ο Στέφανος.
- «Είμαι μπουμπούνας αλλά όχι κι έτσι! Άλλωστε… αυτό που νομίζω ότι έδωσε περισσότερο θάρρος στη Φανή είναι ότι της εξήγησα ότι δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ στο πως νιώθουμε. Της είχα πει ότι όλα τα υπόλοιπα μαθαίνονται και βλέποντας εμένα το κατάλαβε και η ίδια ότι δεν της έλεγα παρηγορητικά λόγια του αέρα αλλά ότι μιλούσα από προσωπική πείρα. Η Φανή είναι απίστευτα έξυπνο παιδί, όχι μόνο στα μαθηματικά. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο.»
- «Στο είχε πει ο Στέφανος και εγώ πολλές φορές, δε θα κουραστώ να το πω ακόμα μία φορά: Είσαι ότι καλύτερο έχει συμβεί στη Φανή από τότε που ήρθαμε Ελλάδα» της είπα σφίγγοντάς την πάνω μου.
- «Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δε θα δω τη Φανούλα όταν ο Ρωμαίος της έρθει και της χτυπήσει το Σάββατο την πόρτα» είπε η Εύη.
- «Ε, είσαι μπουμπούνας» της είπε ο Στέφανος
- «Ε, ναι, είσαι μπουμπούνας! Μεγάλος μπουμπούνας! Τοπολογικός μπουμπούνας» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.
- «Σας… σας ευχαριστώ» είπε δακρυσμένη.
- «Αλγεβρικός διαφορικά τοπολογικός μπουμπούνας» συμπλήρωσε ο Stefan.
- «Τόμας, Μάνθο, έρχεστε λίγο εδώ» ρώτησε ο Stefan.

Ήρθαν και οι δυο τους.

- «Καθίστε, γιατί αυτό που θα σας πω παίζει να προκαλέσει μερική παράλυση των κάτω άκρων και έχουμε ήδη ένα τραυματία στο σπίτι, δε χρειαζόμαστε και άλλους δύο» είπε. Όταν κάθισαν συνέχισε «Λοιπόν, η Φανή το Σάββατο το απόγευμα θα βγει το πρώτο της ραντεβού με ένα συμμαθητή της.»
- «Έλα, κόψε την πλάκα» του είπε ο Τόμας. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει καμία αντίδραση μίλησε πάλι «Σοβαρά μιλάς; Η Φανή;»
- «Σοβαρότατα. Θα σας παρακαλούσα ως μεγαλύτεροι να τους συνοδέψετε στο the mall. Προφανώς δε χρειάζεστε να είστε μαζί τους όλοι την ώρα αλλά θα σας παρακαλούσα να πάτε και να φύγετε μαζί.»
- «Ευχαρίστως, το συζητάτε;» απάντησε ο Μάνθος.
- «Συγνώμη, αλλά εγώ έχω κολλήσει» απάντησε ο Τόμας. «Πώς… πώς έγινε αυτό;»
- «Να είναι καλά η κυρά-Προξενήτρα από εδώ» έκανε δείχνοντας την Εύη.
- «I’ll be damned! Και νόμιζα ότι το high point στη ζωή της ήταν το Θεώρημα Πέτρου ή άντε που μου πήρε προχθές τρεις συνεχόμενες παρτίδες!» είπε ο Τόμας εντυπωσιασμένος.
- «Τι έκανε λέει;» τον ρώτησε γουρλώνοντας τα μάτια του ο Στέφανος.
- «Δεν στα είπε; Προχθές σε πέντε παρτίδες blitz με κέρδισε 4-1, μόνο δύο ισοπαλίες κατάφερα και της πήρα. Είχα να πάθω τέτοια πανωλεθρία από την τελευταία μου παρτίδα με τον Hikaru»

Ωραία, αφήσαμε τα μαθηματικά για να πιάσουμε το σκάκι.

- «Έλα στο θέμα μας» είπα χτυπώντας παλαμάκια.
- «Ναι… Να κάτι που δεν είχα φανταστεί ποτέ, να τη συνοδέψω σε έξοδο ως ο μεγάλος αδερφός.» είπε ο Τόμας.
- «Έχετε βγει οι τέσσερίς σας με τη Μυρσίνη» του είπα.
- «Αυτό είναι τελείως διαφορετικό!» μας απάντησε.
- «Έχει πάει 23:45, Μάνθο έχεις κανονίσει να περάσει κάποιος να σε πάρει;»
- «Όχι, θα φύγω με τα πόδια. Δεν μένω και μακριά» είπε ο Μάνθος.
- «Δεν είμαστε με τα καλά μας που θα σε αφήσουμε να φύγεις μόνος σου στις ερημιές μέσα στη μαύρη νύχτα. Θα σας πάω εγώ» τους είπα.
- «Σας ευχαριστώ κυρία Κατερίνα αλλά δε χρειάζεται!»
- «Κεριά και λιβάνια, δεν ακούω λέξη» του είπα.
- «Σας… σας ευχαριστώ. Τόμας θα έρθεις κι εσύ;»
- «Φυσικά, τι ερώτηση είναι αυτή!»

Σηκωθήκαμε από το τραπέζι ενώ ο Στέφανος έστρεψε την προσοχή του στη φουκαριάρα την Εύη.

- «Τι εννοεί ότι τον κέρδισες σε τρεις συνεχόμενες παρτίδες; Μίλα κάθαρμα!»

Κατεβήκαμε στο υπόγειο και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ο Μάνθος όντως έμενε κοντά και σε λίγη ώρα ήμασταν σπίτι. Εκείνη την ώρα είχε κατέβει ο πατέρας του για να κατεβάσει τα σκουπίδια. Ο Τόμας και ο Μάνθος βγήκαν έξω και ο πατέρας του αφού τους χαιρέτησε ήρθε σε εμένα και κατέβασα το παράθυρο.

- «Καλησπέρα Γιώργο! Τι κάνεις; Τι κάνει η Μυρτώ; Η Μυρσίνη;»
- «Καλησπέρα Κατερίνα μου, μια χαρά είναι όλοι τους. Ο Στέφανος; Η Φανή;»
- «Πού να στα λέω. Η Φανή είναι ερωτοχτυπημένη με ένα συμμαθητή της!»
- «Χαχαχα, τον Josh λες;»
- «Πού το ξέρεις;» τον ρώτησα με φανερή απορία!
- «Μου το είπε η Μυρσίνη. Μάλλον μόνο η Φανή δεν το είχε καταλάβει.»

Ο Τόμας φιλιόταν τρυφερά με τον Μάνθο. Αναστενάξαμε και οι δύο.

- «Ορίστε η σημερινή νεολαία» μου είπε «όλο στους έρωτες έχει το νου της!»
- «Αλίμονο σε μας» του είπα.
- «Ου γαρ έρχεται μόνον» μου είπε φιλοσοφικά.
- «Καλό βράδυ μωρό μου» είπε ο Τόμας στον Μάνθο. «Καληνύχτα κύριε Γιώργο»
- «Καληνύχτα αγόρι μου» του είπε «Καληνύχτα Κατερίνα μου, να μεταφέρεις τους χαιρετισμούς μου στο Στέφανο και στην Φανούλα»
- «Καληνύχτα Γιώργο μου, να μου φιλήσεις τις γυναίκες σου.»
- «Κάποιος πρέπει να το κάνει σ’ αυτή την οικογένεια» μου είπε κλείνοντάς μου το μάτι και κάνοντάς με να βάλω τα γέλια. Ο Μάνθος τον χτύπησε πειραχτικά και κίνησαν και οι δυο τους γελώντας να ανέβουν πάνω.

Σε λίγη ώρα ήμασταν σπίτι. Ανεβήκαμε πάνω, ο Στέφανος με την Εύη είχαν βγει στο μπαλκόνι και ο Στέφανος κάπνιζε. Κάτι έπιασαν τ’ αφτιά μου για συμπάγεια και Alexandrov.

- «Πάω πάνω» είπε ο Τόμας.
- «Μην ξενυχτίσεις!» του είπα.
- «Θα παίξω δυο-τρεις γρήγορες παρτίδες σκάκι και θα πέσω για ύπνο. Ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει το προχθεσινό.»
- «Είναι τόσο καλή;» τον ρώτησα.
- «Ω ναι… απορώ που ο μπαμπάς κατάφερε να σταυρώσει νίκη εναντίον της.»
- «Μην το ξενυχτίσεις πάντως»
- «Όχι μανούλα» είπε και μου έδωσε ένα φιλί. «Καληνύχτα» είπε και ανέβηκε πάνω.
- «Καληνύχτα αγόρι μου» του είπα και βγήκα έξω.

Ακόμα για μαθηματικά μιλούσαν, είχαν σκύψει και οι δυο πάνω από ένα χαρτί και έγραφαν.

- «Για συμμαζευτείτε οι δυο σας, άμαχος πληθυσμός» τους είπα.
- «Μα ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτό τον τόπο» είπε και καλά με αγανάκτηση ο Στέφανος.
- «Κουάξ» είπε η Εύη κάνοντάς μας να βάλουμε πάλι τα γέλια.

Στέφανος

Κάπνιζα σιωπηλός το τσιγάρο μου πίνοντας το ουίσκι μου ενώ Κατερίνα και Εύη κάνανε σχέδια για την ξενοδόχο που αυτή τη στιγμή ήταν στο δωμάτιό της και κοιμόταν του καλού καιρού.

Την είχα ρωτήσει αστειευόμενος σπίτι τι θα γινόταν αν είχε να επιλέξει μεταξύ εμού και της Φανής αλλά η ερώτηση ήταν σοβαρή και η απάντηση ήταν ακριβώς αυτή που ήλπιζα.

Πρώτα για τη Φανή και μετά για μένα. Είχε τεράστια σημασία αυτό, η Ευδοκία ένιωθε ήδη ότι μου ανήκει αλλά είχε υιοθετήσει την δική μου αξιακή ιεραρχία έχοντας αποδεχτεί τη θέση της σ’ αυτήν. Η παρατήρησή της είχε γίνει δίχως ίχνος παραπόνου ή κρυφής πίκρας. Αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, το είχε αποδεχτεί με τον ίδιο τρόπο που αποδεχόταν ένα φυσικό νόμο. It is what it is.

Η Κατερίνα είχε δει ότι είχα δει κι εγώ αλλά είχε τρομάξει με το scope. Είχε πει ότι είναι Ύβρις. Σάμπως κι εγώ έτσι δεν το είχα δει στην αρχή; Και όμως όσο περνούσαν οι μέρες τόσο εξαφανιζόταν μέσα μου κάθε ίχνος αμφιβολίας. Είμαι άνθρωπος που εμπιστεύεται τη διαίσθηση του, όλοι οι μαθηματικοί είμαστε, αλλά όπως και στα μαθηματικά αυτό δε μου αρκούσε.

Δεν είχα σε καμία περίπτωση σκοπό να θυσιάσω την Ευδοκία και αυτό ήταν που είχε τρομάξει την Κατερίνα. Της το είχα εξηγήσει με τρόπο που δεν σήκωνε παρεξήγηση: Ήταν ότι κοντινότερο μπορούσα να πετύχω για να έχω και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Αυτό με είχε τρομάξει, η έπαρση είναι Ύβρις. Φοβόμουν μη με έχει τυφλώσει η άτις αλλά και αυτός ο φόβος έφυγε, πέταξε, σαν πούπουλο που το παίρνει το φύσημα του αγέρα. Γιατί δε μου αρκούσε η Ευδοκία να κάνει αυτό που ήθελα, ήθελα να το κάνει από μόνη της, για τους δικούς της λόγους.

Η απάντηση που μου είχε δώσει ήταν *ακριβώς* αυτή που ήλπιζα να μου δώσει. Ήταν ο αέρας που σκόρπισε τα όποια ίχνη αμφιβολιών είχα.

Αν αυτό είναι Ύβρις είθε οι Θεοί να σπλαχνιστούν την ψυχή μου αλλά δεν θα το μετανιώσω ακόμα και αν γι’ αυτό σημαίνει μια αιωνιότητα στα Τάρταρα.

Η Κατερίνα ήταν η δική μου Καπέλα Σιστίνα. Η Ευδοκία ήταν το δικό μου Bolero.

Σιγά-σιγά, απαλά… να ρέει με υπνωτικό ρυθμό και να αυξάνει την έντασή του χωρίς να χάνει τίποτα από τη μελωδία του και να δυναμώνει και να δυναμώνει και να δυναμώνει… μέχρι το ξέφρενο τελικό κρεσέντο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
30 - The flight of the bumblebee
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

- «Πώς είμαι» ρώτησε η Φανή κάνοντας μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Φορούσε μια midi καρό φούστα, μια απλή μαύρη μπλούζα και μαύρα χαμηλά παπούτσια. Δεν ήταν απλά κουκλί, ήταν εκθαμβωτική.
- «Είσαι κούκλα» της είπα.
- «Μαμά;» ρώτησε την Κατερίνα.
- «Κούκλα, πραγματική κούκλα.»
- «Ουφ, αισθάνομαι περίεργα τώρα» μας δήλωσε.
- «Ε, είναι φυσικό να αισθάνεσαι λίγο τρακ» της είπε η Κατερίνα. «Όλα μια ιδέα είναι, θα δεις κι εσύ, η βραδιά θα κυλήσει σα νεράκι.»
- «Φοβάμαι μην κάνω καμιά κοτσάνα πάλι.»
- «Φανή, να είσαι ο εαυτός σου» της είπε η Κατερίνα. «Αυτός αρέσει και στο Josh, αλλιώς δε θα σου είχε ζητήσει να βγείτε έξω. Να είσαι ο εαυτός σου και θα δεις όλα θα πάνε καλά.»
- «Ωστόσο καλό θα ήταν να μην τον αρχίσεις στην αλγεβρική τοπολογία» της είπα χαμογελώντας.
- «Και τι θα πούμε;» ρώτησε ανήσυχη.
- «Ελπίζω όχι για αλγεβρική τοπολογία πάντως, θα είναι πολύ βαρετός μονόλογος» είπε η Κατερίνα.
- «Μην κάθεσαι να το σκέφτεσαι Φανούλα μου» της είπα με τη σειρά μου. «Στο τηλέφωνο και στο skype που έχετε μιλήσει το σκεφτόσουν αυτό καθόλου; Μια χαρά δε μιλήσατε;»
- «Ναι… έχετε δίκιο. Ουφ…»
- «Έλα, πάμε κάτω που έχουμε αφήσει τον καημένο τον πατέρα σου μόνο του.»

Κατεβήκαμε στο σαλόνι. Ο Στέφανος διάβαζε απορροφημένος ένα βιβλίο, χαμπάρι δε μας πήρε. Η Κατερίνα ξερόβηξε και ο αφηρημένος κύριος καθηγητής σήκωσε τα μάτια του και είδε την κόρη του. Δεν πρόλαβε να τον ρωτήσει η Φανή πως ήταν.

- «My gods, we got a Valkyrie into our home! »
- «Με μπλούζα και καρό φούστα» του είπε η Φανή φανερά ικανοποιημένη.
- «Ναι, δε θεωρώ καλή ιδέα άλογα στο σαλόνι» της απάντησε πειράζοντάς την.

Χτύπησε η πόρτα και η Φανή χοροπήδησε.

- «Φανούλα μου, νομίζω ότι πρέπει να ανοίξεις εσύ» της είπε τρυφερά ο Στέφανος.
- «Μια κουβέντα είναι αυτή» είπε η Φανή βιδωμένη στο πάτωμα.
- «Άντε, μαϊμού! Πήγαινε!» της είπα.

Δαγκώθηκε αλλά πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. Μπροστά της στεκόταν ένας ομορφούλης νεαρός αφροαμερικάνος που βλέποντας τη Φανή του κόπηκε η μιλιά αλλά η αλήθεια είναι ότι ένα ανάλογο ταράκουλο έπαθε και η Φανή. Ο Josh πάντως βρήκε γρήγορα τη δική του και της χαμογέλασε, και ναι, η Φανή είχε δίκιο, είχε υπέροχο χαμόγελο.

- «Γεια σου Φανή» της είπε ντροπαλά.
- «Γεια σου Josh» του απάντησε. «Πέρνα μέσα, ο Τόμας με τον Μάνθο είναι ακόμα πάνω.»
- «Ναι, μισό λεπτάκι. Να πάω να πω στη μητέρα μου να μας περιμένει, είπε ότι θα μας κατεβάσει εκείνη στο The Mall»
- «Και γιατί δεν της λες να έρθει μέσα;» τον ρώτησε απορημένη η Φανή.
- «Να… μην σας βάζουμε σε φασαρία» είπε ο Josh.
- «Josh!» του είπε η Φανή επιτακτικά.
- «Πάω πάω…» είπε
- «Αν δεν ήθελε να γίνει μαθηματικός θα μπορούσε να κάνει καριέρα σαν Drill Sergeant» είπε ο Στέφανος και βάλαμε όλοι τα γέλια εκτός από τη Φανή που δε μας άκουσε.

Λίγη ώρα αργότερα μπήκε μέσα ο Josh με τη στρουμπουλή, χαμογελαστή μητέρα του.

- «Sorry, my mom doesn’t speak Greek. »
- «Hello, Mrs. Langton, I’m Cathreen» είπε η Κατερίνα δίνοντας το χέρι της.
- «Hello, please call me Marge» είπε η μητέρα του Josh.
- «This is my husband, Dr. Stefan Stolsberg» συνέχισε η Κατερίνα «and this young lady» είπε δείχνοντας εμένα «is a colleague of his and Fani’s tutor in graduate-level mathematics, Dr. Evi Petrou. »
- «Very nice to meet you Marge» της είπα χαμογελαστή και γύρισα προς τον Josh. «So, at last we met the fine young lad that Fani can't stop talking about!»
- «Εύη!» είπε η Φανή κόκκινη!
- «Sush! Am I lying, young lady? » της είπα κλείνοντας της παιχνιδιάρικα το μάτι.
- «Ι guess you aren't» απάντησε κάνοντας τον Josh να πάθε κράμπα από το χαμόγελο.
- «Marge, there is also Tomas and Mat that will come to the mall, can you take them all in the car? » τη ρώτησε ο Στέφανος.
- «Afraid not, Stefan! I’m a soccer mum! »

Εκείνη τη στιγμή κατέβηκαν Τόμας και Μάνθος και αφού έγιναν οι συστάσεις κίνησαν να φύγουν.

- «Marge, we could drive them back home, if you have some other plans. » είπε η Κατερίνα.
- «You could? I mean we had a gala tonight and both Andy -Josh’s father- and yours truly would be grateful»
- «No problem whatsoever and thank you very much for getting them to The Mall. »
- «Well, Fani is not the only one that couldn’t stop talking about her crush» είπε κλείνοντας το μάτι στη Φανή κάνοντας εκείνη να χαμογελάσει ντροπαλά και τον Josh να εύχεται να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

- «Άντε, καλά να περάσετε» τους ευχηθήκαμε και οι τρεις.
- «Να κάτι που δεν περίμενα ότι θα δω τόσο σύντομα» είπε ο Στέφανος όταν μείναμε μόνοι.
- «Και;»
- «Κυρά ψυχολόγα να χαρείς!»
- «Αφού θα το ομολογήσεις που θα το ομολογήσεις, γιατί το κάνεις δύσκολο;» τον ρώτησε η Κατερίνα.
- «Ευδοκία, βόηθα, μας την πέφτουν!»
- «Η απάντησή μου είναι “κουάξ” και είναι οριστική» τους είπα κάνοντάς τους να βάλουν τα γέλια.
- «Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Κατερίνα, θα μας βάλεις τρία ουίσκι;»
- «Βεβαίως, Εύη θέλεις πάγο;»
- «Ναι αμέ, θέλεις να σε βοηθήσω;»
- «Όχι αλλά μην τολμήσετε να αρχίσετε τα μαθηματικά βγαίνοντας στο μπαλκόνι γιατί θα σας πάρει και θα σας σηκώσει και τους δύο. Εσύ μεσιέ μη με κοιτάς έτσι και εσύ μαϊμουζέλ νο2 ξέρω, κουάξ.»
- «Όταν έχει δίκιο έχει δίκιο» είπα γελώντας και κινήσαμε και οι δύο έξω. Είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά η Άνοιξη και δεν έκανε κρύο.
- «Για στρίψε μου ένα τσιγάρο να δω την τέχνη σου» με διέταξε ο Στέφανος.
- «Μου επιτρέπεις να στρίψω ένα και για μένα;»
- «Όχι, εσύ και η Κατερίνα θα αρκεστείτε στο πούρο, σήμερα!» μου είπε κάνοντάς με να υγρανθώ απότομα.

Του έστριψα το τσιγάρο, του το έδωσα και του έδωσα και φωτιά και τράβηξε δυο-τρεις τζούρες ηδονικά. Είχα χαλάσει ένα πακέτο χαρτάκια μέχρι να μάθω να στρίβω τσιγάρο, αποδείχτηκε αξιοσημείωτα πιο δύσκολο απ’ όσο είχα φανταστεί. Λίγη ώρα αργότερα ήρθε και η Κατερίνα με ένα δίσκο με τρία ποτήρια, ένα μπουκάλι ουίσκι και ένα δοχείο με παγάκια. Μας σέρβιρε η ίδια.

- «Άντε, στην υγειά μας» είπε ο Στέφανος.
- «Στους πρώτους εφηβικούς έρωτες» είπα εγώ.
- «To our extended family» είπε η Κατερίνα κάνοντας με να πνιγώ.
- «Μπουμπούνα!» είπαν και οι δύο μαζί.

Ήπιαμε τα ποτά μας και ο Στέφανος κάπνισε το τσιγάρο του χωρίς να πούμε κάτι άλλο.

- «Λοιπόν, κορίτσια πάμε πάνω;» είπε ο Στέφανος.
- «Νόμιζα ότι δεν θα το πρότεινες ποτέ!» είπε η Κατερίνα.
- «Ό,τι πει το αφεντικό!» είπα εγώ και σηκώθηκα.

Φανή

Ήταν πολύ όμορφα και η Εύη είχε δίκιο. Μιλούσαμε και γελούσαμε και πειραζόμασταν χωρίς να υπάρχει καμία στιγμή αμηχανίας. Ήταν υπέροχα. Κάποια στιγμή στο σινεμά την ώρα που βλέπαμε ταινία ένιωσα το χέρι του Josh να αγγίζει ντροπαλά το δικό μου. Σάστισα και με το ζόρι συγκράτησα τον εαυτό μου να μην τραβήξει το χέρι μου.

«Εσύ τι θες;» άκουσα τη φωνή της Εύης μέσα στο κεφάλι μου.

Του άγγιξα διστακτικά το χέρι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ο Josh παίρνοντας θάρρος από την αντίδρασή μου μου χάιδεψε απαλά το χέρι.

Μου άρεσε. Πολύ μου άρεσε!

Άνοιξα το χέρι μου και του το πρότεινα. Το πήρε στο χέρι του και έτσι κρατημένοι χέρι-χέρι είδαμε την υπόλοιπη ταινία.

Δεν μου άφησε το χέρι ούτε όταν τέλειωσε η ταινία, έτσι, κρατημένοι χέρι-χέρι περπατούσαμε μέσα στον κόσμο περιμένοντας τον αδερφό μου και το Μάνθο.

- «Φανούλα μου, σε ευχαριστώ για τη βραδιά» μου είπε ο Josh χαμογελώντας.
- «Κι εγώ πέρασα πολύ όμορφα!» του είπα.
- «Θα… θα ήθελες να ξαναβγούμε το επόμενο Σάββατο;»
- «Ναι, πολύ» του είπα χαμογελώντας. «Josh, να σε ρωτήσω κάτι;»
- «Βεβαίως, το συζητάς;»
- «Εμείς οι δύο τα έχουμε τώρα;» τον ρώτησα.
- «Εεε… με πιάνεις απροετοίμαστο. Εννοώ… Θα… εσύ θα… Θα ήθελες να τα έχουμε;»
- «Ναι, πολύ… Δεν… δεν είμαι καλή σε αυτά οπότε… αν σου πω ποτέ κάτι… κάτι απότομο… σε παρακαλώ μη με παρεξηγήσεις. Δεν το κάνω από κακία. Ίσως έχουν δίκιο, ίσως είμαι μια παγοκολόνα»
- «Όχι, η Φανή που έχω γνωρίσει εγώ δεν είναι παγοκολόνα και σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη. Ήταν πολύ χοντρό αυτό, δε με νοιάζει τι λένε. Σε ζηλεύουν επειδή είσαι πιο όμορφη και πιο έξυπνη απ’ όλους. Εγώ… φοβήθηκα… επειδή… Δεν είναι εύκολο μερικές φορές... ξέρεις...»
- «Μη μου το θυμίζεις, είχα γίνει έξαλλη όταν υπονόησες ότι είμαι ρατσίστρια!»
- «Σου ζητώ συγνώμη Φανούλα… μου. Τα έχουμε έτσι;»
- «Ναι, υποθέτω ότι τα έχουμε» του είπα.
- «Δεν ακούγεσαι ενθουσιώδης πάντως» μου είπε.
- «Όχι… Josh πραγματικά μου αρέσεις αλλά σου είπα… έχω μια … μια δυσκολία να εκφραστώ. Γι’ αυτό και σε ρώτησα αν τα έχουμε, για να είμαι σίγουρη ότι δεν έχω κάνει πάλι καμιά βλακεία!»
- «Εγώ τι να πω; Να δες» είπε και έπιασε το άλλο μου χέρι και το έβαλε στο στέρνο του.

Του χαμογέλασα.

Με κοίταξε χαμογελώντας και μου χάιδεψε το πρόσωπο απομακρύνοντας μια τούφα που είχε πέσει στο πρόσωπό μου. Το κεφάλι μου από μόνο του ακολούθησε το χάδι του, ένιωσα να ανατριχιάζω.

Με πλησίασε αργά και ξαφνικά η αμηχανία μου εξαφανίστηκε. Τα μάτια μου έκλεισαν ενστικτωδώς και ένιωσα τα χείλη του να ακουμπάνε απαλά τα δικά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μέσα στο στήθος μου. Το φιλί του ήταν απαλό και τρυφερό… και υπέροχο.

Δε με είχε απασχολήσει ποτέ αυτό το ζήτημα μέχρι τώρα αλλά τώρα που το ζούσα δε μου διέφυγε πόσο όμορφα με έκανε να νιώθω.

Τραβήχτηκε απαλά και άνοιξα τα μάτια μου. Είχε στα χέρια του και τα δυο μου χέρια και μου χαμογελούσε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο.

- «Θα συμφωνήσω με την υπόθεσή σου» μου είπε και έβαλα τα γέλια.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Το pov της Φανής ομολογώ ότι ήταν έκπληξη και δεν έχω καταλήξει αν θα συνεχιστεί ωστόσο δεν μπορούσα ν' αφήσω την κοριτσάρα μου έτσι.

Είναι ζόρικο να είσαι ερωτευμένος με τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους ακόμα και αν δεν είναι τίποτα περισσότερο από πλάσματα της φαντασίας σου.

Ουφ, τα έβγαλα από μέσα μου  

 

@Arioch γράψε ό,τι σου βγαίνει, εμείς τους αγαπάμε όλους σου τους ήρωες!



ΥΓ. στο πρώτο editing, θα αφαιρούσα το POV της Φανής για χάρη της ιστορίας