Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.6 - Indian defense
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Ομολογώ ότι ο Josh αντιμετώπιζε το βλέμμα του Harry πολύ πιο ψύχραιμα από εμένα. Τον κοίταξε σταθερά και του χαμογέλασε παρόλο που η εξεταστική ματιά του Harry ήταν το ψυχικό ισοδύναμο του μαγνητικού τομογράφου. 5 δευτερόλεπτα τον κοίταξε και είχε κοπεί η ανάσα όλων μας, ακόμα και του Στέφανου. Τότε χαμογέλασε κι εκείνος.

- “Very nice to meet at last Fani’s boyfriend.”
- “It’s an honor, Sir” του απάντησε με σταθερό χαμόγελο ο Josh.
- “I like him, I really do.” είπε χαμογελώντας στη Φανή o Harry κάνοντας τον Josh να χαμογελάσει ακόμα πλατύτερα.
- “Thank you, Sir”
- “Take care of her, young man” του είπε χαμογελαστά αλλά με τον τρόπο που ένας Θεός θα έδινε εντολή σε ένα θνητό.
- “I will, Sir. I will not disappoint you.”
- “Fani is the one you should never-ever disappoint.”
- “I wouldn’t dream of this, Sir.”
- “Good. Now go, have fun” τους είπε. Όταν έφυγαν γύρισε προς εμάς. “He is a great young lad but I very well see Evi’s point. Wise, very wise, indeed” είπε και με κοίταξε με την ίδια εξεταστική ματιά κάνοντας τα γόνατά μου να κοπούν. “Stefan, with your permission, I would like to have a one-on-one with this bright young lady.”
- “Of course, Harry” είπε ο Στέφανος. “She is to serve you however you wish.”
- “Later maybe, for the time being, I want to have some games of chess with her. Tomas told me that her game is on par with his.” είπε προς το Στέφανο αλλά κοιτάζοντας εμένα.
- “Where do you wish to have this game? In my study or outside?” τον ρώτησε ο Στέφανος
- “It’s a beautiful summer night” είπε απαντώντας στο Στέφανο και συνέχισε προς εμένα “let’s go outside, young lady.”
- “As you wish, Sir” του είπα και τον ακολούθησα έξω. Η Κατερίνα μας έφερε τη σκακιέρα και την άφησε στο τραπέζι.
- “My intellect is quite different than yours, young lady, I’m not expecting these games to last long. I have only one request; while playing look me in the eyes. Do not look at the chessboard, I will tell you my moves and you will tell me yours; I will move the pieces. And do play your best.”
- “I will do as you command, Sir” του είπα και δαγκώθηκα μέσα μου
- “Choose” μου είπε και μου πρότεινε το χέρι του. Του έδειξα χωρίς να τον αγγίξω το αριστερό του. Κοίταξα τα γατίσια μάτια του και ένιωσα πάλι την ψυχή μου να ρουφιέται στο απόκοσμο πράσινό τους. “I’m having the white”. “g4”
- “Nf6” του απάντησα κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
- “c4” μου απάντησε.
- “e5” του είπα και τα μάτια του σπινθήρισαν.
- “Interesting” μου είπε.

Φτάσαμε στην 25η κίνηση, το ματ απείχε 5 κινήσεις.

- “I’m not Tomas yet I feel the end of this game is near”
- “It will be checkmate in five, Sir”

Δεν είπε τίποτα, έκανε μια κίνηση και έριξε το Βασιλιά του.

Τον νίκησα εύκολα και στις πέντε παρτίδες που παίξαμε αλλά στην πραγματικότητα χαμένη μέσα στο βλέμμα του είχα συνειδητοποιήσει ότι εγώ είμαι το πιόνι κι εκείνος ο Σκακιστής.

- “Excellent” μου είπε κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή μου.
- “Playing with Tomas really made me better.”
- “No, my sweet brunette, it’s not Tomas that made you a better player. Stefanos did. I did need to see your mind working and mathematics at your level is beyond me. But I have enough experience playing chess to get a feeling of the player, how he thinks, how he sees the world. You plan ten moves ahead and you are aggressive, ruthless. I wouldn’t have a chance in hell of taming you without breaking you in the process, but Stefanos did like it was the easiest thing in the world. You truly are made for him.”
- “I nearly broke, Sir. I envied the mother of his children and the Gods punished me by denying me the chance to have mine.”
- “Gods don’t work this way, little one. It’s not a punishment. The first patient I lost on the operating table shocked me to my core. I knew that sooner or later that this was going to happen, but you are never truly ready to accept a loss. You need to process it, get angry… grieve it. Then and only then you are ready to move forward.”
- “I realized that Catherine was, is, and will forever be the top of his world. I felt like a third wheel, a stranger, an invader to their world. I believed that I had accepted this as a fact, but the reality couldn’t be further than that. I envied her, I wanted to replace her… It was hubris Sir, and while I'm not claiming that I understand how Gods work, I know that hubris gets punished and gets punished hard.”
- “Have Catherine forgiven you?”
- “Yes Sir.”
- “Do you believe her?”
- “Yes Sir, I do.”
- “Then there is nothing else. You didn’t have a dept to Gods, you had a dept to each other. Have you forgiven her?”
- “I have nothing to forgive her for. I accept her apology but the reality is I had nothing to forgive. I… I… was… I…”
- “You bear His locket and yet you are still seeing yourself as the third wheel.
- “I have stopped envying Catherine, Sir, I really do, but sometimes is so difficult… so damned difficult”
- “Have you talked with your Master about it?”
- “Of course, Sir, I keep nothing from him.”
- “And what was his response?”
- «Είσαι μπουμπούνας» του απάντησα στα ελληνικά. “That means knucklehead”
- “And Catherine? Have you talked with Catherine?”
- “Of course. She gave the same response.”
- “I see. This should be fun” μου είπε και με κοίταξε με τον τρόπο που θα κοίταζε η γάτα το στριμωγμένο ποντίκι κάνοντάς με να ανατριχιάσω.

Σηκώθηκε και πήγε μέσα. Βγήκαν έξω με το Στέφανο.

- “Stefan, I need your permission for this.”
- “You don’t have to ask permission for me, anything mine is also yours, Harry, you know that.”
- “Be that as it may, I still need your permission. Can I take her to my room?”
- “Of course. My only request no permanent markings.”
- “Of course, Stefan” είπε και γύρισε και με κοίταξε. “Come” με διέταξε και ξεκίνησε.

Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο για να πάρω θάρρος. Μου χαμογέλασε.

Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο από το χαμόγελο του Αφέντη μου.

Σηκώθηκα και ακολούθησα το Harry στο δωμάτιό του.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Αν έβρισκα έναν να με γοητεύσει έστω και στο μισό στο ζωντανό απ' ό,τι ο Harry στο γραπτό, θα ήμουν πανευτυχής.

ΥΓ. ΚΑΙ χειρουργός...; γτσπτκμ  

 

Εθισμός!

 

Καλά θα πάει κι αυτό  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.7 - Mr. Mojo Risin
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Η Ευδοκία ακολούθησε τον Harry στο δωμάτιό του και ένιωσα πάλι το τσίμπημα της ζήλειας. Πήρα βαθιά ανάσα. Ο Stefan ξέρει τι κάνει. Ο Harry ξέρει τι κάνει. Ο Αφέντης μου έδωσε την προσφορά του στο φίλο του, στον Μέντορά του. Στους Θεούς τους οι αρχαίοι θυσίαζαν τα καλύτερά τους ζώα, όχι ψοφίμια.

Ανάσα.

Όχι θυσία, προσφορά. Ο Stefan εικοσιένα χρόνια πριν θα μπορούσε να μου έχει αρνηθεί και δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Θα συνέχιζα τη ζωή μου πλάι του με αυτό το κενό. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας; Η εκπαίδευσή μου στο Harry δεν γέμισε απλά το κενό μέσα μου. Δεν ήμουν μόνο εγώ αυτή που εκπαιδεύτηκα.

- “Catherine?”
- “Yes, Master.”
- “I want you to talk to Stefan. Keep nothing from him.”
- “Stefan told me that he doesn’t need to know what you don’t want him to know.”
- “I said frog, little one and yet your response was “not how high, Master?””
- “Sorry, Master”
- “I don’t want you to ask for forgiveness.”
- “Yes, Master. May I say something?”
- “I’m listening”
- “Stefan have told me the same thing.”
- “Good to know. Now, go to the wall.”
- “Yes, Master.”​

Ο Stefan είχε ζοριστεί από την αρχή, το είχα δει. Είχα ξεμυαλιστεί με το Harry, ζούσα πρωτόγνωρες καταστάσεις, έκανε το σώμα μου και τις αντοχές μου να φτάνουν στα άκρα τους και εκεί διαπίστωνα ότι έχει κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο. Το βλέμμα του σκοτείνιαζε κάθε φορά που έβλεπε τα σημάδια πάνω μου. Και τα έβλεπε κάθε φορά. Ο Harry φρόντιζε με χειρουργική ακρίβεια τα σημάδια να μην είναι ποτέ σε εμφανή σημεία, μπορούσε να τα δει μόνο όποιος μπορούσε να με δει γυμνή.

Πολλές φορές στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και θαύμαζα το έργο του. Τα σημάδια από το whip, το μπλάβιασμα από τα paddles και το mop… Όσο πιο πολύ πονούσα, όσο πιο πολύ έφτανα στα άκρα μου τόσο πιο πολύ ήθελα να του δώσω… κι άλλο… κι άλλο…

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο με το EQ και το σωματικό IQ του Harry. Είχα στη ζωή μου πολλούς play partners αλλά ο Harry ήταν ο Bach του πόνου και το σώμα μου το όργανο στο οποίο έπαιζε τις φούγκες του.

Στη Rock με μύησε ο Stefan. Αν ο Harry ήταν ο Bach, ο Stefan ήταν ο Lizard king. Η μουσική του Stefan ήταν και είναι αυτή των Doors.

Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we’re born
Into this world we’re thrown
Like a dog without a bone
And actor out on loan
Riders on the storm

Η μελαγχολία του ανικανοποίητου. Ήταν 29 χρονών και ήδη διάσημος, τιμημένος με Fields, το θεώρημά του τού είχε χαρίσει τη μαθηματική αθανασία μα αυτή η μελαγχολία μέσα του δεν έσβηνε.

Βοστόνη, 24 χρόνια πριν

- «Κατερίνα;»
- «Stefan μου τι κάνεις; Μου έχεις λείψει!»
- «Είμαι στο βουνό, μάτια μου.»
- «Είσαι καλά; Stefan, έφυγες σαν τον παλαβό για Ελλάδα, σου ομολογώ ότι έχω ανησυχήσει.»
- «Χρειαζόμουν το χώρο μου, μάτια μου και η αλήθεια είναι ότι δίπλα σου ώρες-ώρες δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.»
- «Συγνώμη, μωρό μου.»
- «Τι συγνώμη βρε χαζούλα; Που μου έχεις πάρει τα μυαλά;»
- «Σ’ αγαπάω!»
- «Κι εγώ μάτια μου, πολύ-πολύ. Επιστρέφω μεθαύριο.»
- «Μου έχεις λείψει, δε φαντάζεσαι πόσο μου έχεις λείψει. Είναι η πρώτη φορά που είμαστε πάνω από μια εβδομάδα μακριά ο ένας από τον άλλον.»
- «Είχες καμιά περιπετειούλα όσο ήμουν μακριά;»
- «Όχι... Stefan…»
- «Κατερίνα, θέλω να πας να πηδηχτείς με κάποιον σήμερα. Θέλω μεθαύριο να μου τα πεις όλα.»
- «Stefan…»
- «Δεν θέλω αντιρρήσεις Κατερίνα.»
- «Μάλιστα. Θα το κάνω αφού μου το ζητάς, Stefan»
- «Όταν τελειώσεις θα με πάρεις τηλέφωνο και θα μου το πεις.»
- «Μάλιστα.»

Ο Dean δεν πίστευε στην τύχη του. Πήγα στη φοιτητική του γκαρσονιέρα, ήταν μόνος του. Χωρίς πολλά-πολλά του όρμησα. Τον άφησα να με πάρει από παντού ωστόσο συμμετείχα παθητικά. Δεν φάνηκε να το πρόσεξε. Τον άφησα να τελειώσει στο στόμα μου αλλά δεν κατάπια, τα έφτυσα. Με πήρε και από μπροστά και από πίσω, δεν είχε καν προφυλακτικά, εγώ του έδωσα από τα δικά μου, από αυτά που ο Stefan με είχε διατάξει να έχω πάντα στην τσάντα μου.

- «Stefan;»
- «Σ’ ακούω.»
- «Έκανα αυτό που μου ζήτησες.»
- «Θαυμάσια.»
- «Δεν κατάπια.»
- «Δική σου απόφαση είναι αφού δεν ήμουν εγώ παρόν να σου πω τι θα κάνεις. Ωστόσο Κατερίνα μου θα πρέπει να τα ξεπεράσεις αυτά τα κολλήματα.»
- «Πάω επειδή μου το ζητάς, Stefan, όχι επειδή το θέλω.»
- «Θέλω να το θέλεις. Βρες τον τρόπο να το κάνεις, Κατερίνα. Θέλω να το θέλεις, θέλω να το χαίρεσαι, να αφήνεσαι στην ηδονή. Όταν το κάνεις για μένα, θέλω να το κάνεις για εμένα, Κατερίνα.»
- «Για εσένα το κάνω, Stefan.»
- «Τότε θα πρέπει να το απολαύσεις.»
- «Δεν ξέρω αν γίνεται αυτό που ζητάς.»
- «Μόνο του σπανού τα γένια δε γίνονται, Κατερίνα.»
- «Θα προσπαθήσω.»
- «Δε θέλω να προσπαθήσεις, θέλω να το καταφέρεις. Αύριο πάλι με τον ίδιο.»
- «Μάλιστα»
- «Έχει τεράστια σημασία για εμένα αύριο να το ευχαριστηθείς. Είσαι η προσφορά μου στους Θεούς, Κατερίνα, έστω και αν αυτοί είναι της ηδονής. Το βρήκα Κατερίνα μου, το βρήκα!»

Η καρδιά μου έφτασε με τη μία στους 200 παλμούς.

- «Το κατάφερες;»
- «Ναι μάτια μου. Βρήκα τα βήματα που έλειπαν.»
- «Το ήξερα ότι θα το καταφέρεις! Το ήξερα!!!!» του είπα και έβαλα τα κλάματα από τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια. «Τα κατάφερες μωρό μου!»
- «Τα κατάφερα.»
- «Stefan;»
- «Πες μου.»
- «Θα τον κλάψει η μάνα του αύριο!»​

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Στέφανος, Κατερίνα, Harry..
Μια φανταστική ιστορία με συνειδητοποιημένους χαρακτήρες, που όμως τους αποδίδονται εξαιρετικά οι ανθρώπινες αδυναμίες τους.

Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τη γνωστή φράση « η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία, αλλά μεγάλη στην πράξη..»

Και δεν μπορεί να μην παίζει ένα -ιδιαίτερο για μένα- κομμάτι στο μυαλό μου..



(Δυνατά κεφαλαία @Arioch )

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.8 - The court of the Crimson King
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Η Ευδοκία ακολούθησε το Harry στον ξενώνα. Ένιωσα σχεδόν φυσικό πόνο στο στήθος μου, τον ίδιο πόνο που είχα νιώσει κι εχθές όταν έστειλα την Κατερίνα στο Harry.

Between the iron gates of fate
The seeds of time were sown
And watered by the deeds of those
Who know and who are known

Δεν είμαι μαζοχιστής μα στους Θεούς δεν προσφέρεις ψοφίμια. Ούτε η Ευδοκία, ούτε η Κατερίνα, ούτε καν ο ίδιος ο Harry δεν καταλάβαιναν τα κίνητρά μου. Ήταν φίλος μου, ήταν Μέντοράς μου, ήταν ο νονός της Φανής. Μα ταυτόχρονα ήταν και η Νέμεσίς μου. Ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού που οι ρόλοι εναλλάσσονταν μεταξύ μας. Μια παρτίδα σκάκι που παιζόταν εδώ και 21 χρόνια, μια παρτίδα χωρίς κανόνες. The winner takes it all.

Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules
The fate of all mankind, I see
Is in the hands of fools

Μα η παρτίδα δεν δεν ήταν μεταξύ εμού και του Harry. Κατερίνα, Ευδοκία και ο ίδιος ο Harry δεν ήταν παρά τα πιόνια. Η προσφορά μου δεν είναι προς το Harry, είναι προς τους ίδιους τους Θεούς της Μοίρας.

Βοστώνη, 21 χρόνια πριν

- «Στέφανε;»
- «Σ’ ακούω.»

Πήρε βαθιά ανάσα προσπαθώντας να βρει το κουράγιο της.

- «Κοίταζέ με στα μάτια» της είπα. Γονατισμένη μπροστά μου, με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σηκώσει το βλέμμα της προς εμένα.
- «Θέλω…»
- «Θέλεις;» την έκοψα.
- «Έχεις δίκιο. Δεν το ξεκίνησα καλά.»
- «Ακούω.»
- «Θα σου αιτηθώ κάτι. Δεν το έχω κάνει ποτέ μαζί σου και θα δεχτώ όποια απάντηση και αν μου δώσεις.»
- «Σε ακούω.»
- «Σε παρακαλώ να μου δώσεις την άδεια να υπηρετήσω το Harry.»
- «Γιατί μου ζητάς άδεια;»
- «Γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.»
- «Δεν είσαι δική μου για να μου ζητήσεις αποδέσμευση, Κατερίνα.»
- «Δε σου ζητάω αποδέσμευση Stefan, τι είναι αυτά που λες;»
- «Και αν σου αρνηθώ;»
- «Τότε μου αρνήθηκες.»
- «Κι εσύ;»
- «Εγώ τι, Stefan; Θα γίνει το θέλημά σου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για μένα από τότε που σε γνώρισα. Σου αρέσει ή όχι είσαι ο Αφέντης μου.»
- «Και όμως θέλεις να υπηρετήσεις κάποιον άλλον. Πώς μπορείς να είσαι σκλάβα δύο Αφεντάδων;»
- «Έχεις δίκιο Στέφανε, ήμουν απερίσκεπτη. Ενθουσιάστηκα, θα μου περάσει.»
- «Δε θα σε φάει αυτό Κατερίνα;»
- «Θα με φάει… Στο βαθμό που δε θα γίνει κάτι που επιθυμούσα αλλά οι δικές σου επιθυμίες Στέφανε είναι αυτές που έχουν αξία για μένα.»
- «Σου επιτρέπω»
- «Ορίστε;»
- «Σου επιτρέπω να πας να αιτηθείς στο Harry να τον υπηρετήσεις με όποιον τρόπο επιθυμεί.»

The rusted chains of prison moons
Are shattered by the sun.
I walk a road, horizons change
The tournament's begun.
The purple piper plays his tune,
The choir softly sing;
Three lullabies in an ancient tongue,
For the court of the crimson king.

Έβγαλα μια χρυσή αλυσίδα από την τσέπη μου. Η Κατερίνα με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα. Της πέρασα την αλυσίδα στο λαιμό και τον κούμπωσα.

- «Σε ευχαριστώ Stefan!» μου είπε δακρυσμένη.
- «Είσαι ελεύθερη να πας στον Harry χωρίς κανέναν όρο εκτός από έναν και μόνο έναν. Αν βγάλεις αυτή την αλυσίδα από το λαιμό, μη γυρίσεις.»
- «Η αλυσίδα αυτή θα είναι το δικό μου αδιαπραγμάτευτο όριο, Stefan. Αν με δεχτεί με αυτήν έχει καλώς, αν όχι, όχι.»
- «Καλώς»​

Βοστόνη, 20 χρόνια πριν

Είχα δρέψει ο ίδιος τα οφέλη ένα χρόνο που η Κατερίνα τον υπηρετούσε. Η Κατερίνα είχε έρθει τρεχάτη στο σπίτι για να μου πει ότι ζήτησε αποδέσμευση ενώ εγώ περίμενα ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο, πως θα έρθει να μου πει πως όλα τέλειωσαν μεταξύ μας.

Εξοργίστηκα νομίζοντας ότι η Κατερίνα με λυπήθηκε. Την πέταξα έξω με τις κλωτσιές γιατί αυτό μπορούσε να τελειώσει με ένα τρόπο και ένα τρόπο μόνο. Μα η Κατερίνα δεν με είχε λυπηθεί. Είχε κάνει την επιλογή της.

-«Θα καιγόμουν κοντά του Stefan. Μα αν καιγόμουν θα καιγόταν μαζί του και το κομμάτι που δεν του ανήκε, ποτέ δεν του ανήκε. Τον υπηρετούσα ψυχή και σώμα αλλά, στο ορκίζομαι στην ψυχή του Γιώργου, εσύ ήσουν ο Αφέντης μου, ποτέ δεν έπαψες να είσαι. Μου έδωσες ένα δώρο που δεν θα μπορέσω να στο ξεπληρώσω ποτέ.»
- «Δεν έχεις να μου ξεπληρώσεις τίποτα Κατερίνα. Δε μπορεί να σου χρωστάει κάποιος που σου ανήκει.»

Έβγαλα το λουκετάκι και της το έδειξα. Ξέσπασε σε λυγμούς. ​

Ρέα, σήμερα

Είχα στη ζωή μου όσα είχα επιθυμήσει. Τη Κατερίνα μου, δύο υπέροχα παιδιά, φήμη, δόξα… Και οι Θεοί μου έστειλαν την Ευδοκία μου.

On soft grey mornings widows cry
The wise men share a joke;
I run to grasp divining signs
To satisfy the hoax.
The yellow jester does not play
But gently pulls the strings
And smiles as the puppets dance
In the court of the crimson king.

Τράβηξα μια τελευταία βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και το έσβησα με μανία στο τασάκι. Η Κατερίνα χαμένη στις δικές τις σκέψεις δεν είπε τίποτα.

Άντρας με άντρα, άσε τα κορίτσια μου ήσυχα.

Your move.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.9 - Elysium
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Βοστόνη, 25 χρόνια πριν

Τα πόδια σου. Θεέ μου, ας μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ. Τα λατρεμένα πόδια σου. Τα φιλάω, τα φιλάω. Αχόρταγα.

Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ.

Μου πιάνεις το χέρι. Με ανασηκώνεις. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Με κοιτάς στα μάτια.

Τα μάτια σου. Θεέ μου, ας μπορούσα να κολυμπήσω μέσα τους. Τα λατρεμένα μάτια σου.

Κοίτα με, σε εκλιπαρώ, κ ο ί τ α μ ε

Με αγγίζεις. Τα δάχτυλά σου διατρέχουν όλο μου το σώμα. Ανατριχιάζω. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου ζητάει το άγγιγμά σου. Φωνάζει, ουρλιάζει.

Άγγιξε με, άγγιξέ με. Σφίξε με, πόνεσέ με.

Τα χέρια σου. Αχ, τα χέρια σου. Κανένα άλλο χέρι δε με είχε αγγίξει μέχρι τώρα. Γεννήθηκα για να με κρατήσεις εσύ στα χέρια σου. Τα χέρια σου. Σφίξε με, π ό ν ε σ έ μ ε , Π Ο Ν Ε Σ Ε Μ Ε

Φίλα με, φίλα με. Τα χείλη σου, Θεέ μου, τα χείλη σου. Δωσ’ τα μου, φίλα με

Κοίτα με.

Μπαίνεις μέσα μου. Εδώ. Εδώ είναι η θέση σου, εδώ. Εδώ μείνε, μ ε ί ν ε. Νιώθω την ανάσα σου, βαριά. Σε νιώθω πάνω μου, Θεέ μου, ας είχα κι άλλο σώμα, κι άλλα κύτταρα. Ας είχα κι άλλο, να μπορούσα να σε νιώσω κι άλλο, κ ι ά λ λ ο

Ας είχα κι άλλο βάθος, να μπορούσες να μπεις μέσα μου ολόκληρος, να σε κρατήσω εκεί.

Εδώ. Εδώ είναι η θέση σου, εδώ.

Κοίτα με. Φίλα με. Άγγιξε με, σφίξε με. Πόνεσέ με. Φίλα με. Κοίτα με, κοίταξέ με.

Δική σου είμαι, δική σου είμαι, δ ι κ ή σ ο υ ε ί μ α ι.

Αγάπη μου. Αγάπη μου. Δική σου είμαι αγάπη μου.

Δική σου, κοίτα με. Δική σου, φίλα με.

Φίλα με, άγγιξέ με, κοίταξέ με, φίλα με.

Πόνεσέ με, δική σου είμαι, σε λατρεύω, αγαπώ, κοίτα με.

Πόνεσέ με, Π ό ν ε σ έ μ ε. Κοίτα με.

Είμαι δική σου.

Δική σου είμαι. Δική σου. Κλαίω, είμαι δική σου.

Θεέ μου, ας μη μου στερέψουν τα δάκρυα, είναι δικά του.

Ουρλιάζω, είμαι δική σου.

Δική σου, δική σου. Δ ι κ ή σ ο υ.

Δική σου.

Κοίταξέ με.

Δική σου. Για πάντα.
​

Ρέα, σήμερα.

- «Στέφανε;»
- «Πες μου Κατερινιώ μου.»
- «Πώς είσαι;»
- «Με βλέπεις. Πάντα με έβλεπες.»
- «Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το κάνεις αυτό.»
- «Γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.»
- «Εσύ είσαι ο Αφέντης, εσύ αποφασίζεις. Γιατί το κάνεις αυτό;»
- «Για να μην ξεχνώ.»
- «Ποιο πράγμα;»
- «Τι αξίζει αυτό που έχω, Κατερίνα.»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)  

(Το πρώτο μέρος αυτού του κεφαλαίου είναι εξ ολοκλήρου γραμμένο από μια φίλη η οποία δεν επιθυμεί να εμφανιστεί το όνομά της. Την ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.10 - Of felines and dolphins
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Μπήκαμε στο δωμάτιο. Ένιωθα τόσο άνετα όσο θα ένιωθα αν με είχαν κλείσει στο κλουβί ενός πάνθηρα στο ζωολογικό κήπο, ακόμη και αν ήταν ομιλών πάνθηρας…

- «Take off your clothes.»

Ξεροκατάπια. Κλείνοντας τα μάτια έφερα στο μυαλό μου το τελευταίο χαμόγελο που μου είχε χαρίσει ο Στέφανος και γδύθηκα. Παρ’ όλα αυτά ο Harry φαινόταν να μην μου δίνει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Έβγαζε τελετουργικά τα ρούχα του και τα κρεμούσε στην κρεμάστρα. Αυτό το αιλουροειδές κινούνταν ρυθμικά και τελετουργικά ακόμη και όταν ανέπνεε.

- «Follow me to the bathroom» μου είπε χωρίς να καταφέρνω να εντοπίσω στη φωνή του κανένα συναίσθημα ή να διαγνώσω καμία κίνηση μπροστά. Πολλώ δε μάλλον σε ποιες συντεταγμένες θα γινόταν το ματ.
- «Yes Sir».

Με έβαλε να καθίσω στο πάτωμα, ακουμπώντας το κεφάλι μου πάνω στην τουαλέτα. Μπήκε στο ντους και άνοιξε το νερό. Οι σταγόνες κύλησαν πάνω στην μυώδη πλάτη του. Στήριξε τα χέρια του στον τοίχο, έκλεισε τα μάτια του και έβαλε το πρόσωπό του κάτω από το νερό. Οι στάλες ακολουθούσαν τις γραμμώσεις του σώματός του. Ακόμη και τα φυσικά στοιχεία είχε καταφέρει να δαμάσει;

Ρέα, 20 ώρες πριν

Όταν ο μαύρος πάνθηρας τελείωσε το φαγητό του, σηκώθηκε αργά και τελετουργικά από το τραπέζι.

Πήγε στο στερεοφωνικό και μουσική πλημμύρισε το σαλόνι. Κοίταξε κατάματα τον Στέφανο κι αυτός έκανε νεύμα στην Κατερίνα η οποία σηκώθηκε και στάθηκε όρθια απέναντι από τον Harry.

J'ai vu sur ma route plein de paysages
Avec des mots je peins des images
Sortie de ma cage, montée d'un étage
Aujourd'hui je plane dans les nuages

O Harry πήγε και στάθηκε απέναντι από την Κατερίνα. Εκείνη σήκωσε τα χέρια σαν να ανέβαινε στο σταυρό. Ο Harry πλησίασε την Κατερίνα και χάιδεψε στο ρυθμό της μουσικής το εσωτερικό των χεριών της, φτάνοντας μέχρι τους γοφούς της.

Et je laisse la vie m'emporter
Je laisse ma plume me porter
C'est pas si facile de tourner la page
Quand le présent m'échappe et que le passé me traque
Je soupire pour dire, dommage
Je m'arrête un moment, juste pour une chanson

ΑΥΤΟ δεν το είχα ξαναδεί. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ στη ζωή μου. Δεν την έπιασε από πουθενά, απλώς ακούμπησε τους αντίχειρές του στα κόκκαλα της λεκάνης της. Και λες και εκείνη τη στιγμή κάπως καλωδιώθηκαν και…

Όσο κινήθηκε το πόδι του Harry προς τα μπρος, κινήθηκε το πόδι της Κατερίνας προς τα πίσω. Και όσο κινήθηκε το πόδι του Harry προς τα δεξιά, κινήθηκε το πόδι της Κατερίνας προς τα αριστερά. Και όσο κινήθηκε πίσω το πόδι του Harry, κινήθηκε μπροστά το πόδι της Κατερίνας. Το σώμα του Harry ξεκίνησε να κάνει ένα κύμα, και λες και η Κατερίνα έγινε αφρός πάνω στο κύμα και τον ακολούθησε κυματίζοντας το δικό της σώμα.

Πρέπει να μου είχε φύγει το σαγόνι. Η Φανούλα που καθόταν δίπλα μου, ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου.

-«Δεν είναι πολύ ωραίοι;» μου ψιθύρισε.
-«Μόνο ωραίοι; Πόσες φορές το έχουν κάνει πρόβα;».
-«Καμία. Πρώτη φορά το χορεύουν».​

Ρέα, τώρα

- «Stand up». Η φωνή του Harry διέκοψε το ρεμβασμό μου.

Μπήκαμε στο δωμάτιο. Ο Harry στέγνωνε με απαλές τελετουργικές κινήσεις το σώμα του. Με χάρη αιλουροειδούς κινήθηκε προς το σακ βουαγιάζ του. Έβγαλε ένα μαστίγιο και το πέταξε πάνω στο κρεβάτι, ακριβώς δίπλα εκεί που στεκόμουν. Μου έκανε ένα νεύμα με τα μάτια του να το πιάσω. Έσκυψα και το πήρα στα χέρια μου χωρίς να χάσω οπτική επαφή με το Harry.

- «Feel Evi. Use your senses. Do you know how we call this?».
- «Whip?».
- «Yes, whip. How does it feel?»
- «No one needs to know I was the one to win earlier on the chessboard. We can just say it was you». Επανήλθα στα παλιά γνωστά μοτίβα μου, της απόπειρας χιούμορ. Ένιωθα όσο άνετα όσο θα ένιωθα αν με είχαν κλείσει στο κλουβί ενός πάνθηρα στο ζωολογικό κήπο, και έβλεπα τον πάνθηρα να με πλησιάζει.

Ο Harry ξέσπασε σε ένα δυνατό γέλιο. Με πλησίασε και με κοίταξε κατάματα. Και το γέλιο κόπηκε μαχαίρι. Ξεροκατάπια.

- «What does your name mean?».
- «Evi? It’s the short name for…» το μυαλό μου βούιζε. Δεν καταλάβαινα τι με ρωτούσε. Προσπαθούσα να ανταποκριθώ όπως ένας υπολογιστής σε μια εντολή.
- «Your name is not Evi. It’ s Evdokia. And it means the one who thinks well if I am correct».
- «Not excactly. Greek language is more nuanced, it's something between favor and grace» είπα προσπαθώντας να δω τις επόμενες κινήσεις στην παρτίδα. Μου ήταν αδύνατον.
- «And even this, you are trying to hide.»
- «I am sorry Sir… I am trying to understand. Yet I am not sure I can. I am so sorry».
- «Ι am saying Evdokia that you are trying to hide. Stefan sees you, yet you do not see yourself, your capabilities, your feelings. And you cannot offer something you do not have. Much as you wish to give your all to your Master. To offer the whole you need to stop hiding parts from yourself ».

Είχα μείνει άφωνη. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Έψαχνα να βρω το Στέφανο στο μυαλό μου. Τι θα έλεγε, τι θα ήθελε να πω.

- «Hands against the wall». Η εντολή του Harry έκοψε και αυτή την προσπάθειά μου να βρω το μίτο της σκέψης μου.

Πήγα και στάθηκα στον τοίχο. Ο Harry ήρθε και κόλλησε πάνω μου. Με έπιασε από το μαλλί και μου τράβηξε το κεφάλι προς τα πίσω. Ο καβάλος του είχε φουσκώσει αλλά από ότι είχα προλάβει να δω πριν στο μπάνιο, όχι σε πλήρη… ανάπτυξη.

- «How do I feel now Evi?» με ρώτησε, τονίζοντας το «Εύη», μάλλον ειρωνικά.
- «Well you have a gun in your shorts, or you are happy to have me like this». Δεύτερη απόπειρα αποτυχημένου χιούμορ. Στην τρίτη καίγομαι άραγε;

Ο Harry ξέσπασε και πάλι σε ένα γέλιο σαρδόνιο αλλά δυνατό. Λες και αντηχούσε το κοσμικό γέλιο του Σύμπαντος. Που πάλι κόπηκε απότομα. Μου έσφιξε ακόμη περισσότερο το μαλλί και με κόλλησε στον τοίχο τόσο που σχεδόν δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ψιθύρισε στο αυτί μου και λες και δεν μιλούσε άνθρωπος αλλά άκουγα το χαμηλό βρυχηθμό ενός πεινασμένου αιλουροειδούς.

- «You are the perfect meal. If I threw you in the woods right now, the carnivores would throw a party. They would smell your fear for kilometers away. And they would just come to sate their hunger. Just a meal. No joy. Nothing to enjoy. No thrill of hunting. Do you think your mind would save you?».

Δεν ήμουν απλά μια φοβισμένη βορά. Ήμουν ένας λαγός που έτρεχε ασθμαίνοντας να ξεφύγει από τον πάνθηρα και αντί να βρει τρύπα να κρυφτεί, πέρασε από το νυχτερινό δρόμο την ώρα που πλησίαζαν τα φώτα από τους προβολείς ενός φορτηγού. Και τότε ένιωσα το πρώτο τσούξιμο.

- «One» είπα.
- «I did not ask you to count. Just feel».

Η δεύτερη. Και η τρίτη… Στην πέμπτη άκουσα και πάλι τη φωνή του.

- «How do you feel? What do you feel Evi?».
- «Pain. »

Μου έριξε άλλες δυο. Πιο δυνατές σε ένταση. Ωστόσο δεν πόνεσα πιο πολύ.

- «Try again Evi».
- «Fear?»
- «Are you asking me?».
- «…», δεν ήξερα τι να πω. Δεν ήξερα τι ένιωθα. Και ο μαύρος πάνθηρας το καταλάβαινε.
- «Try again Evi».
- «Ι don’t know. I don’t».
- «Watch your body Evi. What signs does it showing you?».
- «I do not know… I do not».
- «I will help you. But only once. Your hands are tight. Your teeth also. You are tense. You are trying to decide whether you will strike back. Anger Evi. You feel anger. You feel rage.»

Άχρηστα, όλα άχρηστα. Μαθηματικά, ακαδημαϊκή διδασκαλία, το IQ μου ήταν στα όρια της κλινικής παθολογίας. Άχρηστα, αυτή τη στιγμή ήταν όλα άχρηστα.

Οργή.

Πλημμύρισα οργή. Θύμωσα. Θύμωσα με το Στέφανο, που με έβαλε σε αυτή τη θέση. Θύμωσα με το Harry που με πίεζε. Θύμωσα με την Κατερίνα που δεν με είχε προειδοποιήσει. Θύμωσα με μένα που δεν μπορούσα να αντέξω, ούτε για χάρη του Στέφανου. Και αυτή η οργή πήγαινε να βγει από το στόμα μου, σαν το μάγμα που ψάχνει τον κρατήρα να εκτονωθεί.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ!!!

Ο Harry σταμάτησε. Ακριβώς τη στιγμή που νόμιζα ότι θα καταρρεύσω υπό την οργή μου. Με γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Μου έδωσε ένα dildo στο χέρι.

- «Let’s say it’s Stefan. What would you want to do right now?».
- «Well, a part of Stefan». Τρίτη και φαρμακερή η απόπειρα του χιούμορ. Θύμωσα με τον εαυτό μου. Ακόμη και τώρα;;; Ακόμη και τώρα;;;
- «Don’t be mad at you Evi. You cannot get away from habits you’ve had since you were a little girl. Do not be mad. You are not offensive. You are defensive. And not against me. You are entering an energy-saving mode. You are trying to save time, feelings, even thoughts.»

Όχι απλά ματ. Σεισμός. Το χέρι του θεού πέρασε πάνω από την παρτίδα και σάρωσε όλα τα πιόνια. Μου έκανε νόημα να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Ξάπλωσα. Άναψε το πορτατίφ και γύρισε όλο το φως πάνω μου. Σαν να με έβαζε σε ανάκριση. Πήγε και έκατσε σε μια πολυθρόνα στο σκοτάδι.

- «Let’s say it’s a part of Stefan. The holy part. What would you like to do right now?».

Με τον φεγγαράνθρωπο στο σκοτάδι να με παρακολουθεί, άνοιξα τα πόδια και το γλίστρησα μέσα μου. Έφερα το Στέφανο στο μυαλό μου. Τον σκεφτόμουν. Όχι θυμωμένα. Τον ήθελα. Πόσο θα ήθελα να είναι κοντά μου τώρα. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Πόσο θα με λύτρωνε. Κλιμάκωνα την ταχύτητα. Σκεφτόμουν το Στέφανο ακόμη πιο έντονα. Δευτερόλεπτα πριν εκραγώ, ο φεγγαράνθρωπος με πλησίασε και με κοίταξε μέσα στα μάτια.

- «How do you feel now Evi?».
- «I’m thinking about Stefan. I wish he was here. Ι wish he was here… I wish he… I wish…»… Και εξερράγην.

Ο μαύρος πάνθηρας με κοίταζε χωρίς ίχνος επιθυμίας. Ήμουν έτοιμη να καθίσω να με πάρει όσο και όπως επιθυμούσε. Ό,τι είχε πει ο Στέφανος. Ακριβώς. Κι όμως, δεν φαινόταν να θέλει κάτι τέτοιο. Ένιωσα αποτυχημένη. Ένιωσα ότι θα έπρεπε να κάνω το Harry να με επιθυμεί. Γιατί αυτό ήθελε ο Στέφανος από μένα.

Έβαλα τα κλάματα. Ο Harry χαμογέλασε. Γλυκόπικρα.

- «You are crying and yet you are not letting yourself feel. »
- «I’m sorry, Sir.»
- «No, you are not.
- “I’m not good as Catherine, I would never be.”
- “Catherine is Catherine and Evdokia is Evdokia. Your Master seeks different things from you. He doesn’t need two Catherines and he doesn’t need two Evdokias. You complete each other, he doesn’t want the parts, he wants the whole.”

Σηκώθηκε και έβγαλε κάτι που κροτάλιζε από το σακ βουαγιάζ. Μου έδεσε τα χέρια. Και μετά τα πόδια με τις αλυσίδες. Και μετά τις αλυσίδες μεταξύ τους.

- “This is how you’re going to sleep tonight. You decided you do not need your body. Ok, I’ll do you a favor and relieve you from that”.
- “What do you mean? I mean… I am sorry Sir, I disappointed you. I disappointed you and my Master. I was supposed to offer you whatever you wished, yet…” και ξαναξέσπασα σε κλάματα.
- “You did not disappoint me. I do not have only one way of desiring. My moves are not in straight lines Evi. I just desired to see your curves. And I do not mean your body curves. I mean your emotions. We are not compatible, Evi, but not because something is wrong with you. I’m a feline and you are a dolphin. We perceive the world in an entirely different way. But I will say this, you are PERFECT for Stefan. PERFECT”

Είχα μείνει άφωνη. Με ξάπλωσε στην άκρη του κρεβατιού. Ξάπλωσε και αυτός. Άνοιξε ένα βιβλίο και τα απόκοσμα μάτια του χάθηκαν μέσα στις γραμμές. Σιγά σιγά ηρέμησα.

- «Thank you Sir» ήταν το μόνο που κατάφερα να πω πριν βυθιστώ σε ένα βαθύ ύπνο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

(Το παραπάνω κεφάλαιο γράφτηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την @margarita_nikolayevna την οποία ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τροποποίησα κάποια μικρά σκόρπια κομμάτια για να ταιριάζουν με την Ευδοκία που έχω στο μυαλό μου αλλά ως εκεί)

 

@Arioch έχω illegal έως και dirty claims πάνω στο Harry, η Ευδοκία δική σας  

 

Δεν θα κάνω quote.
Αλλά….DAMN!

 

Damn his eyes???