Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Δεν υποκύπτουμε σε ψευδοδιλημματα. Και τους δυο.   Both and more.

 

"Μαμά και εμένα μου αρέσει να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από μένα, νιώθω ότι δεν κινδυνεύω από τίποτα".

"Γιατί μαμά να έχουμε δύο λέξεις για το ίδιο πράγμα; Να ξέρουμε όλοι την ίδια για να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Άσε που δεν θα πρέπει να μάθουμε πώς γράφονται τόσες λέξεις".

 

Α εγώ θα την πάρω για αρχή μια αναισθησία. Έστω μέθη.
Δεν ξέρω τι κάνετε σεις οι έμπειρες.
Φοβούμαι.

 

Δεν υπάρχει έμπειρη μπροστά στον Κύριο, μη φοβού 

 

Έχω να πω ως νέο μέλος, πως ξεκίνησα την ανάγνωση χθες και την απολαμβάνω με μικρά διαλλειμάτα λόγω ανάγκης επαναφοράς στην πραγματικότητα

 

Κορίτσια, ας κρατήσουμε μια πισινή, μη μας βγει κανένας Μίλτος από τη στροφή και πούμε το δεσπότη Παναγιώτη (ή μήπως Βρασίδα; )    

 

Θα κλάψω λίγο,θα με τραβήξετε λίγο, αλλά τι να κάνω,θα πήγαινα χαχαχαχα Είναι μια ωραία οπτική κ αυτή! Νσ δούμε κ ο Μίλτος στο άλλο πως θα εξελιχθεί για το "more"     

 

Απάντησα πριν δω το σχόλιο σου! Εντάξει τώρα...     

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.11 - Kobayashi Maru
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Κόντευε να πάει 01:00, σε λίγο θα ερχόντουσαν τα παιδιά.

- «Κατερίνα, πήγαινε σε παρακαλώ στον ξενώνα και υπενθύμισέ τους ότι time’s up»
- «Αμέσως» μου είπε.

Ζηλεύει. Είδαμε και πάθαμε να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τα δικά μας και τώρα έχουμε ζήλιες για το Harry. Αναστέναξα, ήξερα ότι ο Harry έχει ένα πολύ ειδικό μέρος στην καρδιά της, όπως η Φανή στην καρδιά της Ευδοκίας. Από την άλλη η Φανή ήταν αίμα μου, ο Harry όχι.

Αλλά πάλι ο Harry ήταν Κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Ένα χρόνο είχε την Κατερίνα δική του, δεν προσπάθησε ποτέ να την ξελογιάσει και την έβαζε πάντα να μου πει με ακρίβεια τα καθέκαστα, όχι ότι ήθελα ιδιαίτερα να τα ακούσω. Δε γινόταν αλλιώς, ήταν ο δικός του όρος για να αναλάβει την Κατερίνα.

Ερωτευμένοι και οι δύο με την ίδια γυναίκα. Ο Harry ποτέ δεν το παραδέχτηκε ανοιχτά αλλά στο βαθμό που αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να ερωτευτεί το είχε κάνει. Κάθε χρόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια είχε για μια εβδομάδα την Κατερίνα δικιά του. Ήταν το δώρο μου προς την Κατερίνα, το δώρο μου προς το Harry μα πάνω από όλους το δώρο μου στους Θεούς της μοίρας. Να μην ξεχνάω, ποτέ να μην ξεχάσω τι σημαίνει αυτή η γυναίκα για μένα. Η Κατερίνα είχε κάνει την επιλογή της, ίσως γιατί κατά βάθος καταλάβαινε ότι ο έρωτας του Harry θα σκότωνε τη μαγεία. Ή ίσως να βαυκαλίζομαι.

Την επιθυμία δεν την κόβεις με την απαγόρευση· έτσι απλά την καταπνίγεις. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αποφύγεις την πλημμύρα, να δώσεις διέξοδο στο νερό. Δε χτίζεις φράγμα ενός χιλιομέτρου, η πίεση του νερού και το ίδιο το βάρος του φράγματος θα προκαλέσουν αργά ή γρήγορα την κατάρρευσή του. Φτιάχνεις βαλβίδες διαφυγής και αφήνεις το νερό να τρέξει.

Τόσο απλά.

«Εσύ είσαι ο Αφέντης, εσύ αποφασίζεις. Γιατί το κάνεις αυτό;»

Γιατί θέλω να με υπηρετεί ένας γεμάτος άνθρωπος, όχι μια σκιά. Γιατί το μέτρο της δύναμης σου δεν μετριέται με τις αντοχές της αλυσίδας αλλά με την ελευθερία που αρνούνται να ζητήσουν. Μια απλή χρυσή αλυσίδα που μπορεί να κοπεί με ένα απλό τράβηγμα αλλά Κατερίνα και Ευδοκία θα προτιμούσαν να τους κοπεί ο λαιμός παρά να κόψουν την αδύναμη αλυσίδα.

Με την Ευδοκία ήταν διαφορετικό. Θα μπορούσα να τη στείλω στον οποιονδήποτε χωρίς καν να παίξει το βλέφαρό μου αλλά ο Harry δεν ήταν ο οποιοσδήποτε. Μπορεί να την τρόμαζε η παρουσία του αλλά σε καμία περίπτωση να τη γοητεύσει. Ωστόσο αναγνώριζα ότι ο Harry ήταν μάγος σε ό,τι έχει να κάνει με τα συναισθήματα, θα την άνοιγε σαν στρείδι, με το καλό ή χωρίς. Να ικανοποιήσουν ο ένας τον άλλον; Not so much.

Ο Harry θα την έβρισκε ψυχρή, διανοούμενη, χωρίς επαφή με τα αισθήματά της. Ο Harry ήταν Mozart, η Ευδοκία για εκείνον θα ήταν ξεκούρδιστο πιάνο. Η Ευδοκία θα τον έβρισκε τρομαχτικό και ενδεχομένως φιγουρατζή. Η Ευδοκία είναι ο Shannon, για εκείνη ο Harry θα ήταν κομμένο καλώδιο. Θα προσπαθούσε να τον ικανοποιήσει αλλά δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρει. Θα προσπαθούσε να την πιέσει αλλά θα πρόσεχε πολύ μη τη σπάσει. Όχι από έγνοια για την ίδια την Ευδοκία, ο Harry δεν έδινε δεκάρα για κανέναν στον κόσμο εκτός τριών ανθρώπων: Της αδερφής του, της Κατερίνας και της Φανής. Η Φανή αλλά κυρίως η Κατερίνα είναι το δικό του διακύβευμα.

Είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ο πατέρας του μπαινόβγαινε στη φυλακή, η μητέρα του τοξικομανής, τον μεγάλωσε ουσιαστικά η αδερφή του. Όμορφη σαν τον ίδιο θα μπορούσε να είχε γίνει απλά μια trophy wife και να τα αφήσει όλα πίσω της. Όχι η Emily. Πουλούσε το σώμα της και την ψυχή της μαζεύοντας τα χρήματα για τον αδερφό της.

Εγώ το ξέρω το μυστικό του. Εμένα πήρε τηλέφωνο. Εγώ τον μάζεψα μέσα σε μια λίμνη αίματος. Τον έψαχνε δέκα χρόνια αυτόν που κακοποίησε σχεδόν μέχρι θανάτου την Emily και την παράτησε νομίζοντάς την πεθαμένη. Δέκα ολόκληρα χρόνια.

Τον βρήκε.

Ήταν το δικό μου μυστικό που θα έπαιρνα στον τάφο μου. Δεν το είδα ποτέ σα βάρος. Αυτό που έδωσε στην Κατερίνα και εμμέσως σε εμένα δεν θα μπορέσω να του το ξεπληρώσω ούτε σε τρεις ζωές.

Ήρθαν και οι τρεις έξω. Ο Harry χαμογελαστός, Κατερίνα και Ευδοκία ουδέτερες. Σε λίγη ώρα γύρισαν και τα παιδιά και η Φανή δεν ήξερε ποια αγκαλιά να πρωτοδιαλέξει, του Ευουλινιού της ή του Jay της. Για τους γονείς της ούτε λόγος η παλιομαϊμού.

Τους άφησα και πήγα λίγο μέσα.

- «Κατερίνα, έλα λίγο μέσα σε παρακαλώ» της είπα.
- «Πες μου.»
- «Όταν κοιμηθούν τα παιδιά, είσαι του Harry.»
- «Σε ευχαριστώ, Στέφανε. Σε ευχαριστώ.»
- «Την ερχόμενη Κυριακή που θα κατεβάσω τη Φανή και θα έρθω να πάρω την Ευδοκία θα σας αφήσω δυο-τρεις μέρες μόνους σας, το χρειάζεστε και οι δύο. Τη απουσία μου ο Harry είναι ο Αφέντης σου, καταλαβαίνεις τι σου λέω;»
- «Ναι, καταλαβαίνω» μου απάντησε χαμογελαστή.
- «Μία εβδομάδα το χρόνο του ανήκεις. Φέτος θα αναπληρώσουμε και την περσινή.»
- «Σε ευχαριστώ, Αφέντη μου.»
- «Θα σε μαυρίσει στο ξύλο που ζήλεψες, να ξέρεις.»
- «Και θα έχει το δίκιο του. Μακάρι να ήμουν σαν εσένα.»
- «Νομίζεις ότι πετάω τη σκούφια μου;»
- «Όχι… όχι. Σου ζητώ συγνώμη.»
- «Εγώ θα πάω στο σπίτι της Ευδοκίας απόψε. Το πρωί θα πεις στα παιδιά ότι κάτι έτυχε και έπρεπε να φύγω νωρίς. Θα έρθω πριν φύγει ο Harry, νομίζω το μεσημέρι.»
- «Θα γίνει αυτό που θέλεις.»
- «Πάμε έξω»

Ο Τόμας καληνύχτισε και πήγε πάνω. Η Φανή δεν έλεγε να ξεκολλήσει μέχρι που συνοφρυώθηκε η Ευδοκία και αφού μας χαιρέτησε έφυγε σα δαρμένο κουτάβι. Και φυσικά από πίσω τρέχοντας πήγε και η Ευδοκία γιατί «πού θα την αφήσω τη Φανούλα μου έτσι;»

Ο Harry έβαλε τα γέλια.

- “That was a first! Drill surgent nodded and the poor private jumped. A sucker for drill surgent, but it is what it is!”
- “We should have listened to you, Harry.”
- “Water under the bridge, Stefan. Past can not change, only future can.”
- “As soon Evdokia comes down, I leave Catherine to your hands. I need to do some damage control.”
- “I didn’t damage her, Stefan, but I can very well see your point”
- “I know you do, Harry, I wouldn’t trust my girls to anyone else.”
- “It’s an honor, Stefan.”
- “Let’s stop sucking each other cocks, we have the girls for this!”
- “Now, you’re talking brother” είπε ο Harry βάζοντας τα γέλια.

Η Ευδοκία κατέβηκε είκοσι λεπτά αργότερα χαμογελαστή.

- “She couldn’t stop talking about her Josh. She really does love him.”
- “And we have you to blame for corrupting my daughter!”
- “Once a knucklehead always a knucklehead” απάντησε χαμογελαστή.
- “Evdokia, I’m coming to your place, tonight.”
- “Thank you, Master” μου απάντησε.
- “So, see you tomorrow. When do you plan to leave, Harry?”
- “I’d say around 16:00, it’s three hours journey give or take. The day after tomorrow I’m expecting the cleaning crew for the house and the pool.”
- “I would have come by then. Enjoy yourselves” τους είπα.
- “That we are most definitely going to do, what do you say, my beautiful brunette?”
- “Your wishes, my command, Sir”

Έβηξα

- “Your wishes, my commands, Master” διόρθωσε.

Πήρα την Ευδοκία και φύγαμε.

Ευδοκία

Ούτε είκοσι λεπτά δεν μας πήρε να φτάσουμε στο σπίτι μου, οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ανεβήκαμε πάνω και έκανα να ανοίξω το κλιματιστικό.

- «Μην το ανάψεις, δεν κάνει τόση ζέστη.» μου είπε ο Στέφανος
- «Ό,τι θες εσύ» του είπα.
- «Πήγαινε να αλλάξεις. Το φανελάκι που μου αρέσει και από κάτω μόνο το εσώρουχό σου. Όχι σουτιέν»
- «Αμέσως» του είπα και πήγα στο δωμάτιο. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα ότι χρειάζομαι ένα ντους. Βγήκα πάλι έξω.
- «Στέφανε, μου επιτρέπεις να κάνω ένα γρήγορο ντους;»
- «Ναι, αλλά μην αργήσεις»
- «Πέντε λεπτά, δε θα βρέξω καν τα μαλλιά μου.» του είπα και πράγματι δε μου πήρε περισσότερη ώρα. Ένιωσα πιο δροσερή. Σκουπίστηκα καλά και πήγα στο δωμάτιο γυμνή και φόρεσα αυτά που μου ζήτησε. Ο Στέφανος είχε καθίσει στον πολυθρόνα του και πήγα και γονάτισα μπροστά του.
- «Για πες μου τώρα, πώς ήταν με το Harry?»
- «Τρομαχτικά» του ομολόγησα. «Στέφανε… δεν… δεν κατάφερα να τον ικανοποιήσω. Σου ζητώ συγνώμη.»
- «Το φαντάστηκα»
- «Μου είπε ότι δεν είμαστε συμβατοί μεταξύ μας. Αλλά… η πρώτη φορά που μου ζήτησες να πάω με κάποιον άλλον… και όχι οποιονδήποτε άλλον. Τον φίλο σου, τον μέντορά σου. Με έβαλε να παίξω με μια dildo αλλά δεν ένιωσε ερωτική επιθυμία, λες και έβλεπε ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω, στην αρχή το βλέμμα του με είχε τρομάξει, εννοώ χθες, την πρώτη φορά που τον είδα. Σήμερα με έβαλε να παίξουμε σκάκι, κάτι σαν blindfold, απλά αντί να έχω δεμένα τα μάτια μου ζήτησε να τον κοιτάω. Είπε ότι ήθελε να εκτιμήσει πως παίζω αλλά πώς να το εκτιμήσει; Δεν είναι ιδιαίτερα δυνατός στο σκάκι, θα τον νικούσα ακόμα και στα δέκα μου.»
- «Σε διαβεβαιώ ότι ο Harry είναι εξαιρετικός σκακιστής, όχι του επιπέδου μας, αλλά εξαιρετικός. Δεν τον ενδιέφερε το παιχνίδι του, τον ενδιέφεραν οι αντιδράσεις σου. Αυτά που εσύ τα έβλεπες ως blunders κάποιου χαμηλής ικανότητας παίχτη ήταν προσεκτικά υπολογισμένες κινήσεις. Όταν θα πάμε Βελίκα παίξτε μερικά παιχνίδια μαζί for the fun of it, θα διαπιστώσεις ότι να τον κερδίσεις θα είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο απ’ ότι ήταν σήμερα.»
- «Είναι αστείο… Ξέρεις… το ένιωσα κι εγώ, όσο εύκολα και αν τον κέρδισα ένιωσα μέσα μου ότι εκείνος είναι ο σκακιστής κι εγώ το πιόνι.»

Δεν απάντησε.

- «Στέφανε, γιατί με έστειλες στο Harry?»
- «Θέλω εσύ να μου πεις.»
- “Kobayashi Maru” του απάντησα νιώθοντας τόσο σίγουρη όσο ποτέ στη ζωή μου.
- «Ακριβώς.»
- «Στέφανε;»
- «Πες μου.»
- «Δεν ήμουν εγώ αυτή που τέσταρες.»
- «Το ξέρω.»
- «Γιατί;»
- «Γιατί Kobayiashi Maru δεν είσαι μόνο για το Harry, είσαι και για την Κατερίνα. Είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορώ να το λύσω μόνος μου και θα πάρω βοήθεια από όπου χρειαστεί, ακόμα και από τον ίδιο το Διάβολο. Πόσο μάλλον από το φίλο μου και Μέντορά μου.»
- «Είναι χειρουργός, Στέφανε, έχει ζήσει αμέτρητα Kobayiashi Maru στη ζωή του.»
- «Όχι τέτοιου είδους. O Harry είχε πάντα όποια ήθελε, πάντα. Εκτός από μία.»
- «Δεν μπορεί να εννοείς την Κατερίνα!»
- «Αυτήν ακριβώς εννοώ. Ο Harry είχε αμέτρητες γυναίκες στη ζωή του, μόνο μία ερωτεύτηκε. Και δεν έκανε τίποτα για να την κερδίσει.»
- «Εγωισμός;»
- «Όχι. Ο Harry είναι ΚΥΡΙΟΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Κύριος παλιάς κοπής, αυτός που ενώ θα μπορούσε να σωθεί θα πνιγόταν στον Τιτανικό για να μη στερήσει τη θέση από μια γυναίκα ή ένα παιδί. Έπρεπε να επιλέξει η ίδια μόνη της. Και επέλεξε.»
- «Στέφανε…»
- «Είναι δύο άνθρωποι που πλάστηκαν ο ένας για τον άλλον, Ευδοκία. Ο ένας για τον άλλον. Μα οι Θεοί της μοίρας την έστειλαν σε εμένα. Φόρεσε το δικό μου λουκέτο, έφερε στον κόσμο τα δικά μου παιδιά… Ένας τρόπος υπάρχει να μην ξεχνάω ποτέ τι έχω, ένας και μόνο. Μια εβδομάδα το χρόνο η Κατερίνα είναι δική του. Πέρσι τη χάσαμε τη χρονιά αλλά αυτό το χαμένο χρόνο θα τον αναπληρώσουμε φέτος.»
- «Μου θυμίζεις… μου θυμίζεις μια ιστορία που έχω διαβάσει, το In the Imagicon. Η εβδομάδα σου αυτή είναι η παγωμένη κόλαση του Νεστρόντ. Μια γεύση κόλασης για να μην ξεχνάς ποτέ ποιος είναι ο παράδεισος. Όμως… μου φαίνεται σκληρό…»
- «Είναι αυτό που είναι. Η Κατερίνα γεμίζει το κενό της και ο Harry παίρνει αυτό που το Σύμπαν αποφάσισε να του δώσει. Μακάρι να μπορούσα να τη μοιραστώ παραπάνω, δεν μπορώ. Αυτό είναι το όριό μου.»

Κατέβασα το κεφάλι μου. Στο μυαλό μου άκουγα ακόμα τη φωνή του Harry: “But I will say this, you are PERFECT for Stefan. PERFECT”

Το δικό μου Kobayiashi Maru, αυτό που νόμιζα ότι είχα αποδεχτεί από την πρώτη στιγμή σα φυσικό νόμο και όμως στο βάθος ακόμα με έτρωγε, ακόμα με βασάνιζε. Όπως ο Harry, έτσι κι εγώ, έπρεπε να αρκεστώ σε αυτό που το Σύμπαν αποφάσισε να μου δώσει.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)