Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

« Ο Στεφανος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό»

 

Μην εμπιστεύεσαι Στέφανους που παίζουν πιάνο!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.17 - Εξωτερικό γινόμενο
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Ξύπνησα και σηκώθηκα προσπαθώντας να μην ενοχλήσω την Κατερίνα που κοιμόταν δίπλα μου. Κατέβηκα κάτω, το σαλόνι ήταν άδειο. Η ώρα ήταν 08:00. Πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ αλλά η κανάτα ήταν γεμάτη από ζεστό γαλλικό. Έβαλα σε ένα φλυτζάνι και πήγα στη βεράντα. Βρήκα εκεί τον Harry με την Ευδοκία απορροφημένους πάνω από μια σκακιέρα.

- “Good morning!” τους είπα.
- “Good morning, Stefan” μου απάντησε ο Harry. Η Ευδοκία κοίταξε προς το σαλόνι και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν άδειο σηκώθηκε και γονάτισε μπροστά μου. Αγκαλιάζοντας τα πόδια μου σήκωσε τα μάτια της και μου χαμογέλασε.
- “Good morning, Master” είπε και μου φίλησε το χέρι που ήταν ελεύθερο. Τη χάιδεψα απαλά στο πρόσωπο και της έκανα νόημα να επιστρέψει στη θέση της. Κοίταξα τη σκακιέρα. Είχαν μπει στο end game, ο Harry δεν είχε καμία ελπίδα εκτός και αν η Ευδοκία έκανε κάποιο τραγικό λάθος.
- “Yup, this is hopeless” είπε ο Harry και με μια κίνηση έριξε το βασιλιά του.
- “Welcome to my Hell” του απάντησα χαμογελαστά. “What’s up guys, it’s really early”
- “I have woken up at 06:00 to pack my things, I was ready at 07:00. I went to make a coffee and Evi was coming down the stairs. I asked her if she wanted to make her coffee, oh you had to see the horror in her eyes. “With your permission I will make you coffee, Sir” and so she did. Well, I tried to get back to her in chess, but I admit she is well beyond me. It was a good fight though; at least I think so.”
- “You really did give a good fight, Sir” του είπε χαμογελαστά.
- “Liar!” είπε γελώντας ο Harry.
- “Well, you were better than the game I played blindfolded” του απάντησε χαρίζοντάς του ένα αστραφτερό χαμόγελο.

Λίγη ώρα αργότερα κατέβηκε και η Κατερίνα και μετά ήρθε τρέχοντας και ο ξανθός σίφωνας και χώθηκε στην αγκαλιά του νονού της. Ο Τόμας κοιμόταν του καλού καιρού.

- «Λοιπόν, εγώ θα πρέπει να σας αφήσω τώρα» είπε η Ευδοκία «γιατί πρέπει κι εγώ κάποια στιγμή να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματά μου.»
- «Μη φύγεις!» της είπε η Φανή κοιτώντας την σαν κουτάβι.
- «Δεν γίνεται Φανούλα μου» της είπε η Ευδοκία.
- «Ουφ, καλά» απάντησε η Φανή και ξεκολλώντας για μισό λεπτό από την αγκαλιά του νονού της πήγε και πήρε αγκαλιά την Ευδοκία και την γέμισε φιλιά. Τη μάνα της και τον πατέρας της ούτε λόγος η μαϊμού!
- «Θα σε συνοδέψω εγώ έξω» της είπα.

Την κατέβασα μέχρι το αυτοκίνητό της.

- «Στις 19:00 θα είσαι εδώ» της είπα.
- «Μάλιστα» μου απάντησε.
- «Θα φορέσεις ένα απλό καθημερινό φόρεμα, θα πάμε έξω για καφέ με ένα φίλο και η Κατερίνα θα πάει με τη Φανή στους γονείς της και θα κάτσουν μέχρι το βράδυ.»
- «Στις 19:00 θα είμαι εδώ» μου είπε χαμογελαστή και μπήκε στο αυτοκίνητό της.
Γύρισα στη βεράντα και θαύμα θαυμάτων η Φανή είχε πάει στην αγκαλιά της Κατερίνας. Ο Harry πρέπει να είχε επιστρέψει στο δωμάτιό του, ήταν μόνες τους.

- «Γκρεμίστηκε κανένας φούρνος;»
- «Θα μου λείψει ο μαμουΐνος μου» είπε η Φανή και έσκασε ένα φιλί στην Κατερίνα που το χαμόγελο της είχε ξεπεράσει τα αφτιά.
- «Κι εμένα θα μου λείψεις πολύ-πολύ ψυχή μου» της είπε η Κατερίνα και την έσφιξε στην αγκαλιά της.
- «Και ο ψωριάρης χώρια» είπα αναστενάζοντας και πήγα και έκατσα στην καρέκλα.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές φέτος δεν είχαμε δράματα από τη Φανή στην αποχώρηση του Harry, αφού φυσικά τον κατάφερε να της υποσχεθεί ότι μια φορά στο δίμηνο θα έρχεται να μας βλέπει στο San Francisco. Η Κατερίνα… θα της έπαιρνε μερικές μέρες ακόμα και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν ήθελε να βγει μαζί μας έξω σήμερα.

Σήμερα έφυγε ο Harry και αν και σε 9 μέρες θα πηγαίναμε όλοι στην Αμερική, Κατερίνα και Τόμας θα καθόντουσαν μόνο 10 μέρες και θα επέστρεφαν.

- «Τι ώρα θα πάτε στους γονείς σου;»
- «Κατά τις 18:00 θα φύγουμε» μου είπε.
- «Πώς είσαι κοριτσάκι μου;»
- «Δε θα είναι εύκολοι οι επόμενοι μήνες. Το ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Θα μας λείψετε Stefan. Πολύ.»
- «Το ξέρω κοριτσάκι μου, νομίζεις ότι εμάς δε θα μας λείψετε; Μακάρι να ήθελε να έρθει στο Stanford ο Tomas… αλλά θα μου πεις είναι και οι γονείς σου εδώ. Μια φορά το δίμηνο θα βρίσκω μια εβδομάδα για να έρχομαι Ελλάδα το εξάμηνο που θα λείπω, έστω και μόνος μου.»
- «Ανησυχώ και για τη Φανή…» είπε αναστενάζοντας.
- «Το ξέρω κοριτσάκι μου, μητέρα της είσαι, πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Που να μην είχαμε μαζί και την Ευδοκία, θα έπρεπε να μετακομίσουμε οικογενειακώς και θα είχαμε διαφορετικού τύπου δράματα.»
- «Δεν θα μπορέσω ποτέ να σταματήσω να ζηλεύω την αγάπη που δείχνει στην Ευδοκία η Φανή. Ούτε με το Harry δεν κάνει έτσι.»
- «Θα ήταν παράλογο οτιδήποτε διαφορετικό. Ωστόσο παρά τα όποια λάθη μας δεν είναι τιμωρία, Κατερίνα μου.»
- «Όπως λες: είναι αυτό που είναι»

Στις 18:00 που έφυγαν όλοι από το σπίτι πήγα να ετοιμαστώ. Δε μου πήρε πολλή ώρα και μην έχοντας τι να κάνω κατέβηκα στο σαλόνι και έπαιξα πιάνο μέχρι που στις 19:00 ακριβώς χτύπησε το κουδούνι. Πήγα και άνοιξα και η Ευδοκία μπήκε μέσα χαμογελώντας. Φορούσε ένα απλό όμορφο μάξι μαύρο φόρεμα.

Περάσαμε στη βεράντα και της ζήτησα να μου στρίψει ένα τσιγάρο.

- «Κουκλί είσαι» της είπα κάνοντάς τη να χαμογελάσει. «Βγάλε το σουτιέν σου, θα έρθεις χωρίς σουτιέν»
- «Μάλιστα» μου είπε και έβγαλε το σουτιέν της.
- «Φεύγοντας θα το αφήσεις στο αυτοκίνητό σου» συνέχισα.
- «Εντάξει» μου απάντησε.
- «Έλα μαζί μου» της είπα, και την πήρα από το χέρι και την πήγα πάνω στο δωμάτιο. «Γδύσου» τη διέταξα και κατέβασα το παντελόνι μου και το έβγαλα. Η Ευδοκία έβγαλε το φόρεμά της και έμεινε μόνο με το μαύρο κιλοτάκι. «Πάρε με στο στόμα» σου της είπα και γονάτισε και με πήρε στο στόμα της. Έκλεισα τα μάτια απολαμβάνοντας την αίσθηση αλλά δεν ήθελα το στόμα της τώρα. Την σήκωσα και την έβαλα να σκύψει πάνω στο κρεββάτι.

Ο κώλος της, λαχταριστός και ανυπεράσπιστος με έκανε να φουντώσω ακόμα περισσότερο απ’ όσο ήμουν. Τον έβαλα αργά και σταθερά πίσω της σπρώχνοντας με δύναμη και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το βογγητό του πόνου. Συνέχισα αργά αλλά σταθερά να την ανοίγω και κάποια στιγμή μου παραδόθηκε. Σιγά σιγά τα βογγητά πόνου της μετατράπηκαν σε βογγητά απόλαυσης. Την άρπαξα από τα μαλλιά και καρφώθηκα όλος πίσω της. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Της τράβηξα μια σφαλιάρα στο ένα κωλομέρι και μετά μια δεύτερη στο άλλο. Άρχισα να κινούμαι πιο γρήγορα και πιο γρήγορα μέχρι που ένιωσα την έκρηξη να έρχεται και τραβώντας την για τελευταία από τα μαλλιά καρφώθηκα όλος μέσα της και στάθηκα ακίνητος ενώ άδειαζα μέσα της με σπασμούς. Τραβήχτηκα αργά.

- «Μου είχε λείψει το κωλαράκι σου» της είπα, η αλήθεια είναι ότι είχα πάνω από μία εβδομάδα να την πάρω έτσι.
- «Κι εσύ είχες λείψει στο κωλαράκι μου» μου είπε χαμογελαστή.
- «Δε χρειάζεται να παραγνωριζόμαστε μαζί του. Θέλω να παραμείνει σφιχτό.» της είπα χαμογελαστά.
- «Ό,τι αρέσει σε εσένα Αφέντη μου» μου είπε και γονάτισε μπροστά μου και μου αγκάλιασε τα πόδια. Της χάιδεψα τα μαλλιά και την άφησα και πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα γρήγορο πλύσιμο στα κάτω με σαπούνι. Όταν βγήκα πήγε και η Ευδοκία για να καθαριστεί.

Όταν τέλειωσε γύρισε στο δωμάτιο και ντύθηκε.

- «Τι ώρα έχουμε ραντεβού;» με ρώτησε. Κοίταξα το ρολόι μου. «Σε 15 λεπτά» της είπα.
- «Στέφανε, σε παρακαλώ όχι αυτές τις κάλτσες» μου είπε και πήγε στο συρτάρι και μου έφερε άλλες. Τι να πω, πρώτα σου φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.

Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε, εγώ πήγα στο γκαράζ στο υπόγειο και η Ευδοκία να αφήσει το σουτιέν της στο αυτοκίνητο. Βγήκα από το πάρκινγκ, μπήκε μέσα και σε 15 λεπτά ήμασταν στην καφετέρια που είχαμε δώσει ραντεβού με το φίλο μου, είχα να τον δω από κοντά πάνω από πέντε μήνες, μόνο μέσω φόρουμ τα λέγαμε.

Δίπλα του καθόταν μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα με καστανά σγουρά μαλλιά. Με είδε και χαμογέλασε. Σηκώθηκε και μου έσφιξε το χέρι.

- «Γεια σου Μιλτιάδη» του είπα χαμογελώντας και σφίγγοντάς του το χέρι. «Από εδώ η Ευδοκία, γνωστή αλλιώς και ως μπουμπούνας» είπα και έδειξα την Ευδοκία που χαμογέλασε με το χαμόγελο της Colgate. Η κοπελίτσα έβαλε τα γέλια.
- «Γεια σου Στέφανε. Από εδώ η Μυρσίνη, γνωστή αλλιώς και ως Βρασίδω» απάντησε χαμογελαστά ο Μιλτιάδης.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

@Arioch άι στο καλό σου πια!    

 

@Arioch κλαίω!!Καταπληκτικό!!  Μαζεύεις όλες τις groupie του καθένα σε ένα κείμενο;    #ΣανΤονΣτεφανοΚανεις

 

HOLLY F*CK    

 

Διεκπεραιωτικό μέχρι την τελευταία σκηνή... Εκεί ήρθε η ανατροπή που παρόλο που την περίμενα μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο μετά από μια δύσκολη μέρα... Σε ευχαριστώ  

 

Και για να επιτείνω την αγωνία του cliff hanging (αλλά και να δημιουργήσω το απαραίτητο άγχος στο λατρεμένο μου συγγραφέα βεβαίως βεβαίως) η σκηνή στο καφέ με τα δύο ζευγάρια should be all the money!!!    

 

No pressure  

 

None taken  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.18 - Στα παραθύρια τα πλατιά
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

- «Χαίρω πολύ» είπα χαμογελώντας και δίνοντας το χέρι μου στο Μιλτιάδη και στην Μυρσίνη. Πολύ όμορφο ζευγάρι, η Μυρσίνη ήταν μια ζωγραφιά, χαμογελαστό πρόσωπο με υπέροχα αμυγδαλωτά μαύρα μάτια και πλούσιο σγουρό μαλλί. Αν έπρεπε να μαντέψω την ηλικία της θα την έκανα γύρω στα 20, ίσως και λίγο παραπάνω. Ο Μιλτιάδης ήταν ωραίος άντρας, σκούρο καστανό μαλλί και γελαστά μάτια ίδιου χρώματος και επιμελώς ατημέλητο μουστάκι και μούσι.
- «Χαίρω πολύ» μου είπε γελαστή η Μυρσίνη. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει αλλά αν ήταν τηλεφωνήτρια οι πελάτες θα ζητούσαν να μιλήσουν μόνο μαζί της.
- «Καθίστε» μας έκανε νόημα ο Μιλτιάδης και κάθισα δίπλα στο Στέφανο και συνέχισε «Χαθήκαμε βρε Στέφανε, έχουμε να τα πούμε από κοντά από τον Απρίλη.»
- «Ναι η αλήθεια είναι ότι ήταν μια σχετικά δύσκολη περίοδος.»
- «Κάπου σας έχω ξαναδεί εσάς» είπε η Μυρσίνη. «Εννοώ και εσάς και την Ευδοκία»
- «Σε παρακαλώ να με λες Εύη» της απάντησα χαμογελαστά. Το «Ευδοκία είναι reserved από τον Στέφανο»
- «Εμένα πάντως μπορείς να με λες Στέφανο ή Stefan» της είπε ο Στέφανος κάνοντας τον Μιλτιάδη να βάλει τα γέλια.
- «Good luck with that, εγώ το όνομά μου το ακούω σε εθνικές εορτές και επετείους. Βρασίδα με ανεβάζει, Βρασίδα με κατεβάζει!»
- «Ναι, θα μου επιτρέψετε να σας αποκαλώ Κύριε, Κύριε» είπε κοιτώντας το Στέφανο. «Αν και μου αρέσει το Ευδοκία, αφού θέλεις Εύη, Εύη!» απάντησε προς εμένα. «Αλλά ωστόσο έχω την εντύπωση ότι κάπου σας έχω δει.»

Ο Στέφανος κοίταξε το Μιλτιάδη, λες και συνεννοήθηκαν με τα μάτια.

- «Πιθανώς να μας είχες δει τον Απρίλη στην τηλεόραση ή στο internet» της απάντησε ο Στέφανος.
- «Ναι!!! Ναι!!! Τώρα το θυμήθηκα! Τον Απρίλη μαζί με την Εύη και μια νεαρή κοπελίτσα φαινόμενο και τον Ιούλη με την Εύη για το βραβείο της!»
- «Η νεαρή κοπελίτσα είναι η κόρη μου η Φανή» απάντησε ο Στέφανος
- «Αχ συγχαρητήρια σε όλους, θα πρέπει να είστε πολύ περήφανος για τα κορίτσια σας» είπε στο Στέφανο χαρίζοντάς του ένα ζεστό χαμόγελο. «Ο Κ… συγνώμη, ο Βρασίδας με λέει παρλαπίπα, να σας ρωτήσω κάτι;»
- «Ο τοίχος έχει πάει ήδη μισό πόντο μέσα» της είπε ο Μιλτιάδης. «Κανόνισε!»
- «Συγνώμη Βρασιδέστατε» του είπε κοιτώντας τον σαν κουτάβι και κάνοντας εμένα και το Στέφανο να βάλουμε τα γέλια.
- «Τι είναι αυτό το Βρασίδας;» ρώτησε ο Στέφανος ακόμα γελώντας.
- «Κύριε-κύριε! Να πω;» ρώτησε η Μυρσίνη σηκώνοντας το χέρι κάνοντας μας και τους τρεις να ξεσπάσουμε σε νέα γέλια.
- «Άντε βάσανο, πες!» της είπε ο Μιλτιάδης.
- «Δε με αφήνει να τον λέω Κύριο και δεν μου πάει να τον φωνάζω με το όνομά του λες και είμαστε κολλητάρια! Οπότε τον λέω Βρασίδα εξ ου και το Βρασίδω στην περιγραφή μου στο forum.»
- «Για πες τα δικά σου τα χαΐρια, μπουμπούνα!» είπε ο Στέφανος χαμογελώντας.
- «Ούτε εμένα μου επέτρεπε να τον λέω Κύριο»

Στέναξα

- «Τις πρώτες μου σοβαρές 30 τις έφαγα γι’ αυτό το λόγο. Στέφανο μου ζήτησε να τον λέω, Στέφανο τον λέω αλλά Αφέντη εννοώ» είπα προσπαθώντας να κοιτάξω κι εγώ σαν κουτάβι τον Στέφανο.

Ναι, δεν το έχω.

Ο Στέφανος πάντως χαμογέλασε και εγώ δε χρειαζόμουν κάτι άλλο.

- «Να ρωτήσω αυτό που ήθελα;» είπε η Μυρσίνη.
- «Να ρωτήσεις» απάντησε ο Στέφανος.
- «Το μπουμπούνας πώς προέκυψε; Με λέει και εμένα καμιά φορά ο …Βρασίδας μου έτσι αλλά έχω καταλάβει ότι είναι περίπου σήμα κατατεθέν!»
- «Γιατί ώρες-ώρες είναι μεγάλος μπουμπούνας» απάντησε ο Στέφανος.
- «Ό,τι είπε ο Αφέντης» απάντησα χαμογελαστή και ακόμα κόκκινη.
- «Λοιπόν, πώς τα περνάτε» ρώτησε ο Μιλτιάδης.
- «Εδώ, ετοιμάζουμε τα πράγματά μας. Νόμιζα ότι στο είχα πει σε μήνυμα, σε μερικές μέρες φεύγουμε στο Σαν Φρανσίσκο.»
- «Ναι, μου το είχες πει, ξεκινάει εκεί το πανεπιστήμιο η Φανή ε;»
- «Ναι, και επιπλέον εγώ ως επισκέπτης καθηγητής το χειμερινό εξάμηνο, ως μόνιμη καθηγήτρια η Ευδοκία.»
- «Εχμ… συγνώμη, πόσων χρονών είναι η Φανή;» ρώτησε η Μυρσίνη.
- «Το Γενάρη θα κλείσει τα 16» απάντησε ο Στέφανος.
- «Γκλουπ» είπε η Μυρσίνη.
- «Γκλουπ δε θα πει τίποτα…» απάντησα εγώ. «Ξέρετε τι μαθηματικό ξύλο έχουμε φάει εγώ κι ο Αφέντης από τη μαϊμού;»
- «Εγώ δε λέω τίποτα, μια απλή φιλόλογος είμαι» είπε η Μυρσίνη.
- «The things we do for love» είπε ο Στέφανος.
- «Εμένα μου λέτε; Έχω αφήσει αποτύπωμα με την μύτη μου στον τοίχο του …Βρασίδα!»
- «Ρωξάνη!» είπε ο Μιλτιάδης.
- «Zipping it!» απάντησε μαγκωμένη η Μυρσίνη.
- «Εσύ πως τα πας Μιλτιάδη;»
- «Ετοιμαζόμαστε για το Νοέμβρη, πανάθεμά τους με τις αμερικάνικες μόδες.»
- «Ωχ κατάλαβα, πόσα έργα έχεις υπό επίβλεψη;»
- «Άλεφ0. Και μιας και είστε και οι δύο μαθηματικοί, τι είναι αυτό το άλεφ0 ρε παιδιά; Πως το είχε πει ο μελιτζανοροζουλί καριόλης; Πληθάριθμο; Κλειδάριθμο;» κάνοντάς μας και τους δύο να βάλουμε τα γέλια.
- «Πληθάριθμο» του είπε ο Στέφανος.
- «Α, μπράβο αυτό! Τέλος πάντων, πολύ πράγμα…»
- «Και ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με το άλεφ0;» τον ρώτησε ο Στέφανος;
- «Τι, γίνεται χειρότερο;»
- «Δε φαντάζεσαι, και 100 έργα να σου δώσουν ακόμα, πάλι άλεφ0 θα είναι!»
- «Άρα καλά το είπα, γιατί όλο και κάτι ξεφυτρώνει την τελευταία στιγμή. Ε αυτό δικό σου είναι στο πρόγραμμά σου! Έχω μαζέψει για τρεις ζωές μέχρι το Νοέμβρη. Αλλά τέλος πάντων μην μιλάμε για δουλειά γιατί αν αρχίσετε κι εσείς θα αρχίσουμε να τρέχουμε μέχρι να πατήσουμε μαύρο χιόνι!»
- «Και όχι τίποτε άλλο αλλά το ιγκλού δεν είναι μέρος για να ακουμπάω τη μυτούλα μου!» είπε η Μυρσίνη.
- «Προσευχή και περισυλλογή για να αναλογίζεσαι τις αμαρτίες σου αμαρτωλό γύναιο!»
- «Εσείς Κύριε βάζετε την Εύη με την μύτη στον τοίχο;»
- «Όχι» είπε ο Στέφανος γελώντας. «Ο τοίχος δεν είναι η κατάλληλη τιμωρία για την Ευδοκία, άμα αμαρτάνει υπάρχει η ζώνη και αν το παρακάνει το whip!»
- «Zipping it γιατί με βλέπω εντοιχισμένη!» είπε η Μυρσίνη κοιτώντας τον Μιλτιάδη σαν κουτάβι.
- «Zipping it γιατί με βλέπω λωρίδες!» είπα κι εγώ προσπαθώντας να κοιτάξω κι εγώ τον Στέφανο σαν κουτάβι και κάνοντας και τους τρεις να βάλουν τα γέλια.
- «Για πες μου τώρα αναλυτικά, πώς γνωριστήκατε;» ρώτησε ο Στέφανος τον Μιλτιάδη.
- «Κάτσε να την κάνω unzip γιατί θα μου γίνει μωβ» είπε ο Μιλτιάδης κοιτάζοντας την Μυρσίνη. Η τελευταία το έπιασε το υπονοούμενο και άρχισε να κελαηδάει.
- «Μου είχε στείλει μήνυμα και μου την έλεγε αλλά εγώ δεν είχα μηνύματα και έτσι μιλήσαμε στο viber και στην αρχή νόμιζε ότι του έριξα χυλόπιτα αλλά εγώ είχα μάθημα το Σάββατο αλλά τελικά βγήκαμε το Σάββατο το απόγευμα και εκεί είπαμε Ες Μακεδόνες αλλά εκεί πήγαμε αργότερα και μετά την Κυριακή με πήγε έξω να φάμε με τις κοριτσάρες του και μετά ήθελε αγκαλίτσα αλλά εγώ έκανα χαζομάρα και πέρασα μισή ώρα διαλογισμού και μετά κόντεψα να τον ξεζουμίσω αλλά όταν πήγαμε για bowling μου πρότεινε να πάμε Πόζαρ και περάσαμε εκεί πέντε μέρες μαζί και ήταν υπέροχα αλλά όλο με γαργαλάει» είπε η Μυρσίνη με μια ανάσα κάνοντας μας να λυθούμε στα γέλια και οι τρεις.
- «Ανάθεμά με και αν κατάλαβα τίποτα» είπε ο Στέφανος γελώντας ακόμα.
- «Μα γιατί; Αφού έτσι έγινε» είπε η Μυρσίνη.
- «Δεν ξέρω αν έμπαινες τακτικά στο φόρουμ τότε αλλά ο κουτζγιουμπιλόβ σίφωνας από εδώ είχε μπει στο φόρουμ φουριόζα και μπορεί να έγραφε χαζομάρες αλλά την έκανα χάζι» είπε ο Μιλτιάδης.
- «Χρουμφ» είπε η Μυρσίνη σουφρώνοντας τα χείλια της και σταυρώνοντας τα χέρια.
- «Μου άρεσε ο τρόπος και το πάθος που υποστήριζε τις θέσεις της, χωρίς να επιτίθεται σε κανέναν, χωρίς να τσιμπάει στα αιχμηρά σχόλια επιδεικνύοντας ταυτόχρονα εξαιρετικό χειρισμό της γλώσσας. Μου έκανε εντύπωση και της έγραψα «πολύ σε κάνω χάζι» και κάπου εκεί την τσίμπησε το μακρύ χέρι της δικαιοσύνης» συνέχισε. «Και ας πάει στα κομμάτια, ας με λέει και Βρασίδα!»
- «Δεν είστε ένας κοινός Βρασίδας, είστε ο Βρασιδέστερος Βρασίδας όλων των Βρασίδων!» είπε ο Μυρσίνη με πάθος τηλε-ευαγγελιστή!
- «Βρασιδέστατος!» είπα εγώ.
- «Αυτό ακριβώς!» μου είπε η Μυρσίνη χαρίζοντάς μου ένα αστραφτερό χαμόγελο.
- «Μη σου μπαίνουν ιδέες μαϊμουζέλ» μου είπε ο Στέφανος.
- «Απαπαπα, εγώ τέτοιο πράγμα! Φωτιά να πέσει…» ξεκίνησα να λέω αλλά με έκοψε η Μυρσίνη
- «Στο διαιτολόγο μου! Συγνώμη για τη διακοπή αλλά οι κατάρες είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ξοδεύονται ασκόπως!»
- «Ο διαιτολόγος σου φταίει βρε απατεώνα που έπεσες δύο κιλά κάτω από το όριο που σου είχα βάλει;» τη ρώτησε ο Μιλτιάδης.
- «Εσείς τώρα με ποιον είστε, με εμένα ή με το θεριό; Χρουμφ!» είπε σταυρώνοντας πάλι τα χέρια της.

Τους έκανα πολύ χάζι τους δυο τους, ήταν πολύ όμορφο ζευγάρι, πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Θα μου πεις κι εγώ ερωτευμένη είμαι αλλά ο Στέφανος είναι ριζικά διαφορετικός. Πιο απόμακρος, πιο intellectual, πιο μελαγχολικός, πιο ψυχρός. Πόσο διαφορετικοί είμαστε οι άνθρωποι… Του άρεσε να τον τσιγκλάω του Στέφανου αλλά αν έκανα ό,τι η Μυρσίνη όχι άλεφ0… ούτε στις 2^άλεφ0 δε θα είχε σταματήσει το κοντέρ. Γέλασα στη σκέψη και με έσωσε ότι γέλασαν και οι υπόλοιποι με τα καμώματα της Μυρσίνης. Ήταν πραγματικά μια ζωγραφιά.

- «Μου λες τι θα σε κάνω;» της είπε ο Μιλτιάδης.
- «Πέρα από τις τρεις ώρες με τη μύτη στον τοίχο, τις 50 με τη βίτσα για κάθε κιλό, τo γέμισμα 10 Α3 σελίδων, μπρος-πίσω με το «Είμαι ένας άθλιος απατεωνόσπορος» με μικρά γράμματα, το “Brasidus Athlius Koyfiokefalous” δύο μήνες στο φόρουμ, τις κίτρινες κάλτσες με την κοκκινοπορτοκαλί καρό φούστα και την πράσινη μπλούζα που με βάλατε να φοράω κάθε φορά στο σπίτι σας και τρεις ταινίες Αγγελόπουλου και αμέσως μετά από κάθε ταινία εκτενή αναφορά ενώ εσείς βλέπατε Battlestar Galactica και τις τρεις φορές που παραγγείλατε κοκορέτσι από το Σταύρο και εμένα με βάλατε να φάω βραστά λαχανικά και παραλίγο να χάσω κι άλλα κιλά…» και κάπου εκεί της τέλειωσε η ανάσα και κόπηκε η δική μας από τα γέλια.

Η βραδιά κύλισε υπέροχα και με πολύ γέλιο. Τα καλύτερα όμως ήταν yet to come.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Αν και είμαι της σταθερότητας σε πολλά πράγματα θα πω ότι αυτή η αλλαγή σε αυτή την ιστορία που της δίνει ένα πιο ανάλαφρο ύφος μου αρέσει.
Είναι πολύ διαφορετική από την ιστορία του "Βρασίδα" και της Μυρσίνης.
Αυτή η ιστορία έχει ένα ιδιαίτερο βάθος και βάρος. Παρόλα αυτά έχει το δικό της χιούμορ που μέσα από το σκοτάδι που υπάρχει συχνά κάνει τα φωτεινά της σημεία πιο έντονα. Προσωπικά περιμένω να δω πως θα εξελιχθεί!