Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.21 - Girls
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Όταν ανεβήκαμε στο σαλόνι το τελευταίο πράγμα που περιμέναμε να δούμε ήταν η Φανή να χορεύει βαλς με τον Josh. Και χόρευαν υπέροχα, λες και το έκαναν χρόνια. Σταθήκαμε και οι τρεις και παρακολουθούσαμε με τα στόματα ανοιχτά κινδυνεύοντας να καταπιούμε κάποια περαστική μύγα.

- «Πείτε μου ότι δεν έχω παραισθήσεις» ψιθύρισα.
- «Αν αυτό είναι παραίσθηση τότε είναι ομαδική» παρατήρησε, επίσης ψιθυριστά, ο Stefan.
- «Τι όμορφα που χορεύουν!» είπε με θαυμασμό η Εύη.

Η μουσική σταμάτησε και ο Josh και η Φανή κοιτάχτηκαν χαμογελαστοί στα μάτια. Ήταν και οι δύο ιδρωμένοι αλλά χαμογελούσαν… θεέ μου, το γνώριζα αυτό το χαμόγελο. Έτσι χαμογελούσα στο Stefan και στο Harry, έτσι χαμογελούσε η Εύη στο Stefan.

Ήταν το χαμόγελο των ερωτευμένων. Ο ένας χαμένος στα μάτια της άλλης. Δεν έκαναν κίνηση να φιληθούν όπως θα περίμενες από ξαναμμένους έφηβους, απλά κρατούσαν ο ένας τα χέρια του άλλου και κοιταζόντουσαν χαμογελαστοί.

Άρχισα να χειροκροτώ και ταυτόχρονα άρχισε να χειροκροτούν τόσο ο Stefan όσο και η Εύη. Γύρισαν και μας κοίταξαν, ξαφνιασμένοι στην αρχή. Μετά μας έκαναν μια βαθιά υπόκλιση κερδίζοντας νέο γύρο από χειροκροτήματα.

- «Αύριο θα κάνουμε και μαθήματα ταγκό» μας δήλωσε ο Josh ξαφνιάζοντάς με.
- «Ξέρεις να χορεύεις ταγκό;» τον ρώτησα.
- «Μάλιστα κυρία Κατερίνα, ξέρω» μου απάντησε δίχως ίχνος δισταγμού.
- «Let’s put it to the test» του είπα. «May I borrow your boyfriend for a dance, Fani;» ρώτησα την κόρη μου.
- «Ναι!!!!» απάντησε ενθουσιασμένη η Φανή κάνοντας παλαμάκια.

Διάλεξα ένα κομμάτι στο YouTube και το έβαλα να παίζει. Γύρισα προς το Josh

- «My good Sire?» τον ρώτησα.
- «My fair Lady!» μου απάντησε χαμογελαστός από το ένα αφτί μέχρι το άλλο και με πήρε στα χέρια του.

Ο Josh ήξερε να χορεύει, όχι αστεία. Προσπάθησα να οδηγήσω λίγο εγώ στην αρχή αλλά χωρίς να πει κουβέντα και με τις κινήσεις του μου το ξέκοψε τελείως. Θεέ μου, ένιωσα σα να χορεύω με τον Harry, πώς είναι δυνατόν να μην ερωτευτεί αυτό το αγόρι μέχρι τα μπούνια η Φανή; Ήταν… ήταν υπέροχος. Φανή και Εύη ήταν κρατημένες χέρι-χέρι και μας κοιτούσαν ενώ ο Stefan καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ χαμογελούσε σαν κρετίνος.

Όταν τελειώσαμε δεχτήκαμε τα αυθόρμητα χειροκροτήματα και των τριών. Ο Stefan σηκώθηκε από τον καναπέ και χειροκροτούσε όρθιος.

Γύρισα προς τη Φανούλα μου.

- «Πώς σου φάνηκε, Φανή;» τη ρώτησα. «Θα κάνεις αύριο μαθήματα ταγκό με τον Josh;»
- «Γιατί να περιμένουμε μέχρι αύριο; Josh?» τον ρώτησε.
- «Και το ρωτάς;» της απάντησε κοιτάζοντάς την με λατρεία στα μάτια.

Ένα ήταν σίγουρο. Πιτσιρικάς ή όχι, την αγαπούσε τη Φανή. Την αγαπούσε πραγματικά. Ο Stefan μας έκανε νόημα να πάμε στη βεράντα να τους αφήσουμε μόνους τους.

- «Ευδοκία, μου στρίβεις σε παρακαλώ ένα τσιγάρο» τη ρώτησε ο Stefan.
- «Εύη, και σε μένα ένα, σε παρακαλώ» της είπα. Η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα δυνατά.
- «Αν θέλεις κάνε κι εσύ ένα» της είπε ο Stefan.
- «Ευχαριστώ Στέφανε, δε θέλω τώρα» είπε χαμογελαστή και μας έστριψε τα τσιγάρα. Μας τα άναψε και μας τα έδωσε.
- «Να κάτι που δεν περίμενα ότι θα δω ποτέ» είπα. «Και δεν είναι μόνο ο Josh καλός, είδατε με τη χάρη χόρευε η Φανή;»
- «Η Φανούλα έχει όλα τα χαρίσματα του κόσμου πάνω της!» είπε η Εύη.

Αναστέναξα τραβώντας μια γερή τζούρα. Θα μου έλειπε απίστευτα και η Φανή και ο Stefan. Και όσο και αν ένιωθα κάποια τσιμπήματα ζήλειας, θα μου έλειπε και η Εύη. Από την ημέρα που είχαμε εξομολογηθεί η μία στην άλλη την αλήθεια, η σχέση μας -που, ακόμα και έτσι, ήταν ήδη πολύ καλή- είχε απογειωθεί. Και τα girls night με τη Φανή είχαν βοηθήσει να συσφιχθεί η σχέση μας ακόμα περισσότερο. Για τη Φανή ήμουν η μαμά και για την Εύη η μαμά/αδερφή.

Είχαμε τελειώσει και το δεύτερο γύρο παιχνιδιού όταν ξαπλώσαμε στο κρεββάτι της αντικρυστά η μία στην άλλη. Την είχα χαρεί με όλους τους δυνατούς τρόπους και μου το είχε ανταποδώσει στον ίδιο βαθμό. Μου χαμογέλασε παιχνιδιάρικα και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.

- «Κατερίνα… θέλω να σου πω κάτι για τη Φανή» μου είπε. Δεν απάντησα. «Μου είχες πει και εσύ και ο Στέφανος ότι δε θέλετε να σας λέω όσα μου εξομολογείται αλλά αυτό που μου είπε τις προάλλες δεν μπορώ να μην το πω σε εσένα… και να δούμε πως το λέμε και στο Στέφανο…»
- «Τι σου είπε;» τη ρώτησα αναστενάζοντας.
- «Δεν είναι τι μου είπε αλλά τι έκανε… έκανε στοματικό στο Josh ή για να είμαι ακριβής τον έπαιξε η ίδια και όταν ο Josh της είπε να σταματήσει για να πιάσει ένα χαρτομάντιλο η Φανή του είπε να τελειώσει στο στόμα της. Μου είπε να μην το πω σε κανέναν αλλά… αλλά αυτό δε γίνεται να μη στο πω.»
- «Εύη. Αυτό θα μείνει μεταξύ μας. Δε χρειάζεται να μάθει αυτές τις λεπτομέρειες ο Stefan.»
- «Μα… μα είναι ο Αφέντης μας… είναι η κόρη του!» μου είπε.
- «Ο ίδιος Αφέντης ο οποίος σου είπε ότι δε χρειάζεται να του αναφέρεις ό,τι σου εξομολογείται η Φανή και ότι πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος που τον εμπιστεύεται απόλυτα. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει αν του το πούμε… εννοώ… εννοώ ακόμα και αν δεν πάθει εγκεφαλικό, θα υπάρξει αντίδραση και η Φανή είναι πιο έξυπνη και από τους τρεις μας μαζί, θα το καταλάβει. Και αυτό θα είναι ακόμα χειρότερο. Άκου Εύη, η Φανή σου μίλησε όπως θα μιλούσε στην αδερφή της. Πρέπει να το χειριστείς όπως θα το χειριζόταν η μεγάλη αδερφή. Πρέπει να μάθεις να το κάνεις, ειδικά τώρα που θα είστε με το Stefan στην Αμερική. Αν… αν χρειαστεί να μιλήσεις σε κάποιον, μίλα σε εμένα πριν μιλήσεις στο Stefan για κάτι που αφορά τη Φανή και ΔΕΝ είναι μαθηματικά.»
- «Νιώθω άσχημα… είναι ο Αφέντης μας.»
- «Είναι δικός μας Αφέντης, Εύη, όχι του Tomas και της Φανής. Αν τα παιδιά θέλουν να του πουν κάτι, θα του το πουν. Όπως έκανε ο Tomas όταν είπε ότι έχει καταλάβει ότι κάτι τρέχει μεταξύ εμού, εσού και του Stefan.»
- «Προσπαθώ να το ξεχάσω αυτό» μου είπε με ουδέτερη φωνή.
- «Αλλαγή συζήτησης, για πες μου τώρα αναλυτικά, πώς σου φάνηκε ο Μιλτιάδης και η Μυρσίνη;»
- «Τον έχεις γνωρίσει το Μιλτιάδη εσύ;» με ρώτησε.
- «Όχι, ξέρω ότι είναι από τους ελάχιστους που εκτιμά ο Στέφανος, πάντως.»
- «Είναι υπέροχο ζευγάρι, τρελά ερωτευμένοι μεταξύ τους. Τσιγκλάνε ο ένας τον άλλον όλη την ώρα και λες και χαμογελάει ο κόσμος γύρω τους. Τους ζήλεψα λιγάκι, αν και σε καμία περίπτωση δεν διαθέτω την τσαχπινιά της Μυρσίνης και αν και του Στέφανου του αρέσει να τον τσιγκλάω, αν το έκανα στον ίδιο βαθμό που το κάνει η Μυρσίνη στον Μιλτιάδη, θα με είχε κάνει λωρίδες. Η Μυρσίνη… είναι μια ζωγραφιά. Κουκλί, πραγματικό κουκλί, τσαχπίνα, με υπέροχο χαμόγελο και γέλιο. Ακούς το γέλιο της και ανοίγει η καρδιά σου, δεν ξέρω πως να το πω. I have a major crush on her, δεν λέω τίποτα παραπάνω. Στο τέλος της βραδιάς μας έβαλαν να φιληθούμε μεταξύ μας και δεν ένιωσα αμηχανία ούτε στο παραμικρό. Με χίλια ζόρια ξεκολλήσαμε η μία από την άλλη και αυτό γιατί ήμασταν σε μέρος με κόσμο. Αν ήμασταν μόνες μας…»​

Πήγα στην άκρη της βεράντας και κοίταξα διακριτικά προς τα μέσα. Έκανα νόημα και σε Στέφανο και Εύη θα έρθουν και εκείνοι. Έπιασα το χέρι της Εύης και κοιτούσαμε και οι δύο με το δάκρυ να τρέχει κορόμηλο στα μάτια μας. Ακόμα και ο Στέφανος είχε δακρύσει.

- «Τι όμορφο ζευγάρι» είπα και πάλι και γυρίσαμε πίσω και κάτσαμε ξανά στις καρέκλες μας.
- «Κορίτσια, τι θα φάμε; Καλά όλα αυτά αλλά με έχει θερίσει η πείνα» δήλωσε ο Στέφανος.
- «Έχω μια ιδέα» είπα. Να πάμε όλοι έξω, και οι πέντε μας»
- «Εχμ… πρέπει να κάνω ντους και δεν έχω τι να φορέσω» δήλωσε η Εύη.
- «Ναι… θα πας σπίτι σου να ντυθείς και να αλλάξεις και θα επιστρέψεις. Θαυμάσια ιδέα Κατερίνα, θα πω και στους γονείς του Josh να έρθουν. Josh, Φανή!» φώναξε.

Η μουσική σταμάτησε και βγήκαν και οι δύο στο μπαλκόνι.

- «Josh, Φανή… λέμε το βράδυ να πάμε έξω για φαγητό. Josh, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο τον πατέρα σου και τη μητέρα σου να έρθουν και εκείνοι; Θα σε πετάξει η Ευδοκία σπίτι σου, έχει να κατέβει και εκείνη να ετοιμαστεί. Αν δεν μπορούν οι γονείς σου δεν πειράζει, μπορείς να έρθεις μόνος σου, αν φυσικά σου επιτρέψουν»
- «Μπορώ να τους ρωτήσω κύριε Stefan» είπε ο Josh χαμογελώντας λίγο αμήχανα. Του ήρθε λίγο ξαφνικό, θα έλεγα.
- «Μπαμπουίνε μου!!!!!» είπε η Φανή και πήγε στον Stefan και τον πήρε αγκαλιά σκάζοντάς του ένα ρουφηχτό φιλί.
- «Της μαμάς ήταν η ιδέα» της είπε ο Stefan και η Φανή όρμησε πάνω μου αυτή τη φορά. Μετά η Φανή όρμισε στην Εύη, εγώ και ο Stefan μπορεί να μέναμε χωρίς αγκαλιά, η Εύη όχι!

Ο Josh, ο οποίος είχε πάει στην άκρη της βεράντας και μιλούσε στο κινητό με τους γονείς του, γύρισε πίσω.

- «Ο πατέρας μου και η μητέρα μου σας ζητάνε συγνώμη αλλά σήμερα δεν μπορούν. Μου επιτρέπουν να έρθω ωστόσο μαζί σας. Επίσης ο πατέρας μου μου είπε να σας ρωτήσω αν μπορούμε να κανονίσουμε να πάμε όλοι μαζί να φάμε την Παρασκευή το βράδυ.»
- «Κατερίνα; Εγώ και η Ευδοκία είμαστε ελεύθεροι την Παρασκευή. Εσύ;»
- «Θα καθαρίσω το πρόγραμμά μου ώστε να μπορώ. Josh πες στους γονείς σου ότι πολύ θα θέλαμε να βγούμε όλοι μαζί την Παρασκευή το βράδυ»

Ο Josh χαμογέλασε και πήγε και συνέχισε τη συνομιλία με τους γονείς του. Γύρισε μετά από πέντε λεπτά.

- «Άντε, πηγαίνετε μέσα να συνεχίσετε το μάθημα» τους είπε ο Stefan και συνέχισε «Όταν η Ευδοκία ξεκινήσει θα φύγετε παρέα» του είπε.

Ο Josh χαμογέλασε και πρότεινε το μπράτσο του προς τη Φανή. Η μαϊμού χαμογελώντας από το ένα αυτί μέχρι το άλλο τον πήρε αγκαζέ και πήγαν μέσα. Λίγες στιγμές αργότερα ακούσαμε και πάλι μουσική από το σαλόνι.

- «Στέφανε, δε… δε θα είναι λίγο περίεργο να έρθω κι εγώ; Εννοώ… δε θα φανεί κάπως;»
- «Εσύ είσαι η προξενήτρα» της απάντησα εγώ. «Μην γίνεσαι μπουμπούνας, σκέψου το και αλλιώς: Αν δεν ερχόσουν η Φανή θα μας έγδερνε ζωντανούς, και τον Josh μαζί! Άλλωστε… κάθε μα κάθε φορά που ο Josh ερχόταν με τη Marge εσύ ήσουν που παρέδιδες τη Φανή. Μην ανησυχείς κοριτσάκι μου, δε θα είναι καθόλου περίεργο.»
- «Ό,τι είπε το αφεντικό» είπε ο Stefan κάνοντας και τις δυο μας να χαχανίσουμε.

Φανή

Η Εύη είχε πάρει τον Josh και είχαν φύγει κάμποση ώρα. Μπήκα και έκανα ένα γρήγορο ντους. Πηγαίνοντας στο δωμάτιο είδα τη μαμά που ετοιμαζόταν να μπει στο μπάνιο.

- «Μαμά, θα αργήσεις;» τη ρώτησα.
- «Τώρα δε βγήκες;» με ρώτησε με τη σειρά της μπαίνοντας στο δωμάτιό μου.
- «Θέλω να με βοηθήσεις να δω τι θα βάλω» της είπα κάνοντάς την να χαμογελάσει.
- «Διάλεξε δυο-τρία φορεματάκια που σου αρέσουν και θα έρθω κι εγώ για να σε βοηθήσω» μου είπε.
- «Φορέματα;» τη ρώτησα.
- «Ναι, ξέρεις ότι στο μπαμπά αρέσουν αυτά. Πες και στον Τζος να ντυθεί ανάλογα, δεν του το είπαμε του παιδιού.»
- «Καλά που μου το είπες!» της είπα. «Κάτσε, θα τον πάρω τηλέφωνο!»
- «Μήπως να ντυθείς πρώτα;» με ρώτησε. Γύρισα και κοιτάχτηκα, φορούσα μόνο το κάτω μου εσώρουχο με τη σερβιέτα, από πάνω ήμουν γυμνή. Όχι ότι θα έβλεπε κάτι που δεν είχε ξαναδεί αλλά προτίμησα να μην το πω αυτό στη μαμά παρόλο που της είχα πει ότι… ότι ο Josh και είχε δει και είχε φιλήσει τα στήθη μου. Είχαμε κάνει κι άλλα… το είχα πει στην Εύη αλλά ντρεπόμουν τη μαμά παρά το γεγονός ότι και η ίδια έκανε και η ίδια στο μπαμπά. Κοκκίνησα λίγο στη σκέψη.
- «Μαμά, να σου πω κάτι;» της είπα βάζοντας από πάνω μου μια μπλούζα.

Έκλεισε την πόρτα και πήγε και κάθισε στο κρεββάτι. Κάθισα κι εγώ δίπλα της και την κοίταξα αναποφάσιστη. Δεν είμαι καλή να διαβάζω τους άλλους αλλά μέχρι κι εγώ είχα καταλάβει ότι η Εύη παραλίγο να πάθει αποπληξία όταν της είπα τι έκανα στο Josh. Πήρα βαθιά ανάσα και της διηγήθηκα τι συνέβη στο σπίτι του Josh εκείνη την ημέρα. Η μαμά το πήρε πιο ψύχραιμα από την Εύη πάντως.

- «Η Εύη… η Εύη μου είπε να μη βιάζομαι. Δε με μάλωσε… αλλά είχε κοκκινήσει, νόμιζα ότι θα εκραγεί. Δε με μάλωσε πάντως.»
- «Η Εύη έχει δίκιο αγάπη μου. Δε χρειάζεται να βιάζεστε, έχετε όλο τον καιρό να ανακαλύψετε ο ένας τον άλλον»
- «Δεν έχουμε… σε μερικές μέρες φεύγουμε για Αμερική» της είπα.
- «Ναι αλλά θα εξακολουθήσετε να έχετε ο ένας τον άλλον. Όλη η ζωή ανοίγεται μπροστά σας. Δε θέλω να μου στεναχωριέσαι.»
- «Δεν είναι μόνο ο Josh που θα μου λείψει. Κι εσύ θα μου λείψεις και ο Tomas θα μου λείψει. Μακάρι να μπορούσατε να έρθετε και εσείς.»

Η μαμά μου άνοιξε την αγκαλιά της και χώθηκα μέσα της. Με φίλησε τρυφερά στα κεφάλι και άρχισε να με χαϊδεύει.

- «Κι εμάς θα μας λείψεις πολύ-πολύ Φανούλα μου. Αλλά πας για καλό εκεί. Θα έχεις το μπαμπά και την Εύη και θα είσαι σε ένα περιβάλλον που… θα σε λατρέψουν εκεί που θα πας Φανούλα μου. Θα έχεις δασκάλους που μπορούν να σε διδάξουν και συμφοιτητές που θα καταλαβαίνουν τι τους λες. Θα κάνω κι εγώ το πρόγραμμά μου ώστε να μπορέσω να έρθω να σας δω μια εβδομάδα στο δίμηνο, όπως θα κάνει και ο μπαμπάς για να έρχεται και να βλέπει εδώ εμένα και τον Τόμας. Και το εαρινό εξάμηνο θα έρχομαι μαζί με τον μπαμπά μία φορά το δίμηνο να σας δούμε. Και μην ξεχνάς το ίδιο σου έχει πει και ο νονός σου. Θα μιλάμε μαζί κάθε βράδυ και το ίδιο θα μπορείς να κάνεις και με τον Josh. Μη μου στεναχωριέσαι μάτια μου»
- «Σ’ αγαπάω» της είπα. «Πολύ-πολύ-πολύ»
- «Κι εγώ σ’ αγαπάω κοριτσάκι μου» μου είπε τρυφερά και με φίλησε. «Άντε, πάρε τον Josh να του πεις να ντυθεί καλά να πάω κι εγώ να κάνω ένα ντουζάκι ώστε να έρθω μετά να διαλέξουμε φόρεμα»

Όταν βγήκε από το δωμάτιο πήρα τηλέφωνο τον Josh.

- «Josh; Το βράδυ σε παρακαλώ να ντυθείς καλά. Έχεις κουστούμι, δεν έχεις;»
- «Σε gala θα πάμε;»
- «Όχι, για φαγητό με το μπαμπά, τη μαμά και την Εύη. Απλά του μπαμπά του αρέσει να ντύνεται καλά, θέλει να μας πάει σε κάποιο καλό μέρος.»
- «Μην ανησυχείς Φανούλα μου, έχω βρεθεί κάμποσες φορές σε δεξιώσεις.»
- «Ωραία, σε αφήνω να ετοιμαστείς να ετοιμαστώ κι εγώ. Θα σε πάρω τηλέφωνο πριν ξεκινήσουμε!» του είπα.
- «Μου είπε η Εύη ότι θα περάσει εκείνη να με πάρει επιστρέφοντας.»
- «Α, δεν το ήξερα αυτό. Ακόμα καλύτερα τότε!» και έκλεισα το τηλέφωνο.

Χτύπησε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Ήταν ο Josh.

- «Έτσι θα με κλείσεις;» μου είπε με παραπονεμένη φωνή κάνοντάς με να μουτζωθώ.
- «Συγνώμη Josh μου. Σ’ αγαπώ πολύ-πολύ-πολύ» του είπα και του έστειλα φιλάκια.
- «Κι εγώ Φανούλα μου» μου είπε στέλνοντάς μου με τη σειρά του φιλιά.

Έβαλα μουσική στον υπολογιστή μου και άνοιξα την ντουλάπα μου. Δεν είχα και πολλά φορέματα είναι η αλήθεια, δεν είχα φανταστεί ότι θα τα χρειαστώ αλλά είχα πάρει ένα τέλη Ιούνη καθώς υπολογίζαμε ότι θα πηγαίναμε όλοι στη Μόσχα για την τελετή απονομής του Fields της Εύης. Τελικά η μαμά κόλλησε Covid και εγώ και ο Tomas κάτσαμε Ελλάδα. Δεν πειράζει, η Εύη μου πήρε το Fields έτσι κι αλλιώς, όταν μου έκανε κλήση στο Skype και την είδα με το μετάλλιο στα χέρια είχα κοντέψει να κατουρηθώ από τη χαρά μου.

Έβγαλα αυτό το φόρεμα και άλλα δύο παλιότερα, από κάτι γάμους που είχαμε πάει οικογενειακώς. Είχα ψηλώσει από τότε και το ένα φόρεμα που αρχικά μου έφτανε μέχρι τα γόνατα τώρα έφτανε μέχρι τη μέση των μηρών. Άπλωσα και τα τρία στο κρεββάτι προσπαθώντας να αποφασίσω. Δεν τα κατάφερα μέχρι που ήρθε η μαμά και με βρήκε.

- «Εγώ λέω να βάλεις αυτό» μου είπε και μου έδειξε το φόρεμα που είχα αγοράσει αλλά δεν είχα καταφέρει να φορέσω για την απονομή των Fields. Ήταν σκούρο μπλε και μακρύ, θα έπρεπε να φορέσω γόβες με αυτό και οι γόβες δεν ήταν του γούστου μου. Το ζευγάρι το οποίο μου το είχε διαλέξει η Εύη ήταν πολύ όμορφο αλλά δεν πέταγα και τη σκούφια μου να το φορέσω, προτιμώ τα χαμηλά υποδήματα και οι γόβες αυτές είχαν τακούνι.
- «Θα το φορέσεις με αυτές τις γόβες;» μου είπε η μαμά δείχνοντάς μου αυτό που είχα στο μυαλό μου.
- «Ναι, έτσι λέω.»
- «Τότε θα κάνεις λίγο υπομονή να σου κάνω τα νύχια» μου είπε. Αν και περιποιούμουν τα νύχια και των χεριών μου και των ποδιών μου, δεν τα έβαφα, το βαριόμουν. «Για κάτσε στο κρεββάτι» μου είπε σε τόνο που δε σήκωνε και πολλές αντιρρήσεις. Μου διάλεξε ένα τόνο του μωβ που ταίριαζε με το φόρεμα αλλά και με τις γόβες. Μετά μου έβαλε βαμβάκι ανάμεσα στα δάχτυλα και άρχισε να με βάφει. Όταν τέλειωσε με τα πόδια μου, μου ζήτησε και της έδωσα και τα χέρια μου. «Θα τα αφήσεις να στεγνώσουν δέκα λεπτά» μου είπε. «Μη ντυθείς ακόμα!»
- «Σε ευχαριστώ μαμά!» της είπα κοιτάζοντας τα πόδια μου. Τελικά μου άρεσε πολύ το χρώμα που είχε επιλέξει.
- «Λοιπόν, πάω να ετοιμαστώ κι εγώ» μου είπε και με φίλησε και βγήκε από το δωμάτιο. Μην έχοντας τι να κάνω κάθισα ακίνητη ακούγοντας μουσική.

Όταν στέγνωσε το βερνίκι και στα χέρια και στα πόδια σηκώθηκα και άρχισα να ντύνομαι. Οι τιράντες του φορέματος ήταν λεπτές οπότε θα έπρεπε να φορέσω στράπλες σουτιέν. Φόρεσα το φόρεμα και έκανα ένα κύκλο προσπαθώντας να δω αν φαινόταν το σουτιέν από πίσω. Μπροστά το φόρεμα τόνιζε το στήθος μου, αν ήταν να βγω μόνο με τον Josh μου άρεσε πολύ όπως ήταν αλλά τώρα ένιωσα να ντρέπομαι λίγο.

Βγήκα από το δωμάτιό μου και πήγα στο δωμάτιο της μαμάς. Χτύπησα την πόρτα.

- «Μαμά, μπορώ να μπω;» με ρώτησε.
- «Ναι ψυχή μου, μπες» είπε.

Ήταν καθισμένη στην τουαλέτα της και βαφόταν. Φορούσε ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα, ήταν κούκλα. Γύρισε και μου χαμογέλασε.

- «Φτου σου, φτου σου» μου είπε γελαστή. «Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου» συνέχισε κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- «Μαμά, φαίνεται το σουτιέν;» τη ρώτησα γυρνώντας την πλάτη μου.
- «Όχι ματάκια μου μια χαρά είναι» μου είπε.
- «Τονίζει πολύ το στήθος μου, μήπως να το βγάλω;» τη ρώτησα.
- «Αυτή είναι η ιδέα του φορέματος, ψυχή μου» μου είπε γελώντας. «Μια χαρά είναι, είσαι κουκλί σκέτο και το φόρεμά σου τονίζει το σώμα σου αλλά όχι με προκλητικό τρόπο.»

Εκείνη τη στιγμή μπήκε και ο μπαμπάς φουριόζος στο δωμάτιο και στάθηκε ασάλευτος σαν άγαλμα.

- «Τι κοριτσάρες έχω εγώ;» μας ρώτησε και τις δυο και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
- «Σου αρέσει;» τον ρώτησα.
- «Πολύ-πολύ. Πώπω, έχεις γίνει ολόκληρη γυναίκα! Φτου-φτου» μου είπε.

Χαμογελώντας βγήκα έξω και γύρισα στο δωμάτιό μου. Μισή ώρα αργότερα ήρθε και η Εύη με τον Josh. Η Εύη φορούσε ένα υπέροχο μωβ φόρεμα, ήταν πανέμορφη. Αλλά ο Josh… φορούσε ένα καλοκαιρινό ανοιχτό γκρι σακάκι με πολύ ανοιχτό γαλάζιο πουκάμισο με μονόχρωμη σκούρα κόκκινη γραβάτα.

Με τον ίδιο τρόπο που τον κοιτούσα σχεδόν με ανοιχτό το στόμα με κοιτούσε και εκείνος.

- “My god!” ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει. Χαμογέλασα και έκανα μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου, κερδίζοντας ακόμα ένα “My god!”
- «Εύη μου, σου αρέσει;» τη ρώτησα.
- «Είσαι κούκλα!» μου είπε. «Κούκλα!»
- «Κι εσύ!» της είπα και πήγα να την πάρω αγκαλιά αλλά με έκοψε.
- «Τον Josh να πάρεις αγκαλιά» μου είπε. «Τι όμορφο ζευγάρι που είστε, Θεέ μου» είπε. «Για καθίστε να σας βγάλω μια φωτογραφία!»

Τελικά μας τράβηξε 5-6 φωτογραφίες. Δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω.

- «Θα σας τις στείλω όλες» είπε «μη σκάτε προσπαθώντας να διαλέξετε».

Σε λίγο κατέβηκαν και η μαμά και ο μπαμπάς. Ο μπαμπάς φορούσε και αυτός ανοιχτό γκρι κουστούμι αλλά η γραβάτα του ήταν σκούρα μπλε.

- «Λοιπόν, πάμε. Ο Tomas θα κάτσει στους Καρδάμηδες, θα περάσουμε να τον πάρουμε όταν επιστρέφουμε» είπε ο μπαμπάς.
- «Που θα πάμε;» ρώτησα.
- «Θα δεις» απάντησε.

Κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο, η μαμά κάθισε μπροστά και εγώ με τον Josh και την Εύη καθίσαμε πίσω. Ο Τζος μου κρατούσε το χέρι και το χάιδευε.

Ευδοκία

Η βραδιά στο Πανόραμα πέρασε πολύ όμορφα. Παρά το γεγονός ότι νωρίτερα είχα ρωτήσει «ως τι θα έρθω την Παρασκευή» η αλήθεια είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό είχα σταματήσει να νιώθω παρείσακτη. Βέβαια η Φανή δεν είχε ιδέα για τη σχέση μου με τον πατέρα της και πιθανότατα δε θα το μάθαινε ποτέ αλλά ο Tomas μας είχε δώσει τις ευλογίες του.

Με την Κατερίνα είχαμε αρχίσει να ερχόμαστε πιο κοντά από εκείνη τη βραδιά της εξομολόγησης η μία στην άλλη. Βέβαια ακόμα που και που ένιωθα τσιμπήματα ζήλειας και ντρεπόμουν βαθιά γι’ αυτό. Δεν το είχα κρατήσει μέσα μου πάντως, το είχα αναφέρει και στο Στέφανο και στην Κατερίνα.

Πάντα περνούσαμε καλά στα girls night με τη Φανούλα αλλά προχθές που το κάναμε οι δυο μας ήταν ακόμα καλύτερο. Η Κατερίνα με έλκυε ερωτικά, αυτό το γνώριζα από την πρώτη φορά που παίξαμε μαζί και είχε επαναληφθεί πολλές φορές, του Στέφανου του άρεσε να παίζουμε μεταξύ μας και να μας βλέπει.

Αλλά προχθές… προχθές ήταν το κάτι άλλο. Είχαμε δοθεί η μία στην άλλη με όλους τους δυνατούς τρόπους, έχασα το λογαριασμό πόσους οργασμούς είχα. Παρόλο που είχα αρχίσει να ανυπομονώ να πάμε Αμερική θα μου έλειπε η Κατερίνα, θα μου έλειπε πολύ.

Το βράδυ όταν γυρίσαμε, κατέβασα εγώ τον Josh στο σπίτι του και μετά κατέβηκα στο δικό μου. Δε μου άρεσε που ήμουν μόνη μου αλλά τι να κάνεις; Άλλαξα, ξεβάφτηκα και έπεσα να κοιμηθώ. Την επαύριον θα είχε παιχνίδι με την Μυρσίνη και δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή. Μπορεί ο …Βρασίδας να την είχε εντοιχίσει αλλά το δικό μου crush δεν ήταν μικρότερο. Ήλπιζα να μην χρειαστεί να κάνω κάτι και με τον Μιλτιάδη παρόλο που εμφανισιακά μου άρεσε σαν άντρας. Βέβαια αν μου το ζητούσε ο Στέφανος θα το έκανα χωρίς δεύτερη κουβέντα δίνοντας μάλιστα και τον καλύτερό μου εαυτό αλλά θα προτιμούσα για σήμερα το μενού να έχει μόνο Μυρσίνη.

Ομολογώ ότι ποτέ δε μου είχε γυαλίσει γυναίκα σε τέτοιο βαθμό, ούτε καν η Κατερίνα. Δεν ήταν μόνο η εμφάνισή της -ήταν κουκλί σκέτο- αλλά ήταν και το σκέρτσο της, η τσαχπινιά της. Κάποια στιγμή οι Αφέντες μας μάς ζητήσανε να αλλάξουμε θέση για να πούνε κάτι μεταξύ τους, κι έτσι βρέθηκα δίπλα στη Μυρσίνη.

- «Εύη, πόσο καιρό είστε με το κύριο Στέφανο;»
- «Από το Φλεβάρη. Του έστειλα ένα μήνυμα γράφοντάς του ότι είναι «λίγο απόλυτος» και δεν κατάλαβα από που μου ήρθε.»
- «Το ίδιο έπαθα κι εγώ με τον Βρασίδα μου» απάντησε.
- «Έχει μείνει το Βρασίδας, ε;» τη ρώτησα χαμογελώντας.
- «Ε, μου αρέσει να του κάνω γλυκουλινιές αλλά δε μου πάει να τον αποκαλώ και με το μικρό του. Εσύ μιλάς στον ενικό στον κύριο Στέφανο αλλά όσο και αν με εκνεύριζε όταν μου το ζητούσαν να τους μιλάω στον πληθυντικό, παλιά, στις πρώτες μέρες μου στο φόρουμ, δεν διανοούμαι καν να του μιλήσω στον ενικό. Δε μου βγαίνει, απλά δε μου βγαίνει. Αφού δε θέλει να τον λέω κύριο, τον λέω Βρασίδα. Αλλά μεταξύ μας όταν μου μιλάει σοβαρά συνήθως τον αποκαλώ Κύριο. Ο ίδιος λέει ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Εγώ νιώθω ότι του ανήκω ψυχή και σώμα αλλά από την άλλη για να επιμένει, κάτι ξέρει παραπάνω.»
- «Το ίδιο λέω κι εγώ στον εαυτό μου όταν διαφωνώ με κάτι που μου λέει ο Στέφανος. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, καθόλου. Ακόμα και τώρα… Ωστόσο πλέον του ανήκω, το αν συμφωνώ ή διαφωνώ δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Κάνω αυτό που μου λέει και αργά ή γρήγορα έρχομαι στα λόγια του. Αλλά δεν είναι fake it until you make it, καθόλου. Εννοώ ακόμα και όταν δεν το βλέπω, ξέρω… *ξέρω* μέσα μου ότι αργά η γρήγορα θα το καταλάβω. Το «κάτι ξέρει παραπάνω» δεν είναι σχήμα λόγου.»
- «Ούτε για μένα, είναι. Το πιστεύω. Την ξέρεις την Fahrenheit_451?»
- «Όχι, ομολογώ ότι δεν μπαίνω συχνά στο forum»
- «Είναι play partner. Την πρώτη φορά που μου την ανέφερε μου ήρθε εγκεφαλικό. Όταν βγήκε μαζί της είχα κλειστεί σπίτι και έκλαιγα όλο το απόγευμα. Όταν μάλιστα μου είπε ότι… τέλος πάντων, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Ωστόσο όταν του το ανέφερα δεν με τιμώρησε, δε μου μίλησε απότομα. Με πήρε στην αγκαλιά του και μου μίλησε. Μου είπε ότι η αντίδρασή μου ήταν φυσιολογική, μου είπε ότι με τον καιρό θα το ξεπεράσω αλλά όχι με την έννοια της ενόχλησης που τη συνηθίζεις. Θα το ξεπεράσω γιατί πραγματικά θα καταλάβω ότι η Fahrenheit_451 και η κάθε Fahrenheit δεν είναι απειλή για μένα και τη θέση μου. Αστείο δεν είναι; Δεν ζήλευα ερωτικά… ζήλευα το S/m παιχνίδι που έκανε μαζί της. Αλλά είχε δίκιο. Σιγά-σιγά έπαψε να με ενοχλεί.»
- «Εγώ πέρασα τις δικές μου δυσκολίες. Ήμουν τελείως άπειρη, να φανταστείς μέχρι τα 27 μου είχα κάνει όλες κι όλες τρεις σχέσεις. Από την άλλη όσο και αν πάλευα να ξεφύγω, η έλξη Του ήταν συντριπτική. Όταν έπεσα στα πόδια Του και Του ζήτησα να γίνω υποτακτική Του ο μόνος μου φόβος ήταν η απόρριψή Του. Μου έλεγε να μη βιάζομαι, μου έλεγε ότι στην αρχή μιλούσε ο ενθουσιασμός μου και τελικά είχε δίκιο και το έμαθα με τον πολύ δύσκολο τρόπο. Το έμαθα ωστόσο. Δεν… δεν μου είναι εύκολο ούτε να καταλάβω τα αισθήματα των άλλων ούτε να ελέγξω… ούτε να ελέγξω κάποιες ενστικτώδεις αντιδράσεις μου. Ωστόσο… ωστόσο από τη στιγμή που κλείδωσε το λουκετάκι μου… δεν ξέρω πως να στο πω, ένιωσα ελεύθερη. Ό,τι… ό,τι και αν είχα μπροστά μου θα ήμουν δίπλα του να με καθοδηγήσει. Δεν ξέρω… δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς το Στέφανο… ειδικά…»
- «Τι συνέβη;» με ρώτησε. Δίστασα να απαντήσω. Μου έπιασε το χέρι και μου το χάιδεψε. «Δε χρειάζεται να μου πεις αν δε θέλεις, δε θα το παρεξηγήσω» και μου χαμογέλασε ζεστά. Αυτό το χαμόγελό της σχεδόν με έλιωσε. Δεν ξέρω γιατί ένιωθα τόσο ζεστά μαζί της αλλά ξέρω ότι ένιωθα και ως μαθηματικός είχα μάθει να εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου.
- «Θα σου πω… δεν είναι κρατικό μυστικό. Είχα… είχα ινομυώματα τα οποία αντιμετώπιζα με φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο… υπήρξε χειροτέρευση. To cut a long story short χρειάστηκε να κάνω υστερεκτομή. Αν δεν είχα το Στέφανο… δεν ξέρω… πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα. Και όχι μόνο το Στέφανο, όλη την οικογένεια. Και τη Φανή και την Κατερίνα και τον Tomas. Αλλά… αλλά ο Στέφανος ήταν ο βράχος μου.»
- «Λυπάμαι, Εύη μου» μου είπε σφίγγοντάς μου το χέρι. «Είσαι… είσαι καλύτερα, τώρα;»
- «Όσο καλά μπορεί να είμαι… Είχα… και ακόμα έχω… βλέπω όνειρα… ότι έχω κάνει παιδί. Αυτά είναι που με τσακίζουν ψυχολογικά αλλά ο Στέφανος είναι πάντα εκεί. Σε παρακαλώ ας αλλάξουμε κουβέντα» της είπα. «Εσύ πόσο καιρό είσαι με τον Μιλτιάδη;»
- «Από τις αρχές Απρίλη. Είχα μπει στο φόρουμ νομίζω στα τέλη Μάρτη. Είχα μπει με φόρα, το παραδέχομαι και οι περισσότεροι με είχαν πάρει στο ψιλό. Ένα απόγευμα ο Βρασίδας μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε ότι με έκανε χάζι. Ήταν από τους ελάχιστους που καθόντουσαν και μου απαντούσαν χωρίς να με ειρωνευτούν. Όπως κι εσύ έτσι κι εγώ δεν κατάλαβα από πού μου ήρθε. Είμαι ερωτευμένη μαζί του από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Είμαστε μαζί κοντά πέντε μήνες και… νιώθω όπως δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Και δεν εννοώ το πόσο ερωτευμένη είμαι. Είχα… είχα αρκετές εμπειρίες πριν γνωρίσω τον Μιλτιάδη, πάνω από 50 άντρες ή γυναίκες. Ωστόσο σοβαρές σχέσεις είχα όλες κι όλες μόνο τρεις. Μα καμία τους… καμία τους δε συγκρίνεται με τη σχέση που έχω μαζί Του. Δεν ξέρω το μέλλον… αλλά αυτή τη στιγμή μόνο ένα μέρος υπάρχει στον κόσμο που θέλω να είμαι: Στα πόδια Του.»​

Όλη η βραδιά είχε περάσει πολύ όμορφα. Στο τέλος της Στέφανος και Μιλτιάδης μας διέταξαν να φιληθούμε. Είχα που είχα crush-άρει μαζί της ήρθε το φιλί και απέγινα. Η Μυρσίνη είχε μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου και όταν με αγκάλιασε και τα στήθη μας συνάντησαν το ένα το άλλο ένιωσα να γίνομαι μούσκεμα.

Αμάν αυτή η ώρα, είχε κολλήσει και δεν περνούσε με τίποτα. Πήρα τηλέφωνο την Κατερίνα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την πείσω να έρθει και εκείνη.

- «Καλημέρα Εύη μου» μου είπε στο τηλέφωνο.
- «Καλημέρα Κατερίνα μου. Το ξέρω ότι είσαι στο γραφείο, ελπίζω να μη σε ενοχλώ.»
- «Δεν ενοχλείς αγάπη μου.»
- «Πήρα να σου πω άλλη μια φορά να το ξανασκεφτείς για το βράδυ. Θα τη λατρέψεις τη Μυρσίνη, στο εγγυώμαι!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.
- «Σε ευχαριστώ αγάπη μου αλλά… αλλά δεν είμαι ακόμα εκεί. Σε ευχαριστώ πολύ που με σκέφτεσαι όμως»

Νωρίς το απόγευμα γέμισα τη μπανιέρα με καυτό νερό που ίσα μπορούσα να αντέξω και έριξα άλατα και κάθισα κοντά μια ώρα μέσα. Όταν τέλειωσα άπλωσα ενυδατική σε πρόσωπο και σώμα και πήγα στο δωμάτιο για να ετοιμαστώ. Στέγνωσα τα μαλλιά μου και φόρεσα ένα ζευγάρι από τα καλύτερα εσώρουχα που διαθέτω καθώς και το καλύτερό μου μωβ ταγιέρ. Δεν έβαλα καλσόν. Το ντύσιμό μου συμπληρώθηκε με ανοιχτές μπροστά χαμηλές γόβες.

Κατέβηκα στο αυτοκίνητο και τριάντα λεπτά αργότερα ήμουν στο σπίτι του Στέφανου. Πάρκαρα απ’ έξω αλλά όπως μου είχε ζητήσει και ο ίδιος δεν ανέβηκα πάνω, τον πήρα στο τηλέφωνο.

- «Έφτασες κοριτσάκι μου;»
- «Ναι, από κάτω είμαι» του είπα.
- «Ωραία, κατεβαίνω» μου είπε.

Κλείδωσα το αυτοκίνητο και κατέβηκα για να τον περιμένω. Δεν βγήκε όμως από το γκαράζ, όπως περίμενα, αλλά από την κύρια πόρτα. Φορούσε ένα σκούρο μπλε σακάκι με ανοιχτό ροζ πουκάμισο και σκούρα κόκκινη γραβάτα με μικρές άσπρες βούλες. Τι όμορφος άντρας, η καρδιά μου χτύπησε όπως κάθε φορά δυνατά μέσα στα στήθη μου.

- «Θα πάρει η Κατερίνα το μεγάλο αυτοκίνητο σήμερα. Θα κατέβει με τα παιδιά στο The Mall και δε θα πάνε με το δικό της. Δώσε μου τα κλειδιά σου»

Του έδωσα τα κλειδιά του και άνοιξε το αυτοκίνητο και κάθισε στη θέση του οδηγού. Μπήκα στη θέση του συνοδηγού και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ένιωσα λίγο περίεργα. Από την άλλη ωστόσο Στεφάνου παρόντος πάσα αρχή παυσάτω, οπότε… Ξεκινήσαμε και ούτε 10 λεπτά αργότερα πάρκαρε έξω από το Chalet. Στην είσοδο έδωσε το όνομά του και μας οδήγησαν στο τραπέζι μας. Ο Μιλτιάδης με την Μυρσίνη δεν είχαν έρθει ακόμα. Μας ρώτησαν αν θέλουμε να περιμένουμε ή να παραγγείλουμε και ο Στέφανος είπε ότι θα περιμένουμε.

Δεν πέρασαν πάνω από δύο-τρία λεπτά και ήρθε και ο Μιλτιάδης με τη Μυρσίνη. Ο Μιλτιάδης φορούσε ένα ανοιχτό γκρι σακάκι με άσπρο πουκάμισο και σκούρα μπλε γραβάτα. Ήταν πολύ ωραίος άντρας αλλά την παράσταση την έκλεψε η Μυρσίνη. Φορούσε ένα υπέροχο σκούρο κόκκινο ανοιχτό φόρεμα με πιέτες που έφτανε μέχρι το ύψος των γονάτων. Μα το δυνατό του σημείο ήταν το ντεκολτέ που τόνιζε απίστευτα αισθησιακά το στήθος της.

- «Καλώς τους» είπε ο Στέφανος και σηκωθήκαμε και οι δύο από τις θέσεις μας για να τους χαιρετήσουμε. Αγκάλιασα πρώτα την Μιλτιάδη και μετά τη Μυρσίνη και τους φίλησα και τους δύο. Ο Στέφανος έδωσε το χέρι του στο Μιλτιάδη και πήρε αγκαλιά τη Μυρσίνη και τη φίλησε στο μάγουλο. Καθίσαμε και οι τέσσερεις στο τραπέζι και μετά από λίγο ήρθε ο σερβιτόρος για να παραγγείλουμε. Στέφανος και Μιλτιάδης έπιασαν κουβέντα για το κρασί με το σερβιτόρο.
- «Είσαι κουκλί» είπα στη Μυρσίνη που μου χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο.
- «Εσύ δεν πας πίσω!» μου είπε.

Παράγγειλαν τα κρασιά και η ώρα κύλισε πολύ ευχάριστα. Κάποια στιγμή ήθελα να πάω τουαλέτα και ζήτησα από τη Μυρσίνη να με συνοδέψει. Ο Μιλτιάδης της έδωσε την έγκρισή του και πήγαμε και οι δύο στην τουαλέτα. Μπήκα εγώ πρώτη μέσα και όταν τελείωσα βγήκα και πήγα να πλύνω τα χέρια μου ενώ περίμενα τη Μυρσίνη που μπήκε μετά από εμένα.

Βγήκε και έπλυνε τα χέρια της.

- «Ελπίζω να μην αργήσουν τα αγόρια» μου είπε χωρίς πολλές-πολλές περιστροφές. «Μία ώρα στον τοίχο έφαγα προχθές»
- «Γιατί;» την ρώτησα ενώ ήξερα την απάντηση.
- «Γιατί μου είπε ότι του τα έκανα τσουρέκια με την πάρτη σου» μου είπε χαμογελώντας μου πονηρά.
- «Μπορεί εγώ να μην έφαγα τοίχο ούτε χθες ούτε σήμερα αλλά σε διαβεβαιώ ότι δεν είσαι η μόνη που έχεις crush. Από προχθές με δυσκολία σε βγάζω από το μυαλό μου.»

Αντί άλλης απάντησης με τράβηξε προς το μέρος της. Ούσα πιο ψηλή έσκυψα και φιληθήκαμε με πάθος στο στόμα. Τραβηχτήκαμε με λίγη δυσκολία, το παραδέχομαι.

Γυρίσαμε και οι δύο στο τραπέζι μας ενώ Στέφανος και Μιλτιάδης είχαν πιάσει πολιτική συζήτηση. Όλα έδειχναν ότι η Ρωσία θα εισέβαλε στην Ουκρανία και το μέλλον δε διαγραφόταν ακριβώς ρόδινο.

Μυρσίνη

- «Λοιπόν, τα λέμε στο life gallery» είπε ο κύριος Στέφανος στον Βρασίδα μου.
- «Λοιπόν σπόρε, πάμε;» μου είπε.
- «Δεν τρέχουμε, πετάμε!» του είπα κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια. Έβαλε το GPS και έψαξε τη διεύθυνση που μας είχε δώσει ο κύριος Στέφανος.
- «Πώς αισθάνεσαι;» με ρώτησε.
- «Υπέροχα. Να σας εξομολογηθώ κάτι;» του είπα κοιτάζοντάς τον με κουταβίσιο βλέμμα.
- «Θα φας τοίχο;» με ρώτησε.
- «Πιθανώς» του απάντησα.
- «Για λέγε!»
- «Με την Εύη ξεκινήσαμε στην τουαλέτα που είχαμε πάει. Μη φανταστείτε, απλά φιληθήκαμε, αλλά αααααααχ» είπα στενάζοντας.
- «Ορίστε, με κερατώνει στα μούτρα!» είπε και καλά απελπισμένος.
- «Καλέ όχι στα μούτρα! Αυτό στο life gallery!» του είπα βγάζοντας τη γλώσσα μου.
- «Μικρή κάτσε καλά γιατί να ξέρεις ότι δεν αρέσεις μόνο στην Εύη, αρέσεις και στο Στέφανο.»
- «Αν θέλετε να ικανοποιήσω το Στέφανο, ξέρετε ότι θα το κάνω.»
- «Ναι, το ξέρω. Εγώ δεν ξέρω αν θέλω να το κάνεις. Όμως η αλήθεια είναι ότι μου έχει γυαλίσει λίγο… δηλαδή πολύ και η Εύη»
- «Θα σας δείρω στο σπίτι για να μη σας εκθέσω στον φίλο σας» του δήλωσα και σταύρωσα τα χέρια μου.
- «Είσαι λατρεία!» μου είπε κάνοντάς με να λιώσω και πάλι. «Μυρσίνη, στα σοβαρά τώρα. Δεν το έχουμε ξανακάνει αυτό με άνδρα. Δε θέλω εκπλήξεις, θέλω να ξέρω τι θα κάνεις αν σου ζητήσω να ικανοποιήσεις το Στέφανο.»
- «Δεν αλλάζει η απάντησή μου Κύριε» του είπα. «Θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.»
- «Εσύ τι θα κάνεις αν με δεις να παίζω με την Εύη;»
- «Ό,τι κάνω και όταν σας βλέπω να παίζετε με τη Μαρία.»
- «Και δε θα σε χαλάσει;»
- «Όχι, Κύριε, δε θα με χαλάσει. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να δω εσάς ικανοποιημένο.»
- «Έχει καλώς» μου είπε.
- «Άλλωστε, όπως σας είπα και προηγουμένως, Βρασιδέστατε, θα σας δείρω στο σπίτι!»
- «Σε τρώει ο κώλος σου, σπόρε;» μου είπε γελαστός.
- «Αφού έχετε να μου τον ξύσετε πάνω από δέκα μέρες!» του είπα σκανταλιάρικα. «Τι να κάνει, έχει και αυτός ανάγκες!» του είπα κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια.
- «Μωρέ αν δε φοβόμουν ότι θα παραγνωριστούμε θα στον έξυνα κάθε μέρα… ξέρεις πόσο μου αρέσει!»
- «Αμ δεν το ξέρω; Στα Πόζαρ που μου ήρθε η περίοδος δυο μέρες νωρίτερα δεν κάναμε και κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.»
- «Ναι αλλά από την άλλη κέρδισες και 5.000 ευρώ στο ξυστό! Είδες, δεν πήγε χαμένη τόση κωλοφαρδία!»
- «Αυτό να λέγεται» του είπα χαμογελώντας μέχρι τα αφτιά. Τα 5.000 που είχαν έρθει από το πουθενά και μάλιστα σαν αστείο επειδή κατά τα λεγόμενά του «είναι κρίμα να πάει χαμένη τόση κωλοφαρδία» μου είχαν κλείσει κάμποσες τρύπες, pun intended.

Μέχρι που είχα γνωρίσει τον Κύριο δεν είχα κάνει ούτε μια φορά σεξ από πίσω και μου το είχαν ζητήσει κάμποσοι. Με τον Κύριο ήταν τελείως διαφορετικά, μου ζήτησε να σκύψω και το έκανα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ήταν διαφορετικός… τελείως διαφορετικός απ’ όλους.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο life gallery. Παρκάραμε απ’ έξω, στον πίσω δρόμο και ο Μιλτιάδης έστειλε μήνυμα. Ελάχιστες στιγμές αργότερα το τηλέφωνό του βούιξε.

- «Έχουν φτάσει ήδη» μου δήλωσε. «Πάμε»

Έλυσα τη ζώνη μου και κατέβηκα. Κλείδωσε το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα. Πήγαμε στη ρεσεψιόν.

- «Καλησπέρα σας. Ο κ. Stolsberg έχει αφήσει κάτι για μένα» είπε στη ρεσεψιονίστ ο Κύριος. Εκείνη του έδωσε ένα χαρτάκι. Ο Κύριος κίνησε προς το ασανσέρ και τον ακολούθησα. Φτάσαμε στον τρίτο όροφο και πήγαμε στη σουίτα που είχε κλείσει ο κύριος Στέφανος. Χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε χαμογελώντας η Εύη.

Γυμνή.

Ξεροκατάπια και περάσαμε μέσα. Ο κ. Στέφανος ήταν καθισμένος στον καναπέ. Η Εύη πήγε και γονάτισε μπροστά του.

- «Μυρσίνη, βγάλε σε παρακαλώ τα ρούχα σου» με διέταξε ο Κύριος.

Έβγαλα και δίπλωσα προσεκτικά το φόρεμα. Μετά έβγαλα σουτιέν και κιλοτάκι και έμεινα κι εγώ τελείως γυμνή. Τα στήθη μου ήταν μεγαλύτερα από αυτά της Ευδοκίας και τα δικά της αψηφούσαν τη βαρύτητα με τρόπο που τα δικά μου ήταν αδύνατο να κάνουν. Μακάρι να είχα κι εγώ τόσο όμορφα στήθη. Που είχα μέχρι που κατόρθωσα να φτάσω τα 67 κιλά. Είχα πέσει στα 55 και είχα τιμωρηθεί από τον Κύριο που μου είχε βάλει όριο τα 57 αλλά πλέον και όσον αφορά τα στήθη μου ήταν αργά.

Ο Κύριος ήταν όρθιος. Στέφανος και Εύη χαμογελούσαν, τα μάτια της τελευταίας ήταν ύποπτα υγρά αλλά η έκφρασή της ήταν ξεκάθαρα χαρούμενη. Κάτι έχανα.

- «Μυρσίνη γονάτισε» με διέταξε ο Κύριος. Γονάτισα στα πόδια του. «Κοίταξέ με» συνέχισε και σήκωσα το κεφάλι μου. «Είσαι έτοιμη» μου είπε. Η καρδιά μου άρχισε να χοροπηδάει στο στήθος μου, πήγαινε να σπάσει. Έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι. Μέσα είχε μια χρυσή αλυσίδα στο κέντρο της οποίας υπήρχε ένας χρυσός κρίκος μεγαλύτερου μεγέθους. Τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν. Μου έδεσε την αλυσίδα στο λαιμό και την κούμπωσε. «Είσαι δική μου» μου είπε απλά.

Κλαίγοντας από την ευτυχία του αγκάλιασα τα πόδια. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα ήμουν εκεί γονατισμένη κλαίγοντας με λυγμούς αλλά αυτό ήταν το ομορφότερο κλάμα της ζωής μου. Ήμουν δική του! Δική του!

- «Αφέντη μου» του είπα σφίγγοντάς τον. «Σ’ ευχαριστώ… σ’ ευχαριστώ!»

Άκουσα τον ήχο της σαμπάνιας που άνοιγε. Σήκωσα τα μάτια μου. Ο κύριος Στέφανος χαμογελούσε. Η Εύη του έδωσε ένα-ένα τέσσερα ποτήρια που τα γέμισε. Έδωσε ένα ποτήρι στον… στον Αφέντη… Θεέ μου… στον Αφέντη!! και ένα σε μένα.

- «Στις χαρές σας» είπε ο κύριος Στέφανος και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Εγώ ήμουν ακόμα δακρυσμένη. Η Εύη μου είχε πιάσει το χέρι και μου το χάιδευε απαλά. Έλαμπε και εκείνη, ήταν τόσο απρόσμενο… τόσο υπέροχο.
- «Στην έσκασα, σπόρε!» μου είπε με το υπέροχο χαμόγελό του ο Αφέντης… Ο Αφέντης!!!!
- «Μου τη σκάσατε Αφέντη!» του είπα.
- «Να σου πω, είδα και έπαθα να το συνηθίσω το Βρασίδας και τώρα μου αρέσει. Άντε μη σε εντοιχίσω» μου είπε παιχνιδιάρικα.
- «Ό,τι θέλει ο Βρασίδας μου! Ο Βρασιδέστερος Βρασίδας όλων των Βρασίδων» είπα με κλαυσίγελο.
- «Στέφανε, να τις αμολήσουμε;»
- «Αέρα!» έδωσε το σύνθημα ο κύριος Στέφανος και η Εύη σχεδόν μου όρμισε. Με πήρε αγκαλιά και με φίλησε βαθιά, τα στήθη μας τρίφτηκαν πάλι. Ανατρίχιασα.
- «Συγχαρητήρια» μου ψιθύρισε στο αυτί.
- «Το ήξερες;» τη ρώτησα.
- «Όχι, μου το είπε ο Στέφανος όσο σας περιμέναμε. Δεν ήθελε να βάλω τα κλάματα, δίπλα του το έχω πολύ εύκολο» μου ψιθύρισε. «Όχι ότι τα κατάφερα δηλαδή… χαίρομαι… χαίρομαι πολύ για σας» συμπλήρωσε.
- «Εκεί θα μείνετε;» ρώτησε ο …Βρασίδας.
- «Όχι Βρασιδέστατε!» του είπα και πήρα την Εύη από το χέρι και πήγαμε στο κρεββάτι.

Ξάπλωσα και έκανα χώρο για να ξαπλώσει δίπλα μου η Εύη. Γυρίσαμε η μία προς την άλλη και αρχίσαμε να φιλιόμαστε και να χαϊδευόμαστε. Η ίδια είχε πει ότι πριν γνωρίσει τον κύριο Στέφανο δεν είχε πολλές εμπειρίες αλλά εδώ μαζί μου αυτό δεν φαινόταν καθόλου. Είχε σκύψει και είχε πάρει τη ρόγα του δεξιού μου στήθους στο στόμα της ενώ το χέρι της έπαιζε μαεστρικά το μουνάκι μου. Χαμήλωσε ανάμεσα στα πόδια μου και άρχισε να με γλείφει κάνοντάς το σώμα μου να τεντωθεί άθελά του.

- «Γύρισε προς τα εμένα» της είπα και καταλαβαίνοντας τι εννοώ γύρισε και έφερε το μουνάκι της μπροστά από το κεφάλι μου.

Μύριζε υπέροχα! Η Εύη, σε αντίθεση με μένα που ξυριζόμουν τελείως, είχε περιποιημένη τριχοφυΐα. Το σώμα μου τεντώθηκε πάλι και αρπάζοντάς την βούτηξα τη γλώσσα μου μέσα της. Το γλειφομούνι είναι γλειφομούνι, δε λέω, αλλά ο τρόπος που μου το έκανε η Εύη ήταν top of the top. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ ώστε να της το ανταποδώσω, μα ήταν τόσο υπέροχος ο τρόπος που μου το έκανε που συχνά σταματούσα μόνο και μόνο γιατί μου κοβόταν η ανάσα.

Αν δεν με ακούσανε μέχρι την Κηφισιά να μη με λένε Μυρσίνη. Ο οργασμός μου ήταν από τους πιο έντονους της ζωής μου τόσο σε διάρκεια όσο και σε ένταση. Είχα κοκαλώσει, με δυσκολία μου έβγαινε ανάσα. Δεν σκουίρταρα συχνά αλλά σήμερα ήταν… Θεέ μου, την έκανα μούσκεμα. Η ίδια σηκώθηκε και γύρισε προς τα εμένα. Στο στόμα της είχε κάμποσα από τα υγρά μου. Οι γλώσσες μας αγκαλιαστήκανε μέσα στο στόμα της. Σταμάτησα το φιλί και την έβαλα να ξαπλώσει ανάσκελα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην της το ανταποδώσω.

Κατέβηκα χαμηλά και όρμισα στο μουνάκι της ενώ ταυτόχρονα της έβαλα και δάχτυλο. Την έπαιζα με το στόμα μου και το χέρι μου. Κατάλαβα από το σώμα της ότι ο οργασμός της ήταν κοντά και ενέτεινα τις προσπάθειές μου. Τεντώθηκε και το σώμα της λες και παλλόταν, τράβηξα το χέρι μου από το μουνί της και μετά έβαλα τον αντίχειρα μέσα της αλλά τον δείκτη στον κώλο της και άρχισα να τη γαμάω με το χέρι ενώ τα χείλη μου πιπιλούσαν την κλειτορίδα της.

Άκουσα τα αναφιλητά της και φωνάζοντας δυνατά τελείωσε ανταποδίδοντάς μου το πιτσίλισμα. Της είχε κοπεί σχεδόν η ανάσα.

- «Σταμάτα… ααααχ… όχι… όχι άλλο…σε… σε παρακαλώ…» μου είπε ξέπνοη. Ανέβηκα πάνω και τη φίλησα.
- «Σου άρεσε Εύη μου;»
- «Είσαι… αχ αχ…. Δε μπορώ να ανασάνω… Θεούλη μου, τι ήταν αυτό;» είπε ακόμα ξέπνοη.

Μα η παράσταση δεν είχε τελειώσει. Όταν ηρεμίσαμε μετά πήραμε η μία την άλλη με strap-on και από μπροστά. Μετά οι Αφέντες μας μας ζήτησαν να κάτσουμε και οι δύο στα τέσσερα στην άκρη του κρεβατιού.

Ο Αφέντης μου ήρθε από πίσω μου ενώ ο κύριος Στέφανος πήγε πίσω από την Εύη.

- «Φιληθείτε» μας διέταξαν και γύρισα προς την Εύη και αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Ο Βρασίδας μου μπήκε για λίγο μπροστά μου και μετά τραβήχτηκε και άρχισε να τρίβει τον πούτσο του στον κώλο μου. Χωρίς να σταματήσω το φιλί σφάλισα τα μάτια ενώ βύθιζε τον πούτσο του σιγά-σιγά μέσα μου. Κρίνοντας από το στιγμιαίο πάγωμα της Εύης κατά τα φαινόμενα ο κύριος Στέφανος της έκανε το ίδιο.

Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το φιλί, δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο, πότε-πότε σταματούσαμε και βογκούσαμε από καύλα είτε η μία είτε η άλλη. Έπεσε μια σφαλιάρα στα μεριά μου και ακολούθησε και δεύτερη και τρίτη. Το είχα χάσει τελείως, ο Αφέντης με τράβηξε από το μαλλί και καρφώθηκε όλος μέσα μου, εκεί αναγκαστικά σταμάτησα να φιλάω την Εύη και μου ξέφυγε ένα δυνατό βογγητό. Επιτάχυνε ακόμα περισσότερο κρατώντας με από το μαλλί και εκεί καρφώθηκε μια τελευταία φορά μέσα μου και κάθισε ακίνητος ενώ ο πούτσος του άδειαζε βαθιά μέσα στον κώλο μου μια σεβαστή ποσότητα σπέρματος.

Λίγη ώρα αργότερα τέλειωσε και ο κύριος Στέφανος με την Εύη και χώνοντάς της μια σιγανή σφαλιάρα στον κώλο τραβήχτηκε. Μας διέταξαν να καθίσουμε ακίνητες ενώ μας τραβούσαν φωτογραφία τους κώλους μας.

Λίγο αργότερα πρώτα ο κύριος Στέφανος και μετά ο Αφέντης πήγαν ο καθένας με τη σειρά του στο μπάνιο και πλύθηκαν.

- «Αντέχεις;» με ρώτησε η Εύη;
- «Ναι, πήγαινε» της είπα και έφυγε τρέχοντας για την τουαλέτα. Γύρισε μετά από λίγη ώρα και πήγε και γονάτισε μπροστά στον κύριο Στέφανο που είχε καθίσει στον καναπέ. Πήγα με τη σειρά μου στην τουαλέτα και όταν τελείωσα και σκουπίστηκα μπήκα στο ντους να καθαριστώ. Προφανώς την ίδια ιδέα είχαν και οι τρεις που είχαν προηγηθεί γιατί η μπανιέρα είχε ακόμα νερά. Τελείωσα και αφού σκουπίστηκα καλά γύρισα κι εγώ στο σαλόνι και γονάτισα μπροστά στον Αφέντη.

Αφέντη! Αφέντη! Αφέντη!

Δεν μπορούσα καλά-καλά να το πιστέψω.

Η βραδιά τελείωσε με εμένα να κάνω στοματικό στον κύριο Στέφανο και την Εύη στον Αφέντη. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου, το έκανα με την ίδια όρεξη που το έκανα στον Βρασίδα μου. Με άφησε να δώσω εγώ ρυθμό και του πρόσφερα ένα αργό και απολαυστικό τσιμπούκι. Κράτησε πολλή ώρα, ο Βρασίδας μου κρίνοντας από τους αναστεναγμούς του τέλειωσε νωρίτερα. Συνέχισα έχοντας επικεντρωθεί με όλο μου το είναι σε αυτό που έκανα και λίγη ώρα αργότερα γεύτηκα τους καρπούς των προσπαθειών μου, ο πούτσος του έκανε σπασμούς στο στόμα μου τινάζοντας ριπές γλυκού σπέρματος. Κοίτα να δεις, ο κύριος Στέφανος είχε πολύ ωραία γεύση. Βέβαια κανένας σαν του Βρασίδα μου but still… Κατάπια και τον έγλειψα μέχρι που τον γυάλισα. Τραβήχτηκα και του φίλησα το κεφαλάκι και ο κύριος Στέφανος χαμογελαστός με χάιδεψε στο πρόσωπο.

Όταν τέλειωσα και εγώ η κάθε μία μας πήγε και γονάτισε μπροστά από τον Αφέντη της. Είχαμε ξαπλώσει τα κεφάλια μας στα γόνατά τους και κοιτάζαμε χαμογελαστές η μία την άλλη ενώ οι Αφέντες μας συνέχισαν τη συζήτησή τους καπνίζοντας τα πούρα τους.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (Αλλά μην κρατάτε και την ανάσα σας...) --

 

Είχε και μια έκπληξη, σήμερα για πρώτη φορά -και παρά το γεγονός ότι είναι ...φιλοξενούμενη σε αυτή την ιστορία- είχε και POV της Μυρσίνης. Ελπίζω να σας άρεσε  

 

Τι άλλο να ζητήσω από αυτή τη ζωή.
Εκεί που περιμένω σήμερα το κείμενο για τη Φοίβη και τον Ανδρέα και σκέφτομαι πόσο πολύ τους αγαπώ αυτούς του δύο, να και η λατρεμένη μου Ευδοκία και όλα έγιναν πιο όμορφα! ♥️

 

το βρήκα ευφάνταστο και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη... βασικά όλο το νέο κεφάλαιο ήταν μια τεράστια έκπληξη... ευχαριστούμε!!!

 

Εξαιρετική γραφή... τόσο εξαιρετική, που αν καθετί το οποίο ήθελα να σχολιάσω, το σημείωνα, θα έπρεπε να παραθέσω σελίδες ολόκληρες ως σχόλιο. Αφορμή για εσωτερικές αναζητήσεις, με σκέψεις που βγήκαν αβίαστα στην επιφάνεια, η ιστορία έφερε χαμόγελο στα χείλη και δάκρυα στα μάτια, εκπληρώνοντας έναν από τους σκοπούς της. Και πάλι συγχαρητήρια!

 

Περιμένω τις ευτραφεις μύγες του Αυγούστου για να σε περιλάβω με συνοδεία καρπουζιού, οργανοπαιξιας και ψυχροτατων ζυθων εναλλάξ η χαρμάνι για να βρω χρόνο.
Για να σε διαβάσω χωρις διακοπές περιμένω τις διακοπές. Παλιοζωή.

 

Σαν την δυναστεία.
Ένα πράγμα

 

Μια αρρυθμία την έπαθα με την επαναφορά..

 

Πραγματικά όμως... Πρέπει να μπει κανόνας στο φόρουμ, απαγορεύεται επαναφορά ιστοριών του @Arioch από τρίτους. Θα πάθουμε τίποτα στο τέλος!  

 

Ε μα..

 

Μη συγχύζετε το συγγραφέα.

 

Ο συγγραφέας καμαρώνει και ως σαδιστής πάει κρυφά σε μέλη και τους λέει να γράφουν επίτηδες σε παλιά νήματα για να βασανίσει το κοινό του!