Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Αυτό είναι το θεώρημα Κουντουράτου αλλά μου άρεσε η ευελιξία της σκέψη σου  

 

@Arioch άσε το chit chat και πιάσε το πληκτρολόγιο, έχουμε αγωνία λέμε

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
21 - Per aspera ad astra
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

- "Πολύ μου αρέσει το φανελάκι σου" της είπα.

Η Ευδοκία ασυναίσθητα κοίταξε το μπούστο της και μετά σήκωσε το κεφάλι της και μου χαμογέλασε.

- "Ο σκοπός αυτών των ρούχων είναι να κάνουν τους άλλους να θέλουν να στα βγάλουν."
- "Παραδέχεσαι ότι προσπαθείς να με αποπλανήσεις ραδιούργο μειράκιο;"
- "I’m pleading the 5th που λέει και ένας σοφός Κύριος" μου απάντησε παιχνιδιάρικα.

Δεν είπα τίποτα, έβγαλα το κινητό μου που το είχα στην τσέπη.

- "Κάτσε ακίνητη" τη διέταξα και την τράβηξα φωτογραφία. Ήταν απίστευτα ερωτική φωτογραφία, από τη μία το γλυκό της πρόσωπο να με κοιτάει χαμογελαστό ενώ κάτω από το μωβ φανελάκι με τη δαντέλα διαγράφονταν τα στήθη της με τις ρώγες πετρωμένες.
- "Να τη δω;" με ρώτησε.
- "Θα τη δεις στο forum" της είπα.
- "Μάλιστα" μου απάντησε απλά.

Πέρασαν μερικές στιγμές. Η Ευδοκία συνέχισε να μου τρίβει τις πατούσες χωρίς αυτή τη φορά να σχολιάσει τις κάλτσες μου αλλά έχοντας ακούσει το πρωί την Κατερίνα να μου λέει "δε σε αντέχω" όταν τις φόρεσα ήμουν σίγουρος ότι πάλι κάτι είχα κάνει λάθος. Δε βαριέσαι, τουλάχιστον δεν τις φορούσα με πέδιλα το οποίο σύμφωνα με την Κατερίνα ήταν αιτία release, διαζυγίου και συζυγοκτονίας και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

- "Εννοείται ότι δεν θα φαίνεται το πρόσωπό σου" της είπα.
- "Το φαντάστηκα" μου απάντησε. "Κοίτα Στέφανε, δεν είμαι ακόμα Κατερίνα και πολύ πιθανό να μου πάρει πολλά χρόνια και ίσως ποτέ να μην το καταφέρω αλλά δε θα ήμουν εδώ..." και εκεί την έκοψα.
- "Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη, ξέρεις" της είπα.
- "Αν αλλάξεις γνώμη, τότε άλλαξες γνώμη."
- "Δε θα σ' ενοχλήσει;"
- "Δε θα μου άρεσε αν αυτό με ρωτάς."
- "Και;"
- "Τι και; Έχω σοβαρότερα πράγματα που πραγματικά δεν ξέρω πώς θα τα χειριστώ όταν συμβούν για να με ανησυχεί μια φωτογραφία στο forum στην οποία έστω και αν είμαι με φανελάκι και κιλοτάκι δεν είμαι δα και γυμνή."
- "Όπως για παράδειγμα;"
- "Το τρίο με άλλον άνδρα;"
- "Με άλλη γυναίκα;"
- "Δεν με ενοχλεί τόσο αυτή η σκέψη" μου ομολόγησε.
- "Γιατί, τι διαφορά έχει;"
- "Ε πώς δεν έχει;"
- "Το γεγονός ότι μια γυναίκα δεν διαθέτει πούτσο δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει διείσδυση" της είπα.
- "Μπορεί αλλά εξακολουθώ να το βλέπω διαφορετικά."
- "Ναι αλλά γιατί;"
- "Δεν έχω καλύτερη απάντηση από το <<γιατί έτσι>>. Άλλωστε κι εσύ διαφορετικά το βλέπεις, έχεις πει ότι το δύο άνδρες μια γυναίκα είναι περισσότερο του γούστου σου από το ανάποδο."
- "Οι δικοί μου λόγοι είναι καθαρά logistics, το θεωρώ πιο κουραστικό με δύο γυναίκες."
- "Be that as it may."
- "Τι θα γίνει όταν στο ζητήσω;"
- "Αυτή τη στιγμή δεν έχω να σου δώσω άλλη απάντηση πέραν του θα βασιστώ στην διαίσθησή μου ότι δε θα με βάλεις να κάνω κάτι το οποίο δεν είμαι έτοιμη."
- "Και αν εγώ κρίνω ότι είσαι έτοιμη ενώ εσύ διαφωνείς;"
- "Θα το κάνω Στέφανε, θα σε υπακούσω. Για το μετά είναι που δεν έχω να σου δώσω απάντηση."
- "Γιατί θα με υπακούσεις;"
- "Γιατί η επιλογή μου θα είναι να σε υπακούσω και να μείνω στη θέση μου ή να μη σε υπακούσω και να βγω από αυτήν και όσο και αν δεν πετάω τη σκούφια μου στη σκέψη να πάω με κάποιον άλλον θα επιλέξω το μη χείρον."
- "Αυτό που είπες Ευδοκία, αν το σκεφτείς προσεκτικά, θα δεις ότι δεν απαντάει μόνο το πριν, απαντάει και το μετά και όχι μόνο για το είδος της σχέσεως που έχουμε αλλά για κάθε είδος σχέσης. Πάντα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν σταυροδρόμια στη ζωή μας που πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ δύο επιλογών που θα προτιμούσαμε να αποφύγουμε ωστόσο είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε. Αν η μόνη επιλογή είναι το μη χείρον τότε, πετώντας ή όχι τη σκούφια μας, την κάνουμε και προχωράμε παρακάτω."
- "Δε φοβάσαι μην αυτό με δηλητηριάσει;"
- "Αν αυτό σε δηλητηριάσει τότε πολύ απλά δεν κάνεις για μένα, Ευδοκία οπότε το καλύτερο που θα έχεις να κάνεις είναι το μη χείρον, να βάλεις τα πόδια στην πλάτη και αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνω εγώ για σένα."
- "Γιατί το κάνεις αυτό, Στέφανε;"
- "Ευδοκία, παρατήρησες ότι όση ώρα μιλάμε συνεχίζεις και μου κάνεις μασάζ στα πόδια; Δε σταμάτησες ούτε μια στιγμή, ούτε καν στην τελευταία μου πρόταση."
- "Δε μου απάντησες..."
- "Δεν χρειάστηκε, απάντησες εσύ ακόμα και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Sleep on it."
- "Αν εννοείς..." πήγε να πει αλλά την έκοψα.
- "Σου είπα sleep on it και είναι η τελευταία φορά που θα το πω με αυτόν τον τρόπο."
- "Μάλιστα... συγνώμη."
- "Δε θέλω να μου ζητάς συγνώμη, Ευδοκία."
- "..."
- "Πώς αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή;"
- "Μπερδεμένη. Δεν είμαι καθόλου καλή να διαβάζω τους άλλους ανθρώπους και εσύ είσαι a whole different level of complexity."
- "Γιατί είσαι εδώ;"
- "I'm not faking until I make it. I'm here and not for lack of trying to get away from you"
- "Γιατί μου μιλάς στα αγγλικά;"
- "Δεν ξέρω, έτσι μου βγήκε. Δύο εβδομάδες... δύο εβδομάδες πάλευα με τον εαυτό μου πριν... πριν γονατίσω μπροστά σου. Δεν μπορώ και δε θέλω να είμαι αλλού."
- "Δεν μπορείς ή δε θέλεις;"
- "Δεν θέλω και δεν μπορώ."
- "Τι σημαίνει αυτό, Ευδοκία."
- "Ακόμα και αν ήθελα δε νιώθω ότι μπορώ και ακόμα και αν μπορούσα δεν θα το ήθελα."

Της έκανα νόημα να ανέβει στα πόδια μου. Το πρόσωπό της φωτίστηκε και σηκώθηκε και πάνω στον ενθουσιασμό της κάθισε με λίγη περισσότερη φόρα απ' όσο υπολόγιζα.

- "Πας να με διαλύσεις ραδιούργο γύναιο;"
- "Χιχιχι, όταν σου δίνουν σοκολάτα ή σου προσφέρουν να κάτσεις στην καλύτερη θέση του κόσμου ο ενθουσιασμός είναι αναπόφευκτος!"
- "Σοκολάτα δεν έχω!"
- "Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου" μου είπε χαμογελαστή.
- "Τι θα σε κάνω μου λες;"
- "Ό,τι θες εσύ Στέφανε. Ό,τι θες εσύ."

Μόνο όσοι έχουν δει αυτό το βλέμμα μπορούν να καταλάβουν.

Ευδοκία

- "Τι θα σε κάνω μου λες;" με ρώτησε παιχνιδιάρικα
- "Ό,τι θες εσύ Στέφανε. Ό,τι θες εσύ."
- "Εγώ θέλω διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα αυτή τη στιγμή;"
- "Μόνο παστίτσιο μη μου ζητήσεις να σου φτιάξω τώρα, θα υπάρξουν τεχνικές δυσκολίες!" του απάντησα κάνοντάς τον να χαμογελάσει.
- "Όπως;"
- "Για αρχή δεν ξέρω να φτιάχνω. Άλλα άντε και αυτό λύνεται με το internet. Μετά με τι μάτια θα αντικρύσω τη χήρα και τα ορφανά που θα αφήσεις πίσω σου;" κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια.
- "Είναι και αυτό ένα πρόβλημα" παραδέχτηκε.
- "Έχω μια σατανική ιδέα!" του είπα.
- "Για να σε ακούσω;"
- "Πριν κάνουμε το τρίο θα σας ταΐσω παστίτσιο!"

Μου αρέσει να τον κάνω να γελάει γιατί το γέλιο του φωτίζει το σύμπαν αλλά αυτή τη φορά μάλλον το παράκανα γιατί τον έπιασε βήχας από τα γέλια.

- "Μπα πανάθεμά σε θα με ξεκάνεις" είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια του.
- "Να σου φέρω λίγο νεράκι";
- "Να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω μέλι."
- "Μέλι δεν έχω, θέλεις να σε αλείψω σαντιγί και να σε φάω;" τον ρώτησα.
- "Μπα, σαντιγί έχουμε;"
- "Όχι, αλλά μ' αρέσει η ιδέα!"
- "Εγώ διευθύνω εδώ μέσα Αρετή!" μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Και ήδη είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε! Να τα λέμε αυτά."
- "Πήγαινε έξω να μου φέρεις το τασάκι;"
- "Εμένα" του είπα κάνοντας τα γλυκά μάτια.
- "Και το χάρακα"

Αυτή τη φορά καταφέρνοντας να μην πω "ουφ" σηκώθηκα από πάνω του και βγήκα έξω στο μπαλκόνι στα γρήγορα και πήρα το τασάκι από το τραπεζάκι. Αν συνεχίσω να βγαίνω έτσι το καλοκαίρι με βλέπω να αποκτάω θαυμαστές. Έφερα το πουφ κοντά στην πολυθρόνα του και κάθισα οκλαδόν με το τασάκι στο αριστερό μου χέρι.

- "Κάτι ξέχασες" μου είπε.

Σηκώθηκα και πήγα μέσα στο δωμάτιο και έφερα το χάρακα.

- "Δεξί, γιατί με το αριστερό κρατάς το τασάκι"
- "Μάλιστα" του είπα.
- "Μάλιστα, Κύριε" μου είπε

Ώπα;

- "Μάλιστα Κύριε" του είπα με περισσότερο ενθουσιασμό απ' ότι σήκωνε η περίσταση.
- "Θα σοβαρευτείς να σε τιμωρήσω όπως πρέπει;"

Κλικ

- "Μάλιστα Κύριε, σας ζητώ συγνώμη Κύριε"
- "Έλα να βλέπω περισσότερο πάθος!"
- "Είμαι μια αμαρτωλή, μια τιποτένια!"
- "Προς το παρόν είσαι τιποτένια, θα αμαρτάνεις προσεχώς!"
- "Μάλιστα Κύριε, είμαι μια τιποτένια και προσεχώς αμαρτωλή" είπα προσπαθώντας να πνίξω το γέλιο μου καταφέρνοντας ωστόσο να κάνω τον Στέφανο να πνιγεί στο δικό του.
- "Αχ σε καλό να μας βγει" είπε όταν βρήκε την ανάσα του.

Όπως και να έχει εγώ το δεξί χέρι το άπλωσα!

- "Μπράβο, κράτα το χάρακα, πιάστηκε το χέρι μου" μου είπε βγάζοντας τη γλώσσα του κοροϊδευτικά.
- "Μα πως μπορείτε να είστε τόσο βάναυσος σε μια προσεχώς αμαρτωλή τιποτένια ύπαρξη;"
- "You can't handle the truth!"

Άπλωσα το χέρι μου για να τινάξει το τσιγάρο του στο τασάκι αλλά εκείνος το έσβησε. Σηκώθηκε και κατέβασε παντελόνι και μποξεράκι και κάθισε στην πολυθρόνα.

- "Πάρε με στο στόμα σου" με διέταξε.

Σηκώθηκα από το πουφ που καθόμουν και γονάτισα μπροστά από τα πόδια του. Κάθισε αναπαυτικά και όταν τον πήρα στο στόμα μου ήταν ήδη καυλωμένος. Άρχισα να ανεβοκατεβάζω το κεφάλι μου με ενθουσιασμό παίρνοντας τον βαθιά μέσα στο στόμα μου αλλά με έπιασε από το μαλλί και μου επιβράδυνε το ρυθμό.

- "Δε βιαζόμαστε" μου είπε.

Με κλειστά τα μάτια και όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις οξυμένες αφέθηκα στο ρυθμό του. Οι ανάσες του μου έδιναν να καταλάβω πόσο πολύ το απολάμβανε και αυτό έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά μέσα της. Το μυαλό μου είχε αδειάσει, έτσι απλά, το μόνο που είχε σημασία ήταν οι ανάσες του και η υπέροχη αίσθηση του γεμάτου από τον πούτσο του στόματός μου. Δεν ξέρω πόση ώρα συνεχίστηκε αυτό αλλά κάποια στιγμή με διέκοψε. Ήρθε πιο μπροστά στην πολυθρόνα.

- "Βγάλε τη φανέλα σου" με διέταξε πράγμα το οποίο έκανα. "Βγάλε τη γλώσσα σου έξω και κοίταζέ με στα μάτια"

Τον κοίταξα στα μάτια και άνοιξα το στόμα μου βγάζοντας τη γλώσσα έξω. Ο Στέφανος ακουμπώντας το κεφαλάκι του στην άκρη της γλώσσας μου άρχισε να τον παίζει για λίγα δευτερόλεπτα και οι ανάσες του έγιναν πιο κοφτές και πιο κοφτές μέχρι που τελείωσε. Κάμποσο πετάχτηκε μέσα στο στόμα μου αλλά το υπόλοιπο πετάχτηκε στο πρόσωπό μου και το στήθος μου και η αλήθεια είναι ότι ήταν μια σεβαστή ποσότητα. Ευτυχώς δε μου μπήκε στα μάτια όπως την προηγούμενη φορά γιατί το στόμα μου μπορεί να έβρισκε υπέροχη τη γεύση του αλλά τα μάτια μου διαφωνούσαν εντόνως, έτσουζε σα διάολος!

- "Κάτσε ακίνητη" μου είπε.

Και εκεί με έβγαλε και δεύτερη φωτογραφία.

- "Αυτή θα αρέσει περισσότερο στο forum" μου είπε. "Εσύ τι λες;"
- "Δεν μπορώ να διαφωνήσω με τη λογική."

Με το δάχτυλό του μου σκούπισε τα χύσια από το πρόσωπο και το στήθος και με έβαλε να το γλείψω.

- "Έχεις να προτείνεις κάποιο τίτλο;" με ρώτησε.

Αναστέναξα. Του τον είπα.

- "Το ξέρεις ότι δεν θα την ανεβάσω, έτσι;".
- "Όχι, Στέφανε, δεν το ξέρω. Μπορώ να το υποθέσω αλλά δεν το ξέρω. Δεν έχει σημασία όμως. Είτε μια φωτογραφία τώρα είτε ένα τρίο αργότερα είτε κάτι άλλο που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ θα υπάρξει η στιγμή που θα μου ζητήσεις κάτι που εγώ δεν θέλω. Δε θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, δεν ξέρω αν θα το κάνω και θα με σκοτώσει ή θα το κάνω και θα συνεχίσω, ξέρω μόνο ότι ελπίζω με όλη μου την ψυχή για το δεύτερο. Αυτό σημαίνει ο τίτλος."

Per aspera ad astra

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

«You’re free to choose, but you’re not free from the consequences of your choice.”

Z.Ziglar

 

responsibilities 

 

Οι ιστορίες καλώς ή κακώς ζουν και πεθαίνουν από δύο πράγματα: την όρεξη/έμπνευση του συγγραφέα τους και το feedback που δίνεται, όποιας μορφής και αν είναι αυτό, και στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, αυτό το chit-chat, ειδικά όταν γίνεται με αφορμή αποσπάσματα του κειμένου που προκάλεσαν εντύπωση -καλή ή κακή δεν έχει σημασία- είναι πιο σημαντικό από ένα απλό like.

Just my 0.02$

 

μόλις άνοιξες τους ασκούς του Αιόλου  

 

Ναι, εμένα περιμένατε  

 

Η τίμια απάντηση είναι «αφού πιάσαμε αγαπημένες ατάκες του κλασσικου ελληνικού κινηματογράφου ποια η γνώμη σχετικά με το «σκασμός εσυ Αντωνάκη μου»   

 

Δεν έχεις παρά να το πεις στον Αντωνάκη σου και να δεις πως θα απαντήσει, πσυχούλα μου.

 

Αυτά είναι κλασσικά «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω».