10 λεπτά

-Έτσι Κύριε;

Έκανε ένα βήμα πίσω να την κοιτάξει: ήταν γονατιστή, τα γόνατά της ακουμπούσαν στο μαξιλάρι που της είχε πάρει γι’ αυτή τη στάση, τα χέρια της ήταν τεντωμένα μπροστά, το βλέμμα της χαμηλωμένο.

-Κάθισε στις φτέρνες σου.
Κάθεται στις φτέρνες της.

-Είσαι άνετα;
-Μάλιστα Κύριε.

Τα δευτερόλεπτα κυλάνε στο χρονόμετρο. Την κοιτάει διαρκώς. Είναι γονατιστή, τα γόνατά της πάνω στο μαξιλάρι, καθισμένη στις φτέρνες της και τα χέρια της τεντωμένα μπροστά, το βλέμμα της χαμηλωμένο. Πριν προλάβει να περάσει ένα λεπτό τα χέρια της κατέβηκαν μερικές μοίρες.

-Είσαι άνετα;
-Μάλιστα Κύριε.

Αυτό το «μάλιστα» είχε άλλη ένταση από το πρώτο, είχε λιγότερο ενθουσιασμό. Κοίταξε το χρονόμετρο.

1:57
1:58
1:59

-Κατέβασε τα χέρια σου.
Κατεβάζει τα χέρια της.

Γονατίζει μπροστά της και ξεκινάει να μαλάζει απαλά τους ώμους και τα μπράτσα της.

-Κοίτα με.
Τον κοιτάζει.

-Θα λείψω δέκα μέρες. Κάθε μέρα που λείπω, σε χρόνο που εσύ θεωρείς καλύτερο μέσα στη μέρα σου θα παίρνεις αυτή τη στάση. Ξεκίνησες με 2 λεπτά. Είναι μια καλή αρχή. Όταν θα επιστρέψω, θέλω να σε δω σε αυτή τη στάση για 10 λεπτά.

-Μάλιστα Κύριε.

Επανήλθε ο τόνος και ο ενθουσιασμός. Της χαμογελάει. Του χαμογελάει. Σηκώνεται όρθιος μπροστά της. Ακουμπάει τις παλάμες της στο πάτωμα και λυγίζοντας τους αγκώνες αφήνει το σώμα της να γείρει αργά, σχεδόν ηδονικά, μέχρι τα χείλη της να ακουμπήσουν τα πόδια του.

 

1η μέρα


Κλείνει την πόρτα του σπιτιού με το πόδι της. Αφήνει τις σακούλες που κρατούσε στο πάτωμα, βγάζει το κινητό από τη τσάντα της. Στέλνει μήνυμα:

«Είμαι σπίτι Κύριε»

Κοιτάει στην οθόνη του κινητού τις 3 τελίτσες να πηγαινοέρχονται.

«Καλώς. Θα μιλήσουμε στις 10:00»
«Μάλιστα Κύριε»

Έκανε μπάνιο.
Τακτοποίησε τα ψώνια.
Έφαγε.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι, στη μεριά του. Είναι μια από τις μικρές άδειες που έχει όταν αυτός λείπει. Κλείνει τα μάτια της και παίρνει βαθιά εισπνοή από τη μύτη, προσπάθεια να γεμίσουν τα πνευμόνια της από τη μυρωδιά του. Χαμογελάει.

Σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι, πηγαίνει στο σαλόνι, στρώνει το μαξιλάρι και γονατίζει πάνω του. Τεντώνει τα χέρια της μπροστά, κάθεται στις φτέρνες της και χαμηλώνει το βλέμμα της. Εστιάζει στην αναπνοή της: εισπνοή από τη μύτη, να γεμίσει το διάφραγμα αέρα, το κρατάει λίγο, εκπνοή από το στόμα. Μαζί με τον αέρα που παγιδεύει στο διάφραγμα ακούει τους κτύπους από το αναλογικό ρολόι που κρέμεται στον τοίχο. Γουρλώνει τα μάτια, ξέχασε να βάλει χρονόμετρο!

Κοιτάει κλεφτά το ρολόι και αναρωτιέται πόση ώρα έχει περάσει. Φαίνεται να αντέχει ακόμα, αλλά και πάλι δεν μπορεί να ξέρει. Είναι 2 λεπτά όπως χθες; Είναι λιγότερο; Περισσότερο;
Χάνει την εστίαση στην αναπνοή της, πανικοβάλλεται, νιώθει τα χέρια της να πονάνε. Τα κατεβάζει.
-Ηλίθια!

Δέκα ακριβώς χτυπάει το τηλέφωνο.

-Κύριε!
-Μικρή μου…
-Κύριε, ξεκίνησα την άσκηση που μου είπατε, εστίασα στην αναπνοή μου, έπαιρνα διαφραγματικές και τα πράγματα πήγαιναν καλά… και μετά συνειδητοποίησα πως ξέχασα να βάλω χρονόμετρο, αποσυντονίστηκα, κοίταξα το ρολόι, δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει, τα χέρια μου ήταν βαριά, δεν άντεξα και τα κατέβασα, είμαι ηλίθια, ηλίθια!

Μαζί με το δεύτερο «ηλίθια» άκουσε και το κλείσιμο της γραμμής.

-FUCK!!!

Νεκρική σιγή.
Κάθεται κοκαλωμένη, το βλέμμα της στο κενό.
Χτυπάει μήνυμα στο κινητό.

«Όταν θα με πείσεις ότι κατάλαβες τη μαλακία που μόλις έκανες, θα μιλήσουμε ξανά. Τώρα πήγαινε για ύπνο.»

 

2η μέρα


6:59
7:00

Ήχος μηνύματος.
Ο ήχος διαπέρασε το θόρυβο του νερού που έτρεχε με δύναμη πάνω του. Ήξερε πως η ώρα ήταν 7:00. Και ήξερε και από ποια ήταν το μήνυμα.

«Καλημέρα Κύριε. Κατάλαβα. Το κατάλαβα την ώρα που το έκανα»
Αφήνει το κινητό χωρίς να απαντήσει. Ετοιμάζεται και φεύγει για τη δουλειά.

Ήταν σίγουρος ότι είχε καταλάβει. Ήταν σίγουρος ότι την ώρα που ξεστόμισε το «ηλίθια» κατάλαβε τι έκανε. Και ήταν σίγουρος όχι μόνο επειδή ήταν εύστροφη και με ενσυναίσθηση, όχι μόνο επειδή την είχε εκπαιδεύσει, αλλά κυρίως επειδή είχαν συντονιστεί οι δυο τους σε ένα.
Όπως ήταν σίγουρος ότι θα ακολουθούσε τη ρουτίνα που της ανέθεσε ευλαβικά. Χωρίς να χρειάζεται να την ελέγξει.
Όμως μετά από ένα χρόνο, δε δικαιολογείται τέτοιο λάθος. Αφέθηκε στον παρορμητισμό της και από το αγωνία της να είναι συνεπής μπήκε στη θέση του. Δεν ήταν αυτοαξιολόγηση αυτό που έκανε. Ήταν σκέτη αξιολόγηση.

Η μέρα στη δουλειά ήταν δύσκολη. Τα εκτός έδρας είναι εξαντλητικά και σωματικά και ψυχολογικά. Το πρόγραμμα που πρέπει να τηρηθεί σε συνδυασμό με τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού απαιτεί –αν όχι ταλέντο- ειδικές δεξιότητες και χειρισμούς.

Ήχος μηνύματος.
Κοιτάει την ώρα: 4:09

«Είμαι σπίτι, Κύριε»

Χαμογελάει. Σα να του έφυγε όλη η κούραση.

Στις 9 ξεκινάει η σύσκεψη για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Αν όλα πάνε καλά, σε μια ώρα θα έχουν τελειώσει.

Λίγο πριν τις 10 καθώς κατευθύνεται στο δωμάτιό του ακούει ήχο μηνύματος στο κινητό του.

«Κύριε, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Αρχικά Σας διέκοψα, δεν προλάβατε να πείτε κουβέντα. Αλλά δεν είναι τόσο αυτό. Έκρινα. ΜΕ έκρινα, κάτι που μόνο Εσείς δικαιούστε να κάνετε. Σφετερίστηκα το αναφαίρετο δικαίωμά Σας. Πήρα στη θέση Σας. Δεν είμαι ηλίθια, δεν μπορεί να είμαι ηλίθια, γιατί απλά, αν είμαι ηλίθια τότε Είστε κι Εσείς. Και Κύριε, Είστε πολλά αλλά σίγουρα δεν Είστε ηλίθιος. Έσφαλλα αδικαιολόγητα. Συγνώμη Κύριε»

Μπαίνει στο δωμάτιό του και την καλεί.

- Μάλιστα Κύριε.
- Την επόμενη φορά, δε θα είμαι επιεικής. Έχε χάρη που είναι η πρώτη φορά και να ευλογάς την τύχη σου που είμαι μακριά.
- Μάλιστα Κύριε, Σας ευχαριστώ.

Ακούει τον αναστεναγμό της, σα να της έφυγε ένα βάρος.

- Πόσα λεπτά;
- Τρία Κύριε.

 

Εξαιρετικό...

 

Τελικά ο Κ ρωτάει την σκλάβα του αν είναι άνετα; Μήπως υπάρχει περίπτωση νά τής κάνει μασάζ για νά ξεπιαστει; Ήρεμα ρωτάω, νέος σχετικά στον χώρο βλέπεις....

 

Γιατί όχι;

Φυσικά, λέγεται aftercare.

Ξεκίνα το διάβασμα...

 

Εγώ το γνωρίζω, καί πολύ καλά μάλιστα, η σποντα ήταν για τρίτους.....
Anyway σάς ευχαριστώ πολύ αγαπητή για την άμεση απάντηση σάς.....

 

Ποιους εννοείτε;

 

Αυτοί που τό είδαν ξέρουν....

 

29 κατασκευαστές πλυντηρίων...

 

.... το manual που έφτιαξαν με τίτλο "Πώς θα γίνετε ιδανικοί Masters"...

 

Ανα γεια σου....