11 λεπτά

Κατά την άποψή σου εννοείς @margarita_nikolayevna έτσι?
Διότι ο γραπτός λόγος μπορεί να παρερμηνευτεί και το πιο πάνω ακούγεται λες και οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι ανεπίτρεπτη, διότι έτσι αποφάνθηκες εσύ. χαχαχα

 

Δεν ξέρω αν είναι οι χώρες της Μεσογείου ή οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα και η σχέση των ανθρώπων με την φύση που οδηγεί σε παρατήρηση με παρόμοια αποτελέσματα, αλλά εμένα μου ήρθε στο μυαλό αυτό το πολύ-πολύ μικρό τραγούδι-συνονθύλευμα που συνδυάζει τον θρακιώτικο στίχο με την Αιγυπτιακή μουσική και μία απίστευτα αισθαντική φωνή που τον ''έχει'' τον αμανέ. Το πουλί σαν σύμβολο ελευθερίας λοιπόν για τους βάσκους και τις γυναίκες της Θράκης εξίσου.

Άντε και κάτι σχετικό με το θέμα. Δεν ξέρω αν το ''11 λεπτά'' ήταν βιβλίο παραλίας ή όχι, στο κάτω-κάτω της γραφής που το κακό και να ήταν, ας διαβάζει ο κόσμος κάτι θετικό, χαλαρωτικό και ευχάριστο κι ας τον ακυρώνουν κάποιοι τον Κοέλιο. Άλλωστε, υπάρχουν αυτοί που τους ακυρώνουν όλους, πλην των πεφωτισμένων δικών τους επιλογών. Δεν έχω λόγο να τον υπερασπιστώ, η επιτυχία του είναι δική του, προφανώς η απήχησή του έχει και τις λογικές εξηγήσεις της.
Για μένα ο παρολίγον πατριώτης Κοέλιο υπήρξε αφορμή σε νεαρή ηλικία να ψάξω περισσότερο κάποια πράγματα, να εμβαθύνω σε κάποιες σκέψεις και ιδέες και ούτε που με νοιάζει η πρωτοτυπία ή μη των γραφομένων του. Εξάλλου τα περί μη παρθενογένεσης τής τέχνης είναι γνωστά.
Μαγκιά του που έγινε ένας από τους πιο πετυχημένους συγγραφείς της σύγχρονης εποχής, αν και Βραζιλιάνος, επίσης μαγκιά του που μεταφράστηκε σε τόσες γλώσσες, που ταξίδεψε, που άνοιξε τα φτερά του, που έδρασε κατά τής δικτατορίας και που τσίμπησε και ένα Γκίνες βραβείο, όπως και πολλά άλλα λογοτεχνικά.
Κοινότυπος?
Ε και? Σε κάποιους αρέσει και το κοινότυπο, ειδικά όταν είναι ωραία δοσμένο.
Οι προτιμήσεις μου έχουν αλλάξει με τον χρόνο, αλλά δεν μπορώ να μην θυμηθώ πολλές ώρες αναγνωστικής χαράς που μου έδωσαν τα κείμενά του και σιγά μην απολογηθούμε κιόλας για τα γούστα μας, οέο...
'Εχω όμως μία μικρή αδυναμία σε κάποια άλλα αποσπάσματα, πέραν αυτών που έχω ήδη αναφέρει, παρότι αγνωστικίστρια, μου αρέσει η έννοια τής ''θεϊκής'' αγάπης, γιατί εγώ αλλιώς το μεταφράζω μέσα μου το θεϊκό:

''Να πιστεύεις ακόμα κι όταν δεν σε πιστεύουν!
Όπως συμβαίνει σε όλους, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους όταν επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θέλουμε.

“Ποτέ δεν μπορούμε να πληγώσουμε την ψυχή, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να πληγώσουμε το Θεό. Ωστόσο, μένουμε αιχμάλωτοι της μνήμης, κι αυτό γεμίζει με δυστυχία τη ζωή μας, παρόλο που έχουμε όλα όσα χρειάζονται για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το μίσος κουράζει…”

“Απελεθερώνομαι από το μίσος μέσω της συγχώρεσης και της αγάπης. Κατανοώ ότι ο πόνος, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί, υπάρχει για να με κάνει να προχωρήσω προς τη δόξα. Καταλαβαίνω ότι όλα είναι πλεγμένα μεταξύ τους, όλοι οι δρόμοι συναντιούνται, όλα τα ποτάμια κατευθύνονται προς την ίδια θάλασσα. Γι’ αυτό είμαι κι εγώ τώρα το όργανο της συγχώρεσης.Συγχώρεσης για αδικήματα που διαπράχθηκαν, ένα που γνωρίζω και ένα που δεν γνωρίζω.”

Η Χιλάλ μιλάει χαμηλόφωνα, όμως η ακουστική μέσα στο ναό είναι τόσο τέλεια, ώστε όλα όσα λέει μοιάζουν να αντηχούν παντού.

“Συγχωρώ για τα δάκρυα που με έκαναν να χύσω.

Συγχωρώ για τους πόνους και τις απογοητεύσεις.

Συγχωρώ για την προδοσία και το ψέμα.

Συγχωρώ για τη συκοφαντία και τη δολοπλοκία.

Συγχωρώ για το μίσος και το διωγμό.

Συγχωρώ για τα χτυπήματα που με τραυμάτισαν.

Συγχωρώ για τα κατεστραμμένα μου όνειρα.

Συγχωρώ για τις πεθαμένες ελπίδες.

Συγχωρώ για την έλλειψη αγάπης και το φθόνο.

Συγχωρώ για την αδιαφορία και τη μνησικακία.

Συγχωρώ για την αδικία στο όνομα της δικαιοσύνης.

Συγχωρώ για την οργή και την κακομεταχείρηση.

Συγχωρώ για την παραμέληση και τη λησμονιά.

Συγχωρώ τον κόσμο με όλο του το κακό.”

Κλείνει ξανά τα μάτια και κοιτάζει προς τα πάνω.

“Συγχωρώ και τον εαυτό μου. Μακάρι οι κακοτυχίες του παρελθόντος να μη βαραίνουν πια την καρδιά μου. Στη θέση της στεναχώριας και της πικρίας βάζω την κατανόηση και τη συναίσθηση. Στη θέση της αντιδραστικότητας βάζω τη μουσική που βγαίνει από το βιολί μου. Στη θέση του πόνου βάζω τη λησμονιά. Στη θέση της εκδίκησης βάζω τη νίκη.

“Θα έχω από τη φύση μου την ικανότητα :

Να αγαπάω πέρα από κάθε αδιαφορία.

Να πονάω ακόμα κι όταν έχω χάσει τα πάντα.

Να δουλεύω χαρούμενη ακόμα και μέσα σε πάσης φύσεως εμπόδια.

Να τείνω το χέρι ακόμα κι όταν βρίσκομαι στην απόλυτη μοναξιά και εγκατάλειψη.

Να στεγνώσω τα δάκρυά μου ακόμα κι όταν κλαίω με λυγμούς.

Να πιστεύω ακόμα κι όταν δεν με πιστεύουν“.

“Ας γίνει έτσι. Θα γίνει έτσι”.
_______________________________________________________________________________________________________________________

''Δύο άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή μαζί, να δουλεύουν μαζί ή να συναντηθούν μόνο μια φορά και να αποχαιρετιστούν για πάντα, επειδή δεν πέρασαν από το χειροπιαστό σημείο που κάνει αυτό που τους ένωσε στον κόσμο να αναβλύζει εκτός ελέγχου. Δηλαδή απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο χωρίς να πολυκαταλάβουν τι τους έφερε κοντά. Όμως, αν το θέλει ο Θεός, όποιοι γνωρίζουν τον έρωτα μία φορά θα ξανασυναντηθούν.''
και συνεχίζει πιο κάτω...
'' Που συναντιούνται στο μικρό 'Αλεφ και ερωτεύονται αμέσως ο ένας τον άλλο. Ο διάσημος κεραυνοβόλος έρωτας, ο έρωτας με την πρώτη ματιά''.
''Που δεν είναι ''με την πρώτη ματιά'', αλλά συνδέεται με μια σειρά πραγμάτων που έχουν ήδη συμβεί στο παρελθόν. αυτό δεν σημαίνει ότι ΟΛΕΣ οι συναντήσεις σχετίζονται με τον έρωτα. Οι περισσότερες συμβαίνουν επειδή υπάρχουν ακόμα άλυτα ζητήματα και χρειαζόμαστε μια καινούρια ενσάρκωση για να βάλουμε στη θέση τους όλα όσα έμειναν στη μέση.''

PAULO COELHO-'Αλεφ




Αυτές οι ιδέες, πέρα από την θρησκευτική ή μυστικιστική τους διάσταση είναι ωραίο να διαδίδονται μέσω της δημοφιλίας.
Αυτό εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει για να τον συμπαθώ. Το Άλεφ το έζησα και το ζω ακόμη σε κάποιο βαθμό, το προτιμώ από το 11 λεπτά και δεν με επηρεάζει η εμπορικότητά του, παρά το μύνημα που μεταφέρει. Θα το συνιστούσα δε, εντελώς ανεπιφύλακτα, σε όποιον έχει παρόμοιες ανησυχίες και σκέψεις.

 

Το θεωρώ αυτονόητο το ότι αυτή είναι η άποψή μου και μόνον και δεν το σημειώνω  
Εξάλλου τι παραπάνω θα μπορούσε να ήταν από την άποψή μου;  

Και πραγματικά, δεν έχω τόση δύναμη να επιβάλλω στους άλλους το ο,τιδήποτε. Πολλώ δε μάλλον τα κείμενα που θα διαβάζουν.
Ύπερ είχες ίσην γνώμην ρώμην ω Δημόσθενες...".
Αλλά και να την είχα τη δύναμη, δεν θα το έκανα ποτέ  

 

Εγω λόγω της αλληλεπιδρασης μας αλλά και προσωπικής μου εμπειρίας το ξέρω και δεν παρεξηγω πλέον το ύφος και επικεντρώνομαι στην ουσία.
Απλά γέλασα γιατί κατάλαβα τι Εννοούσε Ο Κύριος, πριν αρχίσουμε να διορθώνουμε το ύφος της γραφής μου, αλλάζοντας εκείνες τις αντιλήψεις που δημιουργούν εξ αρχής την ανάγκη να εκφραζόμαι χωρίς να το πιστεύω ή να θέλω, λες και οι απόψεις μου είναι θεσφατες.
Αυτό ειναι κακό ----για ολους
Το βιβλιο δεν εχει σχεση με Ds....για ολους.

Είναι ακριβώς η ίδια ένσταση που είχα με κατι που ειχε γραψει η @brenda που όπως εξήγησα, δείχνει στον αναγνώστη, σαν να μην λαμβάνουμε καν υποψη, πως σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που σε μας όχι. Πως κάποιος μπορεί να αντιλαμβάνεται διαφορετικά από μας. Πως αν εγώ δεν συνδέω κάτι με κάτι άλλο, μπορεί κάποιος με διαφορετικά "καλωδίωμενο" εγκέφαλο να κάνει μια άλλη σύνδεση. Όχι επειδή είναι καλύτερος και γι αυτό να μοιάζει λες νιώθω την ανάγκη να φέρομαι σαν η δασκάλα που τα ξέρει όλα και πως δεν είναι δυνατόν εμένα να μου έχει ξεφύγει κάτι, αλλά επειδή ο καθένας από μας είναι διαφορετικός ακριβώς επειδή έχει κάτι δικό του να βάλει στο τραπέζι, που εμάς να μην μας είχε καν περάσει απ το μυαλό.

Βέβαια την ευθύνη για το πως το εκλαμβάνω, την αναλαμβάνω, πιθανόν να ψάχνω απλά "καθρέφτες" και γι αυτό εστιάζομαι σ αυτό σε αρκετά ποστ. Επειδή είναι κάτι που μαθαίνω να διακρίνω για να μην το κάνω εγώ, επειδή με χαρακτήριζε και ακόμα μπορεί να με χαρακτηρίζει σε λιγότερα θέλω να πιστεύω σημεία κι επειδή ένας τέτοιος τρόπος γραφής κρίθηκε από Τον Αφέντη μου, ως μη κοσμητικός για την σκλάβα Του.
Όχι για το τι θα πουν οι άλλοι, δεν μας αφορά η άποψη των άλλων, αλλά γιατί υποδηλώνει, ένα εσωτερικό κενό πίστης. Πίστης στον εαυτό μας και τις απόψεις μας και πίστη πως πράμα που φαίνεται καλαούζο δεν θέλει και είδος καλαούζου μοιάζουν οι απόψεις που δεν τεκμηριώνονται και γίνονται απλά δηλώσεις, απ όπου απουσιάζει καν η πιθανότητα να υφίσταται αυτό που εμείς δεν είδαμε, πιθανόν επειδή δεν το ψάχναμε. Γι αυτό και εργαζόμαστε και μ αυτό, ώστε κάποια στιγμή το φαίνεσθε να αντικατοπτρίζει το είναι όπως αυτό το Ορίζει και θα το Ορίζει πάντα Ο Αφέντης μου. Γι αυτό είναι οι κεραίες μου τεντωμένες σ αυτή την συχνότητα και γίνονται υπερ-ευαίσθητες αρκετά ώστε να το σχολιάσω, για να κατανοήσω κι η ίδια καλύτερα.  

Αυτό δεν ισχύει για τις 50 αποχρώσεις βέβαια για μένα, είναι μία ένδειξη για το πόσο βανίλλα αντιλαμβάνεται κάποιος το bdsm αν κάθισε και διάβασε κι ανάλωσε χρόνο σε 3 τέτοια βιβλία, όχι πως είναι κακό αν έχει τόσο χρόνο. Ξέρω πολλά κοριτσάκια των 18 που το ξεκοκκάλισαν αλλά και μεγαλύτερες και όλες αυτές έχουν το κοινό χαρακτηριστικό να είναι βανίλλα.
Ευτυχώς σ αυτό συμφωνεί και Ο Αφέντης μου και την γλυτώνω χαχαχαχα

 

Πραγματικά υπέροχο, το λάικ το ένιωσα λίγο.