150 λέξεις

(εμπνευσμενο απο μια σειρα κειμενων που διαβασα στην αποψινη μοναχικη μου περιπλανηση στο διαδικτυο)

Στην αρχη, νομιζα πως ηταν μισογυνης. Προτιμαει τις αδυνατες, τις ευθραυστες γυναικες. Αυτο που του την δινει περισσοτερο ειναι η φιλαρεσκεια. Παρ'ολα αυτα, δεν κοιταει τις ασχημες. Του αρεσει να μας απογυμνωνει απο τα ρουχα, τις αμυνες και την αυτοεικονα μας και να μας αφηνει γονατιστες, εκτεθειμενες, να ικετευουμε για την σημασια και την καυλα που μονο αυτος μπορει να μας προσφερει. Ειναι το μεγαλυτερο control freak που εχω συναντησει. Ζηταει -λαθος- απαιτει αμεσοτητα, ειλικρινεια, ωριμοτητα. Αυτος λεει ψεμματα συνεχως. Γιατι ειναι τοσο οργισμενος; Τι ζηταει απο τον κοσμο, που αυτος με την μορφη διαφορων γυναικων δεν του δινει; Ειμαι σκυμμενη μπροστα του, ακινητοποιημενη με τα μαλλια μου πιασμενα στο κλειστο συρταρι, μουσκεμα στον ιδρωτα και χυνουμε μαζι. Με φιλαει, με αγκαλιαζει και για τις λιγες στιγμες που ακολουθουν δεν ειναι θυμωμενος. Με εχει υποταξει, εχει ισοπεδωσει ολα τα “Εγω” μου και τωρα μονο νιωθει οικεια μαζι μου. Μεχρι να ξαναβαλω τα ρουχα μου, ειμαστε μαζι. Οταν βγαινει απο το σπιτι μου, ειναι ακομα γυμνος και εγω μεσα στην θαλπωρη της μαλλινης ζακετας μου τον κοιταω να απομακρυνεται.

 

Πιστευα πως δεν γίνεται, κι όμως ήρθες την ίδα στιγμή που το σκέφτηκα και μου άνοιξες τα πόδια. Είδες μέσα απτη χαραμαδα που κάποιος ξέχασε να να κλείσει μέχρι τη ψυχή μου,και της ψιθήρησες, "γίνεται". Αγαπητή μου, δεν υπάρχω αλλά για σενα θα κάνω μια εξαίρεση, μόνο για απόψε, για όσο θα με χρειαστεις. Και μετά κάθε πρωι θα με θυμάσαι χωρίς να ξέρεις αν όντως ήρθα, αν όντως σου πα γίνεται. Και γιατί? Γιατί ο εαυτός σου καλή μου υπάρχει για όσο τον χρειάζεσαι. Θα είμαι εκεί κάθε φορά που θα χρειάζόμαστε να κρυφοκοιτάξει κάποιος μέσα μας. Θα του μαθάινω να λεει "γίνεται" και τέλος θα του δείχνω το δρόμο να μας βρει, τον ιδιο δρόμο που χάσαμε παρέα..

 

- Σορρυ που σε εβαλα να πας να παρεις τα γυαλια μου...
- Σ'αρεσει να χρησιμοποιεις αυτη τη φραση, ε;
- Ποια φραση;
- "Σε εβαλα να..."
- Τι; Μα δεν σημαινει κατι. Ειναι απλα σχημα λογου. Εμενα με προβληματιζει το οτι το παρατηρησες!

- Θα πας να παρεις τα εισιτηρια απ'τον Κηφισσο.
- Οριστε; Τι σημαινει "θα πας";
- Σημαινει πως ξερεις πως σκοτωνομαι στη δουλεια, με νοιαζεσαι και θα προθυμοποιηθεις να πας να βγαλεις τα εισιτηρια.
- Θα πηγαινα ακομα και αν δεν το εθετες σαν να μην εχω επιλογη.

- Καλα, τι ακουμε;
- Παμε καπου που να μπορω να σου βαλω καλυτερη μουσικη;
- Εννοεις "παμε σπιτι που μπορω να σου βγαλω τα ρουχα;".
- Ε...ναι.
- Πες το μου.
- Παμε σπιτι να σε σκισω μωρο μου.

 

Eμπρός.

Έλα.

Σε ονειρεύομουνα τώρα. Κουτρουβαλάγαμε, λέει, σε μια τσουλήθρα από πολύ μικρά αστέρια, καθώς σε γαμούσα. Τα αστέρια μας τσιμπάγανε και μας άρεσε. Μετά προσγειωθήκαμε σε μια τεράστια γαβάθα με γιαούρτι και φρούτα. Φάγαμε το γιαούρτι, τα φρούτα, και ο ένας τον άλλο, έμειναν μόνο τα χείλη μας, μετά αλληλοφαγώθηκαν κι’αυτά. Περπατήσαμε στην άμμο και σε έκρυψα πίσω από ένα βράχο, έπαιξα με το μουνί σου με το χέρι μου και σ’έκανα να χύσεις, η ανάσες σου και τα βογγητά σου γοήτευσαν και τις πέτρες και τις ανάγκασαν να μπουν όλες μέσα σε τεράστια γυάλινα μπουκάλια. “We have nothing to lose but ourselves,” τραγούδησαν όλες μαζί, και μετά μεταμορφώθηκαν σε οξυγόνο και μπήκαν στους πνεύμονές σου και από εκεί στην καρδιά σου, και μου είπες:

Θέλεις να φάμε μαζί αύριο το μεσημέρι;

 

Ξέρεις γιατί το κάνει.
Δεν είναι από κακία. Δεν το μισεί. Ανακαλύπτει τον κόσμο ίσως;
Μάλλον εξασκεί την δύναμή του.
Είδες πως το κοιτά γοητευμένο;
Δεν θα το έκανε όμως σε ένα σκύλο ξέρεις. Είτε γιατί φοβάται τους σκύλους. Είτε γιατί οι σκύλοι πονάνε φανερά.
Όταν μεγαλώσει, μπορεί να το κρατήσει μέσα του. Και θα σταματήσει να προτιμά αδύναμους. Θα επιβεβαιώνεται διαλύοντας δυνατούς. Πιο δυνατούς από αυτό. Ίσως να βρεθεί ένα άλλο παιδάκι, με την ίδια φωτιά μέσα του. Και με μεγάλη δύναμη. Και ίσως συναντήσει το παιδάκι που κάθεται αυτή την στιγμή απέναντί σου και βασανίζει το μυρμήγκι.
Τι λες να συμβεί τότε?
Κοίτα!!
Βλέπεις που βάζει το χέρι του στην τσέπη?
Είμαι σίγουρη οτι θα βγάλει τα σπίρτα του μπαμπά του.
Είδες που στο είπα;
Κοίτα πως έχει σκύψει πάνω του και το κοιτά να καίγεται.

Αν είχε απέναντί του το άλλο παιδάκι, τι θα υπήρχε ανάμεσά τους?

 

“Η θα παω να παρω το δωρο σου και θα τα πουμε αργοτερα, η θα ερθω τωρα και θα σου φερω το δωρο σου το Σαββατο.” λεω με το τηλεφωνο μαγκωμενο αναμεσα στον ωμο και στο αυτι μου, ενω με τα χερια μου ελευθερα βγαζω καθαρα ρουχα απο το συρταρι. “Ελα τωρα και ασε το δωρο μου, μου εχεις λειψει πολυ και εχω και κατι τρελες καβλες απ'το πρωι.” Μιαμισι ωρα αργοτερα, βρισκομαι στο κρεβατι του στα τεσσερα, να τραγουδαω το “Happy Birthday” ενω αυτος ζωγραφιζει κοκκινες γραμμες πανω στον πισινο και στα μπουτια μου με τη ζωνη του. Τραγουδαω το “Happy Birthday” οπως η Marilyn Monroe στον JF Kennedy μπας και καταφευγοντας στο χιουμορ περισωσω καποια απο την αξιοπρεπεια μου. Παρ'ολα αυτα, δεν φαινεται να δινει ιδιαιτερη σημασια στο τι τραγουδαω, περισσοτερο φαινεται να διασκεδαζει με το γεγονος οτι η ανασα μου κοβεται με καθε χτυπημα και αναγκαζομαι να ξαναρχισω απ'την αρχη. Μαλλον επρεπε να του ειχα παρει δωρο.

 

Μικρή αλληγορική ιστορία σαδισμού:



Βασανίζοντας σκορπιούς.

Ο ήπιος τρόπος είναι με ένα μακρύ ξύλινο ξυλάκι. Δεν τους ακουμπάς.
Αρχίζεις να χαϊδεύεις με την άκρη του ξύλου τις δαγκάνες τους. Απαλά.
Αυτό ερεθίζει τη φύση τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν αν είναι ένα
περίεργο έντομο ή ίσως ένας άλλος περίεργος σκορπιός. Μόλις ερεθιστούν
αρκετά, αρχίζουν να προσπαθούν με λύσσα να τσιμπήσουν το ξύλο, έχοντας
πιστέψει οτι είναι κάτι αληθινό...

(συνεχίζεται...)

 

...αυτό που ελπίζεις είναι το τηγάνι σου. Τη μέρα που αυτή η ελπίδα θα καεί θα είσαι ελεύθερη. Χωρίς "ελπίδες" και χωρίς φόβους.
Πάρτε σπίρτα και δάδες και μπουρλότα και κάψτε τις "ελπίδες"

 

Απάντηση: Εάλω...

Είχαν τελειώσει για εκείνη τη βραδιά τα παιχνίδια πόνου και έρωτα και ήταν η ώρα που με άκουγε. Είχα πάρει τη στάση που έπρεπε και Του μίλαγα για ό,τι με απασχολούσε. Του έλεγα για την κάμαρα που έφτιαχνα γι Αυτόν και για μένα. Για τα τυρκουάζ περβάζια με τις φούξια γλάστρες. Για τη βρύση που έτρεχε μαυροκόκκινο κρασί. Ήθελα να Του αρέσει, να χαιρόμαστε εκεί όπως πουθενά αλλού. Εκείνη την ώρα ο Άλλος δεν μας περνούσε απ το νου ούτε ως μακρινή ανάμνηση. Τον είχα ερωτευτεί. Τον είχα αφήσει πίσω μου.
Μετά από μέρες έτρεχα γρήγορα μες το κρύο, να φτάσω στην κάμαρα, να Τον βρω εκεί. Κουβαλούσα στην πλάτη ό,τι δικό μου είχα κουραστεί να μου ανήκει και ήθελα να δώσω, ήμουν εξαντλημένη απ την αγωνία. Ανοίγω την πόρτα, προχωρώ μέσα, κλείνω την πόρτα πίσω μου, γεμίζει η κάμαρα χρυσαφένιο φως. Ήταν ο Άλλος, ο Άλλος μου, εκεί!

 

Ακουμπαω τα χερια μου στον τειχο και νιωθω κατι να μπαινει βαθια μεσα μου απο σημειο φτιαγμενο μαλλον για την αντιθετη διαδικασια. Θυμαμαι χθες βραδυ που με τον ασημενιο βρετανικο σουγια μου επαιζα με το σωμα του. “Οταν παμε σπιτι θα στο χωσω στο κωλο αυτο!” ειχε απειλησει, δαγκωνοντας το λαιμο μου. Τελικως δεν πραγματοποιησε την απειλη του, αλλα παρ'ολα αυτα, εξαιτιας του σουγια, βρισκομαι τωρα γυμνη, ακινητοποιημενη, με αντικειμενο απροσδιοριστου ταυτοτητας στον κωλο μου, να αγωνιω. Θελω να γελασω με την ειρωνια της καταστασης, αλλα δεν θελω να δωσω αφορμη για περισσοτερα βασανιστηρια. Θα γελαγε για μερες αν ειχε δει το υφος μου τη στιγμη που περναγε η χειραποσκευη μου απο τον ελεγχο και ο υπευθυνος ιδρωνοντας και γνεφοντας στο security ειπε “Βρηκαμε αυτο στην τσαντα σας. Πρεπει να με ακολουθησετε”. “Σκατα” σκεφτηκα, νιωθωντας σαν τον Τιτανικο οταν χτυπησε το παγοβουνο. Δεν ξαναπαω στο αεροδρομιο μετα απο session χωρις να θυμηθω να αδειασω την τσαντα μου.

 

“Σκατα” σκεφτηκα, νιωθωντας σαν τον Τιτανικο οταν χτυπησε το παγοβουνο.
"Αν σας ενοχλούνε, ίσως θα ήταν καλύτερα να προσέχετε απο την επόμενη φορά που το βάζετε". 

 

Θα σου απαντουσα, αλλα δεν αρκουν 150 λεξεις.