150 λέξεις

babylon μην στερεις στο κοινο σου την απαντηση σου mouahaha  

 

Μικρό, πικρό παραμυθάκι από το Βορρά

 ​

[...]
- Για-γι-ούΛΗ μου να μην πάω στο δάσος;


- Όοοοοοοχι κοριτσάααακι μου...
Εκεί περπατάει ο Διάαααβοοολοοος....
Μεταμφιεσμένος σε λύυυυκοοοο... Είναι κακόοοοοος.
Παίρνει τα κοριτσάκια μακριάααααα...
Κάτσε εδώωωω...κοντά μουουουουου.
Εγώ θα σε νανουρίσω στον κόοοοοοοοοοοορφο μου.
Και θα σου δώσω και γλυκάααααααααακιιιιι...

[...]​

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Στη θολή και κουρασμένη νύχτα του Dover, ντυμένη σαν πουτάνα του λιμανιού λάμπει στο βούρκο σα χαμένο δαχτυλίδι. Καπνίζει και χαζεύει Γερμανούς εργάτες που φορτώνουν αυτοκίνητα σ'ένα τέρας απο σίδερο. Γερανοί και αλυσίδες.

Την πλησιάζω απο πίσω χωρίς να με δει.

"How did it go, then?"

Φυσάει τον καπνό της ξαφνιασμένη. "Why do you always creep up on me like that? You're gonna give me a heart attack."

"You got the cash?"

Χαμογελάει. "I got the cash. But I've already spent it on this."

Moυ δείχνει ένα λεπτό δαχτυλίδι απο λευκόχρυσο με ένα διαμάντι σα μεγάλο μεθυσμένο αστέρι. Δύο λαμπερά δαχτυλίδια στο βούρκο του λιμανιού, το ένα κρατάει το άλλο.

"Kidding," συνεχίζει, "I took this from the girl."

"She's safe?"

"She's fine. And so are we." Ανοίγει την τσάντα της και μου δείχνει τέσσερα τεράστια μάτσα απο πεντακοσάευρα.

Ανηφορίζουμε προς το Heathrow παραβιάζοντας όλα τα όρια ταχύτητας, το MG μας μια αδέσποτη σφαίρα μέσα στην πρωινή ομίχλη.

"Did you fuck him?"

"No. But I danced with him."

"He a good dancer?"

"Pretty good. But not compared to you."

Την πάω μέχρι τον έλεγχο διαβατηρίων. Εκεί που πρέπει να της πω αντίο χάνω τα λόγια μου. Τελικά τα καταφέρνω. "See you in a couple of weeks."

"In Rio."

"Yes."

"Take this," μου δίνει το πολύτιμο κόσμημα.

"This could fetch a solid quarter of a million, you know."

"Fuck that. Keep it. You might want to ask someone to marry you one day."

"Who'd want to marry me?"

Ανασηκώνει τους ώμους της. "There's lots of them crazy bitches out there."

Μέσα απο τις σταγόνες της υγρασίας που χαϊδεύουν τη τζαμαρία, τη βλέπω να εξαφανίζεται στην κοιλιά του σιδερένιου πούρου που θα την περάσει πάνω απ'τη μεγάλη θάλασσα.

Οδηγάω στον Μ25 καπνίζοντας.

 

Καινούργιος κανόνας

Οκ, το ξέρω οτι το τελευταίο μου ποστ ήταν πάνω απο 150 λέξεις, αλλά ως νηματοθέτης θέτω έναν καινούργιο κανόνα. Επιτρέπονται οι ιστορίες που είναι παραπάνω απο 150 λέξεις, αρκεί να είναι σχετικά σύντομες (άντε 250) ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΕΓΩ.

Για όλους τους υπόλοιπους ισχύει ότι ίσχυε και πριν.

Φιλάκια, you big bad cats  

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Members who have read this thread in the last 7 days : 33

...* , anasia , animator , ...* , Babylon , Ηλίας , DiDi , DocHeart , Dolcett_Cabana , ...* , dora_salonica , ...* , Elysium , ...* , erma , ...* , Georgia , Jomaru , Kaveiros , ...* , ...* , ...* , Maley , MasterPerris , MindMaster , Miss D , puppetmaster , SadalMelik , Sofia , sorriso solare , tender lilly , ...* , XplorR

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ήμασταν μαζί κοντά ένα χρόνο. Δεν είχαμε κάνει ποτέ σεξ. Μου είχε παίξει αρκετά παιχνίδια, κι όχι μόνο σε μένα. Αν δεν μας τα αποκάλυπτε ο ίδιος τελικά, δεν θα τα είχαμε πάρει πρέφα ποτέ -- έξυπνος ο μπαγάσας. Sharp.

Τρεις μήνες με εκβίαζε συναισθηματικά για πολλοστή φορά, κι αρνιόταν να με συναντήσει πια αν δεν άλλαζα την απόφαση που είχαμε πάρει μαζί. Γινάτι του και καπρίτσιο. Για πολλοστή φορά με εκβίαζε, αλλά και πιο παράλογη απ' όλες. Αυτοκαταστρεφόταν αντί να υποχωρήσει. Ούτε κι εγώ, όμως. Τελευταία του μέρα είπε, και δέχτηκε να συναντηθούμε.

"Give me a good reason", του είπα.

"I want you to."

Είχα βαρεθεί να αναιρεί τις αποφάσεις του μέρα παρά μέρα. Μιλούσαμε για πολλοστή φορά γι' αυτό και για το παρελθόν μας, για ώρες. Δεν δέχτηκε καμία άλλη από τις πολλαπλές εναλλακτικές μου.

"Will you leave all your way of life and come with me? I love you, I can't live without you though I 've tried."

"No. I 've been building on our lines for months now. I'm not a destroyer."

Είχε αλλάξει πολύ. Στην αγκαλιά μου όλη την ώρα που μιλούσαμε, βρήκε σιγά-σιγά τον παλιό του εαυτό, όμως δεν άλλαξε το πεισματάρικο γινάτι του.

"Give me a goodbye kiss, I'm dying today."

Στο τελευταίο ζεστό φιλί που του έδινα, έκανε το κλικ, και σκότωσε τον εαυτό του κάνοντας log off από τον υπολογιστή του. Είχε πάντα μέγιστο ταλέντο στο δράμα και στο σενάριο, κι έφυγε σαν τον Οθέλο. To die upon a kiss.




​

 

“Ψευτρα”. Φτυνει τις συλλαβες. Αυτη τον κοιταει ακινητη, παγωμενη στο χρονο σε μια σχεδον αφυσικη σταση, θηριο, ξαφνικα αντιμετωπο με κανη καραμπινας. “Ξερεις τι θελω; Καθως πηδιομαστε να μου εξιστορησεις τα μεγαλυτερα ψεματα που εχεις πει σε γκομενους σου. Οταν χυνεις θελω να μου λες ψεματα. Πες μου οτι εισαι αστροναυτης. Οτι εχω τον μεγαλυτερο πουτσο που εχεις δει. Οτιδηποτε, δεν με ενδιαφερει. Ενταξει;”.

“Μωρο μου...αυτα ειναι παρελθον. Αλλαξα. Εσυ με αλλαξες. Δεν θελω να σου πω ψεμματα. Ποτε.”

“Οι ανθρωποι δεν αλλαζουν”.

Σηκωνεται αποτομα. “Ξερεις κατι; Αν δεν ημουν ψευτρα θα με ειχες αφησει ηδη. Θα με ειχες αφησει, γιατι δεν θα υπηρχε τιποτα να σε κραταει σε αποσταση ασφαλειας μακρια μου. Ετσι, μπορεις να εισαι με το ενα ποδι μονιμως απ'εξω. Σε ετοιμοτητα.”

“Τελειωσες; Ωραια. Τωρα κανε μου τη χαρη και φυγε. Αφου δεν ειχες ορεξη για παιχνιδι, ας το 'λεγες νωριτερα”.

Εκεινη περπαταει αργα προς την πορτα σαν να καθυστερει επιτηδες μπας και αλλαξει γνωμη και της πει να μεινει. Κοντοστεκεται. Γελαει δυνατα. “Μην μου πεις οτι με πιστεψες. 'Εχω αλλαξει. Εσυ με εχεις αλλαξει.' Χαχαχα. Παντα μια ψευτρα πουτανα θα 'μαι. Αλλα ξερεις τι; Ειμαι η δικη σου πουτανα. Ελα 'δω τωρα.”

Αυτος σηκωνεται, ειναι ηδη σκληρος. “Αγαπη μου...” της ψιθυριζει.

Θελει να του πει και αυτη οτι τον αγαπαει αλλα δεν το κανει. Τον θυμωνει να του λεει την αληθεια.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

'Ακυρο, θα το ποστάρω άλλη φορά. Πώς γίνεται delete αυτό ρε γαμώτο...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Κάποιοι την ονομάζουν μουσική, αλλά εκείνη τη στιγμή ακούγεται σα θόρυβος οχτώ μποφόρ. Ταυτόχρονα νιώθουμε τη ζέστη εκατό ανθρώπων που αναπνέουν τριγύρω μας. Τα φώτα μας τυφλώνουν.

"Δε θέλω να σε βλέπουν να με καβλώνεις, είσαι δική μου, μόνο δική μου."

"Ότι αποφασίσεις εσύ."

"Ξάπλωσε μπρούμυτα."

Στο δερμάτινο κρεβάτι με σχήμα "Λ" ο κώλος της ανυψώνεται και γίνεται ένας τρυφερός και λαμπερός φάρος που τραβάει τα βλέμματα. Η ζώνη μου προσγειώνεται πάνω του σαν ηλεκτροπληξία, το λεπτό της σώμα τρέμει με κάθε χτύπημα.

"Όλα μου τα αύριο θα μπορούσαν να ήταν δικά σου," μουρμουράω μέσα στη βαβούρα.

Κοιμάμαι με το χέρι μου στην καρδιά της. Ξυπνάω απότομα, λες κι έχω κάτι ξεχάσει. Αυτή ανασαίνει αργά, τα χείλη της μισάνοιχτα, μια μικρή σταγόνα σάλλιου τρέχει απ'την άκρη των χειλιών της πάνω στο μαξιλάρι.

"Σ'αγαπώ," ψιθυρίζω στ'αυτί της.

Παλεύει να έρθει κι'άλλο κοντά μου, και πιέζει την πλάτη της στο στήθος μου.

Το Λονδίνο ξημερώνει αργά, έχοντας ξεχάσει να φορέσει το συννεφένιο κουστούμι του.

 

Φαντασίωση-Άντα Φτυς

Περπατώ, όπως κάθε μέρα, πάνω στα ψηλά μου sling backs, τακ τακ τακ …
Ο τόπος βράζει, άχνα αναδύεται από το αστικό, τσιμεντένιο τοπίο, ένα συντριβάνι ξεπροβάλλει καταμεσής στα ντουβάρια..

Τακ τακ, τακ τακ, τα τσακίρικα μάτια μου, διακρίνουν μια γκομενοθάλασσα κοστουμιών, καλοσιδερωμένο πουκάμισο, γραβάτα, Φεραγκάμο παπούτσι, όλα τα κομφόρ..

Κατευθύνομαι προς το μέρος τους αγέρωχη, ίσια η πλάτη, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος, ρώγες σηκωμένες, τακ τακ τακ τακ, ο αέρας σηκώνει το φόρεμά μου, καρφώνουν τα μάτια τους πάνω μου, τους κοιτάζω έναν έναν στα μάτια, σταματώ εκεί, μισάνοιχτα μπούτια, βγάζω το φόρεμά μου, μένω σχεδόν γυμνή κάτω από το σκληρό φως που αντανακλούν οι φιμέ τζαμαρίες..

Ένας ένας πλησιάζουν, ο πρώτος απλώνει το χέρι και πιάνει τον κώλο μου, δεν χρειαζόμαστε προκαταρκτικά, οι άλλοι ακολουθούν, τους ικανοποιώ ΟΛΟΥΣ, κάνω κι ένα τσιγάρο μετά για τον κόπο μου, τακ τακ τακ τακ, κατευθύνομαι στο γραφείο γεμάτη σπέρμα και ιδρώτα..​

 

"Το ξέρεις πως μια φορά έφτασα πολύ κοντά στο να πηδηχτώ με κάποιον άλλο;"
Ούτε που κατάλαβα πως άρθρωσα την πρόταση. Όλη μέρα νιώθω σαν να 'χω καπνίσει κακή φούντα και τώρα τη νύχτα δεν έχει γίνει καλύτερο.

Με κοιτάει νυσταγμένα. "Σε εμπιστεύομαι απόλυτα."
Τον κοιτάω αποσβολωμένη. "Μα μόλις σου είπα πως παραλίγο να σε κερατώσω."
"Ναι, αλλά δεν το έκανες."
Ανάβω ένα τσιγάρο. "Αν ήμουν στη θέση σου θα είχα κάνει 3000 ερωτήσεις."
"Δεν θέλω να ξέρω. Εξάλλου ήταν το βράδυ που είχαμε τσακωθεί. Ότι και να 'κανες θα 'χες δίκιο." Με προσπάθεια κρατάει τα μάτια του ανοιχτά.
"Και ποιός σου είπε πως μίλαγα για εκείνο το βράδυ;"
"Δεν μίλαγες για αυτό;"
"Όχι."
"Μάλιστα..." Δεν ολοκληρώνει ποτέ την πρόταση γιατί τον παίρνει ο ύπνος.
"Ή είσαι αδιάφορος, ή ενδιαφέρεσαι τόσο, που κάνεις denial."
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μουρμουρίζει με εμφανή προσπάθεια "Δηλαδή έχει ξανασυμβεί;"
"Όχι μωρό μου. Δεν σε κεράτωσα. Ούτε έφτασα ποτέ κοντά. Κοιμήσου." Του χαιδεύω το κεφάλι. Με αγγαλιάζει και με φιλάει στο λαιμό. Αναστενάζω.
"Κατάλαβα. Denial." Λέω στον εαυτό μου φωναχτά.
"Τι είπες αγάπη μου, πεινάς;" κάνει πριν ξαναβυθιστεί στον ύπνο, για τα καλά αυτή τη φορά.

 

Είναι ένα από αυτά τα νωχελικά Σαββατιάτικα απογεύματα που περνάτε στον καναπέ, καπνίζοντας και πίνοντας καφέ μέχρι τις 8. Αλλά αυτή τη φορά δεν πίνεις καφέ, γιατί εκείνος έχει να πάει για ψώνια δύο βδομάδες και το ψυγείο είναι άδειο. Μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση και να πιείς φραπέ (how unsophisticated!) αντί για γαλλικό, καπουτσίνο ή έστω τούρκικο, αλλά όχι και να πιείς τον φραπέ σου χωρίς γάλα. "Αμάν, ούτε γάλα δεν έχεις;"
"Εεεεε!....σου είπα μωρό μου, γράψε μου μια λίστα, να θυμηθώ να πάρω."
"Γιατί δεν έχω αρκετά να κάνω, να 'χω να γράφω και τις λίστες σου του σούπερ μάρκετ!"
"Ε, ναι, να μαθαίνεις από τώρα, έτσι όταν θα παρατήσεις την καριέρα σου για να αφοσιωθείς στο σπίτι μας να είσαι έτοιμη." Σκάει στα γέλια. "Σόρρυ. Μ'αρέσει να σε πειράζω." Με φιλάει απαλά στο λαιμό, ενώ γλιστράει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου. Πετάγομαι απότομα όρθια. "Θες λίστα ε;... Βεβαίως, αμέσως, οτι θέλει το αγόρι μου!" Χάνομαι μέσα στο μπάνιο και επιστρέφω μετά από λίγο κρατώντας ένα μεγάλο μαχαίρι που μυρίζει την κολώνια του. Να θυμηθώ να προσθέσω στη λίστα οινόπνευμα. Πηδάω πάνω του."Ήθελες λίστα, δεν ήθελες;" Χώνω την άκρη του μαχαιριού πάνω από την σπλήνα του και χαράζω το δέρμα αρκετά ώστε να σημαδευτεί αλλά όχι αρκετά για να βγάλει αίμα. Χαράζω: Γ-Α-Λ-Α "ΑΑΑΑΑΑ!!!!!" "Σκασμός. Είμαστε ακόμα στα γαλακτομομικά." Όταν φτάνουμε στα είδη υγιεινής ο κορμός του είναι καλυμένος με λέξεις και χαράζω πια τα μπράτσα του. Φιλάω και γλείφω τα σημειά που έχουν φουσκώσει. Περνάμε το υπόλοιπο απόγευμα παίζοντας στον καναπέ. Δεν πηδιόμαστε. Φυσικά δεν είχαμε προφυλακτικά.