150 λέξεις

Κάποιος την ρώτησε πως νιώθει..την κοίταξε μέσα στα μάτια κ δεν θα έφευγε αν δεν έπαιρνε μιαν απάντηση που να εξηγεί την ανησυχία της..
η κοπέλα δεν πανικοβλήθηκε, δεν μπήκε καν στη διαδικασία να του χαμογελάσει, ήξερε πλέον ότι όσο κ αν προσπαθεί δεν μπορεί να κρύψει τα συναισθήματα της, ζωγραφίζονται με τέτοιον τρόπο στο πρόσωπο της που όλοι καταλαβαίνουν πότε είναι κουρασμένη, χαρούμενη, νευριασμένη ή λυπημένη.. νιώθει λιγάκι εκτεθειμένη γι αυτό, επειδή καθημερινά είναι αναγκασμένη να περιφέρεται ανάμεσα σε αρκετό κόσμο και κάθε τόσο την ρωτούν τι της συμβαίνει…
είναι μια από αυτές τις περίεργες μέρες, του απαντά, που το μοναδικό πράγμα που θέλει να νιώσει αυτό το σώμα είναι ο πόνος. Τα λόγια, τα φιλιά, τα χάδια κ οι αγκαλιές θα γλιστρήσουν κ θα χαθούν χωρίς να τα αντιληφθεί. Μόνο ο πόνος θα το ταρακουνήσει από αυτήν την κατάσταση που δεν νιώθει τίποτα..
αυτή η διαπίστωση την αναστάτωσε.

 

Η διαδρομή γνώριμη. Δεν είναι πρώτη φορά που την κάνεις. Κι όμως, μέσα σου κάτι λέει πως όλα τώρα είναι εντελώς διαφορετικά. Κοιτάς γύρω σου, καθώς το ταξί σταματά στο γνωστό σημείο. Όλα είναι όπως τα άφησες: ο δρόμος, τα κτίρια, ακόμα και οι φωνές των παιδιών που παίζουν. Οι σκέψεις σου, όμως, είναι τόσο διαφορετικές. Ξέρεις πως πριν περάσεις την πόρτα, οφείλεις να αφήσεις τον εγωισμό σου, τα καπρίτσια σου, τα θέλω σου στην άκρη. Τότε μόνο θα είσαι έτοιμη.

Ανεβαίνεις τη σκάλα. Η βαριά ξύλινη πόρτα είναι μισάνοιχτη. Μπαίνεις μέσα διστακτικά. Απόλυτη σιωπή. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Ετοιμάζεσαι αθόρυβα, έτσι ακριβώς όπως σου έχει υποδειχθεί. Το τι θα ακολουθήσει δεν το ξέρεις, δεν υπάρχει λόγος να το γνωρίζεις εκ των προτέρων. Πλησιάζεις με αργά βήματα. Το βλέμμα σου φοβισμένο. Κι όμως, δείχνεις να απολαμβάνεις αυτό που συμβαίνει. Γονατίζεις, χωρίς να πεις κουβέντα. Πώς είναι ο πόνος; Ο εξευτελισμός; Η αίσθηση της υποταγής; Αφήνεσαι και βιώνεις...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

«Ποιος γαμιώλης έσταξε κέτσαπ στο μουνί της; Που να σας πάρει, δεν ξέρετε να συμπεριφερθείτε.»

«Μάλλον έσταξε απ’το χάμπουργκερ που τρώτε τόση ώρα από πάνω μου.»

«Σε ρώτησε κανείς, μωρή; Αντρίκο, ρίχτης με το flogger. Δε θα καταλάβει και τίποτα, αλλά να τηρηθεί η διαδικασία.»

«Αμάν με το flogger. Δε θα προτιμούσατε να με γαμήσει ο Αντρίκος μ’εκείνο το δονητή τον οδοντωτό;»

«Άντε, χαλάλι σου. Αρκεί ταυτόχρονα να κάνεις το καβλί μου να χύσει πασπατεύοντας την κωλοτρυπίδα μου.»

«Μάλιστα, Κύριε.»

---

Στο τέλος η οθόνη έγινε μαύρη. Έμεινα όρθιος να την παρακολουθώ όπως ένας μελλοθάνατος που αντικρίζει το μηχάνημα που θα ξεράσει το θανατηφόρο αέριο.

«Εντάξει, λοιπόν. Πες μου τι θέλεις.»

«Εύκολο,» απάντησε φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου της. «Να με αποζημιώσετε. Να μου δώσετε πίσω τα χρόνια της νιότης μου.»

«Καλύτερα να ξεκινήσεις απ’την αρχή,» της χαμογέλασα πριν σηκώσω το σαραντατεσσάρι προς το μέτωπό της.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Οδηγούσε αργά, πολύ προσεκτικά, να μην πατήσει κανέναν λουόμενο, από εκείνους που νωχελικά διασχίζουν τον παραλιακό με τις σαγιονάρες τους. Ξαφνικά, κάρφωσε τα μάτια της στο αυτοκίνητο που ερχόταν από απέναντι.

Δεξί χέρι στο σασμάν, αριστερό στο τιμόνι. Συμπλέκτης, τρίτη, στροφή του τιμονιού. Του έγδαρε το μπροστινό αριστερό φτερό, και κατέστρεψε τους καθρέφτες.

Πάρκαρε και κατέβηκε με υφάκι, έτοιμη για καυγά.

"Καλά, δε βλέπεις μπροστά σου;;;" είπε προκλητικά, ζητώντας και τα ρέστα.

"Ό,τι κι αν γίνει, μην τολμήσεις να βγεις!" είπε στην νεαρά που τον συνόδευε.

Πήγε φουριόζος προς το μέρος της. Της άστραψε ένα δυνατό χαστούκι.

Έπιασε το μάγουλό της που έκαιγε και γέλασε.

Οι λουόμενοι μαζεύτηκαν και κοίταζαν.

"Είσαι και άσχετος οδηγός!" τον προκάλεσε πάλι.

Της έσκασε δεύτερο χαστούκι, ανάποδο. Τη βούτηξε από το μπράτσο και την έσυρε ως το πεζοδρόμιο.

"Μου έλειψες!" της ψιθύρισε.

"... κι εμένα μου λείψατε, Αφέντη μου ..."

“Λες να κατάλαβε κάτι;”

{150 ακριβώς!}

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τα λευκά σεντόνια του ξενοδοχείου ήταν υγρά. Ιδρωμένοι από το σεξ, παρά τη δροσιά της νύχτας. Πρώτη φορά ερχόταν στο Ναύπλιο. Τέταρτη φορά που τον συναντούσε από κοντά.

Εκείνος γύρισε στο πλάι και άρπαξε το πακέτο με τα τσιγάρα. Το άνοιξε με το αριστερό. Το δεξί του ήταν ακόμα τυλιγμένο γύρω της. Άναψε τσιγάρο και ρούφηξε με απόλαυση.

Δεν ακουγόταν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ούτε καν οι ανάσες τους, πλέον. Ήταν εκείνη η ώρα της νύχτας που τα πάντα έχουν σιωπήσει.

“Άκου!” του είπε.
Έβγαλε το τσιγάρο και κράτησε την αναπνοή του.
“Τι;”
“Πώς καίγεται ...”
Και τότε, άκουσε τον ήχο της κάφτρας του τσιγάρου του.
“Πάμε να φύγουμε! Πάμε στην Αργεντινή! Μαζί!”
“Γιατί;”
“Γιατί μόνο εσύ ακούς την κάφτρα απ' το τσιγάρο μου!”
“Είσαι τρελός!? Πώς να φύγουμε;”
“Τι σε νοιάζει εσένα; Αν βγάλω εισιτήρια, θα με ακολουθήσεις;”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Χάρη;”
“Έλα, κορίτσι!”
“Πρέπει να το δεις αυτό! Μπες #bdsm_dungeon τώρα!”
“Καλά!”

{...μισή ώρα αργότερα...}

“Λοιπόν; Πώς σου φάνηκε;”
“Να σου πω ...”
“Δεν είναι εκπληκτικό;!”
“Κορίτσι;”
“Έλα μου!”
“Ή μάλλον ... θα σε πω με το όνομά σου.”
“ ”
“... είσαι για ΠΟΛΥ ΠΟΥΤΣΟ εσύ τελικά!”
“αχαχαχαχαχαχαχαχα!!!”
“Και ... σκέφτομαι μήπως πρέπει να στον ρίξω εγώ!”
“Αυτό τώρα ... σόρι ... είναι κάποιου είδους πρόταση;”
“Θέλεις να το ... δοκιμάσουμε; Μαζί εννοώ.”
“Το bdsm?”
“Ναι”
Δεν το σκέφτηκε και πολύ. Δε χρειαζόταν. Τον εμπιστευόταν. Δεν είχαν τίποτα ρομαντικό μεταξύ τους, αλλά τον ήξερε καλά.
“Είσαι σίγουρος;”
“Για τίποτα δεν είμαι σίγουρος. Το πολύ πολύ να αποτύχω. Δε θα μου κρατήσεις κακία, ε κορίτσι;”
“... ΟΚ”
“ ”
“;-)”

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: 150 λέξεις

Τι να πω...; Εντυπωσιάστηκα, γράφεις πολύ καλα!!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ξύπνησε δίπλα της. Την είχε "ασφαλίσει" καλά: τα χέρια της ήταν δεμένα με τις μεταλλικές χειροπέδες με το δερμάτινο λουράκι να τα κρατάει στο μεταλλικό κεφαλάρι του κρεβατιού Του για να μην κάνει θόρυβο όπως στριφογυρίζει.

Είχε σηκωμάρες και το παιχνιδάκι Του ήταν εκεί. His fuck-toy. Με δύο δάχτυλα, της άνοιξε τα μουνόχειλα και έσπρωξε μέσα της. Χωρίς παύση. Απότομα και μονοκόμματα.

Το αριστερό Του χέρι καρφώθηκε στον ώμο της, για να κρατήσει κόντρα, αν αντιστεκόταν μες στον ύπνο της. Με το δεξί, κρατούσε το δεξιό γοφό της. Έκλεισε τα μάτια: δε χρειαζόταν να τη βλέπει: τη μύριζε, μες στο σκοτάδι.

Μισοξύπνησε από την απότομη είσοδο και όταν Τον ένοιωσε να την παραβιάζει, απλά ... αφέθηκε. Δεν άνοιξε καθόλου τα μάτια της, η ανάσα της την πρόδοσε όμως.

Τελειώσανε μαζί, πολύ σιωπηλά. Σαν να ήταν όνειρο. Τον ένοιωσε να χαλαρώνει πάνω στο κορμί της και να κοιμάται πάλι. Χαμογέλασε κι αποκοιμήθηκε.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Όμορφη, έλα εδώ!"

Η πιστή του σκυλίτσα τον κοίταζε στα μάτια. Κουνούσε την ουρά της, χαρωπά. Μετά από μισό λεπτό, ήξερε τι θα της πει. Ξεκινούσε μόνη της, για να εκτελέσει την εντολή του.

Άλλες φορές ήθελε να του φέρει ένα ψεύτικο κόκκαλο για να παίξει μαζί της. Άλλες φορές, της είχε βάλει κροκέτες. Το μύριζε, χωρίς να της το πει, και πήγαινε. Όταν τον έβλεπε να κρατά λουρί, πλησίαζε να της το δέσει στο κολάρο.

Το τελευταίο διάστημα, δεν ήταν στα πολύ καλά της. Αλλά υπάκουγε, πάντα.

Περνούσε όλη τη μέρα μαζί του, στο ίδιο δωμάτιο. Τον ακολουθούσε πιστά. Κουλουριαζόταν στο πάτωμα, για να μην τον ενοχλεί σε ό,τι έκανε.

Όταν εκείνος είχε χρόνο, την καλούσε κοντά του, για να τη χαϊδέψει, επιβραβεύοντας την μεταξύ τους σχέση.

Την αγαπούσε. Ήταν η μόνη που τον καταλάβαινε όταν πονούσε, κι έτρεχε να τον παρηγορήσει. Καμία δίποδη δεν το είχε καταφέρει.

---------- Post added at 00:15 ---------- Previous post was at 23:54 ----------

"Δεν το έχω δοκιμάσει."
"Ποτέ;!?!"
"εεε ... λίγο, μία φορά μόνο ..."
"Μη φοβάσαι, θα καθήσεις πάνω μου και θα δεις αν είναι ΟΚ."

Πείστηκε με μία δυσκολία, αλλά όταν είδε πως αν δεν του έκανε τη χάρη δε θα την άφηνε σε ησυχία, το δέχτηκε.

"Λοιπόν; Πώς είναι;"
"Eεε ... δεν ξέρω ..."
"Τι δεν ξέρεις, γαμώτο, ρε Λίτσα; ... Σ'αρέσει, ή όχι;"
"εε ... ίσως!"
"Χαλάρωσε. Μη σκέφτεσαι τίποτα ... Νοιώσε το!"
"..."
"Νοιώσε το μέσα σου, να σε γεμίζει!"
"..."

Κάπου εκεί σταμάτησε να προσπαθεί. Βαρέθηκε. Ήταν στο τσακ να ξεκαβλώσει τελείως.

Έκλεισε τα μάτια του και θυμήθηκε την προηγούμενη γκόμενά του, στο νησί. Εκείνη, τουλάχιστον, γαμιόταν με ευχαρίστηση, όχι επειδή "έπρεπε" να του κάτσει.

Την άφησε να ανεβοκατεβαίνει μηχανικά στο καβλί του μέχρι να χύσει. Μετά της έκανε νόημα να ξεκαβαλήσει.

Δεν τη ρώτησε αν το είχε απολαύσει. Δε ρωτάς ένα σακί με πατάτες.

---------- Post added at 00:28 ---------- Previous post was at 00:15 ----------

"Όταν αποφασίσεις τι θέλεις, ξέρεις πού θα με βρεις!"

"Την ησυχία μου θέλω, παλιομαλάκα! ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ!"

"..."

"Και πού είσαι, ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΘΙΑ ΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ την άλλη φορά!"

Ήξερε καλά πού έπρεπε να τον χτυπήσει για να πονέσει. Ψωνάρα την έλεγες, κακιασμένη και σκύλα, την έλεγες, άνετα ... αλλά ανίκανη, δεν μπορούσες να την πεις. Αν δεν του έκανε τη δουλειά τόσο καλά, δε θα είχε φανεί "μάγκας" στο αφεντικό.

Της το ψιλο-αναγνώρισε, βγάζοντάς την για φαγητό, κι εκείνη είπε τότε "ευχαρίστησή μου, μην το συζητάς". Τώρα όμως, του το χτύπησε, η σκύλα. Σιγά μην τον άφηνε να το ξεχάσει!

Η γκόμενά του είχε στραβώσει λίγο. Της είχε πει "Χαλάρωσε, ντροπή! Αφού με βοήθησε η κοπέλα!"

Τα πάντα τα κατάπινε αμάσητα, όπως της τα τάιζε. Γι' αυτό την κρατούσε: τον βόλευε.

Γύρισε σπίτι. Άδειο, μεγάλο και παγωμένο. Το ζωντόβολο ήταν στης αδελφής της.

---------- Post added at 00:29 ---------- Previous post was at 00:28 ----------

"Νομίζω πως θα χρειαστώ ένα χουμιντόρ."

"..."

"Κρίμα δεν είναι να χαλάσουν τα πούρα που αγοράσαμε;"

"..."

"Βρήκα ένα στο διαδίκτυο. Θέλεις να δεις;"

"Πόσο;"

"Έχει διάφορες τιμές. Ξεκινάνε από 150 ευρώ και ..."

"Καλά, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις!"

Δεν τολμούσε να το κάνει χωρίς την άδειά της. Αλλά τώρα που την είχε, θα την έφτανε στα όρια. Διάλεξε ένα μεγάλο, των 1.000 ευρώ, από καλό ξύλο, με δύο υγρόμετρα και δύο θερμόμετρα για ασφάλεια.

"Κοίτα! Μου κάνανε δώρο κι ένα ειδικό τασάκι!"

Δεν του είπε κουβέντα. Τον κοίταξε λοξά. Ήξερε όμως τη χαρά που του δίνανε αυτά τα παιχνιδάκια και τον άφησε να το απολαύσει. Αναρωτιόταν πότε θα μεγαλώσει. Αν θα μεγαλώσει κάποτε. Ήταν το γαμω-σύνδρομο Πήτερ Παν πρωσοποποιημένο.

"Το Σάββατο θα λείπω, έχω μάθημα" του ανακοίνωσε, με σταθερό τόνο φωνής. Συνέχισε να διορθώνει εργασίες.

Ήταν τόσο χαρούμενος που δεν έδωσε σημασία. Κακό δικό του.

---------- Post added at 00:29 ---------- Previous post was at 00:29 ----------

"Ενώ εγώ σε εμπιστεύομαι περισσότερο, εσύ με εμπιστεύεσαι πλέον λιγότερο."
"Μα ..."
"Να το ξέρεις: αυτό, είναι η αρχή του τέλους μας!"

Τη σκότωσε. Η μαχαιριά ήταν αθόρυβη, κοφτερή, ακριβής. Δε βγήκε ακόμα αίμα.
Έκανε παύση να εκτιμήσει τη ζημιά. Ανασυντάχθηκε πριν το αίμα χυθεί στα πατώματα.

"Τουλάχιστον, μπορώ να ζητήσω κάτι;"

"Ακούω!"

"Θα ήθελα ... να μου κάνετε ένα δώρο ..."

Αηδίασε, αλλά την άφησε να συνεχίσει. Περίμενε να ακούσει κάποιο αντικείμενο ή κόσμημα.
Τον εξέπληξε δυσάρεστα αυτή η ευθύτητα. Δεν του είχε ποτέ ζητήσει κάτι παρόμοιο.
Την καριόλα! Θα της το έπαιρνε το γαμημένο και θα την έστελνε στο διάβολο!

"... ένα τατουάζ, για να Σας έχω πάντα μαζί μου. Δε με νοιάζει τι, διαλέξτε Εσείς, Αφέντη μου!"

Κόντεψε να του πέσει το Macbook. Τι μαλακίες είχε μόλις εκστομίσει, για "αρχή του τέλους";!

"Είσαι σίγουρη;"

"Απολύτως!"

"Εντάξει!"

"Ευχαριστώ, Αφέντη μου."

Ήταν δική Του, όπως την ήξερε.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Γιατί χαμογελούσε έτσι αυτός ο παλιομαλάκας;"

"Θα σου πω, αλλά μη με καρφώσεις! Εχμμμμ ... νομίζει πως θα κάνουμε σεξ."

"αχαχαχαχαχαχα! Το στερημένο καρβέλια ονειρεύεται! ... Κι εσύ τι του είπες;;;;"

"Τίποτα, τι να του πω;"

Σίγουρα του είχε πει ότι θα κάνουμε, σκέφτηκε. Δε γαμιέται, οι άντρες πάντα λένε τέτοιες πίπες μεταξύ τους για να καμαρώνουν.

"ΟΚ, ξέρω τι θα κάνουμε."

Έπιασε με το δεξί της χέρι το κεφαλάρι του κρεβατιού κι άρχισε να το κουνά ρυθμικά. Ο Χορχέ παραξενεύτηκε. Την κοίταξε.

"Τι κάνεις, μωρή τρελή;"

"Σκάσε και κοίτα!" του ψιθύρισε.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, άρχισε να βογκάει ηδονικά. Ο Χόρχε έπιασε το μαξιλάρι και έπνιξε το γέλιο του.
Σίγουρα ο μαλάκας ο Τζέημς νόμιζε ότι την πηδάει κι έστησε αφτί. Το κρεβάτι του ήταν κολλητά στον λεπτό τοίχο.

"Αααα! Ααααα! ... Ναι! ... Έτσι, αγόρι μου! ... Αααααααααααααααα, Χόοοορχε!"

"Είσαι θεότρελη!"

"Τώρα θα ξεβεντουζάρει το αφτί απ' τον τοίχο όμως!"

---------- Post added at 11:58 ---------- Previous post was at 09:30 ----------

“Θέλεις να πάμε;”
“Καλά θα ήταν. Αν και φοβάμαι λίγο ...”
“Τι φοβάσαι; Θα είσαι μαζί μου.”
“Μαζί σου δε φοβάμαι τίποτα, Κύριέ μου.”

Της διάλεξε ρούχα: μία μαύρη μπλούζα με βαθύ στρογγυλό ντεκολτέ και μία πολύ μακριά ίσια φούστα, επίσης μαύρη. Κολλούσαν πάνω στο σώμα της και περιέγραφαν τη σιλουέτα της. Μαζί, δεκάποντα μαύρα πέδιλα Tsakiris Mallas, με μεταλλική λεπτομέρεια και λουράκι στον αστράγαλο.

“Μπορείς να φορέσεις στρινγκ, αλλά όχι σουτιέν.”
“Ευχαριστώ!”

Ντύθηκε, έβαλε βαθύ κόκκινο κραγιόν και μαύρο μολύβι στα μάτια. Μετά γονάτισε μπροστά του. Της πέρασε το μαύρο δερμάτινο κολλάρο στο λαιμό. Έκανε να σηκωθεί.

“Πού πας;”

Τον κοίταξε με απορία. Της πέρασε την μεταλλική αλυσσίδα γύρω από τους καρπούς, αρκετές φορές. Ήταν χοντρή και κρύα. Την ασφάλισε με λουκέτο. Άφησε περίπου 1 μέτρο να περισσεύει. Έπιασε την άλλη άκρη και σηκώθηκε. Την τράβηξε πίσω του.

“Τώρα πάμε!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Μόλις τελειώσεις, το αργότερο σε 24 ώρες θα βρίσκεσαι στο αεροπλάνο.”
“Μάλιστα, Κύριε!”

Μέσα στις 24 ώρες, πακετάρισε τη ζωή των τελευταίων χρόνων. Χάρισε πολλά σε φίλους. Δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με αποστολές cargo.

Τελευταία έμειναν τα “εργαλεία”. Ξεχώρισε αυτά που θα άφηνε: αλυσσίδα, σκοινί, κλπ. Τα λουκέτα μπήκαν στις ασφυκτικά γεμάτες βαλίτσες. Η τσάντα ώμου είχε τιγκάρει με βιβλία.

Ως λύση απελπισίας, τα έβαλε χύμα, σε μία σακούλα duty free: δονητές, τάπες, μαστίγια, λιπαντικά, χειροπέδες, κολλάρο, λουράκι ... κι από πάνω μία ζακέτα.

Στο μηχάνημα ελέγχου με ακτίνες, μία συντηρητική και φοβερά υπέρβαρη τελώνισσα απόρησε. Άνοιξε τη σακούλα, γούρλωσε τα μάτια με το θέαμα, της έριξε ένα βλέμμα αηδίας, τύπου “Φτου σου, ανώμαλη!” και την επέστρεψε ... σαν να περιείχε λερωμένα πάμπερς. Άφωνη.

Σήκωσε τους ώμους. Πήγε να πει “Γούστα είναι αυτά!” αλλά το κατάπιε. Χαμογέλασε και έσπευσε στη θύρα εξόδου.

---------- Post added at 18:55 ---------- Previous post was at 18:33 ----------

Η φωνή στο τηλέφωνο δεν άφηνε αμφιβολίες:
“Κανόνισε! Άμα σε δω με κανένα πλατινέ μαλλί, θα στα ξυρίσω!”

Ξεροκατάπιε. Την είχε ήδη κάνει τη μαλακία. Της είχε πει να τα ξανθύνει λίγο, κι εκείνη έδωσε οδηγία στην κομμώτρια να μην το παρακάνει. Ωστόσο, είτε από απειρία, είτε από περίεργη αντίδραση της τρίχας της – έτσι το εξήγησαν οι “ειδικές” - κατέληξε εντελώς ξανθή.

Κοιταζόταν στον καθρέφτη και δεν το πίστευε. Σαν να έβλεπε μία άλλη. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε τόσο ξανθό μαλλί. Πάλι καλά, σκέφτηκε, που δεν έχω σκούρο δέρμα.

“Εχμ, Αφέντη μου ... ξέρετε ...”
“Τι;”
“Να, είχαμε μίααα κακή αντίδραση ... δηλαδήηη ... τα χημικάαα ...”
“Τσακίσου κι έλα εδώ, ΤΩΡΑ! Πάρε ταξί!”
“Μάλιστα, Αφέντη μου!”
“Και φέρε μαζί την μηχανή που έχω για να κόβω τις φαβορίτες.”
“...”
“Είπες κάτι;”
“Είπα, μάλιστα, Αφέντη!”

 

Αν τελικα πας να γινεις σαν την Sinnead o’ Connor την ωρα που θα στα κοβει πες να σου κοψει πρωτα τα πλαγια και να αφησει το πανω μερος για μοικανα να δεις πως ειναι. Χλωμο να ξαναεχεις ευκαιρια να δεις τον εαυτο σου σαν τελευταια των Μοικανων. Εγω τουλαχιστον θα σε εβγαζα και φωτογραφια και θα σου τα εκανα και καρφακια just for the fun of it.  
  
Επισης αλλη καλη ιδεα ειναι να κρατησει τις τριχες σου και να τις δεσει σε κοτσιδες φτιαχνωντας flogger και να σε χτυπαει με τα ιδια σου τα μαλλια. Προτεινω να ανοιχτει αλλού ουσιωδες νημα που θα κανουμε brainstorming με αφορμη το γλομπέ κουρεμα και την ανακυκλωση των κομμενων τριχων μιας και ειμεθα οικολογικα πνευματα.