150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

- Τί λέτε?

- Όχι. Λέω όχι.

- Όπως νομίζετε. Αλλά προτείνω να το ξανασκεφτείτε.

- (Χαμογελά) Ίσως έχετε δίκιο. Θα το ξανασκεφτώ.

-----------

(Μετά από πολλές στιγμές.)

- Λοιπόν, το ξανασκεφτήκατε?

- Βεβαίως.

- Και τί αποφασίσατε εντέλει?

- Όχι. Αποφάσισα να μην...
(Απαντά κάνοντας ένα βήμα πίσω, τρίβοντας το σουέντ γάντι στο σημείο που έχει από καιρό φθαρθεί, ενώ σκέφτεται ότι δεν το σκέφτηκε ποτέ ξανά έπειτα από την πρώτη φορά που το κουβέντιασαν. Κι ότι όταν λέει "όχι", εννοεί "όχι", κι εκνευριζεται που ακόμη δεν μπορεί να γίνει περισσότερο πειστική.)

- Καλώς. Εις το επανιδείν. Κι αν το ξανασκεφτείτε και το αποφασίσετε, μη διστάσετε...
(Απαντά στρώνοντας την τσάκιση του παντελονιού του, ενώ σκέφτεται ότι ίσως εκείνη δώσει δεύτερη ευκαιρία στο "όχι" της. Έχει ακούσει ότι σπάνια κάποια εννοεί πραγματικά το "όχι" της.)

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Το κατάλευκο δέρμα της είχε γίνει ροδοκόκκινο. Μισή ώρα στον ήλιο του μεσημεριού ήταν αρκετή για να επιτευχθεί αυτό το χρωματάκι και το ακόλουθο τσούξιμο στο δέρμα.
Στην αρχή δε φαινόταν. Ήταν αργά το απόγευμα όταν το πρόσεξε. Ετοιμάζονταν να βγουν προς το {παραλιακό} χωριό, για την καθιερωμένη τσάρκα: καφές, δείπνο, ποτάκι. Φόρεσε ένα μπλουζάκι με εξαιρετικά λεπτές τιράντες. Πόνεσε όταν το έβαζε. Είδε το μορφασμό της και κατάλαβε. Βγαίνοντας, την έπιασε από τον ώμο. Σύσπαση προσώπου ... πόνος.

“Τι θέλεις να κάνουμε απόψε;” τη ρώτησε.

Τον κοίταξε απορρημένα.

“Η μία εκδοχή είναι να βγούμε. Η άλλη εκδοχή είναι νααα ...”

Έσυρε το χέρι του πάνω στους ώμους και την πλάτη της. Μόρφασε. Χαμήλωσε τα μάτια. Ήθελε το δεύτερο. Πρώτη φορά θα πονούσε τόσο.

“... δεν ξέρω.”

“Εντάξει. Θα βγούμε και όταν γυρίσουμε, θα αποφασίσω τι θα σου κάνω.”

Η προσμονή, άλλωστε, είναι πάντα βασανιστικότερη.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Είχε δύο μήνες να τον δει. Στο αεροδρόμιο, τους την έπεσαν οι ταξιτζήδες.

“Want taxi?”

Λευκό δέρμα εκείνη, ξανθός εκείνος, σαν ζευγάρι τουριστών.

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις στο σπίτι, κανόνισαν να πάνε θάλασσα. Στην Ελλάδα δεν είχε έρθει ποτέ του. Έμεινε έκθαμβος από το χρώμα της θάλασσας κι εκείνη δε χόρταινε να του δείχνει το νησί της.

Βούτηξαν παρέα, πλατσούρισαν λίγο, την πήρε αγκαλιά. Της είχε μπει νερό στα μάτια και τα κρατούσε ερμητικά κλειστά. Ήξερε πόσο την ενοχλεί το νερό στα μάτια. Το είχε δει στο ντους: δεν τα άνοιγε ποτέ, πριν τα σκουπίσει καλά με την πετσέτα. Την ένοιωσε να υποφέρει από το αλάτι.

Έσκυψε πάνω της και έγλειψε τα μάτια της, μέχρι να καθαρίσει όλο το αλάτι και να μπορεί να τα ανοίξει πάλι. Δε χρειαζόταν πολύ περισσότερα για να ξέρει ότι μπορεί να τον εμπιστεύεται πλήρως. Είχε μπει στον κόπο να κοιτάξει καλά.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Κάθησαν στις πέτρες, εκεί που οι Ρωμαίοι ξαπόσταιναν. Άπλωσε επιδέξια το καλοκαιρινό φορεματάκι της και άνοιξε τα πόδια. Κάθησε στα πόδια του, αντικρυστά. Τον ξεκούμπωσε. Παραμέρισε το εσώρουχό της και γλίστρησε μέσα της. Παράδεισος.

Οι κινήσεις της ήταν αργές και πολύ προσεκτικές. Ανά πάσα στιγμή, μπορούσε να έρθει κόσμος. Από έναν φύλακα, έως ένα γκρουπ από περίεργους τουρίστες. Θα έπρεπε να μείνουν ακίνητοι και να προσποιηθούν πως απλά φιλιούνται.

Η σκέψη ότι βρίσκονται σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι, τους είχε καυλώσει αρκετά. Μια τάση επιδειξιομανίας, την είχαν βέβαια. Το σεξ στο μπαλκόνι και μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, ήταν απλά η προθέρμανση για το επόμενο βήμα.

Τελείωσαν, αρκετά χαμηλόφωνα. Αν μη τι άλλο από σεβασμό στο χώρο. Τον είχαν ... τιμήσει όπως του έπρεπε.

Λίγα χρόνια αργότερα, επέστρεψε μόνη της. Ξέκλεψε μια μέρα από επαγγελματικό ταξίδι. Η φωτογραφία από το πεζούλι τους, θα κοσμούσε πλέον το background του υπολογιστή της.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Εδώ;”
“Ναι, γιατί; Έχεις πρόβλημα;”

Ξεροκατάπιε. Κοίταξε την κάμερα στη γωνία του δωματίου.

“Κανένα, Κύριε!”

Γονάτισε και του άνοιξε το παντελόνι. Τον πήρε στο στόμα και τον περιποιήθηκε.

Όσο κι αν προσπάθησε να μη σκέφτεται το χώρο, ήταν δύσκολο. Μπορεί να είχε μικρή επισκεψιμότητα, αλλά, να πάρει, ήταν “μουσείο”! Στη χώρα της, βέβαια, είχαν κανονικά μουσεία, αρχαιολογικά. Όχι σαν αυτές τις αηδίες που εδώ βαφτίζουν μουσεία επειδή δεν έχουν αρχαία!

Αλλά εδώ είχαν φύλακες. Που εργάζονται, δεν παίζουν κομπολόι σε κάποια γωνία. Άρα, κοιτάζουν την κάμερα. Άρα ...

Δεν πήρε πολλή ώρα για να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε. Αθόρυβα σχεδόν και χωρίς να αφήσει ίχνη. Τον καθάρισε καλά και τον κούμπωσε. Δεν της είπε κουβέντα. Δε χρειαζόταν. Έκανε αυτό που της είχε μάθει και το έκανε σωστά.

Συνέχισαν την περιήγηση στις αίθουσες, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ήταν μέρος του εξευτελισμού της.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Χρειάζομαι χρήματα.”
“...”
“Δε θα στο ζητούσα αν δεν ήταν ανάγκη.”
“Ακούω!”
“Νομίζω πως η Σίνθια είναι έγκυος και ... πρέπει να την πάω για εξετάσεις.”

Δεν τον πίστεψε. Ήξερε τι είχε συμβεί: έφαγε πάλι και το τελευταίο του δολάριο στα χαρτιά και τα ζάρια ... και χρειαζόταν ψιλά για τα τσιγάρα του.

“Δε σε πιστεύω, ρε μαλακισμένο. Είσαι το πιο άχρηστο ρεμάλι που γνωρίζω! Είμαι σίγουρη ότι κι αυτά ... πάλι στα ζάρια θα τα φας!”

“Σου ορκίζομαι ότι ...”

“Σκάσε! ... Επειδή λυπάμαι τη Σίνθια, που έμπλεξε μαζί σου ... ΜΟΝΟ για χάρη της ... θα σου δώσω χρήματα. Αλλά να ξέρεις ότι δεν έχαψα το παραμύθι.”

Μερικούς μήνες νωρίτερα, της είχε ομολογήσει ότι ποτέ δε θα φέρει τη Σίνθια στην Ελλάδα, ασχέτως τι της έταξε, επειδή “δεν μπορεί να παρουσιάσει μια ξεβράκωτη στους {ματσωμένους} δικούς του”.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η παρέα κάπνιζε στο διάλειμμα. Λέγανε για τη δουλειά. Εκείνη γύρισε από την καντίνα με μία τεράστια πορτοκαλάδα, κι ένα σάντουιτς.

Ο Κ. το έπαιζε πολλά βαρύς και όχι, άνευ φουσκάλες. Πετούσε συνέχεια “βαρυσήμαντες” ατάκες και πουλούσε μούρη. Η αλήθεια είναι πως είχε θητεύσει στις χαρτοπαικτικές λέσχες, όπου είχε φάει μεγάλο μέρος της οικογενειακής περιουσίας. Πέραν τούτου, ουδέν. Μηδενική προσωπική αξία.

“Θα μου δώσεις λίγη πορτοκαλάδα;” τη ρώτησε.
“Όχι βέβαια!”
“Γιατί;”
“Εσύ, αγόρι μου, πριν λίγο μας έλεγες ότι χθες πηδιόσουνα με μια γκόμενα που δεν ξέρεις καν πώς τη λένε. Πού ξέρω εγώ τι έχεις κολλήσει;”

Ήταν σαν να τον τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως όλες οι ιστορίες του έκαναν τις γυναίκες να τον ποθούν. Ξαφνικά κατάλαβε ότι είχε εντάξει τον εαυτό του στην κατηγορία του σιχαμένου σαβουρογάμη.

Κατέβασε το κεφάλι. Τράβηξε τζούρα. Δεν απάντησε στη χλεύη των υπολοίπων.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

- "Διάλεξε, άρχοντά μου."

Η φωνή τον επανέφερε από τις σκέψεις του. Κοίταξε τον λιγδιάρη, δουλοπρεπή σωματέμπορα με αποστροφή και γύρισε να κοιτάξει τις κοπέλες.

Τις κοίταξε μία-μία εξεταστικά. Στην άκρη του ματιού του διέκρινε μια κίνηση και είδε μια από τις σκλάβες του λιγδιάρη σωματέμπορα που μπήκε στο δώμα για να του γεμίσει την κούπα με κρασί.

Καθώς έσκυψε μπροστά του την έπιασε από το πηγούνι και την κοίταξε εξεταστικά. Η κοπέλα τον κοίταξε τρομοκρατημένη φοβούμενη πως κάτι έκανε και τάραξε τον Ρωμαίο ευγενή.

Ο Γάιος Βαλέριος είχε πάρει την απόφασή του.

- "Πόσα θες γι αυτήν;"

Έκπληκτος ο σωματέμπορας πήγε στην αρχή να πει κάτι αλλά γρήγορα κατέβασε τα μάτια του. Του είπε την τιμή.

- "Πάμε" είπε ο Γάιος Βαλέριος και ξεκίνησε χωρίς να κοιτάζει πίσω του. Η κοπέλα σαστισμένη ακόμα τσακίστηκε να προλάβει τον νέο της Αφέντη.

Βγήκαν στον σκονισμένο δρόμο.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ήταν μουσουλμάνος, καυκάσιος από κάποια “συγγενή” της τουρκικής φυλή. Από οικογένεια εμπόρων, σε πλούσια χώρα. Ζάμπλουτοι, αλλά φρικτά συντηρητικοί. Δεν ήξεραν πως φοράει τζηνς, ήταν “αλητεία”.

Τον στείλανε έξω από τα 14, τελείωσε το σχολείο ζώντας μόνος, έφυγε για σπουδές. Γνώρισε τον κόσμο, άνοιξε το μυαλό του, έμαθε να είναι ανεκτικός και να απολαμβάνει τη ζωή, τα χαρτιά, το αλκοόλ, τις γυναίκες. Άθελά τους, είχαν πληρώσει για να ανδρωθεί πολύ διαφορετικά.

Κορίτσια είχε πολλά, από όλες τις θρησκείες, αν και εβραίες δεν πλησίαζε. Φίλος τρία χρόνια, κολλητός τα δύο, αδελφικός το ένα. Αυτόν αγκάλιασε όταν πήραν τα πτυχία τους.

“Πού θες να σε πάω απόψε να το γιορτάσουμε;”
“Θέλω να πάμε σε ένα μπαρ και να βρω έναν ντόπιο να πηδήξω. Το πιστεύεις ότι τόσα χρόνια εδώ, δεν έχω πηδηχτεί ακόμα με ντόπιο;!”

Άγαλμα. Κοίταζε άφωνος. Την πήγε βεβαίως.

Σήμερα, είναι “facebook friends”. Θλιβερό;

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Το πρόσωπό του φωτίστηκε.

"Νάνα" φώναξε στη γριά σκλάβα.

"Αγόρι μου, αγόρι μου" φώναξε η γριά και τον πήρε στην αγκαλιά της. "Οι Θεοί άκουσαν τις προσευχές μου". Ξαφνικά είδε την κοπέλα που καθόταν ακίνητη σαν το άγαλμα πίσω από το νέο της αφέντη.

"Πάλι χαλάς τα λεφτά σου σε παιχνίδια;" τον ρώτησε ψευτομαλώνοντάς τον.

"Ένας οβολός για το βαρκάρη είναι όσα θα χρειαστώ" είπε χαμογελώντας στη γριά. Μετά σοβάρεψε απότομα "Τακτοποίησέ την Νάνα".

Η γριά τον κοίταξε σαν να τον ρώτησε κάτι με τα μάτια. Εκείνος έγνεψε και απομακρύνθηκε.

- "Έλα μαζί μου" της είπε η γριά. Η κοπέλα την ακολούθησε.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

{Για τον παλιό, καλό φίλο μου, Arioch που ξαναβρήκα τυχαία εδώ μέσα!}

Το βαγόνι του ηλεκτρικού μας κατέβαζε από την Κηφισιά στο κέντρο. Καθόμασταν δίπλα δίπλα. Είχα καιρό να τον δω ... μου είχε λείψει. Απέναντί μας, καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία. Σίγουρα άνω των 60-65.

Ο Arioch, με την ευθύτητα που είχε πάντα μαζί μου, μου εξηγούσε τα πάντα για την κοπέλα του ... με *όλες* τις “ανατριχιαστικές” λεπτομέρειες, ακόμα και στο σεξ.

Ντράπηκα λίγο τη γιαγιά. Του έκανα παρατήρηση, να είναι πιο διακριτικός, μπροστά στον κόσμο.

Εκείνος κρυφογέλασε, κοίταξε τη γιαγιά, διέκοψε για λίγο και μόλις το βαγόνι σταμάτησε, με βούτηξε από το χέρι και άρχισε να φωνάζει μπροστά σε *όλο* τον κόσμο:

“Ε όχι, ρε ... {deviantsub}, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΑΛΙ ΣΕΞ! ... ΕΛΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ!... ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ... ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΠΗΡΑ ΣΗΜΕΡΑ!!”

Όλος ο σταθμός γύρισε να μας κοιτάξει. Κατέβασα το κεφάλι και υποσχέθηκα να τον θανατώσω, επίπονα.

Κάποια μέρα, ίσως ...  

{Υ.Γ. Πέραν του ορίου των 150 λέξεων: απ' ό,τι μου είπε, το ξανάκανε σε άλλη φίλη του, σε άλλο χώρο, με διαφορετική ατάκα. Αδιόρθωτος, όπως τον ήξερα.  }

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ήταν θεόρατος, όρθια ντουλάπα. Παίκτης του {Αμερικανικού} ποδοσφαίρου, μαύρος. Κάθισε δίπλα της και της χαμογέλασε.

Τον καλοκοίταξε κι αμέσως έκανε το συνειρμό “Πρέπει να με θέλει πολύ η τύχη μου, να γνωρίσω τον μοναδικό παίκτη που διαθέτει κάποια {έστω, ελάχιστη} καλλιέργεια.”

Κατάστρωσε αμέσως σχέδιο: στο διάλειμμα θα του έπιανε την κουβέντα, θα πρότεινε να βγουν να μιλήσουν για την παράσταση και μετά θα τον καλούσε στο σπίτι της.

“Πώς σου φαίνεται το έργο;”
“Καλούτσικο ... καλύτερο από την περασμένη εβδομάδα που είχε εκείνο με ...”
“... τον Φρόιντ!”
“Ναι! Τι αηδία!”

Ασύληπτη χαρά ... έπεσε σε θεατρόφιλο!

“Εγώ δεν το βρήκα τόσο κακό ...”
“Κοίτα, εγώ έρχομαι μόνο για τα credits: κάνω theatre appreciation class.”
“...!!!...”
“Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι το Waterworld, το Universal Soldier και το ...”

Εκεί κάπου σταμάτησε να τον ακούει. Το στερεότυπο είχε επαληθευτεί θλιβερά.